Ségolène De Veroveraar (Politiek Incorrect)

Frankrijk en België zijn twee landen die enorm grote gelijkenissen met elkaar tonen. Niet dat dit hoeft te verwonderen, gezien België geschiedkundig gezien voorbestemd was op zijn minst een satelietstaat van Frankrijk te worden. Maar ook vandaag de dag zijn de overeenkomsten zeer markant: in het voorjaar 2007 zijn er federale Kamer- en Senaatsverkiezingen in dit land, terwijl de Fransen een nieuwe president zullen kiezen. De Belgen - of toch althans de respectieve Vlaamse en Waalse kiezers - hebben de keuze tussen de pest en de cholera (Liegende Verhofstadt? Opportunistische Leterme? Sjoemelende Di Rupo?...) , en dit geldt ook voor de Fransen die naar alle waarschijnlijkheid de keuze hebben tussen Nicolas Sarkozy die voor meer protectionisme inzake het Frans economisch beleid pleit (de globalisering zou er immers voor hebben gezorgd dat Frankrijk nee heeft gestemd bij het referendum over de EU-Grondwet), en de socialistische kandidate Ségolène Royal die... euh, ja,... voor hetzelfde idee passioneel door het vuur gaat.

Gezien Frankrijk echter een land is waar het debat sterk gepolariseerd is, is de kiezer er nogal snel geneigd bij de verkiezingen voor 'de oppositie' te kiezen. De kansen voor presidentskandidate Royal zijn dan ook zeer gunstig. Het is daarom dus zeer interessant wat deze voorname Elyseezitster-in-spe zoal denkt over de toekomst van de Europese Unie (een analyse-oefening die overigens stukken interessanter kan zijn dat het gezwets van Guy Verhoftaks over een Verenigde Staten van Europa). Want dit heeft uiteraard ook voor ons grote implicaties, gezien Frankrijk nog steeds - jammer genoeg overigens - een grote stem heeft binnen de Europese instellingen.

En, helaas, ook onder president Royal - merk de vooral uitdagend republikeinse naam - ziet de toekomst van de Europese Unie - of beter gezegd: van Europa - er niet meteen fraai uit. In een recent interview met de Britse krant The Daily Telegraph haalt Royal bij monde van Gilles Savary, haar woordvoerder, fel uit naar Frankrijks buurland aan de Westelijke kant van het Nauw van Kales. Royal is immers de mening toegedaan dat Groot-Brittanië zich teveel gedraagt als de 'vazal' van de Verenigde Staten (hierbij verwijzende naar de Britse deelname aan de oorlog in Irak), en hierdoor verdere integratie en uitdieping van de EU ondergraaft. De Franse presidentskandidate vindt dan ook dat de Britten voor de keuze moeten worden gesteld: ofwel erkennen ze gewoonweg dat het Engelse Kanaal minder breed is dan de Atlantische Oceaan, en doen ze dus mee met de Europese Unie, en zo niet, dan moet er volgens Royal een kern van EU-lidstaten als Frankrijk, Duitsland, Spanje, Italië en - last but sadly enough not least - België oprijzen dat verder blijft bestaan op basis van een nieuw EU-verdrag die de weggestemde grondwet moet vervangen. Dat nieuwe EU-verdrag zal dan wel nogal wat 'Royale' artikelen bevatten, zoals meer protectionistische maatregelen om de EU in een globaliserende wereld te beschermen (???), een Europese minister van Buitenlandse Zaken en fiscale harmonisatie. Kortom, u hoeft Orwells - een vervloekte kapitalistische Brit - meesterlijke roman 1984 niet meer te lezen, maar gewoon het programma van Ségolène Royal te overlopen.

Nog zo'n gelijkenis tussen Frankrijk en België is dat hun topppolitici er blijkbaar een sport van maken om hun buurlanden en verkozenen zwart te maken. Deze buurlanden zijn dan respectievelijk het Verenigd Koninkrijk en Nederland. Eveneens niet toevallig, want in tegenstelling tot Frankrijk en België zijn dit landen waar anno 2006 vrijheid nog wél (redelijk) hoog in het vaandel gedragen wordt. En het moet juist dat zijn dat Royal zo tegen de borst moet stoten: reeds in de jaren 1980 eiste en kreeg toenmalig eerste minister Margaret Thatcher haar korting op de Britse EU-bijdrage, en vorig jaar wuifde Tony Blair - eveneens terecht - de begrotingsvoorstellen van de Europese Raad weg wegens te expansief en te protectionistisch. Het valt dus duidelijk op dat de verschillen in de Europese Unie lang niet liggen tussen links of rechts, maar tussen Angelsaksisch of continentaal denken.

Het gevaar is echter dat het continentaal denken - wat protectionisme, politieke correctheid, antidemocratie en centralisme met zich meebrengt - met kandidaten als Ségolène Royal verder hoogtij zal vieren. En hoewel mevrouw Royal een socialiste is, zullen zelfverklaarde liberalen als Verhofstadt mee bij haar op schoot zitten. De Britten zullen zich daarentegen wel hoeden: zij weten reeds sinds 1066 hoe het is om overheerst te worden door continentale machthebbers. En een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde Franse steen.

Dit brengt er ons dan ook bij dat het discours van partijen zoals de N-VA hopeloos is: zij mogen dan misschien wel terecht pleiten voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar om dan weer direct lid te worden van de Europese Unie - een stukken gevaarlijkere machtsusurpator dan het Belgisch establishment - is gewoonweg pure zelfkastijding. In de plaats van EU-lidmaatschap zou een eventuele onafhankelijke Vlaamse staat juist haar transatlantische relaties - die reeds vlak over de Noordzee beginnen - moeten verstevigen en binnen Europees verband lid worden van de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA), alsook het vrij verkeer van goederen, personen, kapitaal en diensten moeten eerbiedigen. En dat de rest van Europa zich dan maar amuseert met dwaze harmoniserende regeltjes zoals de nutritieve samenstelling van confituur. Napoleon wist na de Franse annexatie van de Zuidelijke Nederlanden te melden dat Antwerpen en haar haven "een pistool gericht op het hart van Engeland" is. Ikzelf zie er liever de pijl en boog van Cupido in.