Een Brug Te Ver (Vincent De Roeck)
Twee jaar geleden werd het ondenkbare dan toch werkelijkheid. Turkije kreeg in oktober 2004 een positief advies omdat het in voldoende mate beantwoordde aan de criteria van Kopenhagen. Volwaardige toetredingsonderhandelingen met Turkije werden aangevat. Feest in Istanboel, onvrede elders. Deze beslissing werd immers totaal niet gedragen door de Europese bevolking, noch door de schare mensenrechtenactivisten die de EU als lichtbaken zien, en al evenmin door de academici en de andere Europese prominenten. Alsof de Eurocraten doof bleven voor deze kritiek, alsof de Euroelite blind bleef voor het totaal gebrek aan maatschappelijke draagvlak, hielden onze Europese leiders toch vast aan de idee van een snelle Turkse toetreding. De opgestelde criteria werden zelfs zo geïnter-preteerd en uitgehold dat de folteringen, de onderdrukkingen en het gebrek aan rule of law in Turkije plots van geen tel meer waren.
De referenda in Frankrijk en Nederland mochten dan wel het (definitieve) einde van de groeiende EU betekend hebben, toch werden de uitkomsten van deze volksraadplegingen niet opgevat als stemmen tegen een eventuele Turkse toetreding. In werkelijkheid speelde de factor Turkije wel degelijk een rol in beide referenda. Turkije hoort immers niet thuis in de Europese Unie. Een realistisch initiatief is een bevoorrecht partnerschap dat we op termijn ook aan Rusland, de Kaukasische republieken, het Midden-Oosten en de Maghreblanden zullen moeten aanbieden. Louis Michel ziet het echter anders en droomt al luidop van een Europese Unie tot aan de Perzische Golf en de Sahara. Ik ben het niet eens met Michel. Europa moet immers Europees blijven en Turkije past mijns inziens niet in dat verhaal.
Eerst en vooral is Turkije geen Europees land. Enkel Thracië (slechts 4% van het totale Turkse grondgebied) ligt geografisch in Europa. Noch historische motieven (de Turkse aanwezigheid in Europa was er één van oorlog, bezetting, onderdrukking en plundering), noch defensiemotieven (Turkije zal nooit uit de NAVO stappen, ook niet als het buiten de EU gehouden wordt) kunnen hier een rol spelen. Dat op termijn de Middellandse Zee, de Bosphorus en de Zwarte Zee de Europese zuidgrenzen worden, lijkt mij toch voor zich te spreken. Turkije past niet in deze verwachtingen.
Ook de absorptiekracht van de Europese Unie is ontoereikend. We kunnen Turkije niet aan. Turkije zou het grootste land in de Unie worden met een bevolking die tegen 2020 groter zal zijn dan die van Duitsland. Daarbij komt nog het feit dat miljoenen Turken als gevolg van hun diaspora reeds uitgeweken zijn naar andere Europese landen. Tegen de politieke macht van Turkije zal niets of niemand nog opgewassen zijn. De Europese Unie zal op termijn steevast verworden tot een groot nieuw Ottomaans rijk, en dat is volgens mij een veel te hoge prijs om te betalen.
Moesten we afstappen van het geografische aspect, dan nog heeft Turkije onvoldoende banden met onze leidcultuur om toe te kunnen treden. Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en bepaalde gemeenschappen in zuidelijk Afrika zijn veel beter inpasbaar in Europa dan Turkije. 99,8% van de Turken zijn immers "nieuw-Islamisten". Dit maakt dat Turkije, wars van alle racistische en religieuze oprispingen, wel degelijk tot de islamitische beschavingsgemeenschap behoort, en niet tot die van (West-)Europa. De EU mag dan wel geen "Christelijke Club" zijn, toch mag dit de deuren niet wagenwijd openzetten voor Turkije. Eurocommissaris Fischler verwerpt elke Turkse aanspraak op EU-lidmaatschap. This is not small potatoes, aldus Fischler. En gelijk heeft hij! Het seculiere Europa is niet klaar om zulk een gigantische islamistische staat in zijn gelederen op te nemen. De EU zou er aan kapot gaan.
De verschillen tussen ons en de Islam zijn momenteel te groot om een dergelijke Unie werkbaar te maken, laat staan te houden. De zee tussen onze beide beschavingen is vooralsnog veel te diep. Ook de toenemende radicalisering van de Turkse islam is zorgwekkend te noemen. Dat een verwijzing naar de "Joods-Christelijke" wortels de Europese Grondwet niet gehaald heeft, benadrukt niet zozeer de identiteitsschaamte bij onze leiders, dan wel het reeds volledig aanvaard hebben van de basisideeën van de Verlichting en de daarbijhorende absolute scheiding tussen kerk en staat. Turkije maakt dat onderscheid (nog) niet en kan bijgevolg niet in zo’n Europese Unie thuis horen. Het feit dat Turkije via de Organisatie van de Islamitische Conferentie Nigeria steunde in het laten stenigen van Amina Lawal wegens overspel spreekt dan ook boekdelen.
Turkije respecteert de mensenrechten niet en is ook moeilijk een democratie naar Europees model te noemen. De Koerden worden er nog steeds onderdrukt. Burgerlijke vrijheden zijn er nog steeds ondergeschikt aan de willekeur van de staat. Vrouwen zijn er minderwaardig aan mannen. Eremoorden en kinderarbeid zijn er weliswaar gereglementeerd maar worden oogluikend toch toegelaten. De EU-lidstaat Cyprus wordt nog steeds niet erkend en zelfs deels bezet. De haatdragende AKP heeft de Islam heringevoerd als officieuze staatsgodsdienst in het zogenaamde “seculiere” Turkije. Een nationale kiesdrempel van 10% zet bijna de helft van de stemgerechtigden in de kou. De Armeense genocide wordt niet enkel doodgezwegen, maar zelfs volledig ontkend. De steun aan staten, zoals Afghanistan, Soedan, Nigeria en Palestina, die het niet nauw nemen met de mensenrechten en het internationale (islam)terrorisme financieren, wordt ononderbroken voortgezet. Turkije is geen staat naar Europees model, laat staan een “westerse” democratie.
De grootste paradox in het "seculiere democratische" Turkse bestel is de almacht van het leger. Het Turkse leger hangt immers nog steeds het Kemalisme aan, de areligieuze doctrine van de stichter van Turkije, terwijl de politieke wereld er steeds meer de kant kiest van de (fundamentalistische) islam. Turkije is de enige NAVO-lidstaat waar de burgermaatschappij geen of nauwelijks vat heeft op het leger. De Turkse Veiligheidsraad heeft geen politieke leden en de militairen die er zetelen, grijpen overal in tegen de, wat zij noemen, soennitische renaissance. Talrijke dorpen werden door militairen, wars van elke politieke controle, bezet en hun burgemeesters afgezet nadat (extreem)religieuzen er verkozen werden. Ook de pogingen van het leger om de vrouwen, de niet-separatistische minderheden, de pers en de mensenrechtenactivisten te helpen, lopen op niets uit door de religieuze “vijfde colonnes” in de Turkse samenleving. De militaire acties tegen de Koerden moeten ook bekeken worden in het licht van dat Kemalisme dat seculariteit koppelt aan een unitaire staat. De onafhankelijkheidsstrijd van de Koerden past in de ogen van het leger niet in dat plaatje. Turkije is een de facto militaire dictatuur die zich "verlichter" opstelt dan de Islamistische verkozenen. Dit is een ongeziene situatie in de wereld.
Een toetreding van Turkije zou een directe en langdurige aderlating van de Europese Unie betekenen. Turkije valt immers socio-economisch niet in te passen. 15% van de Turken leven onder de armoedegrens, die in Turkije nota bene op 35 euro vastgelegd werd terwijl ze in de EU op 300 euro ligt. Turkije is met andere woorden een straatarm land waarvan het merendeel van de staatsuitgaven naar defensie en religie gaan. Het BBP per capita in Turkije bedraagt net 2,000 euro terwijl het in de EU-15 meer dan 27,000 euro bedraagt. Deze kloof is onoverbrugbaar zonder decennialang steun te blijven geven aan Turkije. Een Turkse toetreding en de massale geldtransfers zullen sowieso de verdere toetreding van de Balkanstaten onmogelijk maken. Dit is een veel te groot offer in mijn ogen. Ook de toekomst ziet er niet veel beter uit. De Turkse economie groeit jaarlijks maar met 1,3% wat neerkomt op een lagere groei dan de groei van hun bevolking. Turkije kan ook zijn inflatie niet onder controle houden. Over de laatste dertig jaar bedraagt de gemiddelde inflatievoet meer dan 65%. Hun archaïsche landbouwmethodes maken een uniform Europees landbouw-beleid onmogelijk zonder massa's investeringen in de Turkse landbouw.
Daarbij komt dan ook nog dat Turkije geen functionerende vrije markteconomie kent. Het oprichten van bedrijven duurt er maanden. Er is geen toegang tot internationale kapitaalmarkten en tal van import- en exportbeperkingen volgen elkaar in sneltempo op. Van privatiseringen is zelfs totaal geen sprake, laat staan van deregulering. Overheidsbedrijven draaien slecht maar blijven toch bestaan. De Turkse staat controleert zelfs traditioneel "vrije" markten zoals het bankwezen en een (groot) deel van de toeristische sector. Slechts een kleine 45% van de Turken heeft een job. Het onderwijs biedt nauwelijks terdege opleidingen om de economie van competente werknemers te kunnen voorzien. Ook het instabiele politieke klimaat, de voortdurende bemoeienissen van de overheid en het ontbreken van een volwaardig onafhankelijk onpartijdig niet-corrupt rechtssysteem zijn welvaartsvernietigend. Turkije zweeft al jaren op rand van bankroet.
Turkije is niet in staat om te concurreren met de Europese binnenmarkten. De eigen industrie is oubollig. Volgens het World Economic Forum valt Turkije macro-economisch buiten de EU en alle andere verwesterde economieën. Slechts 0,3% van het Turkse BBP is afkomstig van buitenlandse investeringen. Binnen de 91 landen van de "eerste wereld" staat Turkije op de 86ste plaats! Turkije kent geen productie van hoogtechnologische goederen. 18% van de Turkse mannen, 32% van de vrouwen en 24% van de kinderen zijn analfabeet. Eén miljoen kinderen tussen de 6 en de 14 jaar werken al in de industrie. Een kleine 400,000 hiervan zijn zelfs jonger dan 12 jaar. Volgens De Tijd zal een Turkse toetreding de EU gedurende minstens een halve eeuw jaarlijks 34 miljard euro blijven kosten, wat neerkomt op 40% van de totale Europese begroting. Cijfers om stil en kwaad van te worden.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bemoeizucht van de Amerikanen met hun eigen geheime agenda, het democratisch deficiet, het niet houden van volksraadplegingen, de achtergronden van de Europositivo's en Eurosceptici, de vernietigingsdrang van de Britten en de ijdelheid van links in dit debat. Ook de algemene Europese malaise, het sputteren van de eigen economische motor, de eeuwige discussie tussen nettobetalers en netto-ontvangers en de aanwezige aversie en apathie van het Europese volk jegens Turkije moeten nog in rekening gebracht worden.
Turkije hoort niet thuis in de Europese Unie. Een "geprivilegieerd partnerschap" lijkt mij dan ook de beste en meest haalbare oplossing inzake Turkije en de EU. Jammer dat in België enkel het Vlaams Belang deze thesis aanhangt. De Turkse president Demirel noemde Turkije ooit een brug tussen oost en west. Ook Samuel Huntington in zijn Clash of Civilizations verwees naar die uitspraak van Demirel. Volgens Huntington is een brug een kunstwerk dat twee vaste entiteiten met elkaar verbindt maar onderdeel van geen van beide is. Laten we het zo houden. Zoniet verandert het islamitische Turkije voor Europa in een nieuwe brug van Arnhem, in een brug te ver.
Dit artikel is in hoofdzaak gebaseerd op bronnenmateriaal uit het boek "Een brug te ver : Turkije in de Europese Unie".
De referenda in Frankrijk en Nederland mochten dan wel het (definitieve) einde van de groeiende EU betekend hebben, toch werden de uitkomsten van deze volksraadplegingen niet opgevat als stemmen tegen een eventuele Turkse toetreding. In werkelijkheid speelde de factor Turkije wel degelijk een rol in beide referenda. Turkije hoort immers niet thuis in de Europese Unie. Een realistisch initiatief is een bevoorrecht partnerschap dat we op termijn ook aan Rusland, de Kaukasische republieken, het Midden-Oosten en de Maghreblanden zullen moeten aanbieden. Louis Michel ziet het echter anders en droomt al luidop van een Europese Unie tot aan de Perzische Golf en de Sahara. Ik ben het niet eens met Michel. Europa moet immers Europees blijven en Turkije past mijns inziens niet in dat verhaal.
Eerst en vooral is Turkije geen Europees land. Enkel Thracië (slechts 4% van het totale Turkse grondgebied) ligt geografisch in Europa. Noch historische motieven (de Turkse aanwezigheid in Europa was er één van oorlog, bezetting, onderdrukking en plundering), noch defensiemotieven (Turkije zal nooit uit de NAVO stappen, ook niet als het buiten de EU gehouden wordt) kunnen hier een rol spelen. Dat op termijn de Middellandse Zee, de Bosphorus en de Zwarte Zee de Europese zuidgrenzen worden, lijkt mij toch voor zich te spreken. Turkije past niet in deze verwachtingen.
Ook de absorptiekracht van de Europese Unie is ontoereikend. We kunnen Turkije niet aan. Turkije zou het grootste land in de Unie worden met een bevolking die tegen 2020 groter zal zijn dan die van Duitsland. Daarbij komt nog het feit dat miljoenen Turken als gevolg van hun diaspora reeds uitgeweken zijn naar andere Europese landen. Tegen de politieke macht van Turkije zal niets of niemand nog opgewassen zijn. De Europese Unie zal op termijn steevast verworden tot een groot nieuw Ottomaans rijk, en dat is volgens mij een veel te hoge prijs om te betalen.
Moesten we afstappen van het geografische aspect, dan nog heeft Turkije onvoldoende banden met onze leidcultuur om toe te kunnen treden. Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en bepaalde gemeenschappen in zuidelijk Afrika zijn veel beter inpasbaar in Europa dan Turkije. 99,8% van de Turken zijn immers "nieuw-Islamisten". Dit maakt dat Turkije, wars van alle racistische en religieuze oprispingen, wel degelijk tot de islamitische beschavingsgemeenschap behoort, en niet tot die van (West-)Europa. De EU mag dan wel geen "Christelijke Club" zijn, toch mag dit de deuren niet wagenwijd openzetten voor Turkije. Eurocommissaris Fischler verwerpt elke Turkse aanspraak op EU-lidmaatschap. This is not small potatoes, aldus Fischler. En gelijk heeft hij! Het seculiere Europa is niet klaar om zulk een gigantische islamistische staat in zijn gelederen op te nemen. De EU zou er aan kapot gaan.
De verschillen tussen ons en de Islam zijn momenteel te groot om een dergelijke Unie werkbaar te maken, laat staan te houden. De zee tussen onze beide beschavingen is vooralsnog veel te diep. Ook de toenemende radicalisering van de Turkse islam is zorgwekkend te noemen. Dat een verwijzing naar de "Joods-Christelijke" wortels de Europese Grondwet niet gehaald heeft, benadrukt niet zozeer de identiteitsschaamte bij onze leiders, dan wel het reeds volledig aanvaard hebben van de basisideeën van de Verlichting en de daarbijhorende absolute scheiding tussen kerk en staat. Turkije maakt dat onderscheid (nog) niet en kan bijgevolg niet in zo’n Europese Unie thuis horen. Het feit dat Turkije via de Organisatie van de Islamitische Conferentie Nigeria steunde in het laten stenigen van Amina Lawal wegens overspel spreekt dan ook boekdelen.
Turkije respecteert de mensenrechten niet en is ook moeilijk een democratie naar Europees model te noemen. De Koerden worden er nog steeds onderdrukt. Burgerlijke vrijheden zijn er nog steeds ondergeschikt aan de willekeur van de staat. Vrouwen zijn er minderwaardig aan mannen. Eremoorden en kinderarbeid zijn er weliswaar gereglementeerd maar worden oogluikend toch toegelaten. De EU-lidstaat Cyprus wordt nog steeds niet erkend en zelfs deels bezet. De haatdragende AKP heeft de Islam heringevoerd als officieuze staatsgodsdienst in het zogenaamde “seculiere” Turkije. Een nationale kiesdrempel van 10% zet bijna de helft van de stemgerechtigden in de kou. De Armeense genocide wordt niet enkel doodgezwegen, maar zelfs volledig ontkend. De steun aan staten, zoals Afghanistan, Soedan, Nigeria en Palestina, die het niet nauw nemen met de mensenrechten en het internationale (islam)terrorisme financieren, wordt ononderbroken voortgezet. Turkije is geen staat naar Europees model, laat staan een “westerse” democratie.
De grootste paradox in het "seculiere democratische" Turkse bestel is de almacht van het leger. Het Turkse leger hangt immers nog steeds het Kemalisme aan, de areligieuze doctrine van de stichter van Turkije, terwijl de politieke wereld er steeds meer de kant kiest van de (fundamentalistische) islam. Turkije is de enige NAVO-lidstaat waar de burgermaatschappij geen of nauwelijks vat heeft op het leger. De Turkse Veiligheidsraad heeft geen politieke leden en de militairen die er zetelen, grijpen overal in tegen de, wat zij noemen, soennitische renaissance. Talrijke dorpen werden door militairen, wars van elke politieke controle, bezet en hun burgemeesters afgezet nadat (extreem)religieuzen er verkozen werden. Ook de pogingen van het leger om de vrouwen, de niet-separatistische minderheden, de pers en de mensenrechtenactivisten te helpen, lopen op niets uit door de religieuze “vijfde colonnes” in de Turkse samenleving. De militaire acties tegen de Koerden moeten ook bekeken worden in het licht van dat Kemalisme dat seculariteit koppelt aan een unitaire staat. De onafhankelijkheidsstrijd van de Koerden past in de ogen van het leger niet in dat plaatje. Turkije is een de facto militaire dictatuur die zich "verlichter" opstelt dan de Islamistische verkozenen. Dit is een ongeziene situatie in de wereld.
Een toetreding van Turkije zou een directe en langdurige aderlating van de Europese Unie betekenen. Turkije valt immers socio-economisch niet in te passen. 15% van de Turken leven onder de armoedegrens, die in Turkije nota bene op 35 euro vastgelegd werd terwijl ze in de EU op 300 euro ligt. Turkije is met andere woorden een straatarm land waarvan het merendeel van de staatsuitgaven naar defensie en religie gaan. Het BBP per capita in Turkije bedraagt net 2,000 euro terwijl het in de EU-15 meer dan 27,000 euro bedraagt. Deze kloof is onoverbrugbaar zonder decennialang steun te blijven geven aan Turkije. Een Turkse toetreding en de massale geldtransfers zullen sowieso de verdere toetreding van de Balkanstaten onmogelijk maken. Dit is een veel te groot offer in mijn ogen. Ook de toekomst ziet er niet veel beter uit. De Turkse economie groeit jaarlijks maar met 1,3% wat neerkomt op een lagere groei dan de groei van hun bevolking. Turkije kan ook zijn inflatie niet onder controle houden. Over de laatste dertig jaar bedraagt de gemiddelde inflatievoet meer dan 65%. Hun archaïsche landbouwmethodes maken een uniform Europees landbouw-beleid onmogelijk zonder massa's investeringen in de Turkse landbouw.
Daarbij komt dan ook nog dat Turkije geen functionerende vrije markteconomie kent. Het oprichten van bedrijven duurt er maanden. Er is geen toegang tot internationale kapitaalmarkten en tal van import- en exportbeperkingen volgen elkaar in sneltempo op. Van privatiseringen is zelfs totaal geen sprake, laat staan van deregulering. Overheidsbedrijven draaien slecht maar blijven toch bestaan. De Turkse staat controleert zelfs traditioneel "vrije" markten zoals het bankwezen en een (groot) deel van de toeristische sector. Slechts een kleine 45% van de Turken heeft een job. Het onderwijs biedt nauwelijks terdege opleidingen om de economie van competente werknemers te kunnen voorzien. Ook het instabiele politieke klimaat, de voortdurende bemoeienissen van de overheid en het ontbreken van een volwaardig onafhankelijk onpartijdig niet-corrupt rechtssysteem zijn welvaartsvernietigend. Turkije zweeft al jaren op rand van bankroet.
Turkije is niet in staat om te concurreren met de Europese binnenmarkten. De eigen industrie is oubollig. Volgens het World Economic Forum valt Turkije macro-economisch buiten de EU en alle andere verwesterde economieën. Slechts 0,3% van het Turkse BBP is afkomstig van buitenlandse investeringen. Binnen de 91 landen van de "eerste wereld" staat Turkije op de 86ste plaats! Turkije kent geen productie van hoogtechnologische goederen. 18% van de Turkse mannen, 32% van de vrouwen en 24% van de kinderen zijn analfabeet. Eén miljoen kinderen tussen de 6 en de 14 jaar werken al in de industrie. Een kleine 400,000 hiervan zijn zelfs jonger dan 12 jaar. Volgens De Tijd zal een Turkse toetreding de EU gedurende minstens een halve eeuw jaarlijks 34 miljard euro blijven kosten, wat neerkomt op 40% van de totale Europese begroting. Cijfers om stil en kwaad van te worden.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bemoeizucht van de Amerikanen met hun eigen geheime agenda, het democratisch deficiet, het niet houden van volksraadplegingen, de achtergronden van de Europositivo's en Eurosceptici, de vernietigingsdrang van de Britten en de ijdelheid van links in dit debat. Ook de algemene Europese malaise, het sputteren van de eigen economische motor, de eeuwige discussie tussen nettobetalers en netto-ontvangers en de aanwezige aversie en apathie van het Europese volk jegens Turkije moeten nog in rekening gebracht worden.
Turkije hoort niet thuis in de Europese Unie. Een "geprivilegieerd partnerschap" lijkt mij dan ook de beste en meest haalbare oplossing inzake Turkije en de EU. Jammer dat in België enkel het Vlaams Belang deze thesis aanhangt. De Turkse president Demirel noemde Turkije ooit een brug tussen oost en west. Ook Samuel Huntington in zijn Clash of Civilizations verwees naar die uitspraak van Demirel. Volgens Huntington is een brug een kunstwerk dat twee vaste entiteiten met elkaar verbindt maar onderdeel van geen van beide is. Laten we het zo houden. Zoniet verandert het islamitische Turkije voor Europa in een nieuwe brug van Arnhem, in een brug te ver.
Dit artikel is in hoofdzaak gebaseerd op bronnenmateriaal uit het boek "Een brug te ver : Turkije in de Europese Unie".
Meer artikels van Vincent De Roeck op Libertarian.be
posted by Vincent De Roeck @ 11:55
0 comments
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home