Het is vreemd dat iets wat zo duidelijk is als de titel van dit stukje niet algemeen aanvaard wordt. Zo niet door de gemiddelde persoon, dan toch tenminste in de sociale wetenschappen die taxatie bestuderen. Vreemd, omdat het hier toch pure logica betreft. Belasting volgens Van Dale: verplichte bijdrage aan de overheid.
En een roof lijkt mij niets anders dan een verplichte bijdrage aan de rover. Vandaar, belasting is roof (geen diefstal aangezien diefstal heimelijk gebeurt). Aangezien het wat voorbarig is om voor politieke filosofie de Van Dale voor bron van waarheid te houden, onderzoeken we enkele veel gehoorde tegenargumenten. Wanneer we dan tot de conclusie komen dat belasting roof is en aantonen dat roven een onrechtmatige daad is, kunnen we besluiten dat elke overheid gewoonweg een criminele bende is waarvoor geen enkele rechtvaardiging bestaat.
Is belasting betalen vrijwillig? Er bestaat een heel eenvoudige proef om dit te ontdekken. Je stopt als belastingplichtige vanaf nu met het afdragen aan de staat. Wanneer daar geen probleem van wordt gemaakt, zijn belastingen vrijwillig. Onbegrijpelijk genoeg is voor velen deze test geen bewijs van de onvrijwillig karakter van belastingen. Hierna hun argumenten.
Economen zeggen: mensen zijn overeen gekomen om de staat dingen te laten realiseren die iedereen wenst maar die er zonder extern geweld niet/minder zouden komen. Dit, vanwege het “free-rider” probleem. Dit probleem luidt als volgt: wanneer A, B en C verdediging wensen en A en B ervoor betalen terwijl C ook beschermd is, dan zal C er niet voor betalen (en dus “ free-riden”). De overheid dwingt dan C te betalen zodat iedereen mee betaalt en er de gewenste bescherming is. Deze economen gaan er onterecht van uit dat iedereen die verdediging wenst ook staatsverdediging wenst. Iets wat anarchisten verwerpen. En pacifisten zouden al helemaal geen leger wensen. Zij worden dus beroofd om bij te dragen aan iets wat zij zelf absoluut niet wensen. Maar ook de rest van de bevolking wordt beroofd, want hoe kan de overheid ooit uitmaken hoeveel je wenst te besteden aan defensie (en aan al de rest natuurlijk). Elke euro die je er niet voor wenst te betalen, maar die toch wordt afgenomen, is onrechtmatig afgenomen. Enkel op de vrije markt kan je kiezen hoeveel je wenst te besteden aan je veiligheid ten opzichte van andere gewenste zaken. Dus hoewel het free-rider probleem zeker bestaat is er geen reden om te stellen dat de overheid op een vrijwillige basis dit probleem oplost en kan je zonder probleem van roof spreken. Libertarische antwoorden op het het “free-rider” probleem zijn legio, maar vallen buiten het doel van dit stukje, dat enkel de onvrijwilligheid van belasting wil aantonen.
Anderen stellen dat democratie de staat eigenlijk vrijwillig maakt. Enkele eenvoudige analogieën verduidelijken de absurditeit van dit argument. Stel, je bent op café met twee vrienden. Na een lange avond drinken is er onenigheid over wie de rekening zal betalen. De twee vrienden besluiten het democratische proces te volgen en stemmen met een meerderheid van twee tegen één dat jij je portefeuille kan aanspreken. Betaal ik nu vrijwillig omdat ik dat werd opgelegd door de meerderheid? Zijn misdaden geen misdaden meer, maar vrijwillig aangedane zaken wanneer ze door een meerderheid aanvaard zijn? Pleegden de joden vrijwillig zelfmoord omdat de Nazi's democratisch waren verkozen?
Een derde verdediging van taxatie is zeggen dat de staat de eigenlijke eigenaar is van de grond waar wij op leven en dus het recht heeft ons hiervoor "huur" aan te rekenen. Wanneer dit iemand niet bevalt, kan deze vertrekken en een andere overheid alias verhuurder opzoeken. Deze verdediging gaat ervan uit dat de staat rechtmatig haar eigendom heeft verkregen, wat historische nonsens is. Alleen door geweld heeft de staat haar monopolie op geweld en rechtspraak kunnen verwerven. Zou iemand die deze theorie verdedigt, akkoord gaan met het feit dat de staat het recht heeft zijn huis te vernielen en hem voor 100% te taxeren? Dit zou de staat wel mogen, mocht ze echt de eigenaar zijn van haar grondgebied.
Is onvrijwillig belasten crimineel? Nu we de belangrijkste tegenwerpingen hebben verworpen, kunnen we stellen dat de staat wel degelijk mensen berooft. “Maar”, zullen de sceptici opwerpen, “misschien is roven in sommige gevallen gerechtvaardigd?. Soms heiligt het doel de middelen.” Dit gaat echter volledig in tegen onze intuïtie. In het dagelijkse leven aanvaardt niemand het dat een ander hem "taxeert", zelfs wanneer hij al het geld direct stort aan de armsten ter wereld. Mensen houden vast aan ethische normen. Vreemd genoeg gelden deze normen onverkort in de dagelijkse omgang met elkaar, maar verdwijnen ze quasi volledig wanneer we met staatsactiviteiten te maken hebben. Nochtans, zal iedereen erkennen, is een misdaad gepleegd door een (al dan niet bij meerderheid verkozen) groep van personen evenzeer een misdaad als een misdaad gepleegd door één persoon. De staat heeft sinds haar ontstaan propaganda voorzien om onze intuïtieve en redelijke ethische normen te verdringen en haar als enige bron van recht te doen erkennen. Vroeger was de voor waar aangenomen goddelijke afvaardiging van de heerser een goed middel om moeilijke vragen te voorkomen. Nu is andere propaganda nodig. Hiertoe dient het levensbelangrijke verbond tussen de staat en de intellectuelen. In ruil voor macht en goedbetaalde jobs leveren zij de argumenten ter verdediging van de staat en haar systeem van taxatie. Misschien heb je zelf al kennis gemaakt met de sociale wetenschappen die aan de KUL worden bedreven…
Dit is wat de econoom Schumpeter erover zegt: the theory which construes taxes on the analogy of club dues or of the purchase of the services of, say, a doctor only proves how far removed this part of the social sciences is from scientific habits of mind.
Onze intuïtie gebiedt ons een libertarische ethiek te respecteren in de dagelijkse omgang. De libertarische ethiek is die van de natuurlijke orde. Wat, echter, met mensen die ontkennen dat respect voor de ander een noodzakelijke basis is voor een samenleving? We kunnen wel aantonen dat elke overheidsdaad door de belastingen die ervoor geheven moeten worden onze welvaart vernietigt om een goed te voorzien dat beter en goedkoper door de markt geleverd kan worden. Maar wat als die persoon zegt: dat maakt mij niet uit, ik wil geen welvarende samenleving, niet voor mij noch voor anderen. Sommigen verkiezen een volledig gelijk inkomen van 10 euro voor iedereen boven laagste lonen van 20 en hoogste van 2000 euro. Tegen hen die gelijkheid hoger achten dan het leven zelf, kom je er niet met utilitaristische argumenten. Toch kan je tegenover hen bewijzen dat de libertarische ethiek de enige is. Je kan namelijk geen norm verdedigen die hiermee in strijd is; wanneer je dat doet, doe je dat in een discussie en een echte discussie heeft een aantal voorwaarden. Eén daarvan is respect voor elkaars middelen (lichaam en eigendom). Deze voorwaarde van geweldloosheid ontkennen betekent - logisch - het einde van de discussie. We kunnen dus nooit een norm in strijd met de libertarische ethiek verdedigen in een discussie aangezien er dan geen discussie meer is. Aangezien iets pas waar is als het verdedigbaar is in een discussie is niets waar dat in strijd is met de libertarische ethiek.
We hebben dus bewezen dat belasting roof is en roven niet als recht aangenomen kan worden. Hieruit volgt dat de overheid niets anders doet dan onze natuurlijke rechten schenden. Een bende criminelen dus. Wanneer dit erkend zou worden door alle deelnemers aan de politieke discussie, zouden de argumenten ter verdediging van taxatie wegkwijnen en het collectivisme zijn aantrekkelijkheid verliezen. Vandaar het belang om staatsacties te benoemen naar wat ze zijn, afhankelijk van het geval: diefstal, moord of slavernij.
Dit opiniestuk werd geschreven door Simon Van Wambeke.
Read more...
In een interview met Luk Alloo op Kies 2007 zegt Yves Leterme dat hij er altijd al van gedroomd heeft federaal Minister van Financiën te zijn. Merkwaardig dat iemand die vandaag de eerste man in Vlaanderen is droomt van een plaatsje als tweede man in België.
