Vlaams ondernemen (Politiek Incorrect)

De resultaten van recente enquête onder 700 leden van de Unie voor Zelfstandige Ondernemers (Unizo) "verbaasden" Unizo-topman Karel Van Eetvelt. Uit deze zogenaamde KMO-barometer bleek immers dat maar liefst 8 op de 10 zelfstandigen meer (sociaal-economische) bevoegdheden voor Vlaanderen wenst. Zowaar iets waar menig patriot - in tegenstelling tot Letermes geblaat (zonder wol) in de Franse pers - écht de koude rillingen van zou moeten krijgen. Het lot van het vaderland is al helemaal bezegeld wanneer ook nog eens blijkt dat 7 op de 10 ondernemers dit 'belangrijk' acht. 20% vindt dit zelfs 'zeer belangrijk'.

Over welke bevoegdheidsterreinen gaat het precies? 80,6% van de ondervraagden is van mening dat de hele wetgeving inzake werkloosheid (inclusief het uitkeringsstelsel) naar de regio's moet worden overgeheveld. Dit komt in feite neer op de regionalisering van de RVA. 75% van de ondervraagden vindt ook dat de regeling inzake arbeidsvoorwaarden (cao's, het samenstellen van de paritaire comités, het interprofessioneel loonoverleg,...) . Iets meer dan de helft van de enquête-deelnemers vindt ook dat er pas een federale regering gevormd kan worden in 2007 nà een ernstige federaliseringsronde. Want - de recente dood van Hugo 'Egmontpact' Schiltz ten spijt - maar liefst 45% vindt dat het huidige federale systeem vierkant draait.

Er beweegt dus duidelijk iets in de ondernemingswereld. Het Belgische systeem met haar corporatistische structuren wordt niet meer gesmaakt. De vraag is dan natuurlijk of het Vlaams ondernemingsleven wel haar verzuchtingen ingewilligd zal zien. Want om eisen kracht bij te zetten, zijn er vooreerst goede lobbyisten nodig. En de top van Unizo blijkt, afgaande op de "verraste" reactie van Van Eetvelt, nogal wat koudwatervrees te hebben bij komende communautaire onderhandelingen. En van de leidende top van het 'grote' ondernemingsleven moet ook al niet teveel krediet verwacht worden. Immers, de grootste ondernemingsorganisatie blijft nog steeds het Belgisch-unitaire Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), dat 30.000 leden telt (zij het over heel België; ook al weten we wel waar het gros van de welvaart, en dus ondernemingsleven, zich bevindt...). Dat VBO verklaarde na de Unizo-enquête dat er in het huidige arbeids- en loonoverleg reeds voldoende ruimte is om regionale differentiaties aan bod te laten komen (welke ruimte dan? een virtuele ruimte misschien?...). Volgens het VBO is een ingreep in het huidige federale systeem dan ook "niet nodig". In 1926 werd dan wel onder impuls van de Vlaamsgezinde ondernemer Lieven Gevaert het Vlaams Economisch Verbond (VEV) opgericht, maar deze organisatie telt zelfs na de fusie met de Vlaamse Kamers van Koophandel "slechts" 17.000 leden. Een overwegend kleine scampi in vergelijking met het VBO dus. Het resultaat is dan ook dat bij het sociaal (interprofessioneel) loonoverleg - dat gevormd wordt door de zogenaamde "groep van tien" - het VEV-Voka niet betrokken wordt, maar vertegenwoordigers van het VBO en Unizo wel. Ook binnen de werkingsorganen van de Nationale Arbeidsraad (NAR) - de (Belgisch-corporatistische) instelling bij uitstek die bevoegd is voor het sluiten van cao's - ontbreekt van het VEV ieder spoor. Op die manier komt er nooit iets in huis van verdere bevoegdheidsoverdrachten naar de regio's, laat staan radicale socio-economische veranderingen.

Van de politieke wereld moet evenmin veel communautair lekkers verwacht worden. Zittend eerste minister Verhofstadt heeft in aanloop van de federale verkiezingen van 2007 reeds meermaals verklaard dat een uitgebouwd communautair programma "geen prioriteit" is, noch voor hem, noch voor de VLD. De sp.a is over de verdere staatshervorming nogal verdeeld, gaande van een wijze man als Frank Vandenbroucke die al lang in de woestijn schreeuwt om meer bevoegdheden voor Vlaanderen, tot een clowneske voorzitter die er meer heil in ziet om in Elvis Presley-outfit voor de camera te verschijnen. "The King is alive!", en voor de socialisten mag dat ook Albert II zijn. CD&V doet nu wel verwoede pogingen om zich van de VLD en de sp.a te onderscheiden door zich fel regionalistisch op te stellen, maar uiteindelijk is CD&V maar een schaap in wolfsvacht (dit is geen verkeerd spreekwoord) dat hard brult, maar na de verkiezingen wellicht als eerste de tricolore salons induikt aan de vetpotten van de macht. Iets waar deze partij in de tweede helft van de twintigste eeuw haast onafgebroken ervaring mee heeft gehad. En voor de oude CVP-rotten smaakt macht nog altijd zoeter dan eeuwig wolf in het bos te blijven. Eens tsjeef, altijd tsjeef. Ondertussen zal de hete adem van het Vlaams Belang steeds harder blazen, maar zolang deze partij niet de absolute meerderheid haalt, is en blijft België gered. De steen- en beenklagende Unizo-ondervraagden zullen dus voorlopig op een stukje hout moeten sabbelen.