Tsjeef, tsjever, tsjeefst (Politiek Incorrect)

“To be or not to be, that’s the question” Een goede vierhonder jaar na publicatie van Shakespeares tragedie ‘Hamlet’ blijft dit een meer dan actuele vraag. Zeker wanneer het woordje ‘be’ zou staan voor ‘belgium’. België of geen België, dat is inderdaad het dilemma waar Yves Leterme nu voor staat. In de aanloop naar de verkiezingen pakte hij uit met een stevig Vlaamsgezind programma (hoewel hij uiteraard van tijd tot tijd zijn ACW-achterban gerust diende te stellen) en zelfs zijn kartelpartner mocht tijdens de campagne de kiezer attent maken op de gevaarlijke noeud papillon uit Mons.

Tsjeven zijn en blijven tsjeven, en reeds op 10 juni zelf begonnen de eerste tekenen van woordbreuk zichtbaar te worden. Tijdens het zoveelste kopstukkendebat op de VRT – wanneer de uitslagen al in grote mate bekend waren – wees Vlaams Belang voorzitter Frank Vanhecke zijn collega van CD&V erop dat de partijen die met een uitgesproken Vlaamsgezind programma – zijnde CD&V/N-VA, Vlaams Belang en Lijst Dedecker – bijna 60% van de stemmen (55,1% om precies te zijn) van de Vlaamse bevolking vertegenwoordigen. Geen wonder ook dat er in het zuiden van het land met menig tandengeknars gereageerd wordt op deze zwart-gele verkiezingsuitslag. Conclusie? Vlaanderen beschikt numeriek nu wel degelijk over de macht om het Belgische vermolmde staketsel een finale genadestoot te geven. Zo niet voor CD&V, dat tegen beter weten aan het cordon sanitaire – en niet alleen tegen het Vlaams Belang – blijft vasthouden. Anderzijds beloofde CD&V de kiezer ook plechtig ‘paars te zullen breken’, maar nu blijven alleen maar de paarsen over om een regering mee te vormen.

Want inderdaad: hoewel de partij van de “open samenleving” in Vlaanderen zwaar is afgestraft, is de kans nu zeer reëel dat de VLD nu terug in het regeringszadel wordt gehesen. Met de benoeming van Didier Reynders als informateur, en later allicht Yves Leterme als formateur is een rooms-blauwe regering nu al bijna in kannen en kruiken. Waar we van het kartel CD&V/N-VA misschien nog een beetje Vlaamse standvastigheid kunnen verwachten in de toekomst, trekken de zelfverklaarde liberalen alle registers open om luid de Brabançonne te spelen. De MR van Reynders is “geen vragende partij” voor een staatshervorming. Meer zelfs: Reynders vraagt om zeker tot 2009 geen bevoegdheden naar de gewesten over te hevelen, omdat zij dat in handen komen van de PS die momenteel de plak zwaait in de Waalse gewestregering. Dan blijven die bevoegdheden beter op ‘veilig’ federaal niveau, dicht in het bereik van de MR. En zo heeft ook Wallonië haar eigen Jan Van Speijk (de Nederlandse kanonneerbootcommandant die tijdens de Belze revolutie in februari 1831 zijn schip aan de oevers van de Schelde in Antwerpen liever liet ontploffen dan zich over te geven aan de opstandelingen). Het spreekt echter voor zich dat op het communautaire vlak de Mouvement Réformateur helemaal niet zo ‘réformateurgezind’ is. Reynders maakt in feite gebruik van een drogreden: hij wil dus best wel bevoegdheden overhevelen naar de gewesten, maar pas in 2009 na de regionale verkiezingen wanneer de MR het ook in Wallonië voor het zeggen heeft. En wie garandeert ons dat de MR ook in 2009 een eclatante verkiezingszege zal behalen? Je kunt er immers gif op innemen dat de PS – nu zij allicht uit de federale regering wordt weggekaatst – al haar duivels (en gezien de PS een demonische partij is zijn dat er wel wat…) zal ontbinden om de MR het leven zuur te maken. De kans dat in 2009 de PS juist de verkiezingen zal winnen is niet te onderschatten. En wat zal Reynders dan zeggen? Communautaire eisen in de koelkast laten liggen tot Sint-Juttemis?

De VLD – het staat voor eens en voor altijd vast dat dit staat voor Vlaanderen Liever Dood – is dan weer wél te vinden voor een staatshervorming… zij het in achterwaartse versnelling! De partijtop blijft immers – zelfs na haar totale electorale nederlaag – bij haar standpunt dat er ook bevoegdheden terug naar het federale niveau moeten overgeheveld worden, gaande van de geluidsnormen van de luchthaven van Zaventem (waar misschien nog iets voor te zeggen valt – hoewel in het hele conflict het Waals Gewest helemaal niet aan te pas komt), over het energiebeleid tot buitenlandse handel. De VLD kan ook niet anders dan een neobelgicistisch discours voeren, want zij heeft haar wagonnetje haast letterlijk aan de MR-locomotief gehangen. Valt het namelijk niet op dat de VLD het de laatste dagen steeds heeft over de “liberale familie”, om te kunnen verdoezelen dat zij 6,6% van haar kiezers is kwijtgespeeld.

Het interessantst is eigenlijk nog de christendemocratische antipode van Letermes partij in Wallonië, het cdH. Voorzitster Joëlle Milquet heeft al laten verstaan dat zij niet in een regering wenst te stappen met de nationalistische N-VA. Om het Vlaamse electoraat te paaien riposteerde Leterme hierop dat dat dan maar de zaak is van het cdH, en dat hij wel een andere coalitiepartner zal zoeken. Waarop Milquet meldde dat het er dan toch niet toe doet of de N-VA in de regering zit of niet, maar dat er naar de “inhoud” zal worden gekeken. Er is echter één zeer belangrijk en pittig detail dat in de Vlaamse pers vakkundig verzwegen werd, maar in het dagblad La Libre Belgique wél het vermelden waard was. En het is zeker interessant om te weten! Het Franstalige dagblad laat immers André Antoine – minister van Transport in de Waalse gewestregering en een belangrijk kopstuk binnen het cdH – aan het woord op de reactie van Leterme dat hij wel zonder het cdH zal regeren: “Franchement, entre ce que raconte Yves Leterme devant un micro et ce qu’il nous souffle à l’oreille, il y a un monde de différence.” Als het waar is wat mijnheer Antoine zegt, dan zal Leterme eerder de N-VA dan het cdH vallen. “dont acte”, besluit La Libre… Meer zand dat dit is er niet nodig zeker?

Leterme is nog vooraleer de aloude CVP-staat goed en wel geïnstalleerd is de oertsjeef aan het uithangen. Maar laat ons even terugkeren naar William Shakespaere en diens toneelstuk waarmee we dit artikel zijn aangevat: op het einde van de scène wordt koning Claudius – die onrechtmatig door middel van verraad en moord op de Deense troon zit – door zijn stiefzoon Hamlet met een vergiftigd zwaard om het leven gebracht (hoewel Hamlet zelf een tijdje later ook komt te sterven). Indien Leterme op dezelfde slinkse manier de troon van de Wetstraat 16 denkt te bestijgen, dan wacht hem een soortgelijk lot in 2009: hij, en vooral zijn partij, zal gelyncht worden door de kiezer.