Mislukte aanslagen in Duitsland (Hoegin)

De mislukte treinaanslagen in Duitsland zijn vrijwel volledig uit de actualiteit verdwenen, en hebben politiek geen gevolgen gehad. Merkwaardig dat slechts een onhandigheid of slordigheid van de daders het verschil kan maken tussen een mislukte aanslag en een aanslag waardoor een land en een continent wekenlang op stelten kan staan. In beide gevallen is immers de intentie van de daders precies dezelfde. Een bepaalde strekking is die onhandigheid echter bijzonder goed uitgekomen.

Naar aanleiding van de herdenking van 11 september 2001 draait de anti-Amerikaanse propagandamachine in Europa weer op volle toeren. In de commentaren is de ondertoon meer dan vaak dat de Amerikanen het met hun imperialisme toch allemaal minstens een beetje zelf gezocht hebben. Was het niet op voorhand, dan toch zeker achteraf met hun inval in Irak.

Ook voor de aanslagen in Madrid en Londen komen de verklaringen hapklaar. De aanslagen in Madrid waren de schuld van de politieke houding van José María Aznar, die te veel de lijn van de VS gevolgd had en zelfs troepen naar Irak gestuurd had. En de aanslagen in Londen zijn de schuld van Tony Blair, die zich als de «poedel» van George W. Bush gedraagt. Daarmee is de conclusie ook snel gemaakt: staten die een appeasement-politiek volgen tegenover de islam en de Arabische wereld zijn veilig, de anderen niet.

De mislukte aanslagen in Duitsland passen echter niet helemaal in dat plaatje. Ten eerste het loutere feit dat de aanslagen in Duitsland plaats vonden. Nu is het Duitsland van Angela Merkel het Duitsland van Gerhard Schröder niet, maar ook Angela Merkel stuurt geen troepen naar Irak. De SPD zit overigens nog steeds mee in de regering, zij het dat ze de regeringsmacht vandaag met de CDU/CSU moet delen, niet met de Groenen. Maar het buitenlands beleid van de Duitse regering was ook de aanleiding voor de aanslagen niet, wel de publicatie van de beruchte Deense cartoons in Duitse kranten, en in tweede instantie de dood van Abu Musab al-Zarqawi in Irak. Wat had Duitsland dan moeten doen om de aanslagen te verhinderen?

Het enige antwoord daarop lijkt te zijn dat Duitsland ten tijde van de controverse rond de Deense cartoons de publicatie ervan in Duitse kranten onmiddellijk had moeten verbieden. De daders van de aanslagen zouden dan geen reden gehad hebben om in Duitsland een aanslag te plegen. Dit gaat echter veel verder dan alleen maar appeasement: het is in feite een onderwerping aan de dictaten van enkele imams en hun interpretatie van de islam. Een hopeloze zaak overigens, voor zover dat al wenselijk zou zijn, want er zal altijd wel ergens een radicale imam gevonden kunnen worden die nog strengere eisen stelt dan de anderen. Om over de verschillende strekkingen binnen de islam nog maar te zwijgen, want soennieten en sjiieten lusten mekaar rauw.

Maar eens de weg ingeslagen van de censuur op cartoons onder het mom van respect voor de islam, is de vraag hoever men daarin kan gaan. De volgende stap is immers een verbod op afbeeldingen van varkens, daarna het toelaten van sharia-rechtbanken voor moslims (in Canada is men al zover), de kwestie van de hoofddoeken en de boerka's, en voor je het weet moet je meehelpen de Israëlische staat te vernietigen. En daarna is het de beurt aan Kasjmier en Atjeh, of Nigeria.

Het is dus duidelijk dat de mislukking van de aanslagen een bepaalde strekking bijzonder goed uitkomt. De aanslagen zijn immers moeilijk in een anti-Amerikaans verklaringsplaatje te plaatsen zonder dat het voor iedereen duidelijk wordt dat men zich als de nuttige idioot voor de islamisatie van Europa gedraagt. Dat men de aanslagen gewoonweg kan negeren omdat ze mislukt zijn is daarom zeer welgekomen.