A convenient truth. Voor Groen toch

Nu alle partijen een minister van klimaat in de volgende regering willen, en de VN een nieuw rapport over de mogelijke gevolgen publiceerde, is klimaat weer hot. Ik liet al eerder mijn twijfel blijken, en zaken als dit zijn wel een bijzonder typisch voorbeeld over hoe “eerlijk” het debat werd gevoerd. Maar dat terzijde. Ik merk dat dat de globale hetze in België alvast het gevolg heeft dat groen! weer in is. Iedereen is bezig met het milieu, iedereen maakt zich zorgen, en iedereen vind ecologie opnieuw een halszaak. 4 jaar Paars-Groen zorgden ervoor dat Agalev nét niet door de kiezer uit het perlement werd geschopt, maar de film van Al Gore, net voor de release van de rapporten van de VN, brengen daar straks waarschijnlijk verandering in. Iedereen werd plots een ecologisch geweten schopt en groen! zwaait driftig met het vingertje. Vergeten is het wat wereldvreemde beleid van Agalev-ministers, voorbij is de afkalving van de groene partij. Nu ecologie plotseling hét thema van zowat alles is geworden (als je het nieuws bekijkt tenminste), claimt groen! als geen ander de ecologische credibiliteit.

In één adem bleken ze ook bereid om een “minister van klimaat” te leveren in de volgende regering. En naar alle waarschijnlijkheid krijgen ze die ook. De groene verrijzenis is immers héél handig voor de huidige federale regering. Die gaat naar alle waarschijnlijkheid wat procentjes verliezen, maar als het verlies beperkt blijft kan ze gewoon Groen! mee in bad nemen. In ruil voor een minister van klimaat en wat lippendienst aan ecologie, staan de groenen zelfs te trappelen om hun hervonden politieke relevantie uit te buiten.

Onmiddelijk is de dreiging van CD&V N-VA wat minder erg en heeft Paars een joker.

Verliezers worden CD&V.N-VA die hun kansen om de meerderheid te breken zien afnemen én SP.A-Spirit dat probeerde om de groene kiezer naar zich te lokken.