Let op voor de buikspreekpop (cleppe.be)

Nog anderhalve week scheiden ons van de federale verkiezingen van 10 juni 2007. Hoewel er zoals steeds een factor onzekerheid is, worden geen grote verrassingen verwacht. De VLD zal in het beste geval tegen de 20% eindigen, net zoals sp.a. Lijst Dedecker haalt misschien de kiesdrempel in 2 provincies, of toch zeker een 3 à 4% over heel Vlaanderen. Vlaams Belang zal niet al te veel stijgen ten opzichte van 2004, want discussies zoals over migrantenstemrecht waarbij één bepaalde partij, met name de VLD toen, in het vizier kwam, zijn er niet geweest. Dat de partij nog eens een stijging van een vijftal procent zal maken, verwacht alvast niemand. Ook CD&V/N-VA verwacht een uitslag in de lijn van 2004, of hoopt op een kleine stijging, en voor Groen! is dat net hetzelfde, hoewel die laatste partij wel met zwakke, onbekende lijsttrekkers naar de kiezer trekt.

In Wallonië lijkt meer op til te zijn. De PS heeft de schandalen nog niet volledig electoraal betaald, want net voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 kwamen de schandalen toen ook net te laat boven. Didier Reynders groeit met de dag als politicus die het verzet tegen de PS-staat belichaamt, en profiteert mee van de presidentiële overwinning van geestesgenoot Sarkozy in Frankrijk. Bovendien komen ook nu opnieuw schandalen boven, in Charleroi dan nog wel, wat de kiezer nogmaals herinnert aan de PS en haar corruptie. Indien de Franstalige kiezer het nu niet doet, zal die het nooit doen: de macht van de PS breken.

Elio Di Rupo verweert zich als een duivel in een wijwatervat, en heeft Joëlle Milquet en de cdH al tot bondgenoot gedwongen, door beloftes om haar partij in de regering op te nemen. De cdH stelt niet veel voor in het licht van de twee grote Franstalige partijen en is dus maar al te makkelijk te paaien met zo’n beloftes.

Ook in Vlaanderen groeit de liefde tussen Rooms en Rood met de dag. Vande Lanotte en Leterme staken nooit onder stoelen of banken dat ze graag met elkaar zouden regeren, en er moet dus al veel gebeuren om geen rooms-rode regering te krijgen, wanneer men het allemaal rustig bekijkt. De vraag of de liberalen ook in de regering komen, hangt dan af van hoe goed de VLD standhoudt, en hoe sterk de MR de PS kan schaden.

Er komt dus naar alle waarschijnlijkheid een poging tot restauratie van het oude België. Dat van de achterkamertjes, de onverantwoordelijkheid, de excessieve uitgaven en verspillingen, het besloten politiek debat, het gebrek aan ambitie in het beleid en de afwenteling van de miskleunen van de overheid op de burger, zoals in 1982, wanneer de Belgische staat met een devaluatie een raid op de spaarder uitvoerde, omdat politici toen niet wilden beginnen met noodzakelijke besparingen.

Het is meer dan waarschijnlijk dat deze poging niet zal lukken, en wellicht zelfs niet tot een aanvang komt. De wereld is de voorbije twintig jaar sterk veranderd: burgers zijn mondiger en kritischer geworden, internationale investeerders mobieler, en misschien zijn ook de Belgische actoren van toen wel geëvolueerd.

Hoewel de schade dus nooit immens zal zijn, is er niettemin wel enige reden tot ongerustheid. Op Rerum Novarum toonde Yves Leterme immers zijn ware gelaat: dat van buikspreekpop van het ACW, met zijn voorstel om allerhande uitkeringen met maar liefst 2 miljard euro te doen toenemen.

Nadien volgden nog de woordbreuk over de splitsing van de gezondheidszorg, waarmee CD&V haar communautaire standpunten al begraaft nog voor 10 juni voorbij is, en de slagen onder de gordel tijdens de confrontatie met de premier op VTM. Om nog maar te zwijgen van de kinderachtige manier waarop Leterme maandenlang zijn kandidatuur ontkende, ondertussen vrolijk van kermiskoers naar televisieprogramma huppelend.

Het lijkt nu wel al zeker: le nouveau CVP est arrivé. De eersten die dat zullen ondervinden, zullen de N-VA’ers zijn, wanneer CD&V naar hartelust alle Vlaamse beloften breekt tijdens de communautaire onderhandelingen die wellicht ook zullen samenvallen met de regeringsvorming.

CD&V krijgt alleszins de mogelijkheid om van de Lambermont-verwezenlijking van de VLD, die de federale staat zo goed als drooglegt, gebruik te maken door het gebrek aan middelen voor de federale overheid logischerwijs te koppelen aan de transfer van bevoegdheden naar de rijkere deelstaten. Hiervoor kan de N-VA echter niet veel hoop uit het verleden puren, gezien de staat van dienst van de CVP op dat vlak, en het is nog maar de vraag of Geert Bourgeois net als zijn kartelpartner voor de vetpotten en meerbepaald voor zijn minister-post kiest, dan wel voor het voortbestaan van zijn partij.

Het lijkt er dus op dat we na 10 juni een status-quo-regering krijgen, die de zo noodzakelijke besparingen om de belastingsdruk te kunnen verlagen probeert uit te stellen. De oplossing voor de Belgische ziekte, die nog steeds woekert, is om de beschamend hoge belastingsdruk van 47% sterk te verminderen, door forse besparingen in het overheidsapparaat. Dat is een rechtstreekse aanval op de belangen van de corporaties die in Yves Leterme hun verdediger hebben gevonden, maar indien ondernemend Vlaanderen kritisch genoeg is en door de sirenenzang en schaamlapjes heen ziet, zullen ook zij moeten buigen.