Geen sigaret op je CV
Volgens de Europese Commissie mag een werkgever een job weigeren aan een roker. Meer nog, daarbij is geen sprake van discriminatie. Een job weigeren aan een roker enkel en alleen omdat hij rookt "valt niet onder de Europese wetgeving tegen discriminatie", verklaarde Katharina von Schnurbein, woordvoerster van Europees Commissaris voor Werk en Sociale Zaken Vladimir Spidla, aan de Britse zakenkrant The Financial Times. Een opmerkelijke uitspraak...
Uiteraard zijn er heel wat argumenten te vinden tegen rokers op het werk. Een collega 's morgens vriendelijk begroeten is sowieso aangenamer wanneer de persoon in kwestie je niet vrolijk trakteert op een bijtende rokerswasem. De stank die in de kleren blijft hangen, leidt ook meermaals tot ergernis van menig omstaander.
Natuurlijk is de stap die de Europese Commissie zet, geen voor de hand liggende, gezien roken nog steeds -zij het op tanende wijze- sociaal aanvaard is. Desalniettemin lijkt dit een flinke stap in de richting van een rookvrije werkruimte.
posted by Bernhard De Muynck @ 18:15
10 comments
10 Comments:
Straks de BM-index als criterium of de eis te sporten of je eetgewoonten enz... enz... Onder het voorwendsel van "gezondheid", "veiligheid", worden ons aan de lopende band burgerlijke vrijheden afhandig gemaakt door een overheid die zich zelf ver onder de middelmaat bevindt en van langs om meer autoritaire trekjes vertoont... En dat is een eufemisme. Ze zouden eens moeten horen hoe "de mensen" écht denken en oordelen over hun regeerders... Ze zouden daar nogal van opkijken. Ook dat is een eufemisme.
Over de kwaliteit, representativiteit en legaliteit van de Europese Commissie heb ik het alvast niet gehad.
Een arbeidscontract is een overeenkomst tussen partijen die verondersteld worden in alle vrijheid die afspraken met elkaar te maken.
Het lijkt mij dan ook normaal dat een werkgever in alle vrijheid mag beslissen wie hij aanwerft en wie niet. Op dit ogenblik bestaan er wetten die daarbij discriminatie op een aantal vlakken verbieden, maar zoals prof. Storme vind ik dit een ontoelaatbare inmenging van de overheid in sociale aangelegenheden van privé-aard. 'Arbeid' zie ik niet als een publiek instituut, maar als een privé-activiteit.
Met aantasting van burgerrechten heeft dit niets te maken. Integendeel, als de Europese Commissie zou gezegd hebben dat werkgevers rokers niet mogen weigeren, dan pas zou het om een ontoelaatbare inmenging in privé-aangelegenheden gaan.
Uiteraard zou een werkgever mijns inziens ook, indien hij dat zou wensen, mogen beslissen om alleen maar rokers aan te werven en niet-rokers te weigeren. Voor een sigarettenfabrikant zou mij dat zelfs een goede zaak lijken.
Het is natuurlijk niet de taak van een Europees commissaris om de Europese wetgeving toe te passen (hij geeft enkel zijn visie); dit is de taak van de rechterlijke macht in de Unie met als laatste rechtbank het Hof in Luxemburg.
Voor zover ik het begrijp ging de vraag over de aanwerving van rokers. Aangezien dit tot de privésfeer behoort (voor zover op het werk geen tijd wordt verloren door daar te roken) is zo'n vraag ongeoorloofd, het is dus geoorloofd als sollicitant daarover te effenaf liegen om zijn kansen bij de aanwerving niet te hypothekeren met iets uit zijn privésfeer waarmee zijn kandidaat-werkgever niets te maken heeft.
@Francis: Als de werknemer mag liegen over zijn privé-gedrag, mag de werkgever dan ook liegen over zijn privé-redenen van niet-aanwerving?
"Het is niet omdat je rookt, hoor, dat we je niet aanwerven. Het is omdat je niet niet helemaal voldoet aan het gewenste profiel". (vervang "omdat je rookt" zo nodig door andere, wel strafbare redenen)
@ Luc: zolang je op je werk niet rookt en degelijk presteert mag je thuis doen wat je wil, ook roken, en daarover heeft de werkgever niets te zeggen. Hij mag dus een arbeidscontract niet weigeren op loutere grond dat je thuis misschien rookt. Dit is fundamentele logica.
Verwacht maar dat die uitspraak van de commissaris in het niets zal verdwijnen.
Waarom mag een werkgever wel rokers, maar niet allochtonen discrimineren?
Is dat enkel omdat anti-roker zijn "goed" is en racisme "slecht"?
is het aan de wetgever om dit onderscheid te maken?
Roken is nog altijd iets dat je zelf in de hand hebt. Je rookt of je rookt niet. Allochtoon zijn heb je niet in de hand.
Roken is slecht voor de gezondheid, stoort heel wat andere mensen. Net zoals alcohol doorgaans niet toegestaan is op en rond het werk, is roken dat nu ook niet. Maar niemand zal kunnen verbieden dat je thuis rookt, of op café een pater drinkt...
In navolging van de uitspraken van Europees Commissaris Spidla op het weigeren van rokers voor een sollicitatiegesprek, kreeg ik deze ochtend van een niet nader genoemde Berchemse kiezer de vraag naar mijn persoonlijke mening ingevallend. Ik ben deze persoon dan ook zo snel als mogelijk van antwoord geweest. In een nieuwsarme periode volstaat de uitspraak van een politicus in een buitenlandse krant in de ogen van de media om een heuse heisa te orchestreren. Spidla is geen rechter. Zijn uitspraak is geen richtlijn. Kortom, het gaat om zijn mening. Ik begrijp de consternatie dus niet. Dit neemt niet weg dat ik het vraagstuk wel interessant vind en dat elke Berchemse kiezer van mij een antwoord mag verwachten op al zijn vragen.
"Mijn mening i.v.m. met de discriminatie van rokers is genuanceerd. Zoals professor emeritus Blanpain het zelf ook stelde, valt de discriminatie van rokers niet onder de - strikt letterlijke - Europese anti-discriminatieregels. Op het eerste zicht heeft Europees Commissaris Spidla dus overschot van gelijk in zijn mening dat het discrimineren van rokers in de jobwerving wettelijk mag. Hij vergeet echter het recht op privacy, een ander grondwettelijk recht, zowel op Europees als op nationaal niveau. Bijgevolg kan de discriminatie van rokers wettelijk niet, wat Spidla ook mag zeggen of geloven. Zo liggen de zaken er in de huidige wettelijke situatie voor."
"De vraag hier is echter niet of het al dan niet wettelijk is, maar of het moreel en feitelijk te rechtvaardigen valt. Mag een werkgever - wat de wetten ook mogen zeggen - rokers discrimineren? Ook op deze vraag dien ik een genuanceerd antwoord te geven. Het voorbeeld van het TV1-journaal spreekt dan ook boekdelen. Voetballers een job weigeren omdat ze roken, is perfect aanvaardbaar. Sport en tabak gaan op topniveau niet samen. Niemand die hier dan ook aanstoot aan zal nemen. Elk individu dat de ambitie heeft om topsporter te worden, beseft dit en zal de sigaret links laten liggen."
"Het voorval gaat echter niet over een (top)sportman, maar over een telefoonoperator in een callcenter. Zoals professor emeritus Blanpain het ook stelt, spreekt het voor zich dat de werkgever roken mag, kan en - in Belgie - moet verbieden op de werkvloer. Er is ook niemand die dit voorrecht van de werkgever wil afschaffen of aan banden leggen. Het recht van de rokers primeert niet op de rechten van de niet-rokers in dezelfde werkruimte."
"Mag de werkgever mensen die buiten de werkuren roken, discrimineren? Dit is de kern van het vraagstuk. Mijn mening omvat een aantal hypotheses. Ten eerste, haal ik graag de problematiek van de verloning aan. Als het personeelslid in kwestie in zijn loonpakket geniet van een aantal extralegale voordelen, zoals een of andere vorm van levensverzekering, en als de premie die de werkgever hiervoor moet betalen hoger komt te liggen door het rookgedrag van de werknemer, mag die werkgever wel degelijk rokers weigeren. Het opgehemelde recht op privacy rechtvaardigt nergens de hogere verzekeringspremies die de werkgever moet betalen. De werknemer neemt risico's en de werkgever moet die dan maar dekken. Ik denk dat iedereen wel beseft dat deze situatie niet kan."
"Ten tweede, beroep ik mij graag op de wensen van het clienteel. Zoals de poortenfabrikant allochtonen mocht weigeren op vraag van zijn clandisie, mag de werkgever dit ook wanneer het rokers betreft. Als het personeelslid rechtstreeks in contact komt met klanten en die klanten geven duidelijk te kennen dat ze liever zaken doen met werknemers die "goed ruiken" en die geen "gele tanden of nagels" hebben, mag de werkgever wel degelijk discrimineren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan schoonheidssalons, waar ook "lelijke" mensen geweigerd zullen worden als personeelslid omdat ze nu eenmaal het uithangbord van het bedrijf zijn. Geen enkel bedrijf mag door de overheid gewongen worden een zeker imagoverlies met bijhorend klantenverlies te aanvaarden door het rookgedrag van zijn personeel. Het recht op privacy van de rokers weegt ook hier niet op tegen de gevolgen voor de firma. In casu mag discriminatie dus wel degelijk."
"Ten derde, hamer ik op de voorbeeldfunctie van bepaalde personen in hun job, zoals leerkrachten, sociale werkers en onthaalmoeders. Wanneer zij tijdens de werkuren niet roken, blijft de geur van sigaretten niettemin in hun kleren en adem hangen. Ook al zien de kinderen de persoon in kwestie niet roken, ze weten wel dat hij rookt en kunnen zich maar al te gemakkelijk spiegelen aan de roker als "rolmodel". Ook in deze gevallen weegt het recht op privacy niet op tegen de negatieve gevolgen voor de jeugd. De bescherming van minderjarigen primeert op de privacy."
"Tenslotte, kom ik graag tot een algemeen genuanceerd denkpatroon. In de andere gevallen moet men een aantal gronden van rechtvaardiging en van verwerping met elkaar vergelijken en - geval per geval - bekijken welk argument op de anderen primeert. Ik denk dan in de eerste plaats aan het afwegen van de sfeer op de werkvloer (men neemt geen roker aan wanneer alle personeelsleden niet-rokers zijn), van het recht op privacy (wat men buiten de werkuren doet, staat los van de job), van de wervingsvrijheid van de werkgever (de staat moet zich hierin niet bemoeien) en van de productiviteit van de werknemers (rokers met afkick-verschijnselen functioneren onvoldoende)."
"Persoonlijk, ben ik een tegenstander van alle ingrijpende maatregelen van de monsterstaat in zaken die het niet aangaat in het algemeen en van de anti-discriminatiewet, die daar het meest recente voorbeeld van is, in het bijzonder. Het is niet aan de staat om regels op te leggen aan de prive-sector. Het is niet aan de staat om dergelijke "discriminaties" te verbieden of te criminaliseren. Daarom ben ik eerder geneigd om de wervingsvrijheid te laten primeren op het recht op privacy. Een werkgever kiest steevast voor de beste kandidaten. Als hij beslist geen rokers aan te nemen, zal hij daarvoor wel een goede reden hebben. Geen enkele werkgever wil zijn bedrijf immers schade berokkenen."
"We moeten het geval per geval bestuderen, maar niet uit het oog verliezen dat de staat in wezen geen zeggenschap heeft of zou mogen hebben in het al dan niet aannemen van bepaalde soorten mensen. Wanneer een lelijke dikke vrouw droomt van een job als airhostess, moet ze ook vermageren. Wanneer een lelijke oude man droomt van een filmcarrire, moet hij ook een aantal operaties ondergaan. Wanneer een roker per se die bepaalde job wilt, moet hij gewoonweg stoppen met roken ... Het is telkens aan het individu - en aan het individu alleen! - om de knoop door te hakken. De staat is louter toeschouwer. Het is aan hem om zijn prioriteiten te bepalen, om te kiezen tussen een sigaret of een welbepaalde job."
Vincent De Roeck is VLD-kandidaat voor de Berchemse districtsraad.
Volledig mee eens met LvB. Een werkgever mag weigeren wie hij wil om redenen die hijzelf kiest (en die hij niet aan de neus van de sollicitant moet hangen).
Langs de andere kant heeft ieder individu recht op privacy. Dat wil zeggen dat hij of zij bij een sollicitatie mag weigeren te antwoorden op een vraag. Straffer nog, om het privacy recht te beschermen lijkt het mij geoorloofd dat een sollicitant liegt op pertinente vragen die zijn privacy schenden.
Een reactie posten
<< Home