Positief, en nog iets meer

- “Ik moet vanavond in Kachtem zijn…” zeg ik tegen een vriendin die aan de kust woont. “Dat is jouw provincie toch?”

- “Kachtem ligt tegen Izegem. En als ik je een goeie raad mag geven, neem niet de afrit Izegem, maar rijd er eentje verder: Roeselare-Rumbeke. Rijd van daar een beetje terug richting Izegem en je bent zo in Kachtem!”

Ik arriveer ruimschoots op tijd en stuur een smsje om te zeggen dat ze bijna zo goed is als mijn tomtommeke. “Ik ben veeeeel beter!” seint ze terug.

Die avond moet ik in Kachtem een voordracht-met-debat houden voor de leden van Posi Plus Mandel-Leie over ‘De invloed van politiek en belangengroepen op de media in Vlaanderen’.

Het onderwerp ligt me nauw aan het hart en ik ken het ondertussen door-en-door.

Ik geef vaak zulke voordrachten, overal in Vlaanderen en voor wie iedereen die me horen wil. Soms zitten er collega-journalisten in het publiek. Wat me dan tijdens het vragenkwartiertje achteraf steeds opvalt, is hoe bewust de Vlaming met de media omgaat, maar hoe weinig de meeste journalisten zelf eigenlijk afweten van wat zich in hun eigen sector onder hun eigen neus afspeelt. Ze weten vaak niet eens wie in de Raad van Bestuur van hun eigen krant of zender zetelt.

De informatie die mij die avond ontbreekt, is enige kennis over de vereniging die me gevraagd heeft. Een alumnibond? Een serviceclub? Een kunstkring?


Tijdens het voorbereidende gesprek maken Yvan Lippens en zijn mooie vrouw Hilde Wyseur het me duidelijk.

Het zal zowat 30 jaar geleden zijn dat enkele jonge kaderleden een lsp-seminarie volgden. LSP was toen ‘hot’. Iedereen die zichzelf wilde bevestigen, liet zich neuro-linguïstisch oppeppen door een handige goeroe die er een goedbelegde boterham inzag. Een beetje gebakken lucht weliswaar, zoals vandaag elk bedrijf zijn personeel op teambuildingweekend stuurt. Het kwam er eigenlijk op aan dat je op elke vraag antwoordde met het woord ‘Fan-tàs-tisch’ en jezelf wijsmaakte dat het geloof in jezelf bergen kan verzetten. Dat klopt voor een stuk. Als je maar niet te lichtgelovig bent.

Die groep jonge carrièremakers van toen, wilde na het seminarie iets blijvends en stichtte een vereniging: ‘Posi Plus Mandel Leie’.

De naam is duidelijk: de leden zijn positief ingesteld, liefst met nog ietsje meer, en ze wonen allen in de streek tussen de Mandel en de Leie. Het lidmaatschap geldt altijd voor hen én hun partner. Samen uit, samen thuis. Elke laatste donderdag van de maand organiseren ze workshops die soms door de eigen leden ingevuld worden, soms door gastsprekers. Daarnaast zijn er nog de vrije activiteiten, zoals toeristische uitstappen, bezoeken aan tentoonstellingen, concerten, wandeltochten, een weekendje in de Ardennen, enz.

Het ‘voorzitterschap’ wordt bijna om de maand doorgegeven, een echt bestuur is er niet. Iedereen neemt z’n eigen verantwoordelijkheid en trekt aan de kar met de instelling die voor elk lid dezelfde is: positief!

Dat positieve is hetgeen de leden bindt. Posi Plus verheft zich boven politieke partijen, boven ideologieën of religies, boven standen en klassen. Er zijn arbeiders lid, leerkrachten, architecten, artsen, ingenieurs, bedienden, links- en rechtsdenkenden, katholieken en vrijzinnigen,… Posi Plus is een verzameling van ménsen. Mensen, die op zoek zijn naar het goede en daar hun eigen, bescheiden bijdrage aan willen leveren.

Enige jaren geleden trad een nieuwe lichting leden toe en bracht frisse ideeën en nieuwe werkkracht. Ondertussen is er alweer plaats voor een volgende generatie, maar ze blijkt moeilijker te vinden te zijn. Het voordeel van lidmaatschap is immers niet materieel. Ook de netwerking blijft redelijk beperkt. Het voordeel zit in het hoofd en in het hart. Te weinigen zien daar een voordeel in.

Het zou doodzonde zijn mocht dit schitterende initiatief met de jaren stilaan wegkwijnen aan bloedarmoede. Het verwondert me trouwens dat er naast Mandel-Leie geen andere zustergroepen van Posi Plus in Vlaanderen bestaan. Rivieren hebben we immers genoeg: IJzer, Dender, Leie, Nete, Demer, Dijle, Jeker… En positief denkende mensen kùnnen we niet genoeg hebben.

Het is misschien nog niet te laat om hier en daar zulke initiatieven te nemen. Yvan en Hilde laten met plezier in hun kaarten kijken.

Op het einde van mijn voordracht klopt ergens in mijn onderbewustzijn een duiveltje op het deurtje van mijn hersenpan en fluistert gemeen: “De invloed van politiek en belangengroepen op de media… je hebt er twee uur lang over gepraat met verpletterende voorbeelden… Zó positief was dat ook weer niet! We hebben ze hier lekker te grazen!”

Ik schrik van mezelf. Maar ik herstel haast onmiddellijk, aangestoken door de instelling van al de mensen die een hele avond aan mijn lippen hebben gehangen: mijn verhaal was wél positief!

Het feit dat ik dit alles vrij en ongebonden kàn en màg vertellen, is nog steeds heel positief. Hoe beknot onze media ook worden, er bestaat nog altijd vrije meningsuiting in dit land. Steeds minder, dat klopt, maar zelfs dàt mogen we nog steeds zeggen. Op een of andere manier.

Opgelucht rijd ik door de nacht terug. Dwars door Izegem. Mijn vriendin had gelijk dat Roeselare-Rumbeke makkelijker te vinden was, maar - al ben ik geen leraar - ik ben ook niet het slaafse type dat àltijd volgt.

Of wisten jullie dat al?