Het Cordon Médiatique (Vincent De Roeck)

In de Middeleeuwen werd Europa gedurende eeuwen geplaagd door een lang aanslepende epidemie die men de Pest noemde. Europa verloor in honderd jaar tijd maar liefst één derde van zijn totale bevolking. De mens trachtte honderd-en-één middeltjes en maatregels uit om deze ziekte in te dijken en nieuwe epidemieën te voorkomen. Eén van deze vergeefse pogingen om de Zwarte Dood buiten de steden te houden, was het creëren van “kolonies” buiten de steden, een soort van “concentratiekampen” waarheen de pestleiders gezamenlijk verbannen werden. Zo werd de kans op verdere besmetting drastisch teruggedrongen. Al gauw volstonden deze pestkolonies niet langer om alle slachtoffers op te vangen en werden ganse steden waar de Plaag uitbrak van de buitenwereld geïsoleerd. Niemand mocht die steden nog verlaten of betreden. De schutkring die rond deze steden gelegd werd, kreeg de welklinkende naam “cordon sanitaire”.

Nadat in Vlaanderen in de jaren 1990 een nieuwe “plaag” de kop opstak, althans volgens de linkse intellectuelen die het fenomeen niet konden vatten, werd onder impuls van deze groene egalitaire wereldverbeteraars teruggegrepen naar de Middeleeuwse trukendoos. Rond de plaag van extreem-rechts werd opnieuw een “cordon sanitaire” opgetrokken, maar net zoals in de Middeleeuwen bleek deze schutkring een maat voor niets en viel één derde van de bevolking toch ten prooi aan de epidemie. Het VB behaalde op zijn hoogtepunt in het Antwerpse 35% van de stemmen.

Vandaag gaan er steeds meer stemmen op in Vlaanderen om deze contraproductieve constructie op te doeken. Lijst Dedecker en N-VA zijn daar zéér duidelijk in. Ook binnen CD&V en VLD zijn er tal van tegenstanders van het cordon, maar zij worden door de partijtop monddood gemaakt of na gecontesteerde voorzittersverkiezingen de laan uitgestuurd. Het enige element van het cordon waaraan nauwelijks aandacht gehecht wordt, het “cordon médiatique”, blijft echter bestaan, en dan nog in een ongezien verregaande vorm. De “big three” krijgen alle media-aandacht van de openbare omroep, de met belastinggeld gefinancierde mediareus die in Vlaanderen een feitelijk monopolie verworven heeft op de politieke berichtgeving en duiding, terwijl de andere partijen niet aan bod komen. De jongste kritiek van Lijst Dedecker en het VB is dan ook terecht. Dedecker verpulverde alle prognoses en stak GROEN! voorbij, terwijl die laatste wel zéér veel aan bod kwam in de campagne en Dedecker niet. Het VB werd steevast geweerd uit de debatten, terwijl het in 2004 nochtans de grootste partij van Vlaanderen was geworden. NEE kreeg zéér veel aandacht in de media, maar moest toch het onderspit delven. Andere mini-partijen à la STIJN, CAP en PVDA scoorden evengoed of zelfs beter dan NEE in de laatste verkiezingen, ondanks de schijnbaar onontbeerlijke media-aandacht.

Er was een tijd waarin de zendtijd op de openbare omroep als het ware met een apothekerschaaltje afgewogen werd tussen alle Vlaamse partijen, maar die tijd lijkt al zéér ver achter ons te liggen. Het grootste slachtoffer van deze scheeftrekking van het gepolitiseerde debat, is natuurlijk het Vlaams Belang, voorheen Vlaams Blok, dat zijn kwartaandeel in Vlaanderen niet verzilverd ziet worden in een prominente aanwezigheid in de programma’s van de openbare omroep. Men kan gerust van een “cordon médiatique” spreken.

Jan Van De Casteele wijdde in het jongste nummer van Doorbraak een artikel onder de titel Openbare omroep: Siberische democratie aan deze situatie. Tussen november 2006 en april 2007 werden de informatieprogramma’s van de VRT geanalyseerd en onderzocht. Het gaat om 149 Journaals, 33 afleveringen van De Zevende Dag, 36 avonden Morgen Beter en 114 keer TerZake. Omdat de toekomst van Lijst Dedecker in deze periode nog onzeker was, werd die partij niet in het onderzoek opgenomen, net als de kleine kartelpartners. De studie omvat dus enkel de VLD, de CD&V, de SP.a, het VB en GROEN. De resultaten waren ontluisterend. Woorden schieten eizona tekort.

In het Journaal kwam CD&V 105 keer aan bod, terwijl de regeringspartijen VLD en SP.a het respectievelijk met 103 en 98 optredens moesten doen. De andere oppositiepartijen VB (27 keer) en GROEN (23 keer) kwamen nauwelijks aan bod. In De Zevende Dag mocht SP.a het meeste opdraven. Diens 19 aanwezigheden overtreffen zowel de regeringspartner VLD (13) als oppositiepartij CD&V (16). Het VB komt er met 5 optredens zéér bekaaid vanaf, net als de 3 aanwezigheden van GROEN. In Morgen Beter is de scheeftrekking nog duidelijker aanwezig. CD&V mocht maar liefst 20 keer zijn visie op de actualiteit geven. Zij gaan SP.a en VLD vooraf, met elk 15 uitnodigingen. GROEN mocht drie keer opdraven en het VB maar twee keer. Ook in TerZake zet dezelfde trend zich door: 31 optredens van VLD, 28 van SP.a en 25 van CD&V, tegenover ocharme drie aanwezigheden van het VB en 2 van GROEN. Het totaalbeeld uit deze studie laat ook geen twijfel bestaan. CD&V komt er het beste uit met 166 verschijningen, gevolgd door VLD met 162 aanwezigheden en SP.a met 160 optredens. Het VB doet het met amper 37 uitnodigingen nog net beter dan GROEN dat het met 31 TV-optredens moet stellen.

Ik heb het hier dan nog niet eens gehad over het infotainment op de openbare omroep. In amusementsprogramma’s à la De Slimste Mens, De Laatste Show en Dikke Vrienden komt het VB helemaal niet aan bod. Daar kiest men resoluut voor het schoon volk uit liberale en socialistische hoek. Ook CD&V en GROEN worden uit deze programma’s geweerd. Dit blijkt onomwonden uit twee recente onderzoeken (VRT speelt een paars spel en VRT, van rode naar paarse burcht) van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Ik ben als libertariër natuurlijk maar een koele minnaar van de openbare omroep as such, maar dat neemt niet weg dat een minimum aan intellectuele eerlijkheid toch wel geëist mag worden van dit overheidsbedrijf. Als 25% van de belastingbetalers voor één partij kiezen, moet men die partij, of men het nu al dan niet eens is met de standpunten ervan, een forum geven dat minstens die 25% benadert. Natuurlijk is de journalistieke vrijheid voor mij absoluut, maar dan wel enkel in een private context. Bij een openbare omroep zijn de belastingbetalers in wezen de aandeelhouders. 25% van de aandelen behoren volgens deze redenering toe aan het VB dat daarmee de hoofdaandeelhouder is van de openbare omroep. Kan iemand mij eens één bedrijf noemen waar de hoofdaandeelhouder volledig buiten spel gezet wordt? Het “cordon médiatique” is een aanfluiting voor de miljoenen Vlaamse kiezers die het VB genegen zijn en een regelrechte schande in een westerse democratie die naam waardig.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be