Israëlische klacht tegen Noorse cartoon (Hoegin)

De Israëlische ambassadeur in Noorwegen, Miryam Shomrat, heeft bij PFU een klacht ingediend tegen de cartoon van Dagbladet over Ehud Olmert. Verder verklaarde ze «ontgoocheld» te zijn over het uitblijven van een officiële reactie van de Noorse regering op de overval op een jood een tijdje geleden, terwijl de bisschop van Oslo de regering oproept de feiten alsnog te veroordelen.

PFU (Pressens Faglige Utvalg) is het orgaan waar men in Noorwegen klachten kan indienen tegen krantenartikels. De Israëlische ambassadeur heeft nu bij dat orgaan een klacht ingediend tegen de cartoon die in Dagbladet verscheen omdat die Israëls houding tegenover de Palestijnen vergelijkt met de uitroeiing van de joden onder de Tweede Wereldoorlog. Volgens haar getuigt de cartoon van een totale onwetendheid over de holocaust, en dat vindt zij absoluut onaanvaardbaar. De verantwoordelijke uitgever van de krant, Lars Helle, is er echter nogal gerust in, en meent dat de cartoon met ruime marge binnen de vrijheid van meningsuiting valt.

Deze zaak heeft zekere gelijkenissen met de Mohammed-cartoons uit Denemarken, maar anderzijds zijn er toch wel enkele zeer opvallende verschillen. Zo heeft de Israëlische ambassadeur dus een klacht ingediend bij PFU, en volgt daarmee de correcte weg om een klacht in te dienen tegen een krantenartikel. Zij heeft geen ingrijpen van de Noorse regering gevraagd, noch een onderhoud geëist met de Eerste Minister. Lars Helle en Finn Graff kunnen ondertussen van het warme zomerweer genieten, zonder te moeten vrezen voor hun leven of hun veiligheid, of die van hun familie. Verder is het weinig waarschijnlijk dat er binnenkort Noorse ambassades belegerd of in brand gestoken worden omwille van de cartoon. Daardoor zit alvast ik met het onweerlegbare vermoeden dat de Israëlische ambassadeur een weliswaar beledigd maar verder beschaafd mens is. Dat neemt niet weg dat ze volgens mij ongelijk heeft met haar klacht bij PFU: wat men ook vindt van die cartoon, het zou maar al te gek zijn als iedere cartoonist voortaan eerst contact moet opnemen met alle betrokken ambassades en de goedkeuring moet vragen wanneer hij een cartoon wil maken over een internationale gebeurtenis. Bovendien doet de Israëlische ambassadeur Finn Graff meer eer aan dan nodig wanneer men terugdenkt aan zijn uitspraken van amper een half jaar geleden over precies die Mohammed-cartoons.

Maar verder schreef de Israëlische ambassadeur in een internetgesprek met de lezers van de Noorse krant Vårt Land dat ze «ontgoocheld» was over het uitblijven van reactie bij de Noorse regering op de overval op een jood een tijdje geleden. De regering heeft immers wel al meerdere malen afstand genomen van de militaire acties van Israël in Libanon. In het internetgesprek kreeg de ambassadeur veel steun van de lezers van Vårt Land, en daar was zij ook dankbaar voor. Een paar dagen later sloot Ole Christian Kvarme, de (conservatieve) lutherse bisschop van Oslo, zich bij haar aan. Hij is eveneens ontgoocheld over de officiële onverschilligheid tegenover de overval in kwestie, en meent dat de oproep van de Israëlische ambassadeur overbodig zou moeten zijn. Volgens hem was de overval een anti-semitische daad en totaal onaanvaardbaar.

Ook de christen-democraat Ingebrigt S. Sørfonn (Krf), voorzitter van de vereniging «Vrienden van Israël» in het Noorse parlement Stortinget vindt dat de Noorse regering moet reageren. Concreet roept hij de regering op contact op te nemen met vertegenwoordigers van joodse verenigingen om de situatie te bespreken. In eenzelfde reactie wijst hij ook op de verantwoordelijkheid van de media en de politieke partijen die de laatste maanden en jaren opgeroepen hebben tot een boycot van Israël, en noemt daarbij de afdelingen van de Socialistische Partij van Links (SV) in Zuid-Trøndelag en Bergen bij name. De voorzitter van SV in Hordaland, Jørgen Melve, vindt dan weer van zijn kant dat Sørfonn onzin verkoopt wanneer hij anti-semitisme en de houding tegenover de staat Israël in één zaak probeert te mengen.

Morten Høglund van de Vooruitgangspartij (Frp), tevens lid van «Vrienden van Israël» heeft ook kritiek op de houding SV en de Arbeiderspartij (Ap). Hij verwijt de twee partijen met twee tongen te spreken, één op nationaal vlak in de regering en één op lokaal vlak in de provinciebesturen, wat bijdraagt tot nogal wat verwarring over wat nu eigenlijk het werkelijke standpunt is van de twee partijen. Bovendien verwijt hij hen eenzijdigheid door wel op te roepen tot een boycot van Israël, maar niet Syrië en Iran.