Enkele remedies op Vlaanderens moorden (Politiek Incorrect)

In amper een half jaar zijn zowel Sint-Jans-Molenbeek, Brugge, Brussel en recentelijk ook Antwerpen het slachtoffer geworden van etnisch geïnspireerde (roof)moorden. Na de laatste slachtpartij te Antwerpen wordt vanuit de politiek correcte hoek weer collectief naar het Vlaams Belang gewezen als “morele verantwoordelijke” voor deze vreselijke misdaad: Het Vlaams Belang zou immers met haar propagandistische machine de kiemen zaaien voor een op haat en racisme gestoelde maatschappij, met excessen zoals in Antwerpen als gevolg.

Of deze hypothese al dan niet klopt wil ik nog in het midden laten. Wat echter erger is, is dat deze politiek correcte elite juist zelf verantwoordelijk is voor de verdere opmars van het Vlaams Belang. Of het nu een interview is met een joods weekblad, een bulderend openluchtcongres of zelfs een moordpartij; steeds weer staat de verzamelde “democratische” politieke kaste paraat om met zwaar geschut naar het Vlaams Belang uit te halen. Ondertussen hangt de dreiging van een mogelijk verlies van de partijdotatie ook nog als een zwaard van Damocles boven de kantoren aan het Madouplein te Brussel. Dat onze leidende politieke elite, de opeenvolgende verkiezingsoverwinningen van het Vlaams Blok/Belang sinds 1991 indachtig, nog steeds niet beseft dat haar ongenuanceerde tot zelfs beledigende aanpak van deze partij ronduit contraproductief werkt, is een droevig feit.

Wat meer is: Het is niet het Vlaams Belang, maar juist vooral onze huidige politiek correcte elite van socialisten, links-liberalen en ACV-christendemocraten die verantwoordelijk is voor de verdere opgang van het racisme en de onverdraagzaamheid in onze maatschappij. Die katalysator is onze alom geprezen “sociale welvaartsstaat”.

Want wat zegt de spreekwoordelijke Jan-met-de-Pet als hem zijn mening over de nieuwe Vlaming gevraagd wordt? In vele gevallen krijg je dan een stereotiep antwoord met oneliners zoals “ze zijn lui”, “ze pakken ons werk af” en/of “ze zijn crimineel”.

Het is natuurlijk dikwijls opletten geblazen met het waarheidsgehalte van de vox populi, maar in dit geval heeft deze wel gelijk: Zo bedraagt de werkloosheidsgraad van vreemdelingen afkomstig buiten de EU in Vlaanderen ruim 30% (in Wallonië ligt dit percentage - toeval of niet? - zelfs nog 10% hoger). Dat is ongeveer vier maal zo hoog als het gemiddelde werkloosheidscijfer! En ongeveer 43% van de gedetineerden in de Belgische gevangenissen zijn van niet-Belgische afkomst. Allemaal cijfers die het beeld van Jan Modaal over de vreemdeling als een profiterend en crimineel wezen, jammer genoeg, bevestigd.

Dat er cultuurbarrières zouden bestaan die mee dit hoge werkloosheidspercentage bepalen, valt zeker niet te ontkennen. Voor partijen als het Vlaams Belang zou het debat hierbij reeds ophouden, maar er is echter meer: Zo blijkt uit een recente studie van de Europese Hogeschool Brussel (EHSAL) dat ongeveer 36% van de in België aangekomen asielzoekers – allen dus potentiële nieuwe Belgen – wenst zelfstandig ondernemer te worden. Wat blijkt echter? Amper 1,5% wordt het ook! De hoofdoorzaak: De typisch Belgische regilitis: Wanneer onze potentiële nieuwe zelfstandige – die dus ten volle bijdraagt aan onze economisch en maatschappelijk weefsel – te weten komt dat hij eerst over een geldige beroepskaart moet beschikken, dat de sector waarin hij wil werken behoort tot de zogenaamde beschermde beroepen of dat zijn diploma hier niet geldig is, dan zakt hem de moed in de schoenen. Een citaat uit het studiewerk: “De theorie van de overheid als helpende hand klopt niet. Die theorie stelt dat het goed is om drempels te hebben, omdat dat leidt tot minder faillissementen en betere kwaliteit. Uit onderzoek blijkt dat dit niet het geval is. De remedie is erger dan de vermeende kwaal.”

Het is dus juist deze overheid met haar dogmatische sociale welvaartsstaat die voor zulke drama’s zorgt! Bovendien bleek nog begin dit jaar uit een enquête van Unizo dat maar liefst 49,6% van de kleine en middelgrote ondernemingen een stijging ondervond van de administratieve lastendruk in de periode 2002-2004. Maak daarenboven ook nog eens de bedenking van de verpletterende Belgische fiscale druk die nodig is om onze welvaartsstaat te financieren – uiteraard ook voor zelfstandigen – en u begrijpt waarom slechts 1,5% van de kandidaat-nieuwe Belgen uiteindelijk ook een zelfstandig beroep uitoefent. Nochtans zijn de zelfstandige beroepen, zeker voor kansarmen en doorgaans dus ook allochtonen, een prima springplank naar een beter bestaan. Maar dan moet de overheid dringend stoppen met haar bemoeizucht, fiscale afstraffing en regelzucht.

Maar samen gekoppeld aan efficiëntere en dus minder regelgeving, dient ook een veel rationelere immigratiepolitiek gevoerd te worden. Het Angelsaksische model kan ons terzake de weg helpen: Zo bestaat er in het Verenigd Koninkrijk een soort puntensysteem waarbij de kandidaat-immigrant wordt afgetoetst aan criteria als scholingsgraad, inkomen en arbeidsintentie. Hoe hoger hij of zij scoort, hoe meer kans zij maakt om het Verenigd Koninkrijk binnen te mogen, en zelfs de Britse nationaliteit te verwerven. Ondernemers en wetenschappers krijgen zelfs onbeperkt toegang tot het VK.

Een soortgelijk systeem vinden we ook terug in de Verenigde Staten van Amerika. Daar is het Green Card-systeem de sleutel tot succes. Ook hier is vooral motivatie een belangrijk criterium om een kandidaat-immigrant op Amerikaans grondgebied toe te laten. Maar opgelet: Wanneer je je wenst te vestigen in de VS, en je beschikt over een Green Card, wil dit nog niet zeggen dat je automatisch ook genaturaliseerd zult worden tot Amerikaans staatsburger. De beschikking over een Green Card is immers een basisvoorwaarde (!) om deel te mogen nemen aan een verplichte (!!) inburgeringcursus!

Dat is natuurlijk wat anders dan de immigratiepolitiek – als er al over een coherent beleid gesproken kan worden – op z’n Belgisch. Hier worden massaal vreemdelingen dankzij de onheilzame snel-Belg-wet geïmporteerd om mee de uitkeringseconomie van het OCMW te doen draaien. Daarenboven worden ze ook nog eens gemeentelijk stemrecht verleend om de electorale winsten van voornamelijk de socialisten te consolideren. Maar migranten die wél bereid zijn tot werk – zoals de Oost-Europeanen – worden de toegang tot België ontzegd. Of er wordt een hele administratie met lijsten met knelpuntvacatures opgesteld dat allesbehalve transparant werkt.

De algemene conclusie is dan ook dat alleen maar een efficiënte bestrijding van de uitwassen van onze heilloze sociaal-corporatistische welvaartsstaat – kortom: minder overheid – en hieraan verbonden een rationalisering van ons immigratiebeleid kan leiden tot meer welvaart voor iedereen. Alleen zo kan ook de allochtone bevolking in onze samenleving mee ontwikkelen, wat tot een daling van hun aandeel in de criminaliteitscijfers, en dus ook tot een terugdringing van de racistische kiem zal leiden. Want het is tenslotte "werk" dat buiten haar funtie als generator van individuele en collectieve welvaart, ook een sociale functie heeft, en bijgevolg het glijmiddel bij uitstek is tot een geslaagde integratie. En het is die geslaagde integratie die zorgt voor een veel harmonieuzer samenleven tussen de verschillende gemeenschappen. Dat zulk een beleid werkt, wist wijlen Amerikaans president Ronald Reagan reeds mee te delen: “There are no such things as limits to growth, because there are no limits on the human capacity for intelligence, imagination and wonder.” Waarom dus ook niet voor de allochtone bevolking?