Desert Storm In Een Glas Water (Vincent De Roeck)
Een artikel uit de oude doos. In de lente van 2003 werd alles in gereedheid gebracht om de oorlog tegen het terrorisme in Irak naar een volgend niveau te brengen. Het was een tijd van fel debat en scherpe tegenstellingen tussen de Angelsaksische wereld, daarin bijgestaan door het "nieuwe" Europa, en het continentale "oude" West-Europa. Het volgende opiniestuk dateert dan ook uit die bewuste periode. Vandaag is iedereen het erover eens. De oorlog was een strategische fout en de gevolgen zien we nog dagelijks op de televisie. De burgeroorlog is er al lang een feit. In tegenstelling tot vele anderen neem ik geen bakzeil. Ik steunde de inval in 2003 en blijf mijn bewuste keuze van toen verdedigen. Op basis van alle toenmalige aanwijzingen was enkel een inval te rechtvaardigen. Saddam Hussein was een massamoordenaar en ook al werden er geen massavernietigingswapens gevonden na de "bevrijding", dan nog verdient Hussein geen genade. Of werden de Koerden in het noorden niet vergast met net die "onbestaande" massavernietigingswapens?
Kerstmis 1990, Koeweit. Duizenden vluchtelingen banen zich een weg tussen de brandende oliebronnen. Gehavende lijken schijnen de oorlogsslachtoffers aan te gapen. In de verte klinken de inslagen van de Amerikaanse kruisraketten. Verminkte kinderen zoeken schoorvoetend steun bij hun moeder. Soldaten en militieleden rijden af en aan met geneesmiddelen, maar laten de zwaar getormenteerde bevolking links liggen. Zij steunen immers de dictator. Apache en Cobra gevechtshelikopters doorkruisen het bevrijde luchtruim, geflankeerd door B-52 bommenwerpers op zoek naar nieuwe slachtoffers, terwijl de Walkure van Richard Wagner als een macaber requiem door de luidsprekers schalt.
Onder druk van de internationale gemeenschap werd door de Verenigde Staten en zijn verbondenen een gigantische strijdmacht ontplooid in de Golfregio. Het fiat van de veiligheidsraad legitimeerde operatie Desert Storm. Na enkele weken was Koeweit ontzet en de Irakese agressor teruggedrongen tot op het eigen grondgebied. Enkele weken later stonden de geallieerde troepen voor de poorten van Bagdad. Tegen elke militaire logica in werd de inname van Bagdad van hogerhand verboden. Saddam Hussein en zijn regime werden zo in het zadel gehouden. Dertien jaar en ettelijke tienduizenden onschuldige slachtoffers later, laait het oorlogsvuur weer op. De Verenigde Staten willen in de persoon van George Bush Jr. een regimewissel in Bagdad bewerkstelligen, maar de hypocriete wereldgemeenschap, gedomineerd door gefrustreerde Fransen, bange Duitsers, absolutistische Arabieren, seniele katholieken en aan grootheidswaanzin leidende Walen, is het daar niet mee eens. Waartoe uitgeholde democratie nog leiden kan?
Ik snap de bezwaren van de publieke opinie omtrent een mogelijke tweede - derde als we Desert Fox meetellen - militaire operatie in Irak niet. De geloofwaardigheid van de twee grootste aardse allianties staat op het spel. Welk nut heeft de UNO als ze haar eigen resoluties niet kan doen naleven? Welke primaire taken vervult de NAVO als ze haar eigen leden in de steek laat? Welke toekomst heeft de Europese Unie als ze tweedrachtig op het wereldtoneel verschijnt?
Anno 1991. De Verenigde Naties verbieden George Bush Sr. om Bagdad in te nemen en Saddam Hussein te vervolgen, maar leggen het woestijnland een zwaar embargo op. Irak mag geen olie uitvoeren tenzij voor voedsel- en geneesmiddelenaankopen. Irak schendt dit embargo. De VN eist de ontmanteling van alle Irakese militaire installaties voor de aanmaak van ABC-wapens. Irak gaat aanvankelijk akkoord maar volhardt echter nog steeds in de boosheid. De VN stelt no-fly-zones in om de Irakese luchtmacht lam te leggen, maar de handhaving ervan door Franse Mirages, Duitse Eurofighters, Britse Tornados en Amerikaanse F-15's wordt zowel door Bagdad als door de veiligheidsraad tegengewerkt. Saddam Hussein erkent deze resolutie niet en bestookt de patrouillevliegtuigen regelmatig met SAM-grondluchtraketten. Tussen de talrijke schendingen van VN-resoluties in, vermoordt het schurkenregime ook nog Afghaanse revolutionairen (o.a. kolonel Massoud), Palestijnse overlopers (o.a. Abu Nidal) en steunt de dictator terroristen op financieel en logistiek vlak.
Om de tijd te doden wordt er af en toe ook nog een Scudje gelanceerd op Israel, worden de Koerden in het noorden met gifgas uitgeroeid en worden vrouwen publiekelijk verkracht en vernederd. Ook de Sjiietische minderheid in het zuiden moet het ontgelden. Sporadische liquidaties en martelingen gaan er hand in hand met maatschappelijk isolement, massale deportaties, sinistere strafkampen en slachtpartijen in perfecte einsatzkommando-stijl. Officiele UNO-waarnemers worden geintimideerd, tegengewerkt en het land uitgezet. Alle verdragen met ook maar een schijn van internationale rechtvaardigheid en/of goodwill worden met de voeten getreden.
Heden ten dage wordt deze never-ending-story weer op de spits gedreven door de gauchisten die elke beslissing van de VS bekritiseren omdat ze de ondergang van hun Utopia, hun Sovjet-Unie, nog steeds niet hebben kunnen verwerken. Het Amerikaanse leger, volledig geindoctrineerd met de idee van oneindige gerechtigheid en vrijheid, gekenmerkt door zijn Pruisische mentaliteit, ijzeren discipline, militaire kennis en superieur materiaal is nu klaar om eindelijk de finale coup de grace toe te dienen aan een verdorven regime dat terecht een eervolle plaats verdient in de geschiedenisboeken naast de staatsstructuren onder Jozef Stalin, Adolf Hitler en Papa Doc.
Turkije is een buurland van Irak en heeft ook een Koerdisch landsgedeelte in het oosten. De kans is dus vrij reeel dat Saddam Hussein in het geval van een oorlog enkele wapens "test" op die Koerden. De veiligheid van het Turkse grondgebied kan dus niet meer volledig gegarandeerd worden en aangezien het de taak is van de NAVO om te waken over de soevereiniteit van een lidstaat tegenover een externe vijand, is de beslissing van de VS om 30,000 soldaten te stationeren en de beslissing van Duitsland en Nederland om Patriot-raketten in Turkije op te stellen, zeker te bejubelen. De anti-Europapolitiek van MR-minister Louis Michel is echter onverklaarbaar. Een politieke dwerg die moed verwart met grootheidswaanzin! De Belgen kunnen het Noord-Atlantisch bondgenootschap opzeggen. Belgie kan zich uit de VN terugtrekken. Michel kan de bruggen met het nieuwe Europa opblazen. Maar wie zal de gevolgen daarvan dragen?
De hele hetze rond dit heikel thema is sterk overdreven en de verkiezingskoorts heft ook zijn tol. Groene ministers die nooit over iets anders gesproken hebben dan over Lappersfortbossen, mengen zich plots in thema's waarvoor hun IQ en wereldse kennis niet toereikend is. Liberalen draaien hun kazak om de regering te redden. Wapenvergunningen voor Nepal worden goedgekeurd. Wapentransporten via onze havens worden toegelaten, maar we kanten ons wel op politiek vlak tegen de oorlogslogica. Begrijpen wie nog begrijpen kan! Linkse bewegingen trekken naar Bagdad en scharen zich als levende schilden rond de dictator. Waar waren zij toen de Sovjets in 1945 Berlijn platgooiden?
Het beeld van Saddam Hussein op de televisie blijft me bij. De dictator in uniform, geflankeerd door een gouden adelaar, spreekt de natie toe. In gedachten zie ik opnieuw de helikopters uit Apocalypse Now ten strijde trekken. Hebben de Amerikanen wel lessen getrokken uit hun oorlogsverleden? Ook in Auschwitz speelde men Wagner ...
Kerstmis 1990, Koeweit. Duizenden vluchtelingen banen zich een weg tussen de brandende oliebronnen. Gehavende lijken schijnen de oorlogsslachtoffers aan te gapen. In de verte klinken de inslagen van de Amerikaanse kruisraketten. Verminkte kinderen zoeken schoorvoetend steun bij hun moeder. Soldaten en militieleden rijden af en aan met geneesmiddelen, maar laten de zwaar getormenteerde bevolking links liggen. Zij steunen immers de dictator. Apache en Cobra gevechtshelikopters doorkruisen het bevrijde luchtruim, geflankeerd door B-52 bommenwerpers op zoek naar nieuwe slachtoffers, terwijl de Walkure van Richard Wagner als een macaber requiem door de luidsprekers schalt.
Onder druk van de internationale gemeenschap werd door de Verenigde Staten en zijn verbondenen een gigantische strijdmacht ontplooid in de Golfregio. Het fiat van de veiligheidsraad legitimeerde operatie Desert Storm. Na enkele weken was Koeweit ontzet en de Irakese agressor teruggedrongen tot op het eigen grondgebied. Enkele weken later stonden de geallieerde troepen voor de poorten van Bagdad. Tegen elke militaire logica in werd de inname van Bagdad van hogerhand verboden. Saddam Hussein en zijn regime werden zo in het zadel gehouden. Dertien jaar en ettelijke tienduizenden onschuldige slachtoffers later, laait het oorlogsvuur weer op. De Verenigde Staten willen in de persoon van George Bush Jr. een regimewissel in Bagdad bewerkstelligen, maar de hypocriete wereldgemeenschap, gedomineerd door gefrustreerde Fransen, bange Duitsers, absolutistische Arabieren, seniele katholieken en aan grootheidswaanzin leidende Walen, is het daar niet mee eens. Waartoe uitgeholde democratie nog leiden kan?
Ik snap de bezwaren van de publieke opinie omtrent een mogelijke tweede - derde als we Desert Fox meetellen - militaire operatie in Irak niet. De geloofwaardigheid van de twee grootste aardse allianties staat op het spel. Welk nut heeft de UNO als ze haar eigen resoluties niet kan doen naleven? Welke primaire taken vervult de NAVO als ze haar eigen leden in de steek laat? Welke toekomst heeft de Europese Unie als ze tweedrachtig op het wereldtoneel verschijnt?
Anno 1991. De Verenigde Naties verbieden George Bush Sr. om Bagdad in te nemen en Saddam Hussein te vervolgen, maar leggen het woestijnland een zwaar embargo op. Irak mag geen olie uitvoeren tenzij voor voedsel- en geneesmiddelenaankopen. Irak schendt dit embargo. De VN eist de ontmanteling van alle Irakese militaire installaties voor de aanmaak van ABC-wapens. Irak gaat aanvankelijk akkoord maar volhardt echter nog steeds in de boosheid. De VN stelt no-fly-zones in om de Irakese luchtmacht lam te leggen, maar de handhaving ervan door Franse Mirages, Duitse Eurofighters, Britse Tornados en Amerikaanse F-15's wordt zowel door Bagdad als door de veiligheidsraad tegengewerkt. Saddam Hussein erkent deze resolutie niet en bestookt de patrouillevliegtuigen regelmatig met SAM-grondluchtraketten. Tussen de talrijke schendingen van VN-resoluties in, vermoordt het schurkenregime ook nog Afghaanse revolutionairen (o.a. kolonel Massoud), Palestijnse overlopers (o.a. Abu Nidal) en steunt de dictator terroristen op financieel en logistiek vlak.
Om de tijd te doden wordt er af en toe ook nog een Scudje gelanceerd op Israel, worden de Koerden in het noorden met gifgas uitgeroeid en worden vrouwen publiekelijk verkracht en vernederd. Ook de Sjiietische minderheid in het zuiden moet het ontgelden. Sporadische liquidaties en martelingen gaan er hand in hand met maatschappelijk isolement, massale deportaties, sinistere strafkampen en slachtpartijen in perfecte einsatzkommando-stijl. Officiele UNO-waarnemers worden geintimideerd, tegengewerkt en het land uitgezet. Alle verdragen met ook maar een schijn van internationale rechtvaardigheid en/of goodwill worden met de voeten getreden.
Heden ten dage wordt deze never-ending-story weer op de spits gedreven door de gauchisten die elke beslissing van de VS bekritiseren omdat ze de ondergang van hun Utopia, hun Sovjet-Unie, nog steeds niet hebben kunnen verwerken. Het Amerikaanse leger, volledig geindoctrineerd met de idee van oneindige gerechtigheid en vrijheid, gekenmerkt door zijn Pruisische mentaliteit, ijzeren discipline, militaire kennis en superieur materiaal is nu klaar om eindelijk de finale coup de grace toe te dienen aan een verdorven regime dat terecht een eervolle plaats verdient in de geschiedenisboeken naast de staatsstructuren onder Jozef Stalin, Adolf Hitler en Papa Doc.
Turkije is een buurland van Irak en heeft ook een Koerdisch landsgedeelte in het oosten. De kans is dus vrij reeel dat Saddam Hussein in het geval van een oorlog enkele wapens "test" op die Koerden. De veiligheid van het Turkse grondgebied kan dus niet meer volledig gegarandeerd worden en aangezien het de taak is van de NAVO om te waken over de soevereiniteit van een lidstaat tegenover een externe vijand, is de beslissing van de VS om 30,000 soldaten te stationeren en de beslissing van Duitsland en Nederland om Patriot-raketten in Turkije op te stellen, zeker te bejubelen. De anti-Europapolitiek van MR-minister Louis Michel is echter onverklaarbaar. Een politieke dwerg die moed verwart met grootheidswaanzin! De Belgen kunnen het Noord-Atlantisch bondgenootschap opzeggen. Belgie kan zich uit de VN terugtrekken. Michel kan de bruggen met het nieuwe Europa opblazen. Maar wie zal de gevolgen daarvan dragen?
De hele hetze rond dit heikel thema is sterk overdreven en de verkiezingskoorts heft ook zijn tol. Groene ministers die nooit over iets anders gesproken hebben dan over Lappersfortbossen, mengen zich plots in thema's waarvoor hun IQ en wereldse kennis niet toereikend is. Liberalen draaien hun kazak om de regering te redden. Wapenvergunningen voor Nepal worden goedgekeurd. Wapentransporten via onze havens worden toegelaten, maar we kanten ons wel op politiek vlak tegen de oorlogslogica. Begrijpen wie nog begrijpen kan! Linkse bewegingen trekken naar Bagdad en scharen zich als levende schilden rond de dictator. Waar waren zij toen de Sovjets in 1945 Berlijn platgooiden?
Het beeld van Saddam Hussein op de televisie blijft me bij. De dictator in uniform, geflankeerd door een gouden adelaar, spreekt de natie toe. In gedachten zie ik opnieuw de helikopters uit Apocalypse Now ten strijde trekken. Hebben de Amerikanen wel lessen getrokken uit hun oorlogsverleden? Ook in Auschwitz speelde men Wagner ...
posted by Vincent De Roeck @ 15:33
10 comments
10 Comments:
Je betrekt er te veel zaken bij Vincent, gaande van morele argumenten (Saddam was een dictator!), tot de Soviets in '45, tot het Lapperfortsbos, en tot "militaire logica". Zelfs in het Pentagon zou je met die argumentatie nu geen applaus meer halen vrees ik... maar ik kan je weer wel volgen waar je zegt dat Michel een onbekwaam figuur was: Belgische diplomaten zullen je achter de hand vertellen dat hij intellectueel inderdaad niet opgewassen was tegen zijn taak. Maar waren die lachwekkende Rumsfeld ("Here is a people that is being liberated!"), of Rove, of die amateurjager Cheney, of Bush jr. zelf dat dan wél? Komkom, de hele wereld lacht die mannen uit nu. Vanaf het eerste moment waren hun analyses al, behalve crapuleus, ook lachwekkend: ouwe mannen die eens "a fantasy war" wilden spelen.
Maar de meest verachtelijke figuur in dit verhaal is voor mij toch Bliar. Die pathologische leugenaar komt binnenkort nog in doktershanden.
En nu weet iedereen plots dat heel dat pseudo-oorlogje op leugens berustte (net als de couveuse-oorlog van vader Bush trouwens!), maar al van toen die brave Colin Powell (vroeger had je de grote Enoch Powell ...maar wij zitten met een Eunuch Powell) in de UNO zijn gevaarlijke WMD-tuigen demonstreerde met tekeningskes en foto's, kon een verstandig mens zien dat de man loog, en dat hij moést liegen. Ik zag het in elk geval wél.
Het is een pure misdaad, wat de "coalition forces" hebben aangericht.
Ik vrees dat je eenzaam op de barricaden zult achterblijven Vincent.
Of om je iets korter te antwoorden Vincent: hoe kan een "strategische fout", waar iedereen het over eens is volgens jou, toch tegelijk de enige mogelijkheid zijn geweest? Want op basis van wat men toen wist "was enkel een inval te rechtvaardigen" zeg je? Un peu de suite dans les idées! zouden de door jou verachte Fransen hier opmerken...
Mark Danner, de bekende prof van Berkeley, lijkt de staf van het Witte Huis iets slimmer in te schatten, maar toch schrijft hij in The New York Review of Books, Volume 53, Number 20, p.82, van 21 december 2006 (jawel!), het volgende:
Anyone seeking to understand what has become the central conundrum of the Iraq war—how it is that so many highly accomplished, experienced, and intelligent officials came together to make such monumental, consequential, and, above all, obvious mistakes, mistakes that much of the government knew very well at the time were mistakes—must see beyond what seems to be a simple rhetoric of self-justification and follow it where it leads: toward the War of Imagination that senior officials decided to fight in the spring and summer of 2002 and to whose image they clung long after reality had taken a sharply separate turn. In that War of Imagination victory was to be decisive, overwhelming, evincing a terrible power—enough to wipe out the disgrace of September 11 and remake the threatening world.
Niks van aantrekken, mijnheer De Roeck, dat een 'meeloper' gelijk Victacausa denkt dat "je eenzaam op de barricaden zult achterblijven". Dat is nu eenmaal dikwijls het lot van serieuse mensen wanneer de appeasers uit de omgeving nog wat langer de kop in de grond willen houden, of de 'Vichy' route bepleiten in de huidige onderwegezijnde 'long war' met het islamofascisme.
Er is een groot verschil tussen, enerzijds, serieuse gerechtvaardigde en constructieve kritiek en, anderzijds, kleinzielig geparroteer uit westerse perverse zelfhatende bronnen. En de collectie van kleinerende scheldnamen (ouwe mannen,pathologische leugenaar, amateurjager, brave Colin, etc....) getuigt wel duidelijk dat we met een getrouwe parroteerder te doen hebben, maar niet met een serieuse commentator. En hij kan ook al een "prof uit Berkely" citeren. Now ja, dan zou je toch moeten weten uit welke hoek de wind waait. Het was gelukkig niet die andere "bekende prof" die een tijdje de Khmer Rouge 'romantiseerde'. Soit, u weet ook wel dat 'salvation' in de voorbije eeuw ook nooit is gekomen van moreel-relativisten als Berkeley proffen, maar wel van meer serieuse en moedige mensen.
Eigenlijk staan er een aantal dingen in uw artikel die me verkeerd lijken, maar dat valt allemaal in het niet in vergelijking met de verblinde parroteerders als 'victacausa' (die zich op "de hele wereld" beroepen, en dus denken dat de kracht van een argument berust op populariteit/populisme). Niet dat hij een 'argument' zou verwoord hebben, hoor. Tja, in vergelijking met dat soort van meelopers zijt u nog een '
goeie'.
De steun van een anonieme is beter dan niets, zou je misschien kunnen denken Vincent, maar neem dan in aanmerking wat de bijzonder lucide XVIIIde E.-er Casanova daarover te vertellen had:
On doit mépriser tous ceux qui écrivent des lettres anonymes, car ils ne peuvent être que traîtres ou sots.
Jacques Casanova de Seingalt
Histoire de ma vie
Volume 4 - Chapitre XI, p.851
Robert Laffont, 1993, 2002
Allee, mijnheer De Roeck, we krijgen nog een beetje meer geparroteer en kleinzielige kleinerende scheldnamen. Deze keer mogen we er "traitres" (met de circonflex) en "sots" aan toevoegen. En dan nog wel originerend blijkbaar bij die heel betrouwbare figuur van Casanova! Dat Victacausa Casanova een "lucide figuur" noemt, dat kan toch niet verbazen. Hij is toch al eerder afgekomen met een "bekende Berkely prof", en hij begon zijn 'argumentatie' met u te verwijten van een "moreel argument" te hebben gebruikt. Dat is een 'zonde', hoor, in de religie van de extreem moreel-relativisten.
Ik weet niet of "anonymous" meer anoniem is dan "Victacausa", maar uit mijn taalgebruik zult u wel weten dat mijn naam Marc Huybrechts is. In contrast met Victacausa probeer ik doorgaans van 1 of 2 argumenten te ontwikkelen, behalve wanneer - zoals hier - het scheldproza gewoon alle spuigaten uitloopt. Victacause is duidelijk een zeer belezen man, van 'literatuur' bedoel ik, en daarom denkt hij van 'cachet' te bekomen met het droppen van vele namen en 'citaten'. Maar een samenhangend argument heb ik hem nog maar zelden of nooit zien ontwikkelen. Ja, literatuurspecialisten munten daar doorgaans niet in uit, en extreme moreel-relativisten nog minder. Als je op dat soort van mensen gaat moeten 'vertrouwen', dan wordt het "nimmer wieder" wel helemaal fantasie.
Geachte, want niet langer naamloze heer Huybrechts,
u zult mij vergeven dat ik uw stijl niet direct had herkend, iets waar u blijkbaar van uitging. Misschien dat ik hier of daar een auteur zou kunnen herkennen na lezing van een losse, korte passage, misschien zelfs na één zin al in bepaald geval, maar bij u was mij dat helaas niet gelukt. Een reden daarvoor is ongetwijfeld dat ik niet eerder een (Nederlandse) zin las van uw hand.
Te mijner verontschuldiging wil ik nog graag een bekende advocaat inroepen (die het trouwens ook over papegaaien heeft gehad): Gustave Flaubert, die het begrip “persoonlijke stijl” ronduit verwierp. Die man wilde helemaal geen eigen “stijl”, enkel inhoudelijk transparante mededelingen vond hij de moeite van het neerschrijven waard.
Dit terzijde, want wat ik wilde zeggen is dat u mij slecht gelezen hebt. Ik geef maar één voorbeeld. U ziet een zinsdeel staan, en citeert: “de hele wereld lacht die mannen uit nu”. Goed, maar daarop concludeert u dat ik het publieke applaus op prijs zou stellen? Had dan toch even verder geciteerd, mijnheer Huybrechts: “nu weet iedereen plots dat heel dat pseudo-oorlogje op leugens berustte”. En ter verduidelijking besluit ik, enigszins onbescheiden, nog wel met: “Ik zag het in elk geval wél.”
Waarom ik vervolgens van schelden word beschuldigd is mij evenmin duidelijk: een Prime Minister die in het Parlement bewezen heeft gelogen… mag die geen “liar” meer worden genoemd?
Verder noemt u mij een “morele relativist”, en daar moet ik weer uit besluiten dat u héél snel concludeert.
Het citeren van een oude auteur kan inderdaad gevaarlijk zijn, vraag het aan Ratzinger, die in onbeschaafde delen van de wereld valselijk werd beschuldigd, maar dat het ook al in onze beschaafde wereld verdacht is om een Verlichtingsfiguur als Casanova aan te halen besefte ik niet.
Van "spuigaten" weet u wellicht meer dan ik, maar ik geloof dat u met uw opmerkingen in de territoriale wateren van de Rede, of minstens die der Ironie hebt gespuid.
En tot slot: mijn naam is helemaal niet zo moeilijk te vinden; kijkt u even op Brussels Journal, die wel eens een artikel van mijn blog overnemen, of anders in In Flanders’ Fields zelf.
Beste groet.
Wel, mijheer Vanfraechem, u vergist uzelf schromelijk.
1) Ik ging helemaal van niets uit. U zijt het die een punt maakte over identiteit. Van uw naam was ik wel degelijk op de hoogte, en ik heb ook geen behoefte aan anonimiteit.
2) Ik concludeer ook niet heel snel, vermits u hier regelmatig schrijfsels plaatst beschik ik over veel empirisch materiaal om een oordeel te vellen. Mijn oordeel daarover kan kort samengevat worden: onsamenhangend, dikwijls veel futiele 'namecalling', doelloze citaten, en de pretentie van 'radicale chic'.
3) Wat de grond van dit dispuut hier betreft. Herlees uw 3 commentaren maar eens. Er staat daar niets BEREDENEERD in. Het is een aaneenrijging van kleinerende scheldnamen en wat onnozele affirmaties (zo direct uit de globalistische linkse media genomen). Om over uw gebrek aan 'serieux' maar te zwijgen. U spreekt nog steeds van een "pseudo-oorlogje". Ja, in uw ogen zal dat wel zo lijken. Geopolitieke problemen en totalitaire gevaren worden nooit door uw soort van literati aangepakt. U teert op de vrijheid die tijdelijk door de inspanningen van anderen werd (en wordt) bekomen. En er zijn dus nog duidelijk grote verrasssingen voor u op komst. Echter, als u commentaar zou willen geven over echte geopolitieke problemen, dan behoeft het van eerst een beetje serieus te worden. Ik weet dat is moeilijk in den Belgique van vandaag. Maar, natuurlijk, een "pseudo-oorlogje" kan toch geen serieus geopolitiek probleem zijn. Waarom er dan commentaar komen over geven? Of, was het om gewoon nog eens met de meute mee te lopen en die mooie serie van scheldwoorden te kunnen op een rijtje zetten?
Zoals ik reeds schreef, er valt van alles aan te merken op het artikel van De Roeck. Hij is nog een jonge man, maar hij is serieus (dat betekent dat hij duidelijk bepaalde waarden aanhangt) en heeft ook een sterk redeneervermogen. Dat wil zeggen dat hij posities durft innemen en verdedigen met echte argumenten. Hij verdient dus van veel betere commentaar te krijgen dan wat schamper 'literair' scheldproza met een hoog 'snob'-gehalte en kuddegeestigheid. Die serieuse commentaar gaat hij dus zeker nooit van u bekomen.
Weet echt "iedereen" dat dat pseudo-oorlogje op "leugens" berustte? Wel, ik WEET dat niet, maar ik weet wel dat er enorm veel kuddegeestigen zijn die dat graag blijven parroteren (want ze hebben dat elders wel gelezen).
Ik was, ben & blijf voor OIF. De enige fout die men maakte is dat men op Iraaks niveau is beginnen te besturen. Scenario's voor 2003 wezen er al op dat de Iraakse Staat wellicht uiteen zou vallen bij een invasie, dat interne twisten tot een hoogtepunt zullen komen waarbij men alle frustraties verwerkt met geweldadige uitbarstingen. 150.000 of 500.000 troepen zouden geen verschil uitgemaakt hebben. Dat is recent aan het licht gekomen. Voor de rest zal ik mij onthouden van verdere commentaar...wegens 'te luguber, onethisch, te schokkend...blablabla'.
@brigant: wie bedoelt u met "men"?
@huybrechts: allereerst een gemeende merci voor alle complimenten, ook als ik die soms niet - beken ik - meteen in hun volheid doorheb.
"Chic" bijvoorbeeld vind ik een heel mooi compliment, en al begrijp ik het toevoegsel "radicaal" hier niet (ik neem aan dat het een versterking wil uitdrukken), uw oordeel kan er enkel vleiender op worden.
Anderzijds: uw kritiek dat ik overdreven veel citaten geef (grappig trouwens om het woord "citaten" ook eens tussen aanhalingstekens te zien staan, want ik neem aan dat u niet wil suggereren dat het om valse citaten zou gaan) ...misschien is die kritiek terecht.
Als ik iets gelezen heb dat mij bevalt, dan heb ik de neiging om iedereen daarmee lastig te vallen, een soort van heidense "communie" zou je het kunnen noemen. Of een heimwee naar een canon, als u verkiest.
Snobbish zijn die citaten misschien wel, hopelijk soms nog origineel of verrassend, maar doelloos zijn ze nooit, meen ik. En al zeker verwijst een - misschien zelfs ergerlijke - citeerdrang nooit naar cultureel relativisme! Integendeel zou ik zeggen, het wijst op een heimwee naar een canon (ander woord voor medemenselijkheid). Laat ik het zo samenvatten:
[...] und so ein paar grundgelehrte Zitate zieren den ganzen Menschen.
Heinrich Heine,
Ideen, Das Buch Le Grand
1826,Kapitel XIII
Een reactie posten
<< Home