Paars was even weer helemaal terug (Hoegin)

Paars was even weer helemaal terug van weggeweest: in de Kamer vloog Eerste Minister Guy Verhofstadt er eens goed in, in zijn bekende/beruchte «voluntaristische» stijl terwijl hij de oppositie afsnauwde en uitschold. Zijn beleidsverklaring kwam er echter met een vertraging van een week door: de zelfopgelegde deadline kon naar paarse traditie niet gerespecteerd worden wegens hommeles binnen de regering. Buiten het parlement prees de pers de Eerste Minister de hemel in, in plaats van haar werk te doen.

Nu ja, Guy Verhofstadt werd niet helemaal de hemel in geprezen door de verzamelde kwaliteitspers, maar tussen de lijnen van de commentaren en de analyses over de merkwaardige wederopstanding van paars door was duidelijk te lezen dat de journalisten het wel zagen zitten. Paars had het naar het schijnt goed gedaan op 8 oktober, ook al kregen zowel VLD-Vivant als sp.a-SPIRIT allebei tegenover 2004 een verlies aan hun broek gelapt. Maar vergeleken met de desastreuze prognoses van de opiniepeilers viel het allemaal best nog wel mee, en zo werd een licht verlies zelfs een grote overwinning.

De pers had echter beter eens haar werk gedaan. Zeker, de oppositie had ook enige commentaar mogen leveren op de beleidsverklaring van de Premier, maar men bleef toch graag en lang stilstaan rond het feit dat dit nu al het zevende jaar was dat de regering een sluitende begroting afleverde. Dat de oppositie daar eerder schamper over deed werd meer gezien als een bewijs van verzuring dan nuchterheid, maar amper een paar dagen later kwam Eurostat toch maar lelijk roet in het eten gooien: plots was de begroting van 2005 helemaal niet sluitend meer, maar had ze een tekort van maar liefst 2,4%. Exit de zeven jaren met een sluitende begroting dus, en paars ontmaskerd als een bende professionele leugenaars. Met wat tegenslag was men zelfs onder de Maastricht-norm gezakt. Pijnlijk ook voor de hondstrouwe pers, want hun applaus voor de toch alweer puike prestatie van de paarse ploeg klonk nog na.

In dezelfde categorie horen de cijfers van de OESO over de belastingdruk thuis. In 2004 bedroeg die in België nog 45,0%, om een jaar later gestegen te zijn tot 45,5%. Alleen Zweden en Denemarken belasten hun burgers nóg meer. Hoe legt een Vlaams-blauwe Eerste Minister zulk Waals-rood beleid uit aan zijn achterban? Na zeven jaar paars de schuld voor de hoge belastingdruk naar de voorgangers doorschuiven kan al lang niet meer – is het daarom dat de pers zich zo koest houdt over zulke cijfers? En de vraag wie er in dit land eigenlijk baat heeft bij een verhoging van de belastingdruk in plaats van een verlaging van de overheidsuitgaven wordt al helemaal niet gesteld door al die slimme Wetstraatjournalisten. Pappen en nat houden is het motto, en hopen op een koninklijk lintje volgend jaar.

Ondertussen vallen in Charleroi de lijken met massa's tegelijk uit de kast. Al 42 (tweeënveertig) dossiers werden er in Charleroi geopend, of heb ik dat verkeerd gelezen? Jean-Claude van Cauwenberghe wordt er helemaal cynisch van, en vindt het verdacht dat Jacques van Gompel in Charleroi wél achter de tralies vliegt, terwijl zijn collega Bernard Anselme in Namen dat lot bespaard bleef. Wil Van Cauwenberghe morgen ook straffeloos door het rood rijden als iemand dat in Namen ook doet? Ik onthou in ieder geval dat hij in zijn verdediging niet durft te stellen dat er in Charleroi niets aan de hand zou zijn, alleen dat er in een andere stad misschien ook iemand de cel in zou moeten. Als bekentenis kan dat eigenlijk wel tellen. Het is in ieder geval een hele opluchting dat de post van Justitie stevig in handen is van de PS, en dat de laatste maanden bewezen hebben dat zelfs de grootste schandalen daar niets aan kunnen veranderen. Voor een federale crisis hoeft dus niet gevreesd worden. En heeft het gerecht gewacht tot na 8 oktober «om het democratisch proces niet te beïnvloeden», procureur des konings Christian de Valkeneer verklaart evenzeer dat de eerste rechtszaken pas in de herfst van 2007 van start zullen kunnen gaan. Lees: na de federale verkiezingen dus. Waarschijnlijk ook «om het democratisch proces niet te beïnvloeden». Om precies dezelfde reden zal men dan weer het Vlaams Belang nog vóór de verkiezingen wél proberen te veroordelen bij de Raad van State, maar dat is dan ook een totaal andere zaak. Met ook daar de nadruk op «democratisch».

En dan was er nog Brussel-Halle-Vilvoorde. De paarse partijen sp.a, SPIRIT en VLD slagen er zelf in desnoods hun eigen voorstellen weg te stemmen om de federale regering overeind te houden. (Wie zich de vorige paragraaf van dit stukje nog herinnert zal dat ongetwijfeld volledig begrijpen, vooral dan van de kant van de VLD.) Maar men kan daarmee gerust stellen dat het de tweede keer was dat de haan kraaide, na de vaudeville die we hebben moeten ondergaan in 2004. Als Guy Verhofstadt één verwezenlijking op zijn palmares mag zetten, dan wel dat hij Brussel en Halle-Vilvoorde zelfs tegen de Grondwet en het Arbitragehof in één heeft weten te houden. Het communautaire en het economische was eigenlijk geen thema bij de voorbije verkiezingen, en misschien is het dat wel dat de VLD gered heeft. De vraag is nu of paars de haan nog een derde keer zal laten kraaien: een vervroeging van de federale verkiezingen zodat men de kieskring niet hoeft te splitsen, toch niet als men het niet zo nauw neemt met allerlei «vodjes papier». In Halle-Vilvoorde zal dan de kiesbrief alleen al met daarop dus ook de Franstalige partijen letterlijk één groot verkiezingspamflet voor CD&V-N-VA en Vlaams Belang zijn.

Ziedaar dus Paars dat even weer helemaal terug was: een Eerste Minister die staat te liegen in de Kamer onder applaus van de pers, terwijl elders de leugens van de regering reeds doorprikt worden. En niet in het minst: de loochening van de eigen verkiezingsbeloftes om een half jaartje langer aan de macht te kunnen blijven samen met een partij die door en door corrupt is, om over haar arrogantie nog maar te zwijgen. Benieuwd of Noël Slangen erin zal slagen dat allemaal onder de mat te vegen om de kiezer in 2007 een nieuw paars oor te kunnen aannaaien. Nog goed dat Vlamingen geen Hongaren zijn.

Read more...

Wanneer het brandt in Parijs, smeult het in Brussel (Hoegin)

De afgelopen dagen waren er al enkele «brandjes» –let op het verkleinwoord– maar vandaag werd in Sint-Jans-Molenbeek brand gesticht om de brandweer in de val te lokken. Er vielen geen gewonden, maar blijkbaar zullen er bij de ordediensten eerst doden moeten vallen voor er eens dieper nagedacht zal worden over wat er eigenlijk in Brussel werkelijk aan de hand is. Dat er een verband met de rellen in Parijs zou zijn wil men niet gezegd hebben, maar ontkennen wil men ook niet.

Het is duidelijk dat de ordediensten de controle over sommige wijken totaal verloren hebben. Wanneer de brandweer niet alleen niet meer rustig haar werk kan doen, maar bovendien zelfs in de val gelokt wordt door… tja, door wie eigenlijk (Poolse zigeuners?), dan kan dit alleen maar betekenen dat het niet alleen in Parijs maar ook in Brussel al vijf nà twaalf is en dat de situatie er totaal uit de hand gelopen is.

Men kan immers zeggen wat men wil over het dagelijkse optreden van de politie, al dan niet gerechtvaardigde of overdreven talrijke identiteitscontroles incluis, maar ik geloof niet dat welke migrantenjongere ook maar één reden kan voorleggen waarom hij uitgerekend de brandweer zou moeten bekogelen. Vroeg of laat zullen hierdoor doden vallen, en dan zal het ongetwijfeld aan het latente racisme van de brandweerlui gelegen zijn dat zij die Marokkaanse familie niet snel genoeg uit hun brandende woning hebben gehaald of een appartementenblok hebben geblust. De straathoekwerkers, sociologen en andere professionele anti-racisten, die er anders als de kippen bij zijn om alles wat er in de migrantenwijken gebeurt op de gepaste manier te duiden, mogen daarom liefst vandaag al komen vertellen wat de brandweer wel misdaan zou kunnen hebben dat «jongeren» met het leven van anderen mogen spelen.

Read more...

Nu was het bijna helemaal goed Yves ! (victa placet mihi causa)

Uit het hoofd citeren kan verraderlijk zijn, maar een zorgvuldige mens die iets niet zeker weet, een vreemde uitdrukking bijvoorbeeld, die zoekt het op. Vooral voor het Engels is dat kinderspel tegenwoordig. Werkelijk alles is op het web te vinden. Het blijft uitkijken natuurlijk, want de citaten kunnen ook daar vals zijn.
Zo zag ik laatst op enkele sites de uitdrukking “save a penny, lose a school”, die oorspronkelijk gebruikt werd in een krant die de kortzichtigheid en schraapzucht van sommige besturen aan de kaak stelde. Om begrotingen te laten kloppen wordt er soms wild gesnoeid, bijvoorbeeld in het budget voor het onderhoud van schoolgebouwen, zodat deze na verloop van tijd op instorten staan. Grappige vondst in een mooi artikel, en zoiets gaat dan een eigen leven leiden.
Ook het artikel van Yves Desmet zaterdag ging over budgetten die met kortzichtige truuks bijeengehouden worden. Goed artikel ook, over de rol van de overheid als slechte betaler, over Reynders als onbekwame minister &cet. Voor inhoud een tien!
Maar kijk, dan is het spijtig om daar plots “save a penny, lose a dime” te zien staan. C'est comme un coup de poing dans l’œil, Yves! Met het verlies van een dime kan zelfs een bedelaar nog leven. Ook in de Verenigde Staten van Amerika is de vaststaande uitdrukking wel degelijk: save a penny, lose a pound – en er zijn nog uitdrukkingen met dat woordenpaar, bijvoorbeeld penny wise, pound foolish.
Dat pond ontbreekt nooit, ook al werken zij daar met dollars, en met quarters, nickels en jouw dimes.
.

P.S. en terwijl je er nu toch bent, Yves: kun je aan Fabian Lefevere, die redacteur die op p.16 de bijeenkomst in Gent versloeg (met Dedecker, Coveliers en Bouckaert), eens zeggen dat hij niet geforceerd origineel mag doen? Fabian constateerde op die vergadering: "Erg opvallend woensdagavond waren de hoge ph-waarden in de zaal, al waren het veel meer Hugo Coveliers en Boudewijn Bouckaert die van de bijeenkomst een oefening in verzuring maakten." Wil je hem eens expliceren, of laten expliceren, dat juist lage pH-waarden (ónder de 7 dus ...en zó geschreven, want die H slaat op ionen) als zuur worden omschreven? En nog een kleinigheid; ik weet dat je graag de Soir leest, en dat is goed, maar in je zin: "Maar het ergste van al is dat het pure symptoombestrijding is en niets verhelpt aan het wezenlijke mechanisme." staat een storend gallicisme. We zoeken dat, als oefening.

Read more...

FOD Buitenlandse Zaken kent Brussel niet (Hoegin)

Deze week kreeg ik via de ambassade de papieren voor de «Stemming van de in het buitenland verblijvende Belgen» voor de verkiezingen van 2007 toe. Bij die papieren zat ook een lijst met alle Belgische gemeenten en hun taalrégime, maar Brussel is op die lijst niet te vinden.

Het zal wel weer toeval zijn dat het precies «Brussel» is dat ontbrak, en niet «Bruxelles», maar een kaakslagflamingant als ik zit toch maar weer met een pijnlijke wang…

Read more...

De Standaard kent Ipsos niet, en Ipsos kent zichzelve niet

Bij De Standaard zijn ze vandaag weer in hun nopjes, want ze kunnen over een enquête klappen. Samen met Le Soir en de RTBf lieten zij de firma Ipsos zevenhonderd drieëntachtig Belgen ondervragen (geen willekeurig aantal lezer: 783 is het priemgetal negenentwintig, maal drie tot de derde en gij nu!) en dat levert stof voor enkele paginaatjes, wellicht ook de komende dagen nog:

"BELG ZIET SPANNING MET ISLAM OPLOPEN"

roept de voorpagina,
en binnenin spreekt Bart Sturtewagen van de

Wil om elkaar ruimte te geven

Zaten wij daar op te wachten, op die wetenschap? Is zoiets niet tastbaar zonder enquêtes? Ik spreek niet voor politici/journalisten, nog minder voor politicologen, maar weten niet alle gebruikers van het openbaar vervoer, niet alle voetgangers in de stad, niet alle liefhebbers van cartoons, van historische citaten, van Mozartopera's, van Bouddhabeelden, van kunst in het algemeen, weten ook niet alle vrouwen, kortom niet alle beschaafde burgers dat al lang?
Misschien spelen er voor onze achteruitboerende pers markteconomische eisen: enquêtes kosten ongetwijfeld minder dan feitenjournalistiek. Echt gebeurde dingen vertellen is bovendien lastiger, minder comfortabel, en zeker minder paars. En het ís ook niet simpel om verslag te doen – van een moord bijvoorbeeld – als je niet eens de voornaam van een meerderjarige arrestant mag noemen, tenzij die een christelijke patroonheilige heeft.
Eerst nog iets over die firma Ipsos, die haar Head Office heeft aan de Avenue de la Couronne 159 – 1050 Brussels – Belgium.. Zó, en niet anders staat het op de site van mijn krant, en noch van de RTBf noch van de Soir verwacht ik dan enig bezwaar, maar DS had misschien een kanttekeningetje mogen maken. Et alors? zeggen zij daar, want dat citaat is door ongeveer al hun journalisten afzonderlijk al eens vers ontdekt, ik meen zelfs ongeveer gelijktijdig met die van De Morgen.
Bij Ipsos hebben ze vanzelfsprekend een CEO, en een Director Belgium, een Research Executive Belgium &cet, maar het blijft een Franse firma, genoteerd op de beurs van Parijs. Wél doen zij daar hard hun best om de klassieke Franse civilisatie achter zich te laten. Tenminste dat leid ik af uit hun amerikanizerende, en bijgevolg infantiele en lege reclamekreet: “It’s up to you!”.
Dat Ipsos, net als andere enquêteurs, er wel eens flink naastpakt zal niemand behalve kwaliteitsjournalisten verwonderen, maar zelfs van hen had ik verwacht dat een devies als “Nobody’s Unpredictable” hun argwaan had kunnen wekken.
Is immers niet de clou van alle afgeleiden van de sociologie, waaronder het enquêteren, dat elk individu juist wél onvoorspelbaar is en dat er enkel – en dan nog soms – over groepen iets betrouwbaars kan worden verteld?
Aan enquêteurs kun je beter nooit geld spenderen lijkt mij, maar als je dat voor je eigen comfort per se wil, dan is het uitkijken naar een bedrijfje dat tenminste de eerste begrippen, de uitgangspunten van de zogenaamde maatschappijkunde lijkt te beheersen.

Maar hallelujah, we hebben nu cijfers! Die mogen dan even somber zijn als de realiteit op straat, zij hebben tenminste het voordeel dat je er een draai aan kunt geven. Studenten, weet ik nog, hebben tijdens de blok soms de neiging hun tijd te verliezen met het ordenen en herschikken van hun studeertafel. Op de duur zullen zij toch aan de slag moeten, en al geeft dat formele gedoe tijdelijk wat rust, straks moet er iets substantieels voor de dag komen.

In die zin begrijp ik een journalistieke fraze als: vrees voor botsende beschavingen even groot als tolerantie. Die geeft immers meteen aan waarom al dat gequantificeer geen zin heeft. Dimensioneel verschillende, uiterst vage termen als vrees en tolerantie verdragen geen vergelijking. Een wederzijdse implicatie ertussen, een gelijkheidsteken dus, is al helemaal ridicuul.
Bart Sturtewagen vertelt ons nog eerlijk dat die hele telefoonenquête eigenlijk niet zoveel voorstelt, een ruwe maatstok zegt hij, want bijvoorbeeld de groep van moslims werd niet goed bereikt. Blijkbaar zijn het niet enkel rockconcerten waar die groep voor past. Maar goed: bij hen alvast geen vrees voor een botsing van beschavingen. In tegenstelling met intellectuelen, aldus Sturtewagen: Opmerkelijk is dat met name hooggeschoolden en mensen met een kaderfunctie of een vrij beroep somber gestemd zijn over de interreligieuze spanningen. Terwijl je zou verwachten dat zij, vanuit hun bevoorrechte positie en beschutte omgeving, relatief gematigder zouden denken op dit gebied.
Een hoog aantal angstigen constateert Sturtewagen, maar misschien stond er op de redactie toen juist een liedje van die brave Vermandere op. De boude veronderstelling dat intellectuelen misschien iets beter op de hoogte zijn van de bloedige geschiedenis van die godsdienst durf ik nauwelijks te maken, maar: is een somber gestemde mens voor Sturtewagen ook automatisch een minder gematigde? Wat betekent die term "gematigd" trouwens? Wat betekent overigens zijn titel, als hijzelf toegeeft dat de moslims onvoldoende ondervraagd konden worden?
Dat de christelijk-atheïstische Europeanen ruimte willen geven aan moslims, is dunkt mij al lang aangetoond. Het omgekeerde nooit. Een kerk bouwen in een islamitisch land, waar zou dat kunnen? Sterker: een oorlogsmonument dat in een Rotterdamse buurt, De Baarsjes, stond – natuurlijk van lang vóór er een moskee werd gebouwd – moest wég vonden de aangename nieuwe bewoners. Dat monument had een "te christelijke uitstraling".

Ik weet het, dit is gewoon een feit, één uit vele misschien, maar geen wetenschappelijk cijfer. Toch, waar zat die wil van Sturtewagen om elkaar ruimte te geven?

Hij besluit licht kortademig dat er niet geheel onverwacht een duidelijke behoefte bestaat aan nog maar eens meer informatie. Ja, feiten graag! en die zullen wij van De Standaard krijgen.

Een krant die wél feiten rapporteert, de NRC, schreef over De Baarsjes. In Nederland is men de enquêtes al een tijdje voorbij, en komt men terzake. Het monument is teruggeplaatst. Die Nederlanders wensen blijkbaar dat Nederland Nederlands blijft.

Ook hier zullen enkele zaken weer op hun plaats moeten komen.

Read more...

Europese boekhouding doorgelicht (Politiek Incorrect)

Een bekend spreekwoord zegt: Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien. Vervang de hond door België en de vlooien door de Europese Unie, en dit gezegde blijft even geldig. Immers, de EU is net zoals België een artificiële constructie zonder enige democratische legitimiteit, met als hoofddoel het uitvaardigen van de meest zinloze regeltjes. Gezien 'onze' prins Laurent elfde in lijn is voor de erfenis van de Belgische troon - en er dus bitter weinig kans is dat hij zijn derrière officieel hierop zal mogen zetten - kan hij misschien bij de Europese instanties gaan solliciteren. Een Europees monarch in plaats van een president. Waarom ook niet? De EU zal er op termijn nog 'Belgischer' uitzien dan een van haar zes notoire lidstaten (1951) die haar aanvankelijk mee leven in heeft geblazen.

Nog een gelijkenis tussen België en de Europese Unie: de boekhoudkundige regels zijn in beide 'landen' even onorthodox. Zoals de lezer van deze website ondertussen weet, hangt de Belgische begroting nogal lamentabel aaneen. Ondertussen heeft een beslissing van Eurostat er ook voor gezorgd dat de begroting van 2005 - geëindigd met een 'licht surplus' - nu is omgebogen naar een tekort van 2,3% van het BBP wegens de overname van de 7,4 miljard euro NMBS-schulden. Eurostat valt echter onder de bevoegdheid van de Europese Commissie, en laatstgenoemde speelt het boekhoudkundige spel blijkbaar ook niet al te koosjer (niet de joodse betekenis van het woord).

Er is namelijk recentelijk een audit gepubliceerd door de Europese Rekenkamer - een extern adviesorgaan - dat enkele stinkende potjes in de Europese begroting (boekjaar 2005) opent. Vooral in de departementen landbouwbeleid en regionaal beleid gebeuren enkele weinig frisse praktijken.

In 2005 werd 48,47 miljard euro uitgegeven aan het gemeenschappelijk landbouwbeleid (ter info: de totale 'omzet' van de EU bedroeg 106 miljard euro). De Rekenkamer stelt dat de controleorganen die deze fondsen beheren onvoldoende werken. Zo deelt de Europese Commissie zogenaamde 'dierpremies' uit voor veetelers, waaronder bijvoorbeeld ook boerderijen waar koeien gehouden worden. Blijkt nu dat 1,8% van de gedeclareerde koeien gewoon niet bestond! En ook 6,3% van Europa's gesubsidiërde schapen en geiten grazen blijkbaar op een andere planeet (of in de stallen van de Vlaamse minister-president...). Deze frauduleuze praktijken hebben dan ook tot gevolg dat de Europese Commissie bijna één miljard euro teveel aan deze steunfondsen uitgeeft, ofte 2% van het totale landbouwbudget.

Uw naam is Guy Verhofstadt en u teelt tussen een platdemagogische leugen en een sneer naar die eeuwig verzuurde oppositie wat olijven in Toscane in het land van uw goede verdraagzaam-socialistische vriend Romano Prodi? Maak u geen zorgen over de onkosten, de Europese Commissie betaalt u. En zijn uw olijven - net zoals uw Belgacom-pensioenfonds of NMBS-schulden - ineens foetsjie, dan blijft de bende van Barosso en co u gewoon met overheidsmanna beladen. De Rekenkamer heeft immers een steekproef van negen steunbetalingen voor de olijfproductie uitgevoerd, en geconstateerd dat zij allen 'fouten' vertoonden. Het betrof een bedrag van zomaar eventjes 2 miljard euro!

Nu is het wel zo dat niet alleen een structurele inefficiëntie van de controleorganen van de Europese Commissie aan de basis liggen van de allocatieproblemen. Ook nationale overheden dekken sommige zaken met de frauduleuze mantel der liefde. In Polen heeft de overheid landbouwers 'gewaarschuwd' dat ze zich aan de EU-regels moeten houden. Nochtans had de Poolse overheid iedere overtreding moeten sanctioneren met een boete van één miljoen euro, en niet met een vrijblijvende waarschuwing.

Regionaal en sociaal beleid dan. Ook deze bevoegdheid is een slokkop van 32,76 miljard euro. De Europese Rekenkamer is van oordeel dat ook hier enkele zaken niet pluis zijn. Zo zet ze vraagtekens bij de wettigheid en regelmatigheid van de gedeclareerde projectuitgaven. Ook inzake toezicht- en controlesystemen van de lidstaten stapelden de gebreken zich op. Nog schrijnender is het feit dat anno 2005 de Europese Commissie nog fondsen verleende aan projecten die in 1999 reeds beëindigd waren. Het hele boeltje doet dan ook wat denken aan de soep die men gemaakt heeft in Henegouwen met deze Europese fondsen, maar gelieve hiervoor naar de rubriek 'communautaire kwesties' op deze website te gaan.

De Europese boekhouding loopt dus allesbehalve op wieltjes. Ondertussen vragen deze potentaten wel van de burger zich gedwee te onderwerpen aan institutionele miskramen zoals de Europese Grondwet. De Europese Unie is dus niet alleen duur, antivrijhandelsgezind, anti-individualistisch en antidemocratisch, maar ook nog eens hoogst inefficiënt. Tijd dus om eens en voor altijd komaf te maken met dit monster, alsook de Belgische Satan die haar geschapen heeft.

Read more...

Doorzoek alle IFF-blogs

Met dit zoekveld kan gezocht worden in alle weblogs van "In Flanders Fields".

Binnenkort zal deze zoekmogelijkheid ingebouwd worden in de rechterkolom.

Aanvulling

U wil deze search box, die alle IFF-blogs doorzoekt, op uw eigen site?
Copy-paste dan de volgende code:

<!-- Google CSE Search Box Begins -->Met dit zoekveld kan gezocht worden in alle weblogs van "In Flanders Fields".<form id="searchbox_004166010952655593447:xuucv0wo5iq" action="http://www.google.com/cse"> <input name="cx" value="004166010952655593447:xuucv0wo5iq" type="hidden"> <input name="q" size="40" type="text"> <input name="sa" value="Search" type="submit"> <input name="cof" value="FORID:1" type="hidden"></form><!-- Google CSE Search Box Ends -->

U wil een search box die enkel uw eigen blog doorzoekt op uw eigen site?
Copy-paste dan de volgende code, maar vervang in de code op drie plaatsen victacausa.blogspot.com door de domeinnaam (zonder http://) van uw eigen blog.

<!-- SiteSearch Google --><br /><form method="get" action="http://www.google.com/custom" target="google_window"><br /><table border="0" bgcolor="#ffffff"><br /><tr><td nowrap="nowrap" valign="top" align="left" height="32"><br /><a href="http://www.google.com/"><br /><img src="http://www.google.com/logos/Logo_25wht.gif" border="0" alt="Google" align="middle" /></img></a><br /></td><br /><td nowrap="nowrap"><br /><input type="hidden" name="domains" value="victacausa.blogspot.com"></input><br /><input type="text" name="q" size="30" maxlength="255" value=""></input><br /></td></tr><br /><tr><br /><td> </td><br /><td nowrap="nowrap"><br /><table><br /><tr><br /><td><br /><input type="radio" name="sitesearch" value="" checked="checked"></input><br /><span style="font-size:-1;color:#000000;">Web</span><br /></td><br /><td><br /><input type="radio" name="sitesearch" value="victacausa.blogspot.com"></input><br /><span style="font-size:-1;color:#000000;">victacausa.blogspot.com</span><br /></td><br /></tr><br /></table><br /><input type="submit" name="sa" value="Zoeken"></input><br /><input type="hidden" name="client" value="pub-0516876987136026"></input><br /><input type="hidden" name="forid" value="1"></input><br /><input type="hidden" name="channel" value="2706928960"></input><br /><input type="hidden" name="ie" value="ISO-8859-1"></input><br /><input type="hidden" name="oe" value="ISO-8859-1"></input><br /><input type="hidden" name="cof" value="GALT:#0066CC;GL:1;DIV:#999999;VLC:336633;AH:center;BGC:FFFFFF;LBGC:FF9900;ALC:0066CC;LC:0066CC;T:000000;GFNT:666666;GIMP:666666;FORID:1"></input><br /><input type="hidden" name="hl" value="nl"></input><br /></td></tr></table><br /></form><br /><!-- SiteSearch Google -->

Read more...

A wise person does at once, what a fool does at last (victa placet mihi causa)

Mij gaat het niet snel genoeg, maar Yves Desmet lijkt op sommige punten tot inkeer te komen. Vandaag schrijft hij:

Een politicus die de scheiding der machten ter discussie stelt, is het niet langer waard te functioneren in een rechtsstaat.

Dit moment van grote klaarte zal op de instemming van elke rechtgeaarde democraat kunnen rekenen, en misschien is het wat flauw om Yves juist nu te herinneren aan zijn stilte toen enkele politici, al vóór Jean-Clo Vanco, niet deze scheiding ter discussie stelden, zoals hij zo mooi schrijft, maar haar koudweg aan hun laars lapten. Misschien waren er hogere Belangen in het spel toen, maar Desmet kwam bij die gelegenheden nauwelijks tot staatkundige beschouwingen.
Exemplorum gratia herinner ik mij Verhofstadt die een arrestatie in de Kamer aankondigde… en senaatsvoorzitster Lizin, née Verspeeten, die zich probeerde te moeien met een komende rechterlijke uitspraak.
Overigens heeft die Van Cauwenberghe in Charleroi niet, zoals Desmet verkeerdelijk meent, “zich de absolute macht toegeëigend”, nee, Vanco had die macht van de kiezer gekregen.
Maar ook nu weer staan belangen op het spel, en dat weet Yves blijkbaar goed (C'est la logique présidentielle, et j'ai compris ça!). Zo lijkt het hem nuttig om een onterechte vergelijking te maken tussen wat Annemans na het Blokarrest zei over een (toen) komende verkiezingsuitslag, waarbij Annemans op vrijspraak rekende, en datgene wat Vanco zei over de voorbije uitslag, die volgens hem een kwitantie, zoniet een vrijbrief had opgeleverd. Voor de aankomende intellectueel Desmet is een dergelijk distinguo vooralsnog iets te hoog gegrepen.
Maar bovenal: wat ons krantenlezers moet worden ingeprent is dat Elio di Rupo totaal boven dat ouderwetse PS-gekonkel staat. En dát lijkt mij weer onwaarschijnlijk, gezien die man de PS van Charleroi een vol jaar liet betijen, misschien in de hoop dat zijn vertrouwensman Van Gompel de allergrootste frauduleuze kwesties nog rap “en règle” zou krijgen, met alle technieken die daartoe bestaan, en die helaas bijna allemaal onder het begrip valsheid in geschrifte vallen. Wellicht is Van Gompel daar in geslaagd, zodat zijn rol nu is uitgespeeld voor di Rupo. Van Gompel zal verder zwijgen, en hangen voor een verwarmingsketel. En dat is hem geraden ook, want naar mijn gevoel zit die man veilig waar hij nu zit, maar moet hij niet al te vlug de straat opgaan. Te cynisch? het zou niet de eerste afrekening zijn in dat milieu.
Absolute macht maakt totaal corrupt, zei lord Acton, en Desmet citeert hem goed, maar een ander citaat van Acton, bovenaan dit stukje, slaat zowel op hemzelf, Yves, als op Elio – al zou ik die laatste geen dwaas durven noemen.

P.S. En misschien had onze kandidaat Nobelprijs voor de Vrede, professor Spruyt wel gelijk in 2004 ? ...toen hij in zijn "Open brief aan alle democratische politici" stelde: Zoals wij aangaven en verder kunnen staven is het [in casu] Vlaams Belang immers niét geïntegreerd in de cultuur van de democratische rechtstaat – net dat wat zij eist van alle anderen – en lijkt het ons dan ook niet meer dan ‘normaal’ dat de staat ophoudt met het financieren […] en het normaliseren van aanvallen op de scheiding der machten.

Read more...

Binnenstad Brussel kroop door oog van de naald (Hoegin)

Mustapha A., die omwille van zijn betrokkenheid bij de overval op juwelier Eddy Sabbe in de gevangenis zit, ondernam een zelfmoordpoging. Die poging mislukte, en daarmee ontsnapt de binnenstad van Brussel waarschijnlijk aan een nieuwe ravage. Ondertussen werden er specialisten bereid gevonden om te verklaren dat Eddy Sabbe ook aan «angst en stress» overleden zou zijn. Blijkbaar is het gerecht met deze schaamteloze onzin nu reeds voor de daders de weg aan het voorbereiden om hetzelfde soort slecht toneel op te voeren als toen bij het «busincident» dat Guido Demoor het leven kostte.

De zelfmoordpoging van de 23-jarige Mustapha A. mislukte, en daarmee hoeven de autobezitters in de Brusselse binnenstad niet al te bang zijn hun auto morgen terug te vinden als een uitgebrand wrak. Was de poging wel gelukt, was het AEL ongetwijfeld al in actie gekomen om één of andere draai aan de zaak te geven en de gemoederen in de migrantenwijken op te jutten. Vandaag is het echter opmerkelijk stil rond het waarom van de poging, maar wat wel duidelijk is, is dat hij zelf zijn polsen heeft overgesneden. Geen gevangenisbewaker die van zoiets beschuldigd kan worden, en misschien daarom ook dat het AEL zich vandaag bijzonder koest houdt. Een andere zaak is dat, hoewel Mustapha A. zijn onschuld staande houdt, zijn strafblad uitgebreid is, en hij kort voor zijn arrestatie nog enkele SMS-berichten –naar zijn kompanen die ook onschuldig zijn?– verstuurde. Niet echt een voorbeeldfiguur om voor op de bres te springen dus.

Wat erger is, is dat het gerecht de dood van de juwelier gedeeltelijk aan «angst en stress» wil toeschrijven:

Uit het onderzoek is intussen gebleken dat juwelier Eddy Sabbe zaterdagavond niet alleen overleed als gevolg van de slagen die hij kreeg, maar dat ook angst en stress een fatale rol speelden. Bij de autopsie zijn alleszins geen tekenen van steek- of schotwonden gevonden.

Men moet eigenlijk maar het lef hebben om zoiets te beweren! Had men verwacht dat Eddy Sabbe, die dus een aantal slagen had gekregen en trouwens niet voor de eerste keer overvallen werd, in alle vrede het hoekje was omgegaan? Varkens die naar de slachtbank geleid worden hebben ook last van angst en stress; in sommige gevallen zelfs zoveel dat de kwaliteit van het vlees erop achteruit gaat. En wie al eens een batterij kippen geslacht heeft, zal weten dat sommige kippen niet eens de hakbijl hoeven te zien om het loodje er al bij neer te leggen. Het zal dus heus niet van de angst voor de fiscus of de stress van de overuren geweest zijn dat Eddy Sabbe gestorven is.

Het lijkt er integendeel sterk op dat het gerecht op zoek is naar verzachtende omstandigheden voor de daders (het slachtoffer is toch al dood), en dezelfde opening wil maken als ten tijde van het onderzoek naar het overlijden van Guido Demoor. Pas vele maanden later kwam toen het bericht, in kleine letter, dat «een oorzakelijk verband tussen de vechtpartij en het overlijden van de treinbestuurder niet kan worden uitgesloten.» Daar kan je het als nabestaande dus mee doen. Het is nu enkel nog wachten op het bericht dat Eddy Sabbe misschien wel één van zijn belagers naar de keel heeft gegrepen, en dat de arme sloebers uit Brussel alleen maar zelf van de schrik zijn gaan lopen omdat de racistische politie en het klassengerecht het toch weer allemaal alleen maar in hun nadeel zal willen uitleggen.

Read more...

Met Lede ogen (Brigant)

Leo Stoops zei het gisteren in het middagjournaal. De gevatte dader is een Belg terwijl we allen al wisten dat het een allochtoon was. Toch opmerkelijk hoeveel 'zware jongens' op vrije voeten rondlopen. Pas in het avondjournaal werd het dan Belg & allochtoon.

Een Progressieve Inquisiteur zal zeggen dat het een Belg is en de nadruk vooral daarop leggen.
Een Progessieve predikant zal toegeven dat het een allochtoon is maar een Belg desalniettemin.

Een 'rechtse' rakker zoals ik zal zeggen dat het een allochtoon is vanuit etnisch opzicht dat wellicht de waardeloze Belgische nationaliteit verkreeg door geboorte [of dankzij de Snel-Belg-Wet...].
Een Franse 'rechtse' rakker zou de geel-zwarte kärcher uithalen.

Het is de zoveelste maal, de zoveelste malen dat 'ogen' opengaan...maar snel zal men ze sluiten want het is een uitzonderlijk geval, toevallige brutaliteit en vooral het is een BELG.

Een geluk dat de zelfmoordpoging van de verdachte niet lukte. Anders kreeg men een betoging zoals we recent zagen in het Brusselse na de dood van die 'lieftallige' dader in het gevang.

Nadelig is dat de dader nogmaals in rationele ogen een lichte straf zal krijgen, de progressieveling en media zullen het betittelen als een 'zware straf'. Na 1/3de zal ie toch vrijkomen dankzij de Wet Lejeune voor de zoveelste keer wellicht dat een recidivist (verkrachting tot gewapende overval, verdachte) vrijkomt (als ie schuldig is). De enige zwaar gestrafte is het slachtoffer, hij kreeg levenslange opsluiting in een donkere kist verborgen in de donkerbruine vochtige aarde.

Read more...

(Nog) geen rellen in Lede (Hoegin)

Zaterdagavond kwam juwelier Eddy Sabbe om het leven tijdens een brutale overval op zijn zaak in Lede. Eén verdachte, de 23-jarige Mustapha A., werd reeds aangehouden, terwijl de twee anderen nog op de vlucht zijn. Hopelijk wordt Mustapha A. in de gevangenis geen haar gekrenkt, zo vlak voor het einde van de ramadan.

Toch een opmerkelijk feit: in Lede troepten gisteren geen groepjes jongeren samen om auto's in brand te steken, en Laurette Onkelinx (of een andere paarse minister) heeft nog geen bezoek afgelegd bij de familie van Eddy Sabbe. Maar dat laatste zal ongetwijfeld nog wel gebeuren in de loop van de komende week. Ik durf echter niet te speculeren hoe de toestand eruit zou gezien hebben was het Mustapha A. of één van zijn collega's geweest die was omgekomen bij de overval. Al was het maar omdat het CGKR mee leest en ik geen zin heb om een aangetekend schrijven aan mijn broek gelapt te krijgen.

Read more...

Dedecker uit de VLD-kast gezet (Hoegin)

Hugo Coveliers zag het al van lang op voorhand aankomen, en op 11 oktober was het dan inderdaad zover: Jean-Marie Dedecker werd uit de VLD gezet. Maar ben ik de enige die zich afvraagt wat die rechts-liberale Jean-Marie Dedecker eigenlijk nog bij die links-liberale (zegt hij toch) VLD zat te doen?

Je kan van Jean-Marie Dedecker veel zeggen, maar op dat ene punt is hij toch niet de volle 100% consequent met zichzelf: hij schreeuwt vandaag van de daken dat de VLD al jarenlang een links-liberale partij is, en een bijhuis van de sp.a, maar als rechts-liberaal bleef hij zich wel binnen die partij nestelen. Zeker, hij liet er van zich horen, maar net zoals «de» VLDhem niet meer luste, zat ik toch ook met de indruk dat het met de liefde voor de partij van zijn kant niet bijster goed meer gesteld was. Waarom zichzelf zo lang kwellen? Was het omdat de VLD als partij hem een gemakkelijk verkiesbare plaats op een senaatslijst kon leveren, of moet ik mij Jean-Marie Dedecker eerder voorstellen als een soort trotskist, die de partij infiltreert en van binnenuit wil bewerken om ze op het recht(s)e pad te krijgen?

Wat het ook was, ik ben eigenlijk blij dat Dedecker eindelijk uit de partij is gezet waar hij toch niet thuishoorde. Hij zal nu klare wijn moeten schenken ofwel door zelf een partij uit de grond te stampen, ofwel door Hugo Coveliers te vervoegen op diens VLOTT. Aansluiten bij het Vlaams Belang sluit Dedecker zelf uit, al begrijp ik eerlijk gezegd niet goed waarom hij geen rol zou kunnen spelen naast bijvoorbeeld een Freddy van Gaever of een Bruno Valkeniers. Zouden dat in zijn ogen soms links-liberalen zijn? Zijn openlijk geventileerde republikeinse standpunten sluiten in ieder geval naadloos aan bij het programma van het Vlaams Belang, en volgens de peilingen zou het publiek van het Vlaams Belang in het algemeen wel pap lusten van het discours dat Dedecker gewoonlijk gebruikt. Misschien moet Frank Vanhecke wel blij zijn dat hij geen gevaarlijke tegenkandidaat voor de post van partijvoorzitter hoeft te vrezen…

Jean-Marie Dedecker zal het dus vooral op eigen kracht moeten doen, en bewijzen wat hij nu werkelijk waard is. Sluit hij zich aan bij VLOTT, is het maar de vraag hoe lang het zal duren eer hij het er met iemand aan de stok zal krijgen. Sluit hij zich niet aan bij VLOTT, dan moet hij zelf een partij op poten zetten die over minder dan een jaar al in één of andere kieskring de kiesdrempel van 5% zal moeten halen. Dat is dus meer dan een kwart van de aanhang van de VLD die hij moet weten weg te halen, of hoopt hij veel kiezers van het Vlaams Belang en/of CD&V-N-VA te kunnen overhalen om voor hem te stemmen? Dat wordt dus drummen aan de Vlaamse rechterzijde, en bij dat vooruitzicht zullen vooral twee personen al stevig in hun handen beginnen wrijven: Johan vande Lanotte uit Oostende en Elio di Rupo uit Bergen. Dat Jean-Marie Dedecker de komende dagen toch maar alles eens grondig doordenkt als hij wil vermijden hun nuttige idioot te worden.

Read more...

Liberale leiders blijken opnieuw veel linkser dan ze voorwenden

In Trouw verscheen deze week het bericht "StemWijzer plaatst Rutte bij het programma van D66" (zie de tekst onderaan). Rutte is de lijsttrekker van de VVD, de nederlandse VLD zeg maar, en D66 zijn de links-liberalen, met wat goede wil te vergelijken met Spirit. Uit de individuele keuzes die Rutte maakt op het programma StemWijzer blijkt dat hij dichter bij het programma van D66 staat dan bij het programma van zijn partij.

Verbaast ons dat nog van liberale leiders ? Dit fenomeen zien we in België maar al te zeer: vele leiders en verkozenen van VLD, CD&V en N-VA bv. zijn eigenlijk veel linkser dan het programma van hun partij. Sommige zeggen zelfs openlijk dat ze even goed bij de socialisten hadden kunnen zitten (Ivo Belet letterlijk dan, Verhofstadt vooral op de schoot van Freya). En in de woorden van Jean-Marie de Decker hoort Mathias de Clercq eigenlijk meer bij de PVDA dan bij de VLD.

Het is kiezersbedrog om de mandaten die door de kiezers van die partijen worden verkozen aan dergelijke mensen te geven. De VLD is bij ons wellicht het meest manifeste voorbeeld van dat kiezersbedrog, maar niet het enige.

De perversiteit van de politieke manipulatie blijkt overigens ook duidelijk uit de kloof die er is tussen de uitslag van parlementsverkiezingen en die van referenda. Een van de belangrijkste redenene waarom de partijen tegenr eferenda zijn, is omdat daaruit duidelijk zou blijken dat de partijen hun kiezers niet vertegenwoordigen en dus hun legitimiteit zouden verliezen.



------

Op internet kunnen mensen aan de hand van dertig stellingen hun politieke voorkeur bepalen (www.stemwijzer.nl). Het is de zestiende keer dat de StemWijzer (initiatief van het Instituut voor Publiek en Politiek) kan worden gebruikt. Nieuw is deze keer dat mensen hun stellingen kunnen vergelijken met die van de politieke partijen, en dat er doorverwezen wordt naar die websites.

De lijsttrekkers van de grootste politieke partijen waren gisteren bijeen voor de start van de nieuwe StemWijzer. Die verliep chaotisch, doordat de techniek de lijsttrekkers in de steek liet. Zo kwamen premier Balkenende (CDA) en Femke Halsema (GroenLinks) niet aan een stemadvies. Mark Rutte (VVD) kon de stellingen wel beantwoorden, maar kwam tot zijn schrik op D66 uit. Zijn eigen VVD paste zelfs het minst bij zijn voorkeur.

Toch roemen de politici het nut van de StemWijzer als hulpmiddel voor mensen om hun keuze te bepalen. Het is in verkiezingstijd steevast een van de bestbezochte Nederlandse websites, met meer dan twee miljoen afgegeven stemadviezen bij de laatste Tweede-Kamerverkiezingen.

Maar kritiek is er ook altijd geweest. Volgens André Krouwel, politicoloog aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, gaat de StemWijzer ervan uit dat kiezers hun stemgedrag uitsluitend laten afhangen van de beloften voor de toekomst die partijen doen. „Terwijl die kiezers in het stemhokje ook terug in de tijd kijken: hoe betrouwbaar zijn partijleiders bijvoorbeeld gebleken?”

Krouwel heeft samen met Trouw de afgelopen weken gewerkt aan een alternatief waarin dergelijke vragen wel aan de orde komen. Dit ’KiesKompas’ wordt volgende week gepresenteerd via kieskompas.nl.

Read more...

Verkiezingsfraude in Antwerpen? (Hoegin)

Op de avond van de verkiezingen duurde het bijzonder lang eer de resultaten van Antwerpen bekend raakten, naar verluidt omwille van technische problemen bij het overzenden van de cijfers naar de centrale computer. In Hoboken moesten de stemmen zelfs opnieuw geteld worden. Links en vooral rechts gaan er daarom stemmen op die zeggen dat minstens de indruk werd gewekt dat er geknoeid werd, en Vlaams parlementslid Jurgen Verstrepen gaat minister Marino Keulen zelfs een schriftelijke vraag over het hele zaakje stellen.

Ik heb zo mijn bedenkingen bij de «klokkenluiders» die zonder uitzondering beweren dat ze zelf niet geloven dat er fraude zou gepleegd zijn, maar de indruk (perceptie?) is nu eenmaal gewekt, en dus moet het maar onderzocht worden. Zo een beetje als het verhaal van de opname van de maanlanding in een filmstudio dus: geen zinnig mens die durft beweren dat hij erin gelooft, maar aangezien er zoveel over verteld wordt en er op de beelden misschien wel ergens «iets» te zien is komt er toch maar best een onderzoek. Het «tot op het bot» onderbreekt er nog aan.

Nu goed, de verkiezingsfraude in Antwerpen dus. Ik ben er persoonlijk vrij zeker van dat er geen fraude is gepleegd, toch niet daar waar sommigen fraude, of een indruk van mogelijke fraude, menen te kunnen zien. Misschien wel het beste argument is dat je iets niet door een complot hoeft te verklaren wat reeds afdoende verklaard kan worden door incompetentie, en dit geval valt duidelijk in die categorie. Maar er zijn nog meer argumenten die een complottheorie bijzonder onwaarschijnlijk maken. Eén van die argumenten is trouwens precies die vertraging.

Inderdaad, stel dat men wél van plan was geweest de resultaten van Antwerpen te manipuleren. Waarom zou men dan eigenlijk nog de echte resultaten moeten doorsturen naar de centrale computer? Men had ze bij wijze van spreken reeds op zaterdag kunnen overbrengen. De vertraging op zich is dus al een duidelijke indicatie dat er van manipulatie geen sprake was. Een tegenargument zou kunnen zijn dat men alleen maar een klein beetje wou manipuleren, en dus de echte resultaten nodig had. De vraag is dan echter waarom men slechts een klein beetje zou willen manipuleren: dat zou ten eerste geen noemenswaardig effect gehad hebben, en bovendien zou er toch niemand het verschil opgemerkt hebben tussen een kleine en een grote manipulatie. Dan kan men het zich veel gemakkelijker maken door reeds op voorhand de verkiezingsuitslag vast te leggen.

Ook de resultaten van Hoboken pleiten tegen verkiezingsfraude. Sommigen vinden de hertelling van de stemmen verdacht, maar ofwel is de fraude daar mislukt, ofwel zijn de fraudeurs enorme knoeiers geweest. Het resultaat dat in Hoboken uit de bus kwam is inderdaad niet bepaald één om over naar huis te schrijven, tenzij de fraudeurs PvdA'ers zouden geweest zijn.

Een andere zaak is dat als men fraude probeert te plegen, men dat liefst in het geheim doet. Op de avond van de verkiezingen zat zowat geheel Vlaanderen op de resultaten te wachten, en dat is niet het moment om dingen proberen te doen die het daglicht niet verdragen. Dan is het veel veiliger om op voorhand bijvoorbeeld de steminstallaties te manipuleren of de juiste bestanden op de juiste plaats te zetten, zodat op de avond zelf alles van een leien dakje kan lopen en niemand in de gaten heeft dat er geknoeid werd. Zo zou ik het toch doen. De meeste illusionisten trouwens ook, is mijn indruk.

Een ander argument dat opduikt is dat de uitslag van de verkiezingen in Antwerpen niet overeenkomt met wat de peilingen voorspeld hadden. Wel, het zou niet de eerste keer zijn dat de peilers ernaast zouden zitten – hoeveel zwarte zondagen kwamen eigenlijk zoals verwacht? Ik kan daarom geen reden bedenken waarom deze keer het onverwachte element niet eens in het nadeel van het Vlaams Belang en het voordeel van sp.a/SPIRIT zou kunnen spelen. Bovendien, net zoals de uitslag in Hoboken is die voor heel Antwerpen niet het soort uitslag dat je zou verwachten als er werkelijk met de resultaten geknoeid was geweest. Het Vlaams Belang zou dan bijvoorbeeld niet een half procent groeien, maar duidelijk achteruit gaan. Bovendien zouden sp.a/SPIRIT dan hun coalitiegenoten niet «kannibaliseren», zoals Filip Dewinter het uitdrukte. Had Patrick Janssens op voorhand zelf een resultaat kunnen kiezen, zou hij er waarschijnlijk wel voor gezorgd hebben dat het voor iedereen duidelijk zou zijn dat hij stemmen bij het Vlaams Belang weggehaald had, en niet bij zijn coalitiegenoten. Dat laatste leverde hem immers alleen maar problemen op.

Mijn conclusie is dan ook dat het eerder onwaarschijnlijk is dat er in Antwerpen verkiezingsfraude is gepleegd, en zeker niet bij de verzending van de gegevens vanuit Antwerpen naar de centrale computer. Had men fraude gepleegd, zou de uitslag er waarschijnlijk anders uitgezien hebben, en zou men ongetwijfeld een ander ogenblik gekozen hebben dan wanneer half Vlaanderen via de TV mee volgt. Als er al een onderzoek zal komen, zal dat onderzoek waarschijnlijk niet meer opleveren dan de onregelmatigheden die men altijd kan verwachten wanneer men verkiezingen organiseert, plus de incompetentie die de eenvoudigste verklaring voor de vertragingen oplevert. Veel meer dan een onnodige verspilling van belastinggeld wordt dat dus niet.

Read more...

Werkpaarden en circuspaarden (victa placet mihi causa)

Toen ik de titel van De Standaard gisteren zag, “PAARS IS WEER HELEMAAL TERUG”, met daarboven eerst een foto die goed de helft van mijn tabloid besloeg, toen dacht ik: wat voor beters kan een machthebber zich bedenken dan een braaf gareelpaard als Peter Vandermeersch? Peter likte zijn riemen en kettingen nog gewilliger dan de bijpaarden Yves Desmet en Luc Van der Kelen, al bleven ook die natuurlijk mooi aan de dissel lopen. Goeie werkpaarden alledrie.
Het zou verkeerd zijn om hier een vergelijking te maken met dressuurpaarden of met circuspaarden die, zoals iedereen die niet blind is kan zien hun kunstjes altijd met tegenzin vertonen omdat zij van de zweep hebben moeten leren. Gewone werkpaarden hebben geen zweep nodig en zijn content met wat suikerklontjes.
Er zijn mij geen financiële of andere experts bekend die het manègenummertje rond en om de begroting hebben toegejuicht, maar de zacht gefluisterde labeurpaardenafspraak was duidelijk: misschien niet het land, maar toch zeker Verhofstadt stond er weer, helemaal.
De volgende dagen mogen experts in dezelfde krantjes brandhout maken van de disselboom waar de correcte journalist aan vastzit. Geen probleem, want gezeur achteraf daar slaat geen mens acht op.
.

Read more...

Het voluntarisme herontdekt (Politiek Incorrect)

Het is toch zeer vreemd om te zien: amper enkele weken voor de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober laatstleden was het koude oorlog tussen de federale coalitiepartners van paars: de VLD dreigde zijn vertrouwen in minister Onkelinx (PS) op te zeggen naar aanleiding van de Hoxha-affaire, en een heuse crisis hing als een zwaard van Damocles boven de Wetstraat. 8 oktober is voorbij, en ineens klaart de hemel in Brussel terug op. Het vertrouwen tussen de paarse bewindslui is weer op en top, zoals in die goede oude tijd. Ook in premier Verhofstadt is de voluntaristische geest van weleer teruggekeerd, met zijn zachtaardige lulk..., excuseer, gepredik over "verdraagzaamheid" en "possitivisme" tot gevolg. Mochten de bladeren niet van de bomen beginnen vallen, een achteloos mens zou nog beginnen denken dat de lente terug in het land is.

Het verhaal begon op de avond van 8 oktober bij de presentatie van de verkiezingsuitslagen. Het Vlaams Belang ging er voor de provincieraadsverkiezingen op vooruit, van 15,0% tot 21,2%. Het blauwe en het rode kartel verloren respectievelijk 4,1 en 0,4 procent van hun stemmenaantal. Toch - verdwaasd in een postelectoraal nirwana - wisten de blauwe en rode roergangers te melden dat paars deze verkiezingen gewonnen had (?) en dat het Vlaams Belang eindelijk haar saturatiepunt bereikt had (??). Hierbij werd steevast naar Antwerpen verwezen, waar het Vlaams Belang van 33 naar 33,5% daalde (ja, we weten ondertussen al wel hoe goed onze paarse heersers in wiskunde zijn...). Maar Verhofstadt verwees vooral naar zijn thuisstad Gent, waar het Vlaams Belang zelfs in stemmenaantal daalde. En waar het vertrouwen in paars door de kiezer werd bevestigd. Misschien herinnert u zich nog hoe op de grote VRT-verkiezingsshow Daniël Termont en Sas van Rouveroij - de Gentse lijsttrekkers van respectievelijk SP.A en VLD - elkaar in de armen vlogen en omhelsen. Die verzoeningsbacterie is met een wervelwind ook in Brussel aanbeland.

Maar vooraleer de grote verzoening kon beginnen, moesten wel enkele lastige stoorzenders die het paarse feestgedruis verknallen worden geëlimineerd. Zo was er Jean-Marie Dedecker die - zoals hij terecht opmerkte - ondankbaar bij het grof huisvuil werd weggezet. Na de eliminatie van Anke Van dermeersch, Leo Goovaerts, wijlen Ward Beysen en Hugo Coveliers was Dedecker een van de laatste luizen in de pels van Verhofstadt en co, die via een schijnproces in de Melsensstraat ook de deur werd gewezen. Minder bekend is ook het lot van de relatief onbekende Peter Thienpont, die VLD-burgemeester is van de Oost-Vlaamse gemeente Maarkedal en tevens kabinetssecretaris van Marc Verwilghen, de federale minister van Economie. Gezien de VLD in Maarkedal haar absolute meerderheid heeft verloren (maar wel de grootste partij blijft), en er slechts twee andere partijen in de gemeenteraad zetelen (CD&V en het socialistische PRO, deze laatste partij telt welgeteld één verkozene), wou Thienpont een coalitie aangaan met de christen-democraten. Bleek echter dat vanuit het verre Gent Verhofstadt en Freya Fraaibeen het op een akkoord hadden gesloten om een coalitie van VLD en socialisten te beginnen. Dit was echter - en terecht - tegen de zin van burgemeester Thienpont die de manoeuvres van VLD en SP.A beu werd. Hij heeft dan ook (wellicht onder druk) ontslag moeten nemen als kabinetssecretaris. Om maar aan te tonen dat het paars despotisme zich niet alleen in grote steden als Oostende voordoet, maar zich ook als een pest tot in de kleinste en landelijkste Vlaamse gemeente verspreidt.

Met Dedecker uit de VLD is - op de rechts-flamingante professor Boudewijn Bouckaert na; maar ook hij zal moeten uitkijken voor blauwe scherpschutters - de weg geplaveid voor een totale linkse machtsovername binnen de VLD, stalinistisch geleid door Verhofstadt en co vanuit het centrale tricolore hoofdkwartier in Pyongyang-aan-de-Zenne. Merk bijvoorbeeld ook op hoe de media de laatste weken een hype creëert rond een zekere Mathias De Clercq - kleinzoon van - die nu wordt omschreven als de 'coming man' van de VLD. Deze snobistische 24-jarige figuur is zelfs te links om lid te worden van de PVDA! Met zo'n figuren ziet de toekomst van de VLD er dan ook maar zeer somber uit. Of alleszins donkerrood, maar dat komt al op hetzelfde neer.

"Sterke schouders onder de toekomst", luidde de campagne van de VLD de voorbije weken en maanden. De Griekse titaan Atlas droeg zelfs een heel hemelgewelf op zijn schouders, en in vergelijking daarbij is de VLD - belichaamd door meester-demagoog Verhoftaks - maar een zeer zwak figuur. Want deze, nu eindelijk bevrijd van alle verzuurde elementen in zijn omgeving, las vandaag ook de beleidsverklaring voor de Kamer. En ja, Verhofstadt en zijn paarse (am)brassband zijn wel degelijk terug op dezelfde voluntaristische weg ingeslaan van weleer.

Vooreerst was er de presentatie van de begroting. En ja: het is de regering zelfs nog gelukt om voor 2007 een begrotingsoverschot van 0,3 BBP-procent te realiseren. Hoera! Driewerf hoera voor Freya Fraaibeen! Hoera, zie je wel dat het niet nodig is de vierkantswortel van 25 te kennen om minister van Begroting te zijn! Hoera! Hoera! Ten eerste: volgens de Hoge Raad voor de Financiën is een overschot van 0,7% onontbeerlijk om de nakende kosten van de vergrijzing op de vangen (maar die Hoge Raad zit toch vol 'verzuurden' en Vlaams Belangstemmers; dus wellicht compleet irrelevante cijfers). Ten tweede: de begroting hangt weer naar typisch paarse traditie met spuug en Pritt correct-it aan elkaar. Een overzicht van de geplande uitgaven is er niet, en de nieuw aangeboorde inkomsten doen zogezegd de burger geen pijn (behalve de rokende burger, want deze zal de komende maanden zijn pakje anti-Demottestokken met 20 eurocent zien stijgen). Wat dan te denken over de nieuwe heffing op wegwerpverpakkingen (uitgezonderd papier en karton), die volgens de regering alleen maar de milieu-onbewuste bedrijven treffen. Heeft zij dan niet door dat deze bedrijven de meerkost gewoon zullen doorrekenen aan de consument? En heeft de consument op zijn beurt dan niet door dat Verhofstadt dus liegt? En dan zijn er weer die eeuwige eenmalige inkomsten - in totaal niet minder dan 1,25 miljard euro! - die enkele gaten moeten verbergen. Het gaat hierbij dan om zaken als de overname van enkele pensioenfondsen (nog niet bekend dewelke), de verkoop van overheidsgebouwen (600 mio euro) en een nieuwe effectiseringsronde van belastingsschulden (150 mio euro). Toch was Verhofstadt blij mee te delen dat de eenmalige inkomsten slechts voor 0,38% van het BBP aan de inkomstenzijde tellen, tegenover 0,55% vorig jaar. Zeer juist, mijnheer Verhofstadt: wat al verkocht is, kan geen tweede keer verkocht worden. Maar voorts zullen we over de begroting maar zwijgen: dit jaar zijn reeds een drietal extra begrotingscontroles nodig geweest om het schip op koers te houden; het jaar is nog niet voorbij; dus er is nog vanalles mogelijk.

Over naar de beleidsverklaring zelf dan. Een typisch Verhofstadtiaanse mix van leugens, halve waarheden en platdemagogische vertelsels zoals alleen het blauw konijn uit Gent ze meesterlijk aaneen kan rijgen. Eerst de demagogie: Verhofstadt verwacht dat de economie dit jaar een groeisnelheid van 2,7% zal kennen. Een puik resultaat, maar het is een publiek geheim dat we dit vooral te danken hebben aan de hoge overheidsconsumptie in dit land. Volgens een recent OESO-verslag is de belastingdruk in België van 45 naar 45,4% gestegen, wat maakt dat dit land de op twee na hoogste druk kent in het hele OESO-gebied. Niet toevallig is de economische groei in Zweden nog groter (3,6%). Over naar de leugens dan: volgens Verhofstadt stijgen de buitenlandse investeringen weer snel. Juist op datzelfde ogenblik verscheen het 'World Investment Report 2006' van de Conferentie voor Handel en Ontwikkeling van de Verenigde Naties; waarin zwart op wit te lezen staat dat België vorig jaar 44% minder directe buitenlandse investeringen aantrok dan het voorgaande jaar. Pijnlijk. Temeer de internationale trend in de stijgende richting gaat. Tweede leugen, en hiervoor komen we terug op de begroting. Volgens Verhofstadt stijgt het primair saldo - na ettelijke jaren van verschrompeling - terug opnieuw van 4,1% naar 4,3%. Volgens de verwachtingen van de FOD Financiën (ook verzuurden en VB'ers?) blijft het primair saldo echter tot 2009 steken op... 4,1%! En dan zwijgen we nog even over de brutale manier waarop de federale regering de gemeenschappen en gewesten andermaal heeft gedwongen de knip op de beurs (700 miljoen euro) te houden om Verhofstadts reizend circus draaiende te houden. De premier heeft dan nog het lef te stellen dat elkeen moet instaan voor de 'lusten en lasten'. Mooi voorbeeld, mijnheer de eerste minister!

En zo gaat de beleidsverklaring maar verder. Negen volle bladzijden lang (jammer van het gebruikte papier; ondergetekende heeft er wel exorbitante kwantiteiten verpakkingsheffing op moeten betalen...). Toch nog één zaak dat interessant is: hoe zit het met het communautaire programma van deze paarse regering? Ging er in 2007 geen grote staatshervorming op getouw worden gezet? Ging de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde niet gesplitst worden? De beleidsverklaring zegt hierover... euh,... niets... Tenzij enkele holle frasen uit Verhofstadts Cicerosiaanse peroratio aan het einde:

"We leven in een complexe wereld. Toch horen we steeds meer simplistische antwoorden (een goede die het zegt!). Slogans, zonder nuances. Het heeft elk van ons wel eens verleid (zeer zeker, mijnheer de eerste minister. Ging u het succes van uw regering niet afmeten aan de achteruitgang van het Vlaams Belang?). Maar het is een politiek zwaktebod. Met diepe polarisaties als gevolg. Laat ons daarmee stoppen. Mensen hebben genoeg van de polarisaties. Van het beschuldigen van andere groepen. Vlamingen tegen Franstaligen. Franstaligen tegen Vlamingen. Autochtonen tegen allochtonen. Allochtonen tegen autochtonen. Oude Europese lidstaten tegen nieuwkomers in Europa. Europeanen tegen Amerikanen. En omgekeerd."

Dixit, en aldus sprak Zarathoestra. En aldus leefden de Belgen in het land van melk en honing in peis en vree. En de zotten in vreugde. Amen.

Read more...

Niet te veel, maar te weinig peilingen (Hoegin)

De verkiezingen van 8 oktober gaven een eerder onverwacht resultaat, en sommige peilers zaten er dan ook een heel stuk naast. Vooral De Stemmenkampioen moest het daarom ontgelden bij sommige commentatoren, maar helemaal intellectueel eerlijk zijn de critici niet, en in sommige gevallen lijkt het er sterk op dat er nogal wat rancune meespeelt.

Walter Pauli gaf al onmiddellijk na de verkiezingen het startschot, en veegde in een commentaarstuk De Stemmenkampioen eens goed de mantel uit. Hij vergat alleen één ding: zijn eigen krant werkt mee aan de driemaandelijkse peiling van La Libre Belgique, en alles wel beschouwd deed die peiling het niet veel beter dan die van De Stemmenkampioenals we ze vergelijken met de resultaten van de provincieraadsverkiezingen. Eigenlijk komt die peiling zelfs maar gelijk uit met de uitslag van 13 juni 2004 als voorspelling voor 8 oktober 2006, dus niet bepaald een resultaat om over naar huis te schrijven. Het wordt interessant om te zien of De Morgen zich nu zal terugtrekken uit die samenwerking met La Libre Belgique, of dat de kritiek alleen maar voor andermans peilingen van toepassing was.

Enkele dagen later was het de beurt aan Bart Brinckman in De Standaard naar aanleiding van de perikelen rond Jean-Marie Dedecker. Had De Stemmenkampioen Jean-Marie Dedecker niet maandenlang uitgeroepen tot stemmenkampioen van de VLD, en bleek dat toch wel niet sterk tegen te vallen bij de gemeenteraadsverkiezingen in Oostende zeker! Raak opgemerkt van Bart Brinckman, maar hij vergeet wel te vermelden dat in juni nog de eigen peiling van De Standaard/VRT Jean-Marie Dedecker een populariteit van 31% toemeet, zeg maar evenveel als bij De Stemmenkampioen dus. Ook hier ben ik benieuwd of De Standaard/VRT in november nog een pop-poll zal brengen. In zijn plaats had ik toch even nagekeken wat de eigen polls de laatste maanden over Jean-Marie Dedecker verteld hebben voor ik met scherp zou beginnen schieten op De Stemmenkampioen, maar ik ben dan ook geen journalist.

En daarna was het de beurt aan Karel de Gucht, in een vrije tribune in De Morgen. Hij neemt om de beurt zowat alle peilingen in Vlaanderen op de korrel. Waar hij in ieder geval een punt heeft is dat de berichtgeving over de peilingen in de Vlaanderen sterk te wensen overlaat. Wanneer je de besprekingen leest vraag je je soms af hoe sommige journalisten zich ooit door de wiskundelessen van de basisschool hebben kunnen werken. Maar ook hij lijkt sterk gebrand op De Stemmenkampioen, maar het voorbeeld bij uitstek waarbij De Stemmenkampioen in de mist ging, de lokale peiling in Antwerpen, heeft een tegenhanger in de peiling van Gazet van Antwerpen/VRT, die evenzeer in de mist ging. Een klassieke peiling is dan blijkbaar toch geen garantie voor «correcte» peiling, en daarmee zakt meteen ook een groot deel van de argumentatie van Karel de Gucht tegen De Stemmenkampioen in mekaar.

Blijft nog over het argument dat alle drie de heren critici gemeen hebben: er zouden in Vlaanderen te veel opiniepeilingen uitgevoerd worden. Kan zijn, zeker voor iemand die nooit vanonder de schaduw van de eigen kerktoren (of het logegebouw) is weggeraakt, maar het volstaat even over de grens naar Nederland te kijken om te beseffen hoe peiling-arm Vlaanderen wel is. Daar moeten er geen vier kranten en TV-zenders de handen in mekaar slaan om god betere het om de drie maanden een schamele peiling af te leveren! Daar wordt een peiling niet twee maanden uitgesteld omdat zowel een lokale als een nationale peiling in dezelfde maand te veel geld kost, ook al wordt die kost gedragen door een krant en een TV-zender samen. Wie probeert men hier dus feitelijk voor de aap te houden?

Het probleem in Vlaanderen is namelijk helemaal niet dat er te veel opiniepeilingen worden georganiseerd, maar juist te weinig. De normale situatie zou zijn dat zowel De Standaard, De Morgen, de Gazet van Antwerpen, Het Laatste Nieuws, VTM en VRT ieder apart elke maand een nationale opiniepeiling zouden brengen, en graag ook elke maand een lokale Antwerpse opiniepeiling. Zo gaat het er in beschaafde landen toch aan toe. Het zou meteen ook verhinderen dat één van hen op het idee zou komen de eigen opiniepeilingen te «verbeteren», om de eenvoudige reden dat het bedrog nogal snel aan het licht zou komen. Bovendien zou het ook gedaan zijn met het lastig vallen van redacties om peilingen uit te stellen of over te doen wanneer de resultaten niet naar de zin van één of ander politicus (m/v) zijn, want dat zou gewoonweg onhoudbaar zijn, als het al doenbaar zou zijn.

Wanneer zeven peilers elke maand een nieuwe peiling zouden brengen, betekent dat op jaarbasis een kleine tachtig peilingen. Vandaag zitten we nog niet eens aan een dozijn peilingen per jaar, en dat heeft ook zijn gevolgen voor de kwaliteit van die peilingen. Stel immers dat een bepaalde partij een aanhang heeft van rond de twintig procent, en plots registreert een peiling een aanhang van 25%. In de situatie van vandaag betekent dit dat Vlaanderen zich een maand of zelfs langer suf kan piekeren over de vraag wat daarvan wel de oorzaak zou kunnen zijn. In andere landen wordt echter al in de loop van de week duidelijk of eenzelfde trend zich voordoet bij andere peilers, en in welke graad, dan wel of er misschien gewoon sprake was van een toevallige omstandigheid in de populatie van die ene peiler, of eventueel zelfs een fout. Dit probleem kan trouwens concreet toegepast worden op de twee Antwerpse peilingen: was de onderschatting van sp.a tweemaal toeval, of is er iets fundamenteels aan de hand (bijvoorbeeld dat immigranten niet of moeilijk te bereiken zijn in peilingen en tegelijkertijd massaal sp.a gestemd hebben)?

De situatie van vandaag kan misschien nog het best samengevat worden als een oligopolie (en dan zou bij liberaal Karel de Gucht eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen), want slechts drie-vier acteurs beheersen de «markt» van de politieke opiniepeilingen in Vlaanderen. Bovendien komen de peilingen zo zelden dat zij telkens als een soort van een uitspraak van het orakel van Delphi behandeld worden, waarbij minstens de voorzitters van alle partijen om hun mening gevraagd moeten worden. Die reacties zijn trouwens gewoonlijk niet meer dan variaties op de thema's dat de respectievelijke voorzitters niet geloven in peilingen, dat de peiling bevestigt wat zij al maanden weten, en/of dat alleen de ultieme opiniepeiling, de verkiezingsuitslag, voor hen van tel is. Komen de peilingen aan een hogere frequentie, dan zou het hele circus rond zo'n peiling onnodig worden, waardoor de berichtgeving misschien ook wat zakelijker zou kunnen worden. En daarmee hopelijk ook van betere kwaliteit.

Walter Pauli, Bart Brinckman en Karel de Gucht vergissen zich dus fundamenteel wanneer zij vinden dat er in Vlaanderen te veel peilingen uitgevoerd worden, en er zelfs voor pleiten dat hun aantal en frequentie begrensd zou worden. Dat laatste is overigens een zeer opmerkelijk pleidooi, komende van twee journalisten: zij wensen blijkbaar minder informatie en minder berichtgeving! Voor een liberaal politicus is het dan weer merkwaardig dat hij lijkt te pleiten voor een verstrakking van een oligopolie, en tegen het laten spelen van de vrije markt. Lezers, en bijgevolg ook nieuwsredacties, zijn niet geïnteresseerd in slechte peilingen, en op de «Dag des Oordeels», de zondag van de verkiezingen, wordt genadeloos van elke peiling de rekening gemaakt. Een reden te meer trouwens om peilers toe te laten tot op de laatste dag voor de verkiezingen te blijven peilen en vooral hun resultaten te publiceren: het maakt het voor de lezers alleen maar gemakkelijker het kaf van het koren te scheiden.

Read more...

Het Verkrampte Vlakke Avondland

www.workforall.org
Jacques Brel bezong het in het Vlaams met een vertederend Frans accent. De donkere hemel hangt als een deken over het sombere landschap. Dan schijnt de zon en alles bloeit open. Op de tafel ligt een boek van Thomas Friedman "The World is Flat". Het beschrijft hoe de wereld aan zijn derde globalisatie begonnen is. Voor het individu heeft deze wereld geen grenzen meer. Ernaast ligt een boek van Rudy Aernoudt "Vlaanderen Wallonië, je t'aime moi non plus". Dit boek gaat over een land op een kleine ronde wereld waar de grenzen te voorschijn komen aan de horizon. Wie werk en welvaart wil, doet er best aan die grenzen te verleggen en zich niet verkrampt aan de structuren van het verleden vast te klampen. Terwijl de heersende klasse van de democratie een schijnvertoning heeft gemaakt, heeft internet elke burger terug een stem gegeven.


Rode en Paarse gildes

De stucturen van het verleden worden gesymboliseerd in onze natiestaat. Ontstaan uit de tijd dat de grenzen bepaald werden door de afstand die men te voet of te paard kon afleggen. Vandaag reis ik in een fraktie van een seconde de wereld rond en onderweg leg ik mijn contacten. Sommigen onder ons hebben dat al langer begrepen en gaan hun gang zonder zich nog veel van die natiestaat met al zijn muren en reglementen aan te trekken. De economie kent geen grenzen meer. Zelfs hamburgers en belastingsaangiftes worden op duizenden kilometers afstand afgehandeld. De gebruiker merkt het zelfs niet want in het call center werd het lokale accent ook aangeleerd. Elke natiestaat speelt gast voor burgers uit alle landen. Iedereen vaart er wel bij. In de zich ontwikkelende landen wordt er rijkdom mee opgebouwd en wordt de armoede doorbroken. De rijkere landen behouden er hun welvaart mee en verleggen de grenzen naar nieuwe uitdagingen. In de middeleeuwse natiestaten bleven ook veel burgers verkrampt vasthouden aan de bescherming van de kasteelheer terwijl de rijkdom opgebouwd werd door de reizende kooplieden. Dit soort Sociale Zekerheid wordt ook in dit vlakke avond land met alle macht verdedigd want het biedt de illusie van bescherming en gelijkheid. Geen reden om afgunstig te zijn als we met zijn allen stilaan even arm worden want de welvaart van vandaag wordt opgebouwd op krediet, af te betalen door de volgende generaties. De tijden zijn evenwel veranderd. In de middeleeuwen waren er revoltes omdat de feodale macht een tiende van de inkomsten opeiste. Nu wordt meer dan de helft opgeëisd en de burger geeft geen kick. Misschien omdat het nepotisme en clientisme welig tieren? Wie vroeger geen lid was van de gildes geraakte er ook niet in en wie er in zat beschermde de privileges met alle macht.

Anti-manifest gaat zelf verder

Het boek van Aernoudt moet dan ook in bovenstaande context geplaatst worden. Het is om te beginnen een merkwaardig, bijna contradictorisch boek maar wellicht wel wat snel geschreven. De auteur bestempelt het zelf als een anti-Warande manifest. En alhoewel het Warande manifest wat weer aandacht had kunnen besteden aan andere mogelijke conclusies dan een onvermijdelijk separatisme, het heeft de grote verdienste, net zoals het rapport van senator Destexhe om enkele fundamentele en structurele problemen cijfermatig aan de kaak te stellen. Contradictorisch, Aernoudt gaat hier infeite verder dan het Warande Manifest en analyseert soms dieper. De leenheren en hun gildes hebben zwaaiend met rode vlaggen de dynamiek uit de samenleving weggehaald. Onder het mom van sociaal dienstbetoon en solidariteit werd het vlakke land grijs gekleurd. De vazallen van de media hebben hetzelfde gedaan voor de geesten. Voor wie zijn klassiekers nog kent: brood en spelen houdt de massa onderdrukt terwijl absolute macht tot absolute corruptie leidt.

De remedie die Aernoudt voorhoudt in onze globaliserende wereld is dan ook radikaler maar consequenter dan het Warande Manifest. Het volstaat niet de federale koek in twee te splitsen. Ook binnen de regios zijn er vele verschillen. Aernoudt houdt dan infeite ook een pleidooi voor een terugkeer naar de bron. Stop niet aan de grenzen van de regio’s maar decentraliseer maximaal. Stop de grijze smaakmakers en laat iedereen niet alleen vrij maar laat hem ook zijn eigen verantwoordelijkheid opnemen. Stop dan ook de rode baronieën en keer terug naar een democratische besluitvorming op alle vlakken. De Welvaart in Vlaanderen, Wallonië en Brussel wordt niet gered door onze logge overheid te vervangen door zijn even logge nakomelingen. Neen, de welvaart wordt hersteld door de macht terug te geven aan de voornaamste bron ervan: de burger zelf. Innovatie begint niet bij de overheid maar in het hoofd van de burger, wat inhoudt dat het onderwijs op zeer jonge leeftijd de basis legt of niet legt. Bouw de privileges van leenheren en gildes af en ontvoog de burger terug door hem toe te laten zich te ontplooien door eigen werk en eigen verantwoordelijkheid. In een echte democratie ligt de macht en de verantwoordelijkheid bij de burger zelf. Hij geeft alleen een mandaat voor hetgeen hij zelf niet beter kan. Dit is een gezond markt-economisch principe dat ook in de globalisatie terug te vinden is. Eerder dan de burger aan zich te binden met belastingen en gratis festijnen, oorkondes en verorderingen, moet de overheid zich beperken tot zijn kerntaak, en zijn kerntaak alleen: het bestendigen van de democratische vrijheid van de burgers die verkozen hebben binnen zijn landsgrenzen te leven. Solidariteit hoort daarin ook thuis, maar mag niet verworden tot een valkuil want die maakt van iedereen die erin trapt een gedachtenloze paria. Een sociaal-democratie die derde generatie werklozen kent heeft noch welvaart noch welzijn geschapen, maar een rottende tijdbom onder de funderingen gegooid.

De natiestaat voorbij

In de globaliserende wereld is een landsgrens een moeilijk begrip geworden. Iedereen is met iedereen verbonden en is altijd ergens thuis. Zelfs de natiestaten hangen in zo'n netwerken. De snelle communicatie laat ook toe dat men fysiek immigreert maar mentaal in het geboortedorp blijft. Dit geeft aanleiding tot het tot stand komen van culturele en sociale enclaves die haaks staan op de voorbijgestreefde premisses van het gastland, namelijk dat alle burgers onderdanen zijn van eenzelfde gezag. De solidariteitsvalkuil nog vergroten is hiervoor geen oplossing. De enige oplossing is met de nieuwe realiteit rekening te houden en terug te keren naar de basis: laat iedereen naar best vermogen bijdragen en in volle eigen verantwoordelijkheid. In een waarachtige democratie begint dit bij de burger zelf. Gezin en onderwijs spelen hierin een cruciale rol om de ontluikende jonge burgers op weg te helpen. De lokale gemeenschap is de basis om de directe leefomgeving in te vullen. Hier ontstaat de echte democratie, hand in hand met het spel van economische concurrentie en optimalisatie. De enige rol die voor de overheid echt essentieel is, is het leggen van de communicatiewegen die van de derde globalisatie golf een dagelijkse realiteit maken. Een vlakke wereld heeft geen grenzen behalve de grenzen die we aan mekaar met dwang opleggen.

Read more...

Laat de Overheid inleveren anno 1984

WorkForAll
Beste lezer, soms is het nuttig eens op zolder naar het verleden te gaan zoeken. Hierbij ben ik op een eerste Vrije Tribune gestoten. Gedateerd 16 April 1984 in De Standaard. Er was toen een algemene roep vanwege de regering dat de burger moest inleveren. ...

Als ik mij goed herinner is dat o.a. gebeurd door een flinke devaluatie (8%) van de toenmalige belgische frank. Zoals vandaag lag het probleem evenwel bij de uit haar voegen gebarsten belgsische overheid. Vandaar de titel. De tekst kan vandaag nog steeds letterlijk overgenomen worden. De cijfers evenwel zijn er wel dramatisch op verslechterd. De gaten worden vandaag gevuld door sale and lease back operaties, enron schemas, verdoken schulden en nieuwe belastingen. Een scenario dat men ook aantreft bij bedrijven die wanhopige pogingen doen om nog wat drijvend te blijven zonder in eigen vlees te gaan snijden. Liever verzuipen met zijn allen dan de volgende generaties nog een kans te geven. Lees de Tribune hier.

Read more...

Hoe de VRT Dewinter ondertitelde (VRTwatch.be)

Zondagavond zond Canvas een interessante reportage uit over de verkiezingsavond in Antwerpen. Er werd boeiend in beeld gebracht hoe Filip Dewinter en Patrick Janssens de dag en een stuk van de nacht doorbrachten. Omdat alle uitspraken spontaan gebeurden en er vaak nogal veel geroezemoes op de achtergrond was, wordt alles wat gezegd wordt ondertiteld door de VRT.

Toch moest ik twee keer mijn wenkbrauwen fronsen toen ik zag hoe de VRT in de fout ging bij de ondertiteling.

Met nog maar vijf bureaus geteld in de stad Antwerpen, gaat het VB vijf procent achteruit. Reactie van Filip Dewinter: "Ze zijn weer hetzelfde spelletje aan het spelen als vorige keer". VRT-ondertiteling: "We zijn weer hetzelfde spelletje aan het spelen als vorige keer".

Filip Dewinter beweegt zich over de Grote Markt om het Stadhuis binnen te gaan. Een menigte die samengetroept is voor het Stadhuis, begint "awoert!" te roepen. Dewinter reageert en zegt een paar keer: "Verdraagzaamheid in actie!". De VRT-ondertiteling luidt: "Verdraagzaamheid en actie".

Was dit nu echt zo moeilijk? Als ik de uitgesproken woorden perfect kon verstaan door het kleine luidsprekertje van mijn TV-toestel, hoe verstaanbaarder moet het dan niet geweest zijn in de professionele hoofdtelefoon van de ondertitelaar?

Gaat het om incompetentie? Om kwade wil? Om muggenzifterij van mijnentwege? Deze op het eerste gezicht onbenullige foutjes in de ondertiteling brachten wel een volledige vervorming van de betekenis van de uitgesproken woorden teweeg.

Read more...

Naar een condoom-coalitie in Hoboken? (Hoegin)

De democratische partijen hebben een probleempje in Hoboken: Vlaams Belang en PvdA hebben er samen in de districtsraad een meerderheid van de zetels behaald, en om een meerderheid te vormen is het dus kiezen tussen de pest of de cholera. CD&V, sp.a en SPIRIT lijken er weinig problemen van te maken om in bed te kruipen met een openlijk communistische partij. De VLD aarzelt, maar de N-VA denkt het ei van Columbus gevonden te hebben: de «constructieve oppositie».

Ik vraag mij af of partijvoorzitter Bart de Wever misschien de mosterd is gaan halen bij Bill «I did not have sexual relations with that woman» Clinton. De N-VA wil niet in een coalitie stappen waar ook de PvdA deel van uitmaakt, maar een «constructieve oppositie», waarbij ze vanuit de oppositie een minderheidscoalitie steunt zou wel een mogelijkheid zijn. Als we het op de oppositiesofa doen met een constructief condoompje aan, zijn we niet met mekaar naar bed geweest. Enfin, letterlijk toch niet. Of de kiezer mee in die redenering zal willen stappen is een andere zaak. Een oud Chinees spreekwoord zegt «gepakt is gepakt», en in Antwerpen zegt men dan weer «met alle Chinezen maar niet met den dezen», en ik hoop dan ook dat Bart de Wever niet denkt dat die kiezer niet in de gaten zal hebben dat hij hoe dan ook zijn maagdelijkheid zal verliezen.

Hoe het probleem dan wel oplossen? De N-VA (en met haar ook de andere democratische partijen trouwens) laat in Hoboken een gouden kans liggen om het ondemocratische karakter van het Vlaams Belang eens en voor goed aan te tonen. Voor de PvdA hoeft dat niet: de partij is immers openlijk communistisch, en hoewel zij zichzelf wel democratisch noemt, is het duidelijk dat dit in de volksdemocratische zin begrepen moet worden. In hun programma hemelen zij bijvoorbeeld de DDR op; naar een equivalent daarvan in het programma van het Vlaams Belang is het lang zoeken, als er al één is. Het Vlaams Belang blijft zichzelf zelfs hardnekkig democratisch noemen. Men zou daarom dit probleem te baat kunnen nemen door in een district, dat al bij al slechts weinig bevoegdheden heeft, het Vlaams Belang eens aan de macht te laten komen, als er dan toch een minderheid constructief gesteund moet worden.

Er zijn dan twee dingen mogelijk: ten eerste dat het Vlaams Belang aantoont dat wat hun tegenstrevers al jaren dogmatisch verkondigen dan toch waar is, namelijk dat zij incompetente fascisten zijn waar geen land mee te bezeilen valt. Als dat dan toch aangetoond moet worden, dan liever in een district waar veertig procent van de bevolking voor die partij gestemd heeft. Die veertig procent zullen bij een volgende gelegenheid dan wel twee keer nadenken voor zij nog eens hetzelfde bolletje aanstippen op hun stembiljet.

Dat eerste scenario, waarbij zowat alles in de soep zou draaien in Hoboken, is merkwaardig genoeg nog het beste scenario. Het slechtste scenario, de absolute nachtmerrie, zou immers zijn dat het Vlaams Belang Hoboken behoorlijk zou besturen. Stel je dat even voor: al die jaren heeft men het cordon sanitaire gepredikt, en dan blijkt dat het allemaal een maat voor niets was. Dat het toch niet stuk voor stuk fascisten in maatpak waren. Dat er zelfs hier en daar een competent persoon tussenzit. Dat er, horresco referens, zelfs mee samengewerkt zou kunnen worden, ook op andere niveaus. Neen, dit moet blijkbaar absoluut vermeden worden. Daarom dat de «constructieve oppositie» wel voor de communistische PvdA kan, maar niet voor het Vlaams Belang.

«Op uw veertigste nog steeds maagd zijn, is redelijk zielig,» wierp Bart de Wever Filip Dewinter ooit in een dubbelinterview voor de voeten. Best mogelijk, maar die veertiger is volgens mij lang niet zo zielig als de vrouw die zich net op de sofa heeft laten pakken, maar verder niet gezegd wil hebben dat zij met iemand «naar bed» is geweest, laat staan dat aan haar kuisheid getwijfeld zou worden.

Read more...

Tom Naegels, Aznavour, Saint-Amour, Armenië en het begrip holocaust (victa placet mihi causa)

Ik betwijfel sterk of het een goede tactiek is om tegen een interessante vrouw die je pas hebt ontmoet, al meteen in je openingszin over de holocaust te beginnen. Dat onderwerp lijkt mij wat scherp.
U zult terecht, lezer, hier opwerpen dat in genoemde situatie nooit zekerheid bestaat, en dat elke methode haar verborgen mérites kan bezitten, en ik betwist dat niet, maar ik sprak in het algemeen. Even de taal van managers: bepaalde nichespelers zullen met deze ongebruikelijke methode eventueel hun voordeel kunnen doen.
Denken wij aan Tom Naegels. In de laatste Saint-Amour-show moet die zich hebben afgevraagd of het überhaupt mogelijk was een relatie aan te gaan met een vrouw die nog nooit van de holocaust had gehoord. Wat Toms antwoord was op zijn eigen vraag weet ik niet, maar de vrouwelijke kritiek op zijn optreden was niet mals.
Nochtans kun je de man begrijpen: in zulke situaties check je preliminaire voorwaarden meteen. En als ik zijn laatste column daarover lees, dan zou ook Naegels zelf nog iets kunnen hebben aan een holocaustgesprek met een intelligent wezen. Bijvoorbeeld met een wezen dat de holocaust niet niét kent, maar evenmin hem ontkent.
Naegels heeft over dat onderwerp wel enkele ideeën, maar die lijken wankel, en dus gevaarlijk. Laten wij hem eerst lezen, want volgens hem kun je de ene holocaust rustig ontkennen, de andere niet.

En wat is 'ontkennen'? Ik sprak afgelopen zomer, tijdens een reis door Turkije, met een journalist van de Turkse kwaliteitskrant Zaman . Die erkende dat er in 1915 gruwelijk veel Armenen afgeslacht zijn, maar volgens hem ging het om een massamoord en niet om een genocide. De meeste Turken die ik ontmoette zaten op die lijn. Meestal zeiden ze ook: ,,In godsnaam, dat is negentig jaar geleden gebeurd, onder een ander politiek regime. Waarom vindt het Westen het zo belangrijk dat wij daarom op onze knieën gaan?"

Hier zitten wij meteen in een perverse gedachtegang, en ik zit al niet graag op een lijn. Het is allemaal een tijd geleden, ander régime, en dat op zich mag als verrechtvaardiging gelden. Waar slaan die fijngevoelige onderscheiden tussen aangehouden slachtpartijen en genocides op? De autobiografie van Charles Aznavour is hier leerzaam: dat “andere regime” is gewoon een leugen. Aznavourian verhaalt hoe zijn hele familie is uitgemoord door de handlangers van Talat en consoorten, die het voor het zeggen hadden ook na de stichting van de (fascizerende) lekenstaat door Ataturk : […] mes oncles, tantes et grands-parents qui ne revinrent jamais de ce “Club Med de l’horreur”. Talat heeft nu nog standbeelden in Turkse steden, is het grote idool van de Grijze Wolven, en zijn nazaten waren vorige zondag op vele van onze kieslijsten terug te vinden. Wij mogen nog van geluk spreken dat het hier enkel om democratische lijsten ging. Sommigen, zoals genaamde Kir werden daarna zelfs eerste schepen als ik het goed heb.
Trouwens ook lang vóór 1915 zijn Armeniërs, en christenen in het algemeen, door de Turken genadeloos uitgemoord. In de negentiende eeuw was de slachting misschien nog groter, en zij was al eeuwen aan gang – Turkije was tenslotte een christelijk land oorspronkelijk, Griekssprekend, waar de islam is verbreid …met het zwaard, zoals die geciteerde keizer nog moedig opmerkte.
Geen genocide! zegt Tom, aangezien het maar slachtpartijen waren. Ziet hij geen eeuwenlange systematiek? Zo blind kan iemand toch niet zijn? En hoe stelt onze Tom zich het lot van de christenen (0,3% nog…) in Turkije nú voor? Zijn hem geen recente feiten bekend? Hij wil ze niet kennen, maar dat is zijn recht want er is, als gezegd, een onderscheid tussen de negationismen:

Ik weet het, er is een precedent. De Holocaust mag ook niet ontkend worden. En daar ben ik wél voorstander van, toch als het gaat om de glasharde ontkenning: ,,Hitler had nooit de intentie om de Joden uit te roeien en heeft daar ook geen poging toe ondernomen.'' Maar de wet die het ontkennen van de shoah strafbaar stelt, gaat niet in de eerste plaats om geschiedenis. Uiteindelijk maken we ons geen zorgen omdat sommigen een historisch feit betwisten. We maken ons zorgen over de gevólgen van die betwisting. Iemand die de Holocaust ontkent, doet dat om de nazi's goed te praten, en hij praat de nazi's goed omdat hij hoopt dat hun ideeëngoed opnieuw opgang zou maken. Misschien wenst hij dat er een nieuwe Holocaust komt, opnieuw tegen Joden, of tegen zwarten of Arabieren of een andere bevolkingsgroep. Dát willen we tegengaan, dus verbieden we elke redenering die dat gedachtegoed kan ondersteunen. Wie de Armeense genocide ontkent, hoopt daarom nog niet dat de Armenen alsnog over de kling gejaagd worden. Die doet dat (meestal) omdat hij trots is op zijn Turkse identiteit en niet kan leven met een smet op het Turkse blazoen. Dat is verkeerd, maar het is wel van een andere orde. Het ontkennen van de Armeense genocide is minder gevaarlijk dan het ontkennen van de Holocaust.

Een weetje over dat "precedent", dat Tom wellicht van pas kan komen bij een volgende Saint-Amour, of bij een kwis: het woord holocaust werd, in de betekenis die wij nu kennen, voor het eerst gebruikt in Engelse kranten van tijdens de Eerste Wereldoorlog, en het sloeg op de genocide van de Turken op de Armeniërs. Dus Tom, als je het woord gebruikt, dan met een onbepaald lidwoord graag, niet meer dé holocaust.
Verder lijken in bovenstaande paragraaf van hem vooral bedoelingen, vermoede bedoelingen dan nog, doorslaggevend om te besluiten tot strafbaarheid. Dat kan niet ernstig worden genomen. Ik lees wel dat Tom een reis door Turkije heeft gemaakt, en daar interessante mensen heeft ontmoet, maar om dan meteen alles te geloven wat je hoort… dat past niet voor een journalist. Bijvoorbeeld mensen die hem zeggen dat er een “verkeerd soort aandacht” bestaat in Europa, aandacht van de verkeerde mensen bedoelde zijn bron: dat is filosofisch, en journalistiek, en gewoon voor een denkend mens onaanvaardbaar.
Journalistiek gaat eerst en vooral over feiten Tom, niet over meningen over feiten, noch over het soort van mensen dat, misschien enkel voor de sport, aan feiten herinnert.
.

Read more...