Hertoginnedal of Tranendal? (Politiek Incorrect)

Na iets meer dan 30 dagen is het circus in kasteel Hertoginnedal eindelijk afgelopen. De communautaire eisen van de Franstalige partijen – die nochtans bij reeds van het prille begin bij de regeringsformatie hadden bevestigd “demandeur de rien” te zijn – bleken voor de Vlaamse partijen, de tricolore VLD incluis en dat wil wat zeggen, onverteerbaar. De onderhandelingen zijn dus afgesprongen, en koning Albèrt II neemt nu tijdelijk de honeurs waar. Ook deze keer worden de oranje-blauwe ruziestokertjes in een kasteel ontvangen, zijnde de domicilie van Zijne Majesteit.

Wat opvalt is vooral de aard van het eisenpakket. Terwijl de Vlaamse partijen nog tamelijk bescheiden bevoegdheidsoverdrachten vragen zoals de regionalisering van de wegcode, de bevoegdheid RSZ-bijdragen te verminderen en vertegenwoordiging in de organen van het RIZIV; is dit volledig anders bij de Franstalige partijen. Toegegeven, de regionalisering van de personen- en vennootschapsbelasting is misschien wat revolutionairder, hoewel ook dit in een ‘normale’ federale staat geen probleem zou mogen zijn. Maar wat de Franstalige partijen als tegenvoorstellen poneren, grenst aan het absurde. Ronduit imperialistisch-fascistisch zijn de ideeën om Brussel verder uit te breiden met de faciliteitengemeenten, de afschaffing van de dubbele meerderheid in het Brussels Parlement en de organisatie van een talentelling in Halle-Vilvoorde.

De vraag is natuurlijk of de Franstaligen deze eisen wel ingewilligd willen zien, danwel een afschrikkingmiddel is om een verdere staatshervorming te saboteren. Want indien geen van beide partijen op de avances van de andere wenst in te gaan, dan resulteert dit logischerwijs in een status-quo. En MR-voorzitter Didier Reynders heeft er al meermaals op gewezen dat de vorming van een federale regering prioritair is aan een verdere staatshervorming.

Maar voor de Vlaamse beweging kan het eigenlijk alleen maar amusant zijn om te kijken hoe arrogant en agressief de Franstaligen zich opstellen tijdens de onderhandelingen. Hoe het scenario ook verder moge evolueren, in feite kan Vlaanderen er alleen maar baat bij hebben. Laten we een aantal van die pistes eens van naderbij bekijken, en zien wat de gevolgen hiervan op langere termijn kunnen zijn.

1) Mijns inziens is dit allicht het meest realistische scenario dat zich zal voordoen. De communautaire eisen, zowel Vlaamse als Waalse, worden in de (oneindig diepe…) diepvriezer gestoken (al dan niet op vraag van de Koninklijke bemiddelaar uit Laken), en de oranje-blauwe partijen gaan van start met een nieuwe regering. Doch, het gevolg hiervan zou kunnen zijn dat de MR en cdH in 2009 op handen zullen gedragen worden door de Waalse kiezer, want zij hebben België gered. Anderzijds zal in dat geval vooral het CD&V//N-VA-kartel allicht rake klappen krijgen, en mogen vooral Lijst Dedecker en het Vlaams Belang zich op een monsterzege voorbereiden. En de vraag of België zo’n verkiezingsuitslag zal kunnen overleven, dient hierbij negatief beantwoord te worden.

2) scenario twee: een overgangsregering bestaande uit de drie grote politieke families wordt in de steigers gezet. Ook hierbij gaan de communautaire eisen de diepvriezer in, en Guy Verhofstadt – niet toevallig populairder in Wallonië dan in eigen land… - treedt terug aan als premier. Het verkiezingsresultaat bij de regionale verkiezingen in 2009 zal allicht dezelfde contouren hebben als in scenario 1, met dat verschil dat in Vlaanderen de sp.a zich heeft ‘verbrand’ aan de macht, en niet in de (eventuele) winst zal kunnen delen.

3) De voorgestelde koehandel gaat toch door: Vlaanderen krijgt haar bevoegdheidsuitbreiding, en de francofone natte droom van een ‘corridor’ tussen Brussel en Wallonië wordt eindelijk verwezenlijkt. Joëlle Milquet wordt verheerlijkt als de nieuwe Jeanne d’Arc van Wallonië, terwijl zelfs honderd baarvoetse gangen naar Canossa voor Leterme niet zullen volstaan om vergiffenis bij de Vlaamse kiezer te vragen.

4) Allicht niet het meest realistische scenario, maar wel het meest wenselijke. Na 177 jaar afpersing, territoriaal imperialisme, verfransing, diefstal en chantage komen de Vlaamse onderhandelaars tot het besluit dat het zo niet verder kan. De tafels in Hertoginnedal worden terug in gebruik genomen, zij het slechts met één doel: de bespreking van het einde van België. Yves Leterme – die toch al het charisma van een notaris heeft – zal zich allicht in zijn nopjes voelen om deze echtscheiding te arrangeren.

Het lijkt er dus op dat Vlaanderen in alle vier scenario’s lijkt te winnen. Veel hangt natuurlijk ook af van het langetermijngeheugen van de modale Vlaamse kiezer tegen 2009. Dat België een totale farce is, is na het schouwspel in Hertoginnedal echter meer dan duidelijk geworden. De tijd is rijp voor een Vlaamse staat, hoewel ondergetekende als libertariër liever heeft dat ook deze zo snel mogelijk verdwijnt. Want secessie heeft geen vastomlijnd eindpunt.