Plakkaat van Verlatinghe (Vincent De Roeck)

Met enige verbazing vernam ik gisteren uit de “Gazet van Antwerpen”, je weet wel de frut van de Koekenstad, dat een grootschalig onderzoek vastgesteld heeft dat maar liefst 67% van de Nederlanders voorstander zou zijn van een volledige fusie tussen Vlaanderen en Nederland. Dit onderzoek, dat uitgevoerd werd door TNS-NIPO en de RTL, bracht ook nog een aantal andere ontdekkingen naar boven. Zo zou maar liefst 25% van de Nederlanders niet meer geloven in het voortbestaan van België. Een boedelscheiding van Vlaanderen en Wallonië zou dan ook bij onze Noorderburen niet als een verrassing aankomen, misschien zelfs net integendeel.

14% van de ondervraagde Nederlanders denken zelfs dat het lot van België binnen de vijf jaren bezegeld zal zijn. 83% van de Nederlanders denkt wel in het zelfstandig voortbestaan van België te kunnen geloven indien het land de komende vijf jaren tegen alle verwachtingen in toch zou weten te overleven. Los van de Nederlandse gevoelens aangaande Vlaanderen en Wallonië, zou ruim 85% van de Nederlanders ook voorstander zijn van een veel intensievere samenwerking met de Belgen dan vandaag het geval is, bij voorkeur via een verdere uitdieping van het Benelux-verdrag. Maar in de ogen van de Nederlanders blijft een fusie tussen Vlaanderen en Nederland hun absolute voorkeur wegdragen. Meer dan 60% van de ondervraagde Nederlanders denkt trouwens ook dat zowel Vlaanderen als Nederland beter zouden worden van zo’n fusie.

Ook de koningsvraag werd in het onderzoek meegenomen.

Eén op de vijf Nederlanders denkt dat Nederland en Vlaanderen na samenvoeging geleid moeten worden door de Oranjes. De afschaffing van beide koningshuizen is volgens 16 procent de beste optie, terwijl 17 procent denkt dat beide landen hun eigen koninklijke familie moeten behouden.

Vanaf 1568 kwamen de Nederlanden (het huidige België en Nederland) in opstand tegen de Spaanse bezetter. Terwijl het huidige Wallonië geen graten zag in de Latijnse overheersing, hielden zij zich steevast op de vlakte in het conflict. Het huidige Vlaanderen en Nederland daarentegen weigerden zich zomaar neer te leggen bij de Spaanse overheersing en grepen naar de wapens. Wallonië ontsnapte aan deze bloedige strijd, omdat zij zich al op voorhand overgegeven hadden. Het gebrek aan initiatief en geloof in eigen kunde dat we vandaag in Wallonië detecteren, gaat in feite dus al terug tot de 16de eeuw.

In 1579 bestond het latere België eigenlijk al niet meer, want toen verbond het huidige Wallonië zijn lot met dat van Spanje via de “Unie van Atrecht” (Union d’Arras) en verwerd het huidige Wallonië een vrijwillige kolonie van het Latijnse rijk. Het huidige Vlaanderen volgde het voorbeeld van zijn Zuiderburen niet en bleef trouw aan zijn tradities en vrijheid. Het Dietse eergevoel ontsproot uit het bloed van Vlamingen en Nederlanders dat tezamen vergoten werd door de Spanjaarden, en indirect dus ook door diens Waalse vazallen.

Enkele maanden na de oprichting van de Atrechtse Unie, gingen Vlaanderen en Nederland op in een nieuwe confederatie. De modaliteiten werden vastgelegd op een conferentie in de Dom van Utrecht. Dietsland, oftewel de “Unie van Utrecht”, was geboren. Vlaanderen en Nederland waren nu officieel één natie. Maar de opstand tegen de Spaanse bezetting woedde nog steeds in volle kracht. De Utrechtse legers, door de Spanjaarden “geuzen” genoemd, veroverden straat na straat, dorp na dorp en stad na stad op de Spanjaarden, die uit Dietsland eizona verdreven werden. In 1581 was het grootste deel van de Utrechtse Unie bevrijd van de Spanjaarden. De jonge Dietse staat bleek plots levenskansen te hebben.

In 1581 kondigden de gezanten van de deelstaten van de Utrechtse Unie, die zich voortaan de “verenigde provinciën” noemden, het “Plakkaat van Verlatinghe” af. Met deze onafhankelijkheidsverklaring werd de Spaanse koning als heerser afgezet, werden de banden met het Spaanse rijk definitief doorgeknipt en werden alle rechten en vrijheden opgesomd waarvan de burgers, de steden en de provinciën binnen de Unie voortaan zullen kunnen genieten. Deze afkondiging inspireerde Thomas Jefferson tot diens latere “Declaration of Independence”, die in 1776 de geboorte van de vrije republiek der Verenigde Staten zou inluiden.

De Spanjaarden beschouwden deze afkondiging als een zware belediging en namen de uitdaging aan. De Spaanse vorst stuurde zijn legers naar de Verenigde Provinciën. Dit was het begin van een gewapende strijd die uiteindelijk een tijdsspanne van eizona één eeuw zou overspannen en de geschiedenis zou ingaan als de “Tachtigjarige Oorlog”. Het huidige Vlaanderen viel al gauw terug in de handen van de Spanjaarden. Wanneer in 1585 de Spaanse generaal Farnese de Schelde weet af te sluiten voor al het verkeer is de omsingeling van Antwerpen compleet, en geeft deze stad zich als laatste in Vlaanderen over. Het beleg van Antwerpen en de daaropvolgende heksenjacht, die we tegenwoordig aanduiden als “Spaanse Furie” betekende tevens het einde van de “gouden eeuw” van Antwerpen. Gelukkig wist het merendeel van de Antwerpse notabelen tegen de overgave al wel te vluchten naar Nederland, waar zij aan de basis stonden van de Nederlandse “gouden eeuw”.

In 1585 lag de grens vast. Vlaanderen en Nederland waren definitief van elkaar gescheiden. En tot op vandaag blijft dit aanleiding geven tot politiek debat, maatschappelijke discussie en nostalgisch wegdromen over wat had kunnen zijn. Laat dit dan ook maar een waarschuwing zijn voor de Franstalige onderhandelaars in de communautaire gesprekken. Als zij Vlaanderen niets geven, hoewel zij daar - na 177 jaar Latijnse onderdrukking - zeker en vast recht op hebben, moeten de Vlamingen consequent zijn en de Walen hun eigen weg laten gaan. Vlaanderen heeft Wallonië niet nodig, en net zoals in 1581, houdt niets beide volkeren nog bijeen. En of Vlaanderen dan opnieuw moet opgaan in Nederland, dat laat ik aan de burgers van beide gebieden over, maar het zou mij in alle geval niet storen.

Vlaamse onderhandelaars, stuur de halsstarrige Franstalige imperialisten weg. Koester hen niet langer aan uw borst. Ze zijn onze tijd en moeite niet meer waard. Ze hebben ons in 1581 al eens het mes in de rug gestoken, en in 1795 en in 1830 opnieuw. Van die kant moeten we niets goeds meer verwachten. Laat ons dan toch gewoon het Vlaams Parlement in spoedzitting bijeenroepen en laat ons eendrachtig een nieuw “Plakkaat van Verlatinghe” afkondigen. De tijd en stond is eindelijk daar. De langverwachte vrijheid lonkt.


De tekst van het Plakkaat van Verlatinghe vind je hier.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.