Democrats For Al-Quaeda? (Vincent De Roeck)

Het is al een tijdje "oorlog" in Irak, het oude Tweestromenland waar decennialang één van de allerwreedste regimes in de moderne tijd de scepter zwaaide. De val van de Baath-dictator werd echter niet gevolgd door de nodige hervormingen eigen aan een "bevrijding". Het ondankbare Iraakse volk onthaalde de Amerikaanse soldaten niet op vreugde, integendeel. Ze namen de wapens op tegen deze Christenhonden, deze ongelovigen, deze vreemde heidenen.

Het vrije Westen was verbouwereerd. In 1944-1945 werden de VS immers overal met de loftrompet ingehaald, zelfs in de kapotgebombardeerde steden van Nazi-Duitsland. In 1998 gebeurde hetzelfde in stukgeschoten Joegoslavië. De welwillende inlanders beseften hun bevrijding en waren hiervoor dankbaar. Zelfs in Afghanistan koos de meerderheid de kant van de bevrijders. Enkel het Iraakse volk - op de Koerden misschien na - reageerde totaal anders. De gevolgen hiervan kennen we ondertussen allemaal. De gevreesde burgeroorlog is er al een tijdje aan de gang.

Gisteren sneuvelde ook de eerste Amerikaanse politicus in de kwestie Irak. Senator Joe Lieberman uit de staat Connecticut kreeg van zijn partij - de "Democraten", welke anders? - geen kans meer in de opkomende senaatsverkiezingen van november. Lieberman werd gepasseerd met 52% tegen 48% van de ledenstemmen door de totaal onbekende Ned Lamont, een vriendje van de onamerikaanse anti-oorlogslobby. Lamont wordt de nieuwe Democratische kandidaat.

Lieberman was nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Hij zetelt reeds gedurende 18 jaar in de Amerikaanse senaat en stemde telkens "in eer en geweten". In 2000 werd hij door de Democraten zelfs genomineerd als kandidaat voor het vice-presidentsschap onder Al Gore. In 2000 en 2004 gold hij zelf ook als één van de belangrijkste kanshebbers voor het ticket dat echter eerst naar Gore en dan naar Kerry ging. Lieberman was - samen met Bill Clinton en Dick Gephardt - zelfs één van de grote omvormers van de "linkse" democratische partij. Ook in de ogen van de democratische NCEC (positieve beoordeling van 90%) was Lieberman een topper.

Wat lag dan aan de basis van zijn nederlaag tegen Lamont? Zeker niet zijn ervaring, zijn prestige, zijn aanhang of zijn capaciteiten. Het ligt aan zijn opstelling in het Iraakse conflict. Zoals bijna alle Democraten steunde hij aanvankelijk de oorlog van Bush in Mesopotamië. Niets aan de hand lijkt het dus, ware het niet dat de Democraten - met de vaandelvlucht eigen aan linkse bewegingen - nadien het geweer totaal van schouder veranderden. John Kerry - nochtans een voorstander van de oorlog - voerde campagne tegen Iraqi Freedom. Hij verloor weliswaar de verkiezingen, maar bracht de DP in stelling voor de senaatsverkiezingen rond het anti-oorlogspunt. Lieberman volgde de koers van zijn partij niet en bleef de Republikeinen steunen in hun oorlogsinspanningen, dit tot grote ergernis van de DP.

Zijn de Democraten ordinaire koppensnellers, doortrapte opportunisten of achterbakse kazakkendraaiers? Laat het ons anders maar beleefd houden bij machtsgeile landverraders ...

Het hoofd van Lieberman moest rollen, en rollen deed het. De "oude" vrienden van Lieberman zoals Kerry en Gore weigerden hem te steunen. Zoals de DP de Amerikaanse boys in Irak het mes in de rug steekt, maken ze ook Lieberman politiek dood. Was het de kus van Bush na zijn recente state of the union of was het de positieve score van Lieberman in de laatste beoordeling van de American Conservative Union die hem in ongenade deden vallen? We zullen het allicht nooit weten. Misschien was het ook maar gewoon om zijn joodse wortels en zijn standpunten over Israël te doen. Het kwade is ondertussen al wel geschied. Lieberman was de zondebok, het brandoffer, van dienst, de Holocaust all over again.

Hij zal als een onafhankelijke kandidaat alsnog meedingen naar een vierde senaatstermijn, maar in de VS is het geen sinecure om als independent een kans te maken, laat staan verkozen te worden.

De carrière van Joe Lieberman lijkt er nu wel op te zitten. De kaarten werden grondig herschud. In november gaat het niet meer om de eeuwige tweestrijd tussen de "rechtsere" RP en de "linksere" DP over "traditionele" maatschappelijke themata, maar tussen de consequente voorstanders van de oorlog en de "oude" voorstanders die nu gemakkelijkheidshalve tegenstanders geworden zijn.

Misschien wordt het eens tijd dat de Democrats zich eens grondig bezinnen en voor eens en altijd uitmaken aan welke kant van de clash of civilizations zij eigenlijk staan.