En, dalen de criminaliteitscijfers nu plots niet meer? (Hoegin)

Na de moord op Joe van Holsbeeck werden we om de oren geslagen met dalende criminaliteitscijfers, en Brussel-Centraal was zo ongeveer het veiligste station in Europa. Na de dubbele moord in Antwerpen maakt men er echter een punt van dat het racisme in de maatschappij zeker niet daalt.

In een brief aan de redactie van De Standaard doet Johan Leman, voormalig directeur van het CGKR, zijn beklag over de stijgende graad van racisme in de samenleving, en dat het racisme volgens hem meer en meer aanvaard wordt, ook door het CGKR. In een reactie wijst de huidige directeur van het CGKR, Jozef de Witte, erop dat «er geen significante verschillen zijn met vroeger», of zoals de krant het samenvat in de titel: er komen vandaag evenveel racismezaken voor de rechtbank als vroeger. Blijkbaar past hier geen betoog over dalende criminaliteitscijfers – of zou racisme dan toch niet onder criminaliteit vallen voor de twee heerschappen?

Brussel-Centraal zou volgens de specialisten zo ongeveer het veiligste station moeten zijn op het Europese continent, maar wie de laatste dagen de krant gelezen heeft zou kunnen beginnen denken dat achter elke Antwerpse straathoek een gamer klaarstaat om immigranten neer te maaien met zijn jachtgeweer. Het gevaar schijnt zelfs zo groot te zijn dat de nieuwe wapenwet in zeven haasten door de Kamer gejaagd moest worden, ook al geven zelfs voorstanders van de nieuwe wet toe dat ze met haken en ogen aan mekaar hangt. Van een evocatie door de Senaat mocht er zelfs geen sprake zijn opdat de wet ook zo snel mogelijk in werking zou kunnen treden.

Over het verdere verloop in de zaak-Joe van Holsbeeck wordt ondertussen in de media amper nog gerapporteerd. Zeker, hem zal het lot dat Robert de Craene overkwam bespaard blijven. (Riep daar iemand op tot sereniteit?) Maar verder wordt de zaak enkel nog uit het archief gevist om een lastige hond te kunnen slaan. Indien de ouders van Joe erop gerekend hadden dat de grote media-aandacht ervoor zou zorgen dat de daders hun verdiende niet straf zouden ontlopen, komen ze alvast op dat punt lelijk bedrogen uit. Hun beste garantie lijkt op dit ogenblik wel te zijn dat de daders de Poolse nationaliteit hebben, en de Poolse staat absoluut niet van plan is de twee er goedkoop vanaf te laten komen. Dat laatste is voor sommigen ongetwijfeld weer eens het zoveelste bewijs dat er Polen niet veel goeds kan komen.

Ondertussen lijkt er onder de politici een wedstrijdje aan de gang te zijn om de meest pompeuze uitspraken te doen. Zo verklaarde Eerste Minister Guy Verhofstadt in de Kamer vlak voor de stemming van de wapenwet dat «de laatste weken een donkere wolk ons land in de duisternis heeft gehuld». Wie ben ik om te zeggen dat een paarse wolk het land al jarenlang in een duisternis hult? Bij de stemming van de wapenwet, op dezelfde dag dat in Nepal de macht van de koning aan banden werd gelegd, herinneren aan de minimi's die uitgevoerd werden naar die «prille democratie» is waarschijnlijk alleen maar een uiting van anti-politiek van mijn kant. En over abortus of euthanasie mogen we het al helemaal niet hebben, tenzij het is om een pleidooi te houden voor een zo ruim mogelijk uitbreiding op zo kort mogelijke termijn.

Nog iemand die er wat van kan om met grote uitspraken uit te pakken is Geert Lambert. Als voorzitter van SPIRIT wil hij de dotatie van een partij die ruim zestien keer groter is dan de zijne afpakken, niet alleen in naam van de democratie, maar ook omdat «men mensen ook met woorden kan doden». Deze radicale democraat zou nog geen dodelijk woord herkennen al plaste het op zijn groene bril tijdens een stemming over een EU-referendum, want zoals hij zelf zegt: «Het is soms met zeer mooie woorden dat men mensen of groepen stigmatiseert en aanvalt.» Dit werd immers vannacht perfect geïllustreerd door enkele «helden» die meenden het secretariaat van het VNJ in Antwerpen te moeten in brand steken met een Molotov-cocktail. Stel dat ze in hun opzet geslaagd waren, zou Lambert dan ook zijn verantwoordelijk genomen hebben en zijn eigen partij naar de Raad van State gezonden hebben? Of vindt hij soms van zichzelf dat hij er per definitie niet «over» kan zitten, maar alleen maar de tegenpartij?