Welterusten, mijnheer Cleymans (The Flemish Beerdrinker)

Mijn God, ben ik blij dat Jelle Cleymans gisteren (nipt) geklopt werd in de voorlaatste aflevering van zo is er maar één, een muziekshow op Eén waar op zoek wordt gegaan naar het beste Nederlandstalige lied. Elke week wordt gewerkt rond een centraal thema en deze keer wilde men weten welk lied het VRT-publiek het beste protestlied vond. Cleymans bracht Welterusten, mijneer de president van Boudewijn De Groot. Oorspronkelijk bedoeld als een protestlied tegen de Amerikaanse invasie in Vietnam, had het nummer volgens Cleymans na veertig jaar nog niets aan actualiteit verloren, doelend uiteraard op de "oorlog" van Bush en zijn kornuiten in Irak. De infantiele Jelle Cleymans bracht het nummer weer met zoveel overacting dat ik dacht; nou daar gaat die Bush nog nachten van wakker liggen. Toch merkwaardig dat een protestlied alleen maar actueel is, wanneer een Amerikaanse president een ander land binnenvalt, niet? Welterusten, mijnheer de president, bleek veel minder actueel toen Saddam Hussein de Koerdische bevolking van Irak aanviel met chemische wapens. Om maar één voorbeeld te noemen. Ik ben overigens er niet van overtuigd dat dit nummer nog actueel is. Immers de Amerikaanse oorlog om het regime van Saddam te verwijderen is al lang voorbij. De slachtoffers die nu nog vallen onder de Iraakse bevolking, komen om als gevolg van terroristische aanslagen van een Jordaanse terrorist, al-Zarqawi. Kortom, Welterusten, mijnheer de terrorist, is als protestlied veel actueler dan Welterusten, mijnheer de president. Zou mijnheer Cleymans nog wel kunnen slapen met de wijsheid dat Iraki’s veel te lijden hebben als gevolg van de daden van terroristen en dat hij hoegenaamd niets ondernomen heeft om daartegen te protesteren?