Plus Ca Change, Plus Ca Reste La Même Chose(Vincent De Roeck)

We hebben het allemaal al eens vroeger gehoord. In 1995 deed een rechts-conservatieve politicus al eens mee aan de presidents-verkiezingen in Frankrijk, nog steeds de zieke man van Europa. Die conservatief profileerde zichzelf als de kandidaat voor de verandering en de hervorming van de Franse instellingen, zowel de politieke als de economische. Hij aanbad de jeugd, sprak perfect Engels, stond afkerig tegenover het Europees federalisme en was bereid Frankrijk terug de NAVO binnen te loodsen als een volwaardige verdragstaat. Die rechtse politicus had zelfs enige tijd in de VS gewoond en volgens de toenmalige Britse premier John Major zou hij een natuurlijke bondgenoot zijn inzake Europese éénwording. Die rechtse conservatief was niemand minder dan Jacques Chirac, wiens 12 jaar als Frans president uiteindelijk gekenmerkt werd door dirigisme, immobilisme en corruptie.

In de aanloop naar de laatste presidentsverkiezingen was het Nicolas Sarkozy die zich naar hartelust wist te bedienen van dezelfde cliché’s over verandering. Sorry om hier opnieuw de advocaat van de duivel te moeten spelen, maar lees misschien eerst eens zijn manifesten en verkiezingsprogramma in plaats van louter af te gaan op zijn slogans.

Zo denkt kennelijk ook het Brits Europarlementslid Daniel Hannan over de overwinning van Nicolas Sarkozy in de Franse presidentsverkiezing. Zijn reactie in de conservatieve krant "The Daily Telegraph" daaromtrent spreekt dan ook boekdelen.

Nicolas Sarkozy is committed to the French social model. He opposes Anglo-Saxon foreign policy ventures. He is determined to bring back the EU constitution, albeit under a different name. When he served as finance minister, he was as keen on subsidies and protectionism as the next Gallic politician. Why do we Brits keep expecting someone else to come to our rescue? Whenever there is an election on the Continent, sections of the media get into a lather about how so-and-so's victory will transform the EU, ushering in a new era of Thatcherism. We are treating Sarkozy as we once treated Chirac, José Maria Aznar, Silvio Berlusconi and, absurdly, Angela Merkel.

That is what happens in Europe. Politicians make all sorts of reformist and Euro-sceptical noises in opposition but, once in power, they find it more comfortable to preside over the system that their predecessor bequeathed them. But don't get me wrong. I like Nicolas Sarkozy. If I were French, I would definitely have voted for him.

The last time I saw him, he was taking his seat at a bullring - something you can't imagine many politicians doing in an election year. And, domestically, he will make a difference, especially on immigration and nationality. But, from a British point of view, almost nothing will change. The essence of France as a consensual, Euro-corporatist state will be preserved. And, to be fair, Mr Sarkozy is probably reflecting the wishes of most of his voters. It is we who are deluding ourselves, not the French. Let's stop fantasising about the Europe we might ideally have liked or will like in the future, and face up to the one that has taken shape on our doorstep.

Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be