Non Plus Ultra (Vincent De Roeck)
Wallonië jaagt Vlaanderen al lang op kosten. Dat is geen nieuws. Beterschap is niet in zicht, ook niet in deze hoogconjunctuur, en ook niet na de laatste verkiezingen. Nochtans zouden de Vlaamse eisen gesterkt (moeten) zijn. De slogan van de Vlaamse Volksbeweging ten tijde van de laatste BHV-crisis kan ik ook vandaag weer zonder veel schroom reciteren. De inhoud is vandaag nog even relevant als hij toendertijd was. Genoeg gezeverd! Splitsing van alles! Duidelijker kan ik mijn visie op Vlaanderen niet verwoorden, zeker niet na de laatste “nationale feestdag” van ons Belgisch apenland. Geforceerder kon de dag niet zijn. Alles werd immers gêneloos van stal gehaald om het bestaansrecht van Belgenland te rechtvaardigen. Maar het bleek een maat voor niets. Jammer van de miljoenen belastinggeld.
Niemand vond het echt schokkend te moeten horen dat formateur Yves Leterme, nochtans de zoon van een Waalse vader, de Brabançonne zonder veel erg verwarde met de Marseillaise, of dat onze toekomstige premier dacht dat 21 juli de dag was waarop Leopold I troonafstand deed, of nog dat uittredend premier Guy Verhofstadt op dezelfde vraag het antwoord schuldig moest blijven tot na een kort telefoontje met één van zijn adviseurs. Dat maar één op de vijf Belgen nog maar enige notie heeft van de vaderlandse geschiedenis was een fait divers in het nieuws. In plaats van het Volkslied het défilé te laten domineren zoals het een trots en modern land past, werd gekozen voor de EU-Hymne Ode an die Freude. De Europese vlag domineerde het défilé, terwijl onze vaderlandse driekleur een tweederangsrol toebedeeld kreeg. Omdat onze koning niet al te lang eer wou bewijzen aan de soldaten tijdens het défilé, moesten alle regimentsvlaggen in één paradeonderdeel ondergebracht worden en nam Albert II geen plaats in de traditionele open legerjeep, maar in een comfortabele gefumeerde limousine. Prins Laurent wordt volgens het protocol geacht te verschijnen in mariniersuniform maar gaf de voorkeur aan een tweedelig pak. Als minachting voor de gebruiken en tradities van België kan zoiets wel tellen, me dunkt.
Geld noch moeite was gespaard om van de dag een heuglijke gebeurtenis te maken. Een gigantisch “volksfeest” in Brussel moest België onder de eigen onderdanen promoten. Van heinde en verre trok men naar de hoofdstad voor het aangeboden brood en spelen. Terwijl de politiek correcte paleiswacht elke pensenkermis van het Vlaams Belang afdoet als “platvloers populisme”, vonden ze het kennelijk niet erg om vandaag populisme in superlatieven te hanteren tot meerdere eer en glorie van België, de lap grond tussen Duitsland en Frankrijk, de vergeten vergissing van de geschiedenis. De rondvraag op nationale televisie onder de aanwezigen liet er geen twijfel over bestaan. België bestaat als land al lang niet meer. De ondervraagden schaarden zich als grootste gemene deler achter “gastvrijheid” en “goed eten” als de twee hoofdkenmerken van België. Hopelijk begint het ook in de fluwelen salons te Brussel eens te dagen dat het agonisch lijdend België een waardig levenseinde verdient.
België is een land waar de cijfers steevast blijk geven van een onoverbrugbare kloof tussen het rijke “liberale” noorden en het arme “socialistische” zuiden. Nochtans houden de Belgische leiders met deze verschillen geen rekening. Iedereen vindt het kennelijk normaal dat de Vlamingen het potvertier en de hangmatcultuur van de Walen blijven financieren, zonder dat deze ook maar een greintje respect krijgen, zonder dat er ook maar het minste teken van verbetering te bekennen valt. Integendeel, de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië wordt steeds groter, zelfs in de huidige constellatie van ongeziene hoogconjunctuur.
Tussen de lente van 2006 en die van 2007 daalde de Vlaamse werkloosheid volgens de RVA met 10,5%, terwijl de Waalse het met amper 4% moest stellen. Volgens De Standaard werkt 36,8% van de loontrekkenden in Wallonië voor de overheid, in Vlaanderen slechts 24,4%. De provincie Henegouwen telt vier keer meer ambtenaren dan Oost-Vlaanderen. Volgens VBO-topvrouw Caroline Ven verwent de Waalse overheid zelfs zijn personeel op kosten van de Vlaamse belastingbetaler. Een Waals ambtenaar verdient meer dan zijn Vlaams collega en heeft jaarlijks 14 dagen meer verlof. Daarenboven ligt het ziekteverzuim bij de overheid in Wallonië volgens De Standaard maar liefst de helft hoger dan dat in Vlaanderen. Volgens Doorbraak-redacteur Jan Van De Casteele is dit “een verbijsterend gevolg van het Waalse politieke en socio-economisch systeem” en gelijk heeft hij. Dat het Waalse budget keer op keer zware tekorten vertoont, terwijl de Vlamingen jaarlijks de overgehevelde staatsschuld met de vinger in de neus kunnen aflossen, zonder zelfs ook maar ergens in de andere overheidsprojecten te moeten bezuinigen, is een teken aan de wand voor de wantoestanden in het Zuiden, én voor de enorme regionale discrepantie tussen Vlaanderen en Wallonië.
Ook het historisch argument raakt kant noch wal. Nooit zijn er transfers van zuid naar noord geweest in ons land. Dit is nochtans geen gratuite uitspraak van een flamingant parlementslid, maar de eindconclusie van een recent grootscheeps universitair onderzoek aan de VUB onder leiding van professor Juul Hannes, nochtans een liberaal en zeker geen Vlaamsgezind academicus. De bevindingen van het onderzoek werden gebundeld in het boek De Mythe van de Omgekeerde Transfers dat vorige maand bij Roularta Books verscheen. Volgens Trends-redacteur Frans Crols bedragen de Vlaamse transfers 12 miljard euro op jaarbasis. In zijn recente opiniebijdrage Verlatingsangst en economie vat Crols treffend de bevindingen van Juul Hannes samen. Juul Hannes zocht veertig jaar naar voorbeelden van solidariteit van het zuiden naar het noorden, maar vond ze nooit. Dat is ook de teneur van het gepubliceerde VUB-onderzoek.
Toen de Brabanders, gesteund door enkele Waalse milities, in september 1830 revolteerden tegen de Nederlanders, werd België geboren. De noordelijke vrijsteden Gent, Dendermonde en Antwerpen zeiden toen tegen Brussel nee, bedankt! maar het mocht niet baten. Holland maakte de kapitale fout om ook deze drie steden te bombarderen zodat de inwoners eieren voor hun geld kozen en de rangen van de zuidelijke “revolutionairen” vervoegden. De veldtocht van de “Belgen” tegen de Nederlandse legers werd een triomf voor de zuidelijken. Nederland blies de aftocht. België was geboren, althans dat dacht men. Het unitarisme werd onder druk van 150 jaar Vlaamse bewustwording omgevormd tot een verregaand federalisme, maar de échte hamvraag bleef onbeantwoord. Heeft Vlaanderen recht op een eigen staat? De Walen zeggen van niet, de rest vindt van wel.
Het Warande-manifest toonde op meesterlijke wijze aan dat Vlaanderen wel degelijk internationaal zou kunnen overleven. Vlaanderen is groot genoeg, is rijk genoeg en is sterk genoeg om zijn mannetje te kunnen staan. Ook Brussel en Wallonië zouden zeker overleven, tenminste als ze dat zouden willen. Vlamingen hebben immers niet de ziekelijke Napoleontische drang, in tegenstelling tot Walen en Brusselaars, om beslissingen te nemen voor rekening van anderen. De toekomst van Brussel en Wallonië zal in de handen liggen van hun respectievelijke burgers, en niet in die van het Vlaamse volk. Zelfbeschikking ligt aan de basis van de Franse revolutie en van het modern volkenrecht. Enkel de Vlamingen lijken hun gerechtvaardigde eis voor verdere ontvoogding niet ingewilligd te zien, hoe hard ze er ook voor vechten, hoe hard ze er ook naar smachten.
In de oudheid vormden de Zuilen van Hercules, het huidige Gibraltar, het eindpunt van de gekende wereld. De inscriptie Non Plus Ultra (“Gij zult niet verder gaan”) diende als finale waarschuwing voor de stoutmoedige zeelui die de zee-engte toch zouden bevaren. Vandaag gebruik ik met alle plezier dezelfde drie Latijnse woorden om voor eens en altijd komaf te maken met de Waalse verspilzucht en de Vlaamse welwillendheid als het op de verkapte subsidiëring van andermans potvertier aankomt. We hebben immers in België de eindgrens bereikt. Toch volharden en nog verdergaan zal tot onze eigen ondergang leiden. Non plus ultra.
Het aangehaalde cijfermateriaal werd verzameld uit Doorbraak, Trends, De Standaard Online, De Tijd en RVA.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
Niemand vond het echt schokkend te moeten horen dat formateur Yves Leterme, nochtans de zoon van een Waalse vader, de Brabançonne zonder veel erg verwarde met de Marseillaise, of dat onze toekomstige premier dacht dat 21 juli de dag was waarop Leopold I troonafstand deed, of nog dat uittredend premier Guy Verhofstadt op dezelfde vraag het antwoord schuldig moest blijven tot na een kort telefoontje met één van zijn adviseurs. Dat maar één op de vijf Belgen nog maar enige notie heeft van de vaderlandse geschiedenis was een fait divers in het nieuws. In plaats van het Volkslied het défilé te laten domineren zoals het een trots en modern land past, werd gekozen voor de EU-Hymne Ode an die Freude. De Europese vlag domineerde het défilé, terwijl onze vaderlandse driekleur een tweederangsrol toebedeeld kreeg. Omdat onze koning niet al te lang eer wou bewijzen aan de soldaten tijdens het défilé, moesten alle regimentsvlaggen in één paradeonderdeel ondergebracht worden en nam Albert II geen plaats in de traditionele open legerjeep, maar in een comfortabele gefumeerde limousine. Prins Laurent wordt volgens het protocol geacht te verschijnen in mariniersuniform maar gaf de voorkeur aan een tweedelig pak. Als minachting voor de gebruiken en tradities van België kan zoiets wel tellen, me dunkt.
Geld noch moeite was gespaard om van de dag een heuglijke gebeurtenis te maken. Een gigantisch “volksfeest” in Brussel moest België onder de eigen onderdanen promoten. Van heinde en verre trok men naar de hoofdstad voor het aangeboden brood en spelen. Terwijl de politiek correcte paleiswacht elke pensenkermis van het Vlaams Belang afdoet als “platvloers populisme”, vonden ze het kennelijk niet erg om vandaag populisme in superlatieven te hanteren tot meerdere eer en glorie van België, de lap grond tussen Duitsland en Frankrijk, de vergeten vergissing van de geschiedenis. De rondvraag op nationale televisie onder de aanwezigen liet er geen twijfel over bestaan. België bestaat als land al lang niet meer. De ondervraagden schaarden zich als grootste gemene deler achter “gastvrijheid” en “goed eten” als de twee hoofdkenmerken van België. Hopelijk begint het ook in de fluwelen salons te Brussel eens te dagen dat het agonisch lijdend België een waardig levenseinde verdient.
België is een land waar de cijfers steevast blijk geven van een onoverbrugbare kloof tussen het rijke “liberale” noorden en het arme “socialistische” zuiden. Nochtans houden de Belgische leiders met deze verschillen geen rekening. Iedereen vindt het kennelijk normaal dat de Vlamingen het potvertier en de hangmatcultuur van de Walen blijven financieren, zonder dat deze ook maar een greintje respect krijgen, zonder dat er ook maar het minste teken van verbetering te bekennen valt. Integendeel, de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië wordt steeds groter, zelfs in de huidige constellatie van ongeziene hoogconjunctuur.
Tussen de lente van 2006 en die van 2007 daalde de Vlaamse werkloosheid volgens de RVA met 10,5%, terwijl de Waalse het met amper 4% moest stellen. Volgens De Standaard werkt 36,8% van de loontrekkenden in Wallonië voor de overheid, in Vlaanderen slechts 24,4%. De provincie Henegouwen telt vier keer meer ambtenaren dan Oost-Vlaanderen. Volgens VBO-topvrouw Caroline Ven verwent de Waalse overheid zelfs zijn personeel op kosten van de Vlaamse belastingbetaler. Een Waals ambtenaar verdient meer dan zijn Vlaams collega en heeft jaarlijks 14 dagen meer verlof. Daarenboven ligt het ziekteverzuim bij de overheid in Wallonië volgens De Standaard maar liefst de helft hoger dan dat in Vlaanderen. Volgens Doorbraak-redacteur Jan Van De Casteele is dit “een verbijsterend gevolg van het Waalse politieke en socio-economisch systeem” en gelijk heeft hij. Dat het Waalse budget keer op keer zware tekorten vertoont, terwijl de Vlamingen jaarlijks de overgehevelde staatsschuld met de vinger in de neus kunnen aflossen, zonder zelfs ook maar ergens in de andere overheidsprojecten te moeten bezuinigen, is een teken aan de wand voor de wantoestanden in het Zuiden, én voor de enorme regionale discrepantie tussen Vlaanderen en Wallonië.
Ook het historisch argument raakt kant noch wal. Nooit zijn er transfers van zuid naar noord geweest in ons land. Dit is nochtans geen gratuite uitspraak van een flamingant parlementslid, maar de eindconclusie van een recent grootscheeps universitair onderzoek aan de VUB onder leiding van professor Juul Hannes, nochtans een liberaal en zeker geen Vlaamsgezind academicus. De bevindingen van het onderzoek werden gebundeld in het boek De Mythe van de Omgekeerde Transfers dat vorige maand bij Roularta Books verscheen. Volgens Trends-redacteur Frans Crols bedragen de Vlaamse transfers 12 miljard euro op jaarbasis. In zijn recente opiniebijdrage Verlatingsangst en economie vat Crols treffend de bevindingen van Juul Hannes samen. Juul Hannes zocht veertig jaar naar voorbeelden van solidariteit van het zuiden naar het noorden, maar vond ze nooit. Dat is ook de teneur van het gepubliceerde VUB-onderzoek.
Toen de Brabanders, gesteund door enkele Waalse milities, in september 1830 revolteerden tegen de Nederlanders, werd België geboren. De noordelijke vrijsteden Gent, Dendermonde en Antwerpen zeiden toen tegen Brussel nee, bedankt! maar het mocht niet baten. Holland maakte de kapitale fout om ook deze drie steden te bombarderen zodat de inwoners eieren voor hun geld kozen en de rangen van de zuidelijke “revolutionairen” vervoegden. De veldtocht van de “Belgen” tegen de Nederlandse legers werd een triomf voor de zuidelijken. Nederland blies de aftocht. België was geboren, althans dat dacht men. Het unitarisme werd onder druk van 150 jaar Vlaamse bewustwording omgevormd tot een verregaand federalisme, maar de échte hamvraag bleef onbeantwoord. Heeft Vlaanderen recht op een eigen staat? De Walen zeggen van niet, de rest vindt van wel.
Het Warande-manifest toonde op meesterlijke wijze aan dat Vlaanderen wel degelijk internationaal zou kunnen overleven. Vlaanderen is groot genoeg, is rijk genoeg en is sterk genoeg om zijn mannetje te kunnen staan. Ook Brussel en Wallonië zouden zeker overleven, tenminste als ze dat zouden willen. Vlamingen hebben immers niet de ziekelijke Napoleontische drang, in tegenstelling tot Walen en Brusselaars, om beslissingen te nemen voor rekening van anderen. De toekomst van Brussel en Wallonië zal in de handen liggen van hun respectievelijke burgers, en niet in die van het Vlaamse volk. Zelfbeschikking ligt aan de basis van de Franse revolutie en van het modern volkenrecht. Enkel de Vlamingen lijken hun gerechtvaardigde eis voor verdere ontvoogding niet ingewilligd te zien, hoe hard ze er ook voor vechten, hoe hard ze er ook naar smachten.
In de oudheid vormden de Zuilen van Hercules, het huidige Gibraltar, het eindpunt van de gekende wereld. De inscriptie Non Plus Ultra (“Gij zult niet verder gaan”) diende als finale waarschuwing voor de stoutmoedige zeelui die de zee-engte toch zouden bevaren. Vandaag gebruik ik met alle plezier dezelfde drie Latijnse woorden om voor eens en altijd komaf te maken met de Waalse verspilzucht en de Vlaamse welwillendheid als het op de verkapte subsidiëring van andermans potvertier aankomt. We hebben immers in België de eindgrens bereikt. Toch volharden en nog verdergaan zal tot onze eigen ondergang leiden. Non plus ultra.
Het aangehaalde cijfermateriaal werd verzameld uit Doorbraak, Trends, De Standaard Online, De Tijd en RVA.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 23:53
12 comments
12 Comments:
Eventjes de puntjes op de i zetten. Met "liberaal" (Vlaanderen) en "socialistisch" (socialistisch) doel ik niet op de partijpolitieke verhoudingen in beide landsdelen, maar op het verschil in dominerende ideologie. In Vlaanderen kan men naast VLD, VIVANT, VLOTT en Lijst Dedecker ook CD&V (zonder ACV-ACW), N-VA, SPIRIT en VB als "liberaal" (soms vooral economisch, soms vooral filosofisch) omschrijven. Zelfs de SP.a en GROEN erkennen de meerwaarde van vrije marktwerking. In Wallonië is dat niet het geval. ECOLO en PS zijn er zéér links, net als ook het FN. CDH en MCC geloven méér in de staat dan in het individu, en zijn dus ook niet-liberaal. Enkel de MR-PRL en eventueel het FDF kunnen we er liberaal noemen.
Sinds een jaar of vijf begeef ik mij, net zoals vele landgenoten, op de nationale feestdag naar onze hoofdstad en laat me dan onderdompelen in het gezellig sfeertje van de feestelijkheden. Doch eergisteren stelde ik me toch de vraag of dit wel een feest was voor alle Belgen? Ik ben nochtans geen flamingant, maar het stoorde me namelijk dat de meerderheid van de verschillende standhouders Franstalig was, een politieagent die aan een demonstratie stond kon me zelfs niet te woord staan in het Nederlands! Vooral door dat laatste was ik enorm in mij g*t gebeten. Gelukkig kon ik mijn zakje Belgische trots in het Nederlands bestellen want die werden namelijk geserveerd door, ja inderdaad, Nederlanders! Weer een typisch Belgische situatie zeker?
Ik had het anders wel eens willen zien als ze aan Franstalige politici in het Nederlands gevraagd hadden om het volkslied te zingen... De helft zou dan nog niet eens begrepen hebben dat ze iets moesten doen, laat staan dat ze de Nederlandse tekst van de Brabançonne zouden kennen.
Eventjes komma-neuken. "Non Plus Ultra" is een fout tegen de Latijnse syntaxis. Het zou eigenlijk "Nec Plus Ultra" moeten zijn, maar geen paniek, Vincent. Die fout wordt door velen gemaakt en doet geen afbreuk aan je tekst.
Ik voel me Vlaming, noch Belg. Ik voel geen verbondenheid met die mensen omdat ze toevallig binnen een aantal lijnen wonen die de geschiedenis bepaald heeft. Wel voel ik 'verbondenheid' met mensen in mijn nabije omgeving en met gelijkgestemden.
@ Geeraerts
Wie zichzelf enkel kan identifieren op basis van gevoelens, zonder daarbij het verstand te gebruiken, die gaat vlug verloren lopen in een wereld waar "gevoelens" hoogtij voeren.
Er is niets "toevallig" aan de lijnen (lees 'politieke en culturele instellingen en structuren') die de geschiedenis bepaald heeft, en die met veel moeite en offerbereidheid verworven werden. Het zijn die politieke en culturele structuren die zowel uw welvaart als uw vrijheid bepalen vandaag.
Misschien zullen ze dat in de toekomst niet meer doen. Immers, datgene wat de ontwikkelde wereld onderscheid van de onderontwikkelde wereld is precies de capaciteit om 'het-zich-enkel-verbonden-voelen' met de nabije omgeving en gelijkgezinden te kunnen overstijgen. Wanneer een groot genoeg aantal mensen in een poliek bestel zich op dezelfde beperkte wijze zouden identifieren, zoals u doet, dan zullen Derde-Wereld toestanden niet ver af meer zijn. Waar klan-waarden (terug) hoogtij voeren, en waar de mensen zich enkel kunnen "verbonden" voelen met 'gelijkgezinden', daar heeft democratie geen overlevingskansen.
Bestaat er wel zoiets als een "Vlaams volk"? Natuurlijk is er een verschil tussen een topambtenaar uit Brussel, een zelfstandige bedrijfsleider uit Antwerpen en een generatiedopper uit Charleroi. Maar er zijn toch ook verschillen binnen "Vlaanderen" en zelfs binnen elke Vlaamse provincie. Men kan toch niet eeuwig blijven splitsen. Waar gaat het dan stoppen?
De vorige schrijver heeft gelijk. Er bestaat geen "Vlaams volk", wel "Vlaamse volkeren", die historisch gezien afhangen van de oude steden en/of lenen. Een Antwerpenaar verschilt even veel van een Limburger dan een West-Vlaming van een Luikenaar, of een Brabander met een Luxemburger.
Ik volg hem echter niet in zijn kritiek erop. Ik vind bijvoorbeeld dat een onafhankelijk Vlaanderen gewoon een tussenstap moet zijn voor de onafhankelijkheid van de oude lenen en vrijsteden, Antwerpen op kop. De Antwerpenaren zullen immers het best bestuurd worden als onafhankelijke stadsstaat. Daarvoor teken ik onmiddellijk.
@ Antwerpen boven
De "vorige (anonieme) schrijver" heeft NIET gelijk. Het is geen kwestie van "eeuwig blijven splitsen", maar wel van gepaste bevoegdheden (en taken) op gepaste niveaus te leggen en van politieke structuren te adopteren die burgerzin helpen maximaliseren.
In een democratische en 'vrije' maatschapij moet in principe het indivudu zelf in de allereerste plaats verantwoordelijk worden gesteld voor zichzelf. In die specifieke zin moet men "eeuwig blijven splitsen" naar het individuele niveau toe. Tegelijkertijd, moeten noodzakelijke 'publieke goederen' door een overheid geproduceerd of geleverd worden. Publieke goederen zijn hoodzakelijk 'diensten' die (om allerlei redenen) niet (of onvoldoende) door normale vrijemarktwerking tot stand zullen of kunnen komen. Zij omvatten publieke investeringen, overheidsregelgeving, ambtenarij, en dergelijke meer.
Economische welvaart en politieke vrijheid worden op termijn grotendeels bepaald door 'culturele gedragspatronen', niet door grondstoffen, externe hulp, of eender wat. En een belangrijk onderdeel van 'culturele gedragspatronen' omvat zowel het overheidsgedrag als de burgerzin van individuele burgers. Het is dus niet verbazend dat sommige culturele gedragspatronen tot economische welvaart leiden, en andere gedragspatronen niet. En het is evenmin verbazend dat sommige culturele gedragspatronen tot politieke vrijheid leiden, en andere niet. Er zijn zelfs culturele gedragspatronen die zowel economische welvaart EN politieke vrijheid bevorderen, maar die zijn eerder zeldzaam op onze aardbol.
Het gaat hier natuurlijk over gradatieverschillen in gedragspatronen tussen 'groepen' (en niet afzonderlijke individuen). Binnen elke culturele groep zullen er veel individuele verschillen bestaan, maar dat belet niet dat men empirisch groepsverschillen kan waarnemen betreffende 'burgerzin' en overheidsbeleidvoorkeuren en dergelijke meer.
Het is dus nonsens van te beweren dat een DOORSNEE Antwerpenaar "even veel" zou verschillen van een Limburger als een Luikenaar bijvoorbeeld. Dat is pure kopindegronderij omtrent sociale observeerbare realiteiten. Dit betekent allemaal niet dat termen als "Europa, Belgie, enz...", in een POLIEKE zin gebruikt, 'slecht' zouden zijn en andere geografische termen politiek 'goed' zouden zijn. Maar, het betekent wel dat men zich serieus moet afvragen welke politieke structuren burgerzin kunnen bevorderen in een gevaarlijke en competitieve wereld. Voor degenen die dan nog niet helemaal door het contemporeel naief-links onderwijs werden geindoctrineerd, zou het dan voor de hand moeten liggen dat "Vlaanderen" wel degelijk bestaat als rationele 'kandidaat' voor een substantieel deel van overheidsbevoegdheid voor de productie van 'publieke goederen'. En het merendeel van de productie laat men 'normaal' best over aan de private sector.
Een citaat van Bart De Wever om in te kaderen.
"Ik denk dat België gewoon geruisloos verder zal oplossen als een bruistablet tussen het supra-nationale Europa en het nationale Vlaanderen. Veel revolutie of emotie zal er niet aan te pas komen. en misschien is dat niet eens zo slecht."
Amen. Niet teveel woorden meer aan vuil maken.
@ Guido
Bart Dewever is een praatjesmaker die zijn heil gekoppeld heeft aan de West-Vlaamse keuterboertjes van de CVP. Van hem moet men echt niets nieuws meer verwachten op Vlaams vlak. Hij mag dan wel zéér Vlaamsgezind zijn, consequent Vlaams kunnen we hem en zijn groepuscule niet noemen. Daarbij mag Vlaanderen het initiatief niet uit eigen hand geven, zoals het "laat-België-maar-geruisloos-oplossen" van Dewever doet vermoeden.
Mijn beste anonieme N-VA-criticus, eventjes stil staan bij de feiten kan wel geen kwaad hier. De emo-reacties op Bart Dewever en de N-VA doen de waarheid immers oneer aan. N-VA mag dan wel samen met de CD&V in een kartel zitten, het heeft zijn eigenheid weten te bewaren. De N-VA, in tegenstelling tot het VB dat nu al meer dan 20 jaar aan de zijlijn blijft staan, durft verantwoordelijkheid aan en zal zo meer bijdragen tot de Vlaamse ontvoogding dan extreem-rechts. Persoonlijk is mijn enige kritiek op de N-VA de heisa met Jean-Marie Dedecker. Als Vlaamsgezind liberaal had ik JMD bij de N-VA zeker weten te smaken. Misschien komt het in de toekomst nog tot een fusie of een kartel?
Een reactie posten
<< Home