Na Vlaamse Kracht Eindelijk Vlaamse Macht
(Vincent De Roeck)
De laatste verkiezingen laten er geen twijfel over bestaan. België kan steeds minder op het imprimatur van zijn burgers rekenen. Vlaams separatisme wordt steeds meer gemeen goed. Rechts en centrumrechts blijven goed scoren in de verkiezingen, zelfs als het om Vlaamsgezinde liberale renegades als Jean-Marie Dedecker gaat. De Lijst Dedecker heeft geschiedenis gemaakt als eerste écht succesvolle afsplitsing van de VLD. Liberalen die resoluut voor Vlaanderen kiezen, hebben in eer en geweten hun rug kunnen draaien naar Belgicisten à la Herman De Croo (ik ben geen separatist want ik ben toch niet mentaal gehandicapt) zonder daarom hun ideologie te verloochenen. In een democratie hoort de kiezer altijd gelijk te hebben, maar dat blijkt vaak een loze slogan. De Vlamingen hebben voor separatisme gekozen. Worden ze hierin gevolgd door de nieuwe blauw-roomse regering? Of wordt het opnieuw een legislatuur op onze welgevormde Vlaamse kinnebakkes kloppen?
CD&V heeft met zijn kartel met de N-VA de lat op vlak van staatshervorming alvast zéér hoog gelegd. Té hoog in de ogen van zijn Franstalige partner CDH, maar dat zal ook niemand verbazen. Als het op het Bruxelles van Joëlle Milquet aankomt, is de CDH bijwijlen nog radicaler en nog anti-Vlaamser dan Olivier Maingain in zijn beste dagen. Dat belooft alvast een eerste robbertje communautair boksen te worden voor de eigenlijke regeringsonderhandelingen van start kunnen gaan. Ook de rol van de “sociale partners” binnen CD&V is vooralsnog onduidelijk. Zij zijn het immers niet eens met separatisme, zoals we to hun scha en schande konden zien ten tijde van de Dedecker-wel-of-niet-bij-N-VA-saga. Zichzelf bestiaal op de borst kloppen en strijdvaardig de vuisten ballen, kunnen de christendemocraten wel, maar of het ook verder zal gaan dan deze opgevoerde show van almacht en trouw aan de campagnebeloften, zal de toekomst uitmaken. Het is voor Flaminganten dan weer wel een geruststelling dat de N-VA mathematisch nodig is (zes tot acht verkozenen op 81 blauw-roomse zetels) in een blauw-roomse regering, maar ja, dat was de Volksunie ooit ook.
Waarom willen we af van die Walen? Is dat in het Zuiden echt wel zo’n evil empire als men in de oervlaamse media laat uitschijnen? Zijn het misschien maar opgeklopte leugens van vendelzwaaiende Blokkers of uit hun context getrokken vergelijkingen?
Tot spijt voor wie het benijdt, klopt de kritiek op het Zuiden maar al te goed. Men moet geen VB’er of lid van de VVB zijn om te begrijpen dat de VUB-studies, de Pavia-ideeën of de BUB-campagne maar één doel dienen: het regime ondersteunen en elke vraag naar verdere Vlaamse ontvoogding tegenwerken. Men moet geen B-plusser zijn om te beseffen dat de mooi georchestreerde rallies van de Ligue des Optimistes maar een pleistertje zijn voor een veel te grote en veel te diepe wonde. De échte communautaire vraag gaat niet meer over bevoegdheden, harmoniseringen, herfederalisering of homogene bewindspakketten, maar om de vraag of het geen tijd wordt om België op te doeken. Is een Vlaamse republiek nu nog steeds een brug te ver voor onze bewindlieden? Het volk was toch duidelijk op 10 juni.
Maar de peilingen geven die drang naar Vlaamse onafhankelijkheid niet weer, hoor ik jullie al onmiddellijk zeggen.
En ja, jullie hebben gelijk, tenminste als je onze staatsmedia gelooft, met als kers op de Belgische gâteau de laatste communautaire rondvraag van La Libre Belgique en de RTBF. Uit die rondvraag blijkt dat 55% van de ondervraagde Vlamingen terugwil naar la Belgique de papa, m.a.w. terug naar de unitaire staat die België voor 1970 geweest is. Hoe komen die Waalse bronnen aan deze cijfers? Ze hebben een aantal willekeurige Vlamingen telefonisch gecontacteerd en hen die vraag gesteld. Nu mag elke zichzelf respecterende wetenschapper en/of statisticus zeggen dat tele-enquêtes een vertekend beeld geven, de Walen kozen toch voor dit soort rondvraag. Maar de échte schande - waarvan natuurlijk geen gewag gemaakt wordt in de berichtgeving - ligt hem elders. De Franstalige enquêteurs stelden hun vragen enkel maar in het Frans. Enkel de mensen die hun openingsvraag parlez-vous français monsieur? met het onvermijdelijke oui beantwoordden, konden nadien op de vraag beantwoorden. Dit is natuurlijk een wetenschappelijke aberratie van formaat, want alle Vlamingen die geen Frans spreken of principieel niet willen antwoorden op Franstalige enquêtes vallen zo uit de statistieken. Als sluipmoord op correcte berichtgeving kan dit tellen.
Maar is de kloof tussen Noord en Zuid dan niet aan het dichtgroeien zoals de vaderlandse media beweren?
Nee, jammer genoeg is ook dat een leugen. De studiedienst Ceder haalde het gepolitiseerde jaarverslag van de Nationale Bank onderuit. De economische groei in Vlaanderen lag in 2006 maar liefst 40% hoger dan die in Wallonië. De cijfers van de RVA werden niet gerefuteerd, maar dat hoefde ook niet. Ze zijn duidelijk genoeg. België had in 2006 een werkgelegenheidsgraad van 60,9%, terwijl het EU-gemiddelde 65,2% bedraagt. Vlaanderen scoort met 64,9% wel beduidend beter dan Wallonië (56,1%) en Brussel (54,8%). Was het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië in 1999 nog maar 4,6%, dan is deze in 2006 opgelopen tot 8,8%. Nochtans stelt Wallonië veel meer mensen te werk in de overheidssector. In Vlaanderen werkt 15,3% van de actieven voor de staat. In Wallonië bedraagt dat 22% en in Brussel zelfs 25,7%. Wallonië (11,8%) telt dubbel zoveel werklozen als Vlaanderen (5,2%). Brussel is de slechtste van de klas met 17,7%. In Vlaanderen neemt het aantal jaar na jaar af, maar in Wallonië en Brussel blijft het constant, of stijgt het zelfs lichtjes. Volgens De Morgen zijn de transfers vanuit Vlaanderen binnen de RVA-constructie de afgelopen jaren met 420 miljoen euro tot iets meer dan 900 miljoen euro gestegen. For the record: deze cijfers zijn op jaarbasis.
En wat met de monarchie na de splitsing?
Voor mijn part mogen ze die afschaffen, maar dat zal de keuze zijn van de kiezers na een eventuele boedelscheiding. Ik ben echter ook op dat vlak nogal zegezeker. Volgens onderzoek van professor Maddens aan het ISPO (K.U. Leuven) kan de monarchie in Vlaanderen nog maar bij 52,3% van het volk op vertrouwen rekenen. In Wallonië kan hij nog prat gaan op 70,7% steun. Terwijl in Vlaanderen het vertrouwen in de monarchie de laatste 15 jaar met meer dan 10 procentpunten afgenomen is, is het in Wallonië met net geen 12 procentpunten toegenomen! De koning wordt daar immers steeds meer beschouwd als de laatste pot lijm om België bijeen te houden.
Ik denk dat de keuze voor de nieuwe regering moet overeenkomen met de wil van de kiezer. De burger is geen naïef iets dat men kan manipuleren met drogredenen, leugens, bedrog en mooie woorden. Uiteindelijk worden politici afgerekend op hun daden, of net op de dingen die ze niet gedaan hebben. Laat Yves Leterme en Bart De Wever nog een paar weken in hun roes van de overwinning, want dan zal de werkelijkheid zéér hard op hun deur komen kloppen. Twee volkeren en twee levenswijzen werden in één land samengeperst. We hebben in Vlaanderen meer dan ooit de wil weten te detecteren om België te ontmantelen en om ons lot eindelijk in eigen hand te nemen. Vlaanderen verdient dat ook na decennia van federale onderdrukking. Leterme en co staan voor zware maanden. Hopelijk bakken ze er eindelijk eens iets van. Mijn hart is immers bezwaard en mijn hersenen zijn immers beneveld met de leugens en prietpraatjes van de politieke kaste in dit land. Ik denk dan ook dat ik in de naam van vele anderen (“de stilzwijgende meerderheid”) spreek als ik mijn hoop en mijn pijlen richt op de komende federale regering om het moegetergd Vlaanderen zijn langverwachte vrijheid terug te geven.
De cohesie van de Belgische bovenlaag is zéér zwak. Het einde lijkt dan ook nabij. En het mag dan misschien nog niet voor vandaag of morgen zijn, de Dag des Oordeels voor België, de finale omwenteling, de Grosse Kladderadatsch, komt met de dag dichterbij. Of om het met de woorden van Trends-directeur Frans Crols te zeggen: Iedereen leeft in het voorportaal van de boedelscheiding. Wie voor onafhankelijkheid is, hoeft slechts te wachten en ondertussen trachten zieltjes te winnen. Dit is mijn bescheiden bijdrage daartoe.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
CD&V heeft met zijn kartel met de N-VA de lat op vlak van staatshervorming alvast zéér hoog gelegd. Té hoog in de ogen van zijn Franstalige partner CDH, maar dat zal ook niemand verbazen. Als het op het Bruxelles van Joëlle Milquet aankomt, is de CDH bijwijlen nog radicaler en nog anti-Vlaamser dan Olivier Maingain in zijn beste dagen. Dat belooft alvast een eerste robbertje communautair boksen te worden voor de eigenlijke regeringsonderhandelingen van start kunnen gaan. Ook de rol van de “sociale partners” binnen CD&V is vooralsnog onduidelijk. Zij zijn het immers niet eens met separatisme, zoals we to hun scha en schande konden zien ten tijde van de Dedecker-wel-of-niet-bij-N-VA-saga. Zichzelf bestiaal op de borst kloppen en strijdvaardig de vuisten ballen, kunnen de christendemocraten wel, maar of het ook verder zal gaan dan deze opgevoerde show van almacht en trouw aan de campagnebeloften, zal de toekomst uitmaken. Het is voor Flaminganten dan weer wel een geruststelling dat de N-VA mathematisch nodig is (zes tot acht verkozenen op 81 blauw-roomse zetels) in een blauw-roomse regering, maar ja, dat was de Volksunie ooit ook.
Waarom willen we af van die Walen? Is dat in het Zuiden echt wel zo’n evil empire als men in de oervlaamse media laat uitschijnen? Zijn het misschien maar opgeklopte leugens van vendelzwaaiende Blokkers of uit hun context getrokken vergelijkingen?
Tot spijt voor wie het benijdt, klopt de kritiek op het Zuiden maar al te goed. Men moet geen VB’er of lid van de VVB zijn om te begrijpen dat de VUB-studies, de Pavia-ideeën of de BUB-campagne maar één doel dienen: het regime ondersteunen en elke vraag naar verdere Vlaamse ontvoogding tegenwerken. Men moet geen B-plusser zijn om te beseffen dat de mooi georchestreerde rallies van de Ligue des Optimistes maar een pleistertje zijn voor een veel te grote en veel te diepe wonde. De échte communautaire vraag gaat niet meer over bevoegdheden, harmoniseringen, herfederalisering of homogene bewindspakketten, maar om de vraag of het geen tijd wordt om België op te doeken. Is een Vlaamse republiek nu nog steeds een brug te ver voor onze bewindlieden? Het volk was toch duidelijk op 10 juni.
Maar de peilingen geven die drang naar Vlaamse onafhankelijkheid niet weer, hoor ik jullie al onmiddellijk zeggen.
En ja, jullie hebben gelijk, tenminste als je onze staatsmedia gelooft, met als kers op de Belgische gâteau de laatste communautaire rondvraag van La Libre Belgique en de RTBF. Uit die rondvraag blijkt dat 55% van de ondervraagde Vlamingen terugwil naar la Belgique de papa, m.a.w. terug naar de unitaire staat die België voor 1970 geweest is. Hoe komen die Waalse bronnen aan deze cijfers? Ze hebben een aantal willekeurige Vlamingen telefonisch gecontacteerd en hen die vraag gesteld. Nu mag elke zichzelf respecterende wetenschapper en/of statisticus zeggen dat tele-enquêtes een vertekend beeld geven, de Walen kozen toch voor dit soort rondvraag. Maar de échte schande - waarvan natuurlijk geen gewag gemaakt wordt in de berichtgeving - ligt hem elders. De Franstalige enquêteurs stelden hun vragen enkel maar in het Frans. Enkel de mensen die hun openingsvraag parlez-vous français monsieur? met het onvermijdelijke oui beantwoordden, konden nadien op de vraag beantwoorden. Dit is natuurlijk een wetenschappelijke aberratie van formaat, want alle Vlamingen die geen Frans spreken of principieel niet willen antwoorden op Franstalige enquêtes vallen zo uit de statistieken. Als sluipmoord op correcte berichtgeving kan dit tellen.
Maar is de kloof tussen Noord en Zuid dan niet aan het dichtgroeien zoals de vaderlandse media beweren?
Nee, jammer genoeg is ook dat een leugen. De studiedienst Ceder haalde het gepolitiseerde jaarverslag van de Nationale Bank onderuit. De economische groei in Vlaanderen lag in 2006 maar liefst 40% hoger dan die in Wallonië. De cijfers van de RVA werden niet gerefuteerd, maar dat hoefde ook niet. Ze zijn duidelijk genoeg. België had in 2006 een werkgelegenheidsgraad van 60,9%, terwijl het EU-gemiddelde 65,2% bedraagt. Vlaanderen scoort met 64,9% wel beduidend beter dan Wallonië (56,1%) en Brussel (54,8%). Was het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië in 1999 nog maar 4,6%, dan is deze in 2006 opgelopen tot 8,8%. Nochtans stelt Wallonië veel meer mensen te werk in de overheidssector. In Vlaanderen werkt 15,3% van de actieven voor de staat. In Wallonië bedraagt dat 22% en in Brussel zelfs 25,7%. Wallonië (11,8%) telt dubbel zoveel werklozen als Vlaanderen (5,2%). Brussel is de slechtste van de klas met 17,7%. In Vlaanderen neemt het aantal jaar na jaar af, maar in Wallonië en Brussel blijft het constant, of stijgt het zelfs lichtjes. Volgens De Morgen zijn de transfers vanuit Vlaanderen binnen de RVA-constructie de afgelopen jaren met 420 miljoen euro tot iets meer dan 900 miljoen euro gestegen. For the record: deze cijfers zijn op jaarbasis.
En wat met de monarchie na de splitsing?
Voor mijn part mogen ze die afschaffen, maar dat zal de keuze zijn van de kiezers na een eventuele boedelscheiding. Ik ben echter ook op dat vlak nogal zegezeker. Volgens onderzoek van professor Maddens aan het ISPO (K.U. Leuven) kan de monarchie in Vlaanderen nog maar bij 52,3% van het volk op vertrouwen rekenen. In Wallonië kan hij nog prat gaan op 70,7% steun. Terwijl in Vlaanderen het vertrouwen in de monarchie de laatste 15 jaar met meer dan 10 procentpunten afgenomen is, is het in Wallonië met net geen 12 procentpunten toegenomen! De koning wordt daar immers steeds meer beschouwd als de laatste pot lijm om België bijeen te houden.
Ik denk dat de keuze voor de nieuwe regering moet overeenkomen met de wil van de kiezer. De burger is geen naïef iets dat men kan manipuleren met drogredenen, leugens, bedrog en mooie woorden. Uiteindelijk worden politici afgerekend op hun daden, of net op de dingen die ze niet gedaan hebben. Laat Yves Leterme en Bart De Wever nog een paar weken in hun roes van de overwinning, want dan zal de werkelijkheid zéér hard op hun deur komen kloppen. Twee volkeren en twee levenswijzen werden in één land samengeperst. We hebben in Vlaanderen meer dan ooit de wil weten te detecteren om België te ontmantelen en om ons lot eindelijk in eigen hand te nemen. Vlaanderen verdient dat ook na decennia van federale onderdrukking. Leterme en co staan voor zware maanden. Hopelijk bakken ze er eindelijk eens iets van. Mijn hart is immers bezwaard en mijn hersenen zijn immers beneveld met de leugens en prietpraatjes van de politieke kaste in dit land. Ik denk dan ook dat ik in de naam van vele anderen (“de stilzwijgende meerderheid”) spreek als ik mijn hoop en mijn pijlen richt op de komende federale regering om het moegetergd Vlaanderen zijn langverwachte vrijheid terug te geven.
De cohesie van de Belgische bovenlaag is zéér zwak. Het einde lijkt dan ook nabij. En het mag dan misschien nog niet voor vandaag of morgen zijn, de Dag des Oordeels voor België, de finale omwenteling, de Grosse Kladderadatsch, komt met de dag dichterbij. Of om het met de woorden van Trends-directeur Frans Crols te zeggen: Iedereen leeft in het voorportaal van de boedelscheiding. Wie voor onafhankelijkheid is, hoeft slechts te wachten en ondertussen trachten zieltjes te winnen. Dit is mijn bescheiden bijdrage daartoe.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 23:16
6 comments
6 Comments:
Is deze stembusgang geen teken dat men van poltiekers realisme vraagt? Dit door een uilenspiegel te verkiezen en een partij af te straffen wegens de sluiting van een kerncentrale zonder echt alternatief en een te softe aanpak van het allochtone probleem. Misschien vragen Vlaming en Waal in de eerste plaats wel om een economische heropstanding van Wallonië - eventueel door een zekere federale "dwang" op hen uit te oefenen - en niet echt om een boedelscheiding, wat sommige flaminganten steeds maar blijven beweren.
De onafhankelijkheid van Vlaanderen is een véél te belangrijk iets om aan een regering of een parlement over te laten.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben ook voor een onafhankelijk Vlaanderen, maar wil het niet realiseren door een transitoir bewind, los van de vox populi.
Ik zal enkel een onafhankelijk Vlaanderen als perfect legitiem beschouwen als het er komt door middel van referendum.
De grootste vijand voor een onafhankelijk Vlaanderen is net die partij die zich het meeste als "Vlaams" profileert, nl. het Belang.
Een stem voor het Vlaams belang is eigenlijk een stem voor de status quo en dus tegen een écht onafhankelijk Vlaanderen. Het Vlaams Belang heeft er niet enkel voor gezorgd dat de Vlaamse symbolen iets haatdragends uitstralen, maar zit ook met zijn discours vast aan de oppositiebanken. Welk land ontstond ooit uit geroep en getier vanop oppositiebanken?
Wil men een onafhankelijk Vlaanderen, dan moet men de boodschap positief brengen, niet haatdragend. Haat is geen goede basis voor een democratie. Wil men een onafhankelijk Vlaanderen, dan is het de taak van deze flaminganten om ook allochtonen, personen met een handicap, holebi's en dergelijke te overtuigen van het belang hiervan. Het Vlaams Belang doet de Vlaamse zaak meer kwaad dan goed.
Hopelijk wint het kamp van de hervormers het binnen het VB en brengt de Forza Flandria (moet het eigenlijk niet Fiandra zijn in het Italiaans...) verandering. Met de Vlaamse demonen uit ons (collaboratie)verleden moet voor eens en altijd afgerekend worden.
Ik ben een Belg en een royalist! Voor mijn part mogen ze de federalisering kompleet afschaffen. België is al klein genoeg en heeft nu al weinig te zeggen in Europa. Hoe denk je dat de rest van Europa zou reageren als België in vier stukken valt? We zouden dan nog minder voorstellen in het grote Europa dan vandaag...
@ Caroline:
Volkomen mee eens! Alleen is dit (denk ik toch?) juridisch gezien niet mogelijk. Artikel 41 van de Grondwet (de belgische, jaja...) stelt immers dat enkel over gemeentelijke en provinciale aangelegenheden - dus niet over gewestelijke/gemeenschappelijke - een niet-bindende volksraadpleging kan georganiseerd worden.
En hoewel na de Lambermonthervormingen van 2001 de toezichthoudende overheid op de provincies en gemeenten niet langer de federale, doch de gewestelijke overheid is, blijft de nadere uitwerking van zo'n volksraadpleging bevoegdheid van de federale wetgever. Kortom: er is al een Grondwetswijziging nodig vooraleer Vlaanderen over haar eventuele onafhankelijkheid een referendum of volksraadpleging KAN organiseren. 't is de trieste realiteit, want anders zouden we inderdaad voor eens en voor altijd kunnen uitmaken hoeveel 'gebelgden' Vlaanderen nu nog kent. Dus stel dat Vlaanderen - via parlementaire weg - onafhankelijk zou worden, dan start dat onafhankelijk Vlaanderen al onmiddellijk met een democratische legitimiteitshandicap (want de bevolking heeft niet rechtstreeks voor die onafhankelijkheid gekozen) , en dat door de belgische democratie-die-naam-onwaardig.
Overigens: ik zit al lang mijn hoofd te pijnigen hoe de vraag bij zo'n referendum gesteld moet worden: "Vindt u dat Vlaanderen onafhankelijk moet worden?" of "Vindt u dat België behouden moet blijven?" Iemand een suggestie?
Ik durf sterk te betwijfelen of de kiezer voor "meer Vlaanderen" heeft gestemd. Bij de NV-A, LDD en VB-stemmers zal dit zeker wel het geval zijn. Hierbij mogen we niet vergeten dat een groot deel van de VB-kiezers veeleer malcontent dan Vlaamsgezind is. Zij geloven de populistische prietpraat die door deze partij wordt verspreid en nemen de simplistische redeneringen over het Vlaamse Utopia er graag bij. Als het maar goed klinkt, dan verkoopt het wel... NV-A en LDD zijn minderheidspartijtjes die mijns inziens maar beter kunnen opgedoekt worden, zij staan echter wel degelijk voor meer Vlaamse onafhankelijkheid.
Blijft de CD&V over. Leterme en de zijnen traden naar buiten met een Vlaamsgekleurde agenda maar of die nu gericht is op "meer Vlaanderen" of louter op een efficiënter België, is stof voor ellenlange discussies. Het lijkt aannemelijker dat vele mensen hun stem aan CD&V hebben gegeven omdat die partij zichzelf - op een niet al te bescheiden manier - naar voren schoof als het grote alternatief voor het paarse experiment. De golvende conjunctuur in het politieke landschap en enkele 'accidents de passage' zorgden voor de rest.
Vlaanderen heeft rechtser gestemd dan de vorige keer maar daarom niet per sé Vlaamser. Wie trouwens meent dat België een land is waarin "twee volkeren en twee levenswijzen werden samengeperst" moet dringend eens een geschiedenisboekje openslaan. De Vlaamse identiteit is veeleer een self-fullfilling prophecy dan een historische waarheid.
Een reactie posten
<< Home