Pinochet Onder De Zoden (Vincent De Roeck)

Augusto Pinochet, de dictator die in volle Koude Oorlog de macht greep in Chili en er een van de allerbloedigste junta's uit de 20ste eeuw in het leven riep, is niet meer. Hij verdreef de linkse president Allende uit zijn paleis en gaf zijn leger carte blanche in de verdediging van zijn regime. Duizenden mensen werden vermoord door zijn doodseskaders. Tienduizenden anderen werden getormenteerd door de institutionele verkrachtingen, martelingen, folteringen en verminkingen. Maar Pinochet slaagde wel daarin waar alle anderen faalden. Hij wierp het communisme in Zuid-Amerika een halt toe en redde de Chileense economie van het bankroet.

Van zijn dood maken de kranten en de andere nieuwsbronnen gretig gebruik om Pinochet nuanceloos af te schilderen als een onmens, als een van de hoofdoorzaken van het morele verval in rechtse Westerse middens, als het bewijs bij uitstek dat een rechtse dictatuur per definitie slecht is. Ik wil het echter niet zo zwartwit bekijken. Ik houd immers van de grijze zone die zich tussen waarheid en propaganda bevindt.

De enige plaats voor een eventuele nagedachtenis van Pinochet is inderdaad de schandpaal, maar wel op basis van objectieve argumenten, los van alle pathos en geveinsde antipathie. Het Westen is dermate gecorrumpeerd door het gauchisme dat iedereen zonder mensenrechtenlabel afgeschilderd wordt - soms terecht, soms onterecht - als een duivels schepsel.

De reacties op de dood van Pinochet tonen het duidelijke verschil tussen conservatieven en socialisten. De liberalen hebben ook hun eigen kijk op het gebeuren maar lijken nergens de media, laat staan de bovenhand, te halen.

De socialisten zien enkel de gruweldaden van Pinochet. Ze zijn blind voor het feit dat Pinochet een enorm deel van de Chilenen heeft gered van de hongersnood, die inherent is aan het communistische systeem. Dankzij hem bestaat er nu meer economische vrijheid in Chili dan in Belgie. Hoeveel mensenlevens zijn er niet gered door de economische groei van meer dan 7% gedurende 15 jaar, om over de levenskwaliteit nog maar te zwijgen? Maar dat willen socialisten natuurlijk niet gehoord hebben.

In schril contrast hiermee horen we de reacties uit het conservatieve kamp. Zij hebben enkel oog voor de welvaart die Pinochet ontegensprekelijk bracht. Maar ook zij dwalen. Bij hen dringt het niet door dat 33,000 Chilenen brutaal folteren om daarna ook nog eens 3,000 van hen te executeren geen systeem is om te koesteren. Bij elk normaal mens roept dit pure afschuw op. Zij vergeten de negatieve kanten veel te snel. Thatcher die Pinochet bleef vereren is daar een goed voorbeeld van.

Tenslotte heb je nog de utopische liberalen, zij die alle aanslagen op de vrijheid steeds verafschuwen en geen enkele vorm van schendingen van de absolute rechten op elkeen zijn lichaam, vrijheid en eigendom kunnen tolereren. Zij zijn van oordeel dat Pinochet net dat gedaan heeft in Chili, wat de communisten van Allende in het allerslechtste geval ook gedaan zouden kunnen hebben. Ik deel deze mening niet. Ik verkies het immers nog steeds een rijke welvarende onderdaan te zijn onder een rechtse dictatuur dan een straatarme stervende slaaf onder een communistisch regime.

Dat Augusto Pinochet geen engeltje was, zal iedereen wel beamen, maar ik vind de houding van velen in deze materie ook niet echt correct. Het gaat immers allemaal om de perceptie. Zelfs in gezonde rechtse milieu's hoort men maar zeer zelden kwade woorden over Che Guevara, Nelson Mandela en andere "bevrijders".

Nochtans zijn het in de eerste plaats allemaal terroristen geweest. Het waren allemaal ook ooit de Bin Ladens van vandaag. Omdat ze uiteindelijk hun strijd "wonnen" en het doorheen de geschiedenis een constante is dat de linkse intelligentsia in het Westen - zeg maar gerust de salonsocialisten - schijnbaar altijd buitenlandse helden nodig hebben, krijgen ze in de geschiedenisboeken een eervolle plaats, die ze uiteindelijk nooit echt verdiend hebben.

Het tegenovergestelde gebeurt dan met Pinochet en de andere rechtse "dictaturen" van Latijns-Amerika. Daar worden die aangevallen met oude uit de gracht gehaalde koeien en worden die allemaal verguisd omwille van vroegere aberraties. In mijn ogen is het communisme het summum van het kwaad en zijn alle middelen gerechtvaardigd om die verwerpelijke ideologie in te dammen en op de knieen te krijgen.

Ik keur natuurlijk de folteringen en genocides onder de junta van Pinochet volledig af als mens, maar als vrijheidslievende ideoloog kan ik er enigszins begrip voor opbrengen. Hij was misschien een monster, maar in uitzonderlijke situaties, zijn soms uitzonderlijke maatregelen nodig.

Als jong ongebonden liberaal, spuw ik Pinochet - wars van links of rechts - uit voor zijn monsterlijke slachtpartijen maar huldig ik hem tegelijkertijd omdat hij de Chilenen een kans heeft gegeven op betere levensomstandigheden in een van de stabielste landen van Latijns Amerika en zo een Cuba-, Cambodja- of USSR-scenario heeft vermeden.

Laat de geschiedenis dus maar over hem oordelen, want elk oordeel voor zo'n Laatste Oordeel is toch maar een vooroordeel.