«Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Marokkanen te lijf» (Hoegin)
Dat is wat Johan vande Lanotte niet zei naar aanleiding van de moord op Patrick Mombaerts of Theo van Gogh, of m.m. bij het proces van de zaak-Robert de Craene. Maar volgens De Standaard zei hij wel iets gelijkaardigs in Het Belang van Limburg dit week-end.Bij De Standaard citeren ze Johan vande Lanotte als volgt:
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Blokkers te lijf. Zeker weten. Dat is een emotionele reactie. Maar de rechtsstaat dient juist om emoties ordentelijk te kanaliseren. Dat zijn principes die ik als politiek verantwoordelijke hoog moet houden.Journalist Wouter Verschelden noemt deze uitspraak «opmerkelijk». Dat is inderdaad wel het minste wat men er van kan zeggen, maar de reacties, of beter gezegd, het gebrek aan reacties is eigenlijk nog opmerkelijker. Want Karel «olifant in de porseleinwinkel» de Gucht kreeg de afgelopen dagen bakken kritiek over zich heen –terecht, daar niet van– maar uiteindelijk deed hij niet meer dan de kiezers van het Vlaams Belang verantwoordelijk houden voor de daden van Hans van Themsche. Op de keper beschouwd had hij het echter niet over fysiek geweld op die kiezers, goedgepraat als een «emotionele reactie» die dan een zin later eigenlijk feitelijk toch niet mag.
Op een manier toont de uitspraak van Johan vande Lanotte aan dat hij een serieuze klap van de anti-racistische molen moet gekregen hebben. Want zijn uitspraak komt er op een ogenblik dat men het Vlaams Belang krampachtig probeert te hangen omdat het na de moord op Pim Fortuyn zei dat de kogel van links kwam. En dus kwamen deze keer de kogels van extreem-rechts, gaat de redenering. Nog erger is dat amper enkele dagen geleden in Antwerpen een Molotov-cocktail gegooid werd naar het secretariaat van het VNJ. Wie als «politiek verantwoordelijke» vandaag met zulke uitspraken komt, speelt dus bijna letterlijk met vuur. Redeneren we immers even door op de uitspraak van Johan vande Lanotte, dan is het niet moeilijk om vast te stellen dat men vandaag ter linkerzijde gemakkelijk kan concluderen dat de rechtsstaat toch niet helemaal werkt, want het proces tegen het Vlaams Blok heeft er alleen maar voor gezorgd dat het Vlaams Blok vandaag Vlaams Belang heet. Hoe lang moet men dan nog wachten om zoals bovengenoemde «helden» in Antwerpen een paar dagen geleden «emotioneel» te reageren? Johan vande Lanotte had het er gerust bij mogen vertellen.
Bovendien weet Johan vande Lanotte zijn moment goed te kiezen om met zijn gewikte uitspraak te komen. Zou hij het aangedurfd hebben hetzelfde te zeggen toen de moordenaars van Joe van Holsbeeck nog Noord-Afrikanen waren? Of toen ze al Poolse zigeuners waren? En wat dus met Patrick Mombaerts of Robert de Craene, om Glenn Wijnants niet te vergeten? Ik denk dat hij zich wel zou hoeden om zulke uitspraken te doen, maar van zodra het woordje «Blokker» ingevuld kan worden, wil hij het er wel snel even uitflappen. Zou de vader van de eerstvolgende Blokker die in mekaar geslagen wordt zich trouwens ook emotioneel mogen gaan uitreageren op een sp.a-aanhanger, zeker weten, of zou dat dan plots anders zijn?
En dan de eigenlijke kern van het probleem. Wanneer Johan vande Lanotte zulke enormiteiten uitkraamt in een interview met een krant, waar is dan zijn collega-partijvoorzitter Geert Lambert van kartelpartner SPIRIT met zijn «men kan mensen ook met woorden doden» om de sp.a voor de Raad van State te sleuren? Waar zijn de lange en diepe analyses van politieke commentaren die hem eens uitgebreid kielhalen? Een eerste deelverklaring is ongetwijfeld dat Johan vande Lanotte een socialist is, en dus per definitie een goede. Geen kwaliteitskrant in Vlaanderen die het vandaag in zijn hoofd zal halen om de voorzitter van de sp.a eens goed de levieten te lezen. Maar de belangrijkste verklaring is ongetwijfeld dat Karel de Gucht een gemakkelijke prooi is. (En dat geldt gedeeltelijk ook voor Herman de Croo.) Wie neemt vandaag Karel de Gucht nog serieus, buiten hijzelf en misschien zijn moeder? Zelfs Bart Somers of Guy Verhofstadt nemen de man niet meer serieus, maar wel zijn uitspraken, of beter gezegd, welke schade zijn uitspraken voor de partij respectievelijk de Belgische federale regering kunnen betekenen. Het is daarom eigenlijk een indroevig schouwspel om zien hoe al onze Vlaamse «helden» vandaag om ter flinkst Karel de Gucht de oren wassen, maar Johan vande Lanotte niet willen of durven aanpakken, en niet verder komen dan zijn uitspraken «opmerkelijk» te noemen. Kwaliteitsjournalistiek is een mooie zaak, maar wie wil daarvoor zijn baan riskeren?
posted by Filip van Laenen @ 23:30
2 comments
2 Comments:
http://www.gerolfannemans.be/
Steniging
woensdag, 24-mei-2006
Straks is het veertien dagen geleden dat Guy Verhofstadt de eerste steen heeft geworpen…
****
Gisteravond was er op het Schoon Verdiep van mijn Antwerpse stadhuis, op enkele stappen van de Zwartzusterstraat, een herdenking van de moorden. Aan het begin van de gemeenteraad was dat. Na een minuut stilte. Alle partijen mochten hun zeg doen. Met aan de ene kant van de zaal nagenoeg alleen leden van het Vlaams Belang, en alle anderen aan de andere kant, is die zaal een bijzonder stukje aarde. De overzijde klit er fysiek samen en wanneer de partijen van de macht spreken, kijken ze het door jarenlang volgehouden zorgvuldige demonisering ontstane beeld van het beest, het monster, recht in de ogen. De beschuldigingen werden dus gisteren op gedempte toon (het was tenslotte een herdenking, nietwaar) niettemin toch weer geformuleerd. De VLD-tussenkomst was zelfs beneden alle peil.
****
Wat een intellectuele chaoterie was dat toch de afgelopen weken…. Chaotisch in intellectueel opzicht. Want politiek en strategisch verliep alles vlot, volgens een duidelijk plan. Het proces werd Allen Tegen Eén gevoerd, meestal zonder de verdediging aan het woord te laten. En de veroordeling viel meestal onbelemmerd samen met de beschuldiging. Het Vlaams Belang en al zijn kiezers werden schuldig bevonden. Schuldig aan “het ontstaan van een klimaat”. Er is geen beroep mogelijk. Integendeel. Het vonnis was al voltrokken voor het proces. Cordon sanitaire. Absoluut. En levenslang.
****
De termen van de demonisering werden neergelegd in de scherpe plooien van krantentitels.
De moordenaar werd een “massamoordenaar”. (1)
Zijn familieleden werden “een ideologisch milieu”. (2)
Ideeën van dat ideologisch milieu werden “sluipend gif”. (3)
Kiezers die voor die ideeën stemmen, werden “mestkevers”.
Het resonerende besluit van het syllogisme hangt als een intellectuele solferwolk boven de afgelopen dagen: mestkevers zijn massamoordenaars.
Het is in die sfeer dat Vande Lanotte zijn uitspraak doet. (zie verder)
In die sfeer ook gebeurt het volgende. Een televisieredactie (4) telefoneert zich suf, het hele Vlaamse land door. Ze werken het lijstje af van de Vlaams Belang-mandatarissen die de afgelopen jaren ontslag hebben genomen. De wortel van 60 seconden wereldfaam op televisie wordt aan al die mensen voorgehouden. Zij moeten daarvoor enkel in zo duidelijk mogelijke bewoordingen hun afschuw voor het racisme van hun voormalige partij belijden. Het programma is al bij voorbaat geslaagd. Alleen indien te veel van die figuren “extremist” zouden blijken te zijn, en om die reden aan de deur gezet werden, is er een probleem. En dan nog. Dan kan zorgvuldig knip- en plakwerk daar wel een mouw aan passen.
****
Over zorgvuldig knip- en plakwerk gesproken. Tijdens de creatie van de mythe werd alsmaar gesproken over “een veiligheidscongres” in Antwerpen, waar zowel Dewinter als Annemans zich waren te buiten gegaan aan excessen. In het vuur van zijn betoog zou Dewinter zelfs over edele delen van verkrachters gesproken hebben en aldus zou hij de ideologie gelanceerd hebben waarin de moorden mogelijk werden.
De waarheid is eenvoudig dat er geen veiligheidscongres is geweest in Antwerpen. Media hebben daar – met een nooit geziene vlijt - een congres van gemaakt, maar het was gewoon een meeting, op de kaaien in Antwerpen, in een tent waar 2000 verkleumde burgers van onze fiere stede twee felle speeches kwamen beluisteren over veiligheid (en onveiligheid) aan het begin van de campagne met de symbolische deuralarmpjes. Dat was alles.
Als het Vlaams Belang, om de diepere wortel van zijn ideologie openlijk te tonen, Hans Herman Hoppe of Roger Scruton naar hier haalt, als wij een grondig en een “waterproof” economisch congres houden, als ik een wetenschappelijk boek publiceer over criminaliteit en etniciteit, dan hoor of zie je daar nauwelijks iets van. Weet u waarom? Omdat dat niet past in het plaatje met het aloude vooroordeel over onze ideologie. Daarom!
Ik wil gerust een debat aangaan over onze ideologie. Maar de ideologische initiatieven systematisch vergeten, vervolgens alleen een of twee vurige stukjes uit tentspeeches laten zien, de sfeer en de context daarvan als onze ideologie voorstellen (ondermeer door daar het begrip congres op te plakken) en dan algemene conclusies trekken over de noodzaak van het in de hoek plaatsen van deze partij, is intellectuele manipulatie. Ik vraag geen bijzondere dingen, maar wel dat u die twee speeches van Filip Dewinter en van mijzelf eens naleest (de mijne staat op mijn webstek) en eens in globo en in geweten nadenkt over de vraag of de fragmenten die de media vlijtig opschotelden tot de algemene conclusies mogen leiden over de ideologie van onze partij die werden getrokken en die slechts één resultaat en één bedoeling hebben: het verder vastnagelen van het cordon sanitaire.
Het cordon sanitaire wordt volgehouden, niet omdat wij congressen houden over edele delen (wat niet waar is, gewoon) en niet omdat wij geen intellectueel kader hebben (wat niet waar is, gewoon), maar omdat de tegenstrever slechts slaafse partijen wil binnenlaten in de salons van de macht. Tot zover mijn repliek op ondermeer Bart De Wever, die de truc van de vergelijking tussen de propagandistische en ideologische appelen en peren al enige tijd toepast om zijn onaanvaardbare aanhankelijkheid aan het cordon sanitaire een zweem van amateur-intellectualisme mee te geven.
****
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een aantal Roma-zigeuners te lijf. Zeker weten. Maar als politicus blijf ik rationeel.
****
Met dit zinnetje heeft Vande Lanotte mijns inziens geschiedenis geschreven. Hij sprak het zinnetje wel niet uit na de moord in het Centraal Station, en hij sprak ook niet over Roma-zigeuners, dat was maar een parafrase van mijnentwege.
De zin die hij uitsprak was de volgende: “Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Blokkers te lijf. Zeker weten. Maar als politicus blijf ik rationeel.” (5)
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar wapenwinkels te lijf.
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar BMW-rijders te lijf.
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Waalse werklozen te lijf.
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Marokkanen te lijf.
Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Turken te lijf.
Vader en moeders van vermoorde kinderen, van verongelukte kinderen, van overvallen, afgeperste, tot moes geslagen, bestolen en achternagezeten kinderen…. U moet weten dat de politici rationeel blijven, maar gaat u gerust de daders te lijf. En als u dat niet kan, met de groeten van de politici, gaat u dan gerust de landgenoten, de soortgenoten of zo te lijf. En als het “Blokkers” zijn, alleen dan wel te verstaan, gaat u dan gerust de politieke partijgenoten van de tante van de dader te lijf. Het lijkt misschien wat vergezocht, maar dat is niet zo want die zijn namelijk verantwoordelijk voor het klimaat van geweld in onze samenleving.
****
Het Vlaams Belang heeft – luidens een van de vele beschuldigingen - de vreemdelingen als groep schuldig verklaard voor de individuele daden van enkelingen. Nog afgezien van de opmerking dat het nu net dàt is wat al de tenoren van de repressie van de afgelopen dagen hebben gedaan (een hele bevolkingsgroep verantwoordelijk gesteld voor de psychiatrische daad van Hans Van Themsche) toch even daarover het volgende.
Over criminaliteit en etniciteit heb ik in tempore non suspecto (vorig jaar met name) een 272 bladzijden tellend boek gepubliceerd. (6)
Van dat boek, waarin ik genuanceerd en gebalanceerd de grenzen aangaf van hoe het Vlaams Belang denkt over criminaliteit van vreemdelingen, en waarin tientallen beleidsaanbevelingen werden opgenomen, hoef ik geen letter terug te trekken. Wie er één woord stigmatisering in kan ontdekken, mag mij altijd komen vinden.
Wel ben ik de afgelopen dagen overspoeld door gekwek en gezwets van Somers en consorten, over onze mening terzake, maar kennelijk zonder dat ze ooit zelfs nog maar een letter volgens mij, van dit boek hebben gelezen, laat staan weerlegd. De politici hebben van de media het comfort gekregen om zich te kunnen beperken tot praatjes à la “de ogen niet sluiten voor de problemen, maar anderzijds ook niet stigmatiseren” en meer van dat vrijblijvend gekwebbel. Geen enkele die daarover nog maar een begin van debat aankan. (Laat staan dat ze in een boek zouden kunnen laten zien dat ze ooit over die zaken ook hebben nagedacht.) Wat een ondraaglijke intellectuele lichtheid allemaal.
*****
Volgens diezelfde Bart Somers (onmiskenbaar de paus van de ondraaglijke lichtheid) is het Vlaams Belang ook schuldig aan de creatie van het wij-zij-gevoel in de samenleving. Daardoor is het Vlaams Belang ook niet de democratische weerslag van de problemen maar – zowaar – de oorzaak van de problemen. Volgens Somers is het alternatief bovendien “typisch liberaal”, namelijk om in de samenleving enkel individuen te zien en geen groepen.
Ik ben geen liberaal (althans, geen goede liberaal), maar als ik het was, zou ik mij diep schamen voor zo’n voorman, waarschijnlijk vaststellen dat Somers een uit nationalistische hoek overgewaaide namaak-liberaal is en concluderen dat hij een gevaar vormt voor de ideologische fundamenten van het liberalisme.
De samenleving, zonder culturele identiteit en met alleen individuen, is een gruwel, waarin alle samenhang, gemeenschappelijke beleving, solidariteit en aan het eind ook alle respect voor de gemeenschappelijk gedragen normen en waarden zoek is. Maar goed. Zoiets mag u dus niet meer zeggen zonder dat Somers en zijn liberaal jacobinisme u aan het kruis van de verantwoordelijkheid voor “racistische moordaanslagen” nagelen.
In plaats van zo snelpratend, aandoenlijk kwebbelend, de kijkers te verzuipen in de gemeenplaatsen, zou Somers beter even nadenken.
Zelfs het dogma van de multicultuur vertrekt toch nog vanuit het concept van de culturele identiteit. Het Vlaams Belang is geen voorstander van de multicultuur. Wij bepleiten een strakke handhaving van een samenhangend en afgelijnd Westers waarden- en normenkader. Mijn vrees is dat de multiculturele samenleving (of de interculturele samenleving) een losse verzameling van verschillende culturen in één land is, zonder dat er voldoende gemeenschappelijke cultuur is die iedereen verbindt. Multicultuur als gemeenschappelijke norm is te vaag en is wat Roger Scruton noemt “de organisatie van de permanente breekbaarheid”. Met een escalatie-scenario dat altijd om de hoek loert en dat de afgelopen weken door Verhofstadt en Somers is aangewakkerd, vanop afstand gevolgd door Vande Lanotte.
Ik aanvaard dat anderen de multicultuur propageren. Maar ik heb echte angst voor een taboe-politiek die – zoals ik voor het deelaspect “criminaliteit” in mijn boek aantoonde - zich zou te buiten gaan aan de negatie van de culturele identiteit en zichzelf (mits een gruwelijke verkrachting van het welbegrepen liberalisme) zou laten vervallen tot de organisatie van niets meer dan atomaire (al dan niet dolgedraaide) individuen.
Somers hertaalt het liberalisme in Vlaanderen tot een collectieve anesthesie die hij toedient met de kromme naald van een psychiatrische moordpartij in Antwerpen.
****
Sinds het begin van de jaren 90 hangt in mijn kantoor aan het Madouplein een houtsnede met een portret van Willem De Zwijger en zijn motto: amicitia, et tolerantia.
Verdraagzaamheid is de diep doorvoelde notie dat de andere bestaat. Dat de andere bestaat en dat hij anders is. Verdraagzaamheid is niet de jacobijnse dictatuur van Somers die de andere miskent door te beweren dat we allemaal hetzelfde zijn, dat er geen verschillen zijn, dat er geen wij en geen zij mag zijn. Verdraagzaamheid is integendeel beseffen dat de andere anders is en anders denkt. Dat aanvaarden is het begin van de beschaving. Het aanvaarden geldt voor cultuur, voor huidskleur, maar ook voor meningen, politieke overtuigingen. Verdraagzaamheid verengen tot een afwezigheid van kritiek op de migratie, tot het kritiekloos aanvaarden van de multiculturele samenleving is natuurlijk onzin. Verdraagzaamheid gebruiken om andersdenkendheid over multicultuur met onverdraagzaamheid gelijk te stellen en om de vrije uiting van meningen in te perken, is een onrecht zo hoog als de kathedraal.
De onverdraagzaamheid van de afgelopen twee weken, is in mijn ogen dus in hoofdzaak een onverdraagzaamheid geweest jegens een politieke underdog, die (nochtans perfect geïntegreerd in onze democratie) niets anders heeft gedaan en zal blijven doen dan een groot gevoel van vervreemding en onrecht, niettemin ondanks de kracht van de machtigen, politiek vertalen.
Gerolf Annemans
(1) Vermassen in De Morgen van 20 mei
(2) idem
(3) Tuur van Wallendael op Regionale Antwerpse Televisie op 21 mei
(4) Koppen
(5) Gazet van Antwerpen 20 mei ’06
(6) Het Dwaze Taboe, Uitgeverij Egmont
Jaja... blabla.
Doel
Het grote verschil is dat BMW-rijders niet BMW rijden om zodoende voetgangers aan te rijden. Maar Vlaams Blokkers zijn wel Vlaams Blokkers geworden om zodoende op buitenlanders te gaan jagen.
Keuze
Joden kiezen niet om als Jood geboren te worden. Marokkanen kiezen niet om als Marokkaan geboren te worden. Maar krapuul kiest er wel voor om lid te worden van het Vlaams Blok.
Kennen
Wat de ene Marokkaan doet, weet de andere niks van. Wat de ene Hollander doet weet de andere ook niks van. Maar wat de ene Vlaams Blokker doet, is precies waarom de andere Vlaams Blokker lid is geworden van den raszuivere club.
Een reactie posten
<< Home