The doldrums (victa placet mihi causa)

.

Wat de politieke toestand in België betreft word ik met de dag optimistischer. Vorige weken in het Nieuws hoorden wij nog van uur tot uur de luchthartige woordjes die Reynders kwam placeren, maar aangezien hij nooit iets te vertellen had schiet daar weinig van over dat een mens zich kan herinneren.
Er lijkt simpelweg geen federale dynamiek meer te bestaan. De wind is uit de zeilen. Het schip van staat bevindt zich in de zogenaamde stiltegordel. In the doldrums zeggen de Engelsen, en bij Melville en anderen kun je nalezen hoe een lange poos van volmaakte windstilte scheepsbemanningen onrustig kan maken – maar aangezien onze tijdelijke schipper Didier goedgemutst blijft, om niet te zeggen dolgelukkig, hoeven wij ons niet nodeloos zorgen te maken of onze slaap te laten. Het schip zelf komt niet meteen in het ongerede, en aan die algemene stilte kan bijgevolg geen been gebroken zijn.
Ik zou zelfs zeggen dat de windstilte onze schipper zeer te stade komt, want zo krijgt de bemanning de tijd om te vergeten wat voor een ongelukkige koers hijzelf de laatste jaren heeft gevaren. Stilliggen is voor hem nog het minste kwaad, aangezien hij de excuses van de jeugd of de argeloosheid niet kon inroepen toen, noch vanzelfsprekend die der schoonheid.
Ook onze respectvolle journalisten gedragen zich gepast. Hun kalmte en waardigheid, hier en daar gepaard gaand met een vorm van blijmoedigheid zelfs, dwingt algemeen bewondering af. Pogingen om de stilte te doorbreken zullen er van hun kant alvast niet komen. Zo heeft vandaag Le Standaard zijn eerste 9 paginaatjes bijna heroïsch volgekregen met foto's en human interest stories, en pas op de pp.10-11 laten zij zich met min of meer politieke praatjes in.

Geen nieuws, goed nieuws dus wat ons eigen landje betreft maar: denk ik aan Europa in de nacht, dan is er niets dat mijn slaap verzacht.
Bernard Bulcke schreef zaterdag een artikel onder de spannende titel “Socrates moet ook Sarkozy bedwingen” (DS p.17). Betreft dit een bokswedstrijd tussen twee kampioenen? Nee, het artikel gaat over het EU-voorzitterschap van Portugal en over de grenzen van de Unie.
Zoals alle democraten weten, hebben de Franse kiezers aan citoyen Nicolas Sarkozy een overweldigend mandaat gegeven om deze kwestie aan de orde te stellen, en met een eenvoudigere term heet de hele kwestie trouwens gewoon Turkije.
Bulcke heeft als ancien régime-mens – de man is bijna baron – vanzelfsprekend het volste recht om de wil van een natie te reduceren tot één man, en net te doen alsof die op eigen houtje regeert, maar dat is een vergissing.
Tel est mon plaisir is niet wat Sarkozy zegde, Bulcke: Sarkozy vertegenwoordigt een land dat massaal is gaan stemmen, en hij is nu voor een tijd hún stem.
Aan sommige journalisten moet je alles uitleggen, bijvoorbeeld dat Parlementsverkiezingen geen Kanseliersverkiezingen zijn, of ook dat de Europese bevolking als geheel niet anders zou oordelen dan de Franse …als zij de gelegenheid ooit nog zou krijgen.
Noch Socrates, noch Sarkozy als personen met hun eigenaardigheden horen thuis in de analyse van een journalist die zich in zijn onschuld democraat zal noemen.
Overigens is het een uitgemaakte zaak dat de EU helemaal niet van plan is om enige vorm van democratie nog te dulden: je kunt dat zien aan de stijl van Socrates bijvoorbeeld, maar niet enkel van hem want die stijl is algemeen aanvaard. Bulcke schrijft:
Premier José Socrates wilde het zeer informeel houden. Jeans, hemdsmouwen, geen lang exposé en een wandeling in de tuin zodra de vragen wat moeilijker werden. […] Tegen de informele top van de staatshoofden en regeringsleiders in Lissabon op 18 oktober […].
Voor mij mag een samenkomst van democratisch verkozen leiders best wat formeler zijn, met zelfs bindende kledijvoorschriften, met notulen ook, én klare afspraken waar een mandaat voor bestaat. Liever niet dat sfeertje van stoere jongens in hemdsmouwen .…maar áls je wil, is Bulcke hier nog enigszins kritisch. Als je wil, want verder lezen wij:
Maar voor de verdragskwestie aan bod komt, zal Portugal sneller dan gewild met een ander probleem zitten: Nicolas Sarkozy. ...[…] ...In de tuin van Socrates’ residentie werd er al geklaagd dat Sarkozy de Unie niet de hele tijd kan meeslepen in zijn ‘permanente staat van opwinding’.
Personalizeren waar het kan, maar op tijd ook de passieve vorm gebruiken zonder namen te noemen.
Spreek over politiek Bulcke! of over inhoud zoals journalisten dat tegenwoordig fier zeggen, en doe niet zo denigrerend over een ernstige verkozene des volks, en laat uw stripverhaalfiguren uit de riddertijd thuis liggen.
En lees op uw gemak thuis ook nog iets anders: lees over democratie en haar beginselen misschien. Er zijn over dat onderwerp al geschriften ter beschikking van tweehonderd vijftig jaar oud, en zelfs van twee-en-een-half duizend jaar oud.

.