Is België failliet? Een voorsmaakje.

www.workforall.org
Kan een land failliet gaan?
De meesten onder ons denken wellicht van niet. Nochtans is het meermaals voor gekomen. Thailand heeft zelfs de hele regio in een crisis gedompeld. In de jaren 90 was het de beurt aan Korea toen het in volle economische expansie zijn IMF leningen niet meer kon afbetalen. De economie viel zo goed als stil. Om er uit te geraken werd er overal "IMF" discount aangeboden. Op vraag van de overheid stuurden burgers goud en juwelen naar de schatkist. Hard werken en export genereren was het ordewoord en het land werd gered door de inspanningen van de nog gezonde bedrijven. Na een jaar was de crisis geluwd maar de Koreanen zijn die periode niet licht vergeten.


Wat geldt voor bedrijven, zou moeten gelden voor ...
Voor bedrijven gelden stringente regels zoals Rudy Aernoudt onlangs nog opmerkte (zie: http://www.workforall.org/drupal/?q=en/node/28). Waaruit we citeren: "Ondernemingen houden permanent hun evolutie in het oog. Beursgenoteerde ondernemingen worden zelfs continu in de gaten gehouden door experts. Omzetevoluties en marktaandelen zijn daarbij belangrijk. Maar ook de financiële structuur van een bedrijf is een topic van permanente aandacht. Enkele ratio's bijvoorbeeld mogen niet onder een bepaald niveau dalen. De solvabiliteit (eigen vermogen over balanstotaal) mag niet minder dan 15 % bedragen, het bedrijfskapitaal mag niet onder de 10 % van het balanstotaal zakken en de cashflow mag niet lager zijn dan 6 % van het balanstotaal. Vooral delicaat wordt het wanneer die zogenaamde alarmpeilen samen worden overschreden. Als het bedrijf dan toch nog overeind wil blijven, dringt een herstructurering zich op. ".

Drie jaar gratis werken
Hoe zit het met de NV België? Carl Devlies (CD&V) heeft het laten narekenen door Het Rekenhof. De federale overheid heeft een schuld van 294 miljard met er tegenover een actief van amper 79 miljard. Steden en gemeentes niet meegerekend. Hiertegenover staan er ongeveer 150 miljard aan belastingsinkomsten. Die berekening houdt ook geen rekening met de pensioenverplichtingen die geschat worden op 3,5 maal het BBP of grofweg 1050 miljard. Afgerond staan we dus met zijn allen minstens 1250 miljard in het rood of 125 000 euro per levende Belg. Natuurlijk, een belangrijk deel van die schuld is aan de eigen burger-aandeelhouders. Via de banken en de pensioenfondsen hebben heel wat Belgen al dan niet nep levensverzekeringen en staatsobligaties aangekocht. Op hun beurt lenen de banken aan de overheid en de cirkel is rond. Het moge een geluk zijn dat de meeste leningen niet onmiddellijk opeisbaar zijn, maar de bedragen tonen wel aan hoe zwaar de last is. Gezien de overheid het wettelijk monopolie heeft aan de ontvangst kant, betekent dit dat elke Belg in de private economie zo'n 450 000 euro moet genereren aan toegevoegde waarde om deze verplichtingen te delgen. Zo'n 15 000 euro per gewerkt jaar dat een modale Belg aan het werk is. Belastingen voor lopende uitgaven niet meegerekend. Het hoeft ons dus niet te verwonderen dat de loonbelasting de pan uitswingt. We zullen drie jaar gratis en hard moeten werken om de put te delgen.

NV België is failliet
Op zichzelf is lenen niet noodzakelijk slecht. Het risico wordt bepaald door de verwachte terugbetalingcapaciteit. Als de lening gebruikt wordt om een actief te verwerven, dan dekt het actief de lening. In geval van een onderneming is dit de verwachte omzet, de winst en de investeringen die al dan niet ten gelde kunnen gemaakt worden via een verkoop van het bedrijf. In deze gevallen dient de lening om waarde op te bouwen. Bij ondernemingen kan de meerwaarde veel hoger zijn, tenminste als alles goed loopt. Het kan ook mislopen en dan staan de schuldeisers (en de investeerders) in de kou. In een gezonde economie is dit geen zwaar probleem. Integendeel, het markt mechanisme werkt door enkel de betere ondernemingen te laten overleven en de niet-rendabele te elimineren waardoor globaal de economie gezond blijft en de middelen genereert om nieuwe investeringen mogelijk te maken. Voor de NV België zijn er evenwel een paar fundamentele problemen. Vooreerst speelt de wet van grote getallen hier niet. Als de NV België het slecht doet, is er geen compensatie door andere goed presterende entiteiten, tenzij door de private sector. Die sector, en vooral dan de export genererende industriële sector, krimpt elke dag. M.a.w. onze terugbetaal capaciteit daalt elke dag. En in tegenstelling tot wat sommigen proberen te doen geloven, de diensten sector kan deze rol niet zomaar overnemen. Diensten zijn niet alleen veel minder export gebonden, maar ze genereren ook veel minder toegevoegde waarde. Vele van die diensten kunnen trouwens als pure consumptie geklasseerd worden. Het tweede probleem is dat al die overheidsschulden zeer weinig waarde opgebouwd hebben. Als we de pensioen verplichtingen even terzijde laten, dan heeft de schuld van 294 miljard maar voor 41,5 miljard aan tastbare activa opgeleverd. De rest, zo'n 37,5 miljard, zijn financiële beleggingen of vorderingen (zoals oninbare belastingsaanslagen). Wat meer is, over de periode 1999-2003 is er een netto afname van 12,33 miljard. De begrotingsstukken met sale-and-lease-back operaties zal daar zeker niet vreemd aan zijn. De recente operaties zijn trouwens een indicatie dat het Belgisch patrimonium in waarde overschat is. Sommige panden werden verkocht aan prijzen die maar een derde bedroegen van de jaarloijkse huurwaarde. Alleen bedrijven in zware moeilijkheden proberen het nog even uit te houden door degrelijke wanhoopsoperaties uit te voeren.

Nefast Keynesiaanse beleid
Wat deze cijfers evenwel duidelijk vertellen is hoe nefast het Keynesiaanse beleid van de laatste decennia geweest is. Het was een beleid dat vooral de consumptie in stand hield door welvaart op krediet te kopen. Consumptie, in tegenstelling tot investeringen, heeft geen multiplicator factor. Het woord zegt het zelf: men verbruikt en het is weg. Bij een investering is er niet alleen een terugverdieneffect, als het wat meevalt levert de investering inkomsten op die het veelvoud zijn van de investering. 70 % van de overheidsbegroting bestaat uit ambtenaarslonen en allerlei uitkeringen. Hier zit dus een negatieve terugkoppeling. Het zogenaamde herverdelingsmechanisme komt erop neer dat de private sector tweemaal zoveel moet opbrengen dan de overheid via de herverdeling aan consumptie terug pompt in de economie (het overheidsbeslag is ongeveer de helft van het BBP). Het verschil is grotendeels de kost om dit mechanisme in stand te houden en is economisch gezien een overbodige kost. De overheidsinvesteringen zelf zijn terug gevallen op minder dan 2%. De private economie probeert dit alles op te vangen door haar productiviteit op te voeren met uitstoot van arbeidsplaatsen als gevolg en hetgeen de negatieve terugkoppeling versterkt. In tegenstelling tot de NV België is onze industrie evenwel niet alleen op de wereld en speelt de concurrentie wereldwijd. Het gevolg is dat de industrie noodgedwongen delokaliseerd en de buitenlandse investeerders zich terug trekken. De negatieve terugkoppeling versnelt en is een neerwaartse spiraal geworden. Het doemscenario is werkelijkheid geworden.

Wat moeten we eraan doen?
Wat kunnen we eraan doen? Het moge duidelijk zijn dat twee resultaten moeten behaald worden. Vooreerst moet de schuld afgebouwd worden. Dit zal enkel kunnen als de ontvangsten verhogen. Op korte termijn zou dit betekenen dat men de private sector nog meer zou belasten en hetgeen de negatieve spiraal zou versterken. Een bevriezing of afbouw van de lasten is dus eerder aan de orde. Ten tweede moeten de investeringen toenemen. Voor de overheidssector betekent dat dat ze haar uitgaven verschuift van lonen en uitkeringen naar daadwerkelijke investeringen. De critici zullen hier opwerpen dat de consumptie dan zal dalen en de economische groei zal vertragen. Dit is evenwel niet wat er zal gebeuren. Als men bv. de loonbelasting verlaagt en compenseert door een consumptiebelasting dan zullen beide maatregelen (indien van voldoende omvang) de loonkosten doen dalen zonder de koopkracht aan te tasten. De dalende loonkosten gaan grosso modo de private economie terug concurrentiëel maken zonder dat investeringen nodig zijn om de productiviteit op peil te houden. Dit op zichzelf zal de vraag naar arbeidskrachten doen toenemen en de verschuiving van overheidstewerkstelling naar de private sector kunnen opvangen. Een deel van de lagere loonkosten zal in combinatie met de verhoogde consumptiebelasting wellicht aanzetten tot meer sparen en investeringen. De negatieve spiraal is terug een positieve spiraal geworden. De afslanking van het overheidsapparaat moet dan ook grotendeels gebeuren door deze complexe en dikwijls contraproductieve structuur grondig te vereenvoudigen en doorzichtiger te maken.

Gelijke kansen voor alle Belgen
Als alle Belgen gelijke kansen moeten krijgen, is er geen enkele reden om ze in hopeloos complexe en historisch misgroeide standen specifieke sociale zekerheids en pensioenstelsels onder te brengen. Hetzelfde geldt voor de inkomstenbelasting. In plaats van allerlei aftrekken toe te laten die in feite neerkomen op een fiscale bevoordeling naargelang de inkomstenklasse (ten koste van andere inkomensgroepen), kan men beter een eenvoudige vlaktaks met vrijstelling invoeren. De vrijgekomen ambtenaren kunnen dan ingezet worden om de dubbele boekhouding in te voeren die bij wet ingevoerd werd in 2003 maar nog altijd niet in uitvoering is gebracht. Investeren betekent ook niet alleen investeren in nieuwe wegen en andere infrastructuurwerken. Investeren in de burger (die straks de overheidsschuld zal moeten betalen) betekent ook dat men een goede onderwijs en opleidingsstructuur opzet. Demonopolisering en concurrentie is hier aan de orde om het aanbod te verbreden en top kwaliteit te bekomen. Eenheidsworst is hier net niet gelijke kansen geven in tegenstelling tot diversificatie die elke Belg maximale kansen moet geven in functie van zijn talenten. Om een tweede débacle te voorkomen, kan men ook beter overschakelen naar een geleidelijke kapitalisatie van het pensioenstelsel. De herverdelings solidariteit mag, maar moet wel beperkt worden tot een eerstelijns sociale zekerheid. Deze moet zoals het woord zegt, zich beperken tot een minimale sociale zekerheid waarbij men zorgvuldig moet omspringen met de gemeenschapsgelden. Hoe eenvoudiger dergelijk systeem is, hoe beter en hoe eerlijker.

Verzuipen of zwemmen
Welke conclusies kan men hieruit trekken? Vooreerst dat eenvoudige en doorzichtige cijfers een heel verhaal kunnen vertellen. In dit geval is de conclusie dat het water aan de lippen staat en de negatieve spiraal zich in versneld tempo verder zet. Wachten we nog lang dan staan ons moeilijke tijden te wachten. In feite is het zo dat globaal de verarming al ingezet is. Nog even wachten en ook de burger-aandeelhouder zal zijn schuldvordering moeten afschrijven en ook zijn positief welvaartssaldo zal een flinke deuk krijgen. De NV België is geen abstract geheel. Het is net als alle andere economische entiteiten onderworpen aan dezelfde econmische wetten. Zoals de onlangs overleden Milton Friedman pleegde te zeggen: "There's no such thing as a free lunch."
Eric Verhulst
Voorzitter www.workforall.org, een onafhankelijke socio-economische denktank.

Read more...

De EU heeft weinig om het lijf (victa placet mihi causa)

Als zelfs Ratzinger zijn overtuiging inslikt, en wij Europese burgers verondersteld worden om de woorden van de notoire schriftvervalser en leugenaar Bliar ernstig te nemen,

"We have got to make sure we allow Turkey's accession to proceed," he
said. "Just at the moment, to send an adverse signal to Turkey - I think
would be a serious mistake for Europe long-term."

terwijl die Amerikaanse schoothond [*] en vijand van Europa nog minder lijkt te begrijpen van het vaak gebruikte woord geopolitiek dan onze eigen Karel De Gucht – die tenminste met zijn partij en de regering het verstand en de elementaire humaniteit opbracht om niet deel te nemen aan een misdadige en domme aanvalsoorlog (short-term)

...dan kunnen deze burgers niet anders
dan besluiten dat...

die hele EU weinig om het lijf heeft.

________________

[*] In verband met Tony heb ik ook het woord catamite al horen gebruiken, etymologisch terug te voeren op Ganymedes, de schandknaap van Zeus. En inderdaad, Tony zijn oogjes staan altijd zo verschrikt en verwilderd. Dat manneke moet in het Witte Huis al wreed afgezien hebben.

Read more...

Lege flesjes op het vliegtuig mag ook niet (Hoegin)

Deze namiddag keerde ik terug naar Oslo van een week-endje in Vlaanderen. Aangezien de veiligheidscontrole er tegenwoordig vooral op gericht is de mensen te verhinderen elke potentieel vloeibare stof mee te nemen op het vliegtuig, had ik mijn flesje water reeds op voorhand uitgegoten, maar toch mocht het niet mee. Lege flesjes staan namelijk ook op de zwarte lijst. Waren het de resterende waterdruppeltjes aan de binnenkant die een veiligheidsrisico vormden, of de mogelijkheid om het flesje achteraf terug op te vullen met nieuw water, ik weet het niet, maar het ging in ieder geval zonder genade de vuilbak in.

De huidige veiligheidsmaatregelen zijn nog het best te omschrijven als gesystematiseerde complete nonsens. Eén zaak is dat niet uitgesloten kan worden dat het uiteindelijke resultaat van de huidige klopjacht op alles wat vloeibaar is misschien wel juist is dat vaste explosieven vandaag gemakkelijker dan ooit op een vliegtuig mee gesmokkeld kunnen worden. Een andere is dat de metaaldetectors vandaag zo scherp afgesteld zijn dat je niet veel meer nodig hebt dan een polshorloge om al uit de rij gepikt te worden voor een extra controle. Veel tijd om nog mee te volgen hoe iemand zich bij de veiligheidscontrole gedraagt rest er dus niet meer, en nochtans is het op die manier dat de échte terroristen tegengehouden zullen moeten worden.

Wat de vloeistoffen betreft is mijn indruk, na een paar uurtjes lezen links en rechts op het internet, dat met grote zekerheid uitgesloten kan worden dat het mogelijk is een vliegtuig met behulp van vloeibare explosieven op te blazen. Vloeibare explosieven zijn grofweg onder te verdelen in twee klassen: ofwel zijn ze zo instabiel dat je ze nooit heelhuids op het vliegtuig gesmokkeld kan krijgen zonder een half chemisch laboratorium mee te zeulen, ofwel zijn ze zo stabiel dat je een ontsteker van zo'n kaliber nodig hebt dat die best wel opgemerkt zal worden bij de veiligheidscontrole. Mijn conclusie: de huidige veiligheidsmaatregelen zijn meer ingegeven door incompetentie en paniek –altijd al een slechte combinatie geweest– dan door iets anders. Dat enkele Britse would be terroristen absoluut geen kaas gegeten hebben van praktische scheikunde is volgens mij geen voldoende reden om massaal tubes tandpasta en flesjes frisdrank te confisceren op de luchthavens.

Maar goed, stel toch even dat er een bedreiging zou uitgaan van vloeistoffen, wat voor zin heeft het dan lege waterflesjes in beslag te nemen? Geen van de controleurs twijfelde er deze namiddag aan dat mijn flesje wel degelijk leeg was, d.w.z. dat er geen vloeistof in zat en dat ik met het flesje ook niets gevaarlijks zou kunnen beginnen op het vliegtuig. Te meer daar er enkele tientallen meters verder reeds volle flesjes water verkocht worden. De boodschap die ik echter kreeg was dat ook lege flesjes op de lijst stonden, en zodus. Ik vraag me dus werkelijk af welk genie die lijst samengesteld heeft. Lege waterflesjes zijn blijkbaar verboden op het vliegtuig door niets anders dan door associatie: vloeistoffen zijn gevaarlijk, vloeistoffen kunnen in flesjes vervoerd worden, dus zijn ook flesjes op zich gevaarlijk. Worden we straks op de luchthavens ook nagekeken op water in de knieën? Of knieën zonder meer? Je weet maar nooit of één of andere terrorist een plannetje zit te smeden…

De vraag die bovendien op mijn lippen lag maar die ik niet durfde stellen –ik ben namelijk niet gek– was of ook lege dozen vandaag nog toegelaten zijn. Immers, in dozen kunnen vaste explosieven vervoerd worden, en da's toch minstens even gevaarlijk? Goed dat communautaire onderhandelingen niet in verre oorden gevoerd worden, want anders zouden Vlaamse politici met hun lege dozen snel in de problemen komen bij de veiligheidscontrole. Misschien daarom dat lege dozen nog niet op de lijst staan? Dode mussen daarentegen waren al langer verboden, wegens vogelgriep. Een hele geruststelling.

Read more...

Uw kapper scheert zichzelf deze keer, in plaats van dat te laten doen (victa placet mihi causa)

Op een briefje dat ik daarnet schreef aan de herstellende Koen Fillet, en dat hieronder te lezen staat, antwoordde Koen vanop zijn sponde met een blogje, waarin ik helaas maar half geciteerd word... een goede journalistieke gewoonte vrees ik.
Nu ging mijn briefje juist over iemand die van zichzelf vindt dat hij bij herhaling slecht wordt geciteerd, met name de heer Catyusufstevensislam. Door zijn half-citeren noodzaakt Koen Fillet mij, als ik even in de termen van Bertrand Russell mag spreken, om een zelf-referentiële blog schrijven, wat ik ongaarne doe, maar zoals wijlen Gerard Reve al zei: in het Leven is er nooit een Vrije Dag!
Wel geeft Koen vanzelfsprekend toe dat de genoemde popzanger zich crapuleus heeft gedragen ...ooit. Maar bij de media is afgesproken om de spons te vegen: let bygones be bygones.
Zo gaat het echter niet in de beschaafde wereld. Dan moet eerst die Catyusuf volledige bekentenissen afleggen - publiek excuus aanbieden aan de auteur - én Khomeiny veroordelen als zijnde een achterlijke fanaticus. [*]
De opgave hieronder, lezer, luidt: zoek de verschillen, en geef voor mogelijke omissies plausibele verklaringen.

Mij dierbaren,

ik hoor onbekommerd zekere Yusuf afkondigen, die ons nog wel goede raad zou hebben gegeven.
Hierbij valt op te merken dat die Yusuf Islam een stuk crapuul van het zuiverste water is: hij heeft wel degelijk de fatwa tegen Salman Rushdie expliciet goedgekeurd toen... en dat NOOIT uitdrukkelijk willen herroepen. Iedereen vergeet dat graag, maar ik heb een geheugen: lees misschien hieromtrent mijn blogje van februari eens, als ik dat mag vragen.
Wat betreft die Yusuf hebben wij het niet over vooroordelen, wel over feitelijke oordelen. Het zou trouwens volstaan om hem nu, op de dag van vandaag, de vraag te stellen wat hij over die oude kwestie vindt... en of met andere woorden Rushdie het verdiende én verdient om ritueel geslacht te worden zoals van Gogh.
Mijnheer Islam zal op die vraag niet antwoorden: ik hoorde hem bezig op een Engelse zender en hij blaast koud en warm, denkt aan zijn verkoopcijfers wellicht, maar neemt géén afstand van het bevel tot moord! Wel zegt hij dat hij slecht en kwaadwillig begrepen is, slecht geciteerd ook (al staat alles op band - in dit opzicht lijkt hij op De Gucht die ook eens verklaarde dat er géén interview was geweest over Harry Potter ;-)
Die mijnheer Islam zou simpelweg niet gedraaid mogen worden, tenzij onze muziekkiezers oordelen dat er dagelijks, of toch wekelijks ook een Nazi-stapliedje moet bijkunnen. En als Islam toch moet zingen om de een of andere reden: dan, in naam van de menselijke waardigheid, met een duidelijke vermelding van zijn nooit ontkende moordplannen, of minstens van zijn nieuwe familienaam.

Beste democratische groet,
M.

[*] een schaakvriend in Genève, een Pers van afkomst, op dat moment dienstplichtig in het Zwitserse leger, verzekerde mij ooit dat die Khomeiny door de ontwikkelde burgers van Teheran algemeen werd veracht, want onze ayatollah beheerste niet eens de cultuurtaal, en sprak in een vereenvoudigd plattelandstaaltje.

Read more...

Er is geen drama in Vorst, wel veel pathos.

Eén van de grote industriële dinosaurussen in ons land zal binnenkort waarschijnlijk enorm inkrimpen of zelfs helemaal verdwijnen. VW Vorst heeft haar beste tijd gehad en dat het zo lang is blijven bestaan is al een mirakel. Of ramp, hoe je het maar bekijkt.

Wat mij opvalt is het enorm gebrek aan objectiviteit en de eenzijdigheid van de berichtgeving en reacties. Niemand heeft het over het eigenlijke feit, de waarschijnlijke sluiting van VW Vorst uit economische en strategische overwegingen. Iedereen heeft het over het feit dat 5000 mensen op straat komen te staan. Dat is eigenlijk niet meer dan een gevolg van een beslissing die al enkele jaren eraan zit te komen en die in de huidge economie zeer redelijk is. Maar toch wordt VW gezien als de grote slechterik die het waagt om 5000 mensen op straat te zetten.


Dit is de invloed van de almachtige vakbonden op ons denken. Zij hebben ons het idee gegeven dat een werknemer van een bedrijf niet zozeer een contractuele band heeft met dat bedrijf, dat het bedrijf of de werknemer kan opzeggen volgens de contractuele voorwaarden, maar dat een werknemer een soort recht zou hebben op zijn functie in dat bedrijf. En dus ook mede-zeggensschap. Dat is onzin. Een bedrijf is eigendom van haar aandeelhouders en wordt bestuurd door de directie. Een werknemer is een handelaar die een product, in casu zijn of haar arbeid, verhuurt aan het bedrijf. Als de werknemer dat contract wil stopzetten, dan moet dat kunnen volgens de contractuele voorwaarden. Als het bedrijf van de werknemer af wil, dan moet dat kunnen volgens de contractuele voorwaarden. Dan mogen de vakbonden allemaal zeggen wat ze willen, VW heeft het recht om deze beslissing te nemen en hoeft zich hierover eigenlijk niét te verantwoorden. Zij heeft het recht om 5000 mensen te ontslaan en de vestiging te sluiten en daarbij moet zij enkel zorgen dat zij de contractuele verplichtingen naleeft.

De pathos van de mensen die “hun” job verliezen grijpt mij ook aan, ik vind het spijtig voor hen. Maar in België hebben wij een vangnet (hangmat?) waar die mensen in terechtkomen. Zelfs als ze nooit gespaard hebben, dan nog krijgen ze een werkloosheidsuitkering, extra voordelen en kunnen ze rustig op zoek naar ander werk. En gezien hun expertise zijn het gegeerde werknemers op de arbeidsmarkt. Het “grote menselijke drama” IS er helemaal niet. De sociale zekerheid is er immers voor deze mensen en, heel wat bedrijven staan al klaar om de beste arbeiders in dienst te nemen.

Volkswagen is niet de slechterik in dit verhaal. De wereld is nu eenmaal geëvolueerd en als een bedrijf zich niet aanpast aan de realiteit dan gaat het overkop.

En dan moeten we wel beseffen dat België een land is waar arbeid enorm duur is, er enorm veel extra wetten, regeltjes en voordelen zijn die allemaal in het voordeel zijn van de werknemer én dat België almachtige vakbonden heeft die niets liever doen dan bedrijven schade berokkenen. Zou dat iets te maken hebben met die beslissing? Zou het?

En wat is de volledig logische reactie van de vakbonden op het nieuws dat ze mogelijk gesloten worden? Staking. En betoging. In feite het toebrengen van economische schade aan een bedrijf en het land, economisch vandalisme, vaak gepaard gaand met feitelijk vandalisme dat niet bestraft wordt.

Als ik eraan denk om een nieuwe auto te kopen omdat mijn oude misschien niet meer voldoet, en mijn auto reageert daarop door een dag alle dienst te weigeren… Wat ga ik dan doen? De reacties van de vakbonden en de arbeiders maken het onwaarschijnlijker dat VW Vorst openblijft. Ze branden al het krediet op dat ze nog hadden en zorgen dat het nog noodzakelijker en verantwoord wordt om Vorst te sluiten. En omdat de schuld dus bij onszelf (belastingen, sociale wetgeving, privileges…) ligt, en wij dit niet aankunnen en niet onder ogen willen zien, gaan wij snel een zondebok zoeken.

VW Vorst is door de belastingen, (a)sociale wetgeving en vakbondsprivileges een duur en inefficiënt bedrijf geworden. Volgens de economische logica had het al eerder moeten sluiten. De mensen die hierdoor worden getroffen komen niet op straat maar in een sociaal vangnet terecht.

Wat zou u doen als u Volkswagen was en het bedrijf zo rendabel en efficiënt mogelijk moet houden?

Read more...

De leugenaar belogen (Hoegin)

Eerste Minister Guy Verhofstadt gisteren in de Kamer:

Deze zomer had ik nog telefonisch contact met Wolfgang Bernhard. Die ontkende staalhard dat er van een sluiting sprake zou zijn. Strikt genomen heeft hij toen niet gelogen. Maar het is wel de vraag of het intellectueel ook eerlijk was, als men ziet wat er nu gebeurt.

Hier volstaat slechts één woord: Burgermanifesten.

Read more...

Eigen VW-Volk Eerst, maar liever geen bussen van Van Hool (Hoegin)

De kreet «Eigen volk eerst» en «Jeder für sich» was niet van de lucht deze week. Vooral de Franstalige pers blonk uit door het aanhalen van de oude Vlaams Blok-slogan. Vanuit het Zuiden van het land gezien is er niet zoveel verschil tussen een slechte Duits en een slechte Vlaming: is le flamand immers geen boers dialect van l'allemand? Laten we trouwens eerlijk zijn, veel goede Duitsers en goede Vlamingen lopen er sowieso niet rond, en «Eigen volk eerst» in de mond van een Duitse manager stoppen is dus al even natuurlijk als een Italiaan een voorkeur voor spaghetti toedichten.

Maar wat is nu eigenlijk de klacht van het Verenigde Belgische Proletariaat bij de afslanking van VW? Dat de Duitse directie liever in het buitenland bespaart dan in eigen land? Laten we de zaken even omdraaien: als men in Vorst kunstmatig een fabriek open houdt om 5.000 Belgische banen in stand te houden, dan zijn dat net zo goed 5.000 Duitse banen die moeten verdwijnen. Of Braziliaanse banen, of waar dan ook. Waar men dus eigenlijk over klaagt is niet het protectionisme van de Duitse directie, maar de eigen onmacht om zelf niet een protectionistische maatregel te nemen. De onmacht om zelf «Eigen volk eerst» toe te passen met andere woorden, niet meer of niet minder dan dat. Om de VW-Vorst open te houden, niet in het belang van het algemeen, globaal nut, maar om eigen Belgische banen veilig te stellen. Dat sommige persstemmen nu oproepen ervoor te zorgen dat de beslissingscentra zoveel mogelijk in België behouden zouden moeten worden doet trouwens herinneringen oproepen aan Luc van de Brande, die daarvoor toen uitgebreid de huid volgescholden werd. Hij wou dan ook de beslissingscentra in Vlaanderen verankeren, en niet in (Franstalig) België, en dat is natuurlijk iets helemaal anders.

En terwijl de Franstalige persstemmen toch zo hard roepen, is het misschien eens goed te herinneren aan het aankoopbeleid van de Waalse vervoersmaatschappij TEC. Er was al de illegale aankoep van Franse bussen in 1993, maar amper veertien dagen geleden greep Van Hool alweer naast een contract bij TEC, deze keer ten voordele van een Belgisch filiaal van de Franse groep Irisbus. Liever Franstalige bussen uit het buitenland dan Vlaamse bussen uit België. Plots maakt het niet zoveel meer uit waar het beslissingscentrum van een bedrijf ligt, en het begrip «federale solidariteit» vinden zij niet terug in hun dictionnaire. Van hypocrisie gesproken.

Read more...

Tijd voor echte innovatie

WorkForAll
Politici hoeven niet machteloos te zijn. Maar doen ze de juiste dingen?
Dat de auto assemblage zijn deuren in België gaat sluiten staat zo goed als vast. Deze industrie is nu weg gelegd voor o.a. Slovakije dat erin geslaagd is op tien jaar tijd een van de meest aantrekkelijke investeringslanden te worden. De wereld beweegt en de wetten van de vrije markt zoeken spontaan naar meer efficiëntere oplossingen en oorden. De eindgebruiker zowel als de aandeelhouder kan er alleen maar blij mee zijn. Men vergeet ook dat er buiten de slinkende assemblage van wagens er ook een groeiende (Belgische) industrie bestaat die aan de autosector wereldwijd onderdelen aanlevert.


Toelevering als toegevoegde waarde
Er is in ons land een hele rits aan bedrijven die in de autosector sterk aanwezig zijn. Die sector heeft vooral in de laatste tien jaar aan belang gewonnen en heeft zich dan ook nog niet zolang geleden verenigd in “Flanders Drive”. In die sector is de tewerkstelling alleen maar toegenomen. Melexis bv. is een van die bedrijven. Melexis levert jaarlijks bijna een miljard geavanceerde chips die in bijna alle wagenmerken gebruikt worden, goed voor bijna 200 miljoen euro omzet en een tewerkstelling van 200 mensen in ons land. En alhoewel deze chips maar een klein deeltje van de kostprijs in een auto vertegenwoordigen, is Melexis in zijn niche een koploper. Zuiniger en veiliger wagens zijn het resultaat. Er zijn nog andere top prestaties. Belgische designers zijn het creatieve genie achter heel wat prestigieuze merken. Recticel dan weer levert heel wat van de binnenbekleding. Punch dan weer heeft de controle verworven over een fabrikant van o.a. hybriede versnellingsbakken. Wie zegt dat er geen toekomst meer zit in de auto industrie heeft het verkeerd voor. Er is alleen hier ten lande nog weinig toekomst voor auto assemblage. Hetzelfde geldt voor Duitsland. Het is vrij zeker dat ook in Wolfburg en zelfs geheel Beieren de autoassemblage alleen wat uitstel gekregen heeft. Maar ondertussen kent ook Duistland een groeiende sector van leveranciers van toegevoegde waarde.

Voorwaarden voor echte innovatie
De reden dat de autoassemblage het nog zo lang heeft kunnen uithouden maar nu ook zal verdwijnen is dezelfde reden waarom deze nieuwe industriën opgang vinden. Het is paradoxaal maar de toenemende productiekost en continue concurrentie heeft de creatieve ondernemers en managers willens nillens steeds gedwongen en aangezet om enerzijds de productiviteit te verhogen en anderzijds nicheproducten te ontwikkelen met meer toegevoegde waarde. Automatisering was het gevolg van steeds hogere productiekosten. Eens men dit proces ontwikkeld heeft, is er ook geen reden om het niet te combineren met lagere productiekosten in nieuwe afzet markten. De grens hiervan is nu ongeveer bereikt omdat sterke automatisering gepaard gaat met zware investeringen waarbij grote volumes gehaald moeten worden om rendabel te blijven. De markt is evenwel trager gegroeid dan gepland en dit betekent onvermijdelijk herstructureren om het kostenplaatje globaal terug in evenwicht te brengen. Doet men dat niet, dan zal dit zich wreken in verlies van marktaandeel, minder investeringen en innovatie en in het slechtste geval het failliet of de overname.

Bij de toeleveranciers geldt hetzelfde. De loonkost speelt hier een grote rol, maar ook de totale kost om een bedrijf te laten draaien. Men vergeet wellicht dat veel kosten die een bedrijf moet maken indirect ook loonkosten zijn. Tot twee derden ervan gaat niet naar de werknemer of leverancier maar naar de overheidssector zelfs als men met verlies draait. Zelfs het brood dat men bij de bakker koopt, bestaat voor de helft uit een of andere vorm van belastingen. Niet de aandeelhouder maar De Staat gaat met de meeste winst lopen. Automatisering is een van de gevolgen.

Bij de toeleveranciers is ook de loonkost een factor maar er is ook een tweede, niet te verwaarlozen factor. Meer toegevoegde waarde betekent ook een grotere intellectuele inhoud. Dit vergt mensen die breed opgeleid zijn, fundamenteel kunnen en durven doordenken en die dikwijls van hun passie hun leven maken. We mogen dan nog wel een onderwijssysteem hebben dat nog relatief goed scoort, maar er zijn tekenen dat dit achteruit boert. Bureaucratisering en eliminatie van bijna elke vorm van interne en externe concurrentie gaan samen met een samenleving waar consumptie primeert op inspanningen leveren. Jongeren zijn dan ook eerder gepassioneerd door het gebruik van hun electronische gadgets dan door de kennis om ze te kunnen ontwerpen.

Diegene die dan werkt, zit in een stressmolen en mag na afloop het grootste deel afgeven. Dit alles zijn niet bepaald omgevingsfactoren die risiko nemen en het verkennen van nieuwe technologische uitdagingen in de hand werken. Innovatie vergt niet zozeer geld maar is in de eerste plaats een “mindset” en dat laatste geldt zowel voor de ingenieurs als voor handwerkers. Een mindset wordt evenwel niet gekocht maar is het resultaat van de omgeving die zijn creatievere elementen stimuleert en waardeert. Uiteindelijk gaat het over de fundamentele morele code dat elk individu zich maximaal kan en mag ontplooien.

Waarom de auto-assemblage verdwijnt en wat eraan te doen?
Dat de auto-assemblage verdwijnt is wellicht op korte termijn een schokkende ervaring maar ze stond eraan te komen. Het fenomeen is inherent aan het creatieve proces van innovatie die elke menselijke activiteit al eeuwen kenmerkt. Oude industrieën verdwijnen wanneer ze niet langer economisch competitief zijn. In een gezonde economische omgeving worden ze vervangen door nieuwere activiteiten met meer toegevoegde waarde. Daar knelt het schoentje. We leven niet langer in een omgeving waar dat een evidente zaak is. Loonkosten en gebrek aan jeugdig talent dat durft ondernemen en kan innoveren zijn een factor. De mindset ontbreekt omdat de samenleving zichzelf in slaap heeft gewiegd. Het volstaat de samenleving te bekijken als een onderneming en zich de vraag te stellen welke onderneming kan overleven als het administratieve apparaat ervan meer dan de helft van de omzet bedraagt. Dit is geen fictie want onze overheid maakt de helft uit van het BBP. Als men er de privaat rechterlijke organisaties die ervan afhangen en de administratieve verplichtingen die de reglementitis vereist, bijvoegt kom men zelfs een flink stuk hoger uit. Zoals eerder gezegd, de enige uitweg is meer toegevoegde waarde en we mogen de private sector dankbaar zijn dat dit nog steeds gebeurt, ook al zouden we beter de deuren wagenwijd openzetten voor het buitenlandse talent dat we hier niet vinden.

Kunnen we dan niets doen? Toch wel, maar het zal wat meer moed vergen dan wat te knabbelen aan zowieso disproportionele lasten op overuren. De hele industrie verdwijnt stilaan omdat het globale kostenplaatje voor de industrie te duur is geworden. Het helpt daarbij niet de private sector tot nog meer productiviteit te dwingen, want daar zijn niet alleen grenzen aan, het zal gepaard gaan met saneringen. De kost van het bedrijfsleven moet in zijn geheel naar beneden en dit kan alleen door de belastingen als kost in zijn geheel te verlagen. Dit betekent dat de overheidssector in zijn geheel moet saneren en zichzelf even productief maken als de private sector. Om de ontslagen in Vorst te voorkomen, zal men eerst de overheidssector moeten saneren, en ja dit betekent dat het ambtenarenbestand dient gehalveerd te worden.

De overheid saneren schept werk (met meer toegevoegde waarde)
Om de bedrijfskost te verlagen kan men om te beginnen de loonbelasting verlagen. Maar als dit zoals in het recente verleden gepaard gaat met verhoging van belastingen elders wordt er op termijn weinig opgelost. Het verlies zit in het feit dat we met een te groot overheidsbeslag zitten en een overheidsapparaat dat zeer inefficiënt met zijn middelen omspringt. België NV is een zeer slecht gerund bedrijf en zijn landgenoten als aandeelhouders zijn er de dupe van. De reden hiervoor is dat er niet alleen zeer weinig democratische controle bestaat op dat overheidsapparaat, het heeft ook een wettelijk beschermd monopolie. Stel u even een onderneming voor met een omzet van zo’n 150 miljard euro die u jaarlijks geen balans kan voorleggen en wiens resultatenrekening beperkt is tot een kasboekhouding zoals ongeveer elke lokale voetbalclub er een heeft. Is er een tekort op de inkomsten? Geen probleem, dan verhogen we even de prijzen (lees: belastingen), gaan we een lening aan die we boeken als inkomen of we verkopen wat van de gebouwen. De investeringen? Die zijn inmiddels gedaald tot zo’n 2 % van die opgeklopte begroting. Hoe zit het dan met de bestuurders? Geen nood, ofwel hebben ze zichzelf aangesteld ofwel zijn ze politiek benoemd. De belg-aandeelhouder mag (sorry: moet) dan wel elke vier jaar een symbolische stem uitbrengen, maar dat is zo opgezet dat het infeite weinig uitmaakt. Welke aandeelhouder wil in zo’n bedrijf aandelen verwerven?

Corporate governance en transparancy samen met een intense competitvieit om klanten en aandeelhouder-investeeerders aan te trekken houdt de private sector lenig ook al staat het water soms aan de lippen. Kan ditzelfde systeem niet gebruikt worden om de overheidssector te saneren? Wat zou het gevolg zijn als de belastingsdruk globaal met de helft zou dalen? Uit studies van o.a. de ECB blijkt dat dit haalbaar is zelfs zonder veel van de al dan niet overbodige overheidsdiensten af te schaffen. Zou de auto-assemblage dan niet in het land kunnen blijven? Ook de toeleveranciers zouden er wel bij varen.

Het saneren van de overheid kan sneller dan men denkt
Laat ons eerlijk zijn. In dit land is hier de laatste twee decennia weinig aan gebeurd. In 1984 schreef ik hierover een opiniestuk met als titel ‘Laat de Overheid inleveren’. De cijfers van toen zijn er alleen erger op geworden ook al heeft men dan wat later de ultieme boekhoudtruuk uitgehaald door de Belgische frank met zo’n 8% te devalueren. Dit feit op zichzelf toont aan hoe fragiel de definitie van het BBP is en dat elke statistische groei ervan met argusogen dient bekeken te worden. Stel u maar eens een bedrijf voor dat zijn leveranciers betaalt na er eerst eenzijdig 8% korting op toe te passen. Een complete sanering van de overheid is na decennia misgroei een hele klus, maar landen zoals Ierland en recentelijk de meeste Oost-Europese landen en nu ook Oostenrijk hebben op een paar jaar significante wijzigingen kunnen doorvoeren. Slovakije bv. heeft sinds kort een vlaktaks van 19% en is o.a. daardoor de grootse assembleur van auto’s geworden.

Laat we ons daarom beperken tot de meeste dringende maatregelen met het meeste impact.

1. Corporate Governance
2. Demonopolisering
3. Drastische vereenvoudiging
4. Werken belonen

Corporate Governance is een brede term, maar om een oordeel te kunnen vellen als burger-aandeelhouder moet er openheid van informatie bestaan. Elke overheidsdienst dient dan ook een degelijke dubbele boekhouding te voeren. Het personeel ervoor kan men halen bij het ministerie van financiën als men bv. een vlaktaks invoert wat de inning van de inkomsten belastingen drastisch zal vereenvoudigen. De volgende stap is dan de dienstverlenende overheidsinstellingen of bedrijven waar de overheid zelf aandeelhouder is te privatiseren. Het volstaat infeite de monopolies op te heffen en dergelijke bedrijven te laten concurreren. Zijn ze niet rendabel, dan kan de bestaande wetgeving op handelspraktijken het faillissement uitspreken.

Een drastische vereenvoudiging zal wellicht moeilijker uit te voeren zijn. De complexiteit van regels, statuten, voorrechten en onnodige regelneverij is het resultaat van wellicht een eeuw misgroei. De wetgever moet gewoon de moed hebben elke wet en organisatie terug in vraag te stellen. Als alle Belgen gelijk zijn voor de wet, dan is er geen reden om ze een verschillende behandeling te geven naargelang hun statuut. Er zijn zoveel eminenties en regeringen in dit land dat ze zelfs mekaar voor de voeten lopen in het buitenland. Tabula rasa is hier de enige remedie.

Tenslotte, werken moet terug lonen. Officiëel heet het dat wij om sociale redenen een progressief belastingstelsel hebben. De werkelijkheid is anders omdat het systeem van complexe aftrekken de lage inkomens zwaarder belast (ze kunnen immers niet aftrekken omdat ze het niet kunnen uitgeven) en hogere inkomens ontmoedigt omdat de aftrekken daar niet meer gelden. De Marginale Effectieve Belastingsgraad is dan ook eerder degressief en treft de lagere inkomens het hardst zodat het veelal lonender is niet te gaan werken. Hoe sociaal is zo’n systeem als het resultaat is dat een vierde van de beroepsbevolking van een RVA uitkering leeft?

Dit sluit ook de kring. Behalve het ontrekken van financiële middelen uit de private sector (om het dan inefficiënt op te souperen) onttrekt de overheid ook veel menselijk kapitaal aan de economie. Er is werk genoeg, alleen is het werk te duur en terzelfdertijd niet meer lonend. In plaats van zich verontwaardigd en geschokt te tonen, zouden onze excellenties met de premiers op kop, beter eens werk maken van een echte overheidssanering. De ware reden voor het debacle in Vorst ligt niet in Wolfsburg maar in de Brusselse wetstraat die al decennia lang zijn grondwettelijke taak niet meer naar behoren vervult.

Naschrift:

Dit stuk werd geschreven vanuit de EEG IST2006 conferentie in Helsinki. De Lissabon strategie is ondertussen 6 jaar oud, maar de “sense of urgency” heeft nog niet veel opgeleverd. In Europa praten ze erover en we creëren hopeloos ingewikkelde schemas om de europese onderzoekers en bedrijven op weg te zetten. Het wordt zelfs geponeerd dat interventie van de overheid een must is. Dat was even slikken als ik dat hoorde temeer daar de voorgestelde onderzoeksprogrammas veel gebakken lucht bevatten. Ze hebben toch wel een het verkeerde idee over wat innovatie bevorderen is. In een discussie wees ik erop dat innovatie begint bij een gedegen opleiding, maar daar iets aan doen viel buiten hun bevoegdheid.

Het deed mij denken aan de bij wijlen subsidies aan staal en kolen. Het voornaamste resultaat is niet altijd maar dikwijls veel papier, waarbij men wacht tot de fondsen beschikbaar zijn en projecten te laat starten om resultaten te tonen die voorbijgestreefd zijn. De industrie die wil overleven heeft daar geen boodschap aan en heeft ondertussen de nieuwe technologieën al lang in producten omgezet. Dit is wat werkelijk moet gebeuren. De overheden zouden er beter aan doen niet langer aan obstructie te doen door de eigen middelen van de bedrijven weg te roven en daarna een klein gedeelte als subsidies terug te geven. Bedrijven zijn veel beter geplaatst om zelf te beslissen wat hun toekomst kan veilig stellen. Maar dan mag de overheidssector niet langer als een blok aan het been hangen.

Toevallig ga ik nog even door de presentaties van een recent seminar dat op IMEC plaats had ("Synergies in regional and National Innovation Policies in the Global Economy". Symposium Leuven 20-21 September 2006.). Koen Debacker (Leuven R&D) citeert hier Lester Thurow van MIT in zijn book Creating Wealth (1999).
"In the centuries ahead the economic game will be played on three levels. If any nation wants all of its citizens to have first-world earnings, it has to ensure that each of its citizens is as well skilled and educated as any in the world. If they are to participate in the new man-made brainpower industries of the future, their countries will have to be leaders in research and development and have the entrepreneurs to develop ideas into actual products. Companies will play the game based upon the skills they employ, the capital investments they make, their technical prowess, and their ability to globally source and sell new products. Individuals will play the game based upon their education and skills - and their willingness to change. There is no reason to believe that Western Europe cannot play this three-dimensional game. But it has to want to lead change rather than to be dragged unwillingly into the very different twenty-first century economy. It has to want entrepreneurs and be willing to reorganize itself to allow them to come into existence."

Read more...

Ségolène De Veroveraar (Politiek Incorrect)

Frankrijk en België zijn twee landen die enorm grote gelijkenissen met elkaar tonen. Niet dat dit hoeft te verwonderen, gezien België geschiedkundig gezien voorbestemd was op zijn minst een satelietstaat van Frankrijk te worden. Maar ook vandaag de dag zijn de overeenkomsten zeer markant: in het voorjaar 2007 zijn er federale Kamer- en Senaatsverkiezingen in dit land, terwijl de Fransen een nieuwe president zullen kiezen. De Belgen - of toch althans de respectieve Vlaamse en Waalse kiezers - hebben de keuze tussen de pest en de cholera (Liegende Verhofstadt? Opportunistische Leterme? Sjoemelende Di Rupo?...) , en dit geldt ook voor de Fransen die naar alle waarschijnlijkheid de keuze hebben tussen Nicolas Sarkozy die voor meer protectionisme inzake het Frans economisch beleid pleit (de globalisering zou er immers voor hebben gezorgd dat Frankrijk nee heeft gestemd bij het referendum over de EU-Grondwet), en de socialistische kandidate Ségolène Royal die... euh, ja,... voor hetzelfde idee passioneel door het vuur gaat.

Gezien Frankrijk echter een land is waar het debat sterk gepolariseerd is, is de kiezer er nogal snel geneigd bij de verkiezingen voor 'de oppositie' te kiezen. De kansen voor presidentskandidate Royal zijn dan ook zeer gunstig. Het is daarom dus zeer interessant wat deze voorname Elyseezitster-in-spe zoal denkt over de toekomst van de Europese Unie (een analyse-oefening die overigens stukken interessanter kan zijn dat het gezwets van Guy Verhoftaks over een Verenigde Staten van Europa). Want dit heeft uiteraard ook voor ons grote implicaties, gezien Frankrijk nog steeds - jammer genoeg overigens - een grote stem heeft binnen de Europese instellingen.

En, helaas, ook onder president Royal - merk de vooral uitdagend republikeinse naam - ziet de toekomst van de Europese Unie - of beter gezegd: van Europa - er niet meteen fraai uit. In een recent interview met de Britse krant The Daily Telegraph haalt Royal bij monde van Gilles Savary, haar woordvoerder, fel uit naar Frankrijks buurland aan de Westelijke kant van het Nauw van Kales. Royal is immers de mening toegedaan dat Groot-Brittanië zich teveel gedraagt als de 'vazal' van de Verenigde Staten (hierbij verwijzende naar de Britse deelname aan de oorlog in Irak), en hierdoor verdere integratie en uitdieping van de EU ondergraaft. De Franse presidentskandidate vindt dan ook dat de Britten voor de keuze moeten worden gesteld: ofwel erkennen ze gewoonweg dat het Engelse Kanaal minder breed is dan de Atlantische Oceaan, en doen ze dus mee met de Europese Unie, en zo niet, dan moet er volgens Royal een kern van EU-lidstaten als Frankrijk, Duitsland, Spanje, Italië en - last but sadly enough not least - België oprijzen dat verder blijft bestaan op basis van een nieuw EU-verdrag die de weggestemde grondwet moet vervangen. Dat nieuwe EU-verdrag zal dan wel nogal wat 'Royale' artikelen bevatten, zoals meer protectionistische maatregelen om de EU in een globaliserende wereld te beschermen (???), een Europese minister van Buitenlandse Zaken en fiscale harmonisatie. Kortom, u hoeft Orwells - een vervloekte kapitalistische Brit - meesterlijke roman 1984 niet meer te lezen, maar gewoon het programma van Ségolène Royal te overlopen.

Nog zo'n gelijkenis tussen Frankrijk en België is dat hun topppolitici er blijkbaar een sport van maken om hun buurlanden en verkozenen zwart te maken. Deze buurlanden zijn dan respectievelijk het Verenigd Koninkrijk en Nederland. Eveneens niet toevallig, want in tegenstelling tot Frankrijk en België zijn dit landen waar anno 2006 vrijheid nog wél (redelijk) hoog in het vaandel gedragen wordt. En het moet juist dat zijn dat Royal zo tegen de borst moet stoten: reeds in de jaren 1980 eiste en kreeg toenmalig eerste minister Margaret Thatcher haar korting op de Britse EU-bijdrage, en vorig jaar wuifde Tony Blair - eveneens terecht - de begrotingsvoorstellen van de Europese Raad weg wegens te expansief en te protectionistisch. Het valt dus duidelijk op dat de verschillen in de Europese Unie lang niet liggen tussen links of rechts, maar tussen Angelsaksisch of continentaal denken.

Het gevaar is echter dat het continentaal denken - wat protectionisme, politieke correctheid, antidemocratie en centralisme met zich meebrengt - met kandidaten als Ségolène Royal verder hoogtij zal vieren. En hoewel mevrouw Royal een socialiste is, zullen zelfverklaarde liberalen als Verhofstadt mee bij haar op schoot zitten. De Britten zullen zich daarentegen wel hoeden: zij weten reeds sinds 1066 hoe het is om overheerst te worden door continentale machthebbers. En een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde Franse steen.

Dit brengt er ons dan ook bij dat het discours van partijen zoals de N-VA hopeloos is: zij mogen dan misschien wel terecht pleiten voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar om dan weer direct lid te worden van de Europese Unie - een stukken gevaarlijkere machtsusurpator dan het Belgisch establishment - is gewoonweg pure zelfkastijding. In de plaats van EU-lidmaatschap zou een eventuele onafhankelijke Vlaamse staat juist haar transatlantische relaties - die reeds vlak over de Noordzee beginnen - moeten verstevigen en binnen Europees verband lid worden van de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA), alsook het vrij verkeer van goederen, personen, kapitaal en diensten moeten eerbiedigen. En dat de rest van Europa zich dan maar amuseert met dwaze harmoniserende regeltjes zoals de nutritieve samenstelling van confituur. Napoleon wist na de Franse annexatie van de Zuidelijke Nederlanden te melden dat Antwerpen en haar haven "een pistool gericht op het hart van Engeland" is. Ikzelf zie er liever de pijl en boog van Cupido in.

Read more...

Verdraagzaamheid van de Vlaamse jeugd van tegenwoordig (Hoegin)

Uit een onderzoek van hoogleraar Marc Hooghe moet blijken dat Vlaamse jongeren geïnteresseerd zijn in politiek. Als onderdeel van het onderzoek werd ook gepeild naar de partijpolitieke voorkeur van de jongeren, maar de resultaten ervan zijn moeilijk te duiden, en de berichtgeving erover laat in ieder geval sterk te wensen over.

De eerst kolom in onderstaande tabel geeft de resultaten weer die in de pers verschenen. Eerste vaststelling is dat de som van de percentages slechts 83,5% bedraagt. Betekent dit dat 16,5% van de jongeren geen antwoord heeft gegeven? Of stemmen zij op andere partijen, zoals bijvoorbeeld PvdA en Union Francophone? We hebben er het raden naar.

Partij	Jongeren	Herschaald	2004	Afw. 2004	2006	Afw. 2006
CD&V-N-VA	18%	21,6%	26,1%	-17%	30,1%	-28%
Vlaams Belang	22,5%	26,9%	24,1%	+12%	21,5%	+25%
sp.a-SPIRIT	18%	21,6%	19,7%	+9%	19,2%	+12%
VLD-Vivant	13%	15,6%	19,8%	-21%	18,9%	-18%
Groen!	12%	14,4%	7,6%	+89%	7,6%	+89%

In de tabel worden daarom de resultaten herschaald naar een som van 100% zodat ze vergeleken kunnen worden met de uitslagen van de verkiezingen in 2004 en 2006. Dat betekent dat andere partijen verwaarloosd worden, maar erg veel maakt dat niet uit voor de rest van het verhaal omdat vooral de grootteordes van de afwijkingen van belang zijn.

Opvallend in het artikel is dat de score van het Vlaams Belang uit de resultaten gepikt wordt en de overgang vormt tussen een vaststelling over de onverdraagzaamheid van de jongeren en hun partijpolitieke voorkeuren. Een vergelijking met de verkiezingsresultaten leert echter dat het Vlaams Belang niet bepaald oververtegenwoordigd is bij de Vlaamse jongeren, zeker niet vergeleken met de afwijkingen die voor andere partijen genoteerd worden. Meer zelfs, er is één partij die sterk oververtegenwoordigd is bij de jongeren, namelijk Groen! met zo'n 90%, en die partij is net de tegenpool van het Vlaams Belang, in het bijzonder wat betreft het migrantendebat. Die opvallende oververtegenwoordiging wordt zelfs niet vermeld. Combineer dat bovendien met het resultaat van sp.a-SPIRIT, lichtjes oververtegenwoordigd bij de jongeren, en het is duidelijk dat zogenaamde onverdraagzaamheid van de hedendaagse Vlaamse jongeren helemaal niet tot uiting komt in hun partijpolitieke voorkeur, integendeel zelfs.

Ook de slotbemerking dat het Vlaams Blok tien jaar geleden slechts 10% van de jongeren stemden haalde is opmerkelijk als suggestie dat de jongeren van verdraag minder verdraagzaam zouden zijn dan die van tien jaar geleden. Bij de verkiezingen van 1995 behaalde het Vlaams Blok 12,2%, en vier jaar eerder behaalde het 10,3%. Of met andere woorden, ook toen was het aandeel Vlaams Blok-stemmers onder de jongeren niet groter dan onder de Vlaamse bevolking in het algemeen. Ter vergelijking, in 1991 behaalde Agalev 7,8% van de stemmen, en in 1995 7,0%, terwijl die partij toen zelfs de grootste was bij de jongeren.

De conclusie moet daarom eerder zijn dat Vlaams Blok/Vlaams Belang onder de jongeren niet meer stemmen haalt dan in de rest van de bevolking, maar dat Agalev/Groen! voortdurend sterk oververtegenwoordigd is. De reporter van dienst kiest er echter voor gewoon over dat feit te stappen, terwijl een foutieve voorstelling van de grootte van de aanhang van het Vlaams Blok/Vlaams Belang sterk in de verf gezet wordt. Het zegt waarschijnlijk meer over de politieke voorkeur van de reporter dan over die van de Vlaamse jongeren van vandaag, of tien jaar geleden. Bovendien kan men de vraag stellen of die oververtegenwoordiging van Agalev/Groen! er niet eerder op duidt dat de Vlaamse jongeren precies verdraagzamer zijn dan de rest van de bevolking, en wat de reden daarvoor zou kunnen zijn. Jeugdige naïviteit is een mogelijk antwoord op die laatste vraag, maar zou ik zelfs niet durven suggereren.

Read more...

Miss Brussel met lijken in de kast (Hoegin)

Het zag er allemaal zo veelbelovend uit: Halima Chehaima, dochter van een Marrokaanse vader en een Belgische moeder verkozen tot Miss Brussel, en wie weet, misschien ook wel Miss België? Als zinnebeeld van het multiculturele Brussel van de toekomst kon het in ieder geval wel al tellen. Ondertussen is de droom lelijk uit mekaar gespat.

Eerste schoonheidsfoutje: de jongedame uit Molenbeek bleek voor de gemeenteraadsverkiezingen op de lijst van de PvdA+ te staan, en dat mag niet. Niet omdat de PvdA een vieze partij is met een uitgesproken anti-democratisch programma, maar omdat de kandidaten van de miss-verkiezingen politiek neutraal moeten zijn. Naar het schijnt omdat ze alle Belgen (welke?) moeten vertegenwoordigen. Probleem was echter dat haar kandidatuur voor de PvdA net iets te laat aan het licht kwam om nog van de lijst geschrapt te kunnen worden, en dus behaalde zij op 8 oktober zeggen en schrijven 49 voorkeursstemmen. Een gemiddelde missverkiezingen telt al gauw meer deelnemers dan dat aantal.

Het tweede schoonheidsfoutje was echter veel erger: Halima heeft een tijdlang aan de arm van een zekere Bilal Ould Haj gelopen, een figuur dat niet bepaald te omschrijven valt als de ideale schoonzoon. Wat hij allemaal op zijn kerfstok heeft is te veel om in dit korte artikel op te sommen, maar één van zijn heldendaden was de marteling van een 83-jarige vrouw in Sint-Agatha-Berchem, onder meer door haar knieën te breken, haar haar in brand te steken en brandende sigaretten op haar arm uit te duwen, en dat allemaal voor een handvol euro's. Letterlijk, want meer dan 500 euro's had ze niet in huis. Een kameraad van hem zou trouwens betrokken geweest zijn bij de overval op Eddy Sabbe. Terzijde: hem naar Tanger overplaatsen zal wel onmenselijk zijn zeker?

Soit, Halima heeft dus een tijd met hem «gelopen», en naargelang de bron (zijzelf, nu) was dat alleen maar vriendschap, of (kwade tongen) was het zo dik aan dat er sprake was van trouwplannen. Het ziet er in ieder geval naar uit dat haar verhaal langs alle kanten rammelt, en dat het knappe snoetje van Halima in deze zaak al meer dan één leugen heeft verteld.

Het is natuurlijk zo dat zij niet bepaald de eerste miss zou zijn met een vriendenkring of een liefje van bedenkelijk allooi, maar het tempo waaraan de lijken uit de kast van deze 18-jarige rollen doet toch de wenkbrauwen fronsen. Als multiculturele verrijking van de Brusselse missverkiezingen heeft zij in ieder geval al ruim haar steentje bijgedragen.

Read more...

Positioneert Bart Somers zich voor 2009? (Hoegin)

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen op de Vlaamse Raad leert dat CD&V en N-VA er in 2009 maar te kiezen zouden hebben met wie ze in een regering zouden willen stappen. Alleen een rooms-rode coalitie komt nog één zetel te kort.

Na de verkiezingen van 13 juni 2004 was het Vlaams Belang groot genoeg om alleen een coalitie te kunnen vormen met CD&V-N-VA. Paars en paars-groen lagen helemaal in de touwen, en een olijfboomcoalitie met CD&V-N-VA, sp.a-SPIRIT en Groen! had een eerder krappe meerderheid. Die laatste partij bedankte echter voor regeringsdeelname, murw als ze nog was na het débâcle van 2003. De enige werkbare coalitie was daarom een tripartite, met een ruime meerderheid van 85 op 124 zetels.

Een projectie van de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober op de Vlaamse Raad leert dat de zaken de volgende keer, in 2009, er wel eens helemaal anders zouden kunnen uitzien. Een olijfboomcoalitie heeft in die projectie een ruimere meerderheid, terwijl een rooms-blauwe coalitie nipt mogelijk wordt. Een rooms-rode coalitie daarentegen is net niet mogelijk. Door het spel van de kieskringen behaalt VLD-Vivant een zetel meer dan sp.a-SPIRIT, hoewel de laatste over heel Vlaanderen meer stemmen behaalde, en dat maakt net het verschil tussen een rooms-blauwe meerderheid en een rooms-rode minderheid. Paars en paars-groen lijken dan weer voltooid verleden tijd: beide coalitie zakken in 2006 nog dieper weg dan in 2004.

Wat betekent dit concreet? Deze projectie kan een verklaring geven voor de opmerkelijke koerswijziging van de VLD, zeker als ze gecombineerd wordt met de laatste weekvraag van De Stemmenkampioen. De resultaten van die weekvraag zeggen dat de VLD langs rechts kiezers afstoot, en bij CD&V, N-VA of Vlaams Belang weinig of geen kiezers weet weg te lokken, maar wel bij sp.a-SPIRIT. Voor de federale verkiezingen van 2007 betekent dit dat de VLD een nieuwe paarse coalitie opgeeft en in de plaats daarvan rekent op Yves Leterme. Met zijn eis voor een nieuwe communautaire ronde staat hij er immers ironisch genoeg garant voor dat de VLD opnieuw aan de regeringstafel zal zitten om een tweederde meerderheid te leveren als paars haar federale meerderheid verliest. In 2009 is er echter geen tweederde meerderheid nodig in het Vlaams Parlement, en zal VLD er zelf moeten voor zorgen dat ze aan de bak kan komen.

Voor de VLD zijn er in 2009 drie coalities die stokken in de wielen kunnen steken voor de partij: een coalitie tussen CD&V, N-VA en Vlaams Belang, een rooms-rode coalitie en een rooms-rood-groene. Zolang het cordon sanitaire stand houdt, is de eerste coalitie uitgesloten. Een rooms-rode coalitie levert slechts een krappe meerderheid op, als ze al een meerderheid zou weten te behalen. Er bestaat echter het risico dat Groen! in 2009 wel bereid zal zijn rooms-rood te depanneren, en die meerderheid lijkt moeilijker te breken.

Tenzij natuurlijk. Eén zaak is dat de VLD netto geen kiezers mag verliezen om de kansen op een rooms-blauwe meerderheid gaaf te houden. Langs rechts verliezen om langs links evenveel kiezers bij te winnen is dus op zich geen probleem, zeker als die rechtse kiezers toch alleen maar in de ongevaarlijke put van Vlaams Belang en een eventueel Cassandra-project terecht komen. Indien de VLD er echter in slaagt om sp.a-SPIRIT kleiner te maken zodat rooms-rood onmogelijk blijft en rooms-rood-groen onwerkbaar wordt, dan zit Bart Somers in 2009 weer aan de Vlaamse onderhandelingstafel, ofwel voor een rooms-blauwe regering, ofwel voor een voortzetting van de tripartite. En daar draait het voor een politieke partij in uiterste consequentie natuurlijk om: aan de macht komen, en aan de macht blijven.

Read more...

De kloof tussen kiezer en verkozene: waarom de verkozenen linkser zijn dan hun kiezers

De defenestratie van Jean-Marie Dedecker illustreert vandaag opnieuw een fenomeen dat in de Vlaamse politiek dominant is, namelijk dat de leiding van bijna alle politieke partijen linkser en/of progressiever is dan de kiezers waardoor ze verkozen werden. Het klopt dat men de stelling niet geheel ongenuanceerd mag verkondigen; maar bv. het recente boek van Carl Devos e.a, Links en rechts in Vlaanderen, komt ook tot het besluit dat behalve bij het VB alle partijen "linkser" zijn dan hun kiezers gemiddeld. Is dat ook in andere Europese landen het geval ? Ten dele wel, maar er zijn toch ook enkele duidelijke verschillen; het meest manifest is het "gat" van centrum-rechts in Vlaanderen, dat duidelijk niet ligt aan het ontbreken daarvan bij het kiesvolk.


Nu weet ik ook wel dat het onderscheid links-rechts allesbehalve duidelijk is, en in vele opzichten zelfs nietszeggend (hoewel, volgens sommigen is deze gedachte alleen al een rechtse gedachte; een groot deel van de linkerzijde beweert dat het onderscheid wel degelijk relevant en duidelijk is), en daarom schrijf ik ook dat het kiesvolk grotendeels rechtser en/of conservatiever is dan de machthebbers. De belangrijkste tegenpool betreft namelijk het geloof in de maakbaarheid van mens en samenleving. De verschuiving van de macht naar die believers ligt jammer genoeg ingebakken in ons politiek systeem. Investeren in een politieke carrière veronderstelt op de eerste plaats al een relatief groot geloof in die maakbaarheid. Door te handelen in dat geloof maken politici zichzelf ook een heel stuk belangrijker.

Politici worden door de media nu eenmaal beoordeeld op hun voluntarisme, en dat wil eigenlijk zeggen op hun bemoeizucht. Aangezien we ze betalen om te werken, moeten ze ook laten zien dat ze iets doen. Wie niet voortdurend voorstellen voor verandering lanceert wordt als lui beschouwd. De vraag is natuurlijk of de samenleving daar het best bij vaart. Volgens onderzoek van de Universiteit van Bern over de werking van de parlementen van de OESO-landen (2004) functioneert de politiek het best waar de politici maar deeltijds betaald worden - en dus het minst aan bezigheidstherapie kunnen doen (zie "Professionalisierung der Parlamente im internationalen Vergleich"). Hoe meer politici we hebben en hoe meer tijd ze krijgen om zich met alle aspecten van de samenleving te bemoeien, hoe "linkser" de politiek wordt.

Nu zal men natuurlijk opwerpen dat dit niet geheel verklaart waarom die politici dan verkozen geraken. Op de eerste plaats is die linkse politiek bij vele politici niet echt een bewuste keuze; ze beseffen vaak niet eens dat ze die voeren. Ik herinner me uit mijn dagen in het N-VA bestuur dat ik meermaals op de rem moest gaan staan omdat men vanuit een vaak conservatieve bekommernis voorstellen deed waarin men de overheid steeds weer nieuwe verantwoordelijkheden wilde geven - dus "linkse" voorstellen. De kiezers vragen natuurlijk vaak ook om dergelijke voorstellen als gevolg van de grote bijziendheid in deze zaken. En toch ben ik ervan overtuigd - en bewijst de ervaring in heel wat andere landen - dat de kiezers véél minder voor linkse voorstellen zouden keizen indien zij zich in een volksraadpleging mochten uitspreken. Andere Zwitserse studies bewijzen namelijk dat - over een langere periode bekeken - zelfs in Zwitserland bij referenda systematisch conservatiever wordt gestemd dan in het parlement. Dat is ook de hoofdreden waarom onze politici tegen referenda zijn: zij zouden de kloof tussen politici en kiezers immers zwart op wit aantonen en daardoor de legitimiteit van de politieke verkozenen aantasten.

Men kan ook opwerpen dat in vele andere Europese landen er desondanks toch sterke centrumrechtse partijen zijn, die misschien wel een linksere politiek voeren dan hun kiezers, maar toch duidelijk minder dan in Vlaanderen. Die extra kloof bij ons is hoofdzakelijk het gevolg van de institutionele noodzaak om in België met de PS te regeren. Om macht uit te oefenen moeten de Vlaamse politici na elke verkiezing naar links opschuiven. Dat geldt alleen niet voor diegenen die op voorhand van die machtsdeelname worden uitgesloten, zoals het VB. En dat laatste leidt tot de paradoxale vaststelling dat enkel bij het VB volgens Devos & co. de kiezers minder rechts-conservatief zijn dan hun leiders. Of nog: dat juist die partij erin slaagt kiezers te werven die linkser of progressiever zijn dan hun leiders. Dat is ook perfect verklaarbaar: het zijn voor een groot deel kiezers wiens "natuurlijke" partij naar links moest opschuiven om de macht te behouden.

Read more...

Geen tranen voor Mama Galledou (Hoegin)

Eind vorige maand, aan het einde van de ramadan, staken groepjes «jongeren» in Marseille enkele bussen in brand, met in één daarvan de 26-jarige studente Mama Galledou uit Senegal. Zij raakte daarbij over meer dan 60% van haar lichaamsoppervlakte verband, en vocht een tijdje voor haar leven. Het valt echter op dat, aangezien haar aanvallers tot de «verkeerde» bevolkingsgroep behoren, er op het politieke toneel een oorverdovende stilte en sereniteit heerst. Verder dan een obligate veroordeling van de feiten zonder er al te veel zijn ziel in te leggen komt men niet en wil men blijkbaar ook niet echt gaan.

Tot nu toe werd er slechts één demonstratie gehouden als steunbetuiging aan de jonge vrouw, en die bracht zeggen en schrijven 250 mensen op de been, voornamelijk onderwijzers, vorsers en andere leden van de faculteit waar Mama Galledou studeerde. Men kan de vraag stellen hoe de zaken eruit zouden gezien hebben als niet «jongeren» verantwoordelijk waren geweest, maar men de schuld op één of andere manier in de schoenen van de politie had kunnen schuiven. Mijn vermoeden is eerder dat Frankrijk dan ettelijke nachten in lichterlaaie zou staan als protest tegen het racisme van de politie, en dat er ook in Brussel snel enkele auto's in brand zouden staan, doch uiteraard officieel zonder enig verband met de eventuele gebeurtenissen in Frankrijk.

In eerste instantie werden voor de feiten vijf minderjarigen aangehouden: Cédric en Ayoub, 15 jaar oud, en Eddy, Romuald en Amdjad, 17 jaar oud, terwijl maandag nog een zesde minderjarige van 16 jaar werd ondervraagd en aangehouden. Wat zo schrijnend is aan de hele zaak is dat ook hier weer zes totaal onschuldige lammetjes aangehouden werden. Volgens de familie van Ayoub had hij de laatste tijd wel twee bêtises uitgehaald, maar stond hij nu onder streng toezicht van zijn vader en was hij op het ogenblik van de feiten aan het chatten op het Internet. Eddy daarentegen had onlangs een moto-ongeval gehad en was gespalkt aan het rechterbeen. Zijn kameraden verklaarden aan Le Figaro dat ze daarom helemaal niet konden begrijpen hoe hij in het incident betrokken zou kunnen geweest zijn, maar het is wel merkwaardig dat de politie die spalk nog niet heeft kunnen opmerken.

Van de kant van de politie komt echter een heel ander verhaal. Volgens een bron van Libération, dicht betrokken bij het onderzoek, zouden de jongeren, ondanks hun jeugdige leeftijd, niet aan hun eerste ondervraging toe geweest zijn en daarom eerder moeilijk onder druk te zetten. Allemaal zouden ze bekend zijn bij de politie voor geweldplegingen, diefstallen en vandalenstreken, en sommigen van hen worden omschreven als «serie-bekogelaars van politiewagens» («serial caillasseurs de voitures de flics»). Voowaar een vrolijke bende dus.

De advocaten van de verdachten zien de zaken dan weer helemaal anders. Zij hebben in ieder geval de heersende sereniteit niet opgemerkt, en doen zelfs ronduit hun beklag over de «mediatieke vuurzee» («embrasement médiatique») die op het dossier zou wegen. Zeker, Minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy was even op bezoek in Marseille en eiste de strengste straffen voor de daders «ongeacht hun leeftijd», maar dat was het dan. Meer zelfs, die uitspraak werd prompt opgevolgd door een betoging van een vijftigtal jongeren met slogans als «Sarko, fais pas ta pub!!!» en «Stop à la Gestapo». In de ogen van sommigen is blijkbaar nu ook al het eenvoudige ondervragen en oppakken van misdadigers een Gestapo-techniek geworden.

Maar misschien is voor hen al het simpele feit dat er überhaupt zoiets als een politie bestaat en dat die ook in hun wijk optreedt al een brug te ver. Bernard Coume, vertegenwoordiger van de politievakbond Alliance pour les Bouches-du-Rhône, schetst het volgende beeld van de situatie in Marseille:

In 1996 telde het departement 6.700 agenten die 40,5 uren per week werkten. In 2006 blijven er daarvan nog slechts 4.000 over die 35 uur doen. De realiteit in het departement is dat er sedert 1 augustus 24 agenten gewond zijn geraakt, meer dan 40 politiewagens bekogeld of volledig vernietigd werden door het vuur, daarvan één legerwagen van de veiligheidspolitie CRS, dat er schoten gelost werden op een politiewagen van de hulpdiensten in het 3de arrondissement van Marseille, en Molotov-cocktails geworpen werden naar het politiecommissariaat van Vitrolles…

Van een vuurzee is er dus wel degelijk sprake, maar niet zoals de advocaten het bedoelden. Op het Internet is er in ieder geval niet veel van te merken: veel meer dan een tiental artikels per krant zijn er over de zaak niet te vinden, en de journalisten schijnen niet echt uit te blinken door ijver om bijvoorbeeld alle mogelijke presidentskandidaten eens uit te vragen wat zij nu van deze zaak vinden. Laat staan dat organisaties, die er anders wel als de kippen bij zijn om één en ander in de juiste richting te duiden en uitgebreid van achtergrondinformatie te voorzien, zich nu opvallend koest houden, en bijvoorbeeld helemaal niet oproepen tot massale betogingen om het ongenoegen van de bevolking te laten blijken en niet in het minst om de democratie nog maar eens te redden. Niets van dat alles.

Mama Galledou had duidelijk het ongeluk dat zij verbrand raakte in een bus door een Molotov-cocktail die uit de verkeerde hoek kwam, en veel meer dan het absolute minimum minimorum qua berichtgeving zal er dus echt niet afkunnen. Gegeven de huidige omstandigheden en de ervaringen van verleden jaar toen Nicolas Sarkozy het naar aanleiding van de rellen in Parijs over racaille (uitschot) had, is dat waarschijnlijk nog het beste ook, om meer en erger te voorkomen. Aan de lezer om daar verdere conclusies uit te trekken…

Read more...

De Stemmenkampioen volhardt in de boosheid (Hoegin)

Begin deze week publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten van de maandelijkse peiling voor oktober. Opvallend: ondanks de verkiezingsuitslag van de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober blijft De Stemmenkampioen volharden in de boosheid en kent het Vlaams Belang een relatief hoge score toe, VLD-Vivant een relatief lage.

De prognose van De Stemmenkampioen voor het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA zat zeer dicht in de buurt van de uitslag van 8 oktober, en in de nieuwe peiling blijft CD&V-N-VA op hetzelfde niveau hangen. Voor het Vlaams Belang zijn de zaken echter helemaal anders: de partij zit bij De Stemmenkampioen bijna zes procent hoger dan bij de provincieraadsverkiezingen. Dat betekent dat De Stemmenkampioen in de boosheid blijft volharden wat het Vlaams Belang betreft, ook al is dat hoge niveau van het Vlaams Belang één van de grootste punten van kritiek geweest op deze peiler, zowel voor als na de provincieraadsverkiezingen.

Zoals het Vlaams Belang overschat werd door De Stemmenkampioen, werd de VLD onderschat met bijna vijf procent. Ook hier blijft De Stemmenkampioen op zijn standpunt, en geeft de VLD een score van amper iets meer dan 14%, het andere punt van kritiek van de meeste critici. Merk op dat de peiling van De Stemmenkampioen uitgevoerd werd vóór Bart Somers de revolutie uitriep bij de VLD. Ook sp.a-SPIRIT werd onderschat bij de verkiezingen in oktober, maar daar bleef De Stemmenkampioen wel binnen de foutenmarge. Voor dat kartel tekent De Stemmenkampioen geen verschil op vergeleken met de tweede peiling van september.

Tot slot Groen!. Die partij haalde bij de verkiezingen van 8 oktober exact dezelfde uitslag als op 13 juni 2004. Bij De Stemmenkampioen zit de aanhang van Groen! echter al een hele tijd in een duidelijk dalende trend, en ook hier houdt De Stemmenkampioen voet bij stuk. De partij zit daarmee voorlopig nog net boven de 6% volgens deze peiler, geen al te comfortabel niveau.

Wat moeten we van deze peiling denken? De wedstrijd van Politiek.Net toonde aan dat deelnemers veel meer vertrouwen hadden in De Stemmenkampioen dan in welke andere peiler dan ook. Op de avond van 8 oktober bleek echter dat de laatste peiling er voor het Vlaams Belang en de VLD mijlenver ernaast zat. De verklaring is dat De Stemmenkampioen ervoor kiest voor de prognoses van de federale verkiezingen zich niet te laten beïnvloeden door de resultaten van de voorbije provincieraadsverkiezingen. Dat zou ook de verklaring moeten zijn waarom De Stemmenkampioen er voor het Vlaams Belang en de VLD zo ver naast zat op 8 oktober. Dat is natuurlijk een legitiem standpunt voor een peiler, maar over ten laatste een half jaar zal blijken in hoeverre dat ook werkelijk klopt.

Read more...

Over een diefstal van koper

WorkForAll.org
Al tweemaal toe haalt de diefstal van een koperen kabel bij de Spoorwegen het ochtendnieuws. Op het eerste zicht een fait-divers. De oorzaak wordt gezocht in de hoge koperprijs, een fraktie van de kost van nieuwe kabels. Het roept bij mij wel andere beelden op. Een paar jaar geleden vertelde mij een vriend uit New-York hoe goed het leven was in de Bronx. Tot de nachtverlichting het liet afweten omdat lokale gangs de verlichtingspalen begonnen te ontmantelen om de koperdraad te verkopen. Tijd om te verhuizen.


Ondertussen is het uitverkoop bij de NV België. Gebouwen worden verkocht en terug gehuurd. Soms aan een derde van de verkoopprijs per jaar. Beloftes worden geboekt als inkomsten. In de praktijk wordt een schuld aangegaan die later af te lossen valt. De pensioenschulden bv. zijn al 4 maal het bruto Binnenlands Product. Om dat later te kunnen betalen zullen de belastingen met 20 % stijgen. Eerlijk gezegd, op dat moment zal het niet veel meer uitmaken want men kan een koe niet blijven melken als ze al uitgemolken is.

Al dit soort praktijken is typerend voor een bedrijf dat tot aan de lippen in het water staat. Cash uit een toverhoed halen om het nog een paar maand te trekken in de hoop dat er een mirakel gebeurt. Als er dan een redding komt, dan is het meestal na de aanstelling van een curator die enkel de essentiële activiteiten overhoudt. De oorspronkelijke aandeelhouders blijven met een kater achter. Kenmerkend komt de steile val net nadat het management een zoveelste triomfantelijke persmededeling in de lucht heeft gestuurd. De omzet gaat goed en de verwachtingen zijn hoog gespannen, de tewerkstelling is op peil. Tot dan blijkt dat de boekhouding verborgen schulden verbergt en een groot deel van de omzet eerder op gebakken lucht lijkt dan op werkelijke inkomsten. Er zijn cijfers en er zijn feiten. Het waas van “geharmoniseerde” definities maakt het de argeloze burger aandeelhouder niet eenvoudiger op.

Toegegeven, onze Paarse regering is een krachtpatser. Op een week tijd werd 6 miljard euro “gevonden”. De cijfertjes zaten al in de computer. Als elke ondernemer op die manier tewerk zou gaan, dan zou de aangegeven economische groei een lachertje zijn. Tewerkstelling al galore. Even terzake, een werkloze die ziek valt of op zijn vijftigste gedwongen op brugpensioen gaat is geen werkloze niet meer in de geharmoniseerde definitie. Net zo min als de stadswachter die een oogje in het zeil houdt of doet alsof. Economische groei genereren is niet moeilijk. De wedde van elke overheidswerker telt tweemaal mee. Eenmaal wordt zijn economische produktie gelijk gesteld aan zijn loon, eenmaal wordt zijn consumptie erbij geteld. Hoeveel de economische waarde is van het overtikken van een belastingsformulier is mij evenwel een raadsel.

In “Atlas Shrugged” van Ayn Rand, de filosoof schrijfster van de objectivistische filosofie, worden de spoorwegen ook overeind gehouden door de koperen kabels uit te rukken waar ze nog niet gestolen waren om ze te gebruiken waar ze al wel gestolen waren. Verbale krachtpatserij in een regeringsverklaring zijn geen substituut voor het eenvoudige feit dat A=A.

Read more...

Imam Raed Hlayhel verlaat Denemarken (Hoegin)

De controversiële imam Raed Hlayhel, verleden jaar nog zeer actief om de stemming tegen Denemarken in de Arabische wereld ten top te drijven, verklaarde maandag dat hij uit Denemarken vetrekt en niet terugkomt:

Ik heb de hele tijd gezegd dat als het Deense gerecht de ochtendkrant Jyllands-Posten weigert te straffen, ik dit land zal verlaten. En dan kom ik ook nooit terug.

Zo ver mij bekend heeft nog niemand hem gevraagd terug te komen. Ik vraag me af waarom…

Read more...

Minder overheid, minder extreem-rechts (WillemCoppenolle.be)

Verkiezing na verkiezing stellen burgers aan hun beleidsmakers dezelfde vraag: hoe stoppen we de opmars van extremistische politieke partijen, in het bijzonder Vlaams Belang, in Vlaanderen? Die beleidsmakers hebben nochtans wel degelijk steeds op onze eisen gereageerd. Sinds de eerste Zwarte Zondag in 1991 hebben ze verschillende maatregelen getroffen om de verzuring tegen te gaan, en de onvrede van de burgers jegens de politieke klasse in te perken.

Er werden ombudsdiensten geïnstalleerd op federaal en deelstatelijk niveau, het verbod op discriminatie werd verder gepreciseerd, het Octopusakkoord hervormde de politie, de openbaarheid van bestuur werd een grondbeginsel van de administratieve diensten, straatbarbecues waren eventjes heel populair, verschillende andere projecten kregen subsidies, en onze media, vooral de openbare omroep, namen enthousiast aan deze projecten deel (denk maar aan feel-good-shows zoals Fata Morgana).

Desondanks werd Vlaams Belang steeds groter, en bij de regionale verkiezingen van 2004 werd de partij de grootste van Vlaanderen.

Daar kijkt een klassiek-liberaal niet echt van op. Eén methode tegen extreem-rechts is immers nog onbeproefd: het afbouwen van de overheid. Deze methode staat haaks op alle hierboven genoemde beleidsprojecten. Burgers zullen steeds de overheid aansprakelijk stellen voor het falen van handelingen die alleen de overheid kan stellen, zelfs al heeft de overheid niet noodzakelijk schuld aan dat falen, of zelfs al heeft ze er alles aan gedaan het te voorkomen (met bv. bestuurlijke openbaarheid).

Mochten diezelfde burgers morgen het trottoir voor hun deur in eigendom krijgen, dan kunnen zij de overheid niet langer aansprakelijk stellen voor losliggende tegels of onkruid. Geen haar op hun hoofd dat er dan aan zou denken voor Vlaams Belang te stemmen, want de overheid heeft helemaal geen fout gemaakt. In dit geval zal een rechter het probleem oplossen, niét de politici. Daarom ook is het mijn diepe geloof dat enkel overheidshandelingen aan de oorzaak van het succes van Vlaams Belang liggen: conflicten tussen burgers onderling - overigens al dan niet allochtoon - hebben met de rechtbanken in een rechtsstaat immers al een eigen efficiënte en rechtvaardige oplossing.

En eigenlijk is dat de kern van het liberalisme: wie vrijheid krijgt, neemt zijn verantwoordelijkheid op tegenover anderen, en draagt de aansprakelijkheid voor het belemmeren van andermans vrijheid. Het is deze kritische houding tegenover de overheid en machtshebbers, en het geloof dat vrijheid en individuele verantwoordelijkheid onvoorwaardelijk tot vooruitgang en welvaart leiden, en dus ook tot persoonlijk geluk, die liberalen stimuleren verder te blijven reageren tegen paternalisme en bemoeizucht vanwege politici.

Read more...

Prins Filip op de Bilderberg-conferentie (Hoegin)

Dit week-end was er nogal wat te doen rond de vermeende deelname van prins Filip aan een drietal Bilderberg-conferenties. Dat de aanwezigheid van de prins op die conferenties zeer op prijs wordt gesteld zou toch geen verwondering mogen wekken, zeker als we eraan herinneren dat hij de eerste was die vaststelde dat er in de ruimte geen protocol was. De andere deelnemers kunnen daar maar een puntje aan zuigen.

Eerste vaststelling, en dat heb ik in geen enkel ander medium gelezen of gehoord: tante Trix van boven de Moerdijk is voorzitster van deze exclusieve kaartersclub. Als er dus al iets te zeggen valt over de Belgische koninklijke deelnames aan de jaarvergaderingen ervan, dan wel dat het eigenlijk al een ferme blamage is dat prins Filip niet tot de vaste leden, wat zeg ik, het bestuur zelf behoort. Dat zou je toch wel mogen verwachten van onze Benelux-partner, tenminste als ze dat verdrag nog serieus willen nemen. Dat de kroonprins dus slechts een drietal keren mee heeft mogen aanschuiven aan het buffet is volgens mij veel groter nieuws dan dat hij daar niet één maar zelfs drie keer bij is mogen zijn.

Tweede vaststelling: wat zou de prins daar eigenlijk te zeggen hebben gehad? Ik lees dat prof. Rik Coolsaet het prima vindt dat prins «Filip […] met belangrijke mensen uit de wereld van gedachten kan wisselen». Zeker, maar met wat voor indruk zouden die «belangrijke mensen uit de wereld» vandaag zitten na een paar gedachten uitgewisseld te hebben met onze kroonprins? Ik stel mij dat zo een beetje voor, als prins Filip toevallig in de buurt zou komen van, ik zeg maar wat, Bill Clinton of Tony Blair, en hoe dat zou gaan. «Ik ken u. Wat doet u?» Altijd al een klassieker geweest om het gesprek te starten natuurlijk, maar ik ben er wel vrij zeker van dat de tweede dag iedereen hém in ieder geval zal herkennen.

Welke concrete bijdragen zou de prins eigenlijk kunnen leveren op zulke conferenties? Als immigrant van de zesde generatie is hij natuurlijk ervaringsdeskundige wat betreft één van de grootste uitdagingen waar de wereld van vandaag voor staat, en is zijn mening ongetwijfeld van groot belang. Een ander belangrijk thema is dat van de meertaligheid, en het zal wel niet voor niets zijn dat koning Albert II daar de laatste tijd in zijn toespraken zo op hamert. Hoeveel andere deelnemers aan die Bilderberg-conferentie kunnen trouwens een praatje slaan met de voorzitster in haar eigen taal? Ze mogen het hem allemaal eens komen nadoen!

Neen, ik denk dat Rik Coolsaet zich zelfs schromelijk vergist als hij denkt dat het het belangrijkste is dat prins Filip naar die conferenties gaat om daar contacten te leggen. Het is in het belang van die conferentie zelf, en in uiterste consequentie zelfs van de hele mensheid, dat prins Filip daar naartoe gaat om er zijn licht te laten schijnen over de kleine en grote thema's van deze tijd. Het zou immers jammer en ronduit onverantwoord zijn als dat licht onder de Lakense korenmaat zou moeten blijven staan.

Read more...

Le nouveau iD21 est arrivé (Hoegin)

Een week geleden gaf ik Jean-Marie Dedecker geen kans met een nieuwe rechts-liberale partij zonder een kartel met het Vlaams Belang. Nu Bart Somers de revolutie binnen de VLD uitgeroepen heeft en de partij een progressieve centrum-koers met een sociaal imago wil laten varen, moet die overweging herzien worden. Blijft de partijvoorzitter verkondigen dat Jean-Marie Dedecker alles is wat de nieuwe VLD niet wil zijn, zou het wel eens kunnen dat hij zal eindigen als de grootste stemmenronselaar voor de Oostendenaar.

In een interview met De Standaard wordt Bart Somers een vergelijking met Nederland voor de voeten geworpen: hij beweert immers dat er in Vlaanderen geen plaats is voor een rechts-liberale partij, en dat een liberale partij per definitie sociaal en progressief moet zijn, maar in Nederland bestaat er toch zoiets als de VVD, die duidelijk een rechts-liberale partij is. En die het veel beter doet dan de links-liberale D'66, op dit ogenblik op sterven na dood. Bart Somers antwoordt daarop koket dat de situatie in Vlaanderen niet vergeleken kan worden met die in het buitenland, want wij hebben een andere geschiedenis gehad. Einde van de analyse, en de journalist schakelt over naar het volgende thema. Makkelijk zat dus.

Alleen, een links-liberale partij, hebben wij dat in Vlaanderen niet nog al eens gehad? Wat was immers iD21 anders dan een poging om een links-liberale partij op poten te zetten? Nota bene vanuit een partij die zichzelf als Vlaams definieerde en eerder tot de rechtse flank van het politieke spectrum werd gerekend. Het is jammer dat de journalisten Wouter Verschelden en Steven Samyn Bart Somers de gelegenheid niet gunden om eens zijn licht over dat initiatief te laten schijnen. Of waarom ook die vergelijking niet opgaat. In ieder geval is het zo dat Bert Anciaux via het ommetje van iD21 uiteindelijk de Volksunie in twee wist te splitsen: zelf kwam hij uiteindelijk via het vehikel van SPIRIT bij de sp.a terecht, terwijl de andere helft onder leiding van Geert Bourgeois de N-VA vormde, vandaag in kartel met de eertijds door de Volksunie zo verguisde CD&V.

Als er een parallel met iD21 getrokken mag worden, dan zal vroeg of laat geformaliseerd worden wat Jean-Marie Dedecker en Hugo Coveliers vandaag al aan iedereen die het horen wil verkondigen: dat de VLD een bijhuis is van de sp.a, en dat de toekomstige kartelpartner bij de komende verkiezingen zal verschrompelen. Afhankelijk van hoeveel en hoe snel Jean-Marie Dedecker kiezers en mandatarissen uit de VLD van vandaag weet over te halen naar zijn nieuwe partij, wordt dat iets voor 2009 of 2011, maar een eerste proef staat al geprogrammeerd voor de lente van volgend jaar met de federale verkiezingen. Lijdt de partij dan een zwaar verlies, dan kunnen er twee dingen gebeuren: er rollen koppen, of de partijleiding volhardt in de boosheid. Het laatste is dan misschien nog het meest waarschijnlijke als de partij federaal aan de macht blijft in een tripartite.

Maar wat dan met Jean-Marie Dedecker? De vraag is of hij uiteindelijk zal willen aansluiten bij het Vlaams Belang, al dan niet via kartelpartner VLOTT van collega-verstoteling Hugo Coveliers, dan wel op eigen kracht naar de kiezer wil gaan. Sluit hij zich aan bij het Vlaams Belang, loopt hij het risico in een zelfde situatie als Hugo Coveliers en Bert Anciaux terecht te komen, namelijk die van randfiguur in de marge van grote broer, die wel enkele kruimels toegewezen kan krijgen en van zichzelf mag vinden dat hij het verschil maakt, maar door de buitenwacht niet al te serieus genomen wordt wat de aanhang betreft. Ik kan begrijpen dat iemand met zijn karakter daarvoor bedankt. Bovendien duikt het probleem op dat het in dat scenario wel eens heel moeilijk zou kunnen worden om voldoende volk van de VLD over te kunnen halen over te stappen naar VLOTT. Ik weet niet of iemand als een Boudewijn Bouckaert bereid zal zijn zulke stap van Jean-Marie Dedecker te volgen.

Een eigen partij dan maar, bijvoorbeeld onder de naam Rechts-Liberaal? Voor figuren als Boudewijn Bouckaert zou het dan in ieder geval gemakkelijker worden om Jean-Marie Dedecker te volgen. De vraag is dan hoe goed zulke partij het kan doen bij de verkiezingen. Zeker, Jean-Marie Dedecker haalde zo'n 40% van de stemmen bij de laatste verkiezing van de partijvoorzitter bij de VLD. Maar als je grosso modo een gelijkheidsteken mag zetten tussen partijleden en kiezers, en je stelt dat 10 van die 40% vandaag reeds vertrokken zijn, en een andere 10 nooit zullen vertrekken, dan spreken we op nationale basis van slechts 4 à 5% van de stemmen. (Vraag: zijn dat de 4 à 5% die bij een peiling als De Stemmenkampioen wel zéggen dat ze voor het Vlaams Belang zullen stemmen, maar als puntje bij paaltje komt «met de dood in het hart» toch maar weerkeren naar de blauwe stal?) Daarmee haal je hoe dan ook met wat geluk in de kieskring Antwerpen één zetel binnen, als je daar al de kiesdrempel weet te halen, maar veel meer zit er uiteindelijk niet in.

Dat wordt echter helemaal anders als Bart Somers de komende maanden blijft herhalen dat de VLD progressief en sociaal moet en zal zijn, en dat Jean-Marie Dedecker en zijn partijtje de tegenpool van die nieuwe VLD zijn. Het beeld wordt dan veranderd van persoon Jean-Marie Dedecker die als ruziestoker uit de liberale partij werd gezet naar Rechts-Liberaal die als ideologie afgestoten wordt door de links-liberale VLD. Meteen wijst Bart Somers daarmee ook een deel van zijn eigen aanhang van die voorzittersverkiezingen de deur richting Jean-Marie Dedecker omwille van ideologische redenen, en is een aandeel van 5 à 10% van de stemmen in Vlaanderen plots wel een realistisch scenario, zeker als ook Hugo Coveliers overgehaald kan worden zijn VLOTT aan Rechts-Liberaal te koppelen. Noël Slangen zou dat toch maar beter eerst eens allemaal goed doordenken voor hij zijn partijvoorzitter werkelijk op dat pad zet, ook al zijn het de federale verkiezingen van 2007 niet waarop hij afgerekend zal worden.

Read more...