A Man’s, Man’s World (victa placet mihi causa)

.
Terwijl wij op CNN kunnen horen dat de seniele oorlogshelden van de Amerikaanse regering hun oude bondgenoot Saddam Hussein haastig hebben overgedragen, of net nog niét hebben overgedragen aan de "Iraakse regering" – hoe spannend allemaal! – zodat gerechtigheid geschiede en zijzelf propere handen houden ("They do not want to be seen as the people who executed Saddam", zegt BBC-world. "We are no longer in control of his fate," zou een Amerikaanse militair hebben gezegd... "we do not want to get involved in the judicial system of a sovereign democracy."), en terwijl heel de wereld walgt van wat Bush, Cheney, Rice en consoorten[*] allemaal uitvreten, en terwijl het schandknaapje Bliar nog eens kan nadenken over zijn bijrolletje in dat stuk, gaan wij ons bezig houden met een Amerikaan die het waard is om herdacht te worden. Ik wilde het over James Brown hebben.



James Brown heeft dingen geschreven die nooit meer weggaan. Klassieke liederen met plechtige, profetische, bijbelse teksten. Hier en daar hoor je natuurlijk ook opmerken dat hij een volslagen incorrecte man was.
Toegegeven: weinigen zullen James Brown een nieuwe man willen noemen, als die term nog bestaat. Van feminisme heeft niemand hem ooit verdacht. Maar zelfs dan, naast een klepper als bijvoorbeeld zijn Napolitaanse collega-componist Carlo Gezualdo was hij toch een brave jongen, want deze Gezualdo liet op 15 oktober 1590 zijn vrouw Maria d’Avalos vermoorden omdat hij haar met de hertog van Pesvara had betrapt ‘in flagrante delicto di fragrante peccato’.
Ook tegen de beeldhouwer en goudsmid Benvenuto Cellini moet Brown het ruimschoots afleggen, want deze Cellini werd nog ter dood veroordeeld wegens manslag. Hij kreeg gelukkig genade van Pius III, waardoor wij nu zijn latere Perseus nog kunnen zien.
Collega's van Brown waar iets op aan te merken valt zijn er in alle tijden, bij dozijnen, maar dat mag ons niet interesseren.
Wat ik naast alle andere dingen bij Brown zo bewonder is de verheven taal van zijn liedjes, de gedragenheid van zijn teksten. Misschien is zijn overigens grandioze Sex Machine niet direct waar ik aan denk, maar leest u dan wat Brown in het onderstaande "It's A Man's Man's World" vertelt.
Brown legt in korte woorden uit waar de economie om draait. De waardenleer! Vóór hem hebben anderen dat gedaan, Marx bijvoorbeeld, of nog daarvoor Galiani.
Brown zegt het korter dan deze kerels, maar de essentiële punten heeft hij allemaal.

It's A Man's Man's World

music: James Brown
lyrics: James Brown

This is a man's world
This is a man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing
Without a woman or a girl

You see man made the car
To take us over the road
Man made the train
To carry the heavy load
Man made the ‘lectric light
To take as out of the dark
Man made the boat for the water
Like Noah made the ark

This is a man's man's man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing without a woman or a girl

Man thinks about the little Betty baby girl
And the baby boys
Man makes them happy
’Cause man made them toys
And after man made everything
Everything he can
You know that man makes money
To buy from other men

This is a man's world
But it would be nothing
Nothing not one little thing
Without a woman or a girl

He's lost in the wilderness
He's lost in bitterness…

o-o-o-o-o-o

Passion des femmes pour la beauté et combien celle-ci est raisonnable

Toutefois, si chez l'homme le désir de paraître crée de l'attirance pour les productions les plus belles et les plus rares de la nature, chez les femmes et chez les enfants, la très ardente passion de paraître beaux fait apprécier ces objets au plus haut point. Les femmes, qui constituent la moitié de l'espèce humaine, et qui sont destinées, ou entièrement ou en très grande partie, à la propagation de l'espèce ainsi qu'à notre éducation, n'ont d'autre prix et mérite que l'amour qu'elles éveillent chez l'homme. Et comme celui-ci dépend presque entièrement de leur beauté, leur plus grand souci est d'apparaître belles aux yeux des hommes. Combien les ornements y contribuent est un fait reconnu unanimement; donc, si la valeur chez les femmes tire son origine de leur charme et celui-ci de leur beauté, cette valeur s'accroît avec les ornements, et alors il est par trop évident que nécessairement la valeur de ces objets est très grande dans l'idée qu'elles s'en font.

Ornements des petits enfants

Quant au petits enfants qui sont l'objet des plus tendres soins de leur parents, les hommes ne savent manifester leur tendresse affectueuse qu'en rendant beau et gracieux à leurs yeux l'objet aimé. Or que ne sera pas disposé à faire l'homme lorsque c'est le désir de satisfaire sa femme qui le pousse à orner ses enfants? C’est ainsi qu’il est arrivé que, d’abord dans le sable des fleuves, puis dans les entrailles de la terre, on a extrait à grand peine les métaux les plus précieux.

Ferdinando Galiani
De la Monnaie/Della Moneta
Édité et traduit sous la direction de André Tiran
Traduction coordonnée par Anne Machet
Éd. Economica, Paris, 2005, p.75

[*] Een beschaafd mens houdt het niet voor mogelijk, maar CNN heeft nu al een autopromotiespotje gemaakt, ik heb het gehoord om 2u30 onze tijd, met als tekst: "next on this channel, the execution of Saddam Hussein". Stay with us, zeiden ze er niet bij, al had hun kwaliteitsjournalist Larry King zichtbaar moeite om zich in te houden.
Hij verzekerde zijn Amerikaanse kijkers wel: dat mócht de bevestiging van de executie binnenlopen tijdens een commercial break, then we will break into that break. Flinke jongen in zijn bretellen!

Read more...

Mediacensuur In Vlaanderen (Vincent De Roeck)

Al bijna een jaar zendt Jurgen Verstrepen, oud-boegbeeld van de Vlaamse talkradio, momenteel Vlaams Volksvertegenwoordiger voor het Vlaams Belang, vanuit de Verenigde Staten uit met een eigen radiozender onder de alleszeggende naam Zwart of Wit. Op deze zender geeft hij "duiding" bij de actualiteit in Vlaanderen en de wereld. Deze uitzendingen waren uitsluitend te beluisteren via "podcasts", via het internet dus. Desalniettemin slaagde hij er - althans volgens zichzelf - toch in om een aanzienlijk trouw luisterpubliek aan zich te binden, wat de "maatschappelijke relevantie" van zijn radioboodschappen enkel maar kan onderstrepen. Het afgelopen jaar greep de overheid maar liefst drie keer in. Deze radio werd tot driemaal toe verboden. Hierdoor vond Verstrepen in het parlement zijn roeping. Hij zou er gaan strijden voor de free speech. Een jaar na het eerste verbod, is er nauwelijks iets veranderd. Het systeem blijft kiezen voor mediacensuur.

Ik vertel u hier het verhaal van het eerste verbod. De Vlaamse overheid - die bevoegd is voor media - greep in en verbood deze uitzendingen via zijn administratieve dochter, het Vlaams Commissariaat voor de Media en legde Verstrepen een boete op van 12,500.00 EUR wegens overtreding van het Vlaams Mediadecreet, een decreet dat zich trouwens nog moet conformeren naar de nieuwe EU-richtlijn terzake.

Het Commissariaat legt Verstrepen de volgende drie zaken ten laste, drie zaken die elk afzonderlijk reeds een inbreuk op het decreet inhouden. Ten eerste beschikt Verstrepen niet over een gescheiden vennootschap in het buitenland die instaat voor deze uitzendingen, waardoor de locatie van de studio (in de VS) geen enkele impact heeft op het feit dat Zwart of Wit een Vlaamse landelijke omroep is, waarvoor dus een vergunning vereist is. Ten tweede wordt zijn internetradio als een volwaardige radiodienst gekwalificeerd waarvoor ook een vergunning noodzakelijk is. Ten derde acht men de band tussen het Vlaams Belang en Zwart of Wit te nauw en in Vlaanderen is het bij wet verboden dat politieke partijen over eigen media beschikken, dit teneinde een "basisneutraliteit" te behouden.

Het beoogde doel van het Mediacommissariaat bestaat uit het beheren van de beperkte etherfrequenties en het toebedelen van dit zeldzaam gemeenschapsgoed aan de meest relevante omroepen. In casu gaat het echter niet over de problematiek van etherfrequenties daar de omroep uitsluitend via het internet (een te verhandelen goed!) verspreid wordt. Het ballonnetje van zeldzaamheid en maatschappelijk nut gaat hier dus duidelijk niet op, wat de overheid ook zegt. Het gaat hier uitsluitend over het muilkorven van een politiek geinspireerde zender die een mening verkondigt die indruist tegen het gemene goed in verzuild Vlaanderen. Het aan banden leggen van een dergelijk medium lijkt in de ogen van onze ontspoorde leiders gerechtvaardigd te zijn. Ik heb daar sterke twijfels bij.

Deze beslissing openbaart op een uitermate pijnlijke wijze de toenemende censuur in het Vlaamse medialandschap en de verschraling van het media-aanbod. Enkel staatsvriendelijke media krijgen voortaan nog de toestemming om uit te zenden - zelfs uit het buitenland - en de staatspropaganda kan weerom uitgebreid worden in de mooiste Russische en Italiaanse traditie. Nochtans is het decreet in kwestie in strijdt met de Europese richtlijnen en strookt de beslissing niet met de rechtspraak van het Europees Hof van de Rechten van de Mens in Straatsburg dat vrije toegang tot de media als noodzakelijk beschouwt in een democratie. Laat ons hopen dat de rechtbanken van de EU en van de Raad van Europa ingrijpen om onze basisvrijheden en grondrechten te redden van hun uitholling. Anders ziet het er sterk naar uit dat ik op termijn ook voor mijn blogje een persvergunning ga moeten aanvragen.

Read more...

Voor Vlaamse bloggers is Grammens de Aartsvader (victa placet mihi causa)

.
En dat is zó waar, dat het voor hen misschien onheilzaam is om hem te lezen. Wat vertel je tenslotte zelf nog, als hij alles eerder al verklapt? Grammens werkt voor bloggers ontmoedigend. Hij verschijnt gelukkig maar om de veertien dagen, en laat hem daarbij de kwaliteitsjournalisten vóór zijn, tot daar, maar de bloggers evengoed...
Een voorbeeld.
In een voor de rest méér dan goed, ja een moedig artikel (De Standaard,27 dec. p.24) had Patrick Stouthuysen een paragraafje dat mij toch weer tegenviel:

Jammer genoeg zal Fallaci wellicht vooral herinnerd worden om haar laatste boeken, waarin ze ten strijde trekt tegen wat ze de dreigende islamisering van Europa noemt. Fallaci was duidelijk de pedalen kwijt.

Nog afgezien van Fallaci’s feitelijke oordeel:

[zij meende, terecht geloof ik, dat Europa de achterlijke weg van de islam opgaat, met de talloze getolereerde, dan goedgeprate, op de duur zelfs gewone wetsovertredingen, gaande van vermommingen tot sluikslachtingen, tot eremoorden; of denken wij enkel maar aan het onnozele onderscheid dat journalisten de laatste tijd maken tussen "islamistisch" en "islamitisch": hoe belachelijk! ik zou graag hun uitleg eens horen, net zoals ik dat onderscheid graag eens hoorde verklaren uit allochtone mond, want ik moet dan altijd denken aan de uitspraak van die Algerijnse generaal ten tijde van de GIA: "cet islam modéré, je ne sais pas de quoi ils parlent"... en met zijn "ils" bedoelde hij onze Europese verlichte democraten]

iemand van het formaat van Fallaci beoordelen komt ons Vlamingen als cordon sanitaire-volkje gewoon niet meer toe. Wij Vlamingen moeten erkennen dat wij al twintig jaar afscheid hebben genomen van de Open Society... jouw Popper ten spijt, mijn belezen premier Guy Verhofstadt.
Het beschaafde, intellectueel eerlijke discours behoort hier eenmaal tot het verleden... en ik wil dus niets tegen Patrick Stouthuysen zeggen – hij heeft in de Vlaamse context een inderdaad moedig artikel geschreven – enkel dat zijn, noch ons soortelijk gewicht nog toelaten om uitspraken te doen over figuren als Fallaci. C'est triste mais c'est comme ça.
En er is gelukkig een uitzondering: Mark Grammens.

.Die heeft in zijn laatste Journaal iets gedaan dat Stouthuysen zorgvuldig (of toch lichtjes lafweg) heeft nagelaten. Op deze blog – en al heb ik vaak nagedacht – heb ik dezelfde intellectuele lafheid begaan, en dat spijt mij.
Grammens noemt bij naam Siegfried Verbeke de "enige politieke gevangene van België vandaag". De grote Grammens heeft gelijk, en ik betuig hem mijn respect, want die man staat voor zijn woord, en hij zegt wat hij denkt.
Mag ik nog ter aanvulling zeggen dat niet enkel Siegfried Verbeke een politieke gevangene is, maar dat wij allen, minder direct maar niet minder echt, politieke gevangenen zijn van dezelfde Closed Society?

P.S. (ik typ zijn colofon over)

JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad
Verantw. uitgever
(tevens correspondentie-adres)
Mark Grammens
Stationsstraat 200
1770 Liedekerke
tel. 053/66.63.61
fax. 053/68.08.27
Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOURNAAL wordt uitsluitend bezorgd op abonnementsbasis.
Abonnementsprijs : € 89 per jaar
(23 afleveringen)
te storten op een van de volgende rekeningen:
000-1450583-45 (pc)
430-0372691-08 (kbc)

Read more...

Vrome kerstwens: Alle Belgen gelijk voor de wet

WorkForAll

Bij VW Vorst zit het er dik in dat de arbeiders die de fabriek gaan verlaten, met hun brugpensioen meer gaan verdienen dan hun collega's die aan het werk kunnen blijven. Waar zitten we dan met het "generatiepact" dat een schuchtere poging deed om de solidariteit met de volgende generaties wat te herstellen? Zal de regering voor elke afslankende KMO eenzelfde discriminerend onderscheid aan de dag leggen? Solidariteit houdt een gelijke behandeling in, en dat is onder het mom van solidariteit al lang zeer sterk uitgehold. Gelijke behandeling behartigen is ook het kern van de opdracht van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding.

Op de website van deze overheidsinstelling staan de sleutelwoorden vermeld: een zogenaamd ras, huidskleur, afkomst, nationale of etnische afstamming, seksuele geaardheid, burgerlijke stand, geboorte, fortuin, leeftijd, het geloof of levensbeschouwing, huidige of toekomstige gezondheidstoestand, handicap of fysieke eigenschap. We laten even in het midden of het al dan niet een goede zaak is discriminatie als een strafrechterlijk feit te beschouwen. Discriminerend gedrag op basis van percepties bestraft vroeg of laat zichzelf. Bestraffing op basis van tijdsgebonden wettelijke bepalingen bestraft zichzelf ook door wat vroeger in de openheid kon besproken worden, nu in de illegaliteit onderdrukt wordt. Het CGKR is ook een steunpunt tot bestrijding van armoede, bestaansonzekerheid en sociale uitsluiting. Dit laatste is zo breed dat wellicht een kwart van de bevolking hun doelgroep moet zijn.

Moeten we dan allemaal klonen worden?
Men kan dat vooreerst bekijken vanuit een beschouwing over de mensheid zelf. Alle mensen zijn genetisch niet gelijk geboren en doorlopen allen een verschillend sociaal en cultureel opvoedingsproces. Ze komen allen met verschillende eigenschappen in de wereld terecht en dat is een goede zaak. Als we allemaal identieke klonen zouden zijn, zou niet alleen de genetische diversiteit, het basismechanisme van ons overleven als soort, ophouden te bestaan, het zou ook een trieste bedoening zijn. Diversiteit is een bron van creativiteit door de botsing der ideeën. Als we allemaal klonen zouden zijn, is de vraag ook welke kloon het zou moeten zijn.

Discrimatie heeft vele vormen
Blijft nog de vraag over de gelijke kansen. Het CGKR legt hier nogal sterk de nadruk op dikwijls genetische of fysieke elementen van onderscheid. En inderdaad, het zou jammer zijn indien een samenleving haar potentieel ondergraaft door doelbewust bepaalde mensen of groepen mensen enkel en alleen op basis van dergelijke elementen zou verhinderen van hun individueel potentieel na te streven of te bereiken. Dergelijke beslissingen zijn evenwel puur persoons gebonden ook al is de omgeving waarin men opgegroeid is een bepalende factor. Sommige individuen zullen die sociale normen overwinnen en dan voordeel halen uit meer evenwichtige keuzes, anderen dan weer niet.

Onze maatschappij evenwel discrimineert zelf met de macht van de wetgevende en uitvoerende macht op een nog veel grotere schaal. In VW Vorst worden bepaalde groepen arbeiders anders behandeld. Een recente wet wordt er zelfs even voor door de vingers gekeken. Wie wordt hier trouwens gediscrimineerd? De aandeelhouder die een deel van zijn investering ziet verloren gaan, eventueel ten koste van andere investeringen elders? Of is het de arbeider die door de enorm hoge ontslagpremie en rijkelijk brugpensioen de facto verhinderd wordt van nog een legale job te gaan zoeken?

Sociale klassen met voorrechten
Laat ons even verder kijken. Hebben ambtenaren, bedienden, arbeiders en zelfstandigen gelijke kansen in het leven als wij kijken naar de grote wettelijke en sociale verschillen van hun statuut? Men kan argumenteren dat ze voor dit statuut gekozen hebben, maar zo eenvoudig ligt het niet. Er zijn niet alleen grote discriminerende drempels om van het ene naar het andere stelsel over te stappen, dat verandert niets aan het feit dat de stelsels op zichzelf discriminerend werken. En mensen die werkloos geworden zijn? Thuiswerkende partners? Meewerkende partners van zelfstandigen? De maatschappij geeft elk van die sociale klassen aparte voorrechten en plichten en het moge evident zijn voor wie ermee geconfronteerd werd, al die statuten geven geen gelijke kansen. Hoe rechtvaardig en sociaal is een maatschappelijk beleid dat resulteert in 1.2 miljoen burgers die geen regulier inkomen uit arbeid meer hebben waarbij de hardwerkende landgenoten (zoals de arbeiders in Vorst tot voor kort) meer belasting betalen aan de overheid dan ze zelf overhouden. Zelfs de gouden handdrukken brengen meer op voor de Overheid dan voor de arbeiders zelf. Op die manier leveren zelfs de VW aandeelhouders nu een extra bijdrage om de begroting in evenwicht te houden.

Positieve en negatieve discriminatie
En dan zijn er ook de rits voordelen die men vanuit een zogenaamd sociaal oogpunt aan bepaalde groepen toekent. "Gratis" tickets voor openbaar vervoer, extra toelages, dienstencheques, enz. Al dat goeds is evenwel niet gratis en ergens moet iemand anders er voor werken. Met dat verdiende loon had die ook andere kansen kunnen nastreven, maar daar heeft hij geen macht meer over. Sociale huisvesting bijvoorbeeld is niet langer meer “een onderkomen voor wie geen inkomen heeft". Het resultaat van een monopoliserend beleid is een schaarste op de markt waardoor de andere werkende burgers voor een gelijkaardig onderkomen tot tien maal meer per maand mogen betalen. Is dit nog een gelijke kansen beleid?

De discriminatie werkt ook in de andere richting. Onze complexe inkomstenbelasting heeft een hoge marginale belastingsvoet, maar in het gemiddelde is de marginale effectieve belastingsvoet het hoogst voor de laagste inkomens. Vooral diegenen die van een vervangingsinkomen leven, zijn het hardst getroffen omdat ze niet alleen hun voordelen verliezen maar ook hogere kosten moeten maken als ze terug gaan werken. Is dit geen discriminatie van de werkende burger? Wie het dan wat hogerop schopt, kan meer verdienen en kan dan ook gebruik beginnen maken van de mogelijke aftrekposten. Als hij evenwel nog meer gaat verdienen kost zijn extra inspanning hem zeer veel aan extra belastingen. M.a.w. eens men in die middengroep geraakt, zit men goed, maar wee diegene die ofwel uit de boot valt ofwel naar de top wil doorstoten. Is dit een gelijke kansen beleid? Neen, het is een beleid waarbij de ene groep gediscrimineerd wordt ten opzichte van een andere groep. En hoe meer men werkt, hoe harder de discriminatie.

Voorrechten van de clubleden
En tenslotte, hoe zit het met de beleidsmakers zelf? Die droppen zichzelf en mekaar in allerlei gunstige posities. Desnoods wordt er een nieuw postje bij gecreëerd. Ondertussen mogen ze boekhoudtrukken uithalen met de begroting waar elke private onderneming voor afgestraft zou worden, zeker als ze beurs genoteerd zou zijn. Hoe zijn ze aan die macht gekomen? Door op een slinkse manier hun wetgevende macht aan te wenden om hun positie te bestendigen, zelfs van generatie op generatie net de Adel in het Ancien Régime. De burger kiest, maar de partij beslist. Net zoals de vakbonden hebben ze geen rechtspersoon en net zoals de koninklijke bloedlijn van dit land immuun is voor de arm der wet. Is dit geen discriminatie? Men kan dan wel zeggen dat de verkiezingen voor iedereen open zijn, maar waarom zijn er dan kiesdrempels van 5% om niet te spreken van allerlei afspraken voor en na de verkiezingen. Des temeer daar de financiering van die politieke partijen aan strenge banden ligt, tenzij men al tot het selecte clubje behoort dan zorgt de werkende belastingbetaler wel voor de nodige fondsen. Is dit een gelijke kansen beleid?

Discriminatie mag niet discrimineren
Een echt gelijke kansen beleid moet voor iedereen de lat perfect gelijk leggen en dit betekent dat de beleidsmakers zelf hun structurele voordelen aan dene en gene groep moeten opheffen, vooral als dit de facto resulteert in nog minder gelijke kansen dan voordien. In een democratische samenleving hoeft men ook niet positief te gaan discrimineren om gelijke kansen te bewerkstelligen. Het wederzijds voordeel en de open discussie komen dan automatisch tot gelijke kansen voor iedereen. Men discrimineert dan niet op basis van de groep waarin men dan al dan niet gestigmatiseerd werd ingedeeld, maar op basis van hetgeen men potentieel kan bijdragen aan die samenleving. Al de rest heeft weinig te maken met discriminatie maar enkel en alleen met kortzichtig machtsmisbruik.

Read more...

The Belgian Tales (Politiek Incorrect)

Weblogland kent sinds gisteren een nieuwe telg: The Belgian Tales (De Belgische Vertelseltjes). Dit digitale project, waarvan ondergetekende medeoprichter is, heeft tot doel een buitenlands - voornamelijk Angelsaksisch - publiek in de taal van Shakespeare te informeren over het reilen en zeilen in België, en dit vanuit een (klassiek-)liberaal en Vlaams oogpunt . Maar al te vaak wordt België automatisch geassocieerd met Brussel, de hoofdstad van de Europese Unie. "Brussels" heeft, zeker in de Angelsaksische wereld, dan ook vaak een (terecht) negatieve connotatie. Met deze website proberen de makers erop te wijzen dat het gastland waar de EU haar voornaamste instellingen herbergt al even erg doordrongen is van sociaal-corporatisme (en socialisme in het algemeen), overregulering, anti-democratie en protectionisme. Indien u de verdere ontwikkelingen van dit project mee wenst te volgen, kunt u steeds terecht op de website van The Belgian Tales via http://www.thebelgiantales.blogspot.com .

Read more...

Het Ethiopisch-Somalisch conflict

Daarnet las ik een blogartikel van Jürgen Verstrepen over Ethiopië & ontwikkelingshulp.
Ik zag ook de beperkte 'newscoverage' door onze media. Je moet het geheel in een bigger picture plaatsen, deze zal ik nu vlug even trachten te schetsen zoals ik ze zie.

Heel het conflict is een complexe materie, zoals het Congolese conflict ook een ingewikkelde materie is. De kern van de zaak is dat Ethiopië een 'natuurlijke' bondgenoot vormt in het kader van de oorlog tegen het terrorisme; eerder in de oorlog tegen de Jihad. Ik zal dit hieronder trachten uit te leggen. !Dit is mijn persoonlijke visie, niet vergeten eh!

Zeer beknopte Geschiedenis: Ethiopië & Eritrea.
Ethiopië was vroeger een Westerse (VSA) bondgenoot onder Silassie. Silassie annexeerde Eritrea, voorheen al onderdeel van Ethiopië in een federaal verband. Silassie werd door de Derg Coup verdreven in 1974 die het land in de handen van de USSR dreef. De Derg dictatuur werd verdreven door Ethiopische en Eritreese rebellen in de beginjaren 1990. In 1993 verklaarde Eritrea de onafhankelijkheid na een referendum. In 1998 brak er oorlog uit tussen beide partijen door een grensdispuut, één van de Ethiopische drijfveren in het conflict is dat ze geen landverbinding heeft met de zee (zoals hier ook werd aangegeven). Nog meer info op deze pagina. Wikipedia heeft nog een duidelijke samenvatting. Een indringender rapport over de implicaties kan u hier lezen geschreven door Fiona Lortan; anno 2000; lees vooral het segment 'Regional impact of the War'. Dat legt het belang van Somalië en Djibouti uit. Hier moet ik nog bemerken dat er een probleempje is met Djibouti omwille van steun aan de Somalische Islamistische milities; naast Egypte, Syrië, Iran, Libië en Saudi Arabië (meer uitleg).

Nu wat heeft dit te maken met Somalië? De Somalische Islamitische Milities (ICU/SIM) hebben steun van Eritrea en vermeende banden met Al Qaeda. Somalië vormt het enige alternatief [ desnoods de lange route door Kenia; Djibouti vroeger belangrijk maar met hun steun voor de Jihadi's..] voor Ethiopië om een communicatie-as te hebben met de zee (import & export). Men moet ook rekening houden met Soedan.

Ethiopië moet rekening houden met een Islamistische regering in het Westen; nu mogelijk eentje in het Oosten en dan nog het Noordelijke probleem Eritrea. Volledige omsingeling, nooit een goed teken. Het is dus voor Ethiopië een veiligheidskwestie, concreet een gevaar voor haar Soevereiniteit zoals zij tevens claimen. (Kaart van Ethiopië & buurlanden).
Merk op dat Ethiopië en Egypte een 'Nijl' probleem hebben. Lortan maakt ook melding van Israël die pro-Ethiopië was (destijds, huidig: onbekent) in 2000; indirecte implicatie in het hele Midden-Oosten conflict [niet louter Palestina; eerder 'Clash of Civilisations' style & interne problemen in het huishouden].

De Somalische Jihad vormt een gevaar wegens de ligging: goed voor piraterij en voor een diepte penetratie in Oost-Afrika. Het vormt een internationaal probleem dat thuishoort in de 'oorlog tegen het terrorisme', versterkt door 'vage' aanwijzingen van banden met Al Qaeda. Het gaat hier dus niet louter om het beslechten van het conflict met Eritrea op andermans grondgebied.

Soedan speelt hier ook een rol in de 'oorlog tegen het terreur'; kijk eens naar een kaart van Soedan...herinner u de recente geschiedenis: Clinton administratie dropte er een paar bommen op Soedan; Osama Bin Laden in Soedan 1991-96; conflict in Darfur en de bereidheid van Bush om in te grijpen manu militari...wat ziet u op de kaart? Niets gaat u mij vertellen. Ik zie Egypte; doelwit van Al Qaeda voor regimewissel [Islamitisch regime] en ik zie de Democratische Republiek Congo. Soedan was overigens in het verleden al betrokken in het Congolese conflict zoals in 1999.

Wat heeft de DRC hiermee te maken? Ahaah, de DRC is onstabiel en heeft geen controle over heel haar grondgebied. In sommige daarvan zwaaien rebellen daar nog de plak. Belangrijk zijn de grondstoffen die meestal gelegen zijn aan de Congolese grensgebieden. Het is algemeen aanvaard te bekennen dat de VSA steun gaven aan Rwanda e.a. in hun oorlog tegen Mobutu's Zaïre mede uit vrees dat Soedan mogelijk toegang zou krijgen aan Congolese grondstoffen. Marionet Kabila SR. werd toen baas van Congo; en daarna werd alles nog eens ingewikkelder toen deze zich tegen de Rwandezen e.a. keerden. Wat is het belang van de DRC? COLTAN; Uranium en andere winstgevende grondstoffen. In de Province Orientale (grens met Soedan) heb je Diamant & Goud. Heel Oost-Congo wordt quasi illegaal ontgonnen, stoffen zoals uranium[interessant UN document over illegale ontginning, al van 2001]. Columbium of Tantalum (COLTAN) is een belangrijke strategische grondstof gebruikt voor hoogtechnologische doeleindes, wil men ook niet in Chinese handen zien vallen. In het kort: Vanuit Soedan kan men zich toegang verschaffen tot het Congolese grondgebied waar het niet al te moeilijk is om grondstoffen te kopen. Iran zou al betrokken zijn in de illegale ontginning van Congolees Uranium. Irak past ook in dat plaatje samen met Soedan. Iran & Eritrea zijn ook buddies, Soudan & Iran ook. Uranium is al een interessant gegeven voor een 'vuile bom'; de andere grondstoffen zijn een leuk financiële toevoeging voor terroristische organisaties zoals Al Qaeda of voor een land zoals Soedan.

Eritrea; Soedan; Iran; het vroegere Iraakse regime & Al Qaeda zijn verweven met Sudan als de Afrikaanse kern.

Ethiopië vormt een belangrijke pion in de 'oorlog tegen het terrorisme' in Oost-Afrika; het geeft de mogelijkheid om Soedan territoriaal te penetreren en de controle te houden over Eritrea en Somalië. Het vormt een 'vliegdekschip' in de regio en het geheel is verbonden met de Congolese veiligheidssituatie & conflict. De omsingeling van Ethiopië bedreigt Ethiopië en legt de baan helemaal open voor een Jihadi operaties (ontginning, smokkel, conversie, regimewissel) in Subsahara Afrika.
Dat is mijn voorlopige analyse...

Schreef ik gisteren nog, het viel mij op dat men toch iets meer 'informatie' gaf bij de nieuwsuitzending van vandaag. Defense Update heeft een eigen analyse, veel professioneler, waarin ik mij kan vinden met een andere nadruk...zeker lezen.

Read more...

Wanneer corporatisme zegeviert... (Politiek Incorrect)

Vorige week donderdag, diep in de nacht, sloot de zogenaamde 'groep van tien' haar Interprofessioneel Akkoord (kortweg IPA) voor de periode 2007-2008. Het is natuurlijk nu nog wachten op het groen licht van de achterban van de verschillende sociale partners, maar het is weinig waarschijnlijk dat het akkoord zal worden afgeschoten.

De hoofdbrok van zo'n IPA vormt natuurlijk de zogenaamde - indicatieve - loonnorm. De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven had eerder dit jaar een maximale loonnorm van 5,5% gesuggereerd. De sociale partners hebben afgesproken om hieronder te blijven. Zodoende zullen de lonen de volgende twee jaar nominaal met 5% stijgen. De werkgevers wilden eerst niet hoger gooien dan 4,75%, maar door tussenkomst van de Belgische staat zal via een ingewikkelde fiscale constructie 0,25% van de loonnorm terug kunnen worden gerecupereerd. Bijgevolg is de effectief door de werkgever te betalen loonnorm ook 4,75%. Deze operatie kost de overheid in 2007 naar schatting 180 miljoen euro. Het interprofessioneel overlegmodel is anno 2006 dus geëvolueerd naar een heus corporatistisch model, geschoeid op Italiaanse leest van de jaren 1920 en '30, met overleggende drukkingsgroepen allerhande die, als het puntje bij paaltje komt, allen uit de hand van de overheid eten.

Helaas voor Verhofstadts modelstaat zijn er nog altijd verzuurden in onze samenleving. We hebben het dan over organisaties zoals het Vlaams Netwerk van Ondernemingen (VOKA), dat na bekendmaking van het IPA furieus reageerde en sprak over "zwarte dagen" voor het bedrijfsleven. VOKA is een van de weinige grotere werkgeverskringen - de vereniging vertegenwoordigt 17.000 ondernemingen ofte 60% van de private werkgelegenheid in Vlaanderen - die niet wordt uitgenodigd op de interprofessionele loononderhandelingen, en bijgevolg niet over de status van 'officiële sociale partner' beschikt. Misschien dat het wel zeer uitgesproken Vlaams profiel van huidig VOKA-voorzitter Urbain Vandeurzen daarvoor iets tussen zit?

De kritiek van VOKA kwam er op neer dat die nieuwe loonnorm de ondernemingen in totaal 8 miljard euro zal kosten, uitgaande van de positieve - doch weinig waarschijnlijke - gedachte dat de loonnorm de komende twee jaar niet zal worden overschreden. Niet de kleine werknemer, maar de overheid wordt echter de grote winnaar van deze nieuwe loonnorm. Via de sociale bijdragen ontvangt ze immers maar liefst 5,2 miljard euro. Er is dus zeker geen reden voor Verhofstadt en zijn dievenbende om niet "welwillend" te staan tegenover de eisen van de werkgevers. Terecht pleit VOKA er dan ook voor om de koopkracht niet langer bruto, maar netto te verhogen.

Wat ons dan ineens brengt bij een ander argument waarom dit IPA zo nefast is. Volgens een OESO-rapport van november dit jaar verloor het Belgische ondernemingsleven bijna 20% marktaandeel op de internationale handel. Dat is natuurlijk een schrijnende vaststelling, waarbij de moordende loonkosten een cruciale rol spelen. Ten opzichte van 1990 bedraagt de Belgische loonkosthandicap dan ook 8,5% (in termen van loonkost per eenheid product) tegenover de drie buurlanden. Dat zelfs de CRB eerder dit jaar dan nog niet wakker is geschoten, spreekt boekdelen over het Belgische loonkostnegationisme. Hierbij moet wel gezegd worden dat ook innovatie een belangrijk antidotum kan vormen tegen de Belgische concurrentiehandicap. Maar ook hierover staat in het IPA-modelakkoord slechts enkele lijntjes geschreven, en blijft het bij vage intenties om tegen 2010 een investeringsniveau van 3% v.h. BBP te bereiken.

Tot slot blijft een interprofessioneel akkoord - zoals de naam weergeeft - ook maar een interprofessioneel akkoord. Dat wil zeggen dat er geen rekening wordt gehouden met de regionale verschillen tussen de ondernemingen, laat staan sectoraal gedetermineerde verschillen. En zo loopt het IPA-overleg keer op keer weer mank.

Read more...

Over King En De Kameraden (Vincent De Roeck)

Wanneer communisten een land overnemen, legt het nieuwe bestel als eerste maatregel beslag op alle wapens in privaat bezit, om de burgers alzo de mogelijkheid te ontzeggen zich ook maar enigszins te verzetten tegen de tirannie. Een volgende stap in het communistische indoctrinatieproces bestaat uit de herinterpretatie van de geschiedenis en zelfs uit het herschrijven van bepaalde historische gebeurtenissen om de nieuwe politieke wind ook maar enigszins te kunnen rechtvaardigen. Ettelijke oude volkshelden - veelal ter rechterzijde van het spectrum - blijken plots ersatz-communisten geweest te zijn. Het communisme steelt eerst dus de wapens van de burgerij om daarna zelfs de geschiedenis van een gans volk weg te roven. Hiervoor schuwt het communisme niets, geen burgerrechten, geen bedrog, geen geweld, geen leugens en geen onderdrukking.

In meerdere landen werden nationale helden ofwel volledig uit de leerboeken verbannen ofwel werden hun daden en meningen dermate geherinterpreteerd en verkracht om niet al te openlijk in strijd te zijn met het Grote Gelijk van de communistische ideologie en het daarmee samenhangende universele volksideaal. Communistische moordenaars, terroristen en andere misdadigers verworden alzo tot helden. Feestdagen, straten, steden en universiteiten worden opgedragen aan zulke monsters die - soms direct, soms indirect - de dood van miljoenen mensen op hun geweten hebben. Het communistische ideaal wordt aangegrepen als een rechtvaardigings-grond voor de sluipmoord op honderden vrije, democratische en kapitalistische regimes in de wereld, van Oost-Duitsland over Zuid-Afrika tot Venezuela.

In de Westerse wereld - ondanks de afwezigheid van een echte communistische overheersing - maken onze leiders zich ook schuldig aan een dergelijke indoctrinatiepolitiek. Een voorbeeld daarvan is de dominee Martin Luther King Jr., die in wezen niets meer was dan de juiste man op de juiste plaats. Zijn grootste bijdrage aan het succes van de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten was niet zijn I have a dream speech maar zijn eigen dood in de fatale aanslag. In de Verenigde Staten - en vaak ook in andere westerse landen - heeft die dominee met de schuilnaam "Martin Luther King" zelfs een nationale feestdag naar hem vernoemd gekregen. Hij is de enige Amerikaan die ooit een feestdag naar hem in persoonlijke titel opgedragen gekregen heeft. Zelfs aan de founding fathers, George Washington of Abraham Lincoln is deze eer nooit te beurt gevallen, evenmin als aan Robert E. Lee, nochtans onlangs verkozen tot de populairste figuur uit de Amerikaanse geschiedenis.

De connectie tussen diezelfde Martin Luther King Jr. en het internationale communisme werd nochtans nooit volledig opgehelderd. Het is natuurlijk wel een niet te miskennen factum dat zijn beweging - zowel clandestien als openlijk - steun genoot van alle communistische staten en regimes in de wereld, terwijl ook hijzelf zijn sympathie voor de Volksstaat nooit verborgen gehouden heeft. Hij geloofde niet in het individu, evenmin als in de vrijheid, de vrije markt of zelfs maar in de kleine staat. Martin Luther King wou Amerika - na het afschaffen van de segregatie in het Zuiden - nog verder naar links duwen om uiteindelijk zijn eigen persoonlijke natte droom te kunnen realiseren, de stichting van de Unie van Socialistische Amerikaanse Republieken. Dat dit niet gebeurd is en Cubaanse mistoestanden vermeden werden, kunnen we enkel maar bejubelen. Misschien moeten we dan toch eerder een feestdag vernoemen naar diens dodelijke schutter James Earl Ray? Hij heeft ons daarmee voor een zeer groot gevaar behoed en alzo meer bijgedragen tot het behoud van de vrije Amerikaanse republiek dan Barry Goldwater en Joseph McCarthy tezamen.

Het ganse leven van Martin Luther King Jr. was tevens een grote aaneenschakeling van leugens en propaganda. Hij werd geboren in 1929 als zoon van een zwarte dominee met de roepnaam Daddy King en kreeg de naam Michael. In 1935 kreeg Daddy King in een religieuze opwelling na het gebruik van drugs het lumineuze idee om zijn zoon Michael te vernoemen naar de protestantse reformist Maarten Luther. Daddy King verklaarde deze naamswijziging als feit voor zijn congregatie. Dit is het begin van de mythe van Martin Luther King Jr. Deze naamswijziging werd echter nooit officieel gemaakt en geen enkele bevoegde instantie heeft dit ooit geratificeerd of gelegaliseerd. Tot vandaag de dag draagt wijlen de zoon van Daddy King dus nog steeds de naam Michael King en niet zijn mythisch geworden pseudoniem Martin Luther King Jr. Hoe kan een vrije - en dus kritische - samenleving ooit iemand vereren en aanhangen die zelfs zijn eigen naam tot op het einde is blijven verloochenen?

Tot in 2027 blijven de onderzoeksrapporten van het Federal Bureau of Investigation achter slot en grendel en heeft niemand er inzage in. Tot dan zal er een waas van onduidelijkheid blijven hangen over zijn communistische sympathieen, zijn anti-Amerikanisme en zijn tragische dood. Deze beslissing werd genomen door een liberale rechter (in de Amerikaanse pejoratieve - lees linkse - betekenis van het woord) die zijn afgrijnzen voor het Amerikaanse kapitalisme steeds door heeft laten schijnen in zijn vonnissen. Wat hebben de kameraden en Kingisten toch te verbergen?

Read more...

Zalig Kerstfeest

Read more...

De Libertarische Grondwet (Vincent De Roeck)

Door de verlinksing van onze samenleving na de wantoestanden uit de 19de eeuw, na de laagconjunctuur volgend op de beurskrach van 1929 en na de periode van onrust ten gevolge van het einde van de tweede wereldbrand, kennen we vandaag de dag wetteksten die men grondwet noemt en die opvallen door hun onnuttige lengte en bewuste onleesbaarheid. Als we de "echte" oergrondwetten van de 18de eeuw bekijken, die van Frankrijk en de Verenigde Staten op kop, dan is er een lange weg afgelegd. Maar of die evolutie wel zozeer een triomf voor de vrijheid, dan wel een overwinning voor de tirannie betekend heeft, wil niemand zeggen. De dictatuur van de koningen uit het ancien regime werd in wetteksten gegoten en evolueerde tot een dictatuur van de grondrechten. Door tientallen "rechten", gaande van non-discriminatie over milieu en onderwijs tot zelfs de ganse sociale zekerheid, te betonneren in onze grondwet, is deze verworden tot een vodje papier dat dictatuur en totalitarisme legitimeert. We zijn terug van af, en niemand die dat beseft of wil beseffen. We the people is de facade geworden waarachter het despotisme van de Middeleeuwen nog steeds hoogtij viert. Men weet het enkel beter te verkopen.

Om hiermee definitief komaf te maken en om "onze" leiders de kans te bieden eindelijk eens een grondwet te redigeren die uitsluitend nog maar de essentie behelst, moeten we afstappen van de juridische superflux. We mogen ons niet langer verliezen in de ellenlange compromissen die geen enkele toegevoegde waarde hebben. Alvorens ons op dit monnikenwerk te gooien, moeten we eerst de onmiddellijke en onvoorwaardelijke afschaffing van onze huidige geperverteerde grondwet zien te bewerkstelligen. De geloofwaardigheid van de huidige Belgische grondwet heeft trouwens niet eens een democratische onderbouw. Ze werd in 1831 goedgekeurd door een ondemocratisch verkozen Constituante. De Europese grondwet heeft ook al geen enkel bestaansrecht, en dit niet zozeer door het afschieten ervan in de referenda, maar in de eerste plaats omdat ook zij opgesteld werd door een ondemocratisch orgaan, de zogenaamde Europese Conventie. De Conventie was niets meer dan een mooie fin de carriere voor mislukte weggepromoveerde lokale politici.

De nieuwe grondwet die ik voorstel is uitgesproken libertarisch. Ze telt slechts drie artikels en behelst de basisidee van een moderne vrije maatschappij met individuele rechten, plichten, verantwoordelijkheden en vrijheden. De tekst is eenvormig, duidelijk, allesomvattend en leesbaar.

(Artikel 1) Geen persoon, groep personen of overheid mag geweld, dwang of fraude initieren tegen geen enkel individu of zijn eigendom. (Artikel 2) Geweld mag moreel en legaal uitsluitend gebruik worden als verdediging tegen degenen die artikel 1 overtreden. (Artikel 3) Er mag nooit een uitzondering gemaakt worden op artikel 1 en 2.

Met deze drie artikels kan, alle kritiek van links en rechts ten spijt, een ganse maatschappij gereguleerd worden zonder de intrinsieke quasi-oneindige vrijheid van het individu te schaden. Een dergelijke grondwet was de droom van Jean-Jacques Rousseau en consorten. Een dergelijke grondwet stelt eindelijk paal en perk aan de wetgevende inflatie van onze ontspoorde samenleving. De idee van concurrerende vrijheden ("mijn vrijheid wordt begrensd door de vrijheid van de anderen") en van het sociaal contract ("wat doen als er een overschrijding van de eigen vrijheid plaatsvindt?") vinden we hierin immers op de meest pure wijze terug, en die beide ideeen behelzen op exemplaire wijze de oorspronkelijke ongereptheid van het democratisch vrijheidsideaal, het ideaal dat door links gedemoniseerd en door rechts verguisd wordt.

Met zo'n revolutionaire ingesteldheid kan de westerse wereld zich eindelijk herbronnen en terug aan de toekomst denken zonder zich te blijven verliezen in dogmatische aanpakken en socialistisch corporatisme. The welfare state was not the solution to our problem. The welfare state was the problem. Enkel een minimale staat kan immers de terugkeer van dictatuur en absolutisme verijdelen. Maar geen paniek, vrijdenkers. We moeten niet bang zijn van de toekomst. Onze beste dagen liggen immers nog voor ons, want het is nooit te laat om op het verkeerde pad rechtsomkeer te maken.

Read more...

Dave Sinardet, gespecialiseerde leugenaar (Hoegin)

Naar aanleiding van de docu-fictie van de RTBf verschenen er de laatste week een aantal columns over staatshervorming en separatisme. Ook Dave Sinardet, «politicoloog en gespecialiseerd in de communautaire verhoudingen» dacht in De Standaard zijn steentje te moeten bijdragen, maar serveert niet meer dan een paar platte leugens.

Gespecialiseerd in de communautaire verhoudingen dus. Als hij dus losjes uit de pols een aantal cijfers aanhaalt, dan zal hij wel weten waarover hij het heeft en zullen die cijfers wel correct zijn zeker? Niet dus:

Longitudinaal wetenschappelijk onderzoek bewijst echter dat er helemaal geen sprake is van een toename van separatistische gevoelens in Vlaanderen, die al jaren rond de tien procent blijven hangen. Onder de Vlaams Belang-kiezers vind je meer unitaristen dan bij welke andere partij.

Laat ik maar meteen erkennen dat ik geen flauw vermoeden had van wat «longitudinaal onderzoek» moest voorstellen, en voor het geval er een lezer zou zijn die het ook niet weet: het is onderzoek dat betrekking heeft op hetgeen zich in een (lang) tijdsverloop voordoet. Ik krijg er de kriebels van wanneer ik zo een term in een artikel in een gewone krant zie staan, maar het zal wel aan mij liggen…

Nu goed, volgens Dave Sinardet hangt slechts zo'n tien procent van de Vlaamse bevolking het separatisme aan, en dat zou al jaren het geval zijn. Merkwaardig toch dat reeds in de jaren negentig in peilingen percentages van rond de dertig procent werden gemeten, en dat De Stemmenkampioen ongeveer een jaar geleden zelfs een kleine meerderheid voor separatisme registreerde. Onder de Vlaams Belang-kiezers liep dat zelfs op tot een stevige meerderheid van meer dan 80%.

Maar je hoeft niet eens De Stemmenkampioen te geloven om in te zien dat Dave Sinardet onzin verkoopt. Stel dat er inderdaad slechts een kleine minderheid van zo'n tien procent separatistisch gezind zou zijn in Vlaanderen, en dat de N-VA binnen het kartel in feite een one issue-partner is waar vijf procent van die separatisten terug te vinden zijn, dan blijft er slechts nog vijf procent over voor de andere partijen. Met een aanhang van om en bij de 25% zou dat dus moeten betekenen dat meer dan 80% van de Vlaams Belang-kiezers bij de Belgische Grondwet willen blijven zweren. Ik vind dat toch wel heel straffe kost: zelfs bij Groen! slaagt De Stemmenkampioen er niet in zoveel belgicisten terug te vinden.

Maar geen nood: Dave Sinardet probeert zich echter in te dekken door te stellen dat bij het Vlaams Belang meer unitaristen rondlopen dan bij gelijk welke andere partij. Kiezers van het Vlaams Belang zijn immers domoren die niet weten voor wie of voor wat ze in feite stemmen. En meer zelfs: de kiezers van het belgicistische Groen! hebben een Vlaamser profiel dan die van het Vlaams Belang. Welke kiezer wordt dan eigenlijk het meest door de partij van zijn voorkeur bedrogen: die van het Vlaams Belang of die van Groen!? Eerlijk gezegd, ik geloof er niet in.

Wie is trouwens die Dave Sinardet, behalve specialist in iets waar hij overduidelijk helemaal geen kaas van gegeten heeft? Wel, één referentie kan misschien toch wat meer duidelijkheid scheppen rond zijn persoon: hij blijkt één van de leden te zijn van de Groupe Paviagroep, die als reactie op de Vlaamse eis tot splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde een federale kieskring voor het federaal Parlement/une circonscription fédérale pour le Parlement fédéral voorstelde. Misschien kan Dave Sinardet ook persoonlijk voor het tellen van de stemmen instaan, longitudinaal dan.

Wat me overigens ook verbaast is dat het mogelijk is zo'n column in een krant als De Standaard gepubliceerd te krijgen. Stel je voor dat iemand uit het andere kamp ergens middenin zijn tekst zou schrijven dat transversaal onderzoek aantoont dat er vandaag een meerderheid van zo'n 90% van de Vlamingen vóór een splitsing van België is (wat zelfs 2% beter aansluit bij de resultaten van De Stemmenkampioendan wat Dave Sinardet beweert), dan vrees ik dat die column niet veel kans zou maken aanvaard te worden. Of hoe het de gewoonste zaak van de wereld is dat de bevolking in één richting bedrogen wordt, maar niet in de andere. Over een écht debat gesproken, misschien zou Dave Sinardet zich daar eens in kunnen specialiseren.

Read more...

Een Standbeeld Voor Mao (Vincent De Roeck)

De leiders van de Volksrepubliek China hebben vorig jaar in de Kerstperiode de laatste hand gelegd aan een prestigieus project om hun stichter en "Grote Roerganger", Mao Tse Tung (ook wel Mao Zedong of "monster" genoemd in de volksmond), te "vereeuwigen". Volgend jaar in dezelfde Kerstperiode, meer bepaald op 26 december 2007, zal men in Mao's voormalige thuisprovincie Hunan een monument ter zijner ere en nagedachtenis onthullen, meer bepaald in de ietwat internationaal onbekende stad Shaoshan, daar waar hij volgens de overlevering 113 jaren geleden het levenslicht zag. Het totale kostenplaatje van dit project overstijgt de 300 miljoen yuan oftewel 30 miljoen euro. Een aardig bedrag voor een ordinaire massamoordenaar, als je het mij vraagt, maar niemand vraagt het mij natuurlijk. Het Chinese staatspersbureau Xinhua (er zijn trouwens geen private persbureau's in China, maar dit geheel ter zijde) gaf tevens het beoogde doel van de leiders weer. De stad Shaoshan zal hierdoor kunnen uitgroeien tot "een nationale basis voor vaderlandslievend onderwijs". Een aardige verwoording voor een ordinair staaltje communistische propaganda. En dan beseffen dat de 21ste eeuw al bijna zes jaar bezig is.

Dat Mao een massamoordenaar "eerste klasse" is, weet iedereen. Dat zijn ideologie het oude wereldrijk China tot over de rand van zijn eigen ondergang gebracht heeft, kan iedereen beamen. Dat Mao medeschuldige is aan de nucleaire wapenwedloop uit de Koude Oorlog, is voor eenieder een niet te refuteren historisch feit. Waarom stoort dit ons niet? Waarom ligt de wereld niet wakker van een dergelijk monument? Nochtans zouden er alom rellen uitbreken mocht men een monument ter ere van Adolf Hitler oprichten. Hitler was immers een massamoordenaar en die verdienen geen monument. Ik kan de mensen geen ongelijk geven. Hitler verdient allesbehalve een monument, maar waarom Mao dan wel? Misschien louter omdat Mao zijn eigen bevolking uitmoordde en niet die van een ander land zoals Hitler? Het aantal slachtoffers doet er in de ogen van de wereldbevolking toch niet toe, kijk maar naar de Kongo Vrijstaat, of recenter, naar de Balkan en Rwanda, of vandaag nog, naar Darfur.

Over een aantal dictators zijn er heden ten dage nog geen exacte of benaderende cijfers van het aantal doden onder hun regime bekend. Er is onduidelijkheid omtrent Idi Amin Dada uit Oeganda, Pol Pot uit Cambodja, Duvalier uit Haiti, Bokassa uit Centrafrika, Pinochet uit Chili en Saddam Hoessein uit Irak. Bijgevolg zou het louter tijdverlies zijn om ons uit te spreken over hun wandaden. We kunnen ons immers op niets baseren om hen op grond van objectieve bewijzen aan de schandpaal te nagelen. Dit is echter wel het geval met Mao Zedong.

Volgens de twee meest recente Mao-biografen Chang en Haliday, kleeft er aan de handen van Mao Tse Tung bloed, veel bloed, zeer veel bloed. Meer bloed dan op een jaar alle abatoirs van Belgie passeert. Meer dan 70 miljoen Chinezen vielen immers ten prooi aan de moordmachines van Mao en dit in vredestijd! Zelfs Stalin kon zijn jaloezie hiervoor maar zelden onder stoelen of banken steken. Mao verwerd alzo tot het schoolvoorbeeld voor menig dictator. Hij werd de ongestrafte ersatz-massamoordenaar. Roei je eigen bevolking uit en niemand kan het wat schelen, laat staan dat er vergeldingsacties zouden komen. Nadien zorgt de propaganda voor de rest en kan de leider alsnog de geschiedenis ingaan als een groots politicus, een ideologisch mirakel, een heiland of een vader des vaderlands. Dat dit vaderland uitsluitend gestoeld is op moord, plundering, verminking en genocide, kan niemand vandaag de dag nog schelen. Wat is er toch aan de hand met onze wereld? Of ben ik de enige die dit alles niet kan vatten?

In het Bijbelse boek Deuteronomium (15-13) vinden we een passage terug die ook in deze context van toepassing kan zijn : "Gij moogt niet twee gewichten in uw buidel hebben, een groot en een klein". Nochtans wegen wij voortdurend met verschillende ongelijke gewichten. Hitler vermoordde meer dan 5 miljoen onschuldigen, maar toch interesseren we ons nagenoeg uitsluitend maar in de Joden onder hen. De homofielen, de zigeuners, de Getuigen van Jehova, de gehandicapten e.a. worden doodgezwegen en daardoor tegen wil en dank vergeten. Voor hen zijn er geen musea, geen herdenkingsplechtigheden, geen monumenten en geen internationale historische aandacht. Joseph Stalin lag aan de grondslag van de uitroeing van tientallen miljoenen Russen in zijn goelags. Nochtans zien we nog steeds afbeeldingen van dit communistisch monster op T-shirts tijdens linkse optochten e.a. Hetzelfde geldt met de Che Guevara-afbeelding, de afbeelding van een ordinaire terrorist. Guevara was toen niets meer dan de Bin Laden van vandaag. Maar zulk gedrag wordt getolereerd, meer zelfs, het wordt aangemoedigd. De consequentie is ver te zoeken.

De allergrootste massamoordenaar in de geschiedenis van de mensheid met meer dan 70 miljoen onschuldige uitgeroeiden krijgt een monument ter inspiratie van de ganse Natie, als een soort van hulde en postuum eerbetoon aan Mao's verwezelijkingen. Laat ons een dergelijk persoon altijd eren. Iemand die drie keer zoveel mensen vermoord heeft als Stalin, zeven keer zoveel als Leopold II en twaalf keer zoveel als Adolf Hitler, moet tot in de eeuwigheid geprezen en bejubeld worden. Of ben ik de enige die de ironie hiervan inziet? Ben ik de enige die vind dat linkse massamoordenaars even hard aangepakt dienen te worden als rechtse? Ben ik nu een racist omdat ik iets dergelijks zeg? Als je niet direct een wederantwoord op deze vragen vindt, stel die vragen dat maar eens aan die 70 miljoen doden, altijd iemand's vader, altijd iemand's kind.

Read more...

Is de peiling van La Libre Belgique betrouwbaar? (Hoegin)

Maandag kwam de laatste peiling voor dit jaar uit: de driemaandelijks partijbarometer van La Libre Belgique, De Morgen, VTM en RTL TVi. Ook voor deze peiling is het zeer de vraag wat ze eigenlijk waard is, toch wat het Vlaamse luik betreft, want de peiling werd afgenomen deels vóór de breuk van het kartel van CD&V en N-VA, deels tijdens de breuk, en deels na de breuk. De resultaten moeten deze keer dus nog meer dan anders met een korrel zout genomen worden.

Het is eigenlijk merkwaardig dat een bureau dat zichzelf serieus neemt geen rekening kan of wil houden met politieke gebeurtenissen die toch grote schokgolven veroorzaken en daarmee hun invloed hebben op de partijvoorkeuren van de kiezers. Nog merkwaardiger is dat een krant als De Morgen, die telkens snoeft hoe onprofessioneel De Stemmenkampioen wel niet is, de resultaten van deze peiling zonder enige kanttekening publiceert als de ultieme waarheid. Zo gebeten om iets te correct weten is men blijkbaar niet op die redactie

Volgens deze peiling gaat CD&V-N-VA dus lichtjes vooruit tegenover de vorige peiling, en daarmee bereikt het kartel de hoogste score ooit bij La Libre Belgique. Het Vlaams Belang gaat dan weer achteruit, en zit nu ongeveer 2% lager dan de peiling van juni. Het is van maart 2005 geleden dat die partij nog zo laag scoorde, maar anderzijds blijft de partij nu al twee jaar schommelen binnen een band van zo'n 2%, iets minder dan de foutenmarge dus. Voor CD&V-N-VA echter is er sprake van een duidelijke stijging van zo'n 5% verspreid over diezelfde twee jaar.

sp.a-SPIRIT maakt een lichte winst vergeleken met verleden keer, maar globaal lijkt het erop dat het kartel stabiel vlak onder of op de 20% zit. VLD-Vivant dan weer herstelt zich lichtjes van de slechte score van verleden keer, maar meer dan een bevestiging van de val van toen is dit eigenlijk niet. Opvallend is dat de scores van de paarse partijen vrijwel identiek zijn aan die van de twee recente peilingen van De Standaard/VRT.

Groen! zakt verder door en verliest nu tegenover de peiling van voor de zomer 1,5%. In de loop van drie peilingen is de partij van de bovenkant van een band van ongeveer 1,5% getuimeld naar de onderkant ervan. De partij scoort nu in geen enkele peiling nog meer dan 7%, en tenzij dit alleen maar een statistische schommeling is lonkt de kiesdrempel.

Read more...

Muhammad Yunus geen heilige (Hoegin)

Dit is wat er kan gebeuren als je de Nobelprijs voor de Vrede toekent aan een nog actieve zakenman: hij gebruikt de PR rond de prijsuitreiking om een zakelijke transactie door te drukken.

In 1997 startte het Noorse Telenor een samenwerking met Muhammad Yunus om GrameenPhone op te richten. GrameenPhone geeft onder meer mikrokredieten aan vrouwen op het platteland om een GSM aan te kopen waarmee zij kleine telefooncentrales kunnen oprichten. Op die manier kunnen zij wat gelden verdienen, terwijl de gemeenschappen eindelijk de mogelijkheid krijgen contact te hebben met de rest van de wereld. Twee vliegen in één klap dus.

Oorspronkelijk was het de bedoeling in de loop van de eerste tien jaar 250.000 klanten te halen, maar vandaag heeft GrameenPhone 10 miljoen klanten, bijna twee derden van het marktaandeel in Bangladesh. Een vijfde van die klanten werden overigens pas in het laatste kwartaal binnengehaald. De waarde van GrameenPhone wordt geschat op 1,2 miljard euro, terwijl Telenor ongeveer 62% van de aandelen bezit.

De overeenkomst uit 1997 bevat een passage waarin Telenor de intentie uitdrukt op termijn zijn aandelenpost te zullen verkopen. Telenor is echter van mening dat er geen verplichting achter die intentie zat. Muhammad Yunus is echter een andere mening toegedaan, vindt dat Telenor «inhalig» is, en wil dat Telenor de controle over GrameenPhone overdraagt. Jon Fredrik Baksaas, CEO van Telenor, merkt dan weer op dat Muhammad Yunus pas nu de controle over GrameenPhone opeist nu het risico voldoende gereduceerd werd.

Over de grond van de zaak kan ik me niet uitspreken, maar feit is wel dat Telenor geen instelling van barmhartigheid is en tegenover de aandeelhouders verantwoording zou moeten afleggen indien het zomaar miljarden zou beginnen uitdelen aan andere bedrijven. Anderzijds toont de zaak ook aan dat Muhammad Yunus een gewiekst zakenman is die graag winst incasseert wanneer hij de mogelijkheid ziet. Op zich is dat natuurlijk geen probleem en strekt het hem zelfs tot eer, maar dat hij de PR rond de uitdeling van de Nobelprijs voor de Vrede aangrijpt om een zakenpartner te chanteren is toch wel zeer bedenkelijk. In wat gerust een dreigbrief aan Telenor kan genoemd worden spiegelt hij het bedrijf zelfs een persmededeling voor die niet van de poes was.

Wie er in ieder geval niet voor terugschrikt om een mening te verkondigen zonder zich grondig te informeren is de voormalige Noorse Eerste Minister Thorbjørn Jagland van de sociaal-democratische Arbeiderspartij (Ap). Volgens hem had Telenor de «morele verplichting» haar belangen in GrameenPhone te verkopen. Zonder Telenor zou er van GrameenPhone misschien geen sprake geweest zijn, en dat erkent Thorbjørn Jagland ook, maar het lijkt erop dat als een Westers bedrijf al eens als een weldoener optreedt en daar bovendien nog winst mee kan maken ook, het bedrijf moreel verplicht is aan die winst te verzaken. Met andere woorden, de investering in GrameenPhone was geen investering, maar mocht alleen maar een schenking zijn. Winst maken op de kap van de Derde Wereld is fout, maar winst maken door investeringen in de Derde Wereld is evenzeer fout. Dat wil zeggen, als je een Westers bedrijf bent, want het is juist voor zulke investeringen dat Muhammad Yunus en Grameen Bank de Nobelprijs voor de Vrede kregen.

Read more...

Desert Storm In Een Glas Water (Vincent De Roeck)

Een artikel uit de oude doos. In de lente van 2003 werd alles in gereedheid gebracht om de oorlog tegen het terrorisme in Irak naar een volgend niveau te brengen. Het was een tijd van fel debat en scherpe tegenstellingen tussen de Angelsaksische wereld, daarin bijgestaan door het "nieuwe" Europa, en het continentale "oude" West-Europa. Het volgende opiniestuk dateert dan ook uit die bewuste periode. Vandaag is iedereen het erover eens. De oorlog was een strategische fout en de gevolgen zien we nog dagelijks op de televisie. De burgeroorlog is er al lang een feit. In tegenstelling tot vele anderen neem ik geen bakzeil. Ik steunde de inval in 2003 en blijf mijn bewuste keuze van toen verdedigen. Op basis van alle toenmalige aanwijzingen was enkel een inval te rechtvaardigen. Saddam Hussein was een massamoordenaar en ook al werden er geen massavernietigingswapens gevonden na de "bevrijding", dan nog verdient Hussein geen genade. Of werden de Koerden in het noorden niet vergast met net die "onbestaande" massavernietigingswapens?

Kerstmis 1990, Koeweit. Duizenden vluchtelingen banen zich een weg tussen de brandende oliebronnen. Gehavende lijken schijnen de oorlogsslachtoffers aan te gapen. In de verte klinken de inslagen van de Amerikaanse kruisraketten. Verminkte kinderen zoeken schoorvoetend steun bij hun moeder. Soldaten en militieleden rijden af en aan met geneesmiddelen, maar laten de zwaar getormenteerde bevolking links liggen. Zij steunen immers de dictator. Apache en Cobra gevechtshelikopters doorkruisen het bevrijde luchtruim, geflankeerd door B-52 bommenwerpers op zoek naar nieuwe slachtoffers, terwijl de Walkure van Richard Wagner als een macaber requiem door de luidsprekers schalt.

Onder druk van de internationale gemeenschap werd door de Verenigde Staten en zijn verbondenen een gigantische strijdmacht ontplooid in de Golfregio. Het fiat van de veiligheidsraad legitimeerde operatie Desert Storm. Na enkele weken was Koeweit ontzet en de Irakese agressor teruggedrongen tot op het eigen grondgebied. Enkele weken later stonden de geallieerde troepen voor de poorten van Bagdad. Tegen elke militaire logica in werd de inname van Bagdad van hogerhand verboden. Saddam Hussein en zijn regime werden zo in het zadel gehouden. Dertien jaar en ettelijke tienduizenden onschuldige slachtoffers later, laait het oorlogsvuur weer op. De Verenigde Staten willen in de persoon van George Bush Jr. een regimewissel in Bagdad bewerkstelligen, maar de hypocriete wereldgemeenschap, gedomineerd door gefrustreerde Fransen, bange Duitsers, absolutistische Arabieren, seniele katholieken en aan grootheidswaanzin leidende Walen, is het daar niet mee eens. Waartoe uitgeholde democratie nog leiden kan?

Ik snap de bezwaren van de publieke opinie omtrent een mogelijke tweede - derde als we Desert Fox meetellen - militaire operatie in Irak niet. De geloofwaardigheid van de twee grootste aardse allianties staat op het spel. Welk nut heeft de UNO als ze haar eigen resoluties niet kan doen naleven? Welke primaire taken vervult de NAVO als ze haar eigen leden in de steek laat? Welke toekomst heeft de Europese Unie als ze tweedrachtig op het wereldtoneel verschijnt?

Anno 1991. De Verenigde Naties verbieden George Bush Sr. om Bagdad in te nemen en Saddam Hussein te vervolgen, maar leggen het woestijnland een zwaar embargo op. Irak mag geen olie uitvoeren tenzij voor voedsel- en geneesmiddelenaankopen. Irak schendt dit embargo. De VN eist de ontmanteling van alle Irakese militaire installaties voor de aanmaak van ABC-wapens. Irak gaat aanvankelijk akkoord maar volhardt echter nog steeds in de boosheid. De VN stelt no-fly-zones in om de Irakese luchtmacht lam te leggen, maar de handhaving ervan door Franse Mirages, Duitse Eurofighters, Britse Tornados en Amerikaanse F-15's wordt zowel door Bagdad als door de veiligheidsraad tegengewerkt. Saddam Hussein erkent deze resolutie niet en bestookt de patrouillevliegtuigen regelmatig met SAM-grondluchtraketten. Tussen de talrijke schendingen van VN-resoluties in, vermoordt het schurkenregime ook nog Afghaanse revolutionairen (o.a. kolonel Massoud), Palestijnse overlopers (o.a. Abu Nidal) en steunt de dictator terroristen op financieel en logistiek vlak.

Om de tijd te doden wordt er af en toe ook nog een Scudje gelanceerd op Israel, worden de Koerden in het noorden met gifgas uitgeroeid en worden vrouwen publiekelijk verkracht en vernederd. Ook de Sjiietische minderheid in het zuiden moet het ontgelden. Sporadische liquidaties en martelingen gaan er hand in hand met maatschappelijk isolement, massale deportaties, sinistere strafkampen en slachtpartijen in perfecte einsatzkommando-stijl. Officiele UNO-waarnemers worden geintimideerd, tegengewerkt en het land uitgezet. Alle verdragen met ook maar een schijn van internationale rechtvaardigheid en/of goodwill worden met de voeten getreden.

Heden ten dage wordt deze never-ending-story weer op de spits gedreven door de gauchisten die elke beslissing van de VS bekritiseren omdat ze de ondergang van hun Utopia, hun Sovjet-Unie, nog steeds niet hebben kunnen verwerken. Het Amerikaanse leger, volledig geindoctrineerd met de idee van oneindige gerechtigheid en vrijheid, gekenmerkt door zijn Pruisische mentaliteit, ijzeren discipline, militaire kennis en superieur materiaal is nu klaar om eindelijk de finale coup de grace toe te dienen aan een verdorven regime dat terecht een eervolle plaats verdient in de geschiedenisboeken naast de staatsstructuren onder Jozef Stalin, Adolf Hitler en Papa Doc.

Turkije is een buurland van Irak en heeft ook een Koerdisch landsgedeelte in het oosten. De kans is dus vrij reeel dat Saddam Hussein in het geval van een oorlog enkele wapens "test" op die Koerden. De veiligheid van het Turkse grondgebied kan dus niet meer volledig gegarandeerd worden en aangezien het de taak is van de NAVO om te waken over de soevereiniteit van een lidstaat tegenover een externe vijand, is de beslissing van de VS om 30,000 soldaten te stationeren en de beslissing van Duitsland en Nederland om Patriot-raketten in Turkije op te stellen, zeker te bejubelen. De anti-Europapolitiek van MR-minister Louis Michel is echter onverklaarbaar. Een politieke dwerg die moed verwart met grootheidswaanzin! De Belgen kunnen het Noord-Atlantisch bondgenootschap opzeggen. Belgie kan zich uit de VN terugtrekken. Michel kan de bruggen met het nieuwe Europa opblazen. Maar wie zal de gevolgen daarvan dragen?

De hele hetze rond dit heikel thema is sterk overdreven en de verkiezingskoorts heft ook zijn tol. Groene ministers die nooit over iets anders gesproken hebben dan over Lappersfortbossen, mengen zich plots in thema's waarvoor hun IQ en wereldse kennis niet toereikend is. Liberalen draaien hun kazak om de regering te redden. Wapenvergunningen voor Nepal worden goedgekeurd. Wapentransporten via onze havens worden toegelaten, maar we kanten ons wel op politiek vlak tegen de oorlogslogica. Begrijpen wie nog begrijpen kan! Linkse bewegingen trekken naar Bagdad en scharen zich als levende schilden rond de dictator. Waar waren zij toen de Sovjets in 1945 Berlijn platgooiden?

Het beeld van Saddam Hussein op de televisie blijft me bij. De dictator in uniform, geflankeerd door een gouden adelaar, spreekt de natie toe. In gedachten zie ik opnieuw de helikopters uit Apocalypse Now ten strijde trekken. Hebben de Amerikanen wel lessen getrokken uit hun oorlogsverleden? Ook in Auschwitz speelde men Wagner ...

Read more...

Soevereiniteit van het Vlaams Parlement (Hoegin)

Een detail in de marge van de docu-fictie van de RTBf van 13 december: niemand lijkt de soevereiniteit van het Vlaams Parlement om de onafhankelijkheid uit te roepen nog te willen betwisten. Enkel Herman de Croo probeerde het tegengestelde te beweren, maar gezien zijn functie had hij ook geen andere keuze.

Jan van de Casteele schreef in Tussendoor van 14 december dat Herman de Croo zich vergist wanneer hij voor de camera verklaart dat het Vlaams Parlement niet bevoegd zou zijn om de onafhankelijkheid uit te roepen. Ik denk dat Herman de Croo zich helemaal niet vergiste, maar dat hij bewust loog. De man is tenslotte geen domoor, ook al proberen sommigen hem zo voor te stellen: de man heeft daarvoor veel te lang in de politieke vijver weten te overleven. Ik denk daarom dat hij verduiveld goed wist wat hij stond te vertellen voor de camera's van de RTBf.

Dat wil echter niet zeggen dat ik het de man kwalijk kan nemen. Als voorzitter van de federale Kamer had hij immers geen keus. Stel je dat even voor: een Kamervoorzitter die erkent dat zijn instelling, wanneer puntje bij paaltje komt –en bij een onafhankelijkheidsverklaring komt puntje wel degelijk bij paaltje– dat zijn instelling dus absoluut niets te zeggen zou hebben in Vlaanderen, en die onafhankelijkheidsverklaring dus ook niet kan tegenhouden. De Aartsbisschop van Canterbury kan net zo goed het primaatschap van de paus erkennen en daarmee zichzelf en zijn Kerk afschaffen.

Ik noteer echter wel dat geen enkele journalist het waagde te ontkennen dat het Vlaams Parlement wel degelijk de bevoegdheid heeft Vlaanderens onafhankelijkheid uit te roepen. Ik heb het in ieder geval niet zien opduiken in de lijstjes met «fouten» uit de docu-fictie, alleen maar de vaststelling dat er op dit ogenblik voor zo'n onafhankelijkheidsverklaring geen meerderheid te vinden is in dat Vlaams Parlement. Toch wel een belangrijke nuance.

Daar staat dan weer tegenover dat geen enkele journalist genoeg ruggengraat had om Herman de Croo op dit punt terecht te wijzen. Met als gevolg dat de Nederlandse krant NRC Handelsblad, dat men moeilijk kan verwijten niet 100% op de hoogte te zijn van zulke volkenrechtelijke details, de bal missloeg door Herman de Croo op zijn woord te geloven. Zou het kunnen dat een aantal Noord-Belgische journalisten dat helemaal niet erg vonden? De Vlamingen kan men op dit punt niet meer voor het lapje houden, maar Nederland en de rest van het buitenland voorlopig nog wel, en daardoor kan er misschien nog hier of daar een veldslag gewonnen worden als het ooit zover zal zijn.

Of is de verklaring nog eenvoudiger? Volgend jaar worden er –voorlopig toch– weer lintjes uitgedeeld, en wie vandaag het zwarte puntje op de gele i durft te zetten zonder een streepje rood mag het wel vergeten zich dan met een baronstitel of zelfs iets meer te mogen tooien. Dan toch maar beter even van krommenaas gebaren en het kruit voor een andere keer bewaren. Zo werkt dat nu eenmaal in de beste van alle democratieën.

Read more...

Verlies voor Kartel, herstel voor Vlaams Belang (Hoegin)

Zaterdag bracht De Stemmenkampioen de resultaten van nog maar eens een nieuwe peiling, uitgevoerd na de hereniging van het Vlaamse Kartel van CD&V en N-VA. De resultaten zijn zoals verwacht kon worden: het Vlaams Kartel gaat netto iets achteruit vergeleken met november, terwijl het Vlaams Belang zich herstelt.

De vorige peiling van De Stemmenkampioen dateerde van de week toen Jean-Marie Dedecker lid was van het N-VA, en de CD&V net het kartel opgeblazen had. Opvallendste resultaat van die peiling was de score van 15,1% voor de N-VA, waarmee de partij zelfs VLD-Vivant achter zich liet. Het is echter duidelijk dat die resultaten vandaag niet meer geldig zijn, en daarom voerde De Stemmenkampioen een nieuwe peiling uit om na te gaan hoe de kaarten nu liggen in het Vlaamse politieke landschap.

Voor de twee grootste formaties is het verdict duidelijk: de enorme winst voor CD&V en N-VA is verdwenen als sneeuw voor de zon, en het kartel eindigt zelfs op zijn op één na slechtste score ooit bij De Stemmenkampioen. Alleen in de allereerste peiling van mei 2005, anderhalf jaar geleden dus, deed het kartel het nog slechter. Een groot deel van die winst gaat naar Vlaams Belang-VLOTT, dat zich herstelt naar het niveau van september en oktober. Hiermee is duidelijk dat het Vlaams Belang bij het panel van De Stemmenkampioen terug de grootste partij in Vlaanderen is geworden, waarschijnlijk zelfs met een enige marge.

Ook de paarse partijen weten zich te herstellen: zowel sp.a-SPIRIT als VLD-Vivant tekenen een lichte winst op vergeleken met de vorige peiling, en samen komen ze weer boven de drempel van de 30%. Dat neemt niet weg dat het peil waarop VLD-Vivant zich vandaag beweegt allesbehalve geruststellend kan genoemd worden, en dat de score nog altijd één van de slechtste is sedert de vorige regionale verkiezingen.

Ook Groen! kent een lichte winst, maar blijft zich in een smalle band tussen de 6 en de 7% bewegen. Veel meer dan een statistische schommelingen is de winst waarschijnlijk niet, maar ook hier is er absoluut geen reden om op de lauweren te gaan rusten.

Wat betekenen de resultaten van deze peiling? Voor Groen!, VLD-Vivant en sp.a-SPIRIT zijn de wijzigingen te klein om er veel conclusies uit te trekken. Voor CD&V en N-VA is het echter duidelijk dat het buitensmijten van Jean-Marie Dedecker en de hele opvoering rond het opblazen en weer samensmeden van het kartel voor schade heeft gezorgd. Ik sluit niet uit dat dit uiteindelijk het kantelmoment van het kartel zal geweest zijn, en dat het kartel in mei of juni volgende jaar de morele verliezer van de federale verkiezingen zal worden. Het blazoen van Yves Leterme is door deze affaire geschonden, en ook de N-VA heeft nu de «perceptie» tegen.

Zoals verwacht is het het Vlaams Belang dat met de winst gaat lopen, maar die partij is beter maar niet al te zeker van haar stuk. Het aantal onbeslisten is in deze peiling terug gestegen, en het valt niet uit te sluiten dat een aantal van de panelleden, die vandaag aangeven voor het Vlaams Belang te stemmen, overlopen zodra Jean-Marie Dedecker en Boudewijn Bouckaert een nieuwe partij op poten gezet krijgen. Als we de resultaten van De Stemmenkampioen mogen geloven, heeft een Cassandra-project vandaag de mogelijkheid om zo'n 10% van de kiezers te verzamelen. Het Vlaams Belang kreeg verleden week een tweede kans om Jean-Marie Dedecker op één of andere manier aan zich te binden, en als de partij verder wil uitgroeien tot Vlaanderens grootste partij, is het van belang dat ze ook deze kans niet laten schieten.

Read more...

Dat nepjournaal is geen probleem, Yves Thiran wel (victa placet mihi causa)

.
Al de flauwekul die de laatste dagen verkocht wordt rond de journalistieke geloofwaardigheid van diegenen die hebben meegewerkt aan het RTBf-nepjournaal, is flauwekul. Laat ik het niet weer over Peter Vandermeersch hebben, die man heeft al slaag genoeg gekregen.
Een ernstiger probleem vormt geloof ik Yves Thiran, "directeur de l'information et de l'éthique RTBf ".
Wat is dat voor een titel? Hoe kan iemand tegelijk twee zulke taken vervullen? Dat kan enkel in een wereld waar Sein en Sollen volkomen samenvallen vrees ik, een situatie die, al lijkt ze voor Noël Verhofstadt vanzelfsprekend, in democratieën nog nooit is voorgekomen.
In mijn boekje hoort journalistiek zich uitsluitend bezig te houden met Sein, en dan heb ik verder geen bezwaar tegen een onafhankelijke ethische commissie of iets dergelijks.
Als ik echter Thiran goed begrepen heb donderdag, toen ik hem het Nep-nieuws hoorde verdedigen op zijn eigen zender – en ik citeer uit mijn hoofd – dan lijkt deze man de journalistiek eerder te zien als een moderne vorm van zendelingenwerk: L'information de la RTBf ne doit pas être lisse; elle peut brusquer [of choquer, of zelfs nog een ander woord, ik weet het niet meer], si c'est pour la bonne cause.
Hiermee wil ik allerminst beweren dat het aan Vlaamse kant anders, of beter zou zijn, integendeel, misschien is die openlijke bekentenis in de functieomschrijving zelf van die man, juist een vorm van openheid die wij niet kennen. En verder geloof ik ook niet dat volledige objectiviteit denkbaar zou zijn. Schreef immers Heinrich Heine al niet in 1829, in zijn essay "Shakespeares Mädchen und Frauen": . Die sogenannte Objektivität, wovon heute soviel die Rede, ist nichts als eine trockene Lüge.
.

Read more...

De Verzorgingsstaat (Vincent De Roeck)

Is de verzorgingsstaat niet het summum van onze beschaving? Verdient niet iedereen gelijke kansen? Mogen we niet fier zijn dat wij zelf, doorheen het democratische proces, een solidair systeem hebben opgebouwd waardoor niemand uit de boot valt? Omdat deze vragen door de meeste burgers gemakkelijk met "ja, zeker" beantwoord worden, is het moeilijk om serieus genomen te worden wanneer je alles aan dit systeem even geweldig vindt. De critici worden uitgehoond of afgedaan als hardvochtige gekken.

Desondanks willen liberalen kanttekeningen plaatsen bij de huidige manier van denken. In de geest van Bastiat en alle degelijke economisten na hem, is het belangrijk om niet - zoals te vaak gebeurt - enkel naar de directe gevolgen maar ook naar de indirecte, niet-zichtbare gevolgen te kijken van onze omarming van het huidige systeem. Wanneer de volgende opwerpingen gemakkelijk zijn te weerleggen, of te beantwoorden zijn door meer interventie, des te beter. Dan kan de uitbreiding van de staat rustig verder voortschrijden volgens de huidige koers van samensmelting tussen fascisme en socialisme.

Laten we beginnen met de dingen die toch enige verbazing zouden moeten opwekken. Eerst en vooral een vreemde vaststelling. Ondanks onze groeiende levensstandaard en steeds meer geld dat besteed wordt aan het bestrijden van armoede en "creeren van kansen", zijn er steeds meer mensen meer afhankelijk van een overheidsuitkering. Welk bedrijf dat er steeds minder en minder in slaagt zijn doelstellingen te bereiken gaat steeds meer en meer geld toegestopt krijgen van aandeelhouders? Is dat niet wat we onder "verspilling" verstaan?

Een onlogische fundamentele vaststelling is ook dat de Derde Wereld (toch, per definitie, het deel met de meeste noodlijdende inwoners) wordt uitgesloten van de geneugten van systematische redistributie. Als het zo'n goed systeem is, waarom moet er dan geen geld vloeien van de westerse laaggeschoolde arbeider (behorende tot het 1-2% rijkste deel van de wereldbevolking) naar de veel "kansarmere" Ethiopier? Onze arbeider kan zeker de broeksriem nog wat harder aanspannen ten voordele van zijn zuidelijke en oostelijke medemensen. Is solidariteit iets dat tegengehouden wordt door artificiele constructies als nationale grenzen?

Ook economisch klopt er iets niet. Het valt op dat bepleiters van interventionistische maatregelen uitgaan van de naieve idee dat het aantasten van eigendomsrecht geen effect heeft op de grootte van de productie. Hun analyse van de markt is de volgende; na productie van goederen krijg je een distributie van de opbrengsten. Maar tot hun grote ontgoocheling belanden deze opbrengsten niet in gelijke mate bij iedereen. Neen, kapitalisten, ondernemers, ... krijgen meer toebedeeld door de markt. Gelukkig kunnen de veelal altruistische mensen werkzaam bij de overheid een faire herverdeling doorvoeren van de gretige grootverdieners naar de "sukkelaars", zodat ieder uiteindelijk krijgt wat hem toekomt. Echter, deze twee processen (productie en distributie) bestaan niet. Er is geen stapel opbrengsten die van niemand zijn en verdeeld kunnen worden, hoe simpel dat tegenwoordig ook lijkt te gaan. Neen, ieder bezit wat hij produceert. Dus moet er worden afgenomen onder dreiging met geweld. Nu zijn sparen en investeren gebaseerd op de notie dat het eigendomsrecht gewaarborgd wordt. Wanneer deze notie een illusie blijkt, zal men geneigd zijn nu te consumeren i.p.v. consumptie uit te stellen ten voordele van sparen en investeringen. Schending van eigendomsrecht leidt dus steeds tot een lagere productie dan deze die op een vrije markt ontstaan zou zijn.

Tegenwoordig gebeurt dit afnemen van eigendom d.m.v. taxatie (indirect ook door geldcreatie toegestaan door de overheid en de hieruit voortvloeiende inflatie). Gemiddeld wordt via taxatie 60-70 procent van je eigendom afgenomen (deze cijfers komen van het Nationaal Instituut voor Statistiek). Hierna gebeurt dan herverdeling richting de overheid zelf die dan op zijn beurt de zwakken, naar eigen goeddunken, bedeelt. Een veel voorkomende retorische vraag die dit zou verantwoorden is: heeft niet iedereen recht op een degelijk loon? Het is dan meestal tevergeefs wachten op een argument ter verantwoording van de instemming hiermee. Het probleem is dat wat je aan iemand geeft, van iemand anders moet worden afgenomen. Bij ons wordt het afgenomen van diegene met het hogere loon om te dienen als (gedwongen) gift aan diegene met een lager inkomen. Dit is niets anders dan een afstraffing van producenten. En dan nog wel vooral deze die het beste de consument dienen (zelfs met de bejubelde vlaktaks)! Wanneer je deze persoon het overgrote deel van zijn loon afneemt neem je daarbij zijn zin om de consument te dienen af. Namelijk hoe hoger zijn winst, des te meer hij zich zal uitsloven om jouw leven beter te maken. Ok, zullen velen zeggen, we moeten wat inboeten en er zijn nu hierdoor minder/slechtere tv's, voeding of geneesmiddelen.

We hebben dus gemiddeld een veel lagere levensstandaard, maar... de armen zijn toch beter af, he! Laten we - zoals Bastiat aanraadt - eens kijken wat er zou gebeurd zijn met het afgenomen geld, mocht het bij de rechtmatige eigenaar gebleven zijn. Deze had dit geld, wanneer je kijkt hoe het zijn vorige inkomsten verging, geinvesteerd,. met als gevolg lagere prijzen, hogere productiviteit en hierdoor hogere reele lonen. Mooi meegenomen is ook dat er meer geld voor iedereen is om te spenderen aan liefdadigheid, liefst gericht op (her)integratie in de arbeidsmarkt. Deze enige uitwegen uit de armoede worden nu geblokkeerd. Ook is de arme die wat aan kapitaalaccumulatie wou doen er aan voor de moeite wegens de vertraging hierop door taxatie. Daarbij komt nog dat sparen wordt ontmoedigd door inflatie (die rechtstreeks het gevolg is van het creeren van geld door de overheid). Nieuwe spelers hebben het hierdoor zeer moeilijk om een deel van de markt in te nemen. De drive van de markt - de concurrentiestrijd - wordt beknot. "Big business" heeft niets te vrezen. De huidige marktaandelen worden bestendigd. Daar doet men toch niemand, want we zijn allemaal consumenten, voordeel mee. Misschien vinden we een verklaring voor deze vreemde gang van zaken door naar het ontstaan van de welvaartstaat te kijken.

Om kort te gaan, de welvaartstaat ontstond niet door de opkomst van de industriele revolutie (industrialisering correleert niet met zijn opkomst). Hij ontstond ook niet op vraag van de "working class" en "hun" vakbond. De socialistische partij genoot toen geen massale steun en de vakbonden hadden amper leden. Wat zorgde dan wel voor haar ontstaan? Zoals vaak, de krachtige combinatie van ideologie en economische belangen. De welvaartsstaat werd van bovenop opgelegd. In deze korte tekst kan onmogelijk op de ideologische achtergrond worden ingegaan (Geinteresseerden, lees "Origins of the Welfare State" van Murray Rothbard) maar wel even op de economische. Intellectuelen, professionele "helpers", technocraten en the likes zagen hun kans schoon. Macht, prestige, subsidies en makkelijke jobs lagen binnen handbereik. Maar ook "big business" had het niet onder de markt: ze kregen contracten, subsidies, reguleringen, kartels en licenties waardoor hun vraagcurven steeds inelastischer werden. De consument kon hierdoor hogere prijzen voor minderwaardige producten verwachten. En nieuwe ondernemers konden hun producten niet aan de man brengen ondanks hun betere service en lagere prijzen.

Zoals wel vaker durft te gebeuren, kregen we een zogezegd goedbedoelde interventie van de overheid met juist de slechtste gevolgen voor zij die ermee geholpen zouden worden. Steeds worden de zwakkeren onder het mom van "hulp", nog meer verzwakt ten voordele van de huidige machthebbers. Steeds is het de consument die hiervoor opdraait.Ter staving nog een bekend voorbeeld: het minimumloon. De wet verbiedt de minst productieven te werken. Jeugd en vreemdelingen worden verboden te werken aan het loon dat ze waard zijn. Dat is pas discriminatie! Natuurlijk heeft het minimumloon ook voordelen; de concurrentie van laagbetaalde arbeiders voor de beter betaalde leden van de vakbond wordt uitgeroeid. Maar om dit dan te verkopen als maatregel ten voordele van de minst productieven? Diegenen die het minimumloon wel waard zijn, zitten ook met problemen. Zij gaan (volgens hen door de gierige baas) niet veel loonsstijging meemaken. Hun loonkost wanneer ze het minimumloon verdienen is niet zo veel hoger dan hun nettoloon (dankzij lagere inkomenbelasting en sociale lasten) en in elk geval veel minder dan de gemiddelde 2,25 keer. Maar een kleine verhoging van hun brutoloon leidt tot een minder-dan-evenredige stijging van hun nettoloon, en een meer-dan-evenredige toename van hun loonkost. Veel kans om op te klimmen is ze dan ook niet gegund. Is dat gelijke kansen creeren waar iedere politicus de mond van vol heeft? Mij lijkt dit meer elke kans in de kiem smoren!

Iemand die - logisch, gezien het voorgaande - geen job kan vinden, heeft dan "gelukkig" de kans om een loon van de staat af te dwingen, waardoor hij een onverantwoordelijk persoon kan worden, die voor zijn bestaan volledig afhangt van de staat en zijn bureaucratisch leger. Hoe meer geld wordt besteed aan sociale zekerheid, des te meer zullen er mensen zich bij aansluiten, afhankelijk worden en hun kansen op beterschap zien smelten als sneeuw voor de zon. Dus hoe groter het budget van de sociale zekerheid, des te lager wordt de levensstandaard en des te minder talrijk de kansen voor mensen onderaan de sociale ladder.

Zouden er politici, sociale werkers, intellectuelen, ... zijn die dit erg vinden? Hou in het achterhoofd dat hun stemmen, inkomen en privileges juist afhangen van het bestaan van deze situatie. De armen zelf zien niet dat het "hun" overheid juist is die hen arm houdt. De brainwashing door staatsonderwijs, media, sociale werkers en andere geprivilegieerden door de staat zal hier wel niet vreemd aan zijn. De kans dat de welvaartsstaat wordt teruggedraaid door de politiek zelf lijkt me dus klein. Spijtig dat de etatisten enkel op korte termijn denken. Op lange termijn zouden ook zij beter af zijn met een alsmaar stijgende levensstandaard dan met hun onethische overheidsprivileges.

Deze vrije tribune werd geschreven door Simon Van Wambeke

Read more...