Marktfundamentalisme en de religieuze verering van de democratie

Bryan Caplan opent met zijn boek, The Myth of the Rational Voter een nieuwe, en wetenschappelijk zeer krachtig onderbouwde, aanval op de haast religieuze verering van de democratie. Ja, in vergelijking met de autoritaire regimes van rechtse en linkse snit is de democratie, zoals Churchill het uitdrukt, het minst slechte van alle systemen. Maar daardoor leg je de lat veel te laag, aldus Caplan. De correcte vergelijking is deze tussen democratie en vrije markt, en dan is het niet zeker of democratie de vergelijking nog wel kan doorstaan. De "tables are turned": het verwijt van marktfundamentalisme klinkt hol omdat het precies komt van diegenen die zelf de tekortkomingen van de democratie weigeren in te zien.

Marktfundamentalisten worden vaak, en terecht, aangevallen omdat ze als oplossing voor marktfalen alleen maar méér markt willen. Maar er zit een hypocritisch kantje aan dat verwijt. Anti-markfundamentalisten willen dus meer politiek, meer overheid, meer controle, meer interventie. De overheid moet het kader scheppen en regels stellen. Maar als dan het omgekeerde verwijt wordt gemaakt, namelijk dat ook de democratie kan falen, dan is het antwoord van diezelfde critici dat de oplossing te vinden is in méér democratie. Wie zijn nu de fundamentalisten?Het is de verdienste van Caplan dat hij de reden voor de falende democratie haarscherp beschrijft en analyseert. Met cijfers en met argumenten. Frans Crols vat het zo samen:

Zijn de kiezers hier en elders ezels en garnalen? Iedereen die verkiezingen, partijmanoeuvres, topconferenties volgt, ontdekt dat politici denken dat hun kiezers idioten zijn. Bryan Caplan, professor van George Mason University in Washington, test deze observatie en besluit in een boek, waarop The Economist lovend de aandacht vestigt, dat de politici gelijk hebben. "The Myth of the Rational Voter" ontsluiert de simplistische kiezer. De wereld is zeer ingewikkeld, en de meeste mensen zijn onwetend over de meeste dingen, vandaar het succes van programma’s als De Slimste Mens Ter Wereld, de Canvascrack en dergelijke.Die algemene onwetendheid en de wens om dat te overstijgen zou weinig ter zake zijn, wordt beweerd, en dat omwille van "het mirakel van de aggregatie" of poëtischer "de wijsheid van de menigte". In financiële markten is dat verschijnsel bekend: door miljoenen individuele beslissingen wordt een aandeel rationeel gewaardeerd. Die gissingen hebben geen coördinatie of centraal punt. Bryan Caplan zegt dat een kiezersmarkt geen financiële handelsplaats is omdat onwetende kiezers niet in het wilde weg beslissen. Zij laten zich leiden door vier belangrijke fouten en of misvattingen.
1. De burgers verstaan niet hoe het nastreven van privéprofijt vaak hoge publieke voordelen oplevert, zij zijn instinctief antimarkt.
2. De burgers onderschatten het voordeel van interactie met vreemdelingen, zij hebben een vooringenomenheid tegen vreemdelingen.
3. De burgers stellen welvaart en voorspoed gelijk aan tewerkstelling meer dan aan productie van goederen en diensten, zij hebben een vooringenomenheid om bij voorrang jobs te willen laten scheppen.
4. De burgers denken ten langen leste dat de economische omstandigheden altijd maar slechter worden, zij hebben een vooringenomenheid in de richting van pessimisme.
Caplan vergelijkt de inzichten van de menigte met die van economen en van een hoger opgeleid publiek. Als men de vraag stelt: waarom stijgen de olieprijzen, dan zegt de menigte: omdat oliemaatschappijen uitbuiten en onrechtvaardig zijn. Economen en universitairen antwoorden dat de wet van vraag en aanbod speelt met soms hoge en soms lage prijzen. Voor politici echter is een stem een stem en zij reageren dus prompt met prijzencontroles en geblaf tegen de oliebedrijven. Het domme volk perst de politici naar foute keuzen. Wat te doen? Ontvet de Wetstraat en de staat, en de domoren krijgen minder macht.

Met dat laatste zit Frans Crols echter op het verkeerde spoor. Doel en middel worden met mekaar verward. De overheid moet niet ontvet worden zodat de domoren minder macht krijgen. Geef de domoren minder macht en de overheid wordt ontvet. Een kleinere overheid is het doel, de hervorming van de democratie het middel.Je krijgt de overheid niet ontvet, als de macht van de irrationele kiezer niet verminderd. Crols wil de deur openen naar een kleinere staat, maar vergeet eerst de deur los te maken, of het slot te forceren. Zo lukt het niet natuurlijk.Hoe krijg je het slot los?

Caplan zelf suggereert vier methodes (ik heb ze een beetje vrij geïnterpreteerd - een vrije markt van ideeën nietwaar):

1) invoering meervoudig stemrecht: "slimme" kiezers, althans zij die minder last hebben van voornoemde vooroordelen krijgen meervoudig stemrecht. Caplan suggereert met cijfers dat het hoger opgeleid publiek minder vooroordelen heeft, economisten zijn het beste voorbeeld;
2) schaf de stemplicht af: ik ben ervan overtuigd dat er een relatie is tussen het feit dat de Belgische overheid maar niet ontvet geraakt, en het feit dat België als een van de weinige landen nog stemplicht heeft. Met stemrecht in de plaats van stemplicht kan verwacht worden dat de minst irrationele kiezers sneller en meer zullen stemmen, aldus Caplan, en aldus wordt een correctie mogelijk;
3) onderwijs hervormen: concentreer het curriculum op economie, evolutionaire biologie, statistiek...de wet van de comparatieve voordelen (Ricardo) wordt als het ware de eerste wet die wordt geleerd, daarna de wet van vraag en aanbod;
4) economen zijn het minst irrationeel en het meest bevrijd van de fouten en misvattingen die Crols vernoemd, en die Caplan in zijn boek beschrijft. Aan hen dus de taak om een meer vooraanstaande publieke rol te vervullen en het publiek als het ware op te voeden. We hebben dus meer Milton Friedman’s nodig. Meer Bjorn Lomborg’s. En minder Al Gore’s. En minder Paul De Grauwe’s die meehuilen met de anti-marktfundamentalisten. Neen, economen die de markt verdedigen als een superieur alternatief voor de democratie: dat hebben we nodig.

Read more...

Wilfried Martens ook al orangist? (Hoegin)

Is na Siegfried Bracke nu ook Wilfried Martens orangist geworden? Tenzij ik hem totaal verkeerd begrepen heb, wil hij vandaag in Het Laatste Nieuws de klok 180 jaar terugdraaien in de tijd.

Voor alle zekerheid citeren we hem letterlijk:

Je kunt hier, in het centrum van Europa, toch geen drie ministaatjes maken. Ik ben geen separatist.

Ten gronde heeft Wilfried Martens natuurlijk gelijk: het soortelijk gewicht in de Europese Unie van een Koninkrijk der Nederlanden met 27 miljoen inwoners dat met één stem zou spreken zou ontegensprekelijk een pak zwaarder wegen dan dat van de drie ministaatjes Nederland, België en Luxemburg elk apart, of, als het eens wil meezitten, samen. Maar hij had wel een iets beter moment kunnen uitkiezen dan de huidige eerder problematische post-electorale periode, met tot overmaat van ramp een Albert II die nog aan het herstellen is van een heupoperatie en pas vandaag voor het eerst op krukken heeft kunnen stappen.

Of zou hij soms denken dat het België van vandaag geen ministaatje is, en heeft hij nog nooit van Luxemburg gehoord?

Read more...

Onwettige straf (Hoegin)

Gisteren deed de Antwerpse rechtbank van eerste aanleg een uitspraak in de zaak over het «busincident» waarin Guido Demoor verleden jaar omkwam. Die uitspraak bevat naar mijn mening toch wel enkele puntjes die de gewone man in de straat met een min of meer intact rechtvaardigheidsgevoel zullen doen kokhalzen. Het Antwerpse parket vond vandaag echter dat het altijd nog «beter» kan.

Er is een tijd geweest dat klassenjustitie wel degelijk een realiteit was in de Belgische rechtbanken. Om het met een cliché te zeggen: sloeg een rijke industrieel een arbeider dood, lagen de verzachtende omstandigheden voor het grijpen: het onbesproken gedrag van de industrieel tot op de dag van de feiten, zijn maatschappelijke positie en bijdragen tot de samenleving aan de ene kant, terwijl de arbeider meer dan genoeg op zijn kerfstok had en het allemaal toch ook wel zelf een beetje gezocht had. Lagen de rollen omgekeerd, was voorbedachte rade het uitgangspunt en de maatschappelijke positie van de dader eerder een verzwarende dan een verzachtende omstandigheid. En ook toen stak de pers graag een handje toe om de zaken bij het publiek in het juiste perspectief te plaatsen. Veel lijkt er vandaag niet veranderd – ik zou zelfs durven stellen, alleen maar de beginlettertjes.

Want wanneer ik de argumentatie in het vonnis van de rechter overloop, blijf ik met een onweerlegbaar vermoeden zitten dat de klassenjustitie plaats gemaakt heeft voor een soort rassenjustitie, en dat de betrokken rechter zelfs niet te beroerd is om hier en daar absurditeiten in te lassen om voor Redouan S. allerlei verzachtende omstandigheden in het leven te roepen waar bijvoorbeeld zijn leeftijdsgenoot Hans van T. (let op het detail in de naam, persjongens en -meisjes!) niet op hoeft te hopen. Zijn «jeugdelijke onbezonnenheid», bijvoorbeeld, het «ontluikende schuldbesef», en dat hij handelde «in een impuls». Dat laatste zou er eigenlijk nog aan ontbroken hebben.

Straffere kost is dat de rechter meent dat Guido Demoor deels de feiten zelf heeft uitgelokt. Tot drie keer toe had hij beleefd gevraagd om stilte, maar de zes hadden hem, met hun ontluikende schuldbesef en in hun jeugdelijke onbezonnenheid impulsief uitgelachen en… uitgedaagd dan toch. Drie keer – trois fois, three times, dreimal dus! En toen lokte Guido Demoor zelf een ferme trap op zijn kin uit. Tja. Ik zou wel eens willen weten met voor indruk de getuigen van op de bus vandaag zitten wanneer ze in de krant het verslag van dit vonnis lezen. In ieder geval, de idioot die zich morgen laat doodtrappen op een lijnbus zal maar beter niet drie maar zeven maal zeventig maal beleefd om stilte vragen voor hij uit zijn sloffen schiet als hij zijn daders geen verzachtende omstandigheden cadeau wil geven, al dan niet in een impuls.

Overigens liet ook Walter Damen, de advocaat van Redouan S., opnieuw van zich horen. Als reactie op de uitspraak verklaarde hij dat «op die manier de zaak tot haar ware proporties wordt teruggebracht» en betreurde in één adem dat het «in de eerste berichten erop leek dat Demoor vermoord was door de zes jongeren». Dat dit stuk levende anti-reclame voor de hele advocatenstand na zijn vorige misselijkmakende uitspraken over deze zaak nog niet uit de Orde van de Advocaten is gezet is mij een volkomen raadsel, maar ondertussen probeer ik mij wel voor te stellen wat volgens dit sujet de «ware proporties» zouden geweest zijn moest een oudere Marokkaan doodgetrapt geweest zijn door zes blanke jongeren, goed getraind in de lokale vechtsportclub, nadat hij drie maal beleefd om wat stilte gevraagd had. Iets zegt me dat voor identiek dezelfde feiten die ware proporties er dan wel eens radicaal anders zouden kunnen uitgezien hebben.

Maar als gevolg van de verzachtende omstandigheden veroordeelde de rechtbank Redouan S. dus tot wat De Standaard omschrijft als «‘slechts’» twee jaar hechtenis. Let op de aanhalingstekens: in Groot-Bijgaarden vinden ze twee jaar cel voor het doodtrappen van iemand die op de bus tot drie maal toe beleefd om stilte gevraagd heeft blijkbaar een toch wat zware straf, maar het kan nog beter. Aangezien ook uitlokking als verzachtende omstandigheid werd gebruikt vindt het Antwerpse parket –waarschijnlijk tot grote opluchting van de voltallige redactie van De Standaard– dat die twee jaar er nog anderhalf teveel zijn, en Redouan S. dus een «onwettige straf» heeft gekregen. Dat er één en ander niet helemaal pluis is rond de strafbepaling in deze zaak staat als een paal boven water, maar de manier waarop het parket hier de rechtbank van eerste aanleg de loef probeert af te steken om de politiek meest correcte te zijn is werkelijk grotesk. Laten we echter niet te vroeg uitroepen dat hiermee nu het toppunt bereikt zou zijn, want misschien wacht in tweede aanleg wel een rechter die vindt dat het simpele feit dat Guido Demoor al zo vermetel was om de zes vertegenwoordigers van het Herrenvolk om stilte vragen, beleefd en tot drie maal toe, ook al een verzachtende omstandigheid was voor de arme Redouan S. En ondertussen hoop ik maar dat die impulsieve sloeber niet al teveel pijn meer heeft aan zijn nek…

Read more...

Groen!e Electrabel-hypocrisie (Hoegin)

Groen!, dat anders niet verlegen zit om te pleiten voor een verhoging van de energieprijzen en de invoering van allerlei taksen en heffingen, laat vandaag zien dat het links-populistische hemd blijkbaar toch iets nader zit dan de groene rok van de partij. In plaats van de aangekondigde prijsverhogingen van Electrabel toe te juichen omdat zij de consumenten kunnen aanzetten tot een lager gasverbruik, pleit de partij voor de invoering van een prijsplafond. Begrijpe wie het kan.

Toen de partij nog in de regering zat, was het altijd haantje-de-voorste als er weer eens een milieutaks of een -heffing ingevoerd kon worden. Nog verder terug in de tijd durfde de partij zelfs al eens uit te pakken met pleidooien voor een verdubbeling of zelfs een verdriedubbeling van de benzineprijzen om de bevolking aan te sporen tot een lager verbruik. Van zodra de benzineprijzen aan de pomp echter daadwerkelijk de hoogte ingingen, veranderde de partij radicaal van mening, en liet zij in het beste geval niets meer van zich horen, zeker niet over die punten in haar vroegere programma's.

Vandaag doet de partij niet anders. Op een ogenblik dat we om de oren geslagen worden met een hittegolf op de Balkan –als we de groene jongens en meisjes moeten geloven trouwens onze eigen hoogstpersoonlijke schuld– en terwijl de partij nog steeds pleit voor de invoering van een CO₂-taks op vliegtuigbiljetten, wil ze, als reactie op de aangekondigde prijsverhogingen van Electrabel, een prijsplafond invoeren, nota bene dan nog wel «zolang de vrije markt niet goed werkt». Zou de partij niet beter een persmededeling de wereld insturen om erop te wijzen dat de prijs van het gas nog veel hoger zou moeten liggen willen we kans maken Kyoto te halen, maar dat ze Electrabel ondertussen wel wil feliciteren met die uiterst milieuvriendelijke initiatief? Meer zelfs, misschien kan de partij de andere energieleveranciers ertoe aanzetten het voorbeeld van Electrabel te volgen, terwijl groene energieleveranciers alweer wat meer ademruimte krijgen, of misschien zelfs een kleine winstmarge kunnen opbouwen? Dat wil zeggen, een winstmarge die niet alleen uit subsidies en allerlei overheidspremies bestaat dan. Het bespaart in ieder geval de overheid veel werk dat het niet één of andere nieuwe onpopulaire maatregel moet nemen die in de praktische uitvoering alleen al handenvol geld zou kosten aan nieuwe formulieren en paperassen (regenwouden!), om over de loonkosten van eventuele milieu-ambetantenaren nog maar te zwijgen.

Merkwaardige redenering van de partij overigens over de vrije markt: aangezien de vrije markt niet goed werkt, wil Groen! dus een prijsplafond invoeren, een maatregel die de markt nog meer zal ontwrichten. Welke potentiële concurrent van Electrabel, al dan niet groen, zal tot de Belgische gasmarkt willen toetreden als hij weet dat hij vooral geen winsten zal mogen maken? Het is duidelijk dat Groen! bij het formuleren van haar geniale standpunt niet bepaald gehinderd werd door enige basiskennis van wat een vrije markt is en hoe die werkt, laat staan welke voorwaarden er nodig zijn om die goed te doen werken! Het moet trouwens de eerste keer zijn dat Groen! überhaupt bekommerd is om de werking van de vrije markt op welk vlak dan ook, maar misschien pleit de partij morgen ook voor een doorgedreven globalisering van de gasmarkt? Uiteraard met een voorlopige nationalisatie van de gassector, in afwachting van een goede werking van de globalisering, maar dat spreekt voor zich.

Read more...

De ontwrichting van Vaes

Mijn essay in de Standaard van 20 juni (en eerder op deze blog), "Pleidooi voor een staatshervorming met twee snelheden" of nog "En waarom geen asymmetrische staatshervorming" moet wel erg raak geweest zijn, getuige de scheldpartij die erop gevolgd is in Le Soir van 21 juni ("Un référendum, et hop !, la Flandre devient basque..."). Het stuk bestaat uit:
- schelden ad hominem (dat leidt altijd goed af van de argumentatie waarop men niet antwoordt);
- de tirade dat dit van Wallonië een Bantoestan en Vlaamse kolonie maakt (hoezo, in mijn voorstel krijgt Wallonië dezelfde bevoegdheden, maar ze willen ze blijkbaar niet ?):
- en één ernstig lijkend maar wel erg misplaatst argument: "Pour se marier comme pour divorcer, il faut être deux".

Waarom misplaatst ?

Ten eerste omdat er maar van een geldig huwelijk kan worden gesproken als beide partijen dit vrijwillig zijn aangegaan, wat niet het geval is.

Ten tweede omdat een echtscheiding in ons recht sedert de nieuwe echtscheidingswet van 27 april 2007 meer dan ooit eenzijdig kan worden verkregen. En die versoepeling kon alvast op instemming van Le Soir rekenen. Benedicte Vaes zelf noemde de nieuwe echtscheidingswet een van de pluspunten van de paarse regering (over Verhofstadt "sous son empire, la Belgique sort de la glaciation de l'ère CVP, et se projette à l'avant-garde en Europe dans les domaines éthiques, comme l'euthanasie, le divorce, le mariage homo..."). Vroeger kon de echtscheiding eenzijdig verkregen worden tegen de echtgenoot die ernstige fouten heeft gemaakt of beledigingen heeft geuit. Nu is zelfs dat niet meer vereist en kan elke echtgenoot de echtscheiding verkrijgen wanneer het huwelijk ontwricht is. Vanuit paars perspectief is Vaes duidelijk een reactionaire visie over het huwelijk toegedaan. Of gelooft Benedicte Vaes werkelijk dat het Vlaams-Waalse huwelijk nog niet ontwricht is ? Meer nog, zouden er al niet voldoende beledigingen zijn geuit om die echtscheiding zelfs op grond van de oude wet te verkrijgen ?

Nog leuker is dat Bénédicte Vaes het duidelijk over een verhouding met 2 heeft, één regel nadat ze mij verwijt dat ik het enkel over die twee Gemeenschappen heb en doe of het Brussels Gewest niet bestaat (wie mijn tekst leest, zal merken dat Vaes hier zeer selectief gelezen heeft, want de tekst gaat van het tegendeel uit).

En mag ik misschien opmerken dat de stelling dat voor een staatshervorming alle gewesten en/of gemeenschappen akkoord moeten gaan een bij uitstek niet-federale logica is, maar (horresco referens ?) een confederale logica (of juister nog een contrafederale logica).

Maar mag ik Le Soir misschien vragen eens te proberen te antwoorden op de analyse zelf in plaats van te schelden ? Is het misschien empirisch onjuist dat in landen die van een unitaire naar een federale staat worden gevormd, de devolutie bijna altijd asymmetrisch verloopt ?

Maar wellicht kadert de scheldpartij van la Vaes in de nieuwe politiek van Le Soir sedert de RTBF uitzending van 13 december 2006 om geen karikatuur meer op te hangen van wat er in Vlaanderen gebeurt en gezegd wordt ? Ter herinnering, op 18 december schreef de hoofdredactrice van le Soir in een boze brief aan de Standaard: "Maar om daaruit meteen te besluiten dat de Franstaligen niets over jullie weten en systematisch een karikatuur van jullie maken, dat gaat te ver. Het klopt niet en het is oneerlijk tegenover ons. Wij praten niet louter in clichés over jullie. Wat we wel doen, is gedegen onderzoek voeren en analyses en reportages maken over wat er reilt en zeilt in Vlaanderen." 't Is maar wat je daaronder verstaat natuurlijk.

Read more...

Vogue la galère (victa placet mihi causa)

.
Laatst stond ik met een collega in de lift, en hij vertelde me dat hij in De Volkskrant een heel artikel had gelezen over een op komst zijnd nieuw model van Toyota. Het artikel had hem totaal niet geïnteresseerd zei hij, want had hij geen belangstelling voor auto’s, laat staan voor Toyota’s. Dat moest hij mij overigens niet zeggen, want ik zie hem nooit anders dan op zijn Brompton-vouwfietsje. Maar de journalist van de Volkskrant had hem aan het lijntje gehouden omdat zijn artikel zo goed geschreven was. Mooi Nederlands, goede toon, grappig, al wat je wil.
Met voetbalreportages op de radio had ik dat in de tijd ook. Je stond in de keuken ajuin te snipperen en dan begon op de transistor Jan Wauters aan een zin, of liever aan een periode, en hij noodzaakte je te wachten op zijn finale substantief of werkwoord, terwijl hijzelf dringend eerst nog enkele aanhalingstekens en haakjes en gedachtestrepen aan het sluiten was. Als zijn werkwoord of verleden deelwoord of substantief eindelijk gevallen was, kon je met een gerust gemoed een opwellende traan uit je ooghoek wissen.

Wat is echter het lot van de Standaard- of Morgenlezer?
Als er in de Marollen een gruwelijke moordpartij moet verslagen worden, dan schrijft in De Morgen ene Sue Somers over de verdachte:
Van een onschuldige student burgerlijk ingenieur die het weekend aan zee doorbracht om te blokken voor zijn examens tot de voorlopig enige verdachte van de moord op zijn ouders en zijn zus: het was niet bepaald de week van Leopold Storme. […] Reconstructie van een allesbehalve rimpelloze week.
Preliminair aan een goede stijl is natuurlijk dat de hersenschors van de schrijfster niet geheel rimpelloos is. Maar het was misschien bepaald niet Sue haar weekje, en laten we daarom wat verder bladeren.

Op p.42 heeft zekere Paul Baeten Gronda iets te vertellen over Salman Rushdie, die zich voortaan Sir Salman mag laten noemen. Niet echter Sir Salman Rushdie, zoals onze Paul Baeten Gronda meent. Baeten lijkt anders wel een bepaalde affectie voor het Engels te vertonen, ten minste als ik mag afgaan op de woordkeuze in zijn korte artikeltje: can’t have it all, gimme a reason, motherfucker-from-hell, cool, nordic walken &cet.
Ook een bijna-Nederlandse uitdrukking als “Hoe dan ook, zo’n fatwa, dat is geen ritje op de paardenmolen” toont dat zijn hart elders ligt.
De Ezel van Buridanus is zoals wij weten van honger omgekomen omdat hij niet kon kiezen tussen twee gelijk lekkere hooioppers, en iets dergelijks dreigt voor de Engelssprekenden, als zij niet tijdig weten te kiezen tussen my ass en my arse. Hier lijkt mij Baeten Gronda’s vertaling met “mijn reet” een heel gelukkige greep.

De koningin van Engeland zal niet gauw van honger omkomen, want naar het schijnt verorbert die elke ochtend twee rauwe bokkingen. Zij heeft zelfs een bediende die zich speciaal ontfermt over de aanschaf van deze beesten. Ik vertel u dat lezer, omdat onze Paul meent dat de koningin niet rauwig zal zijn om de recente heisa rond Sir Salman. Vroeger kon een journalist zijn kemels afschuiven op de zetter…

Klein feitelijk foutje moet ik nog signaleren:
“De fatwa is ondertussen opgeheven, maar de extremen onder de extremisten, of slimme strategen die 'gimme a reason' op het voorhoofd hebben staan, willen daar niet van horen.”
Een fatwa kan niet opgeheven worden Paul, ook niet door de gematigdsten onder de gematigden.

Nu hebben we De Standaard nog niet gehad, maar ze moeten niet bang worden. N'ayez pas peur! het was helemaal niet erg deze keer.
De allermeeste artikelen heb ik overgeslagen, maar ik las wel het interview met Jean Galler, de Luikse chocolademaker. Dat gesprek ging in het Frans, maar de journaliste Isa Van Dorsselaer had het voor ons vertaald. Galler vertelde:
Alles brengt me aan het lachen. (lacht) Soms is mijn vrouw gegeneerd als we naar het theater gaan. Mensen rond ons horen niets meer van wat op het toneel gebeurt, omdat ik er te luid en te vaak overheen lach. Ik heb le sourire facile.
Hoe zoet de chocolade van Galler ook mag zijn, ik geloof dat zijn vrouw beetje een verzuurd type is. Als een mens al niet meer mag glimlachen!
Maar als ik nu goed lees, dan heeft zij misschien toch gelijk, en beschikt haar man over een hinderlijke, bulderende rire facile ?

Blijven roeien jongen en meisjes !

.

Read more...

De uitgestelde staatshervorming (Hoegin)

Qua communicatie en perceptie was het in ieder geval een flater om u tegen te zeggen: de staatshervorming werd uitgesteld tot 2009 met een nogal twijfelachtige argumentatie, en bij de tegenstanders waren de verwijzingen naar de beruchte «derde fase» en het «onverwijld» van 2004 dan ook amper te tellen. Maar wat is er verleden week werkelijk gebeurd?

Het nieuws sloeg in als een bom toen het bekend raakte: CD&V en N-VA waren bereid de staatshervorming uit te stellen tot 2009 om de vraag van de MR tegemoet te komen geen bevoegdheden over te dragen naar de regionale regeringen vóór de verkiezingen van 2009. Achtergrond hiervoor is dat de PS in de Waalse regering zit, en de MR niet, en dat de liberale partij het geen goed idee vindt bevoegdheden waarover het via de federale regering controle zou hebben over te dragen naar een regering waar de PS de lakens uitdeelt. Aan Vlaamse zijde leek de N-VA, die voor de verkiezingen nog met een anti-verst(r)ikkingscampagne had uitgepakt, daar wel oren naar te hebben, wat haar meteen ook bakken kritiek opleverde. Zelfs Geert Lambert, die deze keer geen strategische plaspauze nodig had, zag zijn kans schoon om zich een Vlaamser en democratischer profiel aan te meten dan Bart de Wever.

Uiteindelijk bleek het beeld natuurlijk veel genuanceerder te zijn: CD&V en N-VA eisen nog steeds de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde voor er over iets anders gesproken kan worden, en verder ijzersterke garanties voor de uitvoering van de staatshervorming, ongeacht of die nu pas na 2009 in werking zal treden of ervoor. Op dit ogenblik kunnen we beide partijen alleen maar geloven op hun woord, en hopen dat ze de komende weken op deze punten het been stijf zullen blijven houden, maar de indruk dat CD&V en N-VA in hun confrontatie met de Franstalige partijen deze week even met de ogen geknipperd hebben valt toch maar moeilijk te verdrijven. Daar staat dan weer tegenover dat de MR aan Franstalige zijde in een gelijkaardige situatie zit omdat het, op voorwaarde dat de staatshervorming pas effect zal hebben na de volgende regionale verkiezingen, in feite principieel gebroken heeft met het Franstalige front du non.

Over het argument dat de MR gebruikt, en waarin CD&V en N-VA lijken mee te stappen, namelijk dat een staatshervorming nu doorvoeren een slecht idee is omdat anders bevoegdheden in slechte handen terecht zouden komen, kunnen we kort zijn: dat is fundamenteel ondemocratisch. Bovendien is het voor CD&V en N-VA bijzonder risicovol het lot van de staatshervorming te verbinden aan de uitslag van de volgende verkiezingen voor het Waals Parlement: wat immers als de MR die verkiezingen verliest? Ook het argument van N-VA-voorzitter Bart de Wever dat een staatshervorming hoe dan ook tijd in beslag neemt is onzin: als Tsjechië en Slovakije in de loop van een paar maanden volledig gesplitst konden worden, moet het in België toch mogelijk zijn op minder dan twee jaar tijd een beperkte bevoegdheidsoverdracht uit te voeren.

Dat neemt echter niet weg dat er wel degelijk goede argumenten bestaan om de inwerkingtreding van de staatshervorming uit te stellen tot 2009, ook al kunnen de onderhandelingen en de stemming zonder probleem nu al uitgevoerd worden. De regionale regeringen hebben vandaag immers al meer dan de helft van hun termijn achter zich, en hen nieuwe bevoegdheden toeschuiven pakweg een jaar vóór de volgende verkiezingscampagne van start zal gaan is inderdaad niet verstandig. Bovendien zijn er de regeringsprogramma's en interne evenwichten die door die nieuwe bevoegdheden uit balans kunnen gebracht worden. Stel je immers in een extreem geval voor dat men zou beslissen Defensie of Justitie te splitsen: wie zal dan in de regionale regeringen een nieuwe minister mogen leveren, en hoe past die bevoegdheid in in een regeringsprogramma dat ondertussen al drie jaar oud is? Natuurlijk zal het allemaal zo'n vaart niet lopen, maar het is duidelijk dat het helemaal niet zo onzinnig is de inwerkingtreding van een nieuwe staatshervorming uit te stellen tot na de volgende regionale verkiezingen.

Het is jammer dat CD&V en N-VA zich laten vangen hebben aan het argument van de MR, in plaats van zelf even na te denken en de inwerkingtreding van de staatshervorming te scheiden van de onderhandelingen en de stemming, en dat zelfs in te passen in hun discours van goed beleid en geloofwaardigheid. De indruk die zij nu nalaten is dat zij een moment van zwakte hebben gehad, en net iets te happig zijn op een federale regeringsdeelname om het hoofd koel en het been stijf te houden. Ik hoop echter dat ik me op dat laatste punt schromelijk vergis.

Read more...

A big defeat for freedom and democracy (cleppe.be)

Early this morning the 27 government leaders of the EU reached a compromise on how a new European Treaty should look like. The intention was to revive the "dead" European Constitution by keeping all of its essential changes in a new compromise. This despite the French and Dutch "No" - votes in 2005.

What does this compromise, that will dramatically centralise decision making and threaten freedom and democracy all over the continent, if it would be implemented, entail?

- Some symbolic, non-essential things will be scrapped, as the name "Constitution", the simplification of the legal content, the preamble with all the fuzz whether God is or is not at the origin of European civilisation and also the reference to a European flag and anthem.

- The number of domains where member-states will loose their right to veto legislation remains quasi intact as compared to the Constitution: energy, tourism, space policy and transport are only some of the few domains where the EU will achieve more power, because member-states will loose their veto powers. A centralised migration policy will become possible. Also an EU attorney-general is now feasible, although the UK keeps it veto on justice matters. Veto’s luckily remain intact over foreign policy, defence and the EU budget.

- From 2009 on, there will be a permanent President of the EU and a Minister for Foreign Affairs (although some bureaucratic name will be given to the latter).

- The primacy of EU law has been confirmed.

- The Qualified Majority Voting system (used where member-states don’t have vetoes) will change from 2017 on, as it will then become more easy to make decisions: a majority of 55 per cent of member-states will suffice if this majority represents 65 per cent of the EU’s population.

- The Charter of Fundamental Rights (containing amongst others the “human right” on paid vacation) will become binding for member-states (except for the UK)

- France made sure that a key clause stating that it was an objective of the union to ensure an internal market "where competition is free and undistorted" will be scrapped. Although still legally unclear, some predictions say this could mean the end of the single market, as judges would now have to allow governments to subsidise, regulate and prevent competition.

- One positive change is that national parliaments will get a say in the law making process through an alarm procedure, as the non-elected European Commission will have to drop a proposal if a majority of national parliaments, 55% of member-states and a majority in the European Parliament decides so.

- The EU will obtain a single legal personality, which will make it possible to agree on international treaties, which shapes the EU more and more into a "state".

Important is to know that this summit was not an intergovernmental conference (IGC), but only an ordinary European Council of Heads of State and Government. This has relevance because states are only allowed to agree treaties when this happens in an IGC.

As the tonight agreement makes clear:

"The European Council invites the incoming Presidency to draw up a draft Treaty text in line with the terms of the mandate and to submit this to the IGC as soon as it opens."

Further in the conclusions we find:

“The present mandate will provide the exclusive basis and framework for the work of the IGC that will be convened according to paragraph 10 of the European Council conclusions."

Information thanks to the EU Referendum Blog, which claims that this constitutes a coup d'état. What is certain, is that this statement has no legal value whatsoever. The IGC is separate from the European Council (for example European Commission President José Manuel Barroso will not be present there) and because of that the IGC has not any restriction to totally abort the compromise that has been achieved.

Politically one could argue that it is likely that the IGC will just voluntarly do what the European Council asks, but that is not so sure, as it will be Gordon Brown that will determine the UK position then, and not Tony Blair any more. Brown is definitely more euro-sceptic and torpedoing the whole European Constitution thing could provide him with a lot of political capital. New EU president Portugal wants to have a – real – IGC deal in october , so with Gordon Brown in charge there is a chance that the compromise won’t survive the IGC.

However the biggest hurdle to take for euro-centralists will be avoiding new referendums. The other side of the medal that the content of the European Constitution has been safeguarded is that this makes the claim less credible that a referendum is not needed, in the UK, Netherlands or France. Gordon Brown will have to announce what his position is on the referendum question, at least after an eventual adoption by the IGC of the proposed compromise. Nicolas Sarkozy has already ruled out a referendum, and in the Netherlands the judges of the “Council of State” will have to decide on the question. Also Denmark and Ireland are legally obliged to have referendums if their sovereignty is affected, although they are doubting if they will hold one. Maybe other governments, or newly elected governments, will decide that a referendum will have to be organised, so there is still room for European Democray to stand up and resist.

Read more...

Het einde van het socialisme? (WillemCoppenolle.be)

SP.a-Spirit kreeg op 10 juni zware klappen. In de Kamer verloor de partij 7.2 % - goed voor een verlies van 9 zetels - en in de Senaat zelfs 8,7 % of 3 zetels. Dat paars afgestraft zou worden, stond voor iedereen vast. Dat die afstraffing echter minder zwaar zou zijn voor Open VLD dan voor de socialisten, was wel een kleine verrassing. Vande Lanotte presteerde nochtans niet slecht op debatten, voor opiniemakers of in de peilingen. Zijn uiteenzettingen waren steeds duidelijk en vlot. Vande Lanotte is bovendien erg intelligent en gebruikt zelden meer woorden dan nodig. Maar de maatschappelijke opinie is in de voorbije jaren gewijzigd. In die nieuwe visie is voor socialisme steeds minder plaats.

En een socialist, dat is Vande Lanotte ontegensprekelijk. Hoewel zijn partij niet meer het oubollige socialisme predikt, en - mogelijks onder invloed van kartelpartner Spirit - een aantal van de (liberale) basisprincipes in onze maatschappij erkent (eigendomsrecht, recht op vrije meningsuiting, vrije markt, ...), zijn de correcties op die principes nog steeds van het zuiverste socialistische water.

Zo verzette Vandela zich op het laatste voorzittersdebat als enige voorzitter resoluut tegen een lastenverlaging, en wou hij daarentegen meer investeren in de individuele werknemers en werkzoekenden. Het proces dat - onder impuls van "progressief-links" - momenteel tegen Vlaams Belang loopt, getuigt eveneens van een dergelijke "correctie". Het niet willen afbouwen van de lasten corrigeert dan weer ten nadele van het eigendomsrecht.

De tijden zijn echter veranderd. Ook de onderdrukte arbeider beschikt vandaag immers over internet, over tv en kranten, en heeft geen socialistische politici meer nodig om hem te helpen bij het vormen van een politieke opinie. Bovendien verliezen steeds meer kiezers hun geloof in de grote ideologische verhalen. De verzuiling is verdwenen (getuige hiervan o.m. de verschillende conflicten tussen SP.a en ABVV, of het verdwijnen van de Chiro-jeugd op de IJzerbedevaart). Burgers worden steeds vaker zwevende kiezers en durven steeds vaker openlijk praten over hun partijvoorkeur en hun politieke visie. Het ontstaan van de blogcultuur, ten slotte, heeft er ook voor gezorgd dat de burger voor het vormen van een mening niet meer alleen op de traditionele media is toegewezen, wel integendeel, hij kan er nu zelfs aan deelnemen.

Voornoemde "onderdrukte arbeider" - om met dat cliché verder te gaan - beseft daardoor vandaag des te meer dat hij en zijn ouders een leven lang belastingen hebben betaald en daar amper beter van zijn geworden. Hij weet zeer goed dat hij elke dag van zijn leven tegen zijn zin 8 uur lang aan de band staat en aan het eind van die dag minstens de helft van zijn loon in belastingen ziet opgaan. Na het werk rijdt hij met zijn collega's naar een café om zijn zuurverdiende pint te drinken en een sigaret te roken. Drie activiteiten die hem trouwens nog een fortuin aan BTW en taksen hebben gekost.

Die verworpenen der aarde weten intussen zeer goed dat gratis bussen - of ze er nu gebruik van maken of niet - in werkelijkheid niet gratis zijn en in praktijk ook door hen worden betaald. Dat het socialistische beleid in Wallonië voor de arbeider meer tegen- dan voorspoed heeft gebracht. Dat onderwijs niet gratis is of hogere studies goedkoop, maar dat ook zij voor andermans studie betalen. Dat niet de werkgever maar het politieke beleid tot ontslagen in de automobielsector leidt. En dat Freya als ze "het geld wil halen waar het zit" ook die onderdrukte arbeider viseert.

Ten slotte neemt de ex-socialist het niet langer dat hij wordt behandeld als iemand die tegen zichzelf moet worden beschermd. En zelfs al zou hij erkennen dat het niet steeds eenvoudig is in een maatschappij als de onze, om je verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen daden, en de juiste keuzes op het juiste moment te maken, dan nog denkt geen haar op zijn hoofd er nog aan die verantwoordelijkheid dan maar in de handen van zijn socialistische beschermengel achter te laten.

Werknemers weten intussen dat liberalisme ook voor hen de beste oplossing is. Ze geloven in de vrije markt en zijn bereid zelf de liberale verantwoordelijkheden te dragen in ruil voor de vrijheden die ze ermee bekomen.

Welke partij hen die garanties kan bieden, was me op 10 juni ook niet helemaal duidelijk. Vast staat wel dat het niet SP.a-Spirit was.

Read more...

Winst en verlies bij het Vlaams Belang (Hoegin)

Het Vlaams Belang probeert sedert 10 juni vol te houden dat het eigenlijk meer dan een procent vooruit is gegaan bij de laatste verkiezingen. Het is echter duidelijk dat de partij fors achteruit is gegaan, al naargelang men wil ofwel vijf ofwel minstens twee procent.

Het Vlaams Belang wou vóór 10 juni om strategische redenen de lat niet al te hoog leggen, en legde ze daarom op het niveau van de vorige kamerverkiezingen, 18,1% dus. Het haalde deze keer 19,4%, een vooruitgang van 1,3% als we mee in de redenering van de partij willen stappen. Maar is die stelling werkelijk houdbaar?

Het meest logische vergelijkingspunt voor de verkiezingen van 10 juni zijn de verkiezingen voor het Vlaams Parlement uit 2004, en dat levert een achteruitgang van liefst vijf procent op. Zeker, het gaat dan wel over verkiezingen voor twee verschillende parlementen en regeringen, maar voor de gemiddelde Vlaming zal dat in het stemhokje weinig of geen verschil maken. En dat is zeker zo als men bedenkt dat de kieslijsten toch bijna identiek zijn.

Daar komt nog bij dat het Vlaams Belang sedert 2004 de verkiezingsuitslag van het Vlaams Parlement gebruikt heeft voor al wat hij waard is. De partij heeft immers de laatste drie jaar bij de openbare omroep en in andere media voor zichzelf een plaatsje willen opeisen met als argument dat het (i) de grootste partij (niet formatie) van Vlaanderen is en (ii) een kwart van de Vlamingen vertegenwoordigt. Maar wanneer we dan verkiezingsuitslagen gaan vergelijken wil de partij plots dat we dat helemaal vergeten, en doen alsof ze maar de vierde partij in Vlaanderen is en minder dan een vijfde van de Vlamingen vertegenwoordigt! Helemaal zuiver op de graat is dat toch niet.

Derde probleem is de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van verleden jaar. De partij behaalde toen gemiddeld 21,5% van de stemmen, meer dan twee procent hoger dan wat ze eerder deze maand haalde. Ook verleden jaar wou de partij niet dat die verkiezingsuitslag vergeleken werd met 2004 en wou ze van geen nederlaag weten, omdat de partij het bij provincieraadsverkiezingen «altijd» slechter doet dan bij federale of regionale verkiezingen. Alleen, als een uitslag van 21,5% een goed resultaat was in een verkiezingen waarin de partij het gewoonlijk «slecht» doet, is acht maanden later 19,4% dan plots een goed resultaat in verkiezingen waarin de partij het dus beter had moeten doen?

Read more...

En waarom geen asymmetrische staatshervorming ?

(deze tekst verscheen verkort in de Standaard 20 juni 2007)

Als we mogen afgaan op de beloften van de politieke partijen voor de verkiezingen en hun eerste verklaringen nadien, lijkt er een volledige patstelling te zijn met betrekking tot de staatshervorming. In Vlaanderen is er een duidelijke meerderheid die grote bevoegdheidsoverdrachten naar Vlaanderen wil (inbegrepen fiscale bevoegdheden). De Franstalige partijen zijn geen "vragende partij" voor bevoegdheidsoverdrachten. De partijvoorzitter van de Franstalige liberalen (MR) stelde het nog duidelijker: nu we eindelijk de kans hebben om inzake de huidige federale bevoegdheden een beleid te voeren zonder de socialisten, gaan we die bevoegdheden toch niet overhevelen naar het Waals Gewest of de Franse Gemeenschap zeker, waar diezelfde socialisten de plak zwaaien. Deze opvattingen lijken onverzoenbaar, wat de niet-zo-Vlaamsgezinden in Vlaanderen tot in den treuren doet herhalen dat niets kan, omdat men nu eenmaal met twee moet zijn om te defederaliseren. Maar is dat wel zo ? Zijn die stellingen wel zo onverzoenbaar ? Als we de basisstellingen van beide kanten als uitgangspunt nemen en er even van uitgaan dat die ook de kern zijn van hun werkelijke opvattingen, dan bestaat er toch een eenvoudige oplossing ? Een staatshervorming kan namelijk perfect asymmetrisch verlopen.

Als de Vlamingen meer bevoegdheden willen en de Franstaligen die niet vragen, dan kan men beiden hun zin geven door een asymmetrische staatshervorming: de Vlamingen krijgen de gevraagde bevoegdheden ten aanzien van het Vlaamse territorium en de Nederlandstalige instellingen in Brussel, en ten aanzien van Wallonië en de Franstalige instellingen in Brussel blijven diezelfde bevoegdheden gewoon federaal zolang de Franstalige politieke meerderheid geen vragende partij is (dus alvast tot 2009).

Is dit een onrealistische of onzinnige idee ? De rechtsvergelijking toont ons het tegendeel. Een asymmetrische devolutie is namelijk zelfs de regel en niet de uitzondering. Een zuiver symmetrisch federalisme vindt men omzeggens alleen in federaties die samengesteld zijn uit voorheen onafhankelijke landen, zoals Duitsland, Zwitserland of de verenigde Staten. Federale systemen die het gevolg zijn van een devolutie of bevoegdheidsoverdracht van de vroegere unitaire staat naar deelgebieden, zijn bijna allemaal asymmetrisch: zie naar Spanje, naar Italië, naar het Verenigd Koninkrijk, naar Rusland. Om het even binnen de Europese Unie te houden bekijken we de eerste drie. In elk van die landen zijn er bevoegdheidsdomeinen die voor sommige deelgebieden zijn overgedragen en voor de andere bij de federale overheid zijn gebleven. In het V.K. heeft Wales beperkte bevoegdheden (Government of Wales Act 1998), Schotland zeer ruime (Scotland Act 1998), Noord-Ierland ook (Northern Ireland Act 1998, weliswaar pas in 2007 in werking), en Engeland helemaal geen: alle bevoegdheden waarover het Schots Parlement zelfstandig bevoegd is, worden voor Engeland uitgeoefend door het federale Parlement. In Spanje en Italië is het vraag-federalisme nog explicieter als uitgangspunt. In Italië bepaalt de Grondwet (art. 116 v.) dat de gewesten zelf een Statuut kunnen voorstellen waarin ze de basisregels voor hun instellingen vastleggen (constitutieve autonomie) en de bevoegdheden die ze wensen uit te oefenen. Slechts limitatief in de Grondwet opgesomde exclusieve bevoegdheden van de federale overheid zijn daarbij uitgesloten. In Spanje bepaalt Art. 143 van de federale grondwet van 1978 dat de verschillende Gemeenschappen kunnen verzoeken om binnen de grenzen van de mogelijkheden van de Grondwet een autonomie te verkrijgen ("zich als Autonome Gemeenschap te constitueren"), die wordt vastgelegd in een afzonderlijk Statuut voor elke Gemeenschap. Op deze wijze heeft Catalonië een autonomiestatuut opgesteld dat bekrachtigd werd in 1979 en Baskenland in 1980 (Statuut van Guernika). Net zoals Vlaanderen vond Catalonië na verloop van tijd dat haar bevoegdheden niet meer volstonden en keurde het Catalaans parlement een nieuw Statuut goed in 2006, dat na een referendum in Catalonië aanvaard werd door de federale overheid en in werking is getreden. Catalonië en Baskenland hebben aldus belangrijke bevoegdheden die door de andere Gemeenschappen niet zijn gevraagd en voor die andere Gemeenschappen dus federaal zijn gebleven (bv. een zeer ruime fiscale bevoegdheid).

Als we deze methode zouden toepassen in België, dan betekent dit eigenlijk dat het Vlaams Parlement een gewenst Statuut moet vaststellen. Dat geschiedde eigenlijk in grote mate door middel van de (5) resoluties van 1999. Dat andere deelgebieden dezelfde autonomie niet willen kan geen bezwaar zijn. Eigenlijk zou men nu in Vlaanderen een referendum moeten organiseren over die verschillende resoluties van 1999. Als dit een meerderheid haalt, zou het onaanvaardbaar zijn dat de federale overheid zich daar niet bij neerlegt. Andere deelgebieden hebben immers dezelfde keuzemogelijkheid.

Nu klopt het dat in bv. de Spaanse en Italiaanse grondwet er een limitatieve opsomming is van bevoegdheden die niet zonder grondwetswijziging kunnen worden overgeheveld. In België had zo'n lijst al lang moeten bestaan: art. 35 van de Grondwet bepaalt immers dat de federale overheid slechts bevoegd is voor de aangelegenheden die de Grondwet haar uitdrukkelijk toekent en dat de Gemeenschappen of de Gewesten bevoegd zijn voor de overige aangelegenheden (onder de voorwaarden en op de wijze bepaald door een bijzondere wet). Deze grondwetsbepaling is door de federale wetgever nog steeds niet uitgevoerd. Ik denk dat men die kans intussen gehad heeft en dat is aangetoond dat de federale overheid niet in staat is die bepaling uit te voeren. In zo'n omstandigheden moet men ervan uitgaan dat het dan aan de deelgebieden toekomt om de bevoegdheden die zij wensen aan zich te trekken.

Het klopt ook dat de genoemde autonomiestatuten in zekere mate onderhandeld werden en aanvaard door de federale overheid. Maar let wel: de federale overheid, niet de andere deelstaten. Vanzelfsprekend hadden de andere Gemeenschappen in Spanje geen vetorecht tegen het autonomiestatuut van Catalonië of Baskenland. Waarom zouden wij dan een veto van het Waals Gewest of de Franse Gemeenschap tegen een verruimd Vlaams autonomiestatuut moeten aanvaarden ?

Een belangrijk aspect aan de staatshervorming is natuurlijk de financieringsregeling. Ook daar tonen Baskenland en Catalonië de weg: zij hebben in hun Statuut bepaald dat zij een zeer ruime fiscale autonomie hebben. De directe belastingen worden in beginsel geheel geïnd door de deelstaat. Vervolgens wordt aan de federale overheid een bedrag afgedragen dat overeenstemt met de opdrachten die de federale overheid nog vervult ten aanzien van die deelstaat. Waarom zou ook dit niet kunnen worden overgenomen in Vlaanderen ?

Uiteindelijk zijn er voor al deze technieken in België toch ook aanzetten. Zo is de bevoegdheidsverdeling asymmetrisch: tussen Vlaanderen, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Waals gewest en het Brussels Gewest zijn er géén twee met dezelfde bevoegdheden. Ook zijn er voorbeelden van belastingen die voor het ene gewest door de gewestelijke overheid zijn geïnd en voor het andere door de federale overheid.

Kortom: als de meerderheid in de Franse Gemeenschap en Wallonië geen vragende partij is voor meer bevoegdheden, hoeven we hen die niet op te dringen. Maar omgekeerd zou het niet legitiem zijn wanneer zij blijven weigeren dat Vlaanderen die bevoegdheden op grond van een politieke meerderheid alhier wel aan zich trekt.


De auteur is hoogleraar europees recht en rechtsvergelijking

Read more...

Het Cordon Médiatique (Vincent De Roeck)

In de Middeleeuwen werd Europa gedurende eeuwen geplaagd door een lang aanslepende epidemie die men de Pest noemde. Europa verloor in honderd jaar tijd maar liefst één derde van zijn totale bevolking. De mens trachtte honderd-en-één middeltjes en maatregels uit om deze ziekte in te dijken en nieuwe epidemieën te voorkomen. Eén van deze vergeefse pogingen om de Zwarte Dood buiten de steden te houden, was het creëren van “kolonies” buiten de steden, een soort van “concentratiekampen” waarheen de pestleiders gezamenlijk verbannen werden. Zo werd de kans op verdere besmetting drastisch teruggedrongen. Al gauw volstonden deze pestkolonies niet langer om alle slachtoffers op te vangen en werden ganse steden waar de Plaag uitbrak van de buitenwereld geïsoleerd. Niemand mocht die steden nog verlaten of betreden. De schutkring die rond deze steden gelegd werd, kreeg de welklinkende naam “cordon sanitaire”.

Nadat in Vlaanderen in de jaren 1990 een nieuwe “plaag” de kop opstak, althans volgens de linkse intellectuelen die het fenomeen niet konden vatten, werd onder impuls van deze groene egalitaire wereldverbeteraars teruggegrepen naar de Middeleeuwse trukendoos. Rond de plaag van extreem-rechts werd opnieuw een “cordon sanitaire” opgetrokken, maar net zoals in de Middeleeuwen bleek deze schutkring een maat voor niets en viel één derde van de bevolking toch ten prooi aan de epidemie. Het VB behaalde op zijn hoogtepunt in het Antwerpse 35% van de stemmen.

Vandaag gaan er steeds meer stemmen op in Vlaanderen om deze contraproductieve constructie op te doeken. Lijst Dedecker en N-VA zijn daar zéér duidelijk in. Ook binnen CD&V en VLD zijn er tal van tegenstanders van het cordon, maar zij worden door de partijtop monddood gemaakt of na gecontesteerde voorzittersverkiezingen de laan uitgestuurd. Het enige element van het cordon waaraan nauwelijks aandacht gehecht wordt, het “cordon médiatique”, blijft echter bestaan, en dan nog in een ongezien verregaande vorm. De “big three” krijgen alle media-aandacht van de openbare omroep, de met belastinggeld gefinancierde mediareus die in Vlaanderen een feitelijk monopolie verworven heeft op de politieke berichtgeving en duiding, terwijl de andere partijen niet aan bod komen. De jongste kritiek van Lijst Dedecker en het VB is dan ook terecht. Dedecker verpulverde alle prognoses en stak GROEN! voorbij, terwijl die laatste wel zéér veel aan bod kwam in de campagne en Dedecker niet. Het VB werd steevast geweerd uit de debatten, terwijl het in 2004 nochtans de grootste partij van Vlaanderen was geworden. NEE kreeg zéér veel aandacht in de media, maar moest toch het onderspit delven. Andere mini-partijen à la STIJN, CAP en PVDA scoorden evengoed of zelfs beter dan NEE in de laatste verkiezingen, ondanks de schijnbaar onontbeerlijke media-aandacht.

Er was een tijd waarin de zendtijd op de openbare omroep als het ware met een apothekerschaaltje afgewogen werd tussen alle Vlaamse partijen, maar die tijd lijkt al zéér ver achter ons te liggen. Het grootste slachtoffer van deze scheeftrekking van het gepolitiseerde debat, is natuurlijk het Vlaams Belang, voorheen Vlaams Blok, dat zijn kwartaandeel in Vlaanderen niet verzilverd ziet worden in een prominente aanwezigheid in de programma’s van de openbare omroep. Men kan gerust van een “cordon médiatique” spreken.

Jan Van De Casteele wijdde in het jongste nummer van Doorbraak een artikel onder de titel Openbare omroep: Siberische democratie aan deze situatie. Tussen november 2006 en april 2007 werden de informatieprogramma’s van de VRT geanalyseerd en onderzocht. Het gaat om 149 Journaals, 33 afleveringen van De Zevende Dag, 36 avonden Morgen Beter en 114 keer TerZake. Omdat de toekomst van Lijst Dedecker in deze periode nog onzeker was, werd die partij niet in het onderzoek opgenomen, net als de kleine kartelpartners. De studie omvat dus enkel de VLD, de CD&V, de SP.a, het VB en GROEN. De resultaten waren ontluisterend. Woorden schieten eizona tekort.

In het Journaal kwam CD&V 105 keer aan bod, terwijl de regeringspartijen VLD en SP.a het respectievelijk met 103 en 98 optredens moesten doen. De andere oppositiepartijen VB (27 keer) en GROEN (23 keer) kwamen nauwelijks aan bod. In De Zevende Dag mocht SP.a het meeste opdraven. Diens 19 aanwezigheden overtreffen zowel de regeringspartner VLD (13) als oppositiepartij CD&V (16). Het VB komt er met 5 optredens zéér bekaaid vanaf, net als de 3 aanwezigheden van GROEN. In Morgen Beter is de scheeftrekking nog duidelijker aanwezig. CD&V mocht maar liefst 20 keer zijn visie op de actualiteit geven. Zij gaan SP.a en VLD vooraf, met elk 15 uitnodigingen. GROEN mocht drie keer opdraven en het VB maar twee keer. Ook in TerZake zet dezelfde trend zich door: 31 optredens van VLD, 28 van SP.a en 25 van CD&V, tegenover ocharme drie aanwezigheden van het VB en 2 van GROEN. Het totaalbeeld uit deze studie laat ook geen twijfel bestaan. CD&V komt er het beste uit met 166 verschijningen, gevolgd door VLD met 162 aanwezigheden en SP.a met 160 optredens. Het VB doet het met amper 37 uitnodigingen nog net beter dan GROEN dat het met 31 TV-optredens moet stellen.

Ik heb het hier dan nog niet eens gehad over het infotainment op de openbare omroep. In amusementsprogramma’s à la De Slimste Mens, De Laatste Show en Dikke Vrienden komt het VB helemaal niet aan bod. Daar kiest men resoluut voor het schoon volk uit liberale en socialistische hoek. Ook CD&V en GROEN worden uit deze programma’s geweerd. Dit blijkt onomwonden uit twee recente onderzoeken (VRT speelt een paars spel en VRT, van rode naar paarse burcht) van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).

Ik ben als libertariër natuurlijk maar een koele minnaar van de openbare omroep as such, maar dat neemt niet weg dat een minimum aan intellectuele eerlijkheid toch wel geëist mag worden van dit overheidsbedrijf. Als 25% van de belastingbetalers voor één partij kiezen, moet men die partij, of men het nu al dan niet eens is met de standpunten ervan, een forum geven dat minstens die 25% benadert. Natuurlijk is de journalistieke vrijheid voor mij absoluut, maar dan wel enkel in een private context. Bij een openbare omroep zijn de belastingbetalers in wezen de aandeelhouders. 25% van de aandelen behoren volgens deze redenering toe aan het VB dat daarmee de hoofdaandeelhouder is van de openbare omroep. Kan iemand mij eens één bedrijf noemen waar de hoofdaandeelhouder volledig buiten spel gezet wordt? Het “cordon médiatique” is een aanfluiting voor de miljoenen Vlaamse kiezers die het VB genegen zijn en een regelrechte schande in een westerse democratie die naam waardig.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

Via een mottenballentaks met opbrengst voor de belastingsbetaler naar een nieuwe privatisering van Electrabel (cleppe.be)

Via de staatsschuld en belastingen betalen burgers voor de massale investeringen die in het verleden gebeurd zijn om kerncentrales te bouwen. Nu profiteert Electrabel-Suez hiervan, dus moeten ze ook een deel bijdragen door een mottenballentaks. Indien de opbrengsten van een mottenballentaks enkel worden gebruikt voor de vermindering van de personenbelasting kan zo'n maatregel een oplossing bieden.

De recente prijsverhoging van Electrabel-Suez doet heel wat stof opwaaien.

De vraag die eenieder zich moet stellen, is waarom er geen behoorlijke concurrentie is. Het feit dat de productie voor 70 % in handen blijft van Electrabel, verhindert concurrentie op de Belgische markt.

Opsplitsen zal volgens Electrabel-Suez niets bijbrengen omdat gebrek aan productiecapaciteit de oorzaak van de hoge prijzen is. Electrabel-Suez verhoogt die productiecapaciteit in de buurlanden, maar niet in België, omdat "politici niet voor een stabiel klimaat hebben gezorgd", verwijzend naar de onzekerheid over de kernuitstap en de dreiging van een mottenballentaks.

Electrabel-Suez heeft een punt in verband met de onzekerheid van de kernuitstap. Best terugdraaien, zoals het nieuwe rapport van de commissie-Energie ook stelt.

Test-aankoop stelt dat de privatisering van Electrabel-Suez onvolmaakt was. Wat doet denken aan de privatiseringen in het voormalige Oost-blok in de jaren negentig, waarbij ambtenaren zich feitelijk de staatseigendommen toe-eigenden. Ook is dit bij de privatisering van kerncentrales in België dus gebeurd: de Electrabel-ambtenaren kregen de kerncentrales waar wij zoveel voor betaalden en via de staatsschuld nog steeds voor betalen, voor een appel en een ei.

Voorstellen om de nucleaire capaciteit van Electrabel-Suez eerlijker te verdelen, moeten we op scepsis onthalen. Wat is de garantie op een eerlijke privatisering ditmaal?

Een beter voorstel is om een eerlijke prijs te laten betalen door Electrabel-Suez, via een mottenballentaks, maar dan wel één waarvan de opbrengt onmiddellijk tegoed komt aan de eigenaars van de kerncentrales, en dat zijn de Belgische belastingsbetalers. Dit via een eenmalige korting op de personenbelasting. Indien Electrabel-Suez vindt dat die taks te hoog is, kunnen ze nog steeds een deel van hun nucleaire activa van de hand doen. De belastingsverlaging moet de burgers dan weer beschermen tegen mogelijke doorrekenoperaties van Electrabel-Suez.

Ongetwijfeld is het bepalen van de juiste prijs voor de privatisering veel haalbaarder dan het bepalen van het juiste marktevenwicht, wat nodig is bij een herverdeling van de nucleaire capaciteit. Door een hoge taks zal het de markt zijn die bepaalt wat de meest efficiënte manier is om electriciteit te verdelen: door één dominante speler, of door meerdere kleinere spelers.

Grootste bezwaar is dat deze maatregel de stabiliteit van internationale investeringen in ons land zou kunnen aantasten. Een zo ver mogelijk terugdringen van de overheid in vitale sectoren is de enige duurzame garantie om dergelijke maatregelen op lange termijn te moeten vermijden.

Read more...

En waarom geen asymmetrische staatshervorming ?

Morgen (woensdag) komt hier dé oplossing om uit de impasse van de staatshervorming te geraken ;)

Read more...

Na Vlaamse Kracht Eindelijk Vlaamse Macht(Vincent De Roeck)

De laatste verkiezingen laten er geen twijfel over bestaan. België kan steeds minder op het imprimatur van zijn burgers rekenen. Vlaams separatisme wordt steeds meer gemeen goed. Rechts en centrumrechts blijven goed scoren in de verkiezingen, zelfs als het om Vlaamsgezinde liberale renegades als Jean-Marie Dedecker gaat. De Lijst Dedecker heeft geschiedenis gemaakt als eerste écht succesvolle afsplitsing van de VLD. Liberalen die resoluut voor Vlaanderen kiezen, hebben in eer en geweten hun rug kunnen draaien naar Belgicisten à la Herman De Croo (ik ben geen separatist want ik ben toch niet mentaal gehandicapt) zonder daarom hun ideologie te verloochenen. In een democratie hoort de kiezer altijd gelijk te hebben, maar dat blijkt vaak een loze slogan. De Vlamingen hebben voor separatisme gekozen. Worden ze hierin gevolgd door de nieuwe blauw-roomse regering? Of wordt het opnieuw een legislatuur op onze welgevormde Vlaamse kinnebakkes kloppen?

CD&V heeft met zijn kartel met de N-VA de lat op vlak van staatshervorming alvast zéér hoog gelegd. Té hoog in de ogen van zijn Franstalige partner CDH, maar dat zal ook niemand verbazen. Als het op het Bruxelles van Joëlle Milquet aankomt, is de CDH bijwijlen nog radicaler en nog anti-Vlaamser dan Olivier Maingain in zijn beste dagen. Dat belooft alvast een eerste robbertje communautair boksen te worden voor de eigenlijke regeringsonderhandelingen van start kunnen gaan. Ook de rol van de “sociale partners” binnen CD&V is vooralsnog onduidelijk. Zij zijn het immers niet eens met separatisme, zoals we to hun scha en schande konden zien ten tijde van de Dedecker-wel-of-niet-bij-N-VA-saga. Zichzelf bestiaal op de borst kloppen en strijdvaardig de vuisten ballen, kunnen de christendemocraten wel, maar of het ook verder zal gaan dan deze opgevoerde show van almacht en trouw aan de campagnebeloften, zal de toekomst uitmaken. Het is voor Flaminganten dan weer wel een geruststelling dat de N-VA mathematisch nodig is (zes tot acht verkozenen op 81 blauw-roomse zetels) in een blauw-roomse regering, maar ja, dat was de Volksunie ooit ook.

Waarom willen we af van die Walen? Is dat in het Zuiden echt wel zo’n evil empire als men in de oervlaamse media laat uitschijnen? Zijn het misschien maar opgeklopte leugens van vendelzwaaiende Blokkers of uit hun context getrokken vergelijkingen?

Tot spijt voor wie het benijdt, klopt de kritiek op het Zuiden maar al te goed. Men moet geen VB’er of lid van de VVB zijn om te begrijpen dat de VUB-studies, de Pavia-ideeën of de BUB-campagne maar één doel dienen: het regime ondersteunen en elke vraag naar verdere Vlaamse ontvoogding tegenwerken. Men moet geen B-plusser zijn om te beseffen dat de mooi georchestreerde rallies van de Ligue des Optimistes maar een pleistertje zijn voor een veel te grote en veel te diepe wonde. De échte communautaire vraag gaat niet meer over bevoegdheden, harmoniseringen, herfederalisering of homogene bewindspakketten, maar om de vraag of het geen tijd wordt om België op te doeken. Is een Vlaamse republiek nu nog steeds een brug te ver voor onze bewindlieden? Het volk was toch duidelijk op 10 juni.

Maar de peilingen geven die drang naar Vlaamse onafhankelijkheid niet weer, hoor ik jullie al onmiddellijk zeggen.

En ja, jullie hebben gelijk, tenminste als je onze staatsmedia gelooft, met als kers op de Belgische gâteau de laatste communautaire rondvraag van La Libre Belgique en de RTBF. Uit die rondvraag blijkt dat 55% van de ondervraagde Vlamingen terugwil naar la Belgique de papa, m.a.w. terug naar de unitaire staat die België voor 1970 geweest is. Hoe komen die Waalse bronnen aan deze cijfers? Ze hebben een aantal willekeurige Vlamingen telefonisch gecontacteerd en hen die vraag gesteld. Nu mag elke zichzelf respecterende wetenschapper en/of statisticus zeggen dat tele-enquêtes een vertekend beeld geven, de Walen kozen toch voor dit soort rondvraag. Maar de échte schande - waarvan natuurlijk geen gewag gemaakt wordt in de berichtgeving - ligt hem elders. De Franstalige enquêteurs stelden hun vragen enkel maar in het Frans. Enkel de mensen die hun openingsvraag parlez-vous français monsieur? met het onvermijdelijke oui beantwoordden, konden nadien op de vraag beantwoorden. Dit is natuurlijk een wetenschappelijke aberratie van formaat, want alle Vlamingen die geen Frans spreken of principieel niet willen antwoorden op Franstalige enquêtes vallen zo uit de statistieken. Als sluipmoord op correcte berichtgeving kan dit tellen.

Maar is de kloof tussen Noord en Zuid dan niet aan het dichtgroeien zoals de vaderlandse media beweren?

Nee, jammer genoeg is ook dat een leugen. De studiedienst Ceder haalde het gepolitiseerde jaarverslag van de Nationale Bank onderuit. De economische groei in Vlaanderen lag in 2006 maar liefst 40% hoger dan die in Wallonië. De cijfers van de RVA werden niet gerefuteerd, maar dat hoefde ook niet. Ze zijn duidelijk genoeg. België had in 2006 een werkgelegenheidsgraad van 60,9%, terwijl het EU-gemiddelde 65,2% bedraagt. Vlaanderen scoort met 64,9% wel beduidend beter dan Wallonië (56,1%) en Brussel (54,8%). Was het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië in 1999 nog maar 4,6%, dan is deze in 2006 opgelopen tot 8,8%. Nochtans stelt Wallonië veel meer mensen te werk in de overheidssector. In Vlaanderen werkt 15,3% van de actieven voor de staat. In Wallonië bedraagt dat 22% en in Brussel zelfs 25,7%. Wallonië (11,8%) telt dubbel zoveel werklozen als Vlaanderen (5,2%). Brussel is de slechtste van de klas met 17,7%. In Vlaanderen neemt het aantal jaar na jaar af, maar in Wallonië en Brussel blijft het constant, of stijgt het zelfs lichtjes. Volgens De Morgen zijn de transfers vanuit Vlaanderen binnen de RVA-constructie de afgelopen jaren met 420 miljoen euro tot iets meer dan 900 miljoen euro gestegen. For the record: deze cijfers zijn op jaarbasis.

En wat met de monarchie na de splitsing?

Voor mijn part mogen ze die afschaffen, maar dat zal de keuze zijn van de kiezers na een eventuele boedelscheiding. Ik ben echter ook op dat vlak nogal zegezeker. Volgens onderzoek van professor Maddens aan het ISPO (K.U. Leuven) kan de monarchie in Vlaanderen nog maar bij 52,3% van het volk op vertrouwen rekenen. In Wallonië kan hij nog prat gaan op 70,7% steun. Terwijl in Vlaanderen het vertrouwen in de monarchie de laatste 15 jaar met meer dan 10 procentpunten afgenomen is, is het in Wallonië met net geen 12 procentpunten toegenomen! De koning wordt daar immers steeds meer beschouwd als de laatste pot lijm om België bijeen te houden.

Ik denk dat de keuze voor de nieuwe regering moet overeenkomen met de wil van de kiezer. De burger is geen naïef iets dat men kan manipuleren met drogredenen, leugens, bedrog en mooie woorden. Uiteindelijk worden politici afgerekend op hun daden, of net op de dingen die ze niet gedaan hebben. Laat Yves Leterme en Bart De Wever nog een paar weken in hun roes van de overwinning, want dan zal de werkelijkheid zéér hard op hun deur komen kloppen. Twee volkeren en twee levenswijzen werden in één land samengeperst. We hebben in Vlaanderen meer dan ooit de wil weten te detecteren om België te ontmantelen en om ons lot eindelijk in eigen hand te nemen. Vlaanderen verdient dat ook na decennia van federale onderdrukking. Leterme en co staan voor zware maanden. Hopelijk bakken ze er eindelijk eens iets van. Mijn hart is immers bezwaard en mijn hersenen zijn immers beneveld met de leugens en prietpraatjes van de politieke kaste in dit land. Ik denk dan ook dat ik in de naam van vele anderen (“de stilzwijgende meerderheid”) spreek als ik mijn hoop en mijn pijlen richt op de komende federale regering om het moegetergd Vlaanderen zijn langverwachte vrijheid terug te geven.

De cohesie van de Belgische bovenlaag is zéér zwak. Het einde lijkt dan ook nabij. En het mag dan misschien nog niet voor vandaag of morgen zijn, de Dag des Oordeels voor België, de finale omwenteling, de Grosse Kladderadatsch, komt met de dag dichterbij. Of om het met de woorden van Trends-directeur Frans Crols te zeggen: Iedereen leeft in het voorportaal van de boedelscheiding. Wie voor onafhankelijkheid is, hoeft slechts te wachten en ondertussen trachten zieltjes te winnen. Dit is mijn bescheiden bijdrage daartoe.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

Stop Europese imperialistische agressie! (Politiek Incorrect)

Graag had ik uw aandacht willen vestigen op volgende petitie naar aanleiding van de Europese top van staats- en regeringsleiders aanstaande donderdag en vrijdag te Brussel: http://stopeuropeanaggression.blogspot.com. Om de petitie zelf te ondertekenen, ga naar http://www.petitiononline.com/stopeuro/. Alvast bedankt.

Read more...

De peilers hebben het weer gedaan (Hoegin)

Het begint een klassieker te worden: vóór de verkiezingen klaagt men dat er te veel peilingen gepubliceerd worden, en na de verkiezingen klaagt men dat ze er toch zover naast zaten. Maar waarom klaagt men eigenlijk dat wat men niet leest en zeker niet gelooft niet helemaal juist was?

Ik herinner me nog de eerste keer toen ik een kiwi zag en er mocht van proeven. Een nonkel had er eentje gekocht, en vrijwel heel de familie was verzameld om naar de exotische vrucht te kijken en er eens van te proeven. Daarna doken de kiwi's op als versiering op koude schotels, weliswaar in zo'n dunne schijfjes dat je er amper iets van kon proeven, als je het al aandierf één van de schijfjes op je bord te nemen. Vandaag is een kiwi de gewoonste zaak van de wereld, en kijkt niemand er nog naar om als er een paar van in de fruitschaal liggen.

Met peilingen is het eigenlijk net zoals met de kiwi: hoe zeldzamer ze zijn, hoe meer men er zich aan vergaapt. De herrie die in Vlaanderen gemaakt wordt telkens een krant een peiling publiceert is fenomenaal vergeleken met andere landen. In een land als Noorwegen, waar elke krant die zich een beetje respecteert maandelijks een peiling brengt (en niet in samenwerking met veertien andere media), staan de peilingen ergens middenin de krant, op bladzijde 12 of 14, met een klein grafiekje en een beetje tekst. Het valt voor dat één of andere politicus om een reactie gevraagd wordt, maar dan moet er werkelijk een grote verschuiving opgetreden zijn. Maar een peiling in het groot op de eerste bladzijde aangekondigd, vervolgens nog eens groot uitgesmeerd over bladzijde 2 en 3 en met een groot interview in de bijlage van de dag, dat tref je hier niet aan.

Dat er in Vlaanderen dus te veel peilingen zouden uitgevoerd worden is complete onzin. En de stelling van Noël Slangen in De Morgen als dat behoorlijk politiek marktonderzoek in Vlaanderen onmogelijk zou zijn wegens te duur is al helemaal om te lachen. Als dat in Noorwegen (4,5 miljoen inwoners) en Zweden (9 miljoen inwoners) wel kan, waarom zou men dat in Vlaanderen (6 miljoen inwoners) dan niet kunnen? Misschien omdat kranten in Vlaanderen veel liever gratis de Koran uitdelen of een maand lang hun kolommen openstellen voor staatspropaganda in samenwerking met een krant van over de taalgrens? Ik denk daarom dat het eerder een kwestie van prioriteiten is: de redacties in Vlaanderen zijn nog iets te veel bezig met het brengen van propaganda in plaats van het brengen van nieuws en informatie.

Maar wanneer Noël Slangen zoiets schrijft is het goed in het achterhoofd te houden wie die man is, en vooral wat zijn agenda is. Peilingen zijn immers voor politici en zeker spindoctors parameters waar ze moeilijk controle over kunnen krijgen, zeker als die gepubliceerd worden in kranten die een eigen mening hebben of, stel je voor, toch een beetje objectieve informatie willen brengen. Wie herinnert zich nog de klopjacht van De Morgen, in samenwerking met de Open Vld, op De Stemmenkampioen? Ik zou niet durven insinueren dat Noël Slangen daar mee achter zat, maar ik vraag me toch af of die klopjacht geïnspireerd werd door de bekommernis om het recht dat de bevolking heeft op degelijke en objectieve informatie, dan wel dat de resultaten van die peiling niet helemaal in hun kraam pasten.

Zaten alleen de peilers er dan mijlenver naast op 10 juni? Ik meen me te herinneren dat op menige redactie na de zoveelste «zwarte zondag» een mea culpa werd geslagen omdat men er niemand had die zich nog maar in zijn wildste fantasieën zou kunnen voorstellen voor het Vlaams Blok te stemmen. Ja, misschien dat één of andere verre kennis van een vriend van een vriend van één van de redactieleden zoiets ooit eens overwogen had, in een zwak moment dan nog, maar dat zal het dan wel geweest zijn. Jarenlang had men daar zelfs mee uitgepakt als een soort kwaliteitslabel, maar plots besefte men dat men absoluut geen voeling had met wat er werkelijk leefde bij een aanzienlijk deel van de Vlaamse bevolking, en dat was dan meteen ook de verklaring voor waarom men die zoveelste «zwarte zondag» alweer niet had zien aankomen.

Deze keer werd de verkiezingszondag echter geen «zwarte zondag», maar een «bloedrode zondag», met een Groen! dat ondermaats presteerde en vooral een sp.a dat vandaag een sociaal plan nodig heeft om de volgende jaren door te komen. Dat de peilers dat niet zagen aankomen is één zaak, maar moeten we nu werkelijk geloven dat er op de redacties niemand rondloopt die ook maar enig contact heeft met (ex-)rode of groene kiezers? Dat ze daar allemaal op zondagavond van hun stoel vielen deed mij dan weer op mijn beurt van mijn stoel vallen, want als er nu twee partijen zijn die goed vertegenwoordigd zijn in Vlaanderens redactielokalen, dan toch wel sp.a en Groen!. En dan zou je toch ook mogen verwachten dat ze de minste beweging bij de kiezers van die partijen ook zouden kunnen opvangen. Niet dus. En daarmee rijst de vraag: met welk deel van de Vlaamse bevolking zouden de kranten vandaag eigenlijk wel nog enig contact hebben? Misschien eens iets om over na te denken, maar wel net iets moeilijker dan met de vinger naar de peilers wijzen.

Read more...

Groot Constantia

Voor de verkiezingsavond heb ik een geschikte wijn uit mijn onderaardse bibliotheek gehaald: Groot Constantia, een Pinotage uit 2003. Hij prijkt hier tussen het wegdeemsterende paarsgroen. De Pinotage is zoals de lezer weet een eigensoortige kruising, de enige cépage die ontstaan is in een Nederlandstalige omgeving. We hebben hem geserveerd ten bate van de partijen die voor Vlaamse autonomie gaan en daarmee ook gewonnen hebben. In de hoop dat ze in grote mate de deugd der constantie, de volharding zullen bezitten.

Read more...

De N-VA en de schaduw van Nemesis (Hoegin)

Zou Bart de Wever na 10 juni al een offer hebben gebracht aan Nemesis? In het Oude Rome deden triomferende generaals dat immers ook uit dankbaarheid voor de behaalde overwinning.

Bij de Grieken was Nemesis de godin van de gerechtigde wraak: wanneer iemand zich schuldig maakte aan hybris, werd hij door haar meedogenloos gestraft. In Rome werd zij echter geïdentificeerd met de godin Fortuna, waaraan succesvolle generaals offers brachten en wiens bescherming gladiators zochten voor zij de arena ingingen. De komende weken, maanden en jaren zullen uitwijzen met welke versie van Nemesis Bart de Wever geconfronteerd zal worden: de Griekse of de Romeinse versie.

Zo lees ik bijvoorbeeld dat Bart de Wever Jean-Marie Dedecker vertelt dat hij zich de komende weken kalm moet houden. Bij mij roept dat het beeld van het rijkeluiszoontje dat aan het arme buurjongetje vertelt dat als hij braaf is, er morgen misschien wel iets lekkers te rapen valt. Wat het zoontje ondertussen niet weet is dat papa Yves in het geheim stevig flirt met zijn maîtresse Joëlle, en haar allerlei lieflijke woordjes influistert, enfin, toch als we kranten als La Libre Belgique moeten geloven. Als zoontje Bart niet oppast staat hij dus morgen misschien wel zelf op de straatstenen met als enig bezit de kleren om zijn lijf, want in het huis van papa Yves zal er plaats gemaakt moeten worden voor de stiefkindjes, inclusief de vele neven en nichtjes die Joëlle zal meebrengen. Zoals de kleine Olivier bijvoorbeeld, die net als Guy het voortuintje liefst niet gesplitst ziet. En misschien zal het dan wel Bartje zijn die braaf zal moeten zijn om bij buurjongetje Jean-Marie nog onderdak te mogen krijgen.

Read more...

Gaza: militair ingrijpen

Hamas heeft met een blitzkrieg de Gaza-strook ingenomen en lyncht gevangengenomen Fatah-leden. De Gaza-strook wordt door de zee, Israel en Egypte begrensd en al die grenzen zijn nu afgesloten. Hamas heerst in een volledig afgesloten en geïsoleerd gebied.

Dit is eigenlijk een staatsgreep door Hamas, gericht tegen president Abbas van Fatah. Die laatste ontbond de regering maar premier Hamiye (Hamas) legt dat gewoon naast zich neer. De fundamentalistische organisatie Hamas was al enorm machtig en probeert nu kennelijk haar ene grote concurrent uit te schakelen. Dan staat haar niets in de weg om heel Palestina te regeren. En dat zal ze doen met een harde fundamentalistische vuist. Alcohol drinken en cinemabezoek waren al lang verboden, nu zijn er aanslagen tegen internetcafé’s, vrouwen die een te kleurige hoofddoek dragen (!) en iedereen met Fatah-banden. Fatah is immers op papier een seculiere organisatie… Gaza is overgeleverd aan de barbaren.

Israel heeft al gezegd niet tussen te komen. Niet dat Israel zo graag Hamas machtiger ziet worden, want Hamas valt geregeld Israeliërs aan. Maar Israel staat nu met de armen gekruist en de wenkbrauwen opgetrokken naar Europa en Amerika te kijken. Dit is wat er gebeurt als Israel niet tussenkomt, dit is wat er gebeurd als je een terroristische organisatie zijn gang laat gaan.

En wat nu? We hebben twee keuzes. De eerste keuze is niets doen, Europa’s specialiteit. Dan wordt Gaza een streng-islamitische enclave waar geen informatie binnenkomt of buitengaat. Een dictatuur gebaseerd op terreur waar vrouwen die buitenshuis komen worden verkracht en vermoord, waar iedereen die het niet akkoord is met de harde lijn een kogel in de kop krijgt, en waar de middeleeuwse versie van de Sharia geldt. En Hamas bestaat natuurlijk ook in de andere Palestijnse gebieden, de Westeroever. Daar zullen de gevechten iets langer duren, maar Hamas zal triomferen. Als noch Israel, noch Amerika, noch Europa Hamas iets in de weg leggen, dan kan Fatah dat ook niet.

De andere keuze is het herstel van de orde en de democratie. En dat wil zeggen: militair ingrijpen. Idealiter VN-blauwhelmen met een stevig mandaat, steun van de V.S. én van Israel. Hamas moet ontwapend worden en er moet eindelijk eens aan state-building worden gedaan. Infrastructuur, onafhankelijke politie en justitie, in plaats van de willekeur die er ook onder Fatah heerste. Een militaire bezetting zal echter zeker leiden tot een guerilla-oorlog. De militante groeperingen moeten dan worden opgespoord en ontmanteld, bij voorkeur samen met Israelische troepen die daarin de beste ter wereld zijn. Dan kan tijdens de bezetting de orde worden hersteld, een regering worden verkozen, en kan dat bezet gebied langzaam aan worden losgekoppeld van Israel.

Maar waarschijnlijk doet de VN helemaal niets. Dan gaat Israel waarschijnlijk de kastanjes uit het vuur halen om te zorgen dat Hamas niet oppermachtig wordt. En dan gaan wij waarschijnlijk kritiek uiten als Israel weer de zware middelen inzet…

Read more...

Pleidooi Voor Vrije Orgaanhandel(Vincent De Roeck)

Er wordt, naar aanleiding van een Nederlands tv-programma, weer volop gediscussieerd over het problematisch tekort aan orgaandonoren. Dit tekort, waardoor jaarlijks 150 mensen sterven, is eenvoudig te verklaren. Aangezien de prijs voor een orgaan nul euro is, is het aanbod bijzonder laag en niet genoeg om aan de vraag tegemoet te komen, laat staan te voldoen. Nu is altruïsme een zéér mooie deugd, maar wanneer het verplicht moeten blijven rekenen op donatie levens begint te kosten, is er wel een grens bereikt. Hoewel België een systeem kent waar iedereen boven de 18 jaar automatisch donor is - tenzij men hier bij leven verzet tegen aantekent - staan er maar liefst 1500 mensen op een wachtlijst. Het wegwerken van deze lijst is nochtans niet eens zo moeilijk of onoverkomelijk.

En nee, de wet uitvoeren en bij elk bruikbaar lijk de organen wegnemen, ongeacht de instemming van de persoon of de familie, is absoluut mensonwaardig. Je steelt nu éénmaal niet iemands organen, voor of na diens dood. Er bestaat een veel meer voor de hand liggende oplossing: stop met het orgaansocialisme en laat ieder over zijn eigen organen beschikken zoals hem het beste lijkt.

Dit impliceert dat het ontstaan van een markt in organen mogelijk wordt, en wel één die het steeds groeiende dodental op de wachtlijsten kan terugdringen tot nul zonder bijkomende nadelige effecten. Een vrije markt zou het aanbod sterk verhogen dankzij een financiële incentive bij potentiële donoren. Zonder deze verhoging van het aanbod zal de schreeuw om meer organen alleen maar luider gaan klinken. In de nabije toekomst zullen we steeds maar meer transplantaties nodig gaan hebben. Nu al kent België een jaarlijkse groei van de vraag naar organen van 7% tot 10%, terwijl het - veel te lage - aanbod gelijk blijft.

In Nederland schreef Pamela Stark het boek De Hele Waarheid, waarin zij ervarings- en andere deskundigen aan het woord laat. Ook zij pleit enkele weken geleden in het NRC handelsblad voor de “kapitalistische” oplossing: De kans om veel geld te verdienen met de verkoop van iets wat je bij geboorte gratis meekrijgt, zou wel eens de sleutel kunnen zijn om het orgaantekort op te lossen.

Vele politici zullen huiveren wanneer ze dit pleidooi lezen, maar hun gedachtegang is hypocriet. Men zou niet verstandig genoeg zijn om met zijn eigen organen om te gaan, maar wel perfect in staat zijn om elke vier jaar een politicus aan te duiden die voor ieder zal beslissen hoe om te gaan met de eigen organen. Het paternalisme van de herkozen VLD-senator Patrick Vankrunkelsven, die volledig afkerig staat tegenover vergoedingen voor organen, klinkt goed, maar is onverantwoord ten aanzien van mensen die op wachtlijsten staan en op sterven liggen. Zou u niet tegen de muren oplopen wanneer uw dochter dringend een orgaan nodig heeft, u een bereidwillige verkoper vindt, maar politici de transactie verbieden vanwege hun buikgevoel?

Die verkoper is dan bijvoorbeeld iemand die bij leven heeft verklaart dat zijn organen mogen worden weggenomen in ruil voor x aantal euro's die dan naar zijn erfgenamen gaan. Is dat zo "onethisch"? Is het daarenboven aan de overheid om deze constructie te verbieden?

Ik begrijp dat niet iedereen meteen overtuigd is van mijn presumptie dat de voordelen van vrije orgaanhandel opwegen tegen de mogelijke nadelen. Daarom onderzoeken we in dit artikel ook de potentiële problemen. Zo lijken vele mensen er vanuit te gaan dat bij orgaanhandel de rijken van de armen zullen profiteren. Ze vergeten dan wel dat de enige reden van elke ruil net van de veronderstelling uitgaat dat beide partijen er beter van denken te worden. Anders zou er immers, conform de markt, niet geruild worden. Van exploitatie kan er dus geen sprake zijn wanneer een orgaan verkocht wordt.

En wat met het doemscenario waar mensen gekidnapt worden en hun organen eruit gehaald worden voor een stevige som “losgeld”? Om dit te voorkomen hebben we, zoals voor elke andere misdaad, het gerecht. De prijs van de organen zal dan ook beduidend lager zijn dan wat hij nu is op de zwarte markt, dankzij het verhoogde aanbod. Hierdoor wordt het veel minder winstgevend om iemand open te snijden en zijn organen te verkopen. De gevreesde zwarte markt zou trouwens verdwijnen. Net als bij de legalisering van alcohol in de VS, verdwijnen dan de maffieuze praktijken met de enorme gezondheidsrisico’s en kan je bij degelijke orgaanbanken en medische centra terecht. Deze gecertificeerde instituten kunnen dan voor alle informatie, begeleiding en kwaliteit garant staan.

Je zou je ook kunnen afvragen of er niet gewoon te weinig lijken zijn die geschikte organen voor transplantatie bevatten, iets waar een ander beleid niets aan kan veranderen? Dit is niet het geval. Er zijn volgens berekeningen een 1500 à 2500 geschikte lijken per jaar. Nu worden er 250 donaties gerealiseerd per jaar, waarvan een deel dan ook nog levende donoren zijn. Een vertienvoudiging is dus mogelijk. Daarbij zou ook het aantal afgestane organen door levenden (een nier of een deel van de lever) kunnen toenemen.

En dan de onvermijdelijke laatste vraag: kunnen armen organen dan nog betalen? Dat hangt van de onvoorspelbare prijs af, maar rijken zullen steeds de beste organen kunnen betalen. En dat is maar goed ook, want wanneer inkomen verdienen geen voordeel meer biedt, wie gaat er dan nog produceren? Wel zal een vrije marktconforme fluctuerende orgaanprijs zorgen voor een optimale afstemming van vraag en aanbod. En aangezien uit onderzoek blijkt dat 70% van alle Belgen hun organen willen afstaan na hun dood, zeker wanneer ze er daarenboven ook nog iets aan zouden kunnen verdienen, zal die prijs door het grote aanbod niet al te hoog komen te liggen.

De keuze tussen de weg van het bestaande orgaansocialisme en een orgaankapitalisme waarvan iedereen beter wordt, is trouwens snel gemaakt wanneer je kijkt naar het huidige socialistische systeem waar rijk noch arm aan organen geraken.

Dit opiniestuk werd geschreven door Simon Van Wambeke.

Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be

Read more...

Rebelsheid of ecclesiastische bonhomie? (victa placet mihi causa)

.
Dat hij een goed entertainer is op de televisie weet iedereen, maar oordelen bijvoorbeeld over Rik Torfs zijn canonieke capaciteiten kunnen weinigen onder ons denk ik. Evenmin lezer, zullen u en ik ooit weten of Torfs zondag een kans had gemaakt als hij zich op een willekeurige lijst had aangemeld.
Misschien net niét moet hijzelf overwogen hebben, want tenslotte had hij ervaring, weze het enkel met academische verkiezingen.
Als columnist anderzijds kan ik Torfs van tijd tot tijd wel smaken in De Standaard. Ja! in het land der blinden hoor ik roepen maar ik zou toch willen opmerken dat binnen de cirkel van het politiekcorrecte hij zich al eens in de nabijheid van de krijtlijnen durft te wagen. Het ontbreekt mij aan de tijd om voorbeelden te geven, maar minstens een stoute collegejongen is die Rik toch.
Elkeen zal zijn eigen afwegingen maken, en elk schrijft wat hem goeddunkt, maar feiten mogen altijd kloppen. In zijn laatste column had Rik enige moeite. Zijn bedoeling was begrijpelijk: hij moest op een relativerend toontje Jean-Marie Dedecker even op zijn plaats zetten als populist.

Maar stemmen voor Jean-Marie? Nooit. 'Ik zeg wat de mensen denken', meldt hij. Dat vind ik jammer. Want waarom denkt hij niet gewoon zelf na? Hij zou het kunnen. En het is zijn plicht. Een politicus moet naar de mensen luisteren, maar heeft niet het recht hen naar de mond praten. Dat laatste is trouwens een vorm van minachting. Een politicus mag niet zomaar nazeggen wat de mensen denken. Als er niet overal politici waren geweest die zich ondanks de volkswil tegen de doodstraf hadden verzet, bestond ze nu in de meeste Europese landen nog. Dat heb je nu eenmaal met gezond verstand. Het is niet genuanceerd. Het is wreed. Het is niet gezond. Gezond verstand is de ultieme vlucht voor de complexiteit van het leven. Misschien zijn normen en waarden wel de iets beschaafdere versie ervan. Gezond verstand in een zondags kostuum. Dit terzijde.

Wel, dit eveneens terzijde:. in Zwitserland, het enige land waar bovenstaande stelling kan getest worden, is juist de vraag om de doodstraf weer in te voeren de laatste jaren al twee of drie keer in referenda aan de bevolking voorgelegd, en telkens werd zij afgewezen. Torfs weet dit wellicht niet – niemand weet alles – maar meer ten gronde: als het er echt om spant, dan gelooft Torfs niet in de democratie is mijn vrees.
Laat ik hem nu volgende schrikwekkende mededeling doen: de Zwitserse burgers kunnen morgen die vraag opnieuw stellen! Zij kunnen die aan zichzelf stellen alstublieft ...want het volstaat daar dat enkele Eidgenossen genoeg handtekeningen van hun andere samenzweerders weten te verzamelen om een beslissend referendum af te dwingen.
Niet zo'n plezierige gedachte, hé Rik? En het wordt nog ongezelliger: zelfs al zou het Zwitserse Parlement morgen de doodstraf invoeren, of wat voor wet ook invoeren of afschaffen, dan nog zou de bevolking die wetten weer ongedaan kunnen maken, of alsnog weer invoeren. Wat die volksvertegenwoordigers eerder beslisten wordt dan nul et non avenu.
Het initiatief daartoe ligt in Zwitserland bij de burger, professor!
Goed, misschien speelt een term als initiatiefrecht niet echt een rol in uw ecclesiastisch vak, maar professor Torfs, u bent toch doctor in beide Rechten, niet?
.

Read more...