Histoire de la Belgique : épilogue(Vincent De Roeck)

Twee weken van vandaag, vier jaar geleden, kreeg ik in Namen mijn allereerste les in Grondwettelijk Recht, of Droit Constitutionnel zoals het daar heette. Professor van dienst was een zekere Hendrik Vuye, een Vlaming die in Wallonië woonde en gelukkig getrouwd was met ene Sophie Stijns, eveneens een professor, maar dan aan de Katholieke Universiteit Leuven. Ik herinner mij mijn studiejaren aan de FUNDP nog zéér goed. Wonderwel kregen we ginder helemaal niet enkel B-professoren van Ecolo-, CDH- of PS-signatuur, zelfs net integendeel. Decaan Yves Poullet was bijvoorbeeld lid van de “academic board” van het libertarische “Ludwig von Mises Institute Europe” en de professor economie Jean-Marie Cheffert (niet te verwarren met de gelijknamige MR-senator) had zijn studies beëindigd aan de gereputeerde Hayekiaanse “London School of Economics”.

Ook professor Vuye was geen doetje. Toen hij in 2004 een lezing gaf in Leuven voor het LVSV verklaarde hij onomwonden het volgende.

Indien B-H-V niet gesplitst wordt, stap ik eigenhandig naar het Arbitragehof om ook het recht te krijgen om in mijn Waalse thuisgemeente op Vlaamse lijsten te stemmen.

Van dat voornemen hebben we later wel niets meer vernomen, maar dat was natuurlijk ergens wel te verwachten. Maar even terugkomen op die bewuste les aan de Universiteit van Namen. De studie van de Belgische grondwet ging gepaard met een uitgebreide schets van de historische achtergronden. Zo konden we natuurlijk niet om de Belgische Revolutie, of de Brabantse Omwenteling (de Vlamingen hebben stricto sensu maar weinig bijgedragen tot die “opstand”, maar dat is een andere discussie) heen, zelfs niet in die bewuste eerste les. Volgens de overlevering begon de opstand onder het publiek in de Muntschouwburg tijdens de opvoering van “La Muette de Portici”, een opera over een nationalistische opstand in Napels tijdens de 15de of 16de eeuw.

Om de Belgische opstand een patriottisch en liberaal-vrijheidslievend tintje te geven, is menig auteur bereid geweest om te schrijven dat de opstand uitbrak tijdens het zingen van de volgende aria.

Amour sacré de la patrie, rends-nous l’audace et la fierté. A mon pays, je dois ma vie. Elle me devra la liberté !

Vandaag zijn deze annalen nog steeds een bittere pil voor menig Vlaming om te slikken. De Vlamingen voelen geen “heilige liefde” meer voor hun opgedrongen Belgisch vaderland, laat staan dat ze met “moed” en “trots” overladen zouden worden door het bestaan van een onafhankelijk België. De Vlamingen die vandaag nog bereid zijn om voor België hun leven te geven, zijn ook maar op de vingers van één hand te tellen, net zozeer als zij die nog steeds naïef geloven dat België hen “vrijheid” geschonken heeft, of vandaag nog steeds zou kunnen brengen.

Ook professor Vuye stelde dit vast. Hij vertelde dat alles wat wij vandaag “weten” over de Belgische revolte ontsproten zou zijn uit het brein van Henri Pirenne die rond de eeuwwisseling zijn zevendelig “vaderlands historisch” magnum opus Histoire de la Belgique uitgegeven heeft. De leerboeken van vandaag zijn integraal gebaseerd op de bevindingen en beschrijvingen van Pirenne. Dat elke kritische historicus een boek dat maar liefst 70 jaar na de feiten geschreven is, en dan nog aan de hand van in hoofdzaak secundaire, of zelfs tertiaire, bronnen, normaliter met de nodige korrels zout zou moeten nemen, heeft nochtans nooit ook maar enige impact gehad op de “heersende geschiedkundige interpretatie” van de Belgische revolutie. Onze leerplannen vandaag zijn daar nog steeds de stille getuigen van.

België is nooit een hecht land geweest. De artificiële samenstelling heeft ons daar ook nooit een kans toe gegeven. De Vlamingen hadden niet te klagen over de Nederlandse overheersing, althans toch niet tot wanneer de Nederlanders zo dom waren om Antwerpen - samen met Gent en Dendermonde toen het allerlaatste pro-Nederlandse gebied - te bombarderen. De Belgische revolutie was in de eerste plaats een Franstalige opstand tegen de Nederlandssprekende heersers. Zelfs aan zijn oorsprong kende België dus reeds een enorme kloof tussen de Franssprekende zuiderlingen (later de “Walen” genoemd) en de Nederlandstalige noorderlingen (later de “Vlamingen” genoemd), een kloof die doorheen de 19de en 20ste eeuw alleen maar groter zou worden om uiteindelijk onoverbrugbaar te blijken. Vandaag zijn we niet meer zo veraf van die finale “onoverbrugbaarheid” en ligt de Vlaamse onafhankelijkheid eindelijk écht in het verschiet.

Ik heb twee jaar in Namen gewoond en gestudeerd, en koester zeker geen wrok tegenover de mensen die ik daar heb leren kennen, maar als twee landsdelen niet meer met elkaar tot compromissen kunnen komen en elkaar het licht niet langer in de ogen gunnen, moet men aan een scheiding durven denken. Het enige alternatief dat momenteel voor handen ligt, is nog méér uitstel, nog méér verstikking en nog méér haat. Het Joegoslavische “model” is dan zonder twijfel het nieuwe spook dat rond de volgende regeringsvormingen zal waren. Maar gelukkig heeft het Belgisch bestel onlangs het privé-wapenbezit drastisch ingeperkt … want anders zouden de gevolgen in de toekomst wel eens niet meer te overzien kunnen zijn.

Wallonië wil echter niet af van België, want zij zijn niet in staat om zelfstandig te overleven. Hun beste kans op overleven is dan ook het opgaan in Frankrijk. Studies hebben aangetoond dat de Vlaamse onafhankelijkheid het Waalse BNP met maar liefst 20% zou doen dalen. De triestige levensstandaard in Wallonië zou dus met nog eens één vijfde dalen, en hopla, plots is Moldavië niet langer het zwakste broertje van Europa.

Oud-RTBF-baas Alain Gerlache werd hierover onlangs geïnterviewd in “De Morgen”. Hij haalde nog een andere reden van stal waarom Wallonië België nodig heeft. Zonder Vlaanderen bestaat Wallonië immers niet, omdat de Waalse identiteit volledig gestoeld is op het Vlaams nationalisme en de Franstalige tegenreactie daarop.

Wij hebben geen alternatief voor België. (…) Vlaanderen is een cruciaal en wezenlijk onderdeel van de Waalse identiteit. Als Vlaanderen ooit onafhankelijk wordt, wat gebeurt er dan met Wallonië? (…) Dit land België is voor de Walen een belangrijk referentiekader, en daar mag je niet met spelen.

Dat tegenwoordig niet enkel de Vlamingen teruggrijpen naar het “gezond verstand”, maar stilaan toch ook meer en meer Franstalige Belgen, is op zich een zéér goede zaak. Ik denk dan in de eerste plaats natuurlijk aan de “ever-reliable” MR-senator Alain Destexhe en diens boekje “Wallonie, la vérité des chiffres”, maar ook recentelijk Jean-Yves Huwaert, journalist bij “Tendances” (de Franstalige “Trends”) en “L’Echo” (de Franstalige “De Tijd”), met zijn boek “Le second déclin de la Wallonie”, waarin hij de socialistische wanpraktijken aankaart, gaande van het versmossen van de Europese structuurfondsen en het verkeerdelijk aanwenden van de Europese cohesiebudgetten, over de cleptocratie en corruptie in de Waalse grootsteden, tot de onbetaalde facturen van de Waalse grootheidswaanzin, zoals de luchthaven van Luik en het laatste totaal onfinancierbare Marshallplan.

De rode draad is volgens Huwaert dan ook de volgende.

La Wallonie n’a, aujourd’hui, d’autre ennemie qu’elle même.

In wezen zegt Huwaert ook niets anders dan de Vlaamse journalist Pascal Verbeken in diens laatste boek “Arm Wallonië, een reis door het beloofde land”, maar Vlaamse boeken zijn in Wallonië per definitie “slecht” of “incorrect”, omdat de Vlamingen in hun ogen echt alles in de waagschaal werpen om Vlaanderen te kunnen afscheiden van het zuiden. Niets is natuurlijk minder waar, maar de waarheid is echt wel het laatste waarmee de Walen zich willen of kunnen bezighouden. Wie decennialang liegt en verbloemt, geraakt na een tijdje immers verslaafd aan de leugens en de eufemismen, en ziet het verschil niet meer tussen realiteit en bedrog. Zoiets noemt Barbara Tuchman de “march of the folly”.

Volgens Tuchman leiden zulke praktijken steevast tot die ene verkeerde beslissing die het ganse staatsapparaat doet ontploffen. En ook Dorothée Klein, de hoofdredactrice van “Le Vif L’Express”, vreest dat de profetie van Tuchman wel eens zou kunnen uitkomen in België. Klein waarschuwde de Franstalige partijen dat hun halsstarrigheid het einde van België alleen maar naderbij brengt. Zij riep de Waalse onderhandelaars op om de Vlaamse eisen in te willigen, en zo een nog radicalere Vlaams-nationalistische stem in 2009 of 2011 te vermijden.

Wallonië steekt veel te veel tijd in het doen alsof we de klok in België nog kunnen terugdraaien. (…) De twee bevolkingsgroepen evolueren in twee verschillende richtingen. Er zijn geen Belgen meer. De energie die de Franstaligen steken in hun nostalgie naar vroeger zouden ze beter gebruiken om de eigen politieke en socio-economische problemen op te lossen. (…) Men moet de eigen bevolking op hun verantwoordelijkheid wijzen. Het zou immers waardiger zijn voor de Walen om hun problemen zelf op te lossen, in plaats van te blijven hopen dat de Vlamingen hen wel uit het moeras zullen blijven trekken. (…) Als je de Vlamingen zegt dat België niet meer bestaat, halen de Vlamingen hun schouders op en gaan ze weer aan het werk, terwijl de Walen meteen aan het koninklijk paleis staan. (…) Vroeg of laat komen we toch tot een confederale staat. Als Leterme mislukt, zal bij de volgende verkiezingen de separatistische stem nog groter zijn. Zonder staatshervorming is er geen België meer.

Misschien zijn de Franstaligen niet meer bereid om nog naar de Vlaamse waarschuwingen te luisteren, maar als ze ook hun oren halsstarrig blijven dichthouden voor de dreigende tijdingen in hun eigen media, zal niets hen nog kunnen helpen. Blind voor de werkelijkheid en doof voor kritiek, zal het verarmd Wallonië dan ook als een stuurloos schip op de klippen van de socialistische Lorelei varen en met man en muis vergaan. En niemand zal hen missen.


Meer kritische Waalse teksten op www.destexhe.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.