De bizarre logica van Michel en Verhofstadt (Politiek Incorrect)

Terwijl de "Open" VLD volgens de peilingen van de laatste weken afstevent op een historische nederlaag, geeft de stand van de sterren een verkiezingszege voor de MR weer in Wallonië. Meer zelfs: volgens een recente peiling van het dagblad Vers L'Avenir wordt de haast dictatoriale almacht van de PS in Wallonië gebroken, en mag de MR zich de grootste partij noemen, met een monsterscore van 34,92% van de stemmen. De PS zou het dan moeten stellen met 'maar' 29,56%. Het cdH van Milquet zou dan stranden als derde partij, met een score van 20,44%.

De kaarten worden wel op een totaal andere manier geschud in Vlaanderen. Volgens de laatste gemeenschappelijke peiling van de VRT en De Shariandaard, pardon, Standaard, wordt het kartel CD&V//N-VA de grootste politieke formatie die 29,9% van het Vlaams kiezerspubliek kan bekoren. Vlaams Belang wordt tweede (of eerste, als je het kartelresultaat opdeelt in enerzijds CD&V- en NVA-stemmen) met een score van 20,7%, op de voet gevolgd door SP.A-Spirit met 20,4%. "Open" VLD zou dan een (terechte) pandoering van jewelste krijgen, en eindigen met een schrale 17,3%.

Peilingen zijn en blijven natuurlijk maar peilingen, en dienen altijd met de nodige kilo's zout in ogenschouw genomen te worden. Maar stel nu dat bovenstaande gegevens ook de effectieve verkiezingsresultaten zouden zijn op 10 juni, dan betekent dit een immens probleem voor de vorming van een federale regering. Immers, de MR is dan wel de grootste partij in Wallonië, terwijl de waterverfblauwen in Vlaanderen haast gedecimeerd zullen zijn. En anderzijds halen de Vlaamse christen-democraten een eclatante score, maar is dit toch nog bijna tien procent meer dan het cdH (we maken nu even abstractie van de N-VA). Dan wordt de vorming van een federale regering wel een zeer complexe zaak. Om maar te zeggen dat politiek en de "realisaties" van vier jaar paars fundamenteel anders worden waargenomen en geïnterpreteerd in Vlaanderen en Wallonië.

Als je strikt de cijfers van de peilingen opvolgt, kom je in Wallonië trouwens tot een wel heel merkwaardig resultaat: hoewel de MR de absolute meerderheidsaandeelhouder is, zou een rooms-rode coalitie van PS en cdH precies 50% halen (hoewel er natuurlijk niet veel 'rooms' meer is aan het cdH, en we in feite te maken hebben met een rood-centrumbewind). Gezien de resultaten van de peiling echter met twee cijfers na de komma worden weergegeven, is de foutenmarge allicht te groot om hier volledig op te betrouwen. En ook in Vlaanderen zouden CD&V en SP.A samen met hun ex-Volksunie-aanhangwagens de handen in elkaar kunnen slaan om een coalitie te smeden. Op die manier is een rooms-rode regering zeker mogelijk.
Het is dus duidelijk dat de MR er de komende week alles aan zal doen om de trend van de peiling in een opwaarste trend te bestendigen. Dat doet zij ondermeer door twee schepenen in Charleroi ontslag te doen nemen, nadat weeral een rode beerput open en bloot kwam te liggen. Tevens rekent de MR op het zogenaamde "Sarkozy-effect", en hoopt dat de populariteit van de nieuwe Franse president - die openlijk zijn steunbetuigingen aan Didier Reynders heeft getoond - ook in Wallonië zal overslaan op de MR. Het is dan ook geen toeval dat ook de MR campagne voert onder het motto "Ensemble". "Ensemble, tout devient possible", was de leuze van Sarkozy. "Ensemble, le meilleur est avenir", is de slogan waarmee Reynders zijn 'presidentiële' campagne voert.

Louis Michel - tijdelijk teruggekeerd uit de Europese Commissie - heeft dan ook een boodschap voor de Vlamingen: indien Vlaanderen echt graag zonder PS wil bestuurd worden, dan moet het voor "Open" VLD stemmen. Immers, alleen op die manier zou kunnen gewaarborgd worden dat de PS niet moet deelnemen aan de macht (een voldoende meerderheid in het federaal parlement, los van de taalgroep, volstaat immers om een regering een meerderheid te verlenen).

Ook Guy Verhofstadt - tegenwoordig als liegend blauw konijn te bewonderen op www.guy4kids.be - heeft laten verstaan dat CD&V voor de keuze staat een sterk sociaaleconomisch beleid te voeren zonder PS, of een staatshervorming mét de PS. Als CD&V voor dat laatste kiest, kan zij volgens de eerste minister niet om de PS heen, omdat een staatshervorming moet geschieden via een bijzondere meerderheidswet (gewone meerderheid in iedere taalgroep én tweederde meerderheid voor het totaalresultaat van de stemming; en dit zowel in Kamer als Senaat). Andermaal ervan uitgaand dat de laatste peilingen ook het effectieve verkiezingsresultaat zullen vormen, liegt Verhofstadt (weeral...). Een snelle blik op de cijfers leert ons dat in dat geval in de Nederlandse taalgroep de meerderheid al bereikt is dankzij CD&V//N-VA en Vlaams Belang. In de Franse taalgroep kan een meerderheid tot stand gebracht worden door de MR en cdH. Ook de totale tweederde meerderheid kan behaald worden zonder rekening te moeten houden met de PS. Wetende dat 90 Kamerzetels naar Vlaamse partijen gaan, en 60 naar Franstalige, leert een snelle berekening (echter zonder rekening te houden met de provinciale kieskringen en zonder de resultaten van partijen die de kiesdrempel niet haalden te elimineren, vandaar dat ze ook snel is), dat CD&V//N-VA 27 zetels zouden binnenrijven, Vlaams Belang 19, SP.A-Spirit 18 en Open VLD 16. In realiteit zullen deze partijen echter enkele zetels meer binnenhalen, omdat er nog 3,2% van de stemmen volgens de peiling gegaan zijn naar partijen die onder de kiesdrempel blijven. Langs Franstalige zijde zou de MR dan 21 zetels halen, de PS 18 en cdH 12. Tel het aantal zetels van deze partijen exclusief die van de PS bijeen, en je komt aan 113 zetels. Dat is dus een zeer ruime 2/3-meerderheid.

Het gevolg van deze peiling is dus dat de PS gewoon dood gewicht vormt. Althans: in principe, en louter vanuit een mathematisch oogpunt bekeken. Want de vraag is nog maar of de MR - die in deze berekeningsschets onontbeerlijk is - wel bereid zal zijn zo'n bijzondere meerderheidswet te steunen. Net zoals de PS, zal ook de MR er immers alles aan doen om wat nog rest van de vermolmde Belgische constructie overblijft in stand te houden. Wanneer het aankomt op de Franstalige - en dus Belgische - belangen, zal al snel duidelijk worden dat ondanks de scherpe duels en bitsige woordenwisselingen in het stadhuis van Charleroi, het Franstalig front van PS en MR intact zal blijven. En oh ja, ook het cdH zal geen moment twijfelen dit front mee te versterken. En wat dan te denken van Vlaamse collaborateurs à la Verhofstadt? "Altijd dat splitsen, splitsen, splitsen"... dat moet toch wel ongezond zijn voor de "open samenleving", nietwaar?

Toch is het vreemd vast te stellen dat de (zelfverklaarde) liberalen eveneens opteren voor de communautaire status-quo, en de meest fervente tricolorewollensokkendragens van VLD en MR pleiten voor een overheveling van huidige gewest- en gemeenschapsbevoegdheden naar het federale niveau (zoals Karel De Guchts pleidooi voor een "harmonisering" van het buitenlands beleid). Nog vreemder is dat geen enkele vertegenwoordiger van deze twee partijen in de hele verkiezingscampagne ook maar één zinnig argument pro-Belgica heeft gegeven. "Als we steeds maar blijven splitsen, dan valt het land uiteen. Dan vervallen we in separatisme!", preekt het blauwe konijn uit Gent dan. Zelfs Yves Leterme heeft blijkbaar de moed nog niet gehad te riposteren met een zeer kort doch krachtig antwoord - François Mitterand indachtig: "Et alors?"
Inderdaad: en wat dan nog? Allicht krijgen we dan weer het typisch Belgische gezaag over de eeuwigdurende "solidariteit" met Wallonië. Ahaaaa! Eindelijk! Het woord is eruit: solidariteit! Wie het programma van de "Open" VLD leest, merkt al snel op dat de partij nog roder dan de socialisten is geworden. Goed, de kernwaarde van het liberalisme - namelijk individuele vrijheid - is er dan misschien nog ietwat terug te vinden, maar in de Verhoftaksiaanse newspeak heet dat dan "positief individualisme". Dat wil zeggen: het individu is vrij, maar wordt wel van de wieg tot het graf door de staat gepamperd, gevoed en gewassen. De "Open" VLD staat dus niet langer meer voor een klassiek-liberale nachtwakersstaat, maar voor een inbrekersstaat die er als een dief in de nacht met uw zuurverdiende eigendom - uw inkomen - vandoor gaat voor allerlei "herverdelende functies".

En logischerwijs vindt zij dan ook een trouwe bondgenoot in het vermolmde Belgische bestel van sociale zekerheden en hangmatten, bepampering en collectieve diefstal. Ook voor Wallonië. En uiteraard is ook de MR in Wallonië als de dood voor al te radicale hervormingen. De partij spiegelt zich dan misschien wel graag af aan Sarkozy en diens UMP in Frankrijk, maar wie nog met de illusie leeft dat Sarkozy de Franse pendant van Margaret Thatcher zou zijn, moet dringend het prut uit zijn ogen wassen. De kans dat Sarkozy - net zoals zijn voorganger Chirac - op socio-economisch terrein de komende maanden en jaren 0,0 millimeter vooruitgang boekt, is - helaas - reëel. Herinner u bijvoorbeeld hoe de Franse eerste minister Dominique De Villepin vorig jaar haast levend gelyncht werd na de voorstelling van zijn 'Contrat Première Embauche'. De kans dat de VLD en de MR - zeker als we afgaan op de zogezegde "realisaties" van de afgelopen acht jaar - ook maar iets fundamenteel zullen veranderen aan het Belgisch sociaal-economisch bestel is eveneens zo goed als nihil.

Als CD&V dus voor de keuze wordt gesteld tussen een "sterk socio-economisch beleid" met de MR, of een "staatshervorming" met de PS, dan is dat een keuze tussen de pest of de cholera. En dan moet men zich de vraag durven stellen of CD&V zélf ook geen kankergezwel is, gezien Leterme nu reeds de ene knieval na de andere toegeving doet voor zijn ACV-geitenstal. Liberalisme of socialisme; anno 2007 is het verschil nog nauwelijks merkbaar. En dat is jammer. Zeker voor Wallonië, dat nochtans een briljante geest met internationale uitstraling als Gustave de Molinari heeft voortgebracht.