Christen-democraten incontournable in de Kamer? (Hoegin)

De laatste tijd is de vraag of Yves Leterme aan de federale verkiezingen zou moeten (of mogen) meedoen een paar keer opgedoken. Achtergrond voor die vraag is de populariteit van de Vlaamse Minister-President in de populariteits-polls, en de hoge scores van de CD&V in de peilingen. De vraag of hij ook kans maakt federaal Eerste Minister te worden hangt echter niet alleen af van het resultaat van zijn partij, maar ook van wat er aan de andere zijde van de taalgrens gebeurt, en hoe dit zich allemaal vertaalt in zetels in de Kamer. Op dit ogenblik lijkt het erop dat de christen-democraten zo goed als incontournable geworden zijn en de CD&V de grootste partij in elke mogelijke coalitie – de kansen voor Yves Leterme zien er met andere woorden goed uit.

Wat volgt is dezelfde oefening als drie maanden geleden, maar dan op basis van de laatste opiniepeilingen. Ook bij deze prognoses gelden dezelfde waarschuwingen als de vorige keer, maar aangezien de resultaten ook met die van de vorige keer vergeleken kunnen worden, wordt het duidelijk hoe gevoelig de prognoses zijn voor schommelingen in de peilingen. Verschil met verleden keer is wel dat er voor de Franstalige partijen twee simulaties werden gemaakt, en dat niet alleen de resultaten van de laatste peiling van La Libre Belgique, maar ook die van Le Soir/RTBf verwerkt werden.

Vlaamse partijen

Wat de simulatie op basis van de gemiddelden betreft, valt onmiddellijk het verlies van de VLD op. Die partij heeft de afgelopen drie maanden in de peilingen meer dan één procent verloren, en door het spel van de zetelverdelingen over de kieskringen heeft dit deze keer voor die partij nogal grote gevolgen. Ander opvallend feit: verleden keer was het Vlaams Belang groter dan CD&V, terwijl CD&V deze keer op gelijke hoogte komt. Dit laatste natuurlijk onder voorbehoud wat betreft de interne verdeling van de zetels tussen CD&V en N-VA.

De resultaten van de simulatie op basis van De Stemmenkampioen tonen geen verschil vergeleken met verleden keer, op die ene zetel die van CD&V naar Vlaams Belang verschuift na. Groen! haalt in deze simulatie alleen in Antwerpen en Oost-Vlaanderen een zetel, en blijft in West-Vlaanderen strijden voor een eerste zetel. Verleden keer had de partij ook uitzicht op een tweede zetel in Antwerpen, maar in die kieskring kijkt nu het Vlaams Belang uit op een tiende zetel. De vraag is natuurlijk wel of die partij in de Antwerpse kieskring nog even sterk vooruit zal gaan als in de rest van het land, iets waar deze simulatie geen rekening mee kan houden.

Tot slot nog een simulatie gebaseerd op de «bijgestelde gemiddelden», waarin het Vlaams Belang nu een zetel groter wordt dan het Vlaams Kartel van CD&V en N-VA samen. In deze simulatie is het Vlaams Belang trouwens met ruime voorsprong de grootste partij in de federale Kamer, bijna een kwart groter dan de PS.

Franstalige partijen
Zoals reeds vermeld werden deze keer niet alleen de resultaten van de laatste peiling van La Libre Belgique gebruikt, maar ook die van de peiling van Le Soir/RTBf. De resultaten zijn daarom niet helemaal vergelijkbaar met verleden keer, maar toch zijn er weinig veranderingen te melden. Niet helemaal onverwacht gaat de PS een beetje achteruit.

Voor de volledigheid werd er ook een simulatie opgesteld op basis van «bijgestelde gemiddelden» voor de Franstalige partijen. Vergeleken met die op basis van de gewone gemiddelden valt op dat de MR enkele zetels verliest aan Ecolo, en één aan het FN. In deze simulatie haalt het FNmaar liefst drie zetels in Henegouwen. De vierde zetel van die partij komt uit de provincie Luik. Bovendien kan de partij nog een zetel halen in de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde als ze er de kiesdrempel weet te halen.

Coalities
Kijken we tot slot naar de globale situatie in de Kamer voor de drie simulaties, dan valt op dat deze keer paars nergens meer een meerderheid haalt. Ook een paars-groene coalitie heeft de laatste maanden wat terrein verloren. Een tripartite daarentegen blijft over een ruime tweederde meerderheid beschikken. De drie andere coalities, rooms-rood, rooms-rood-groen en rooms-blauw blijven op hetzelfde niveau vergeleken met de vorige keer.

Welke partij wordt de grootste? Net zoals verleden keer wint het Vlaams Belang die competitie, maar CD&V komt wel op gelijke hoogte voor de simulatie op basis van de gemiddelden. In die simulatie wordt CD&V deze keer ook groter dan de PS. Indien Elio di Rupo de post van Eerste Minister wil opeisen in een tripartite, zal hij dat moeten doen op basis van de grootte van de politieke families, niet de partijen. Hij zal dan wel nauwkeurig moeten definiëren wat een politieke familie vandaag nog is: hoort N-VA bij de christen-democratische familie, en zo neen, hoort SPIRIT dan wel bij de socialistische familie?

Het belangrijkste resultaat van deze prognose is waarschijnlijk dat de paarse meerderheid definitief gebroken lijkt: zelfs in de meest paars-vriendelijke simulatie hebben de huidige meerderheidspartijen een zetel te kort in de Kamer. Tenzij Groen! en Ecolo zich geroepen voelen om de paarse partijen nog eens uit de nood te helpen, betekent dit dat in de volgende federale regering opnieuw christen-democraten zitting zullen hebben.

Read more...

Israëlische klacht tegen Noorse cartoon (Hoegin)

De Israëlische ambassadeur in Noorwegen, Miryam Shomrat, heeft bij PFU een klacht ingediend tegen de cartoon van Dagbladet over Ehud Olmert. Verder verklaarde ze «ontgoocheld» te zijn over het uitblijven van een officiële reactie van de Noorse regering op de overval op een jood een tijdje geleden, terwijl de bisschop van Oslo de regering oproept de feiten alsnog te veroordelen.

PFU (Pressens Faglige Utvalg) is het orgaan waar men in Noorwegen klachten kan indienen tegen krantenartikels. De Israëlische ambassadeur heeft nu bij dat orgaan een klacht ingediend tegen de cartoon die in Dagbladet verscheen omdat die Israëls houding tegenover de Palestijnen vergelijkt met de uitroeiing van de joden onder de Tweede Wereldoorlog. Volgens haar getuigt de cartoon van een totale onwetendheid over de holocaust, en dat vindt zij absoluut onaanvaardbaar. De verantwoordelijke uitgever van de krant, Lars Helle, is er echter nogal gerust in, en meent dat de cartoon met ruime marge binnen de vrijheid van meningsuiting valt.

Deze zaak heeft zekere gelijkenissen met de Mohammed-cartoons uit Denemarken, maar anderzijds zijn er toch wel enkele zeer opvallende verschillen. Zo heeft de Israëlische ambassadeur dus een klacht ingediend bij PFU, en volgt daarmee de correcte weg om een klacht in te dienen tegen een krantenartikel. Zij heeft geen ingrijpen van de Noorse regering gevraagd, noch een onderhoud geëist met de Eerste Minister. Lars Helle en Finn Graff kunnen ondertussen van het warme zomerweer genieten, zonder te moeten vrezen voor hun leven of hun veiligheid, of die van hun familie. Verder is het weinig waarschijnlijk dat er binnenkort Noorse ambassades belegerd of in brand gestoken worden omwille van de cartoon. Daardoor zit alvast ik met het onweerlegbare vermoeden dat de Israëlische ambassadeur een weliswaar beledigd maar verder beschaafd mens is. Dat neemt niet weg dat ze volgens mij ongelijk heeft met haar klacht bij PFU: wat men ook vindt van die cartoon, het zou maar al te gek zijn als iedere cartoonist voortaan eerst contact moet opnemen met alle betrokken ambassades en de goedkeuring moet vragen wanneer hij een cartoon wil maken over een internationale gebeurtenis. Bovendien doet de Israëlische ambassadeur Finn Graff meer eer aan dan nodig wanneer men terugdenkt aan zijn uitspraken van amper een half jaar geleden over precies die Mohammed-cartoons.

Maar verder schreef de Israëlische ambassadeur in een internetgesprek met de lezers van de Noorse krant Vårt Land dat ze «ontgoocheld» was over het uitblijven van reactie bij de Noorse regering op de overval op een jood een tijdje geleden. De regering heeft immers wel al meerdere malen afstand genomen van de militaire acties van Israël in Libanon. In het internetgesprek kreeg de ambassadeur veel steun van de lezers van Vårt Land, en daar was zij ook dankbaar voor. Een paar dagen later sloot Ole Christian Kvarme, de (conservatieve) lutherse bisschop van Oslo, zich bij haar aan. Hij is eveneens ontgoocheld over de officiële onverschilligheid tegenover de overval in kwestie, en meent dat de oproep van de Israëlische ambassadeur overbodig zou moeten zijn. Volgens hem was de overval een anti-semitische daad en totaal onaanvaardbaar.

Ook de christen-democraat Ingebrigt S. Sørfonn (Krf), voorzitter van de vereniging «Vrienden van Israël» in het Noorse parlement Stortinget vindt dat de Noorse regering moet reageren. Concreet roept hij de regering op contact op te nemen met vertegenwoordigers van joodse verenigingen om de situatie te bespreken. In eenzelfde reactie wijst hij ook op de verantwoordelijkheid van de media en de politieke partijen die de laatste maanden en jaren opgeroepen hebben tot een boycot van Israël, en noemt daarbij de afdelingen van de Socialistische Partij van Links (SV) in Zuid-Trøndelag en Bergen bij name. De voorzitter van SV in Hordaland, Jørgen Melve, vindt dan weer van zijn kant dat Sørfonn onzin verkoopt wanneer hij anti-semitisme en de houding tegenover de staat Israël in één zaak probeert te mengen.

Morten Høglund van de Vooruitgangspartij (Frp), tevens lid van «Vrienden van Israël» heeft ook kritiek op de houding SV en de Arbeiderspartij (Ap). Hij verwijt de twee partijen met twee tongen te spreken, één op nationaal vlak in de regering en één op lokaal vlak in de provinciebesturen, wat bijdraagt tot nogal wat verwarring over wat nu eigenlijk het werkelijke standpunt is van de twee partijen. Bovendien verwijt hij hen eenzijdigheid door wel op te roepen tot een boycot van Israël, maar niet Syrië en Iran.

Read more...

What Bloggers Want From Mainstream Media (Law & Justice)

Bloggers again? What do they want this time? Great cartoon!

Read more...

France leading the way? (Brigant)

Le Monde seems to be calling it The Chirac Plan...le plan Chirac pour sortir de la crise.
"Pour la France, l'OTAN n'a pas vocation à mettre sur pied une telle force. Pour des raisons techniques, mais aussi pour des raisons politiques, l'OTAN n'est pas faite pour ce genre d'intervention. L'OTAN est perçue, qu'on le veuille ou non, comme le bras armé de l'Occident dans ces régions, et, par conséquent, en termes d'image, l'OTAN n'a pas vocation à cela." page 1.

So no NATO force because that could upset the Arabs and make them clear that NATO is the West's Army. G, I thought NATO was a defense alliance with offensive capacity...sounds like a military force, no?

How does Chirac view France's place in a multinational force..page 2.
"Je crois comprendre qu'au fond les Etats-Unis, à défaut d'une solution plus efficace, plus rapide ou meilleure, ne verraient que des avantages, ou pas d'autre solution que l'intervention de l'OTAN, c'est-à-dire, en clair, de la Force de réaction de l'OTAN (NRF) qui serait commandée par l'état-major du corps européen composé de l'Allemagne, la France, la Belgique et l'Espagne."

As Chirac understood it..the US would want to send the NATO Reaction Force (NRF) with a European command composed by Germany;France;Belgium and Spain. I have to note that the Belgian Minister of Defense was 'reviewing' possible participation.
Is France prepared to lead the way? Certainly, but first must come a ceasefire, then a political engagement and then an enforcement force.

Page 3 is interesting as well...Chirac doesn't really answer to a question regarding a possible forced regime change in Syria.

The Saudi King wants a ceasefire, blames Hezbollah for this escalation. The Saud king does issue a warning, a rather threatening one."Saudi Arabia warns everybody that if the peace option fails because of Israeli arrogance, there will be no other option but war,” state-owned media quoted the king as saying.".
Thanks Abdullah for warning of war risk. They also refer to a 2002 peace initiative accepted at an Arab Summit. Officially Saudi's urge for a ceasefire, according to main stream media.
Guess who's been buying a lot of gear lately, a lot of it...but they wont get it fast enough.

Read more...

Moet Leterme deelnemen aan de federale verkiezingen? (Hoegin)

Naar aanleiding van mijn artikel over het (on)eerbare voorstel van Bert Anciaux kreeg ik de vraag voor de voeten geworpen wat ik zelf dacht over een eventuele deelname van Yves Leterme aan de federale verkiezingen van 2007. Het consequent Vlaamse antwoord is, zonder twijfel, neen. Het pragmatisch Vlaamse antwoord moet echter ja zijn.

Ik begin met het consequent (of radicaal) Vlaams antwoord, omdat dat de kortste uitleg nodig heeft. Neen dus, Yves Leterme hoeft helemaal niet mee te doen aan de federale verkiezingen: Hij moet gewoon de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen in het Vlaams Parlement waar CD&V, N-VA en Vlaams Belang over een meerderheid beschikken, en niet in 2007 maar in 2006, en daarmee is de kous dan af. Als er geen federale verkiezingen zijn omdat er geen federale staat is, kán Yves Leterme daar zelfs niet aan meedoen. Het probleem met dat antwoord is echter dat je er in de werkelijke wereld geen stap mee vooruitkomt. De CD&V en Yves Leterme zijn op dit ogenblik mentaal nog heel ver verwijderd van enige vorm van separatisme, wat Laurette Onkelinx ook moge beweren, en dat blijkt bijvoorbeeld alleen al uit het feit dat Yves Leterme eruit floepte dat de functie van federaal premier hem «niet afschrikt». Dit impliceert immers dat hij de post van federaal premier hoger inschat dan die van Minister-President van Vlaanderen, want niemand laat zich afschrikken door een lagere baan.

Waarom is het pragmatisch Vlaamse antwoord ja? En, om er zelfs een schepje bovenop te doen, waarom geeft iemand die toch van plan is voor CD&V of N-VA te stemmen best ook een voorkeurstem aan Yves Leterme? (Let op: dit is geen stemadvies voor de partijen CD&V of N-VA, maar wel een bijkomend stemadvies voor de kandidaat Yves Leterme voor wie toch al voor CD&V of N-VA stemt, zie ook verder.) De reden hiervoor is dat het mijns inziens in het belang van Vlaanderen is dat de CD&V en haar kandidaat voor de post van federale Eerste Minister best zo sterk mogelijk staan tegenover de PS en Elio di Rupo, en om dit te bereiken is Yves Leterme op dit ogenblik de beste kandidaat. Ik verklaar mij nader.

Een eerste punt is dat de paarse meerderheid gebroken moet worden. Naargelang hoe de dubbeltjes rollen in de verscheidene kieskringen kan het gebeuren dat de paarse partijen ook na de federale verkiezingen in Kamer en Senaat nog een meerderheid overhouden, zij het een krappe. Ik denk niet dat het een realistische scenario zou zijn om de huidige paarse coalitie verder te zetten, overigens zonder communautaire ronde dan, maar het is beter dat die mogelijkheid ook wiskundig uitgesloten wordt. Een verderzetting van de huidige paarse coalitie, waarin de PS dan nog eens afgetekend de grootste partij zou zijn en met ofwel Elio di Rupo als Eerste Minister, ofwel Guy Verhofstadt als zijn stroman, lijkt me niet bepaald iets om naar uit te kijken.

Een tweede punt is dat het in het belang van Vlaanderen is dat als CD&V en N-VA toetreden tot een federale regering, hun gewicht in die regering zo groot mogelijk is. Meer zelfs, de CD&V maakt met een sterke uitslag in Vlaanderen een reële kans groter te worden dan de PS, zeker als het Front National voldoende stemmen van de PS weg snoept. In dat geval is het niet Elio di Rupo die Eerste Minister wordt, maar wel de kandidaat van de CD&V, Yves Leterme dus. Bovendien is het dan van belang dat de kandidaat van de CD&V, nogmaals Yves Leterme dus, een betere score haalt dan de huidige Eerste Minister, Guy Verhofstadt, om ook de kansen van de laatste helemaal te breken.

En een derde puntje is dat absoluut vermeden moet worden dat Elio di Rupo Eerste Minister zou worden. Dit misschien niet eens zozeer omwille van het risico dat hij een bijzonder Vlaams-onvriendelijk beleid zou kunnen en durven voeren, want dat zou zich uiteindelijk toch alleen maar tegen hem keren, maar wel omwille van de internationale schade die hij België zou berokkenen, en die zal ook Vlaanderen treffen, indien dat sujet federaal Premier zou mogen worden. Wat moet dat bijvoorbeeld worden met dat heerschap in Europese vergaderingen of op andere topontmoetingen?

Hoe dan ook, indien de strategie er een is om de CD&V aan een maximale overwinning te helpen, dan zie ik geen alternatieven voor Yves Leterme als de kandidaat van die partij voor de post van Eerste Minister. Op dit ogenblik, en daarin geef ik de politieke commentatoren van De Standaard gelijk, heeft de CD&V inderdaad een personeelsprobleem. Overigens heeft de CD&V, indien ze in haar opzet slaagt in de federale regering te komen met Yves Leterme aan het hoofd ervan, een ander probleem, want wie zal Yves Leterme opvolgen als Minister-President van de Vlaamse Regering? Inge Vervotte? Of misschien Jo Vandeurzen? En wie vervangt hen dan? Het enige alternatief dat ik voor Yves Leterme zie is… Jean-Luc Dehaene terugroepen, maar die moet dan ten eerste dat willen doen, en ten tweede geduld worden door Yves Leterme. Voorlopige conclusie: Yves Leterme moet deelnemen aan de federale verkiezingen van 2007 als de kandidaat van de CD&V.

Er bestaat natuurlijk nog een andere strategie, één waarbij Yves Leterme niet deelneemt aan de verkiezingen van 2007 opdat CD&V en N-VA niet zo'n grote overwinning zouden halen. Die strategie splitst zich uit in twee scenario's: het reeds hierboven aangehaalde scenario waarbij de paarse coalitie de verkiezingen overleeft, of een scenario waarin CD&V en N-VA wel toetreden tot een federale regering, maar waarbij de PS groter wordt dan CD&V en de federale Eerste Minister levert, Elio di Rupo dus.

Wat het laatste scenario betreft: met een zwakke CD&V vrees ik niet alleen voor het beleid van die regering, maar bovendien voor de communautaire onderhandelingen. Wie een verrottingsstrategie voorstaat ziet daar misschien enig voordeel in, maar moet wel beseffen dat Vlaamse onafhankelijkheid dan ongetwijfeld uitgesteld zal moeten worden minstens tot de federale verkiezingen van 2011. Ik denk niet dat een zwakke CD&V in de federale regering na de regionale verkiezingen van 2009 de onafhankelijkheid zal willen uitroepen in het Vlaamse Parlement. Zwakke partijen, die onvoldoende zelfvertrouwen hebben, doen zoiets niet.

Het eerste scenario dan weer, een voortzetting van de paarse coalitie, lijkt me moeilijk haalbaar, maar als ze werkelijkheid zou worden, zou ze ook moeten passen in een verrottingsstrategie. Er komt dan geen communautaire ronde (tenzij men bij de CD&V serieus van lotje getikt zou zijn en de paarse coalitie alleen voor een communautaire ronde aan een tweederde meerderheid zou willen helpen), en de arrogantie van de PS zal zo mogelijk nog groter zijn dan ze vandaag al is met de ministers Onkelinx, Flahaut en Demotte. De stelling moet dan zijn dat de CD&V al in 2007 de Vlaamse onafhankelijkheid zou uitroepen in het Vlaams Parlement uit frustratie en in het besef dat ze federaal niet meer aan de bak zou kunnen komen vóór 2011. Wat echter tegen die stelling spreekt is dat diezelfde partij dan net een slechte verkiezingsscore zou gehaald hebben. De alternatieve stelling zou dan moeten zijn dat een voortgezette paarse regering bij de regionale verkiezingen in 2009 een republikeinse meerderheid in het Vlaamse Parlement zou moeten opleveren, maar ook hier pleit het slechte resultaat van de CD&V in 2007 eerder tegen. Het is dan maar de vraag of CD&V en N-VA in dit geval voldoende kunnen radicaliseren om in 2009 de federale constructie te willen opblazen.

Ik denk dat de betere strategie eruit bestaat dat CD&V en N-VA een goed resultaat halen, en zo sterk mogelijk staan in de tripartite die in 2007 gevormd zal worden. Met als gratis onderhandlingstip aan CD&V en N-VA: het dreigement in het Vlaams Parlement eenzijdig de onafhankelijkheid uit te roepen als men hen niet in een tripartite wil opnemen. Dat dreigement kan echter alleen werken als ook het Vlaams Belang een goede score haalt – daarom dat dit artikel niet gezien mag worden als een pleidooi om voor CD&V en N-VA te stemmen als men dat a priori niet van plan was. Het vervolg van het verhaal is dan dat België ofwel in de federale Kamer en Senaat zal barsten wanneer de tripartite uit mekaar spat vanwege de tegenstellingen tussen de CD&V en de PS, ofwel in het Vlaams Parlement in 2009 wanneer de frustratie over de toegeeflijkheid van de CD&V tegenover de Franstaligen zich zal laten voelen in de regionale verkiezingsuitslag. Die frustratie zal groter zijn naarmate de CD&V ook in een sterkere positie uit de verkiezingen van 2007 kwam, en in dat geval denk ik in 2009 aan het Oostenrijkse scenario van 1999/2000, toen de regering-Schüssel I aan de macht kwam na een verlies voor de ÖVP en sterke winst voor de FPÖ, in het Vlaams Parlement. In dat geval is de radicalisatie niet opgetreden binnen de partij, maar bij het kiespubliek.

Besluit: het lijkt me in het belang van Vlaanderen te zijn dat CD&V een zo goed mogelijk resultaat haalt in de federale verkiezingen van 2007, waardoor ze kan toetreden tot een federale regering die een tripartite zal zijn (weliswaar een tripartite met een stuk of tien partijen), en er de Eerste Minister voor kan leveren. En op dit ogenblik lijkt het erop dat de kansen van de CD&V groter zijn mét Yves Leterme in de federale verkiezingsstrijd dan zonder.

Tot slot nog dit: wat met de belofte van Yves Leterme uit 2004 dat hij de rit volledig ging uitzitten? Voor wie die vraag stelt, de volgende tegenvraag, kwestie van hoofdzaken van bijzaken te kunnen onderscheiden: welke belofte is feitelijk belangrijker: die over zijn mandaat, of die over de regeringsvorming zonder splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? Meer woorden hoeven daar hopelijk niet aan vuilgemaakt te worden…

Read more...

Towards an international force for Southern Lebanon? (Brigant)

Israeli Defense Minister Amir Peretz has stated that Israel would accept an international force operating in Souther Lebanon under NATO command to dismantle Hezbollah and establish control over the region for Lebanese forces. Such a force needs to be assembled and transported to the region which will take some time (ESISC).

Meanwhile the 'world' is calling for a ceasefire, whilst Northern Israel will remain under threat from the Hezbollah and offer the Hezbollah time to regroup and re-arm. Thus a ceasefire is impossible and 'pure suicide' unless the International force arrives and deploys. Suicide, is another term linking the Israeli-Hezbollah Crisis to Iran.

But as ESISC noted: Can European forces deploy and keep up their presence in other theatres of operations (such as Afghanistan and the Balkans). This international force will have to interposition itself between sides and be engaged against the Hezbollah, which could lead to fatalities on the coalition side but also result in terrorist attacks. ESISC did not mention the possible reaction of Iran if the EU states join the fray against the Hezbollah. ESISC also noted that the UN framework (UN peace keeping forces) hasn't really worked in the past.

Louis Michel, European Commissioner for Development and Humanitarian Aid meanwhile seems to have declared that one should not expect a European Union deployment as it will be 'difficult' to bring all 25 memberstates on one line. This is where the NATO framework comes into play and shows the immaturity of the ESDP (European Security and Defense Policy).

I believe that there should be an International force under NATO command, unless the Arab League can form an international force and deal with it themselves, although I can understand reluctance to the latter by Israel. Figures run into a 10 000 strong force.

I do not see which European countries could deploy without endangering its other commitments and having sufficient public opinion support. France being the formed colonial power might be useful, together with Germany (forming the basis of the 'EU army'). Turkish forces under NATO command would be interesting. It doesn't seem obvious that Spain or Italy might deploy.
France and Germany probably have their reservations as well, but they could use it to prove their European Army 'idea'. They want to lead the way, let them lead.

The Iranian aspect has been discussed in the past weeks. The G8 summit which should have given a warning to Iran suddenly got tangled into the Israeli-Hezbollah crisis. The guided missile that damaged the INS Spear a Israeli Sa'ar 5 class vessel was a C802 missile manufactured in Iran, designed in China.

Read more...

Veroordeeld Sovjet-spion lid van Zweedse Linkse Partij (Hoegin)

De voormalige spion voor de Sovjet-Unie Stig Bergling is sedert begin dit jaar lid van de Zweedse Linkse Partij (v, Vänsterpartiet), zo blijkt uit het interview dat hij gaf aan de grootste Zweedse krant Dagens Nyheter. Officieel maakt de partij er geen probleem van dat een veroordeeld spion actief lid is geworden, «omdat hij zijn straf uitgezeten heeft, en iedereen een tweede kans verdient».

Wie is Stig Bergling? Oorspronkelijk werkte hij bij de Zweedse veiligheidsdienst Säpo, maar als reserve-officier werkte hij ook voor defensie en had hij toegang tot geheime informatie over Zweedse militaire installaties. Tijdens een VN-missie in Libanon in 1973 verkocht hij documenten aan de GROe, de militaire inlichtingendienst van de Sovjet-Unie, maar ook na zijn terugkeer naar Zweden bleef hij informatie aan de Sovjets doorspelen. Uiteindelijk werd hij in 1979 gearresteerd in Israël door de Mossad, en in datzelfde jaar in Zweden veroordeeld tot levenslang wegens spionage.

In 1987 wist hij echter te ontsnappen uit de gevangenis van Norrköping tijdens een spectaculaire vlucht die via Åland en Helsinki naar zijn oude opdrachtgever, de Sovjet-Unie, leidde. Hij woonde een tijdje in Moskou, later in Hongarije, maar vertrok in de herfst van 1990 naar Libanon. In 1994 keerde hij echter vrijwillig terug naar Zweden, en zat er zijn laatste drie jaar gevangenisstraf uit.

In het interview met Dagens Nyheter zegt hij dat hij het voornamelijk voor het geld deed, en hij noemt zichzelf geen communist. Dat laatste is een nogal hete aardappel bij de ex-communistische Linkse Partij na de controverse uit 2004 rond Lars Ohly, de huidige partijvoorzitter. Tijdens een onderzoek en een interview voor de Zweedse nationale televisie SVTwaren enkele nogal ondemocratische trekjes van hem aan het licht gekomen, en hij werd daarover ook ondervraagd en aangevallen in het interview. Hij verdedigde zich echter met de stelling dat iemand die zich communist noemt niet noodzakelijk een communisme in de stijl van de Sovjet-Unie voorstaat. Het onderzoek had echter uitgewezen dat hij zich nog zo laat als in 1999 omschreven had als leninist. In de nasleep van het interview drongen zowat alle nationale politici, van rechts tot de sociaal-democraten, erop aan dat Lars Ohly het communisme zou afzweren, maar hij weigerde. Pas een jaar later, op 30 oktober 2005, zei Lars Ohly op de Zweedse TV dat hij zou stoppen zichzelf communist te noemen.

Mag of durft de partijvoorzitter zich niet meer communist noemen – het lijkt mij belangrijker welke ideologie hij werkelijk aanhangt dan welk etiket hij op die ideologie plakt in het openbaar – vandaag heeft de Zweedse Linkse Partij dus een voormalige en veroordeelde Sovjet-spion in haar rangen. De partij maakt daar officieel geen probleem van: de stelling luidt dat hij zijn straf heeft uitgezeten, en dat hij net als iedereen een tweede kans verdient. (En op de vraag of ze bang zijn dat hij hun partijstrategie zou doorverkopen aan politieke concurrenten antwoorden zij negatief.) De vraag die bij mij dan onmiddellijk opkomt is de volgende: zou de partij even vergevingsgezind zijn geweest als Stig Bergling het in zijn hoofd had gehaald Zweedse militaire geheimen te verkopen aan bijvoorbeeld de CIA? Of zou het kunnen dat de partij toch onderscheid maakt tussen pekelzonden (spioneren voor de Sovjet-Unie) en doodzonden (spioneren voor de Verenigde Staten)? Nog merkwaardiger is dat de partij iemand toelaat die niet spioneerde uit pure overtuiging, maar in de eerste plaats voor het geld. Of dat toch beweert. Betekent dit dat als de Amerikanen hem meer geld zouden gegeven hebben, hij de informatie aan hen zou verkocht hebben? Misschien eens iets waar ze bij de Linkse Partij kunnen over nadenken.

De Linkse Partij steunt vandaag samen met de Milieupartij (mp) vanuit de oppositie de sociaal-democratische minderheidsregering van Göran Persson, maar heeft al laten weten na de verkiezingen van deze herfst een linkse regering niet meer te willen steunen tenzij ze ertoe mag toetreden. Op die manier wil ze meer invloed kunnen uitoefenen op het beleid. De partij noemde zichzelf communistisch tot in 1990, het jaar van de val van de Muur in Berlijn.

Read more...

Het (on)eerbare voorstel van Bert Anciaux (Hoegin)

Neen, er is geen sprake van een complot tegen Yves Leterme. Het zal dus wel puur toeval zijn dat een maand nadat Johan vande Lanotte, Steve Stevaert en Louis Tobback hem reeds voor een vals dilemma plaatsten, kartelpartner Bert Anciaux dat vandaag nog eens overdoet, deze keer vermomd als een voorstel voor een collectieve afspraak.

Beginnen we met de beweegredenen van Bert Anciaux zelf: wat is eigenlijk zijn soortelijk gewicht in het kartel sp.a-SPIRIT? Bert Anciaux, en bij uitbreiding de hele SPIRIT-zwerm, lijkt soms verdacht veel op de vlieg rond het sp.a-paardespan uit de fabel van Jean de la Fontaine. Bovendien, als we eens een nuchtere analyse maken van wat Bert Anciaux kan verliezen en wat hij kan winnen, dan is de conclusie snel gemaakt: waarschijnlijk houdt hij zich best zo ver mogelijk van de federale verkiezingen.

Om te beginnen past zijn portefeuille van Minister van Cultuur in de Vlaamse Regering hem perfect. Qua thema zit het alvast midden in de roos, want niet alleen kan hij links en rechts geld uitdelen en mensen aan zich binden, bovendien kan hij door de aard van zijn post meer dan regelmatig in de kijker lopen. Vergelijk dat eens met Els van Weert die federaal slechts Staatssecretaris is, en dan nog wel van Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie. Hoe vaak kun je daarmee op TV komen? Weet trouwens iemand wat die post eigenlijk inhoudt, buiten dat het iets heel politiek correct lijkt dat iemand van een vast inkomen kan voorzien, en bovendien totaal ongevaarlijk in geval de betrokkene niet al te bekwaam zou zijn.

Hoe dan ook, wie zou zijn post van regionaal directielid opgeven om op federaal niveau kamerplant te mogen gaan spelen, en dat na een maandenlange verkiezingscampagne? Niet moeilijk dat Bert Anciaux liever vasthoudt aan zijn portefeuille tot 2009. Trouwens, als er werkelijk een tripartite zit aan te komen, zullen ze bij SPIRIT al heel blij mogen zijn als ze hun postje van Staatssecretaris mogen behouden. Met nog eens twee partijen erbij aan Vlaamse zijde zal het immers drummen worden om de zitjes. Neen, dan is het beter om de kelk aan Els van Weert over te laten, en misschien meer nog aan Geert Lambert die zich de laatste maanden toch wel bijzonder veel geprofileerd heeft. Veel meer dan een lijstduwerschap omdat het van moetens is hoef je van Bert Anciaux dus waarschijnlijk niet verwachten.

Overigens: dit is een handige manier om een duel met Geert Bourgeois uit de weg te gaan. Niemand die Bert Anciaux met een Yves Leterme of Guy Verhofstadt zal vergelijken, maar de vergelijking met Geert Bourgeois ligt meer dan voor de hand als beiden federaal zouden opkomen. Een prognose is dan ook snel gemaakt: N-VA heeft een reële aanhang die ongeveer dubbel zo groot is als die van SPIRIT, en zit in een kartel dat ongeveer de helft groter is dan sp.a-SPIRIT. Bovendien sluit de stijl en het imago van Geert Bourgeois naadloos aan bij dat van Yves Leterme, terwijl Bert Anciaux meer in de sfeer van Freya van den Bossche en Steve Stevaert zit. Het Vlaamse publiek is al een tijdje uitgekeken op dat soort figuren. De kans is dus meer dan reëel dat Bert Anciaux wel eens de duimen zou moeten leggen voor Geert Bourgeois, en dat zou toch wel pijnlijk zijn.

Verschuiven we onze aandacht van Bert Anciaux naar de sp.a, dan valt op dat Bert Anciaux met zijn voorstel ook de goede knecht speelt voor zijn kartelpartner. Indien hij het voorstel al niet in hun opdracht doet als stroman, dan komt het de sp.a zeker niet ongelegen. Men kan de sp.a trouwens geen ongelijk geven dat ze één van hun concurrenten een belangrijke troef uit handen willen spelen zonder dat het hen veel kost. De boegbeelden van de sp.a zitten immers niet in de Vlaamse Regering, want Frank Vandenbroucke is niet de juiste persoon om te plaatsen tegenover Yves Leterme en Guy Verhofstadt. Hij heeft daar het juiste profiel niet voor, en bovendien zou het totaal onzinnig zijn om hem aan de federale verkiezingen te laten meedoen aangezien hij van de PS toch niet meer mag terugkeren naar de federale regering. Johan vande Lanotte heeft zichzelf als partijvoorzitter dan weer min of meer op een zijspoor gezet. Maar de overstap van Freya van den Bossche naar het federale niveau was strategisch nog niet zo slecht bekeken als er dan toch postjes herverdeeld moesten worden, want daardoor kwam zij volledig vrij om in 2007 zonder verdere vragen aan de verkiezingsstrijd te kunnen deelnemen.

Dat neemt niet weg dat Freya van den Bossche eigenlijk te licht uitvalt tegenover Yves Leterme en Guy Verhofstadt, en dat het huidige pokerspel rond Yves Leterme ongetwijfeld het personeelsprobleem van de sp.a moet verbergen. Merkwaardig dat Wouter Verschelden en Bart Brinckman dat niet willen (of kunnen) opmerken, hoewel zij bij de CD&V dus wel een probleem zien. Gevolg van het personeelsprobleem bij de sp.a is dat die partij in de verdrukking dreigt te raken indien er wel degelijk een duel komt tussen Yves Leterme en Guy Verhofstadt. Zo een polarisatie tussen CD&V en VLD zal immers stemmen kosten aan sp.a als dit betekent dat de partij grotendeels uit het beeld verdwijnt. En om terug te keren naar Bert Anciaux: verliest de sp.a, dan verliest ook kartelpartner SPIRIT. En daarmee is de cirkel rond.

Read more...

Vlaams Belang herpakt zich over 0110 (Hoegin)

Na de eerste nogal spontane communicatiepogingen van het Vlaams Belang in verband met de 0110-concerten – we zullen het geen geblunder noemen – lijkt de partij zichzelf terug onder controle gekregen te hebben.

Een eerste element waaruit blijkt dat de partij zichzelf terug onder controle heeft, is dat de nogal persoonlijk aanvallen op de artiesten die door Tom Barman geworven werden grotendeels gestopt zijn. Die aanvallen kwamen nogal krampachtig en zielig over, ofschoon hier en daar de nagel wel degelijk op de kop geslagen werd, en uiteindelijk konden ze ook niets opbrengen. Ongetwijfeld zorgden die brieven ervoor dat sommige artiesten zich nog meer verplicht zagen op de «voskresnik» van de partij te moeten zijn om te vermijden dat zij het imago zouden opgeplakt krijgen dat ze zwichtten voor het Vlaams Belang, of erger nog, in een De Morgen-stijl «ontmaskerd» en vervolgens afgemaakt zouden worden.

In de plaats daarvan pakt het Vlaams Belang uit met zijn verhaal over een eigen feest, De 24 uren van het Vlaams Belang, ongeveer een maand voor de gemeenteraadsverkiezingen. Voor dat feest heeft de partij een aantal artiesten heeft gehuurd, en over het niveau van die artiesten wordt nogal meesmuilend gedaan in de «kwaliteitsmedia», maar zoals de Romeinen al zeiden, de gustibus non est disputandum. Over het niveau van sommigen van de artiesten die op 0110 optreden kan immers ook gerust een woordje gezegd worden, al lijkt het ordewoord te zijn dat die allemaal zonder uitzondering en per definitie tot de crème de la crème behoren. Bovendien is er een belangrijker aspect: er lopen in Vlaanderen wel degelijk artiesten rond die er niet (meer) te beroerd voor zijn om op een evenement van het Vlaams Belang op te treden.

Een minstens even belangrijk is het feit dat de broer van Helmut Lotti voor het Vlaams Belang optreedt. Het illustreert op treffende wijze dat het wij-zij-verhaaltje rond het cordon sanitaire al lang niet meer klopt: men wil het nog altijd doen voorkomen alsof de kiezers en militanten van het Vlaams Belang een soort Untermenschen zijn die 's avonds met opgeheven rechterarm naar de slechte feuilletons van VTM kijken. Met een kwart van de kiezers in Vlaanderen is het duidelijk dat dit al lang niet meer klopt. En zoals ik eerder al schreef: best mogelijk dat de artiesten van de 0110-concerten zelf tegen het Vlaams Belang zijn, al zou ik daar nog zo zeker niet van zijn, onder hun crew loopt er zeker meer dan één rond die wél op het Vlaams Belang stemt.

In dat verband werden we gelukkig wel gespaard van het stukje slecht theater dat Patrick Janssens meende te moeten opvoeren toen bleek dat één van zijn tantes op een lijst van het Vlaams Belang zal staan. Helmut Lotti die geen broer Kurt heeft, of toch wel, maar onder een andere naam, maar er dan ook al dertig jaar niet meer mee spreekt? Patrick Janssens zou eens bij zichzelf te rade moeten gaan hoe hij «burgemeester van iedereen» kan zijn als hij niet eens zijn eigen familie wil kennen, of dan toch kent maar er al jaren niet meer mee spreekt. Er zijn er weinig die denken er eer mee te kunnen halen door er openlijk voor uit te komen dat ze al jarenlang in ruzie liggen met de andere kant van de familie. De meesten schamen zich voor zulke toestanden, en proberen dat potje liefst zoveel mogelijk gedekt te houden.

Maar terug naar 0110, naar het initiatief van Hugo Coveliers om in Charleroi een colloquium te houden over corruptie. Je zou warempel denken dat hij deze blog leest, al geef ik toe dat het een redelijk open deur was die klaar stond om ingetrapt te worden. En een eventuele sponsoring door de Nationale Loterij valt natuurlijk in diezelfde categorie. Dat neemt niet weg dat Hugo Coveliers hiermee natuurlijk punten scoort bij zijn achterban en die van het Vlaams Belang, maar daar alleen niet. Zo kan ik me voorstellen dat een niet nader genoemd politicus uit Oostende – neen, niet Johan vande Lanotte – deze stunt van Hugo Coveliers best wel zal kunnen smaken.

Read more...

Joden lastiggevallen in Noorwegen (Hoegin)

De Mozaïsche Geloofsgemeenschap in Oslo raadt haar leden aan voorlopig de keppel thuis te laten liggen. Zaterdag nog werd in de straten van Oslo een jood door enkele Arabieren overvallen, en de geloofsgemeenschap raadt daarom haar leden aan voorzichtig op te treden.

Noorwegen telt slechts 1300 joden, maar door de spanningen en de huidige gebeurtenissen in het Midden-Oosten lopen ook zij het gevaar in de klappen te delen. Volgens de krant Vårt Land werd zaterdag nog een jood overvallen door enkele Arabieren in de straten van Oslo. Naar aanleiding daarvan raadt de Mozaïsche Geloofsgemeenschap in Oslo haar leden aan om de keppel thuis te laten, of eventueel te verbergen onder een pet, en geen Hebreeuws meer te spreken in het openbaar. De gemeenschap heeft de laatste tijd ook een aantal bedreigingen ontvangen.

De joodse journaliste Mona Levin verklaarde geschokt te zijn door de mededeling van de Mozaïsche Geloofsgemeenschap. Als reactie zei ze haar davidster te zullen dragen: «We mogen niet verbergen dat we joden zijn. Dat zou betekenen dat we onszelf zouden verraden.»

Ondertussen zag cartoonist Finn Graff zijn kans schoon om in Dagbladet een anti-Israëlische cartoon te laten plaatsen. Op de cartoon is de Israëlische Eerste Minister Ehud Olmert te zien als nazi-commandant in het concentratiekamp van Auschwitz. Het motief is afkomstig uit de film Schindlers List, waar de commandant vanop het balkon een willekeurige jood neerschiet. Voor alle duidelijkheid: dit is dezelfde Finn Graff die amper een half jaar geleden nog verklaarde dat hij over Mohammed geen cartoons durfde te maken uit angst en «uit respect». Wanneer hij echter joden of Israël kan beledigen, of christenen wat dat betreft, heeft hij duidelijk geen last van angst, noch behoefte aan het tonen van enig respect.

Read more...

Over de Deugd van het Stilzitten (victa placet mihi causa)

Het is te warm om veel te bewegen, misschien zelfs om hard na te denken, en dus is lezen zowat het enige dat een mens kan doen als hij geen ozon of fijn stof wil binnenkrijgen.
De gazetten vullen hun pagina’s met rubriekjes waarin BV-s vertellen wat zij als vakantielectuur in de koffer steken. Ik lees die rubriekjes niet omdat ik om te beginnen niet geloof dat die mensen lezen, maar ondertussen wil ik graag wel vertellen wat ikzelf aan het lezen ben: De la Monnaie/Della Moneta (1750) van Ferdinando Galiani, de Napolitaanse econoom en diplomaat die hier al vaker ter sprake kwam. Hij schreef dat werk (anoniem) als 22-jarige, waarbij hij het liet uitschijnen alsof de auteur een zestiger was die alles al meegemaakt had. Nog binnen het jaar kwam zijn bedrog aan het licht, en Galiani werd een wetenschappelijke ster. Turgot bijvoorbeeld, bij het indienen van een begroting (toen nog een serieuze kwestie) citeerde Galiani. Toch is zijn naam verdwenen. Als wij aan economen denken dan zijn dat Locke of Smith of Riccardo of Malthus: uitsluitend Engelse teksten.
Galiani’s boek werd nooit vertaald, niet in het Engels, niet in het Frans of Duits, en wel voornamelijk omdat hij daar zelf geen poot naar heeft uitgestoken. Vorig jaar pas, 2005 kwam er een tweetalige Franse uitgave, en die is ronduit schitterend.
Om te beginnen een literair meesterwerk. Een economisch werk natuurlijk, waarin hij uitlegt waarom goud, zilver en koper waardevol zijn, en wat hun ruilwaarde nu precies uitmaakt. Maar tegelijk is zijn werk een historisch en cultureel archief. Klinkt dat droog? Galiani is zo spits en grappig altijd!
Om u een beetje op smaak te brengen lezer, geef ik een citaatje, niet dat dit het hoogtepunt is maar heimelijk omdat ik hoop dat ook Verhofstadt, of anders zijn broer het leest, misschien zelfs in Toscane (een wat ongezonde omgeving volgens Galiani).
Hij heeft het hieronder over de drift van regeerders om steeds nieuwe wetten te maken, zonder zich aan de uitvoering van reeds bestaande wetten veel gelegen te laten. Wat Galiani aanprijst is de deugd van het stilzitten. Hij als 22-jarige! een leeftijd waarop anderen nog aan hun eerste gloedvolle manifesten moeten beginnen.

[…] c’est que les hommes croient toujours bien faire en agissant et que, s’ils n’agissent pas, tout va mal. Et on ne trouve jamais un magistrat qui veuille se vanter de n’avoir rien fait. Et pourtant ne rien faire non seulement est une chose bien des fois pleine de mérite et d’utilité, mais c’est en outre chose très difficile et beaucoup plus pénible qu’il ne semble à executer. Et si l’on considère que toutes les bonnes lois, que l’on peut faire sur quelque matière que ce soit, on peut en un instant les faire et les rassembler sur une seule feuille, on s’aperçoit aussi que lorsqu’on a parfaitement agi et que l’on veut en outre (sans se contenter de faire exécuter les décisions prises) continuer à légiférer, le bien se corrompt inévitablement et le pire survient. Et même si l’on ne fait pas de mal, vouloir trop minutieusement réglementer les choses, c’est en soi un très grand défaut. Exemple en est la République florentine: suivant la nature du caractère de ses concitoyens, et voulant toujours se perfectionner dans les vétilles les plus infimes, elle ne fut jamais réglée dans les grandes.

Ferdinando Galiani
De la Monnaie/Della Moneta
Édité et traduit sous la direction de André Tiran
Traduction coordonnée par Anne Machet
Ed. Economica, Paris, 2005, pp.303-5

[…] het geval wil dat mensen altijd geloven goed te doen van als ze maar ingrijpen, en dat alles naar de bliksem gaat als zij niets doen. En je zult ook nooit een politicus aantreffen die er prat op gaat dat hij niets heeft uitgericht. En nochtans, niet zelden is nietsdoen, behalve zeer verdienstelijk en nuttig, ook een heel zware opgave en een stuk lastiger om uit te voeren dan het mag lijken. En als je voorts in overweging neemt dat je alle goede wetten, over wat voor materie ook, in een oogwenk kunt verzinnen en op één blaadje papier verzamelen, dan merk je tegelijk dat als je perfect hebt gewerkt maar niettemin (in plaats van je tevreden te stellen met het laten uitvoeren van reeds genomen beslissingen) wenst door te gaan met wetten maken – dat dan al het goede onvermijdelijk bedorven raakt en de kwalijkste zaken opduiken. En zelfs als je geen kwaad aanricht – de wil om alles uiterst nauwgezet te reglementeren is op zich een zeer zwaar gebrek. Voorbeeld hiervan is de Florentijnse Republiek: handelend volgens de natuurlijke aard van haar ingezetenen, en in een poging zich altijd maar verder te perfectioneren in de kleinste pietluttigheden is zij, wat de grote lijnen betreft nooit op orde geraakt.
.

Read more...

Citaat van de dag (LVB.net)

Na bestudering van klachten van verschillende klagers, neemt de Commissie het voorlopige standpunt in dat het huidige systeem van financiering [van de VRT] niet langer in overeenstemming is met de EG-Verdragsregels op het gebied van staatssteun. Op grond van deze regels mogen lidstaten geen subsidies verstrekken die leiden tot een verstoring van de mededinging.

Persmededeling van de Europese Commissie, 20 juli 2006

Read more...

Bij de 21-juli-toespraak van de koning (LVB.net)

De toespraken van de koning probeer ik niet te missen. Niet omwille van hun politieke relevantie, die doorgaans laag is, maar omwille van hun amusements- en curiositeitswaarde. Vandaag had de koninklijke 21-juli-toespraak echter een hoog no-nonsense gehalte. Voor de verandering ging het eens niet over de "eenheid in verscheidenheid" van alle Belgen, maar over wetenschap, technologie en innovatie. Enkel aan het begin van zijn toespraak konden we een klassiek patroon herkennen, een ode aan de traditionele gezinswaarden, de zorgzame solidariteit en de respectvolle verdraagzaamheid als antwoord op de pedofilie-misdaden in het Luikse.

Het no-nonsense gedeelte bevatte wel een grappige verwijzing naar de Lissabon-strategie van de Europese Unie, die "beoogt [om] van ons continent, in 2010, de meest gevorderde kenniseconomie van de wereld te maken". Grappig, omdat vrijwel alle commentatoren het er intussen over eens zijn dat deze strategie nu al tot mislukken is gedoemd. De noodzakelijke stappen om de Lissabon-strategie te doen slagen, zoals de Bolkestein-richtlijn, werden immers onder socialistische druk afgezwakt tot lege dozen . De kans dat Europa in 2010 op nummer één in de hitparade zal staan, acht ik echter niet gelijk aan nul. Als Europa in 2010 op één zou staan, zal dat echter niet door Lissabon komen, maar door eventuele nog op het Noord-Amerikaanse continent te plegen terreurdaden door Bin Laden, Nasrallah of Ahmedinedjad (die het tegenwoordig op de "Anglo-Saxon civilization" gemunt hebben), waar ik uiteraard niet op hoop.

Maar kijk, aan het einde van zijn uiteenzetting over de Lissabonstrategie, biotechnologie, micro-elektronica en nanotechnologie, sprak onze vorst opmerkelijke woorden uit:

Deze keer wens ik te benadrukken hoezeer talenkennis onmisbaar is om [...] een duurzame baan te bekomen. [...] [Onderzoek] heeft aangetoond dat tweetalige kinderen minder hersenactiviteit nodig hebben om dezelfde taak uit te voeren dan eentalige kinderen. Dat onderzoek wordt voortgezet, en bezorgt een wetenschappelijke basis aan hen die voor meertaligheid pleiten. Een interessante manier om talen aan te leren is het zogeheten onderdompelingsonderwijs dat in de meeste Europese landen in mindere of hogere mate wordt toegepast.

Zoals een alerte lezer opmerkte: "de duurzame baan voor Albert en zijn opvolgers, de hersenactiviteit van Filip, het taalbad van Paola", het "lijkt wel of hij het over zijn eigen familie heeft".

Maar laten we positief denken: van alle Coburgers beheerst Albert II het best de taal van de meerderheid van zijn onderdanen. Hij beheerst die taal zelfs beter dan menig Vlaams politicus die onder het mom van "het niet verloochenen van zijn/haar afkomst" een afgrijselijk mengsel van verkavelingsvlaams en dialect broebelt en waarvan je zou hopen dat de tv-omroepen onderschriften toevoegen als hij/zij in beeld komt. Maar zo goed als Albert het Nederlands beheerst, zo intriest is het gesteld met de rest van de koninklijke familie. Fabiola was ooit op tv te zien terwijl ze aan enkele jongeren zei "kijk, een lapijn!" Kroonprins Filip zei ooit over zijn pasgeboren dochter dat het "echt een vrouwtje" was. Laurent houdt zich wijselijk aan het Frans tijdens zijn systematische beledigingen aan het adres van VTM, en het Nederlands van Astrid rammelt op syntactisch vlak aan alle kanten. Met Paola is het natuurlijk het slechtst gesteld. Dat de koninklijke familie in het verleden het Frans als huistaal gebruikte, valt historisch best te begrijpen. In de eenentwintigste eeuw, waarin de emancipatie van de Vlaamse Gemeenschap volgens het gangbare discours volledig voltooid is, zou het passen dat de huistaal van de koninklijke familie overeenstemt met die van de meerderheid van haar onderdanen. Naar verluidt zouden de kindermeisjes en gouvernantes van de prinselijke spruiten vandaag wel overwegend Nederlandstalig zijn, maar met de "verloren generatie" die Albert zal moeten opvolgen en het imago van de monarchie zal moeten belichamen, komt het nooit meer goed.

Ook vandaag was de koninklijke toespraak overwegend in Zuid-Nederlandse ambtelijke taal geschreven, met misbaksels als "bekomen" in de betekenis van "verkrijgen", en "gans" in de betekenis van "heel". Toch is er enige beterschap merkbaar: de koning "hield er niet aan", nee, hij "stond erop om zijn sympathie te betuigen". Goed zo. Maar wat betekenen "gelukkige initiatieven"? Waarom moet iets "ten doel" hebben, klinkt "tot doel" misschien te modern? "Zogeheten" heeft vaak de negatieve blijklank van "ten onrechte zo genoemd". "In mindere of hogere mate"? Correcter is "in meer of mindere mate". Daarom nogmaals de vraag:is het echt te veel gevraagd om de koninklijke toespraken door een taalspecialist te laten nalezen? Of blijft het de bedoeling dat de koninklijke toespraken in de Vlomske in plaats van in het Nederlands worden gehouden?

Read more...

Manipuleer de Stemmenkampioen! (Hoegin)

Stephan Bogaert stuurde verleden week een mail rond waarin hij militanten opriep zich samen met familie en vrienden massaal te registeren bij De Stemmenkampioen. Aanleiding was het slechte resultaat van zijn partij, de VLD, in een lokale peiling naar het stemgedrag voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Maar wat is eigenlijk de beste manier om De Stemmenkampioen te manipuleren?

Laten we beginnen met de oproep van Stephan Bogaert. Ik sluit niet uit dat hij werkelijk meent dat het resultaat van de VLD in die peiling te laag was in verhouding tot de werkelijkheid, en dat hij dus niet de resultaten wil vervalsen, maar wel corrigeren. En omdat de meeste mensen fundamenteel eerlijk zijn, zelfs als ze iets oneerlijks willen doen, vermoed ik dat de militanten die zich naar aanleiding van Bogaerts oproep hebben geregistreerd bij De Stemmenkampioen eerlijk geantwoord hebben, onder andere ook op de vraag op welke partij zij gestemd hebben bij de vorige verkiezingen. En daarmee verdween meteen ook een groot deel van het beoogde effect.

Eén van de klachten van Stephan Bogaert is dat volgens hem CD&V oververtegenwoordigd was bij de Antwerpse versie van De Stemmenkampioen. Een peiling die zichzelf een beetje respecteert past echter «compartimentisatie» toe, wat betekent dat de populatie opgedeeld wordt in kleine compartimentjes. Binnen elk compartimentje wordt dan de evolutie gemeten, en die compartimentjes worden dan uiteindelijk in de juiste verhouding terug bij mekaar gezet om het globale resultaat te berekenen. Dat betekent dat een oververtegenwoordiging van CD&V-kiezers eigenlijk geen probleem is. Die compartimentisatie zorgt er meteen ook voor dat wanneer een bepaalde partij probeert De Stemmenkampioen te manipuleren, het effect daarvan vrijwel nul is zelfs als de manipulatie niet opgemerkt wordt. Een voor de hand liggende compartimentisatie is immers die op basis van wat de panelleden bij de vorige verkiezingen hebben gestemd, maar verder ook geslacht natuurlijk, leeftijd, woonplaats, opleiding, enz…

Compartimentisatie lost natuurlijk niet alle manipulatie op, en men kan wiskundig berekenen hoeveel VLD-militanten Stephan Bogaert moet werven voor De Stemmenkampioen om de partij bijvoorbeeld 1% hoger te laten scoren. Voor de oefening heb ik de laatste uitslag van De Stemmenkampioen genomen, namelijk die van juni 2006 met 15.330 deelnemers. Met als uitgangspunt de electorale winst- en verliesstromen van juni 2005 en een fictieve verdeling van de panelleden wat betreft hun keuzes voor 13 juni 2004 heb ik dan een fictieve transformatiematrix opgesteld die zonder manipulatie de uitslag van juni 2006 levert. Op basis daarvan kan dan uitgerekend worden hoeveel VLD-kiezers Stephan Bogaert moet leveren om de score van de partij op te krikken, afhankelijk van welke partij zij opgeven als de partij waarvoor zij in 2004 gestemd hebben:

Manipulatie	VLD +1%	VLD +2%	VLD +3%	VLD +4%
CD&V-N-VA	169	352	551	769
Vlaams Belang	190	398	626	878
sp.a-SPIRIT	150	317	505	718
VLD	453	1079	1994	3457
Groen!	153	361	659	1121
Onbeslisten	153	738	—	—

Uit de resultaten van deze simulatie (die uiteraard met een korrel zout genomen moeten worden) blijkt dat opdat de oproep van Stephan Bogaert enig effect zou hebben dat significant genoemd kan worden, hij al snel een paar duizend VLD-kiezers naar De Stemmenkampioen moet lokken. Probleem is dan natuurlijk dat indien hij daarin ook effectief zou slagen, dit meteen ook sterk zou opvallen. Indien de nieuwe panelleden echter opgeven dat zij in 2004 voor een andere partij hebben gestemd kan een veel groter effect bekomen worden met beduidend minder mensen. Probleem is echter dat er dan wel degelijk sprake is van uitgesproken bedrog, en ook hier zouden de nieuwe panelleden opvallen. Wanneer in de loop van een week tijd zich plots een paar honderd nieuwe VLD-kiezers aanmelden die beweren in 2004 voor pakweg CD&V, Vlaams Belang of sp.a gestemd te hebben, dan valt ook dat op. Daar komt nog bij dat de verdere compartimentisatie van het panel van De Stemmenkampioen enerzijds het effect van zulke manipulaties nog verder reduceert, en tegelijkertijd harder doet opvallen.

Conclusie van dit alles: het is bijzonder moeilijk om een peiling zoals De Stemmenkampioen te manipuleren wanneer het panel al meer dan 10.000 leden bevat. Eigenlijk komt ook hier de beruchte uitspraak van Jozef Stalin om de hoek kijken die ik een paar maanden geleden al eens citeerde: «Wie stemt beslist niets. Wie de stemmen telt beslist alles.» Dat betekent dat diegene die het best geplaatst is om De Stemmenkampioen te manipuleren Frank Thevissen is, niet Stephan Bogaert. Oproepen om in te schrijven voor De Stemmenkampioen omdat het resultaat van de eigen partij «te laag» is komt dus eerder zielig over, maar voor een politicus voor wie mediabelangstelling alfa en omega is, zeker een paar maanden voor de verkiezingen, bestaat er eigenlijk geen slechte reclame, en was de vijf minuten bekendheid in een nationale krant natuurlijk leuk meegenomen.

Read more...

Frankrijk en vrijhandel (Politiek Incorrect)

De ironie van het lot wil dat de Wereldhandelsorganisatie (WTO) geleid wordt door een Fransman, Pascal Lamy. Het is echter juist door Frankrijk - alweer... - dat het internationaal handelsoverleg in het slop is geraakt.

De fameuze Doha-ronde voor meer internationale vrijhandel sleept ondertussen bijna vijf jaar aan. En ook de laatste onderhandelingsrondes in Genève zijn op een weerbastige muur van onwil gestuit. Alles ging om de vermindering van de invoerheffingen op landbouwproducten uit ontwikkelingslanden. Op een bepaald moment eisten de VS van de EU dat zij haar importheffingen met 66% zouden verlagen. De EU stelde niet meer dan 39% voor. Toen ook de Franse politiek zich ermee ging bemoeien en meldde dat de EU geen verdere toegevingen meer mocht doen, was de impasse compleet. Volgens Frankrijk - en later dus ook het standpunt van de EU - was het aan de VS een grotere inspanning te doen.

Momenteel wordt het hele robbertje uitgevochten binnen de G8, de club van 's werelds rijkste landen en Rusland als waarnemer. Ook hier kwam de Franse president Jacques Chirac weer aan het woord, met de mededeling dat het niet aan de EU, maar aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is om grotere inspanningen inzake importheffingreductie te maken.

Het nare risico is dan ook dat de hele onderhandelingsronde definitief in het slop dreigt te geraken. Over precies een jaar vervalt immers het onderhandelingsmandaat van de Amerikaanse regering, en zijn verdere onderhandelingen bijgevolg onmogelijk. Veel erger is het echter voor de internationale handel: volgens berekeningen van de WTO zou het globaal inkomen van de 50 minst ontwikkelde landen met maar liefst 26% toenemen, mochten de rijkere landen hun protectionistische systemen zoals importheffingen volledig opheffen. Dat president Jacques - "L' Escroc" - Chirac daar maar eens over nadenkt. Hij is nu immers de minst populaire president van Frankrijk sinds 1978. Als hij nog graag ietwat krediet geniet in de rest van de wereld, zou een beetje empathie - en minder "gauchistisch gaullisme" - hem niet misstaan.

Read more...

Een nieuw aktieplan voor Vlaanderen (WorkForAll)

Een kleinere overheid als voornaamste lichtpunt

Op 10 Juli 2006 was het dan zover, daags voor de viering van de Vlaamse feestdag en 10 dagen voor we onze nationale feestdag nog eens mogen vieren, legde de Vlaamse overheid haar businessplan voor "Vlaanderen in Actie". Niet echt veel nieuws onder de zon: "Vlaanderen moet investeren in onze taalkennis, we moeten onze logistieke ligging nog meer gaan exploiteren, ...".

Overigens, ik krijg constant déjà-vu's bij het zoveelste meer-jaren-plan. Hoeveel toekomstcontracten, businessplannen en dergelijke hebben onze regeringen nu al opgesteld? Dit is toch lang niet het eerste plan dat van Vlaanderen een competitieve regio moet maken? In een schuif ligt nog ergens een brochure "Vlaanderen 2020" vol met allerlei ambitieuze doelstellingen waarvan duidelijk is dat ze nooit zullen gehaald worden.

Er is wel een interessant nieuw gegeven te bemerken in het laatste Aktie plan: de Vlaamse overheid wil zich hervormen en wil evolueren naar een kleine, maar flexibele overheid. Dit is wellicht het belangrijkste element in het plan en de beste stap die een overheid kan maken, naast een motiverend fiscaal systeem uit te bouwen. Voorts, zoals Karel Van Eetvelt (Unizo) ook al aangaf, de Vlaamse overheid kiest eindelijk eens voor de economie op de eerste plaats, welvaart en welzijn volgen dan als randvoorwaarden. Dit komt zelfs naar voren in de synthese van het Actieplan: "Economie is een krachtige motor die zorgt voor aandrijving van de maatschappelijke machinerie."

Alleen komt er een belangrijk thema niet echt aan de orde, namelijk de verhoudingen tussen Vlaanderen en Wallonië binnen België. Misschien was het toch beter dat de Vlaamse overheid eens een krachtig signaal gaf aan de Federale, maar ook aan de Waalse regering. Vlaanderen mag haar eigen weg opgaan maar daarvoor is er minstens een geconfederaliseerd België nodig. Binnen een strakke federatie lukt dat niet, en dan dreigt Vlaanderen de gunstige effecten van een koerswijziging te mislopen. Idem dito voor onze Waalse en Brusselse landgenoten.

Iedereen zit op dit ogenblik (micro-)plannetjes uit te werken: de Federale overheid heeft zijn wervenplan, de Waalse zijn Marshallplan en nu heeft ook de Vlaamse overheid een businessplan, Vlaanderen in Actie. Binnen de huidige structuren blijft dat dweilen met de kraan open. Het Warande-manifest toont dit aan. Het Marshallplan is totaal geen oplossing voor het sociaal- economische moeras waarin Wallonië in verzeild is geraakt. Men blijft zich bezondigen aan de voormalige oorzaken: subsidies hier, subsidies daar en een overregulerend overheidsapparaat. Nu ja, regulerend is een groot woord. De instelling van een centralistisch en nepotistisch regime is wellicht een betere beschrijving zoals de recente corruptie schandalen die al decennia gedekt gebleven zijn, hebben aangetoond.
Het geld moet dan komen van de verkoop van aandelen van bedrijven waar de Waalse overheid in zit (op zichzelf is dat een goede stap). Snoeien evenwel in de overheidsuitgaven, voornamelijk in de administratie, zal dode letter blijven zolang het PS monopolie aan de macht is. En waarom? Vanwege het systeem van lokale baronieën, PS-federaties en belangenvermenging. Zolang deze factoren voort blijven bestaan zal het Marshallplan Wallonië niets vooruit helpen. Voorts moeten Wallonië en zijn burgers, maar ook de Waalse economen, eens objectief nadenken. We kunnen kiezen, ofwel samen blijven verzuipen in België, ofwel succesvol leren leven in eigen beheer. Het probleem van Wallonië is nog meer dan in Vlaanderen een probleem van attitude. Het is een illusie te denken dat de PS, of de Staat in het algemeen, alles voor de burger kan blijven regelen. Men moet beseffen dat liberaliseren en privatiseren in de overheid en in de administratie broodnodig is om de Waal uit zijn afhankelijkssyndroom te halen. Hoe groter de publieke sector, hoe kleiner de particuliere sector wordt. Wallonië probeert de illusie te scheppen dat men het eerste kan behouden en terwijl het andere explosief kan laten groeien. Zo werkt het natuurlijk niet. Men kan van de hardwerkende Belg, Waal of Vlaming geen superman maken als de overheidssector via zijn belastingen en regelneverij als een molensteen aan de nek blijft hangen.

Laat ons even terug gaan naar het Vlaamse businessplan, en vooral de reacties erop.
De vakbonden vonden het jammer "dat de overheid zoveel aandacht besteedt aan de ondernemers en de hardwerkende Vlaming". Als je dit hoort dan val je van je stoel. Nee, de vakbonden willen extra banen, innovatie,... maar de arbeid stimuleren dat mag niet. Ze draaien zich in feite weg van hun eigen publiek, de werknemers. Ze zeggen: jullie hebben al werk laat ons nu met rust. Is dit geen schande, ja zelfs een belediging voor elke Vlaming die hard werkt om rond te komen, en hard labeurt in deze globaliserende wereld? Ondertussen mogen 1,2 miljoen Belgen het stellen met een RVA uitkering. Hoe rijmt dat met duurzaamheid en solidariteit?
Agoria levert dan kritiek op de overheid omdat er te weinig aandacht zou zijn voor de grote industrie. De vraag is wat de overheid daar echt aan kan doen en of dit zelfs opportuun is. Het is aan de overheid om te stimuleren, een motiverende fiscaliteit en goede infrastructuur uit te bouwen, en dat moet iedereen ten goede komen, waaronder de industrie. Gerichte subsidies, veelal bekomen door lobby werk, blijven arbeidsopbrengsten die men elders eerst gaan afromen heeft.
En dan komt de kritiek van de werkgeversorganisaties Unizo en Voka, terechte kritiek trouwens. Er is niet echt een budgetteringsplan naast de thema’s gelegd. Het businessplan staat vol met beloftes over hier en daar investeren zonder duidelijkheid te scheppen hoeveel waar men gaat investeren en waar dat geld vandaan moet komen. Dat heeft de SERV ook al aangeduid. Indien er geen maatregelen opgesomd worden om de uitkomsten te temperen, of om nieuwe inkomsten te verwerven (spaar ons heer van deze nieuwe lasten), dan zal het overheidsbudget ook van de Vlaamse overheid deficitair worden en dreigt alles op een failliet businessplan uit te draaien.

Toen de Franse minister van economie, Colbert, aan een groep ondernemers vroeg wat hij kon doen om de economie verder aan te zwengelen, zou een ondernemer geantwoord hebben: "Laissez-nous faire!". Misschien is dit een goede inspiratie voor het volgende plan dat er zowieso staat aan te komen.

Read more...

Citaat van de dag (LVB.net)

"Is Kaplans houding niet te wijten aan het slechte nieuws dat hij onlangs gekregen heeft? Kort na elkaar is hem de vervroegde vrijlating geweigerd, het elektronisch huisarrest en systematisch verlof."

Belgisch minister van Justitie Laurette Onkelinx als reactie op de 'ontsnapping' van topgangster Murat Kaplan tijdens zijn 'penitentiair verlof', in Terzake op Canvas, 17 juli 2006

Read more...

Cannabis leidt wel tot heroïne-verslaving (Hoegin)

Nieuw wetenschappelijk onderzoek toont aan dat wie op jonge leeftijd regelmatig cannabis gebruikt, op latere leeftijd een groter gevaar loopt verslaafd te raken aan heroïne.

Onderzoekers van Karolinska Institutet publiceerden de resultaten van hun onderzoek eerder deze maand in het tijdschrift Neuropsychopharmacology, dat het artikel volledig on-line toegankelijk maakte. Hun eigen conclusie, uiteraard met de nodige wetenschappelijke voorbehouden, luidt als volgt:

In summary, the current findings provide direct evidence in support of the gateway hypothesis that adolescent cannabis exposure contributes to greater heroin intake in adulthood.

Dat betekent dat hun conclusie één van de belangrijke pijlers waarop het paars-groene gedoogbeleid in België steunt onderuithaalt. In 2002 schreef De Standaard hierover nog het volgende:

Het is niet bewezen dat cannabis sommigen naar hardere drugs doet grijpen. Meer onderzoek hierover is nodig. De meeste cannabisgebruikers stappen nooit op hardere drugs over.

Eigenlijk betekent dit dat het Belgische gedoogbeleid opnieuw overwogen zou moeten worden, maar zolang sp.a, SPIRIT en de PS aan de macht zijn lijkt dat weinig waarschijnlijk.

Maar wat toonden de onderzoekers nu precies aan? Zij gebruikten jonge ratten, die voor adolescenten model moesten staan, en gaven hen in een eerste fase regelmatig een kleine dosis THC, het actieve bestanddeel van cannabis. De dosis werd afgestemd zodat ze ongeveer overeen kwam met het roken van één jointje om de drie dagen. In een tweede fase kregen de ratten heroïne toegediend langs een katheter, waarbij ze zelf konden regelen hoeveel heroïne ze kregen. De ratten die eerder THC toegediend hadden gekregen bleken daarbij gevoeliger te zijn voor een heroïne-verslaving, en stabiliseerden hun verbruik op een veel hoger niveau dan de ratten die geen THC hadden gekregen. Tot slot bleek achteraf ook dat de hersenen van de ratten die THC hadden gekregen duidelijk gewijzigd waren, in het bijzonder dat deel van de hersenen dat in verband staat met belonings- en positieve emoties. Dat is ook het gebied dat verbonden wordt met verslavingen.

Volgens de onderzoekers lijkt het erop dat cannabis leidt tot veranderingen in de hersenen die ervoor zorgen dat het gebruikt van cannabis «herinnerd» wordt, waardoor men op volwassen leeftijd gevoeliger is voor hardere drugs zoals heroïne. Zelf waren ze verrast over het feit dat de effecten van het cannabisgebruik zo specifiek waren, en vooral zo permanent.

Gevraagd naar een reactie verklaarde neuroloog Jim van Os, expert op het vlak van cannabis aan de Universiteit Maastricht, aan New Scientist dat het onderzoek een welgekomen bijdrage is aan onze kennis over de effecten van cannabis op de hersenen van adolescenten. Zijn conclusie is in ieder geval dat zo lang de hersenen zich nog in hun ontwikkelingsfase bevinden, dat wil zeggen tot de leeftijd van 21 jaar, niemand cannabis zou mogen gebruiken.

Groen!, dat anders de gewoonte heeft kort op de bal te spelen wat het drugsbeleid betreft, heeft voorlopig nog niet gereageerd op de resultaten van dit onderzoek. Zouden zij al op vakantie getrokken zijn?

Read more...

Klop op de deur (Hoegin)

Na Paul Beliën heeft nu ook Luc van Balberghe enkele dagen geleden kennis mogen maken met de werkmethodes van de Belgische inquisitie.

Een tijdje geleden uitten enkelen hun bezorgdheid over de firewall die de Fedict (Federale Overheidsdienst Informatie- en Communicatietechnologie) van plan is te bouwen om kinderporno te kunnen onderscheppen. Er heerst echter enige onduidelijkheid over de inhoud waartegen die firewall gericht zou zijn, en de krant De Morgen meent te weten dat de firewall ook tegen racistische webstekken en sites met illegale producten zou gericht worden. Een link naar allerlei Chinese toestanden is daarmee natuurlijk snel gelegd. Volgens mij hebben ze echter ongelijk.

Niet alleen is het technisch een zware opgave zo'n firewall te richten op verkeerde meningen, politiek is het een totaal onmogelijke opgave. Eén zaak is dat de blokkade van een webstek als bijvoorbeeld The Brussels Journal zeer snel aan het licht zou komen, een tweede is dat zo'n blokkade zou zorgen voor een enorme politieke storm in het binnenland, en een derde zaak is dat zoiets België in het buitenland in een wel bijzonder negatief daglicht zou stellen. In een land aan de rand van de beschaafde wereld zou zoiets misschien nog wel lukken zonder al te veel lastige buitenlandse aandacht, maar niet als je de hoofdzetel van de NAVO en de EU met alle journalisten die daar bijhoren huisvest.

Daar komt nog bij dat Moreel Superieur Links in België, zoals in de andere Europese landen, al lang kritiek uit op George W. Bush vanwege allerlei vormen van vermeende censuur waaraan hij en zijn entourage de Amerikaanse media zouden willen onderwerpen. Toch volgens hen. Probleem en vooral grote frustratie is echter dat hij tot nu toe nog geen vinger heeft uitgestoken naar harde critici zoals een Noam Chomsky of Michael Moore. Daarom kan een federale regering waar Links deel van uitmaakt moeilijk een project in gang zetten dat in feite neerkomt op een vorm van internetcensuur tegen alle meningen die het régime niet welgelegen zijn, want dan zouden ze het zelfs in hun eigen ogen een stuk bruiner bakken dan de gehate George W. Bush.

Neen, dan treedt het Belgische régime liever iets subtieler op tegenover haar tegenstrevers, en de tactiek van de laatste weken lijkt die te zijn van de beruchte «klop op de deur». Paul Beliën was de eerste die dat mocht ondervinden omdat zijn beeldspraak naar aanleiding van de moord op Joe van Holsbeeck net iets te begrijpelijk was voor de gewone man in de straat. Enkele dagen geleden was het dan de beurt aan Luc van Balberghe omdat hij herinneringen aan zijn jeugd ophaalde naar aanleiding van de moord op Guido Demoor. In beide gevallen was het het CGKR dat in actie schoot, maar iets doet me vermoeden dat in het geval van Luc van Balberghe ook de krant De Morgen in de zaak betrokken was. Aangezien ik zelfstandig kan ademen ben ik eigenlijk overgekwalificeerd om voor die krant te schrijven, maar stel dat ik tóch bij hen in dienst zou geweest zijn, dan zou ik durven stellen dat zij een rekening te vereffenen hadden met Luc van Balberghe. Een paar dagen geleden nog schreef hij een stukje over de verliefdheid jegens zijn persoon die hij meende ontdekt te hebben bij Liesbeth van Impe, en rasbeesten van onderzoeksjournalisten zoals het er op de redactie van De Morgen vol van loopt zouden niet meer nodig hebben om één en ander bij mekaar te leggen, en vermoeden dat de redactie eens een telefoontje zou kunnen gedaan hebben naar het CGKR om het balbergse varkentje eens flink te wassen. Ikzelf zou zoiets nog niet durven suggereren.

De vraag is nu niet óf er nog zullen volgen, maar wel wie wanneer de volgende zal zijn. Aangezien ik in Noorwegen zit, waar vrijheid van meningsuiting af en toe nog een beetje betekenis heeft, zit ik misschien redelijk veilig. De gemiddelde Noorse krant kan hier elke dag door het CGKR voor de rechter gesleurd worden, want stel je even voor, hier durven ze een Pakistaanse kat een Pakistaanse kat te noemen wanneer het over misdaad gaat! En wanneer de politie een Vietnamese kat opspoort, dan wordt die ook omschreven als een Vietnamese kat, en niet als een «kattenjong». Erger is het voor de anderen van het groepje dat deel uitmaakt van In Flanders Fields en die van geen buitenlandse rechtsstaat kunnen genieten. (Luc van Balberghe maakt trouwens deel van uit van In Flanders Fields.) Van Matthias Storme blijft het CGKR echter beter af, tenminste als ze niet willen riskeren op het einde van de rit zélf een veroordeling aangesmeerd te krijgen.

Nu ja, Bart Sturtewagen wist het al in december van verleden jaar. Naar aanleiding van nog maar eens een nieuwe vervolging van het Vlaams Belang schreef hij de volgende woorden die de situatie van vandaag mooi samenvatten:

Het gemak waarmee men naar het wapen van de repressie grijpt, wordt stilaan huiveringwekkend. Op deze manier is de gedachtepolitie niet ver meer af.

Dat was meer dan een half jaar geleden dus. Ik denk dat we gerust mogen stellen dat sindsdien weer een flinke stap verder werd gezet.

Read more...