Vogue la galère (victa placet mihi causa)

.
Laatst stond ik met een collega in de lift, en hij vertelde me dat hij in De Volkskrant een heel artikel had gelezen over een op komst zijnd nieuw model van Toyota. Het artikel had hem totaal niet geïnteresseerd zei hij, want had hij geen belangstelling voor auto’s, laat staan voor Toyota’s. Dat moest hij mij overigens niet zeggen, want ik zie hem nooit anders dan op zijn Brompton-vouwfietsje. Maar de journalist van de Volkskrant had hem aan het lijntje gehouden omdat zijn artikel zo goed geschreven was. Mooi Nederlands, goede toon, grappig, al wat je wil.
Met voetbalreportages op de radio had ik dat in de tijd ook. Je stond in de keuken ajuin te snipperen en dan begon op de transistor Jan Wauters aan een zin, of liever aan een periode, en hij noodzaakte je te wachten op zijn finale substantief of werkwoord, terwijl hijzelf dringend eerst nog enkele aanhalingstekens en haakjes en gedachtestrepen aan het sluiten was. Als zijn werkwoord of verleden deelwoord of substantief eindelijk gevallen was, kon je met een gerust gemoed een opwellende traan uit je ooghoek wissen.

Wat is echter het lot van de Standaard- of Morgenlezer?
Als er in de Marollen een gruwelijke moordpartij moet verslagen worden, dan schrijft in De Morgen ene Sue Somers over de verdachte:
Van een onschuldige student burgerlijk ingenieur die het weekend aan zee doorbracht om te blokken voor zijn examens tot de voorlopig enige verdachte van de moord op zijn ouders en zijn zus: het was niet bepaald de week van Leopold Storme. […] Reconstructie van een allesbehalve rimpelloze week.
Preliminair aan een goede stijl is natuurlijk dat de hersenschors van de schrijfster niet geheel rimpelloos is. Maar het was misschien bepaald niet Sue haar weekje, en laten we daarom wat verder bladeren.

Op p.42 heeft zekere Paul Baeten Gronda iets te vertellen over Salman Rushdie, die zich voortaan Sir Salman mag laten noemen. Niet echter Sir Salman Rushdie, zoals onze Paul Baeten Gronda meent. Baeten lijkt anders wel een bepaalde affectie voor het Engels te vertonen, ten minste als ik mag afgaan op de woordkeuze in zijn korte artikeltje: can’t have it all, gimme a reason, motherfucker-from-hell, cool, nordic walken &cet.
Ook een bijna-Nederlandse uitdrukking als “Hoe dan ook, zo’n fatwa, dat is geen ritje op de paardenmolen” toont dat zijn hart elders ligt.
De Ezel van Buridanus is zoals wij weten van honger omgekomen omdat hij niet kon kiezen tussen twee gelijk lekkere hooioppers, en iets dergelijks dreigt voor de Engelssprekenden, als zij niet tijdig weten te kiezen tussen my ass en my arse. Hier lijkt mij Baeten Gronda’s vertaling met “mijn reet” een heel gelukkige greep.

De koningin van Engeland zal niet gauw van honger omkomen, want naar het schijnt verorbert die elke ochtend twee rauwe bokkingen. Zij heeft zelfs een bediende die zich speciaal ontfermt over de aanschaf van deze beesten. Ik vertel u dat lezer, omdat onze Paul meent dat de koningin niet rauwig zal zijn om de recente heisa rond Sir Salman. Vroeger kon een journalist zijn kemels afschuiven op de zetter…

Klein feitelijk foutje moet ik nog signaleren:
“De fatwa is ondertussen opgeheven, maar de extremen onder de extremisten, of slimme strategen die 'gimme a reason' op het voorhoofd hebben staan, willen daar niet van horen.”
Een fatwa kan niet opgeheven worden Paul, ook niet door de gematigdsten onder de gematigden.

Nu hebben we De Standaard nog niet gehad, maar ze moeten niet bang worden. N'ayez pas peur! het was helemaal niet erg deze keer.
De allermeeste artikelen heb ik overgeslagen, maar ik las wel het interview met Jean Galler, de Luikse chocolademaker. Dat gesprek ging in het Frans, maar de journaliste Isa Van Dorsselaer had het voor ons vertaald. Galler vertelde:
Alles brengt me aan het lachen. (lacht) Soms is mijn vrouw gegeneerd als we naar het theater gaan. Mensen rond ons horen niets meer van wat op het toneel gebeurt, omdat ik er te luid en te vaak overheen lach. Ik heb le sourire facile.
Hoe zoet de chocolade van Galler ook mag zijn, ik geloof dat zijn vrouw beetje een verzuurd type is. Als een mens al niet meer mag glimlachen!
Maar als ik nu goed lees, dan heeft zij misschien toch gelijk, en beschikt haar man over een hinderlijke, bulderende rire facile ?

Blijven roeien jongen en meisjes !

.