Zoetzuur kan wel lekker zijn (victa placet mihi causa)

.
Net als de meesten onder u lezers, lees ik een krant of twee per dag, soms drie, luister ik ondertussen ingespannen naar mijn radio, en zet ik ‘s avonds al eens mijn televisiepost aan, want dat is een venster op de wereld.
Nu kan ik niet weten wat voor effecten dit helse ritme op u heeft, maar bij mij is het resultaat van mijn inspanningen, dat ik al een tijdlang geloof dat er in de wereld veel zinloos geweld voorkomt. Meer toch dan vroeger.
Felix infelicitas: ik kan dit feit nu ook verklaren. Ongebreideld individualisme, tomeloos materialisme, met als gevolg verharding, en hieruit weer: een alom proefbare verzuring. Met als ondergrond, in basso continuo, ons ziekmakend blank racisme. Dat laatste vergat ik bijna nog te zeggen.
Journalisten helpen ons vaak aan inzichten, en wel eenvoudig omdat zij zaken waar een ander niet uitkomt weten te plaatsen, en zij gelukkig daar geen geheim van maken. Zij houden niet alles voor zich. Nobele neiging, maar zij vraagt, zoals elk fenomeen rondom ons, om een verklaring. Waar komt die neiging vandaan? Soms lijkt het hen eerder een genoegen dan een plicht, zult u zeggen, maar dat volstaat niet.
Welnu, ook deze belangeloze inzet kan ik verklaren! En ik zie daarbij niet de noodzaak om in grove termen te vervallen, zoals bijvoorbeeld dat regierungskonforme Maulhurerei, dat ik laatst moest zien staan in de doorgaans deftige Frankfurter Rundschau.
Vraag mij niet om een vertaling. Al zouden wij dat misschien evengoed kunnen als de Duitsers, wij hebben hier geen zaken met hun lange woordvormingen.
Ik kan trouwens niet beoordelen wat er in andere landen omgaat, maar zie ondertussen wel dat onze journalisten hier, opnoemen is overbodig, noch individueel noch als groep ook maar een spatje van verzuring vertonen. Ik vind dat verklaring genoeg.
En dat terwijl –wij zagen het net met dat voorbeeld uit het buitenland– het beroep op zich geen afdoende beschutting lijkt te bieden tegen het zuurvirus (H2SO4). Wellicht bezorgt het gematigde zeeklimaat hier te lande hen een zekere immuniteit, of toch een bepaalde afscherming, een soort ophokking of cordon als u wil.
Ikzelf trouwens profiteer mee van dat klimaat, want ik ben ook niet verzuurd! ...wel knaagt aan mij voortdurend het besef dat precies die gedachte wel een veeg teken kon zijn, en dat het gevreesde proces onverbiddelijk op gang is gekomen.
Want ik moet toegeven: van bepaalde zaken kan ik inderdaad tijdelijk zuur worden. Om maar te zeggen hoe erg: .zinloze mededelingen die op de weg naar het werk in trein of tram mijn oor bereiken, ja zelfs eenvoudige reclamepanelen waar mijn oog op valt, kunnen al een heftige irritatie opwekken die soms minutenlang zich doorzet.
Sterker: vaak heeft de lectuur onderweg van het enkele adjectief “zinloos” al hetzelfde effect.