Rebelsheid of ecclesiastische bonhomie? (victa placet mihi causa)

.
Dat hij een goed entertainer is op de televisie weet iedereen, maar oordelen bijvoorbeeld over Rik Torfs zijn canonieke capaciteiten kunnen weinigen onder ons denk ik. Evenmin lezer, zullen u en ik ooit weten of Torfs zondag een kans had gemaakt als hij zich op een willekeurige lijst had aangemeld.
Misschien net niét moet hijzelf overwogen hebben, want tenslotte had hij ervaring, weze het enkel met academische verkiezingen.
Als columnist anderzijds kan ik Torfs van tijd tot tijd wel smaken in De Standaard. Ja! in het land der blinden hoor ik roepen maar ik zou toch willen opmerken dat binnen de cirkel van het politiekcorrecte hij zich al eens in de nabijheid van de krijtlijnen durft te wagen. Het ontbreekt mij aan de tijd om voorbeelden te geven, maar minstens een stoute collegejongen is die Rik toch.
Elkeen zal zijn eigen afwegingen maken, en elk schrijft wat hem goeddunkt, maar feiten mogen altijd kloppen. In zijn laatste column had Rik enige moeite. Zijn bedoeling was begrijpelijk: hij moest op een relativerend toontje Jean-Marie Dedecker even op zijn plaats zetten als populist.

Maar stemmen voor Jean-Marie? Nooit. 'Ik zeg wat de mensen denken', meldt hij. Dat vind ik jammer. Want waarom denkt hij niet gewoon zelf na? Hij zou het kunnen. En het is zijn plicht. Een politicus moet naar de mensen luisteren, maar heeft niet het recht hen naar de mond praten. Dat laatste is trouwens een vorm van minachting. Een politicus mag niet zomaar nazeggen wat de mensen denken. Als er niet overal politici waren geweest die zich ondanks de volkswil tegen de doodstraf hadden verzet, bestond ze nu in de meeste Europese landen nog. Dat heb je nu eenmaal met gezond verstand. Het is niet genuanceerd. Het is wreed. Het is niet gezond. Gezond verstand is de ultieme vlucht voor de complexiteit van het leven. Misschien zijn normen en waarden wel de iets beschaafdere versie ervan. Gezond verstand in een zondags kostuum. Dit terzijde.

Wel, dit eveneens terzijde:. in Zwitserland, het enige land waar bovenstaande stelling kan getest worden, is juist de vraag om de doodstraf weer in te voeren de laatste jaren al twee of drie keer in referenda aan de bevolking voorgelegd, en telkens werd zij afgewezen. Torfs weet dit wellicht niet – niemand weet alles – maar meer ten gronde: als het er echt om spant, dan gelooft Torfs niet in de democratie is mijn vrees.
Laat ik hem nu volgende schrikwekkende mededeling doen: de Zwitserse burgers kunnen morgen die vraag opnieuw stellen! Zij kunnen die aan zichzelf stellen alstublieft ...want het volstaat daar dat enkele Eidgenossen genoeg handtekeningen van hun andere samenzweerders weten te verzamelen om een beslissend referendum af te dwingen.
Niet zo'n plezierige gedachte, hé Rik? En het wordt nog ongezelliger: zelfs al zou het Zwitserse Parlement morgen de doodstraf invoeren, of wat voor wet ook invoeren of afschaffen, dan nog zou de bevolking die wetten weer ongedaan kunnen maken, of alsnog weer invoeren. Wat die volksvertegenwoordigers eerder beslisten wordt dan nul et non avenu.
Het initiatief daartoe ligt in Zwitserland bij de burger, professor!
Goed, misschien speelt een term als initiatiefrecht niet echt een rol in uw ecclesiastisch vak, maar professor Torfs, u bent toch doctor in beide Rechten, niet?
.