De High Society (Vincent De Roeck)
Onafhankelijk vergelijkend onderzoek in de lidstaten van de Europese Unie (weliswaar zonder de laatste nieuwkomers Bulgarije en Roemenië) naar het druggebruik legt de vinger op de wonde. Het aantal druggebruikers en drugsverslaafden neemt met de regelmaat van de klok toe. De cijfers uit de periode 2000-2005 (latere gegevens werden nog niet openbaar gemaakt) werden onlangs bekend gemaakt en strekken onze Europese maatschappij niet echt tot eer. Meer dan elf miljoen Europeanen hebben in dat tijdsbestek minstens één maal geëxperimenteerd met drugs. De Europese Unie telt momenteel in totaal meer dan 2,5 miljoen effectieve drugsverslaafden, waarvan ongeveer 1,5 miljoen aan hard drugs. Van een high society gesproken.
In het door de onderzoekers vooropgestelde tijdsbestek kan men een toename van druggebruik vaststellen in alle 25 onderzochte EU-lidstaten. In twintig van hen bedroeg de toename minstens 5%. Cijfers om inderdaad stil van te worden.
Extreem-rechts en hun vaak nog onverdraagzamere satellietorganisaties wenden deze cijfers steevast verkeerdelijk aan om het gedoogbeleid in ettelijke EU-lidstaten van soft drugs aan te vallen en bijwijlen zelfs af te schilderen als de enige oorzaak van deze malaise. Volgens deze rechts-radicalen heeft de overheid het tot plicht om druggebruik te bestrijden en zeker niet om het aan te moedigen of zelfs maar te dogen. Zij dragen de seculiere moraal van de "nultolerantie" (wat dat ook moge zijn) hoog in het vaandel, ook als het op druggebruik aankomt. Het is in hun ogen de verantwoordelijkheid van de staat om druggebruik te beteugelen. De slippery slope van zachte naar harde drugs is dan ook voor hen een allesomvattende heilige koe waaraan niet getorst mag worden. Deze premisse ontkennen, is in hun ogen al bijna even slecht als zelf drugs gebruiken of verhandelen. Als men marihuana legaliseert, zal men volgens hen op termijn ook cocaïne en heroïne gaan depenaliseren met alle gevolgen van dien. Volgens hen heeft het gedoogbeleid het aantal drugsslachtoffers enkel maar doen toenemen. En eigenlijk kunnen we hen niet eens volledig ongelijk geven. Het is inderdaad een zeer jammerlijk factum dat het aantal drugsslachtoffers de laatste jaren exponentieel toeneemt, en vandaag daadwerkelijk de pan uitswingt. Ook de heisa naar aanleiding van het gratis verstrekken van Methadon aan Luikse verslaafden past perfect in dat angstplaatje. Maar is dit alles wel de schuld van de overheid? Waarom spreekt er niemand meer over de individuele verantwoordelijkheid?
Volgens mij ligt de oorzaak van deze ware drugepidemie niet zozeer bij de overheid, maar bij het algemene morele verval eigen aan onze postmoderne samenleving die nu éénmaal gebaseerd is op consumptie, wegwerpproducten, losse banden en decadentie. Men spreekt in sociologische middens niet voor niets over de throw-away society. Dat er steeds meer en meer mensen zelfmoord plegen of hun toevlucht zoeken in de drugs, is een niet te miskennen feit. Dat drugs sociaal meer en meer aanvaard worden waardoor het gebruik toeneemt, is eveneens de realiteit. Wat echter een grote leugen is, is het aandeel van de deregulariserende overheid in deze onhoudbare toestand. Het is maar al te gemakkelijk om op de overheid te schieten en zo de hamvraag naar de individuele verantwoordelijkheid van de gebruikers te omzeilen.
Het is in de eerste plaats immers niet aan de overheid om bepaalde gedragingen strafbaar te stellen. Het is niet aan vadertje staat om de keuzevrijheid van zijn burgers te beknotten. Het is niet aan Brussel om onze vrijheid als consument in te perken. Elke druggebruiker valt zijn eigen lijf en leden aan zonder daarom per definitie zijn medeburgers tot last te zijn. Het sociaal contract van Rousseau gaat inzake dus niet op. Er zijn geen concurrerende vrijheden en de individuele vrijheid moet inzake dan ook absoluut zijn. Elke druggebruiker heeft het recht zijn ongezond bestaan verder te zetten, zolang hij er zelf ook de gevolgen van draagt. Het doorschuiven van deze individuele verantwoordelijkheid naar de overheid is dan ook een teken van zwakte en lafheid. Nochtans krijgt deze toestand maar al te vaak de steun van de media en van de zelfverklaarde “ideologen” van het “volk”, wie of wat dat ook moge zijn.
Het miskennen van deze opvatting impliceert mutatis mutandis het miskennen van de menselijkheid en de intrinsieke vrijheid van elk individu, nochtans een core value van onze seculiere liberale samenleving. Iets dergelijks kan toch onmogelijk ooit de bedoeling zijn in een verlichte maatschappij als de onze. Het gedoogbeleid kwam er niet om drugs aan te moedigen maar louter om één van de vele overbodige vrijheidsrovende wetten af te schaffen. Elk individu kiest zelf in alle vrijheid om al dan niet drugs te gebruiken. Wie openlijk durft opwerpen dat het aan de monsterstaat is om dat te verbieden, adhereert in feite aan de stelling dat de individuele vrijheid ondergeschikt is aan de willekeur van de staat. In deze etatistische redenering, in deze vrijheidsvernietigende denkpiste, kan ik als jonge vrijgevochten liberaal onmogelijk meegaan. Onze rechten en vrijheden zijn in mijn ogen immers niet te koop.
Onze postmoderne, decadente en rotverwende samenleving kent inderdaad niet enkel positieve kanten, maar zeker ook negatieve aspecten. Ik ontken dit zeker niet, maar tot op de dag van vandaag is er geen beter alternatief voor handen. We kunnen de tijd immers niet terugdraaien tot de Middeleeuwen. We kunnen Adolf Hitler niet reanimeren en terug aan de macht brengen. We kunnen de welvaart en de golden fifties and sixties niet vergeten of doen alsof ze nooit plaatsgevonden hebben. We kunnen de vrijheid van de Westerse mens en beschaving niet meer afschaffen. Onze huidige samenleving is het beste dat we als eenvoudige borelingen doorheen de eeuwen konden bedenken en als een high society daarbij hoort, dan is het maar zo. Ik zal er geen minuut slaap voor laten.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
In het door de onderzoekers vooropgestelde tijdsbestek kan men een toename van druggebruik vaststellen in alle 25 onderzochte EU-lidstaten. In twintig van hen bedroeg de toename minstens 5%. Cijfers om inderdaad stil van te worden.
Extreem-rechts en hun vaak nog onverdraagzamere satellietorganisaties wenden deze cijfers steevast verkeerdelijk aan om het gedoogbeleid in ettelijke EU-lidstaten van soft drugs aan te vallen en bijwijlen zelfs af te schilderen als de enige oorzaak van deze malaise. Volgens deze rechts-radicalen heeft de overheid het tot plicht om druggebruik te bestrijden en zeker niet om het aan te moedigen of zelfs maar te dogen. Zij dragen de seculiere moraal van de "nultolerantie" (wat dat ook moge zijn) hoog in het vaandel, ook als het op druggebruik aankomt. Het is in hun ogen de verantwoordelijkheid van de staat om druggebruik te beteugelen. De slippery slope van zachte naar harde drugs is dan ook voor hen een allesomvattende heilige koe waaraan niet getorst mag worden. Deze premisse ontkennen, is in hun ogen al bijna even slecht als zelf drugs gebruiken of verhandelen. Als men marihuana legaliseert, zal men volgens hen op termijn ook cocaïne en heroïne gaan depenaliseren met alle gevolgen van dien. Volgens hen heeft het gedoogbeleid het aantal drugsslachtoffers enkel maar doen toenemen. En eigenlijk kunnen we hen niet eens volledig ongelijk geven. Het is inderdaad een zeer jammerlijk factum dat het aantal drugsslachtoffers de laatste jaren exponentieel toeneemt, en vandaag daadwerkelijk de pan uitswingt. Ook de heisa naar aanleiding van het gratis verstrekken van Methadon aan Luikse verslaafden past perfect in dat angstplaatje. Maar is dit alles wel de schuld van de overheid? Waarom spreekt er niemand meer over de individuele verantwoordelijkheid?
Volgens mij ligt de oorzaak van deze ware drugepidemie niet zozeer bij de overheid, maar bij het algemene morele verval eigen aan onze postmoderne samenleving die nu éénmaal gebaseerd is op consumptie, wegwerpproducten, losse banden en decadentie. Men spreekt in sociologische middens niet voor niets over de throw-away society. Dat er steeds meer en meer mensen zelfmoord plegen of hun toevlucht zoeken in de drugs, is een niet te miskennen feit. Dat drugs sociaal meer en meer aanvaard worden waardoor het gebruik toeneemt, is eveneens de realiteit. Wat echter een grote leugen is, is het aandeel van de deregulariserende overheid in deze onhoudbare toestand. Het is maar al te gemakkelijk om op de overheid te schieten en zo de hamvraag naar de individuele verantwoordelijkheid van de gebruikers te omzeilen.
Het is in de eerste plaats immers niet aan de overheid om bepaalde gedragingen strafbaar te stellen. Het is niet aan vadertje staat om de keuzevrijheid van zijn burgers te beknotten. Het is niet aan Brussel om onze vrijheid als consument in te perken. Elke druggebruiker valt zijn eigen lijf en leden aan zonder daarom per definitie zijn medeburgers tot last te zijn. Het sociaal contract van Rousseau gaat inzake dus niet op. Er zijn geen concurrerende vrijheden en de individuele vrijheid moet inzake dan ook absoluut zijn. Elke druggebruiker heeft het recht zijn ongezond bestaan verder te zetten, zolang hij er zelf ook de gevolgen van draagt. Het doorschuiven van deze individuele verantwoordelijkheid naar de overheid is dan ook een teken van zwakte en lafheid. Nochtans krijgt deze toestand maar al te vaak de steun van de media en van de zelfverklaarde “ideologen” van het “volk”, wie of wat dat ook moge zijn.
Het miskennen van deze opvatting impliceert mutatis mutandis het miskennen van de menselijkheid en de intrinsieke vrijheid van elk individu, nochtans een core value van onze seculiere liberale samenleving. Iets dergelijks kan toch onmogelijk ooit de bedoeling zijn in een verlichte maatschappij als de onze. Het gedoogbeleid kwam er niet om drugs aan te moedigen maar louter om één van de vele overbodige vrijheidsrovende wetten af te schaffen. Elk individu kiest zelf in alle vrijheid om al dan niet drugs te gebruiken. Wie openlijk durft opwerpen dat het aan de monsterstaat is om dat te verbieden, adhereert in feite aan de stelling dat de individuele vrijheid ondergeschikt is aan de willekeur van de staat. In deze etatistische redenering, in deze vrijheidsvernietigende denkpiste, kan ik als jonge vrijgevochten liberaal onmogelijk meegaan. Onze rechten en vrijheden zijn in mijn ogen immers niet te koop.
Onze postmoderne, decadente en rotverwende samenleving kent inderdaad niet enkel positieve kanten, maar zeker ook negatieve aspecten. Ik ontken dit zeker niet, maar tot op de dag van vandaag is er geen beter alternatief voor handen. We kunnen de tijd immers niet terugdraaien tot de Middeleeuwen. We kunnen Adolf Hitler niet reanimeren en terug aan de macht brengen. We kunnen de welvaart en de golden fifties and sixties niet vergeten of doen alsof ze nooit plaatsgevonden hebben. We kunnen de vrijheid van de Westerse mens en beschaving niet meer afschaffen. Onze huidige samenleving is het beste dat we als eenvoudige borelingen doorheen de eeuwen konden bedenken en als een high society daarbij hoort, dan is het maar zo. Ik zal er geen minuut slaap voor laten.
Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 10:01
6 comments
6 Comments:
Als sporadisch lezer van deze blog valt het mij op dat de meeste discussies hier niet gaan over het verschil in visie tussen links en rechts over diverse problemen, maar dat iedereen zomaar zijn eigen mening ventileert. Sommige bloggers kiezen hier duidelijk de kant van extreem-rechts, anderen voor een gematigd rechtsisme, en dan nog anderen voor het "libertarisme", waaronder auteur Vincent De Roeck. Ik kan vooral het laatste wel smaken omdat het een stem is in Vlaanderen die nergens politiek vertaald wordt.
Maar deze tekst van deheer De Roeck belicht toch maar opvallend weinig het toenemend gebruik van drugs als oorzaak van vele samenlevingsproblemen. Zonder te polariseren durf ik toch te stellen dat in een groot percentage van gevallen van kindermishandeling of kinderverwaarlozing de ouders drugsverslaafden zijn. (Alcoholisme is voor mij ook een drugsverslaving!) Opnieuw zonder te polariseren durf ik stellen dat een groot percentage van de 'kleine' criminaliteit met dit fenomeen nauw verbonden is. Kleine criminaliteit met grote gevolgen echter. Het verzuurt de Vlaming en het maakt het Vlaams belang groot.
De Roeck spreekt over het causaal verband tussen de bandeloze maatschappij en het druggebruik. Ik stel juist het tegenovergestelde. Drugs leiden tot een bandeloze maatschappij. En of we nu etatisten of libertariërs zijn, laat ik in het midden, maar ik ben het niet eens met je oorzaak-gevolg idee. Zonder je werk en je goede teksten te willen afbreken.
Een mooi stuk, waar ik het enkel eens mee kan zijn.
Als randbemerking enkel dit: Wanneer de regerende instanties zelf, op in se willekeurige wijze, beslissen wanneer zij tolerant zijn en wanneer zij dat niet wensen te zijn, dan is een drugs-gedoogbeleid niet een positief kenmerk van die regeerders, maar een negatief met een toevallige goede uitkomst.
Nog iets, waar ik pas net aan dacht: Als de overheid drugs gaat gedogen, dienen er aanpassingen aan het sociale systeem te gebeuren. Wie ervoor kiest om zichzelf chronisch in de vernieling te rijden, heeft m.i. ook geen geen recht meer op hulp van de verzorgingsstaat.
En aangezien een dergelijk sociaal beleid onherroepelijk tot een uit de pan swingende criminaliteit zal leiden, dienen druggebruikers na een eerste overtreding (zelfs een parkeerboete!) hetzij levenslang opgesloten te worden, hetzij geëxecuteerd.
Het probleem is dat er weinig sociale controle is. In een gezonde maatschappij zouden er voldoende incentives zijn om zichzelf van een autodestructieve koers af te houden. Murray bv steunt op incentives en de maatschappij om de drugsproblematiek aan te pakken. Gebruik drugs als je wil, maar dat hoeven wij niet te bekostigen (Sociale Zekerheid) noch te tolereren (woongebied,werkgelegenheid). M.a.w. hen de nodige incentives te geven vanuit de sociale maatschappij zonder Staatsdwang zodat ze zich conform stellen met de aanvaardbare normen van de maatschappij.
Alleen kan men dat moeilijk uitvoeren, zeker in het huidige 'antidiscriminatie & antiracisme' beleid.
In Lokeren liet een drugskoppel onlangs zijn baby gedurende 2 dagen en 2 nachten VERHONGEREN !!! Het is hoog tijd dat we allen samen VECHTEN tegen drugs. Het is een beetje zoals Eisenhower ooit zei over oorlog en vrede. 'We zullen de vrede bekomen maar we moeten ervoor véchten'. Hetzelfde geldt voor de strijd tegen drugs.
Het is in feite gewoon een kwestie van prioriteiten stellen. Onze leiders hebben ervoor geopteerd om eerst de zware criminelen aan te pakken, die een sigaret durven roken op café. Door de taksen en accijnzen die ze op sigaretten leggen, bestaat er immers een groot gevaar dat rokers inbraken plegen, auto's kraken om de radio, GPS en noem maar op te stelen, zodat ze hun verslaving kunnen blijven betalen. Drugs zijn precies geen prioriteit hoewel er veel meer gevaar uitgaat van junkies dan van rokers.
En ondanks dit alles, lopen er nog naïvelingen rond die drugs willen legaliseren! Onbegrijpelijk en zéér frustrerend voor de goede mensen binnen onze ontspoorde samenleving!
Oh ja want door de legalisering gaat de criminaliteit ineens uit te pan swingen. Wanneer men in de plaats sociale controle gaat instellen ipv Staatscontrole dat tot hiertoe niets anders deed dan falen. Wat u blijkbaar wil is sociale controle door middel van Staatsdwang, dan moet men dat ook doen voor rokers;zuiplappen;snoepers;fastfooders...
Een reactie posten
<< Home