De Franse verkiezingen en Di Rupo (Politiek Incorrect)

Afgelopen zondag vond in Frankrijk de eerste ronde van de presidentsverkiezingen plaats. Twaalf kandidaten dongen naar de hand van de kiezer, maar slechts twee werden genomineerd voor de tweede ronde die volgende week zondag zal plaatsvinden. Die twee zijn Nicolas Sarkozy (31,18%) en Ségolène Royal (25,87%), waarmee de tweede ronde direct uitdraait op een links-rechts confrontatie uitdraait.

Sarkozy's sterke score heeft hij naar alle waarschijnlijkheid te danken aan zijn duidelijk en direct discours omtrent immigratie en (on)veiligheid. Hiermee heeft hij een groot deel van het Front National kunnen opslokken, wiens presidentskandidaat slechts 10,44% van de Franse kiezers kon bekoren. Mijn bedoeling is hier niet een uitgebreide analyse te maken van de Franse verkiezingsstrijd (dat is immers louter een zaak van de Franse bevolking, en wie hier toch in geïnteresseerd is kan veel uitgebreider verslag en commentaar vinden in de editorialen van de Franse dagbladen Le Monde en Le Figaro), maar wel op de reacties uit eigen land op deze uitslag. Of toch alleszins de toch wel onthutsende reactie van één welbepaalde persoon, zijnde Elio Di Rupo.

Want één zaak is toch wel zeer leerrijk aan de Franse presidentsverkiezingen: als je het lijstje van de 12 kandidaten afgaat, merk je immers hoe groot de gelijkenis van de politieke systemen in Frankrijk en België (en dan in het bijzonder het zuiden des lands) is - en dat is zeker geen positief gegeven. Zelfs ondanks het feit dat Frankrijk een republiek is en België een monarchie. Want zowel in Frankrijk als in België heb je de keuze tussen linkse, linksere en uiterst-linkse partijen. En wie dan toch op een niet semi-marxistische manier zijn middenvinger wenst uit te steken naar de heersense klasse, is al genoodzaakt om op toch wel tamelijk dubieuze partijen te stemmen zoals het Front National (die ook in Wallonië dezelfde naam heeft, maar dan met een ander tricolore gekleurde toorts - sic!) Want buiten het gekende 'viermanschap' (Sarkozy, Royal, Bayrou en Le Pen), kwamen de overige 8 presidentskandidaten - op de amper gekende Philippe de Villiers na - uit communistische, trotskistische, maoïstische en watermeloenachtige kringen. In Wallonië is de situatie misschien ietwat anders, omdat daar 'de rode krachten' verenigd zijn in de almachtige PS, waardoor splinterpartijen als (het Belgisch georganiseerde) Parti du Travail de Belgique (PTB; PvdA in Vlaanderen) amper van de grond komen. Maar voor de rest zien we ook in Wallonië dat andere 'grote' spelers zoals het cdH en de MR het spelletje 'om ter politiek correctst' duchtig meespelen. In Vlaanderen overigens ook (vervang gewoon het cdH door CD&V en de MR door Open VLD). Met dat verschil dat je in Vlaanderen buiten het Vlaams Belang ook nog Lijst Dedecker hebt als 'partij van de middenvinger', hoewel hier dan weer de dreiging van de kiesdrempel kan spelen dat sommige potentiële Dedecker-kiezers toch nog beslissen voor de partij van Vanhecke te stemmen.

Maar terug over naar Di Rupo. Zoals twee alinea's hoger vermeld heeft deze een 'onthutsende reactie' maakt (niet dat dit hoeft te verwonderen...) in verband met de Franse verkiezingsuitslag. Ik citeer het desbetreffende deel van het persbericht zoals verschenen op de website van de (Waalse) PS:

"Aujourd’hui, grâce au 25,6% de citoyens qui ont voté Ségolène les Français sont devant un véritable choix de société : une société du progrès partagé ou celui du progrès confisqué par quelques uns. L’adversaire de Ségolène incarne à l’extrême le libéralisme brutal, celui qui exclut et laisse au bord du chemin les citoyens « moins rentables ou moins efficaces."

["Vandaag staat Frankrijk voor een waarachtige maatschappelijke projectskeuze, dankzij 25,6% van de kiezers die voor Ségolène hebben gekozen: een maatschappij van gedeelde vooruitgang, of een maatschappij van vooruitgang ten behoeve van een paar enkelingen. De tegenstrever van Ségolène (i.e. Nicolas Sarkozy) staat symbool voor het extreme, brutale liberalisme; het soort dat mensen uitsluit en de 'minder rendabele en minder efficiënte' lagen van de bevolking aan de kant van de weg dumpt."]

Tot zover Di Rupo's hoogst intrigerende analyse van het liberalisme. Het beeld dat Di Rupo evoceert over Sarkozy klopt echter volledig niet: Sarkozy meet zich dan misschien wel het aureool van het liberalisme aan; oud-landgenoten van hem zoals Aléxis De Tocqueville en Frédéric Bastiat draaien zich om in hun graven wanneer ze dit zouden weten. Want Sarkozy staat helemaal niet borg voor "extreem of brutaal" liberalisme - laat staan libertarisme. Zijn discours over veiligheid en migratie klonk dan misschien wel duidelijk, voor het overige klonk zijn programma net zo etatistisch als dat van de andere 11 kandidaten. Zo staat ook Sarkozy bekend als een verdediger van de ook ons bekende en beruchte 'positieve discriminatie' , en is ook hij het 'economisch pattriotisme' niet ongenegen. Zijn verkiezingsslogan 'Ensemble, tout devient possible' belichaamt dit ideeëngoed dan ook volop. En zijn rede na de verkiezingsuitslag was ook veelzeggend:

"Je veux parler à tous ceux que la vie a brisés, aux accidentés de la vie, à ceux qu’elle a usés, à ceux qui sont dans la détresse. Je veux parler aux malades, aux handicapés, aux personnes âgées, à ceux qu’une pression trop forte a épuisés, à ceux qui ont trop souffert. Je veux leur redonner de l’espérance. Je veux leur dire que la France dont je rêve est une France qui ne laisse tomber personne, une France qui est comme une famille où le plus faible, le plus vulnérable, le plus fragile a droit a autant d’amour, autant de respect, autant d’attention que le plus fort, une France où même dans celui qui n’a plus de force on reconnaît la dignité de l’homme et du citoyen."

["Ik wil me richten tot al diegenen wiens levens gebroken zijn, aan de slachtoffers van het leven, aan diegenen die zich misbruikt voelen, aan de wanhopigen. Ik wil me richten tot de zieken, tot de gehandicapten, tot de ouderen, tot diegenen die onder zware druk staan, tot zij die te zwaar geleden hebben. Ik wil hun terug hoop geven. Ik wil hun zeggen dat het Frankrijk waarvan ik droom een Frankrijk is dat niemand aan zijn lot overlaat, een Frankrijk dat zoals een familie is waar de zwakkere, de meest kwetsbare, de meest gevoelige evenveel recht op liefde, respect en aandacht heeft als de sterkste; een Frankrijk waar zelfs diegene die aan het einde van zijn krachten is de waardigheid van mens en burger wordt toegekend."]

Aldus sprak de die-hard ultralibertarische oerkapitalist Nicolas Sarkozy. Dat er solidariteit is met de zwakkeren in de samenleving is geen enkel probleem - deze moet er zelfs zijn - alleen is het probleem dat Sarkozy, zoals iedere traditionele politicus, hierin een grote rol voor de staat ziet. De Franse sociale zekerheid die momenteel 20% van 's lands BBP opslorpt zal dus niet meteen gekortwiekt worden.

Maar wat is de moraal van het verhaal? Als Di Rupo de softie Sarkozy al een emanatie van het brutale kapitalisme vindt, dan impliceert dit dat ook Guy Verhofstadt en zijn open bende op hun tellen moeten passen. Straks wordt Karl Popper - die postuum tot huisideoloog van de partij is verklaard - nog verketterd tot een bloedig alleen in winsttermen denkend monster. Terwijl Popper juist een brave sociaal-democraat - een liberal , zoals de term door zelfverklaard progressief-links in de Anglosaksische wereld is gekaapt - was, en in zijn werk zelfs het onderscheid niet maakte tussen 'samenleving' (het ongeordend, niet-hiërarchisch samen-leven van mensen) en 'maatschappij' (dat buiten de samenleving ook een hiërarchische structuur - een overheid; een staat - impliceert) (hoewel Popper natuurlijk wel verveeld zat met het feit dat hij zijn werk in het Engels schreef; waar 'samenleving' en 'maatschappij' allebei vertaald wordt als 'society'). Kortom, als Verhofstadt nog een derde termijn als Messias, pardon, premier wil opnemen, zal ie nog veel water bij zijn wijn mogen dien in aanloop naar 10 juni. Of beter gezegd: veel rode wijn bij het diepblauwe water. Maar na acht jaar regeringsdeelname kan dàt niet zo moeilijk zijn zeker?