Hongersnood In Zuid-Afrika (Vincent De Roeck)
Zuidelijk Afrika is al decennialang het buitenbeentje als het op de levensstandaard van zijn burgers aankomt. Op het door een burgeroorlog ontwrichte Mozambique na, kenden alle landen in die regio een ongeziene graad van ontwikkeling, een welvaartsniveau waarvan de andere Afrikaanse landen enkel maar konden dromen. Dat het in hoofdzaak gaat om oude Britse kolonies is ook niet verwonderlijk. De Britten hadden nu éénmaal minder de neiging dan Fransen, Portugezen of Belgen om hun kolonies met staalharde hand te regeren. Voor de Britten moest hun Rijk, waar slavernij nota bene verboden was, immers het toonbeeld worden van beschaving en ontwikkeling, the white man’s burden in de praktijk gebracht dus. Daarin zijn ze eigenlijk ook grotendeels geslaagd.
Toen de Britten in de jaren 1970 afstand deden van hun kolonies in zuidelijk Afrika, kon niemand écht klagen over de jaren van Britse koloniale overheersing. Natuurlijk waren er in Rhodesië (Zimbabwe), Nyassaland (Malawi) en Beetschoeanaland (Botswana) ook blanken geweest die het minder nauw namen met de rechten en vrijheden van de inlanders, maar zij vormden de minderheid. Het openlijk beleden racisme van Cecil Rhodes en Roy Welenski valt natuurlijk niet goed te praten, maar stond toch nog steeds in schril contrast met de apartheidspolitiek van Zuid-Afrika en Namibië, of met de slavernijcultuur in Angola en Mozambique.
Vandaag de dag ziet de toekomst in zuidelijk Afrika er al véél minder rooskleurig uit, en daarin hebben de lokale leiders een verpletterende verantwoordelijkheid. In de jaren 1990 viel ook zuidelijk Afrika ten prooi aan dezelfde anti-westerse sentimenten die al meer dan veertig jaar de politiek in West- en Centraal-Afrika domineerden. Ook het communisme stak de kop op in zuidelijk Afrika. Alle landen vielen één voor één in handen van de Komintern, al dan niet verhuld onder de sluier van “pan-Afrikanisme” of “Afrikanisering”. Na het beëindigen van de burgeroorlog werden in Mozambique alle blanken collectief het land uitgezet. In Zuid-Afrika en Namibië werd het apartheidsbestel opgeheven en vervangen door een politiek van zwarte bevoordeling. In Zimbabwe werden de blanke boeren onteigend en hun bezittingen verbeurd verklaard. Hetzelfde verhaal vinden we terug in Botswana, maar dan wel op véél kleinere schaal. In 2007 begon het communistische ANC in Zuid-Afrika eveneens met de onteigening van de blanke boeren. De gevolgen zijn nu al nauwelijks te overzien.
De laatste publicatie van de World Hunger Map door de United Nations Food and Agriculture Organization (UNFAO) legt de vinger pijnlijk op de wonde. Kende zuidelijk Afrika in de jaren 1970 en 1980 nog een ongeziene zelfvoorziening van voedsel, vandaag is juist het tegendeel waar. De landbouwhervormingen van de jaren 1990 hebben immers een zéér zware tol geëist. Op het volledige subcontinent is enkel Zuid-Afrika nog in staat om eigenhandig in te staan voor zijn volledige voedselproductie, ofschoon het laatste decennium ook daar de geproduceerde voedseloverschotten drastisch afgenomen zijn. De UNFAO spreekt in Zimbabwe - nochtans ooit één van de grootste exporterende landbouwproducenten van Afrika - zelfs over een “chronische hongersnood”, net als trouwens in Mozambique, Malawi en sommige woestijngebieden van Namibië en Botswana. Volgens de UNFAO is het in die landen op voedselvlak vandaag al vijf na twaalf.
De UNFAO wijst met de vinger naar de corrupte linkse bende die in de getroffen landen de lakens uitdeelt, de Zimbabwaanse “president” Robert Mugabe op kop. Zijn anti-blanke politiek kost dagelijks in Zimbabwe aan honderden mensen het leven. Dagelijks steken maar liefst 8,000 uitgehongerde Zimbabwaanse vluchtelingen de grens met Zuid-Afrika over. Dit veroorzaakt niet enkel een enorme destabilisering van de Zuid-Afrikaanse grensgebieden, maar brengt ook de Zuid-Afrikaanse voedselvoorziening in het gedrang. En indien ook Zuid-Afrika ten prooi zou vallen aan hongersnood valt het doek ineens definitief over gans het subcontinent. Nochtans is deze onheilsprofetie voor de corrupte ANC-leiding geen reden om werk te maken van een degelijke landbouwpolitiek. Het bevoordelen van onopgeleide - en dus per definitie incompetente - zwarten op hard zwoegende blanke boeren met landbouwervaring blijft ongestoord verdergaan, net als de illegale onteigeningen en nationaliseringen. De onheilstijdingen lijken op de beslissingen van Thabo Mbeki en zijn stam geen enkele impact te hebben.
President Thabo Mbeki blijft volharden in zijn populistisch racistisch discours waarbij hij de 40,000 blanke boeren (in 1990 waren dat er nog 85,000) wil verwijderen van hun productieve landbouwbedrijven ten voordele van de arme zwarten die nu opeengepakt in krotten in de townships rond de grote steden leven. Dat deze achtergestelde stedelingen geen enkele kennis hebben van landbouw maakt voor Mbeki niets uit. Waarom zou hij ook? Verkiezingen moeten koste wat het kost gewonnen worden en daarom speelt het ANC handig in op de raciale tegenstellingen van de Regenboognatie. De blanken vormen immers de minderheid en zijn electoraal verwaarloosbaar. Ook aan een teveel aan historische feitenkennis lijkt Mbeki niet te lijden. Het falen van een soortgelijke Kolchozen- en Sovchozenpolitiek in de oude Sovjet-Unie deed bij hem dan ook geen enkel lichtje branden. De ondergang van de “trots van Afrika” lijkt vandaag dan ook onafwendbaar. Bloemen noch kransen.
Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) rechtvaardigt deze onteigeningspolitiek met vervalste statistieken. De blanke boeren zouden immers nog steeds 70% van het Zuid-Afrikaanse grondgebied in handen hebben. Het studiebureau Rense spreekt dat echter in alle toonaarden tegen. De blanken hebben slechts 4% van het totale grondgebied in handen, en slechts 6% van al het agriculturally viable land. Deze cijfers worden door internationale bronnen min of meer bevestigd. De Zuid-Afrikaanse staat zou zelf meer dan de helft van het fertile land in eigendom hebben, zoals de oude thuislanden en de in onbruik geraakte gigantische “militaire oefengebieden”. Het Mbeki-regime weigert echter deze gronden beschikbaar te stellen voor landbouw en blijft als een kip zonder kop het voorbeeld volgen van zijn “goede vriend en voorbeeld” Robert Mugabe. Elke in wol geverfde producent van voedseloverschotten moet van zijn grond verwijderd worden, ongeacht de gevolgen daarvan.
Sinds het begin van de massale onteigeningen in januari 2007 zijn de voedselprijzen in Zuid-Afrika maar liefst verdrievoudigd, terwijl de export volledig stilgevallen is. Volgens de oppositiepartijen is deze prijsstijging het gevolg van de toenemende tekorten aan beschikbare landbouwproducten, wat op zijn beurt veroorzaakt werd door het wanbeleid van het ANC. In 2007 heeft Zuid-Afrika ook voor de allereerste keer in zijn 350 jaar oude landbouwgeschiedenis massale hoeveelheden basisvoedsel uit het buitenland moeten invoeren. Net zoals de rest van zuidelijk Afrika vrezen de Zuid-Afrikanen een nakende hongersnood zoals het al elders op het subcontinent het geval is. Het Zuid-Afrikaanse overheidsbudget kan immers de gigantische voedselimport niet blijven dragen. Deze situatie is een schande voor het vruchtbaarste en welvarendste land van Afrika.
Daar een ongeluk nooit alleen komt, heeft Zuid-Afrika vandaag ook nog te lijden onder de reeds eerder aangehaalde vluchtelingenstroom uit Zimbabwe. De zeldzaam geworden voedselvoorraden in Zuid-Afrika geraken immers nog meer en nog sneller uitgeput door de toestroom van uitgehongerde vluchtelingen. Volgens het Internationale Rode Kruis kan de massale instroom van hongerlijders uit de Zimbabwan man-made famine in Zuid-Afrika de doodsteek betekenen voor het reeds falende voedselbeleid. Volgens het Zuid-Afrikaanse Rode Kruis kan de Zuid-Afrikaanse landbouwproductie de instroom van 8,000 vluchtelingen per dag niet aan. Vorige maand werd uit noodzaak dan ook de grootste grenspost bij de Beitbrug gesloten. Sindsdien trachten de Zimbabwanen met hun families Zuid-Afrika te bereiken via de van krokodillen wemelende Limpoporivier. De internationale gemeenschap kijkt toe, maar doet niets.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
Toen de Britten in de jaren 1970 afstand deden van hun kolonies in zuidelijk Afrika, kon niemand écht klagen over de jaren van Britse koloniale overheersing. Natuurlijk waren er in Rhodesië (Zimbabwe), Nyassaland (Malawi) en Beetschoeanaland (Botswana) ook blanken geweest die het minder nauw namen met de rechten en vrijheden van de inlanders, maar zij vormden de minderheid. Het openlijk beleden racisme van Cecil Rhodes en Roy Welenski valt natuurlijk niet goed te praten, maar stond toch nog steeds in schril contrast met de apartheidspolitiek van Zuid-Afrika en Namibië, of met de slavernijcultuur in Angola en Mozambique.
Vandaag de dag ziet de toekomst in zuidelijk Afrika er al véél minder rooskleurig uit, en daarin hebben de lokale leiders een verpletterende verantwoordelijkheid. In de jaren 1990 viel ook zuidelijk Afrika ten prooi aan dezelfde anti-westerse sentimenten die al meer dan veertig jaar de politiek in West- en Centraal-Afrika domineerden. Ook het communisme stak de kop op in zuidelijk Afrika. Alle landen vielen één voor één in handen van de Komintern, al dan niet verhuld onder de sluier van “pan-Afrikanisme” of “Afrikanisering”. Na het beëindigen van de burgeroorlog werden in Mozambique alle blanken collectief het land uitgezet. In Zuid-Afrika en Namibië werd het apartheidsbestel opgeheven en vervangen door een politiek van zwarte bevoordeling. In Zimbabwe werden de blanke boeren onteigend en hun bezittingen verbeurd verklaard. Hetzelfde verhaal vinden we terug in Botswana, maar dan wel op véél kleinere schaal. In 2007 begon het communistische ANC in Zuid-Afrika eveneens met de onteigening van de blanke boeren. De gevolgen zijn nu al nauwelijks te overzien.
De laatste publicatie van de World Hunger Map door de United Nations Food and Agriculture Organization (UNFAO) legt de vinger pijnlijk op de wonde. Kende zuidelijk Afrika in de jaren 1970 en 1980 nog een ongeziene zelfvoorziening van voedsel, vandaag is juist het tegendeel waar. De landbouwhervormingen van de jaren 1990 hebben immers een zéér zware tol geëist. Op het volledige subcontinent is enkel Zuid-Afrika nog in staat om eigenhandig in te staan voor zijn volledige voedselproductie, ofschoon het laatste decennium ook daar de geproduceerde voedseloverschotten drastisch afgenomen zijn. De UNFAO spreekt in Zimbabwe - nochtans ooit één van de grootste exporterende landbouwproducenten van Afrika - zelfs over een “chronische hongersnood”, net als trouwens in Mozambique, Malawi en sommige woestijngebieden van Namibië en Botswana. Volgens de UNFAO is het in die landen op voedselvlak vandaag al vijf na twaalf.
De UNFAO wijst met de vinger naar de corrupte linkse bende die in de getroffen landen de lakens uitdeelt, de Zimbabwaanse “president” Robert Mugabe op kop. Zijn anti-blanke politiek kost dagelijks in Zimbabwe aan honderden mensen het leven. Dagelijks steken maar liefst 8,000 uitgehongerde Zimbabwaanse vluchtelingen de grens met Zuid-Afrika over. Dit veroorzaakt niet enkel een enorme destabilisering van de Zuid-Afrikaanse grensgebieden, maar brengt ook de Zuid-Afrikaanse voedselvoorziening in het gedrang. En indien ook Zuid-Afrika ten prooi zou vallen aan hongersnood valt het doek ineens definitief over gans het subcontinent. Nochtans is deze onheilsprofetie voor de corrupte ANC-leiding geen reden om werk te maken van een degelijke landbouwpolitiek. Het bevoordelen van onopgeleide - en dus per definitie incompetente - zwarten op hard zwoegende blanke boeren met landbouwervaring blijft ongestoord verdergaan, net als de illegale onteigeningen en nationaliseringen. De onheilstijdingen lijken op de beslissingen van Thabo Mbeki en zijn stam geen enkele impact te hebben.
President Thabo Mbeki blijft volharden in zijn populistisch racistisch discours waarbij hij de 40,000 blanke boeren (in 1990 waren dat er nog 85,000) wil verwijderen van hun productieve landbouwbedrijven ten voordele van de arme zwarten die nu opeengepakt in krotten in de townships rond de grote steden leven. Dat deze achtergestelde stedelingen geen enkele kennis hebben van landbouw maakt voor Mbeki niets uit. Waarom zou hij ook? Verkiezingen moeten koste wat het kost gewonnen worden en daarom speelt het ANC handig in op de raciale tegenstellingen van de Regenboognatie. De blanken vormen immers de minderheid en zijn electoraal verwaarloosbaar. Ook aan een teveel aan historische feitenkennis lijkt Mbeki niet te lijden. Het falen van een soortgelijke Kolchozen- en Sovchozenpolitiek in de oude Sovjet-Unie deed bij hem dan ook geen enkel lichtje branden. De ondergang van de “trots van Afrika” lijkt vandaag dan ook onafwendbaar. Bloemen noch kransen.
Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) rechtvaardigt deze onteigeningspolitiek met vervalste statistieken. De blanke boeren zouden immers nog steeds 70% van het Zuid-Afrikaanse grondgebied in handen hebben. Het studiebureau Rense spreekt dat echter in alle toonaarden tegen. De blanken hebben slechts 4% van het totale grondgebied in handen, en slechts 6% van al het agriculturally viable land. Deze cijfers worden door internationale bronnen min of meer bevestigd. De Zuid-Afrikaanse staat zou zelf meer dan de helft van het fertile land in eigendom hebben, zoals de oude thuislanden en de in onbruik geraakte gigantische “militaire oefengebieden”. Het Mbeki-regime weigert echter deze gronden beschikbaar te stellen voor landbouw en blijft als een kip zonder kop het voorbeeld volgen van zijn “goede vriend en voorbeeld” Robert Mugabe. Elke in wol geverfde producent van voedseloverschotten moet van zijn grond verwijderd worden, ongeacht de gevolgen daarvan.
Sinds het begin van de massale onteigeningen in januari 2007 zijn de voedselprijzen in Zuid-Afrika maar liefst verdrievoudigd, terwijl de export volledig stilgevallen is. Volgens de oppositiepartijen is deze prijsstijging het gevolg van de toenemende tekorten aan beschikbare landbouwproducten, wat op zijn beurt veroorzaakt werd door het wanbeleid van het ANC. In 2007 heeft Zuid-Afrika ook voor de allereerste keer in zijn 350 jaar oude landbouwgeschiedenis massale hoeveelheden basisvoedsel uit het buitenland moeten invoeren. Net zoals de rest van zuidelijk Afrika vrezen de Zuid-Afrikanen een nakende hongersnood zoals het al elders op het subcontinent het geval is. Het Zuid-Afrikaanse overheidsbudget kan immers de gigantische voedselimport niet blijven dragen. Deze situatie is een schande voor het vruchtbaarste en welvarendste land van Afrika.
Daar een ongeluk nooit alleen komt, heeft Zuid-Afrika vandaag ook nog te lijden onder de reeds eerder aangehaalde vluchtelingenstroom uit Zimbabwe. De zeldzaam geworden voedselvoorraden in Zuid-Afrika geraken immers nog meer en nog sneller uitgeput door de toestroom van uitgehongerde vluchtelingen. Volgens het Internationale Rode Kruis kan de massale instroom van hongerlijders uit de Zimbabwan man-made famine in Zuid-Afrika de doodsteek betekenen voor het reeds falende voedselbeleid. Volgens het Zuid-Afrikaanse Rode Kruis kan de Zuid-Afrikaanse landbouwproductie de instroom van 8,000 vluchtelingen per dag niet aan. Vorige maand werd uit noodzaak dan ook de grootste grenspost bij de Beitbrug gesloten. Sindsdien trachten de Zimbabwanen met hun families Zuid-Afrika te bereiken via de van krokodillen wemelende Limpoporivier. De internationale gemeenschap kijkt toe, maar doet niets.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 12:10
9 comments
9 Comments:
Knappe tekst. Alleen ben ik het niet eens met je scherpe zwart-blanke tegenstelling. Volgens mij is dat niet écht relevant.
Voor mij heeft deze problematiek niet noodzakelijk met blank tegen zwart te maken. De zwarten kunnen ook met ons systeem leren werken en het nut ervan leren inzien, als ze daartoe opgeleid zouden worden. In Amerika hebben veel Afro-Amerikanen zich bijvoorbeeld wel terdege kunnen aanpassen.
Het probleem is dat Zuid-Afrika dan zal moeten leren beslissen welk systeem het wil, en liefst eentje dat deftig werkt (enfin, niet dat ons model gaan fouten kan hebben). Op zich heb ik zelfs niets tegen herverdeling, als zou blijken dat de verdeling dan helpt en dat de landen nuttig gebruikt worden. Helaas werkt dat systeem niet, en zal het ook nooit werken, omdat niet iedereen dezelfde motivatie en instelling heeft. Maar als alle neuzen nu al eens dezelfde richting zouden kunnen opdraaien, dan zou het met het land veel beter gesteld zijn. Je hébt overigens al opgeleide zwarte leiders. Ze zijn alleen nog niet met genoeg.
Op zich heb ik zelfs niets tegen herverdeling,
Betrapt, Evelyne. Een zéér ongepaste uitspraak voor een "échte" libertariër zoals jij jezelf steeds wil profileren.
@ Evelyne
Inderdaad, een "knappe tekst". Wat er vandaag gaande is in het Zuiden van Afrika konden sommigen wel gemakkelijk voorspellen 10 of 15 jaren geleden, maar er waren er toen niet velen die naar dergelijke 'Cassandras' wilden luisteren, want naief-linkse dogmas waren toen nog 'onaantastbaar'. Vandaag zijn ze dat minder.
Echter, de scherpe "zwart-blanke tegenstelling" is wel degelijk echt relevant, vermits ze wordt uitgebuit door (bijna exclusief) zwarte politiekers om 'slecht beleid' te justifieren. Trouwens uw eigen verwijzing naar "ons systeem" bevestigt de relevantie van de (culturele) zwart-blank tegenstelling.
Anderzijds ga ik met u akkoord dat "herverdeling" op zich niet noodzakelijk slecht' zou zijn. Er zijn vormen van herverdeling die de 'koek' (i.e. BNP, of nationaal product en inkomen) helpen groter maken, en er zijn andere vormen van (inkomens)herverdeling die productie belemmeren en dus helpen van de koek kleiner te maken. Er bestaan natuurlijk fundamentalistische "libertariers" die van geen nuanceringen willen horen. Misschien daarom zou het ook niet verstandig zijn van die titel "echte libertarier" na te streven.
Het gaat zoals Evelyne zei niet echt om de blank-zwart tegenstelling, hoewel dat meespeelt.
De grootste redenen voor de op handen zijnde crisis (oh wees daar maar zeker van) zijn de enorme macht van de overheid in alles en vooral de economie. En wat in het Westen pijnlijk faalde, overheidsinterventie, regulatie en een loodzware bureaucratie, wordt daar nog niet in vraag gesteld.
Het antwoord is de état minimal, een goede bescherming van eigendomsrechten en een vrij kapitalisme.
De staat moet ophouden te proberen problemen op te lossen, de staat IS het probleem.
Overigens, wat Mugabe betreft, dat is gewoon een dictator die verkiezingen vervalst, oppositie intimideert en het leger op elke dissident afstuurt. Het anti-blank betoog is niet de oorzaak maar het schaamlapje, net zoals Chavez alles als de schuld van de Amerikanen uitroept.
Geef de Zuid-Afrikanen eens wat tijd. Amper 15 jaar geleden leefden ze nog als een circusattractie in de zogenaamde "zwarte thuislanden", vandaag zijn ze toch wel (veel) beter af dan toen. Er zijn wantoestanden die hoogdringend gestopt moeten worden, maar ik weiger gratuit op Zuid-Afrika te schieten. Ik besef vanwaar ze komen en doe niet mee aan het nog-steeds-niet-verteerd-hebben-van-de-apartheid discours van Dhr. De Roeck en konsoorten.
Wat zou het verschil zijn tussen "schieten" en "gratuit schieten"? Het eerste is een vorm van kritiek geven als er gegronde redenen voor zouden bestaan, en het tweede is zomaar kritiek geven voor het 'plezier' van kritiseren.
Welnu, de economische en 'sociale' situatie in het zuiden van Afrika is in recente jaren dermate verslechterd dat men de heer De Roeck moeilijk kan verwijten van "gratuite" kritiek te geven. En hem verwijten dat hij een "apartheidsdiscours" zou houden is al helemaal oneerlijk. Misschien is het eerder 'anonimiteit' die "gratuit schieten" op 'messengers' bevordert.
Dat de Zuid Afrikanen tijd nodig hebben is waar. Maar, dat ze zonder kritiek alleen nog verder achteruit zullen boeren is nog meer waar. Een "circusattractie" zijn ze nooit geweest, tenminste niet voor serieuse mensen. Dat soort van dooddoeners kan enkel maar een nefast victimisatiegevoel aankweken (of versterken) dat zelfverantwoordelijkheid en inspanning ondermijnt. Waar het opaan komt is voor de authoriteiten van de 'juiste' beleidskeuzes te maken. En precies daar wringt het schoentje, want er zijn talloze slechte keuzes gemaakt in recente tijden. In die kontekst wijst de heer De Roeck terecht naar "de verpletterende verantwoordelijkheid" van de lokale leiders.
Ik ben blij dat ook de "liberalen" eindelijk inzien dat het einde van de Apartheid in Zuid-Afrika allesbehalve een succesverhaal was, en dat het er vandaag nog minder rozengeur en manenschijn was als voor het presidentsschap van Mandiba.
http://www.vjwestland.be/anc_en_degeneratie.htm
Deze tekst schreef ik al enige tijd geleden over de degeneratie in Zuid-Afrika.
@Evelyne
Het doet me pijn om hier het licht uit te doen, maar het is toch duidelijk hoe dit gaat aflopen?
Een etnische minderheid, een grote Staat, armoede, linkse partijen aan de macht, foute vriendjes in buurlanden, vervalste statistieken...
Ik weet niet hoor, maar dit klinkt als de blauwdruk van 'the road to serfdom'.
De vraag is inderdaad steeds dezelfde. Wat verkiest men als liberalen, eerst de filosofische vrijheid of eerst de economische vrijheid? Ik ben eerder geneigd om het tweede te zeggen. Zuerst das Fressen und dann die Moral. Onder de Apartheid waren ze filosofisch onvrij, maar economisch vrij (ik doel op hun relatieve welvaart), terwijl ze vandaag filosofisch vrij zijn, maar economisch dermate verknecht dat ze eigenlijk niet beter af zijn dan vroeger, althans volgens mijn (nederige) opinie.
Een reactie posten
<< Home