Het netwerk van Paul Beliën

De laatste weken stond The Brussels Journal in de belangstelling van enkele Amerikaanse kranten, waarop die belangstelling dan weer in de belangstelling stond van de Vlaamse pers. Komkommertijd, of zou er meer aan de hand zijn?

Zoals reeds eerder geschreven, lijkt het erop dat de Belgische overheid The Brussels Journal niet rechtstreeks van het net wil halen, maar op een subtielere manier wel tot hetzelfde resultaat tracht te komen door de methode van de «klop op de deur» bij Paul Beliën. Op 17 augustus verscheen hierover een editoriaal in The Washington Times, dat op 22 augustus gevolgd werd door een artikel in The Wall Street Journal. Zoveel Amerikaanse aandacht voor België kon natuurlijk niet helemaal genegeerd worden, en dus zag bijvoorbeeld Bart Brinckman zich op 23 augustus genoodzaakt hierover eens te «duiden» in De Standaard, daarbij niet gehinderd door al te veel kennis over The Brussels Journal en de recentere lotgevallen van Paul Beliën. Dat is in ieder geval de indruk die ik krijg wanneer ik het artikel lees. Maar hij lanceert wel een stelling die misschien zo gek nog niet is.

Voor alle duidelijkheid: ik publiceer een aantal van mijn artikels ook op The Brussels Journal, naargelang het onderwerp al dan niet in vertaling, maar wat Paul Beliën verder precies uitspookt weet ik dus niet. Maar Bart Brinckman schrijft dus het volgende: «De gepubliceerde stukken lezen overigens “getelefoneerd”,» waaronder verstaan moet worden dat als Paul Beliën al niet zelf de artikels in de Amerikaanse media geschreven heeft, hij een zeer dikke vinger in de pap heeft gehad bij de totstandkoming ervan. Als dat inderdaad zo is, dan heeft Brinckman volledig gelijk wanneer hij schrijft dat het netwerk van Paul Beliën «feilloos werkt». Dat, of Brinckman maakt zich zelf schuldig aan het creëren van een bizarre complottheorie, zo een beetje à la Knack dus…

Wat er ook van zij, het Belgische régime zou best eens nadenken indien het wil volharden in de boosheid en The Brussels Journal van het net wil halen, rechtstreeks of onrechtstreeks. Want ofwel is The Brussels Journal vandaag al bekend of belangrijk genoeg om de internationale papieren pers te halen, ofwel heeft Paul Beliën deze maand aangetoond dat hij inderdaad over een netwerk beschikt dat ervoor zal zorgen dat als hij monddood gemaakt wordt, door het CGKR of via de smoes van het thuisonderricht, de hele wereld dat zal weten. Of nog, zet en tegenzet dus in dit pokerspel.

In een iets ruimer kader bekeken valt het op dat het Belgische régime,maar terloops vermeld duidelijk ook de traditionele Belgische media, het nogal moeilijk hebben met het gebruik van de nieuwe media door echte critici. De, als je het mij vraagt, eerder zielige poging van de Mediacommissie in het Vlaamse Parlement om de podcast van Jürgen Verstrepen te verbieden is daar een ander symptoom van. Vroeg of laat zal men dat verzet toch moeten laten varen als men internationaal nog een greintje geloofwaardigheid als democratie over wil houden.

Mocht het ooit tot een sluiting van The Brussels Journal komen, is het echter zeer de vraag of Paul Beliën enige hulp zal mogen verwachten van Amnesty International. In juli lanceerde de organisatie weliswaar een wereldwijde campagne tegen internetcensuur onder de naam irrepressible.info, maar iets zegt me dat de Belgische afdeling van AI, dat onmiskenbaar deel uitmaakt van het Belgische bestel, er wel zal voor zorgen dat het hoofdkwartier van de campagne op de juiste wijze ingelicht zal worden, zodat vermeden kan worden dat nietsvermoedende deelnemers plots citaten van ondergetekende zouden tonen op hun webstekken. Stel je even voor…

Read more...

I am an Independent (De andere kijk)

Bij De Morgen is alles politiek.

24 vs The West Wing, de tv-serie voor Republicans vs die voor Democrats, de serie voor cowboys, folteraars en moreel relativisten (sic) vs die voor de "gesofisticeerden" onder ons, de voorstanders van overleg, diplomatie. Een teken van de polarisatie van de Amerikaanse samenleving... You got the picture.

Zo gaat dat vandaag door over twee volle pagina's (weliswaar met veel foto's). Waar houden ze zich daar toch mee bezig?

Als we op die redenering voortbouwen, dan ziet het er in november goed uit voor de Republikeinen bij de tussentijdse verkiezingen: 24 won maar liefst 5 Emmy Awards.

Of misschien is 24 simpelweg een betere tv-reeks? Laat het ons daar maar bij houden. Ik zou het niet weten, want ik heb van beide reeksen slechts flarden gezien op de Vlaamse televisie. Ben ik nu een Independent? :-)

Read more...

Zijn de politici en vakbonden nog mee met de burger ?

Een recente studie door FT-Harris brengt aan het licht dat het merendeel van de Europese werkers gerust wat meer uren willen werken. Natuurlijk willen ze daarvoor betaald worden. Opmerkelijk, de hoogste score hiervoor wordt in Frankrijk gehaald waar men de jure de 35-uren week ingevoerd heeft (en indertussen danig afgezwakt). Het merendeel van de ondervraagden vindt ook dat de overheid heel wat minder beperkingen zou moeten opleggen en bv. de mensen vrij te laten hun pensioen te nemen wanneer ze dat willen. Het is evident dat dit impliceert dat de marginale belasting op de gepresteerde arbeid verlaagd wordt, zoniet werkt men voor een habbekrats.
Deze resultaten zijn flagrant in tegenspraak met hetgeen de politici en de vakbonden als agenda naar voren schuiven. Waar heeft het democratische (sic) systeem gefaald?

De rest van de tekst is hernomen uit de oorspronkelijke Engelse versie.

When asked whether governments should be allowed to establish mandatory retirement ages, the results are mixed. In the UK, 22% say yes with 65% rejecting a government-set retirement age. French and German workers also do not want their governments to decide when they should retire but the margins are much smaller (France 42% yes and 51% no; Germany 34% yes and 54% no). However, in Italy (47% yes- 45% no) and especially in Spain (72% yes - 23% no) people want the government to set the retirement age. ...

Other results of the survey:

- In all five countries, workers would like to work longer than the official pension age;
- For most Europeans, Europe is the better place to work when compared to the USA;
- In all countries except Italy, workers take their annual paid leave in full
- The greatest threat to global stability according to the Brits, the French and the Spanish is the United States; Italians see Iran as the biggest threat and Germans are divided (24% say US; 24% Iran).
The FT/Harris poll was conducted with nearly 10,000 adults in the UK, France, Germany, Spain and Italy between 2 and 14 August.

The results of this survey are posted here

Download a pdf version here

www.WorkForAll.org

Read more...

263 jaar geleden werden delinquente jongeren nog anders opgevangen (victa placet mihi causa)

Een zeventienjarige Venetiaan, doctor in beide Rechten, die wellicht enkele meubelstukken te gelde had gemaakt die hem strikt genomen niet toebehoorden, en die ten tweede onterecht werd beschuldigd van een homo-erotische activiteit, wat voor een "abbé" – hij heeft de lagere wijdingen ontvangen – vanzelfsprekend volstrekt verboden is, wordt opgesloten in een fort even buiten de stad. De majoor, commandant van het fort spreekt hem toe (ik vertaal vlug, maar de oorspronkelijke Franse tekst staat verderop, en is een stuk charmanter) :

Op dit moment, monsieur l’abbé, heb ik enkel als order u hier in het fort onder arrest te houden, en in te staan voor uw persoon. Als cel geef ik u heel de vesting. U hebt een goede kamer, waar men gisteren uw bed heeft binnengebracht, en uw koffer. U kunt wandelen waar u maar wenst, en bedenk daarbij dat, mocht u ontsnappen, u de oorzaak van mijn ondergang wordt. Het spijt mij dat het mijn orders zijn om u slechts tien stuiver per dag te geven; maar als u in Venetië vrienden hebt die u geld kunnen geven, schrijf dan, en vertrouw op mij voor wat de veiligheid van uw brieven aangaat. U kunt gaan slapen, mocht u dat kunnen gebruiken.
Men bracht mij naar mijn kamer die er mooi uitzag, één hoog en met twee vensters die mij een schitterend uitzicht boden. Ik zag mijn bed dat opgemaakt was, en ook mijn koffer waarvan ik de sleutels bij me had, en die ze niet geforceerd hadden. De majoor had de attentie gehad om op een tafel al het nodige om te schrijven voor mij klaar te laten leggen. Een Slavonische soldaat kwam mij beleefd zeggen dat hij mij van dienst zou zijn, en dat ik hem kon betalen als ik de mogelijkheid daartoe had, want iedereen wist dat ik maar tien stuivers had. Na een lekkere soep gegeten te hebben, sloot ik mij af en ging in bed liggen, waar ik negen uur heb geslapen. Toen ik weer op was, liet de majoor mij inviteren voor het souper. Het ging allemaal nog zo kwaad niet zag ik.
Ik vervoegde mij bij deze keurige man, die ik aantrof in een groot gezelschap. Hij stelde mij eerst zijn vrouw voor en vervolgens noemde hij mij alle andere aanwezigen op. Een aantal militaire officieren, op twee na, waarvan één de aalmoezenier van het fort, en de andere een muzikant van de San Marcokerk, Paolo Vida van naam, wiens vrouw de zus van de majoor was, jong nog, en haar man had haar in het fort ondergebracht omdat hij jaloers op haar was, en al wie jaloers is zit in Venetië in een slecht parket. De andere vrouwen daar waren niet mooi en niet lelijk, niet jong en niet oud; maar door hun welwillende maniertjes vond ik ze allemaal interessant.

Ik wil maar zeggen, om onze haastige ministers te troosten die weer à la minute nieuwe regeltjes hebben moeten verzinnen: in dit geval hebben jullie gelijk! Wij kunnen het jongeren inderdaad niet aandoen om hen, bovenop het feit dat zij van hun vrijheid worden beroofd, naar een match van de Rode Duivels te sturen. Zo weinig echte Belgen zijn daarvoor te strikken, en tenslotte gaat het om inburgering.

Actuellement, monsieur l'abbé, je n'ai autre ordre que celui de vous tenir dans le fort aux arrêts, et de répondre de votre personne. Je vous donne pour prison toute la forteresse. Vous avez une bonne chambre, où on a mis hier votre lit, et votre malle. Promenez-vous où il vous plaira, et souvenez-vous, que si vous vous échappez, vous serez la cause de mon précipice. Je suis fâché qu'on m'ait ordonné de ne vous donner que dix sous par jour ; mais si vous avez des amis à Venise qui soient en état de vous donner de l'argent, écrivez, et fiez-vous à moi pour ce qui regarde la sûreté de vos lettres. Allez vous coucher si vous en avez besoin. On m'a conduit dans ma chambre qui était belle, et au premier étage avec deux fenêtres qui me procuraient une vue superbe. J'ai vu mon lit fait, et ma malle, dont j'avais les clefs, et qu'on n'avait pas forcée. Le major avait eu l'attention de me faire mettre sur une table tout le nécessaire pour écrire. Un soldat esclavon vint me dire poliment qu'il me servirait, et que je le paierais quand je pourrais, car tout le monde savait que je n'avais que dix sous. Après avoir mangé une bonne soupe, je me suis enfermé, puis je me suis mis au lit, où j'ai dormi neuf heures. À mon réveil le major me fit inviter à souper. J'ai vu que cela n'allait pas si mal. Je monte chez cet honnête homme que je trouve en grande compagnie. Après m'avoir présenté à son épouse, il me nomma toutes les autres personnes qui étaient là. Plusieurs officiers militaires excepté deux, dont l'un était aumônier du fort, l'autre un musicien de l'église de Saint-Marc nommé Paolo Vida, dont la femme était sœur du major, encore jeune, que le mari faisait habiter dans le fort à cause qu'il en était jaloux, car à Venise les jaloux se trouvent tous mal logés. Les autres femmes qui étaient là n'étaient ni belles ni laides, ni jeunes, ni vieilles; mais leur air de bonté me les rendit toutes intéressantes.

Jacques Casanova de Seingalt
Histoire de ma vie
Suivie de textes inédits
Édition présentée et établie par Francis Lacassin
Robert Laffont, 1993, 2002

Read more...

Poolse krantenmannen in Denemarken (Hoegin)

Na de Poolse loodgieter in Frankrijk, deed een landgenoot van hem bijna zijn aantreden in Denemarken: de Poolse krantenman. Tot enkele politici zich met de zaak bemoeiden, en enkele Deense werklozen dan toch aan het werk gezet werden.

Deze zomer werden in Denemarken twee nieuwe gratis krantjes gelanceerd: dato («datum») en 24timer(«24 uren»). Nieuw daarbij was dat deze krantjes niet alleen gratis uitgedeeld werden, maar ook aan huis zouden bezorgd worden in de regio van Kopenhagen en enkele andere steden. Maar om een krant aan huis te kunnen brengen heb je krantenmannen nodig, en aangezien dat niet bepaald een beroep is met een hoge status, kwam het distributiebedrijf BS Distribution ApS, dat de verdeling zou verzorgen, in de problemen. Er waren niet genoeg Denen te vinden die 's morgens vroeg met de krant wilden rondgaan, en zoals dat wel vaker gebeurd met zogenaamde knelpuntberoepen, zocht men dan maar zijn heil in Centraal- en Oost-Europa, meer bepaald Polen en de Baltische landen.

Deze stap van het distributiebedrijf wekte natuurlijk de aandacht in de media en bij enkele politici. Enerzijds zit men geplaagd met een massa werklozen die maar niet aan een baan geraken, terwijl anderzijds een bedrijf plaatsen waarvoor de kwalificaties gerust minimaal genoemd mogen worden niet opgevuld krijgt. Wat moet men kunnen om de krant te kunnen ronddragen? Adressen lezen natuurlijk, en over een goed stel benen en een rug beschikken. En de wil om 's morgens uit zijn bed te komen om zijn eigen kostje te verdienen in plaats van gewoon rustig maandenlang één of andere werkloosheidsuitkering op te strijken. Een aantal politici kwam in ieder geval tot de conclusie dat het vooral aan dat laatste punt moest liggen eens gebleken was dat het distributiebedrijf wel degelijk van plan was normale lonen te betalen.

Dat neemt niet weg dat er aan alle kanten paraplu's opengetrokken werden. Aan de kant van de Deense dienst voor arbeidsbemiddeling bekloeg men er zich over dat het distributiebedrijf te lang gewacht had om met hen contact op te nemen. De liberale Minister van Werkgelegenheid Claus Hjort Frederiksen (V) van zijn kant was dan weer van mening dat gemeentelijke diensten te «laks» zijn om werklozen aan het werk te zetten. De directeur van het jobcentrum in Kopenhagen Flemming Stegmann moest in ieder geval erkennen dat van de 22.000 werklozen in Kopenhagen, er slechts zo'n 5.000 reëel beschikbaar waren voor de arbeidsmarkt. Volgens Jakob Axel Nielsen van de Conservatieven (K) zit daar inderdaad een groot deel van het probleem, en verklaart dit ook waarom bedrijven geen beroep willen doen op de diensten voor arbeidsbemiddeling: «De bedrijven hebben geen vertrouwen in de diensten, en een grote groep werklozen heeft zich genesteld in de uitkeringssystemen omdat zij eigenlijk niet geschikt zijn voor het arbeidsleven.»

Links van het politieke spectrum ziet men de zaken dan weer helemaal anders. De Sociaal-Democraten (A) en de Socialistische Volkspartij (SF) menen dat het probleem vooral is dat het systeem om aan een baan te geraken «te ingewikkeld» is gemaakt, en vindt dat ook Minister Claus Hjort Frederiksen schuld treft. Hij zou het systeem van de arbeidsbemiddeling «kapotgemaakt» hebben door te veel energie te gebruiken voor interne controles en statistische metingen. Hun oplossing voor het probleem: een overheidscampagne gericht op de werkgevers, zodat zij de dienst voor arbeidsbemiddeling herontdekken als een plaats waar men werknemers kan vinden. Blijkbaar bestaat er voor links geen probleem zo groot dat het niet opgelost kan worden met een zoveelste overheidscampagne.

Read more...

Het Europese recht op vrije meningsuiting (WillemCoppenolle.be)

Het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) heeft er een nieuwe zondebok bij. Toen Paul Beliën in een (intussen verwijderd) opiniestuk omtrent de moord op Joe Van Holsbeek de allochtone daders "roofdieren" noemde, die “van kleinsaf [...] tijdens het jaarlijkse offerfeest [hebben] geleerd hoe ze warmbloedige kuddedieren moeten kelen” werd tegen hem een klacht ingediend wegens racisme op het internet. Tegenwoordig kan dat anoniem via de recentelijk opgerichte Cyberhate-website van de overheid.

Velen zullen het verwonderlijk vinden dat de uitspraken van Beliën in de Verenigde Staten als betrekkelijk banaal worden aanzien. Het is voor hen ook moeilijk te vatten dat organisaties als de KKK of neo-nazistische groeperingen in de Verenigde Staten zich probleemloos op het recht op vrije meningsuiting kunnen beroepen, terwijl dit in Europa ondenkbaar is. Vandaar ook dat de klacht tegen Beliën in Amerika nauwgezet wordt gevolgd: recentelijk verscheen een opiniestuk in The Washington Post waarin felle kritiek werd geüit op de Belgische inperking van de vrije meningsuiting. (Toch even verwijzen naar de McCarthy witch-hunts en de huidige houding tegenover terrorisme: Amerika heeft evenmin een schoon geweten inzake vrije meningsuiting.)

De reden van het verschil tussen het Europese en het Amerikaanse recht op vrije meningsuiting is historisch te verklaren. Terwijl in de Verenigde Staten al enkele eeuwen een absoluut recht op vrije meningsuiting bestond, zijn gelijkaardige grondrechten op Europees niveau pas effectief geworden na de Tweede Wereldoorlog. Ze werden vastgelegd in het EVRM, samen met andere rechten en vrijheden, met als doel elke Europese burger voorgoed voor de racistische verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog te behoeden. Het zou dan ook contradictorisch zijn, mocht iemand zich op het recht op vrije meningsuiting kunnen beroepen om discriminatoire uitspraken te mogen doen (het EVRM bepaalt overigens uitdrukkelijk dat dergelijk rechtsmisbruik niet toegelaten is).

De strikte naleving van de racismewetten in ons land, en de implicaties daarvan voor het recht op vrije meningsuiting hebben ook een politieke oorzaak: ze worden gebruikt als instrumenten bij uitstek om Vlaams Belang van de macht te weerhouden. Elke mening die volgens de overheid deviant of politiek-incorrect is, kan ermee worden bestraft.

Het recht op vrije meningsuiting moet echter absoluut zijn. Censuur en gedachtenpolitie zijn in een vrije, democratische maatschappij onaanvaardbaar. Bewustzijn is de kern van het mens-zijn. Het niet kunnen uiten van de gedachten die eruit ontstaan is een flagrante schending van mensenrechten. Ook als die mening bepaalde gevoelige punten in een maatschappij blootlegt, kan deze niet verboden worden. Wel integendeel, kritiek moet worden aangewend om maatschappelijke debatten op gang te brengen.
Bovendien wordt racisme niet opgelost door een beperking van de vrije meningsuiting: een gevangenisstraf of een geldboete verandert helemaal niets aan de mening van een persoon. Siegfried Verbeke gelooft vandaag nog steeds dat er geen holocaust is geweest. Filip Dewinter staat nog steeds achter het klassieke Vlaams Blok-programma. En Paul Beliën zal, indien het tot een veroordeling komt, na afloop van zijn straf nog steeds dezelfde mening hebben over de daders van de moord op Joe Van Holsbeek.

De bepalingen van het EVRM zijn overigens vooral van toepassing op de verhouding tussen de overheid en zijn onderdanen (zgn. verticale werking). Tot op vandaag zijn juristen het niet eens over de vraag of de grondrechten van het EVRM ook tussen burgers onderling gelden (horizontale werking). Het naleven van enkel de verticale werking zou inderdaad een nieuwe holocaust kunnen voorkomen: de overheid mag, o.g.v. het EVRM immers niet discrimineren.

Aan het EVRM enkel verticale werking toekennen, zou dus best wel een goede oplossing kunnen zijn. Enerzijds wordt het doel van de grondrechten niet miskend: indien de overheid niet mag discrimineren in haar handelen en in het uiten van haar mening, kan ze onmogelijk de vervolging van een bepaalde groep mensen op poten zetten. Een dergelijke interpretatie doet dus geen afbreuk aan het doel van de wet. Bovendien krijgt de overheid zo een voorbeeldfunctie, eerder dan de huidige situatie waarin de overheid een sanctie-orgaan is. Anderzijds blijft bij een verticale werking het recht op vrije meningsuiting (en alle grondrechten van het EVRM) absoluut geldig voor de burgers zelf, zonder enige beperking.

Het doel van de beperking van de vrijheid van meningsuiting, nl. racisme bestrijden, is nobel. Racisme is verwerpelijk, het oordelen over mensen op basis van hun afkomst, geaardheid of geloof onaanvaardbaar. Het middel om racisme te bestrijden, nl. de beperking zelf van het individuele recht op vrije meningsuiting, is echter efficiënt noch acceptabel. Racisme bij burgers kan immers niet worden bestreden met wetten en straffen. Het moet vanzelf uit een gezonde, vrije maatschappij verdwijnen.

Read more...

Vlaams ondernemen (Politiek Incorrect)

De resultaten van recente enquête onder 700 leden van de Unie voor Zelfstandige Ondernemers (Unizo) "verbaasden" Unizo-topman Karel Van Eetvelt. Uit deze zogenaamde KMO-barometer bleek immers dat maar liefst 8 op de 10 zelfstandigen meer (sociaal-economische) bevoegdheden voor Vlaanderen wenst. Zowaar iets waar menig patriot - in tegenstelling tot Letermes geblaat (zonder wol) in de Franse pers - écht de koude rillingen van zou moeten krijgen. Het lot van het vaderland is al helemaal bezegeld wanneer ook nog eens blijkt dat 7 op de 10 ondernemers dit 'belangrijk' acht. 20% vindt dit zelfs 'zeer belangrijk'.

Over welke bevoegdheidsterreinen gaat het precies? 80,6% van de ondervraagden is van mening dat de hele wetgeving inzake werkloosheid (inclusief het uitkeringsstelsel) naar de regio's moet worden overgeheveld. Dit komt in feite neer op de regionalisering van de RVA. 75% van de ondervraagden vindt ook dat de regeling inzake arbeidsvoorwaarden (cao's, het samenstellen van de paritaire comités, het interprofessioneel loonoverleg,...) . Iets meer dan de helft van de enquête-deelnemers vindt ook dat er pas een federale regering gevormd kan worden in 2007 nà een ernstige federaliseringsronde. Want - de recente dood van Hugo 'Egmontpact' Schiltz ten spijt - maar liefst 45% vindt dat het huidige federale systeem vierkant draait.

Er beweegt dus duidelijk iets in de ondernemingswereld. Het Belgische systeem met haar corporatistische structuren wordt niet meer gesmaakt. De vraag is dan natuurlijk of het Vlaams ondernemingsleven wel haar verzuchtingen ingewilligd zal zien. Want om eisen kracht bij te zetten, zijn er vooreerst goede lobbyisten nodig. En de top van Unizo blijkt, afgaande op de "verraste" reactie van Van Eetvelt, nogal wat koudwatervrees te hebben bij komende communautaire onderhandelingen. En van de leidende top van het 'grote' ondernemingsleven moet ook al niet teveel krediet verwacht worden. Immers, de grootste ondernemingsorganisatie blijft nog steeds het Belgisch-unitaire Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO), dat 30.000 leden telt (zij het over heel België; ook al weten we wel waar het gros van de welvaart, en dus ondernemingsleven, zich bevindt...). Dat VBO verklaarde na de Unizo-enquête dat er in het huidige arbeids- en loonoverleg reeds voldoende ruimte is om regionale differentiaties aan bod te laten komen (welke ruimte dan? een virtuele ruimte misschien?...). Volgens het VBO is een ingreep in het huidige federale systeem dan ook "niet nodig". In 1926 werd dan wel onder impuls van de Vlaamsgezinde ondernemer Lieven Gevaert het Vlaams Economisch Verbond (VEV) opgericht, maar deze organisatie telt zelfs na de fusie met de Vlaamse Kamers van Koophandel "slechts" 17.000 leden. Een overwegend kleine scampi in vergelijking met het VBO dus. Het resultaat is dan ook dat bij het sociaal (interprofessioneel) loonoverleg - dat gevormd wordt door de zogenaamde "groep van tien" - het VEV-Voka niet betrokken wordt, maar vertegenwoordigers van het VBO en Unizo wel. Ook binnen de werkingsorganen van de Nationale Arbeidsraad (NAR) - de (Belgisch-corporatistische) instelling bij uitstek die bevoegd is voor het sluiten van cao's - ontbreekt van het VEV ieder spoor. Op die manier komt er nooit iets in huis van verdere bevoegdheidsoverdrachten naar de regio's, laat staan radicale socio-economische veranderingen.

Van de politieke wereld moet evenmin veel communautair lekkers verwacht worden. Zittend eerste minister Verhofstadt heeft in aanloop van de federale verkiezingen van 2007 reeds meermaals verklaard dat een uitgebouwd communautair programma "geen prioriteit" is, noch voor hem, noch voor de VLD. De sp.a is over de verdere staatshervorming nogal verdeeld, gaande van een wijze man als Frank Vandenbroucke die al lang in de woestijn schreeuwt om meer bevoegdheden voor Vlaanderen, tot een clowneske voorzitter die er meer heil in ziet om in Elvis Presley-outfit voor de camera te verschijnen. "The King is alive!", en voor de socialisten mag dat ook Albert II zijn. CD&V doet nu wel verwoede pogingen om zich van de VLD en de sp.a te onderscheiden door zich fel regionalistisch op te stellen, maar uiteindelijk is CD&V maar een schaap in wolfsvacht (dit is geen verkeerd spreekwoord) dat hard brult, maar na de verkiezingen wellicht als eerste de tricolore salons induikt aan de vetpotten van de macht. Iets waar deze partij in de tweede helft van de twintigste eeuw haast onafgebroken ervaring mee heeft gehad. En voor de oude CVP-rotten smaakt macht nog altijd zoeter dan eeuwig wolf in het bos te blijven. Eens tsjeef, altijd tsjeef. Ondertussen zal de hete adem van het Vlaams Belang steeds harder blazen, maar zolang deze partij niet de absolute meerderheid haalt, is en blijft België gered. De steen- en beenklagende Unizo-ondervraagden zullen dus voorlopig op een stukje hout moeten sabbelen.

Read more...

De vele gezichten van het Belgische fascisme

Hierna volgt een Nederlandse vertaling van een opinie-artikel van Bret Stephens in The Wall Street Journal van 22 augustus. Het Engelstalige orgineel kunt u zonder abonnement nog tot 29 augustus via deze link lezen. Update 28-082006: En nu ook bij OpinionJournal.com.

De vele gezichten van het Belgische fascisme

Door Bret Stephens

BRUSSEL - België is de geboorteplaats van René Magritte. Daarom is het wellicht niet verwonderlijk dat in de politiek zelfs het fascisme er surrealistisch is.

Neem nu de Belgische socialisten, de Vlaamse of de Waalse. Het kenmerk van bijna elke Europese socialistische partij is al lange tijd de vijandigheid tegen religie. De jongste jaren heeft België's regerende socialistisch-liberale coalitie de katholieken op stang gejaagd door het legaliseren van het homohuwelijk en euthanasie, het bannen van kruisbeelden uit overheidsgebouwen en het afschaffen van het traditionele Te Deum dat vroeger door de regering werd gehouden ter nagedachtenis van de kroning van Leopold I, de eerste koning der Belgen.

Maar dan begonnen de socialisten de ongeveer half miljoen moslims op te merken in België. Zoals Joël Rubinfield van de Brusselse denktankt Atlantis Institute opmerkt, bestaat de helft van de 26-koppige socialistische fractie in het 75-koppige parlement van de stad uit moslims. In de gemeente Molenbeek heeft de socialistische burgemeester Philippe Moureaux voor halal-maaltijden gezorgd in alle scholen; politiemensen mogen tijdens de Ramadan niet eten of drinken op straat. De socialistische partij was ook, onwaarschijnlijk, de belangrijkste tegenstander van een wet die het ontkennen van de Armeense genocide strafbaar zou maken. Ook dit is een product van de groeiende alliantie tussen moslims en socialisten, net zoals de routinematige afkeuringen van de partij aan het adres van Israël.

Neem nu het Vlaams Belang (Flemish Interest), de secessionistische Vlaamse partij, voorheen bekend als het Vlaams Blok, tot een gerechtelijke uitspraak de partij buiten de wet stelde in 2004. Het Blok heeft historische banden met nazi-collaborateurs. Eén van de stichtende leden van de partij is Karel Dillen, die in 1951 een Frans essay in het Nederlands vertaalde dat de Holocaust ontkent (mogelijks de enige Franse tekst waarvoor een lid van het Vlaams Blok ooit sympathie getoond heeft). Vele jaren lang was de belangrijkste leuze van de partij haar oproep om immigranten die weigerden om zich aan te passen, onder dwang te deporteren. De partij maakte ook geen geheim van haar banden met andere extreem-rechtse Europese partijen, zoals het Front National van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk.

Maar dat is aan het veranderen. Jongere partijleiders realiseerden zich dat hun anti-semitische trekjes vergif waren, en begonnen pro-Israëlische standpunten te vertolken. De harde standpunten van de partij over criminaliteit en moslims begonnen een aanzienlijk deel van de Joodse stemmen aan te trekken, in het bijzonder bij de orthodoxe Antwerpse Joden, die zich steeds kwetsbaarder begonnen te voelen tegenover de vijandige moslimgemeenschap in de stad. Vandaag is Vlaams Belang de grootste partij van het land.

En dan is er het eigenlijke beleid van het land. In april waren de Belgen geschokt door de moord op een tiener, Joe Van Holsbeeck, die door twee zigeuners neergestoken werd in het Brusselse centraal station tijdens de avondspits, terwijl tientallen voorbijgangers toekeken (blijkbaar wilden de moordenaars zijn MP3-speler).

Te midden van een groeiend besef van wetteloosheid - het aantal moorden per inwoner ligt in België met 9,1 per 100.000 dubbel zo hoog als in de VS - werd de moord een aanleiding tot een nationaal gewetensonderzoek. Toen Jean-Marie Dedecker, een senator van de liberale partij, in een opiniestuk schreef dat "politiemensen de andere kant opkijken om te vermijden dat men hen van racisme beschuldigt", werd hij teruggefloten door eerste minister Guy Verhofstadt wegens het "aansporen tot vijandigheid".

En dan is er ook het merkwaardige geval van journalist Paul Belien, die hoofdredacteur is van The Brussels Journal, een pro-Amerikaanse, euroskeptische, anti-islamistische weblog. In februari was de blog één van de weinige nieuwsbronnen die de beruchte Deense cartoons van de profeet Mohammed, wat twee miljoen unieke bezoekers opleverde. Het leidde ook tot een buitengewoon onderzoek van het Vlaamse weekblad Knack. Opmerkend dat de blog van Belien geciteerd was door Midden-Oosten-kenner Daniel Pipes, beschreef Knack die connectie als "geen toeval", maar eerder "een bewuste provocatie door de neocons", waarvan het uiteindelijke doel was om Amerikanen en Europeanen te laten geloven dat "alle moslims gewelddadig en gevaarlijk zijn, waarna het conflict in Palestina, Iran en Syrië echt van start kan gaan".

Maar dat was nog niets vergeleken met de reactie die Belien uitlokte met een artikel na de moord op Van Holsbeeck, waarin hij de moordenaars beschreef als "roofdieren" en België opriep om het bezit van zelfverdedigingswapens uit het strafrecht te halen (hij had vooral pepperspray in gedachten). Twee weken na de publicatie van het artikel ontving Belien een brief van het Centrum voor Gelijke Kansen en voor Racismebestrijding, een organisatie in dienst van de overheid die als taak heeft om "slachtoffers van discriminatie bij te staan" en "het grote publiek bewust te maken van anti-discriminatie". (België heeft één van de strengste antidiscriminatieregimes ter wereld). Het artikel van Belien kwam volgens het CGKR neer op "aanzetten tot geweld", en hij kreeg het bevel om het artikel te verwijderen van zijn blog op straffe van vervolging door de staat. Hij stemde toe. Intussen kreeg hij naar eigen zeggen emails met beelden van verbrande lichamen en boodschappen met "dit is wat er met u zal gebeuren".

Belien werd sindsdien ondervraagd door de politie wegens het verstrekken van thuisonderwijs aan zijn vijf kinderen, waarvan er intussen vier aan de universiteit studeren of al afgestudeerd zijn. Een deel van Belien's probleem is ongetwijfeld dat zijn vrouw parlementslid is voor Vlaams Belang. Maar wat haar politieke strekking ook is, Belien zelf is geen lid van de partij, en niets in The Brussels Journal suggereert dat het een partijpublicatie is. Zijn belangrijkste misdaad lijkt te zijn dat hij voor een Engelstalig publiek de minder bekende charmes van de Belgische staat heeft blootgelegd.

Intussen winnen de echte fascisten in België aan kracht, en zij worden grotendeels beschermd door de anti-racismewetgeving van het land. In de Brusselse Imam Reza-moskee herdacht een geestelijke de zeventiende verjaardag van het overlijden van Ayatollah Khomeini: "De vijand kan het licht van de Islamitische Revolutie niet doven". En in Molenbeek publiceerde de krant het Volk een studie over de plaatselijke moslimbevolking. Redacteur Gunther Vanpraet beschreef de gemeente als "een kweekvijver voor duizenden kandidaten voor de jihad".

De Belgische regering kan ervoor kiezen om er geen aandacht aan te besteden. Maar zoals Magritte zou gezegd hebben: ceci n'est pas une pipe.

Read more...

Leterme bis (Politiek Incorrect)

De communautaire rel tussen Vlaams minister-president en de Franstalige gemeenschap wordt allang niet meer uitsluitend binnenskamers uitgevochten. Ook buitenlandse media houden het hoog oplopende conflict nauwgelet in de gaten, zoals het Nederlandse De Telegraaf. Een andere Telegraph- maar dan een Britse - wijdde er afgelopen zaterdag eveneens de nodige aandacht aan. Voor zij die de taal van Shakespeare niet machtig zouden zijn - of niet over de nodige intellectuele capaciteiten zouden beschikken, om het Letermes te zeggen... - volgt onderaan dit artikel een Nederlandse vertaling.

Mocht de hoeder van ons Vlaanderenland vanuit zijn Provençaals vakantiehuisje deze webstek toevallig ook bekijken, wordt hem bij deze alvast veel leesplezier toegewenst, zolang het nog kan. Want op racisme - iets waartegen FDF-voorzitter Maingain klacht zal neerleggen - staan celstraffen tot een jaar. (Hoewel Maingain blijkbaar vergeet rekening te houden met de bijzondere wet tot regeling van de strafrechtelijke verantwoordelijkheid van leden van een gemeenschaps- of gewestregering van 25 juni 1998 waarin staat dat alleen het Hof van Beroep waar de zetel van de gewest- of gemeenschapsregering is gevestigd - in Letermes geval dus Brussel - bij een eventueel misdrijf uitspraak kan doen. Hopelijk is Maingains partijkas dus goed gespekt.)

België: een historisch ongeluk met voetbal en bier.
door David Rennie te Brussel

De politieke leider van Vlaanderen - het Nederlandstalige landsgedeelte van België - heeft voor een golf van opschudding gezorgd door te zeggen dat de 175-jaar oude Belgische staat een "historisch ongeluk zonder enige meerwaarde" is.

Jaren van ontbinding hebben het koninkrijk dermate uitgehold dat alleen nog maar "de koning, de nationale voetbalploeg en enkele biersoorten" de inwoners van België nog binden, aldus Yves Leterme, de minister-president van het Vlaams gewest.

Bovenop zijn politiek statement voegde hij ook nog een persoonlijke belediging toe aan het adres van de Franstalige gemeenschap in Vlaanderen door hen "het gebrek aan mentale capaciteit Nederlands te leren" te verwijten. Hij prees minachting voor het officiële gegeven dat België een tweetalige staat is: "Zie naar de moeilijkheden die Franstalige leiders en zelfs de koning van dit land hebben om vloeiend Nederlands te spreken."

Belgische reacties op Letermes interview in het Franse dagblad "Liberation" blijken alleen maar Letermes visie dat het land in staat van ontbinding is te bevestigen.

De Franstalige pers reageerde gisteren unaniem afwijzend, en stelde dat Leterme 4 miljoen Franstalige Belgen en koning Albert II had beledigd. Een voorpaginacartoon toonde de monarch in vol koninklijk ornaat, terwijl hij Leterme fel berispte.

De Vlaamse pers deed de rel af als een misverstand, en zei dat Letermes uitspraken ironisch bedoeld waren. De minister-president meldde "De Standaard" dat hij verkeerd werd geïnterpreteerd en alleen maar kritiek uitte op de kennis van het Nederlands van het koninklijk hof, en dus niet van de koning.

Maar er bestaat geen twijfel over dat Leterme enkele niet te ontkennen waarheden heeft blootgelegd over een staat die enorm verdeeld is tussen het Nederlandstalige Noorden en het Franstalige Zuiden, met Brussel als tweetalige internationale stad in het midden.

Zijn eigen familie staat symbool voor de snelle veranderingen in België. Leterme is de zoon van een Franstalige vader en een Vlaamse moeder. Zulke tweetalige huwelijken zijn zeldzaam: in 2002 vond slechts 0,2% van de totale huwelijken plaats tussen een Vlaamse vrouw en een Franstalige man.

De twee landsgedeelten lezen verschillende kranten, kijken naar verschillende televisieprogramma's, luisteren naar verschillende muziek en kennen elkaars bekende personen niet. Buiten Brussel zijn wegwijzers en opschriften uitsluitend eentalig, wat voor hilarische toestanden zorgt.

Toeristen die vanuit Brussel naar het nabijgelegen "Mons" of "Lille" rijden, geraken nogal eens in paniek wanneer ze de hoofdstad verlaten en deze twee stadsnamen ineens niet meer op de wegwijzers zien. Ze weten echter niet dat de weg door Vlaanderen voert, en wegwijzers dus "Bergen" en "Rijsel" - de Nederlandstalige namen voor respectievelijk "Mons" en "Lille" - aangeven.

Letermes harde discours loopt parallel met het groeiende gevoel onder de kiezers in Vlaanderen - het rijkere en grotere gedeelte van België - dat ze ondankbare Franstalige landgenoten subsidiëren. De tijd om de laatste banden door te knippen lijkt nabij.

19/08/2006

Read more...

Waarom? (update 2) (De andere kijk)

De VRT heeft zopas een dieptepunt in haar bestaan opgetekend. CANVAS toonde bijna een half uur lang fragmenten uit "Loose change", een op het internet circulerende video die 'aantoont' hoe de gebeurtenissen van 9/11 in werkelijkheid een complot van de Amerikaanse regering waren.

Aan de heren Mary, Van Hecke en co de volgende vraag: geef mij één deftige reden waarom dit werd uitgezonden?En bespaar me het (selectief gehanteerde) argument dat"we alle stemmen aan bod willen laten komen". Dit is niet zomaar een stem als een andere! Die video is leugenachtig, ja zelfs misdadig. Wanneer maakt de VRT eens een reportage over de onthulling door de blogosfeer van de manipulatie van de verslaggeving van het Israëlisch bombardement op Qana?

Waarom heeft de VRT deze video vanuit de fringe naar de mainstream gehaald en haar op die manier enig sérieux gegeven, zonder het nodig te vinden de video van een minimum aan context te voorzien (wie zijn de makers? hoe waarheidsgetrouw is dit? hoe wordt op deze video gereageerd?) .

En het belooft morgen nog 'beter' te worden. Dan zendt CANVAS immers een documentaire uit over believer Thierry Meyssan die op de lijken van bijna 3.000 mensen een fortuin heeft verdiend met een boek over diezelfde complottheorie.

Zijn ze op de VRT helemaal zot geworden? Hebben ze op de Reyerslaan weer een acute aanval van Bush Derangement Syndrom?

Dit is totaal onverantwoordelijk! Wat willen ze hiermee bereiken? Welke boodschap willen ze hiermee geven? Dat de oorlog tegen de islamofascisten ons is opgedrongen door de regering-Bush? Dat het buitenlandse beleid van Bush, Blair, Aznar, Howard en co hebben geleid tot 3/11, 7/7, Bali,...? Dat, indien we de klok 5 jaar zouden terugdraaien, alles peis en vree zou zijn? Dat Hezbollah, Iran en co een ver-van-ons-bed-show zijn? Dat Bush de grootste schurk is van allemaal? Dat, ware het niet voor de Beliëns, Van Balberghes en Filip Dewinters van deze tijd, Vlaanderen het toonbeeld zou zijn van multicultureel samenleven?

Moet alles maar kunnen? Hebben ze bij de VRT geen goeie smaak of moraliteit? Dit is ongezien, ongehoord!

P.S. een link naar de video moet u van mij niet verwachten, ...

Update 22/08/06: ..., maar wel een link naar screwloosechange

Update 24/08/06: in De Morgen (of all places) stelt ene Marc VanOppen (alias stripauteur Marvano - mij onbekend) zich dezelfde vraag: waarom?

Waarom brengt de kwaliteitszender Canvas dit soort achterlijke stemmingmakerij in primetime in een duidingsprogramma dat graag van zichzelf gelooft dat het de maatstaf der dingen is? Wat wilde men hier duiden? De afkeer van al wat zich politiek correct noemt voor de kleine Bush is bekend, maar dit lijkt er toch een beetje over. Niet dat het me overigens nog verwondert.

Ik moest denken aan een uitspraak van, als ik me niet vergis, Harry Truman, die het op een gegeven moment ook verkorven had bij de pers. Hij zei: "Als een van die inktkoelies mij op een dag zou betrappen als ik tijdens mijn ochtendwandeling over de Potomacrivier loop, zou hij een artikel schrijven met als titel 'De president kan niet zwemmen'."

Nog dit: ooit zal er een terroristische aanslag gepleegd worden met een kernwapen. Het kan over dertig jaar gebeuren of overmorgen, maar gebeuren zal het, zo zeker als twee en twee vier is. Zal ik nu ook verdacht zijn als het zover is?

Read more...

Belgische stoverij

Hierna volgt een Nederlandse vertaling van een editoriaal dat op 17 augustus in The Washington Times verscheen. Zoals wel vaker het geval is, staat er geen naam vermeld onder het artikel, omdat het in naam van de hele redactie werd gepubliceerd.

Belgische stoverij (Belgian Beef)

De vrije meningsuiting wordt bedreigd in België. De voorbije vijf maanden werden The Brussels Journal, een conservatieve blog, en zijn redacteur, journalist Paul Belien, valselijk beschuldigd van het publiceren van racistische commentaren. Hierop volgden afkeurende reacties vanwege politici en oproepen tot vervolging. Klachten werden anoniem ingediend bij de waakhond tegen internetracisme van de Belgische regering, hetgeen leidde tot een officieel onderzoek, inclusief bezoeken van de politie aan Beliens woning.

In de nasleep van de racistisch geïnspireerde schietpartijen met twee doden tot gevolg, die in mei jongstleden plaatsvonden, werd The Brussels Journal beschuldigd van het aanzetten tot rassenhaat. Welke artikels hebben de woede van de overheid opgewekt? Het wekt geen verbazing dat het antwoord te zoeken valt in de strenge kijk op de problemen veroorzaakt door grote groepen niet-geassimileerde moslims, en in de aanvallen van Belien op de politieke correcte mentaliteit die het mogelijk maakte dat Europa in zijn huidig moeras is geraakt.

De pogingen om de heer Belien de schuld te geven van raciale spanningen tonen aan hoe onwillig de Belgische overheden zijn in het aanpakken van de echte problemen die gecreëerd werden door groepen niet-geassimileerde moslims - en dan zwijgen we nog over de dreiging van binnenlandse islamitische terreurgroepen, die eerder deze maand de kop opstak in Groot-Brittannië.

De heer Belien bood een waardevol perspectief op de rellen in Parijs en de opgeklopte verontwaardiging over de Mohammed-cartoons, en hij heeft zichzelf geprofileerd als een journalist die bereid is om stof te doen opwaaien met onderwerpen die de traditionele media over het hoofd zien. Een opiniestuk in The Wall Street Journal dat kritiek uitbracht op de Belgische pers omdat zij zweeg over het verzet van de Belgische koning tegen de legalisering van abortus dat pas door beide wetgevende kamers was goedgekeurd, kostte hem zijn baan bij een krant in 1990.

Racisme heeft geen plaats in de broodnodige discussie over het groeiende aantal moslim-immigranten in Europa. Maar evenmin is er plaats voor hypergevoeligheid of politiek gemotiveerde beschuldigingen van racisme - beiden zijn tactieken die het debat smoren voordat het kan beginnen. En voor censuur is geen plaats in een vrije maatschappij.

Op basis van wat wij gezien hebben van de Engelstalige versie van The Brussels Journal, zijn de beschuldigingen van racisme compleet ongegrond. De heer Belien is alleen schuldig aan het krachtig uiten van zijn mening, en in veel gevallen zou het België - en Europa in zijn geheel - deugd doen om het advies van The Brussels Journal aandachtig te lezen in plaats van het te criminaliseren.

The Washington Times, 17 augustus 2006

Read more...

Een boodschap voor de Belgische regering

Hierna volgt een Nederlandse vertaling van een artikel van Stanley Kurtz dat maandag verscheen op de website van National Review, een politiek magazine dat om de twee weken verschijnt in de Verenigde Staten. Naast de links die in het artikel aanwezig waren, heb ik zelf nog enkele bijkomende links ter verduidelijking toegevoegd.

BOODSCHAP AAN DE BELGISCHE REGERING

Een aantal onder ons hier in de Verenigde Staten hebben met groeiende bezorgdheid de berichten gevolgd over hoe de Belgische regering de weblog "The Brussels Journal" lastig valt. Wij beschouwen The Brussels Journal als een onschatbare bron van informatie en opinie over Europese zaken. Wij hoeven het allesbehalve eens te zijn met alles wat in The Brussels Journal verschijnt. Noch zijn wij allemaal traditionele christenen. Niettemin erkennen Amerikanen The Brussels Journal als één van de weinige webgebaseerde bronnen van Europees nieuws en opinie vanuit een conservatief en christelijk standpunt, en we beschouwen het als essentieel dat alle kanten van politieke en culturele kwesties een plaats krijgen in het publieke debat.

Velen van ons zijn bezorgd over het antwoord dat ministerieel adviseur Geert Criel van de Belgische Ambassade in de VS gaf op de vraag van professor Kenneth Anderson, in het bijzonder over de impliciete dreiging dat The Brussels Journal gestraft zou kunnen worden wegens "uitingen van racisme". Wij zijn ons niet bewust van dergelijk racisme bij The Brussels Journal. Tevens geloven wij dat de beste remedie tegen dergelijke uitingen een publieke veroordeling zou zijn, eerder dan een "straf". Bovenal verzetten wij ons tegen het sluiten van deze website en/of tegen het lastigvallen, het intimideren, het beboeten of het opsluiten van zijn uitgever, Paul Belien, en/of ieder van zijn medewerkers.

Wij zijn ook bezorgd door de voorzieningen voor anonieme beschuldigingen, zoals die beschikbaar zijn op uw Cyberhate-website. Wij geloven in het recht van de beschuldigde om geconfronteerd te worden met zijn aanklagers. Als iemand er een zaak van wil maken dat The Brussels Journal een racistische website is, laat hij het dan publiekelijk doen. Laat daarna het publiek oordelen. Wij zijn bereid om uitingen van racisme publiek te veroordelen. Maar we willen ook voor onszelf beslissen of we The Brussels Journal bezoeken, en in welke mate we geloof hechten aan wat we daar lezen.

De Belgische regering moet begrijpen dat een aantal mensen hier in de Verenigde Staten nu nauwgezet het resultaat van deze zaak in de gaten houden. Als de overheid The Brussels Journal blijft lastig vallen, als Paul Belien en/of één van zijn medewerkers op om het even welke wijze zou gestraft worden door de Belgische overheid wegens het publiek uiten van zijn opinies, en bovenal, als The Brussels Journal zou stilgelegd worden, dan moet de regering van België weten dat deze zaak niet eenvoudigweg zal verdwijnen. Integendeel, zij zal een stuk meer op de voorgrond treden, en zij zal zeker de houding van het Amerikaanse volk tegenover de regering van België en tegenover de bevolking van Europa aantasten.

Stanley Kurtz, 14 augustus 2006, 9:45 AM EDT

Read more...

Wat heb je vandaag op school geleerd

Op 19 mei kondigde de Franse gemeenschap een decreet af betreffende de erkenning en verspreiding van schoolboeken, waarin een commissie wordt aangesteld die erover moet waken dat de schoolboeken de principes naleven van gelijkheid en non-discriminatie zoals bepaald in de grondwet, de antiracismewet en de antidiscriminatiewet. Een nieuwe stap in het opleggen van de nieuwe staatsreligie van het antriracisme. Enerzijds wordt de vrijheid van onderwijs opnieuw miskend. Anderzijds valt het weer eens op dat het uiten van politiek incorrecte opinies blijkbaar het zwaarste vergrijp is dat men kan begaan, aangezien de naleving van andere principes en regels van onze rechtsorde blijkbaar niet wordt gecontroleerd en dus veel minder belangrijk wordt geacht.

Bovendien weten we dankzij de recente publieke verklaringen van de Directeur van de Belgische Inquisitie, de Heer Jozef Dewitte, dat enkel discriminatie, haatzaaierij of geweld jegens "minderheden" onder die wetten valt en leden van een meerderheid daardoor dus niet worden beschermd (het wordt dringend tijd dat die man een basiscursus "rechtsstaat" volgt, blijkbaar geen vereiste om die post te mogen bekleden maar eerder een tegenindicatie zoals we ook al bij zijn voorganger hebben gemerkt) (zie ook onze commentaar Vuile wijven ! Vuile democraten ! Vuile hetero's - Een leerling van Marcuse als grootinquisiteur).

Enkele jaren geleden toonde Diane Ravitch in het boek "The Language Police: How Pressure Groups Restrict What Students Learn" aan waar die politieke correctheid van schoolboekencommissies in Amerika toe leidde. Ze toont hoe het voorschrift om zogenaamde stereotypen te vermijden de vervalsing van werkelijkheid en geschiedenis meebracht, hoe het voorschrift om niet te discrimineren een massa woorden uit de schoolboeken verbannen heeft omdat er ergens een minderheid was (of liever: een luidruchtige minderheid binnen die minderheid) die zich gediscrimineerd voelde. Hele teksten worden sekseneutraal gemaakt om niet "sexistisch te zijn" (zo werd in een boek de liedtekst van Bob Dylan "How many roads must a man walk down before you call him a man?" veranderd in "How many roads must an individual walk down before you can call them an adult." Bij ons zal men zeker passages schrappen die het nog normaal vinden dat een kind een vader en een moeder heeft en dat een man een vrouw huwt en omgekeerd. Zoals nu reeds in Engeland gebeurt, zullen alle varkentjes allicht uit de kinderboeken moeten verdwijnen omdat ze moslims beledigen. Die commissie zal overigens niet zoveel werk hebben aan het censureren: alleen la het bestaan ervan zal ervoor zorgen dat auteurs die niet politiek correct schrijven geen uitgever vinden, tenzij na verminking van hun werk.

De amerikaanse ervaring leert dat in handen van dergelijke censoren élke referentie naar iemands geslacht, etniciteit, afstamming, godsdienst, burgerlijke stand, seksuele voorkeur (wat een eufemisme) of fysieke verschijning verdacht wordt. Begin zo maar eens geschiedenis te doceren. Maar in toepassing van de maxime van De Witte weten we ondertussen natuurlijk wel in Vlaanderen dat het perfect toegelaten is te stigmatiseren mits dat gericht is tegen blank (hoezo, zijn Noord-afrikanen niet blank ?), katholiek (zeker als het achterlijke Polen zijn), van een Vlaams-nationale familie (dan is werkelijk alles toegelaten), hetero (haatpropaganda op kosten van de belastingbetaler) e.d.m. Met dit soort wetgeving duurt het niet lang meer voor dat ook in onze schoolboeken gebeurt.

Matthias Storme

Read more...

Letermes (de)liberatie/ion (Politiek Incorrect)

"Vliegt de Blauwvoet, storm op zee!". Ondertussen is die storm al verder landinwaarts getrokken en circuleert nu boven de Westhoek, waar het thans Elio's banvloeken bliksemt en Didiers verwensingen dondert. De wellicht meest beruchte inwoner van de regio Ieper, Vlaams minister-president Yves Leterme (CD&V), heeft het binnen het Belgische machtsbestel wel helemaal verkorven na zijn felle uitspraken donderdag in het Franse dagblad Libération. Amper een dag later stonden de Vlaamse - maar vooral Franstalig-Waalse kranten - bol van de berispingen (komende uit voornamelijk Franstalige hoek) omtrent Letermes woorden. "Beledigend", noemde Waals minister-president Elio Di Rupo (PS) het gewoonweg, hoewel hij er vanuit gaat dat het om een "vertaalfout" of "verkeerd Frans woordgebruik" ging.

Eerste vraag: waarom doet Leterme een interview in een dagblad als Libération? In feite betreft het niet alleen een interview met de Vlaamse minister-president, maar wordt dit interview voorafgegaan door een anderhalve bladzijde tellende inleiding voor de Franse lezer over België, haar geschiedenis, haar institiotionele inrichting en de totstandkoming van het federalisme. Merk op dat deze relatief objectieve inleiding gevolgd wordt door een interview met de Vlaamse minister-president, waarin zeer harde woorden in voor kwamen. Ten tweede kan men zich afvragen waarom Leterme zijn bikkelharde statements in een buitenlandse krant moest doen. Wist hij dat zijn gecontesteerde bevliegingen zouden leiden tot een communautaire rel, en zocht hij daarom toevlucht tot een Frans - en in tegenstelling tot Le Monde en Le Figaro niet zoveel gelezen - dagblad om zijn mening te ventileren, in de hoop dat het verzwolgen zou worden in de Franse mediazee, ver buiten het gezichtsveld van de Belgische newswatcher. Dat opzet is dan alleszins mislukt. En waarom dan juist in Libération? Het blad werd in 1973 opgericht door de marxistische filosoof Jean-Paul Sartre, en is derhalve voorzien van een zeer expliciete linkse signatuur. Zouden de Franse communisten Leterme soms gunstig gezind zijn?

Hoe het ook zij, de Di Rupo's, Durants en Reyndersen hebben gelijk: Letermes uitspraken waren beledigend. Dat de onwil van de Franstaligen (vooral in de faciliteitengemeenten) - ook van de bewindslui en het koningshuis - om Nederlands te spreken berust op een gebrek aan intelligentie ["Mais apparament les francophones ne sont pas en état inttelectuel d'apprendre le néerlandais"], is gewoonweg een groffe belediging aan het adres van Vlaanderens buurvolk. Het is bovendien onjuist: de onwil van de Franstaligen om zich in de Vlaamse faciliteitengemeenten - en de Brusselse rand in het bijzonder - te integreren is helemaal niet te wijten aan een te kleine talenknobbel. Het is eerder het gevolg van een imperialistische geest - onder het verhulde mom van het peronaliteitsprincipe - die nog verre van weggedeemsterd is.

Er zit dus duidelijk een strategie achter deze uitspraak. Ze kan echter in één woord samengevat worden als zijnde populistisch. Is het misschien de bedoeling van Leterme Vlaamsgezinde kiezers die van CD&V (en N-VA) naar het radicale Vlaams Belang zijn overgelopen terug in de christen-democratische stal te krijgen? En was dit harde taalgebruik dan eigenlijk niet meer of niet minder dan een lokaas? En waren de reacties van de Franstalige politici dan wel gemeend? Misschien was het een voorgeprogrammeerd scenario waarbij Leterme door een eensgezind Franstalig front in het defensief werd gedrukt om zo het medeleven - en sympathie - van de radicale Vlaams-nationale kiezer te verkrijgen. Op die manier zou het Vlaams Belang immers verzwakt kunnen worden, iets wat voor iedere Belgische machtspartij - aan weerszijden van de taalgrens - een goede zaak is.

Dit scenario is redelijk reëel. Want in de analyses van de Vlaamse en Waalse krantenkolommen kwamen alleen maar Letermes "harde" uitspraken aan bod in verband met de inwoners van de faciliteitengemeenten, het 'ongeluk' in de geschiedenis dat tot het ontstaan van België heeft geleid, het feit dat alleen het koningshuis, de nationale voetbalploeg en bier Vlamingen en Walen nog bindt en dat België geen specifieke meerwaarde meer biedt. Op die manier wordt de indruk gewekt dat Leterme zich tot het radicale separatisme heeft bekeerd, en misschien zelfs geen Belgische ambities in de Wetstraat meer koestert. Maar de allerlaatste alinea van het interview legt de machiavellistische strategie bloot. Hierin komt de ware Leterme - de ware tsjeef van het CVP-tricolore-establishment - te boven:

LIBERATION: "Zou een onafhankelijk Vlaanderen de huidige politieke realiteit vervangen van een Belgische staat die steeds meer op een lege schelp lijkt?"

LETERME: "Het is waar dat dit maar zeer weinig zou veranderen. Maar ik ben geen principiële separatist: op korte termijn zie ik het voordeel van een onafhankelijk Vlaanderen niet in, zelfs als we het alleen perfect zouden redden. Er zijn nog enkele dingen die we tezamen kunnen doen, zoals de interpersonele solidariteit voor de gepensioneerden en zieken. Tenslotte moet je met twee zijn om te kunnen scheiden, zoals u weet."

[LIBERATION: "Une Flandre indépendante changerait-elle beaucoup la réalité politique actuelle d'une Belgique qui ressemble de plus en plus à une coquille vide?"

LETERME: "Cela changerait très peu de chose, c'est vrai. Mais je ne suis pas séparatiste par principe: je ne vois pas la valeur ajoutée à court terme d'une Flandre indépendante, même si elle pourrait parfaitement se débrouiller seule. Il y a certaines choses que l'on peut encore faire en commun, comme, par exemple, la solidarité interpersonelle pour les retraites et les malades. Et puis, vous savez, pour divorcer, il faut être deux."]

Leterme overtuigd separatist? Bovenstaand citaat wijst er duidelijk op dat dit niet het geval is. Bovendien gaat de minister-president er vanuit dat je met twee moet zijn om te kunnen scheiden. Weet Leterme dan niet dat een tweederde meerderheid in het Vlaams parlement voldoende kan zijn om de Belgische staat haar laatste adem uit te blazen? Het enige wat dit vergt is politieke moed. En wilskracht om niet alleen het parlement, maar ook het Vlaamse volk van de separatistische noodzaak te overtuigen. Die wils- en overtuigingskracht kun je alleen maar opbrengen door de troeven en toekomstkansen van Vlaanderen extra in de verf te zetten. Niet door op een doordeweekse manier in een buitenlandse krant met opgespoten spierballen te rollen en wat losse flodders te schieten.

Tenslotte: is Leterme nog wel geloofwaardig wanneer hij stelt dat zijn partij na de verkiezingen in 2007 pas mee een federale regering wil vormen als er nieuwe bevoegdheidsoverdrachten naar de gewesten zullen plaatsvinden, en dat de vorming van een federale regering ondergeschikt is aan de Vlaamse belangen. Diezelfde soort echo's hebben we ook al enkele jaren terug gehoord in verband met de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Ondertussen zijn we augustus 2006, en Vlaanderen wacht nog steeds vol ongeduld op Letermes "5 minuten politieke moed". Komaan, Yves, vooruit met de... geit!

Read more...

Over de Franstalige cortex (victa placet mihi causa)

De vraag of de Franstaligen van Brussel en Rand intellectueel minderwaardig zijn ­– zoals minister-president Leterme in Libération beweerde ­– is er een die, om het op zijn Brussels te zeggen niet in-een-ik-en-een-gij kan beantwoord worden. Voer voor psychologen.

Puur als amateur wil ik mij hier wel aan een antwoord wagen, maar anderzijds zou ik niet graag in aanvaring komen met de professionals van het Anti-Discriminatieburo. Yves Leterme zelf zag dat gevaar ook, en van zijn eigen moed wellicht wat geschrokken heeft hij rap laten weten dat het maar om te lachen was. Onnodig wat mij betreft, want in het zicht van de verkiezingen had ik hem ook zo begrepen.
Maar over zijn uitspraak zelf nu: zijn inderdaad onze Franstalige medemensen cerebraal minder valide?

– Een kleine excursus van prof.dr.sc.Elio di Rupo (die blijkbaar insinueerde dat Leterme zich in het Frans niet kan uitdrukken, én dat Libération ook journalisten in dienst heeft die een interview in het Nederlands zouden aankunnen): “Comment dire… het iis aan Lienks op de prentsche wej zien de center voor te verstaan of te begreeip die tael, en aan Rex tis proper gezegd voor te spreek hemzelf”.

Voer voor psychologen zoals gezegd, maar helaas: ik vermoed dat hun antwoorden zullen verschillen al naargelang de school waartoe zij behoren. Een behaviorist zal misschien zeggen dat de proefopstelling met de faciliteiten wetenschappelijk gesproken voldoende tijd in beslag heeft genomen, dat veel kredieten ondertussen zijn opgebruikt, en dat na al die jaren er bij de Franstalige onderzoeksobjecten (die hij ter vereenvoudiging zich voorstelt als zwarte dozen met een in- en output) geen significante verschillen worden genoteerd. Zo’n resultaat kan aan veel factoren liggen – slechte proefopstelling, slechte of ontbrekende bedrading binnen in die dozen misschien, maar over dat laatste kan onze behaviorist per definitie niets vertellen want hij houdt zich enkel bezig met in- en outputs. Op zich is dat nuttig, maar laten wij ook eens kijken wat anderen misschien te vertellen hebben.
Ik stel voor dat wij de geit bij de horens vatten en meteen bij Alfred Adler te rade gaan, de middelste van de drie gebroers Freud Adler & Jung, en de man van de orgaanminderwaardigheid. Mogen wij – omdat uit vele cijfers blijkt dat het met de talenkennis van Franstaligen overal, dus niet enkel in België erbarmelijk is gesteld – mogen wij daaruit besluiten dat Franstaligen, gemiddeld welteverstaan, over een erbarmelijk stel hersens beschikken?
Ik meen van niet, al zijn er natuurlijk voorbeelden genoeg die mij tegenspreken. Denken wij nog maar aan Laken, waar de taalbaden zo weinig effect hebben. Een slecht exempel echter zou hier onze arme koningin zijn, die thuis immers Italiaans sprak. Ik denk meer aan haar nazaten. Trouwens die koningin was vroeger heel mooi, en bij haar Blijde Intrede in Gent moesten wij met de jongens van de school defileren aan het Zuidpark, langs de tribune waarop zij gezeteld was, en dat liet ons niet onberoerd maar wij hielden ons gemak, en begonnen niet zoals baron Vastapane schunnige liedjes te zingen in de trant van: “En maane vlieger, mee zaane steert, hij goat omhuuge, ‘t es ’t ziene weerd”.
Nee, orgaanminderwaardigheid is het ook niet.
In Brussel ben je als Nederlandstalige nog gelukkig als je te horen krijgt: Ah, keske c’est difficile le flamand! Ze doen dan net of l’allemand en l’anglais stellen minder een probleem, enkel het Nederlands doet dat. Maar eigenlijk is er maar één taal die zij gemakkelijk vinden, en een andere vertikken zij te leren. Aanpassen of opkrassen is hun devies. In Zwitserland is het Schwytzerdeutsch te moeilijk, in België het Nederlands. In Brussel lijkt zelfs goed Frans hen te moeilijk, zou ik als Nederlandstalige willen opmerken, mais passons: het is niet eenvoudig voor verfranste Vlamingen om de echte Fransen te imiteren.

Het ligt aan de Franse XVIIde en XVIIIde E., periode die Franssprekenden zowat overal ter wereld (maar bv. niet in Canada) met een hopeloos verouderd superioriteitsgevoel heeft opgezadeld. Begrijpelijke nostalgie naar een tijd toen heel Europa nog Frans sprak... van Lissabon tot Moskou. Maar zelfs in de XIXde E. waren zij al lichtelijk belachelijk, zoals de dichter Heinrich Heine hier liefdevol noteert (hij bracht de tweede helft van zijn leven in Parijs door):

Es will mich manchmal bedünken, als seien die Köpfe der Franzosen, eben so wie ihre Kaffeehäuser, inwendig mit lauter Spiegeln versehen, so daß jede Idee, die ihnen in den Kopf gelangt, sich dort unzähligemal reflektiert: eine optische Einrichtung, wodurch sogar die engsten und dürftigsten Köpfe sehr weit und strahlend erscheinen.

Die romantische Schule, Paris 1835

Vaak komt het mij voor als waren de koppen van de Fransen, net als hun café's binnenin louter met spiegels bekleed, zodat elk idee dat hun kop te binnen schiet daar ontelbare malen gereflecteerd wordt: een optische inrichting waardoor zelfs de meest benauwde en schamelste koppen er zeer wijd en stralend voorkomen.

.

Read more...

Domme Franstaligen in de Rand (WillemCoppenolle.be)

In een vandaag verschenen interview met de Franse krant "Libération" laat Vlaams Minister-President Yves Leterme zich laatdunkend uit over de houding van de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel. De Franstaligen "ne sont pas en état intellectuel" om Nederlands te leren, aldus Leterme. Hij voegde daar vanmiddag nog aan toe, dat de huidige situatie in de faciliteitengemeenten in de Rand, mogelijks ook door kwade wil in hoofde van de Franstaligen is ontstaan.

In 1963, kort nadat de taalgrens doorheen belgië werd getrokken, installeerde de wetgever faciliteiten in een aantal gemeenten waar zich taalminderheden bevonden. Dat gaf Duitstalige, Franstalige en Vlaamse minderheden de mogelijkheid om officiële documenten in hun eigen taal te ontvangen, zodat ze zich geleidelijk zouden kunnen aanpassen aan de taal van het (eentalige) gebied waarin hun gemeente zich bevond, of om naar het taalgebied van hun keuze te verhuizen. Hoewel dit wettelijk niet was bepaald, werd aangenomen dat de faciliteiten slechts tijdelijk waren - althans, zo werd het de Vlamingen verteld. Vooral in de Vlaamse Rand rond Brussel werd die tijdelijkheid echter niet in praktijk omgezet. Het beleid creëerde geen enkele stimulans om de Franstaligen tot aanpassing aan te zetten. Tweetaligheid werd de ongeschreven regel in onderwijs, administratie en cultuur in ruime zin.

Eind 2004, meer dan veertig jaar na de installering van de faciliteiten, bevestigde de Raad van State dat de faciliteiten een uitdovend karakter hebben, en dat het beleid aan dat karakter moet worden getoetst.

Intussen zijn de taalminderheden van toen vaak meerderheden geworden. Het Vlaamse karakter heeft in verschillende faciliteitengemeenten plaats gemaakt voor de Franstalige cultuur. Het Vlaamse beleid in de Randgemeenten heeft zwaar gefaald: de Vlaamse rechten werden er met de voeten getreden. De gemeenten zijn vandaag enkel nog Vlaams op papier. En ook de Franstaligen werden er niet beter van: Franstalige inwoners vinden geen job, omdat zij de (officiële) taal van hun gemeente niet machtig zijn.

Het is dan ook ongehoord dat uitgerekend de Vlaamse Minister-President, die namens alle Vlamingen hoort te spreken, de Franstalige burgers aanpakt, en niet het wanbeleid dat gedurende de voorbije decennia in de faciliteitengemeenten (vnl. onder CVP-bewind) werd gevoerd. De conclusie zou eerder moeten zijn geweest dat die beleidsmakers "n'étaient pas en état intellectuel" om de faciliteitengemeenten op fatsoenlijke wijze te besturen, conform hun tijdelijke aard.

De uitspattingen van Leterme zijn populistisch, beledigend en veralgemenend. Het is een houding die ik van de Minister-President niet had verwacht. We zullen, uitgaand van de veronderstelling dat dit slechts een "accident de parcours" was, zijn uitspraken voor een keer met de mantel der liefde bedekken, en hopen dat zijn verkiezingsredes in de komende maanden inhoudelijk iets steviger worden onderbouwd.

Read more...

Racism (Law & Justice)

(Source: star trek inspirational posters)

Read more...

US to opt for permanent tax breaks while reducing public sector?

The US Department of Theasury has come out with a remarkable report. It studies the effects of making the tax breaks permanent, rather than letting them expire in 2010. The result, of course, would be a healthier and growing economy. The surprise is that the report also argues for financing the tax relief by cutting government spending and not by raising taxes elsewhere. Surprising, but logical.

Het Amerikaanse Ministerie van Financien heeft een merkwaardig rapport gepubliceerd. In dit rapport worden de effecten nagegaan van de belastingsverlagingen permament te maken, eerder dan ze te laten uitdoven in 2010. Het verwachte effect is een gezondere en groeiende economie. De verrassing is dat het rapport ook pleit om de belastingsverlagingen niet te financieren met compenserende andere belastingen, maar door de overheidsuitgaven te verminderen.

Elders kan men ook lezen dat de US de Sociale Zekerheid hervormt heeft van een "afhankelijkssysteem" naar een systeem waarbij uitkeringen gekoppeld worden aan werk. Met goede resultaten. Europa zou er goed aan doen niet langer haar eigen problemen die van dezelfde aard zijn te erkennen en gelijkaardige koerswijzigingen door te voeren.


Executive Summary
This Report presents a detailed description of Treasury’s dynamic analysis of the President’s proposal to permanently extend the tax relief provisions enacted in 2001 and 2003 that are currently set to expire at the end of 2010. These enacted provisions include:

• Lower tax rates on ordinary income;
• Lower tax rates on dividends and capital gains;
• A ten-percent individual income tax rate bracket;
• Doubling of the child tax credit; and
• Reducing marriage tax penalties.

The purpose of the report is to provide a more in-depth, transparent understanding of dynamic analysis, while also illustrating the positive contributions the tax relief, together with spending reductions, can be expected to continue to make to the U.S. economy. In addition, the analysis shows the importance of making the tax provisions permanent for the U.S. economy’s long-term economic growth.

Dynamic Analysis
Dynamic analysis goes beyond traditional analysis of tax policy by focusing on the broad economic effects in both the short and long term. Simply, dynamic analysis provides a more comprehensive and complete approach to analyzing tax policy by including its effects on the overall size of the economy and other major macroeconomic variables. The President’s FY 2007 Budget proposes to create a division of dynamic analysis within the Department of Treasury’s Office of Tax Analysis.

The Economic Benefits of Tax Relief
As evidenced by key economic indicators such as increased capital investment and Gross Domestic Product (GDP), and strong job growth, the President’s tax relief played an important role in strengthening the U.S. economy as it was coming out of the recent recession, and in the longer-term by increasing the after-tax rewards to work and saving. Lower tax rates enable workers to keep more of their earnings, which increases work effort and labor force participation. The lower tax rates also enable innovative and risk-taking entrepreneurs to keep more of what they earn, which further encourages their entrepreneurial activity. The lower tax rates on dividends and capital gains lower the cost of equity capital and reduce the tax biases against dividend payment, equity finance, and investment in the corporate sector. All of these policies increase incentives to work, save, and invest by reducing the distorting effects of taxes.
Capital investment and labor productivity will thus be higher, which means higher output and living standards in the long run. Treasury has conducted its dynamic analysis using a model that accounts for the effects of this greater work effort, increase in savings and investment, and improved allocation of resources on the size of the economy. While this model captures many aspects of a modern economy and economic behavior, others are not reflected in the model. For example, the model assumes that resources are fully employed in the economy and that capital is only somewhat mobile internationally. These are areas for future development.

Different Components of Tax Relief Have Different Effects on the Economy
Treasury’s dynamic analysis of the President’s tax relief indicates that making the tax relief permanent can be expected to increase the level of annual output (i.e., national income) ultimately by about 0.7 percent. The analysis also shows separately the effects of the President’s tax relief in three parts reflecting:
1) the lower tax rates on dividends and capital gains;
2) the lower tax rates on ordinary income (i.e., the top four rate brackets); and
3) the 10-percent tax rate bracket, higher child tax credit, and marriage penalty relief. This decomposition reveals that
these tax relief components are likely to have very different effects on future economic activity.
For example, extending just the lower tax rates on dividends and capital gains increases output in the long run by 0.4 percent, but when the lower tax rates for the four top income tax brackets are extended as well, output increases by a total of 1.1 percent in the long run.

Financing Tax Relief – Government Spending Reductions over Increased Tax Rates
The analysis reveals that the long-run effects of these policies depend crucially on whether they are financed by lower spending or higher taxes in the future and are sensitive to assumptions on underlying parameters. The issue of how, or even if, these policies need to be financed remains a source of discussion among economists. The analysis presented here suggests these policies will result in substantially more economic activity if they are financed by a future reduction in government spending than if they are financed by future tax increases. If the tax relief is financed by future tax increases – that is, if the aggregate amount of tax relief is temporary – then it may result in lower output in the long run. For that reason, the Administration has emphasized permanence for the tax relief and spending restraint in its Budgets.
060725_Treasury_Tax_Cuts.pdf full report.

Read more...

Brice analyseert ! (victa placet mihi causa)

Volgens Brice – u weet wel: de kerel die, toen ouders van vermoorde kinderen aandrongen op voorzichtigheid bij voorlopige invrijheidstelling, hen de raad gaf …niet het kind met het badwater weg te gooien (deze vulgariteit kunt u nalezen in De Morgen van 22 mei jl.*) – welnu volgens deze Brice is het tegenwoordig al de schuld van het Belang, meer bepaald van Dewinter, als een ouwe vent zijn buurman doodschiet omwille van een veranda.
Wat moet de paniek groot zijn in de VLD, dat zij iemand met zulke ridicule boodschap het veld insturen. En al stond de arme Brice natuurlijk niet op de eerste rij toen het verstand werd uitgedeeld – een toevalligheid die hem inderdaad geknipt maakt voor zijn rol: het blijft lelijk van Verhofstadt, De Gucht, Dewael & co, om een onnozele hals zulke vertelseltjes in te fluisteren in de hoop dat hij ze zal doorzeggen.
Al moet ik in hùn voordeel weer zeggen dat zij op die manier een bijna verdwenen traditie in stand houden. In vele dorpen zal zij teloor zijn gegaan, maar in mijn buurt, vlakbij de Gentse rosse buurt zie je het nog: een plaatselijke simpele die in ruil voor een vriendelijk woord en enkele povere centjes de commiskes doet voor het personeel dat echt werkt.

* DM: De ouders van vermoorde kinderen klagen ook daders aan die onterecht te vroeg zijn vrijgekomen. "Dat kan gebeuren, vergissingen zijn menselijk. Een vervroegde vrijlating is een berekende gok. Maar ik geloof dat het meer voordelen dan nadelen heeft. Je mag het kind niet met het badwater weggooien."
[En dat die ouders daders zouden hebben aangeklaagd is natuurlijk een onzin die enkel op rekening van de taalvaardigheid van de Morgenjournalist komt. De man bedoelde te zeggen, maar slaagde daar niet in, dat de ouders die vrijlating aanklagen... bon, on fait avec]

Read more...

Tijd voor een radicaal nieuw Sociaal Zekerheidsmodel

Un nouveau Contrat Social?
De laatste gegevens van de RVA liegen er niet om. Een vijfde van de werklozen die van een RVA-uitkering leven heeft nooit echt gewerkt. Het gaat hier voor de helft over schoolverlaters, maar een groot deel ervan is na enkele jaren nog steeds werkloos. Anderzijds zijn er heel wat bij die als alleenstaanden minder krijgen dan het leefloon. Als 1,2 miljoen mensen leven van een RVA uitkering, hoeveel echte armen zijn er dan in dit welvaartsland? Of is dit een paradox? Er is een lange lijst van knelpunt beroepen terwijl de horeca en de bouwsector om werkvolk schreeuwen die de VDAB niet kan invullen.
Het moge duidelijk zijn, het Sociale Zekerheidsmodel faalt elke dag meer en is dringend aan herziening toe. Het systeem is gebouwd op voorbij gestreefde premissen, kost teveel geld en administratie, is hopeloos ingewikkeld en mist haar doel, namelijk de medeburger de kans geven zich door inzet en arbeid in te schakelen in de samenleving en zijn steentje bij te dragen.

Vreemde paradox: werken wordt bestraft
De reden voor de faling wordt dikwijls naïef gelegd bij het feit dat werkloosheidsuitkeringen te hoog zouden zijn. Dit kan in sommige gevallen waar zijn als het systeem misbruikt wordt. Voor veel mensen is het eerder zo dat niet de uitkering te hoog ligt, maar het alternatieve nettoloon veel te laag, omwille van de hoge afhoudingen. Daarenboven, gaan werken kost ook geld zoals kinderopvang, vervoer en kledij. Dit kan al snel 500 euro/maand bedragen terwijl dikwijls het nettoloon maar een paar 100 euro per maand hoger ligt dan de werkloosheidsuitkering. De rationele beslissing om niet te gaan werken is dan ook snel genomen, zeker als een uitkering voor een zeer lange tijd wettelijk in het verschiet ligt. Meer nog, men is dikwijls financieel beter af geen enkele officiële job te gaan zoeken, want daardoor valt men uit de boot voor allerhande speciale arbeidsprogramma's of wordt het officiële (bruto) inkomen te hoog waardoor men niet langer gerechtigd is. Vooral voor zelfstandigen in bijberoep is dit een zwaar dilemma. Het resultaat is dat werken bestraft en ontmoedigd wordt. Niet gaan werken wordt aangemoedigd. Voorwaar een vreemde paradox. Het is des te vreemder omdat onze welvaart alleen door arbeid kan opgebouwd worden. Papieren welvaart bestaat alleen in de statistieken.
Als een systeem te complex geworden is, dan wordt het onbeheersbaar en geeft het allerlei ongewenste neveneffecten. Het Sociale Zekerheidsmodel is in de grond asociaal geworden door discriminatie ten opzichte van de hardwerkende burger maar ook ten opzichte van de steuntrekkers want het ontzegt hen de facto een normale deelname aan de samenleving. Een dergelijk systeem terug op spoor brengen is hopeloos. Er is maar een oplossing en dat is het met de grond gelijk maken en opnieuw beginnen met een eenvoudig en doorzichtig systeem. Doorgeroeste wagens worden ook afgekeurd. Dit nieuwe systeem mag niet langer discrimineren en moet tezelfdertijd wel "sociaal" zijn. Dit laatste is een aangebrande term geworden. Wat we hiermee bedoelen is dat de samenleving er als geheel beter van moet worden. Zonder onderscheid voor alle burgers vandaag en morgen.

Logische opbouw zonder discriminatie
De eerste grote discriminatie is dat niet alle burgers gelijk zijn in het Sociale Zekerheidsmodel. Waarom kunnen ambtenaren nooit werkloos worden, arbeiders en bedienden wel, maar moeten zelfstandigen eerst heel hun vermogen verkopen vooraleer ze op de "solidariteit" mogen beroep doen? Weg ermee: ambtenaren, arbeiders, bedienden, zelfstandigen maar ook inactieven of werklozen zouden in een solidaire samenleving net dezelfde rechten en plichten moeten hebben. Geen misgroeide historische privileges maar enkel een transparant eenheidsstatuut kunnen dit recht zetten.
De tweede grote discriminatie is het te kleine verschil tussen de inkomsten van diegenen die werken en diegenen die niet werken. Werken moet beloond worden en zou minstens het dubbele moeten opbrengen tegenover niet te gaan werken. Dit kan door arbeid niet langer te gaan belasten als een luxeproduct. Halveer, of beter nog, schaf die belasting op arbeid af (die trouwens altijd door de werkgever opgebracht wordt en dus een produktiekost is).
Het moge duidelijk zijn. Als zoals hierboven aangeduid de wettelijke discriminatie tussen de burgers verdwijnt, dan zal door zuiver rationeel gedrag de werkloosheidsval smelten als sneeuw voor de zon, de delocalisatie afgeremd worden en de economie terug echt groeien. De belastingen kunnen sterk dalen en de overheid ingeperkt om de vrijgekomen middelen aan te wenden voor lange termijn investeringen voor solidaire welvaart en welzijn.

Eenvoud en eerlijke solidariteit eerst
Blijft nog de invulling van de Sociale Zekerheid. De vereisten zijn hier: eenvoud, doorzichtigheid, motiverend en solidair. Vermits we het toch stilaan als een maatschappelijke verworvenheid beschouwen, laat ons dan ook de consequenties ervan nemen. Wat als de samenleving nu eens gewoon voor elke burger een vast minimum bedrag zou opzij zetten? Dit bedrag mag niet meer bedragen dan de helft van wat de arbeidsmarkt aan (netto)-loon zou uitkeren en komt vandaag wellicht overeen met het huidige leefloon van ongeveer 625 euro/maand voor een alleenstaande. Let wel, bij zo’n eerstelijnssolidariteit moet het dan ook stoppen want beginnen te prutsen aan de eenvoud ervan is weer het oude systeem in leven roepen. Dit nieuwe systeem kan zeer eenvoudig opgezet worden. Een afhouding voor de premie als men werkt, en een storting op de individuele inkomstenrekening als men het nodig heeft als overbrugging. Het werkt als een kapitalisatieverzekering. Ditzelfde fonds kan ook een eerste lijns-“pensioen” vormen als men stilaan wat minder of helemaal niet meer wil of kan werken. Dit fonds zelf hoeft ook niet exclusief bij de overheid te liggen. Wat competitie voor een goed beheer kan geen kwaad.
Hiermee is een derde discriminatie weggewerkt: namelijk tussen diegenen die nog geacht worden te werken en diegenen die wettelijk niet meer mogen werken want in het nieuwe systeem werkt iedereen wanneer hij wil of het nodig heeft. Pensioenen bestaan dan niet meer in de huidige zin van het woord. Men kan dit individueel inkomensfonds ook ten dele laten gebruiken als waarborg gekoppeld aan bv. leningen om inkomen te verwerven. Denk aan levenslang kunnen bijscholen of een eigen kleine zaak opzetten. Microkrediet werkt om mensen uit de armoede te halen. De terugbetaalcapaciteit en dus het maximale leenbedrag wordt bepaald door een goed beheer van zijn persoonlijk inkomensfonds en de voorafgaande opbouw. Noteer dat dit voorstel ervan uitgaat dat de samenleving aan zijn burgers enkel eerstelijns solidariteit aanbiedt en dat de uitkering geen zakgeld is. Het is in de eerste plaats een kapitalisatiefonds waarvan enkel gebruikt gemaakt wordt als men geen inkomen heeft. Niets belet de burger zijn leven zo in te richten dat door zijn talenten te gebruiken en harder te werken of risiko te nemen hij goed gaat verdienen (wanneer hij dat wil) om dit dan ten dele aan te wenden voor een persoonlijke tweedelijns inkomensfonds. De overheid mag dit aanmoedigen maar niet opleggen.

Pour un nouveau Contrat Social
Men zal nu de vraag stellen hoe dit nieuwe ‘Contrat Social’ gefinancierd kan worden? Het antwoord hierop is door de ontmanteling van de huidige bureaucratische en geldverslindende systemen enerzijds en door de te verwachten economisch groei anderzijds. Ingewikkeldheid kost handenvol veel geld en werkt steeds averechts. De Sociale Zekerheid, de gezondsheidszorg, de pensioenen zijn gekende voorbeelden waar de administratiekosten soms hoger zijn dan de uitkeringen. De inkomstenbelastingen zijn een voorbeeld op zich. De inningskost wordt geraamd op 10% (zo'n 4 miljard euro/jaar) en het is zo complex geworden dat zelfs de specialisten er niet meer aan uit geraken, lotto formulieren ten spijt. Erger is dat door de vele aftrekmogelijkheden de logica zoek is en lagere inkomens zelfs meer belast worden dan hogere inkomens omdat ze eerst moeten verdienen om te kunnen aftrekken. Anderzijds worden door de hoge marginale belastingsvoeten bijkomende inspanningen afgestraft. Nochtans, het kan veel eenvoudiger. Voer een enkelvoudig tarief in (berekend op de cijfers van vandaag volstaat 27%, na een paar jaar 20%) zonder aftrekposten en combineer de vrijstelling met het verzekerd inkomen van de vorige paragraaf door maandelijks af te rekenen. Het geheel is veel “progressiever” dan het huidige systeem. Als men consequent de administratieve mallemolen van de overheidssector en haar aanhangsels afbouwt (en in een groeiende economie zullen die mensen niet snel zonder werk vallen), dan zal men ook de indirecte belastingen niet moeten laten stijgen om de deficieten aan te vullen.

Sociale werking eerst
Dit betekent ook dat de hoofdtaak van de sociale werking terug op het voorplan kan komen. Langdurige werklozen kunnen in het huidige systeem alleen door dwang of met behulp van nepjobs en nepstatuten tijdelijk uit de werkloosheidsval gehaald worden terwijl de toegevoegde economische waarde van dit soort jobs betwistbaar is. Sociale werking moet de echte sukkelaars helpen want die hebben dikwijls een persoonlijke probleem situatie. Daar is geen administratie voor nodig maar menselijke warmte, begeleiding en wellicht scholing.
De lokale gemeenschap is dikwijls beter geplaatst om die sociale begeleiding te leveren terwijl de rol van de overheid kan beperkt kan blijven tot die van toezichthouder..
Vandaag is dit niet haalbaar omdat het een kwart van de beroepsbevolking betreft. Misschien lukt dat wel als het gros ervan terug aan het werk is. Daarom wordt het hoog tijd om voor een echt solidair systeem te kiezen, ook al zal men eerst wakker moeten schrikken van de radicale veranderingen die nodig zijn. Voor een gordiaanse knoop is er maar een oplossing: doorhakken in één enkele slag.

Eric Verhulst,
Voorzitter www.WorkForAll.org
Een onafhankelijke socio-economische denktank

Read more...

Undercover (De andere kijk)

Enkele weken geleden was het Lieven Decauter, mede-oprichter van het Brussels Tribunaal "dat als uiteindelijke doel heeft een moreel oordeel te vellen over de Verenigde Staten in het licht van de Irakoorlog en het Project for the New American Century", die de cover van zijn beroep, zijnde "docent filosofie aan het RITS en de KUL", gebruikte om zijn vrijetijdsbezigheid, zijnde in o.m. De Standaard tirades afsteken tegen Israël en de Verenigde Staten, enige serieux te geven.

Vandaag haalde ene Peter Vanhoutte een gelijkaardige stunt uit.Zijn opiniestuk in De Standaard kwam erop neer dat als we de VS laten doen, we worden meegesleurd in een nieuwe groote oorlog. Op het einde schreef hij iets in de zin van: "de kerkhoven in Normandië liggen vol met jongeren van verschillende nationaliteiten omdat technocraten geweld als oplossing zagen". Laat het mij zo stellen: zo had ik, bezoeker geweest zijnde van de kerkhoven van Colleville-sur-mer (VS), Bayeux (G-B) en La Cambe (Dui), de strijd tegen Nazi-Duitsland nog nooit bekeken.

Vanhoutte, die zijn stuk ondertekende in de hoedanigheid van senior policy adviser bij de OVSE in (ocharme) Kosovo, is ex-volksvertegenwoordiger voor Agalev (zijn huidige job bij de OVSE lijkt wel een troostprijs) en is betrokken geweest bij bomspottings in Kleine Brogel en bij "protest" tegen Amerikaanse militaire transporten via België naar Irak.

Vinden jullie nu ook niet dat Decauter en Vanhoutte hun lezers eigenlijk bedriegen door hun stukken onder hun officiële hoedanigheid te ondertekenen, i.p.v. met

Lieven Decauter
Mede-oprichter van het Brussels Tribunaal "dat als uiteindelijke doel heeft een moreel oordeel te vellen over de Verenigde Staten in het licht van de Irakoorlog en het Project for the New American Century"

of met

Peter Vanhoutte
Ex-volksvertegenwoordiger voor Agalev, bomspotter

???

Misschien doen ze het wel omdat ze diep vanbinnen wel beseffen dat, als ze dat wel gedaan hadden, nog minder mensen hen serieus zouden nemen. Ondertussen vraag ik me af hoe dergelijke mensen aan de universiteit les kunnen geven of naar het buitenland op officiële missie kunnen worden gestuurd.

Read more...