Het Nieuwe Islamisme (Vincent De Roeck)
Mustafa Kemal Ataturk verjoeg de "buitenlanders" uit het ineengestorte Ottomaanse Rijk en stichtte een nieuwe seculiere staat. Zo gaat althans de geschiedenis. Turkije pretendeert vandaag de dag nog steeds dezelfde staatsvorm als toen te zijn en dezelfde interne regels te hanteren. Ataturk maakte nochtans de absolute scheiding tussen kerk en staat één van de belangrijkste grondslagen van het "nieuwe" Turkije. Weinigen durven de arrogante en onjuiste pretentie van Turkije om zichzelf nog steeds "seculier" en "democratisch" te noemen, aan te vallen. Weinigen hebben de moed om deze stelling te ontkrachten. Een botsing tussen twee beschavingen is wel het laatste wat men wil riskeren. Men kan deze personen dit alles niet eens verwijten. De mens is immers een intrinsiek laf en naïef wezen dat maar al te graag andermans leugens slikt en overneemt als het daarmee de eigen problemen kan vergeten. Zo ook met Turkije.
De EU kijkt lijdzaam toe hoe de seculiere staat van Ataturk de laatste jaren verworden is tot een oergodsdienstige quasi-fundamentalistische natie. Onder de vlag van het Nieuwe Islamisme trachten de "nieuwe" Turken deze evolutie een schijn van rechtvaardigheid te geven. De Westerlingen willen het volgens hen maar niet snappen. Ze noemen ons zelfs "kwaadsprekers" die over Turkije geen enkel goed woord overhebben. Turkije is volgens zijn eigen leiders niet fundamentalistisch maar louter nieuw-islamist. Welke lading deze term ook moge dekken, weten we niet, maar het is zeker niet datgene wat Turkije zelf zegt. Het is aan mij om vandaag het opgelaten ballonnetje van hun "moslim-democratie" te doorprikken. Open jullie ogen alvorens de Turken ze sluiten.
Islam en de lekenstaat zijn twee absolute tegenpolen en bijgevolg onverzoenbaar. De Algerijnse president Boumedienne verwoordde het treffend tijdens een audiëntie in 1969. Een lekenstaat is onmogelijk in de Islam want het is niet enkel een religie, het is een beschaving. Hij beëindigde dit gesprek zelfs met een directe verwijzing naar Turkije dat doen de enige seculiere moslimstaat ter wereld was. Ook in Turkije zal er een reactie komen. De Turken zullen terugkeren naar de Islam. Het kan niet anders. In 2002 werd deze profetie bewaarheid. De AKP-partij van islamfundamentalist en burgemeester van Istanboel Tayyip Erdogan won dan de parlementsverkiezingen met een ultra-religieus programma. Door de ondemocratische nationale kiesdrempel van maar liefst 10% kon de AKP met maar 34% van de stemmen toch 67% van de parlementszetels bemachtigen. Meer dan 45% van de Turkse kiezers werden niet vertegenwoordigd in het parlement. Ook de Koerden haalden, ondanks hun regionale sterkte, geen enkele zetel in het parlement.
Ook in 1994 gebeurde reeds een soortgelijk iets. De Refah Partisi van de veroordeelde moslimfanaticus Erbakan won dan de verkiezingen. Erbakan had in de jaren '70 en '80 al een aantal postjes bekleed in diverse regeringen alvorens na een mislukte fundamentalistische staatsgreep gearresteerd en opgesloten te worden. Hij gold als de pleitbezorger bij uitstek van de invasie van Cyprus, van de onderdrukking van de Koerdische minderheid en van de jaarlijkse organisatie van een Islamitische Conferentie op Turkse bodem om de "islamsolidariteit" te bevorderen. Elk jaar krijgen fundamentalistische regimes financiële en politieke steun via deze Conferentie. Op het lijstje van recente steunontvangers vinden we Afghanistan onder de Taliban, Nigeria tijdens het proces Lawal, Soedan tijdens de genocide in Darfour, Palestina na de Hamasoverwinning en Libanon na de staatsgreep van de Hezbollah. Turkije sponsort met andere woorden enerzijds wel openlijk anti-westerse landen, maar wil anderzijds toch tot de EU toetreden. Ben ik de enige die in deze situatie een onoverkomelijke ongerijmdheid zie?
In 1993 vermoordden Refah Partisi-militanten (waaronder een aantal latere AKP-parlementsleden) in Ankara de antireligieuze journalist Mumcu, steken ze in Sivas een hotel vol westerlingen in brand en plegen ze een aanslag op de seculiere schrijver Nesin. In 1997 organiseerde de Refah Partisi-burgemeester van Sincan in aanwezigheid van de Iraanse ambassadeur een grote anti-semitische manifestatie waarop hij nota bene de noodzaak verwoordde om in Turkije terug te grijpen naar de sharia. Ondertussen werd de pro-westerse koers van het "oude" Turkije vervangen door een imperialistische pan-islamistische politiek. In 1989 wist Erbakan op bezoek in Arnhem deze ommezwaai in niet mis te verstane verwoordingen te bevestigen. De Europeanen zijn ziek. Wij hebben het medicijn. Heel Europa wordt islamistisch. Wij gaan Rome veroveren. Maar toch wil Turkije vandaag nog steeds koste wat het kost tot dat "zieke" Europa gaan horen?
De eerste minister van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, is de spindokter van dat "nieuwe Islamisme". Hij weet dat een fundamentalistisch Turkije nooit in de EU kan worden opgenomen en profileert zich dus als een "moslimdemocraat". Nochtans is hij allesbehalve het brave broertje dat hij pleegt te zijn. Na een strenge religieuze opvoeding trachtte hij onder het koosnaampje "imam Beckenbauer" een profvoetbalcarrière op te bouwen. Zijn weigering om uit religieuze overtuiging zijn baard af te scheren, maakte een abrupt einde aan zijn prille succes. Nadien zal hij zich ontpoppen tot een trouwe vazal van Erbakan en zijn Turks islamfundamentalisme.
In 1974 schreef Erdogan het toneelstuk Mason-Komunist-Yahudi dat antisemitisch en anti-vrijzinnig van inslag was. In 1996 riep hij op een partijcongres zelfs dat een wereldcomplot van joden de controle over de planeet dreigt te nemen. In 2002 lanceerde hij een alcoholverbod in openbare horecazaken, een verbod op het slachten van kalkoenen met kerstmis en een opsplitsing van mannen en vrouwen in het openbaar vervoer. In 2003 toonde hij zelfs begrip voor de antisemitische hotelaanslagen aan de Turkse en Egyptische riviera. In 2004 wou hij overspel terug strafbaar stellen en verklaarde hij geen problemen meer te zien met de eventuele herinvoering van de sharia die overspel met steniging straft. Polygamie mag voor Erdogan dan weer wel, maar mannen mogen vrouwen niet langer de hand drukken in het openbaar. Logisch allemaal. Hij stak zijn aversie voor de macht van de EU nooit onder stoelen of banken en riep op een meeting in Straatsburg zelfs uit dat de Turken hun eigen beslissingen nemen, in hun eigen parlement en niet in dat van Europa. Dat belooft alvast voor de Turkse loyauteit na een eventuele toetreding.
Op een vraag van de Europese Commissie antwoordde Erdogan bitsig. Zij die beweren dat er nog steeds ideologisch gemotiveerde folteringen plaats vinden in Turkije, hebben banden met terreurorganisaties. Eurocommissaris Verheugen werd plots afgeschilderd als een terrorist. De AKP mag dan wel de "sluier" afgezworen hebben, toch moesten vrouwen onder hun bewind tijdelijk opnieuw verplicht de "chador" dragen. Ook het AKP-imperialisme blijft zich manifesteren. Erdogan vond het gepast om op een partijcongres openlijk te stellen dat Turkije eerder dan de EU uitbreiding verdient. De minaretten zijn onze bajonetten, de koepels onze helmen, de moskeeën onze kazernes en de gelovigen onze soldaten.
Ik wil de AKP en Turkije niet over dezelfde kam scheren als Al-Qaeda, de Taliban en andere extreem-fanatieke terreurgroepen, maar wil toch ook een kanttekening maken bij hun schaamteloze pretentie zichzelf "seculier" en "moslimdemocratisch" te noemen. De afgelopen decennia kende Turkije een soennitische renaissance die vandaag de dag steeds meer aan de oppervlakte komt. Turkije telt momenteel meer dan 70,000 moskeeen, oftewel 40% meer dan dertig jaar geleden. Het ministerie voor religieuze zaken heeft één van de grootste jaarbudgetten in vergelijking met andere ministeries. Op vijf jaar tijd zijn het aantal religieuze scholen in Turkije verviervoudigd.
Dit zijn allemaal signalen dat Turkije in de gepolariseerde moslimwereld echt niet die ene seculiere uitzondering vormt.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
De EU kijkt lijdzaam toe hoe de seculiere staat van Ataturk de laatste jaren verworden is tot een oergodsdienstige quasi-fundamentalistische natie. Onder de vlag van het Nieuwe Islamisme trachten de "nieuwe" Turken deze evolutie een schijn van rechtvaardigheid te geven. De Westerlingen willen het volgens hen maar niet snappen. Ze noemen ons zelfs "kwaadsprekers" die over Turkije geen enkel goed woord overhebben. Turkije is volgens zijn eigen leiders niet fundamentalistisch maar louter nieuw-islamist. Welke lading deze term ook moge dekken, weten we niet, maar het is zeker niet datgene wat Turkije zelf zegt. Het is aan mij om vandaag het opgelaten ballonnetje van hun "moslim-democratie" te doorprikken. Open jullie ogen alvorens de Turken ze sluiten.
Islam en de lekenstaat zijn twee absolute tegenpolen en bijgevolg onverzoenbaar. De Algerijnse president Boumedienne verwoordde het treffend tijdens een audiëntie in 1969. Een lekenstaat is onmogelijk in de Islam want het is niet enkel een religie, het is een beschaving. Hij beëindigde dit gesprek zelfs met een directe verwijzing naar Turkije dat doen de enige seculiere moslimstaat ter wereld was. Ook in Turkije zal er een reactie komen. De Turken zullen terugkeren naar de Islam. Het kan niet anders. In 2002 werd deze profetie bewaarheid. De AKP-partij van islamfundamentalist en burgemeester van Istanboel Tayyip Erdogan won dan de parlementsverkiezingen met een ultra-religieus programma. Door de ondemocratische nationale kiesdrempel van maar liefst 10% kon de AKP met maar 34% van de stemmen toch 67% van de parlementszetels bemachtigen. Meer dan 45% van de Turkse kiezers werden niet vertegenwoordigd in het parlement. Ook de Koerden haalden, ondanks hun regionale sterkte, geen enkele zetel in het parlement.
Ook in 1994 gebeurde reeds een soortgelijk iets. De Refah Partisi van de veroordeelde moslimfanaticus Erbakan won dan de verkiezingen. Erbakan had in de jaren '70 en '80 al een aantal postjes bekleed in diverse regeringen alvorens na een mislukte fundamentalistische staatsgreep gearresteerd en opgesloten te worden. Hij gold als de pleitbezorger bij uitstek van de invasie van Cyprus, van de onderdrukking van de Koerdische minderheid en van de jaarlijkse organisatie van een Islamitische Conferentie op Turkse bodem om de "islamsolidariteit" te bevorderen. Elk jaar krijgen fundamentalistische regimes financiële en politieke steun via deze Conferentie. Op het lijstje van recente steunontvangers vinden we Afghanistan onder de Taliban, Nigeria tijdens het proces Lawal, Soedan tijdens de genocide in Darfour, Palestina na de Hamasoverwinning en Libanon na de staatsgreep van de Hezbollah. Turkije sponsort met andere woorden enerzijds wel openlijk anti-westerse landen, maar wil anderzijds toch tot de EU toetreden. Ben ik de enige die in deze situatie een onoverkomelijke ongerijmdheid zie?
In 1993 vermoordden Refah Partisi-militanten (waaronder een aantal latere AKP-parlementsleden) in Ankara de antireligieuze journalist Mumcu, steken ze in Sivas een hotel vol westerlingen in brand en plegen ze een aanslag op de seculiere schrijver Nesin. In 1997 organiseerde de Refah Partisi-burgemeester van Sincan in aanwezigheid van de Iraanse ambassadeur een grote anti-semitische manifestatie waarop hij nota bene de noodzaak verwoordde om in Turkije terug te grijpen naar de sharia. Ondertussen werd de pro-westerse koers van het "oude" Turkije vervangen door een imperialistische pan-islamistische politiek. In 1989 wist Erbakan op bezoek in Arnhem deze ommezwaai in niet mis te verstane verwoordingen te bevestigen. De Europeanen zijn ziek. Wij hebben het medicijn. Heel Europa wordt islamistisch. Wij gaan Rome veroveren. Maar toch wil Turkije vandaag nog steeds koste wat het kost tot dat "zieke" Europa gaan horen?
De eerste minister van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, is de spindokter van dat "nieuwe Islamisme". Hij weet dat een fundamentalistisch Turkije nooit in de EU kan worden opgenomen en profileert zich dus als een "moslimdemocraat". Nochtans is hij allesbehalve het brave broertje dat hij pleegt te zijn. Na een strenge religieuze opvoeding trachtte hij onder het koosnaampje "imam Beckenbauer" een profvoetbalcarrière op te bouwen. Zijn weigering om uit religieuze overtuiging zijn baard af te scheren, maakte een abrupt einde aan zijn prille succes. Nadien zal hij zich ontpoppen tot een trouwe vazal van Erbakan en zijn Turks islamfundamentalisme.
In 1974 schreef Erdogan het toneelstuk Mason-Komunist-Yahudi dat antisemitisch en anti-vrijzinnig van inslag was. In 1996 riep hij op een partijcongres zelfs dat een wereldcomplot van joden de controle over de planeet dreigt te nemen. In 2002 lanceerde hij een alcoholverbod in openbare horecazaken, een verbod op het slachten van kalkoenen met kerstmis en een opsplitsing van mannen en vrouwen in het openbaar vervoer. In 2003 toonde hij zelfs begrip voor de antisemitische hotelaanslagen aan de Turkse en Egyptische riviera. In 2004 wou hij overspel terug strafbaar stellen en verklaarde hij geen problemen meer te zien met de eventuele herinvoering van de sharia die overspel met steniging straft. Polygamie mag voor Erdogan dan weer wel, maar mannen mogen vrouwen niet langer de hand drukken in het openbaar. Logisch allemaal. Hij stak zijn aversie voor de macht van de EU nooit onder stoelen of banken en riep op een meeting in Straatsburg zelfs uit dat de Turken hun eigen beslissingen nemen, in hun eigen parlement en niet in dat van Europa. Dat belooft alvast voor de Turkse loyauteit na een eventuele toetreding.
Op een vraag van de Europese Commissie antwoordde Erdogan bitsig. Zij die beweren dat er nog steeds ideologisch gemotiveerde folteringen plaats vinden in Turkije, hebben banden met terreurorganisaties. Eurocommissaris Verheugen werd plots afgeschilderd als een terrorist. De AKP mag dan wel de "sluier" afgezworen hebben, toch moesten vrouwen onder hun bewind tijdelijk opnieuw verplicht de "chador" dragen. Ook het AKP-imperialisme blijft zich manifesteren. Erdogan vond het gepast om op een partijcongres openlijk te stellen dat Turkije eerder dan de EU uitbreiding verdient. De minaretten zijn onze bajonetten, de koepels onze helmen, de moskeeën onze kazernes en de gelovigen onze soldaten.
Ik wil de AKP en Turkije niet over dezelfde kam scheren als Al-Qaeda, de Taliban en andere extreem-fanatieke terreurgroepen, maar wil toch ook een kanttekening maken bij hun schaamteloze pretentie zichzelf "seculier" en "moslimdemocratisch" te noemen. De afgelopen decennia kende Turkije een soennitische renaissance die vandaag de dag steeds meer aan de oppervlakte komt. Turkije telt momenteel meer dan 70,000 moskeeen, oftewel 40% meer dan dertig jaar geleden. Het ministerie voor religieuze zaken heeft één van de grootste jaarbudgetten in vergelijking met andere ministeries. Op vijf jaar tijd zijn het aantal religieuze scholen in Turkije verviervoudigd.
Dit zijn allemaal signalen dat Turkije in de gepolariseerde moslimwereld echt niet die ene seculiere uitzondering vormt.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 12:30
3 comments
3 Comments:
Sinds kort is er een Europese website actief die onze Europese burgers oproept tot actie tegen de toetreding van het islamitische Turkije. Een moslim-land met zo'n 75 miljoen inwoners.
Wat een dergelijke toetreding zou betekenen kunnen weldenkende burgers op één hand aftellen: de poorten van Europa gaan wagewijd open voor een ware invasie van de moslims. In de afgelopen eeuwen hebben de muzelmannen het vaak geprobeerd maar onze dappere voorouders, aan wie wij de tegenwoordige Westerse, democratische en welvarende samenlevingen danken, hebben de 'kruistochten' van deze barbaren telkens afgeslagen. Het laatst in 1683 toen ze zelfs voor de poorten van Wenen stonden.
Momenteel proberen sommige politici, veelal uit eigenbelang (een grote EU levert een hoop aardige baantjes op) of uit pure idiotie/magalomanie ons dit Turkije door de strot te duwen. Ook in Nederland is het grootste deel van diegenen die ons z.g. vertegenwoordigen voorstander van Turkije in de EU ondanks het feit dat een meerderheid van de bevolking falikant tégen is.
De website Zeg nee tegen Turkije! is een ludieke aktie gestart tegen het EU-lidmaatschap van een islamitische samenleving. Doe ook mee en laat merken dat muzelmannen aardige mensen zijn maar beslist niet passen in een beschaafde Westerse democratie.
Het is immers het proberen waard, niet geschoten is altijd mis...
mooi stuk!
maar of één EU-commissaris het zal lezen, laat staan au sérieux nemen? De realiteitszin van die mensen is evenredig met hun democratische legitimatie... wat niet meer dan logisch is. En we zwijgen beter over de zogenaamde parlementsleden (zonder enige bevoegdheid van betekenis).
Of laat De Standaard of De Morgen een stuk schrijven, en het bulkt weer van de drogredeneringen, of laat De Gucht zijn wereldverstand eens luchten, en zijn "geopolitieke" inzichten uit de doeken doen.
De beslissing is, dat weten wij toch allemaal, burgers én politici, al lang gevallen ...in Washington en bijgevolg ook in Londen.
De Europese, wat zeg ik, niet eens de Nederlandse bevolking zal nog worden geraadpleegd over haar eigen toekomst.
Even opletten: we leven wél nog onder het regime van de democratie! ...dat zeggen toch alle acceptabele partijen.
Ik zou hun definitie van democratie graag eens horen uitleggen op al die "ideologische congressen"... waar het bij voorkeur gaat over naamsveranderingen (bv op last van een bajesklant op vrije voeten) waar de "journalisten" zo verlekkerd op zijn.
Say no to Turkey!
It is the immigration, stupid!
Een reactie posten
<< Home