Cyprus En Het Turkse Imperialisme

De Turken kunnen terugblikken op een lange bloedige geschiedenis van moorden, plunderingen, oorlogen en bezettingen. In 1354 veroverden de Turken onder Mourad I de ganse Balkan. Onmiddellijk begonnen de Ottomanen met het systematisch uitmoorden en achteruitstellen van de niet-Islamieten. In 1396 werden de kruisvaarders en de Hongaren bij Nicopolis door de Turken afgeslacht na zich overgegeven te hebben. Het werd een bloedbad dat het einde van de kruistochten met zich mee zou brengen. In 1517 na een lange en bloederige oorlog met de Mamelukken, kwam gans Noord-Afrika in Turkse handen. Ook hier werden alle Koptische en Orthodoxe Christenen vervolgd en uitgemoord. In 1526 belegeren de Ottomanen de stad Wenen maar worden - gelukkig! - tijdelijk door een verenigd Europees expeditieleger teruggeslagen.

In 1683 staan de Turken voor een tweede maal voor de poorten van Wenen. Ook nu kunnen ze de stad niet innemen en slagen de Oostenrijk-Hongaren erin om de Turken uit de noordelijke en centrale Balkan te verdrijven. Met de vrede van Passarowitz in 1718 wordt de Oostenrijks-Hongaarse opmars richting Balkan erkent en doet Turkije afstand van centraal-Europa als deel van hun te vormen rijk! Uiteindelijk zal het nog tot in 1914 duren alvorens Turkije effectief en definitief uit de Balkan verdreven wordt. Pas na 1918 zal Turkije niet langer aanspraak maken op - een deel van - de Balkan! Kortom, doorheen de Turkse geschiedenis is er maar een constante en dat is er een van zinloos bloedvergieten, onmenselijke onverdraagzaamheid in de bezette gebieden en een blind niets ontziend imperialisme.

Het is alleszins niet mijn bedoeling om oude koeien uit de gracht te halen of om volkeren collectief aan de schandpaal te nagelen louter omwille van fouten uit hun recent verleden. Ik geloof niet in de idee van collectieve schuld maar uit het verleden van een land kan men wel een welbepaalde volksaard afleiden, een welbepaald diepgeworteld doel dat alle andere zaken overschaduwt. Voor Turkije is dat overduidelijk hun imperialisme. Ook het aanhangen van de enige godsdienst ter wereld die uitsluitend met militaire macht verspreid werd, past perfect in dit plaatje. En dan heb ik het nog niet gehad over de binnenlandse volkenmoorden en genocides op Joden, Armeniërs en Christenen. Een dergelijk land zou van zijn fouten uit het verleden geleerd moeten hebben, maar Turkije heeft dit niet.

Nog steeds worden minderheden zoals de Koerden openlijk achteruitgesteld, onderdrukt en uitgemoord. Nog steeds wordt een niet-Turks land bezet om de Turkse inpalmingsdrang ietwat te kunnen stillen. Cyprus is nog steeds een door Turkije bezette kolonie en niets wijst op een spoedige terugtrekking van de Turken of op een spoedige erkenning van de onafhankelijkheid van Cyprus. Turkije treedt alle EU-voorwaarden met de voeten en wil kennelijk dus niet eens zelf echt bij de EU horen. Turkije hoopt via een toetreding enkel maar meer macht te verwerven. Het imperialistische model blijft in Turkije immers nog steeds de sluimerende ondertoon van hun agressieve buitenlandse defensiepolitiek.

In Cyprus woont een Turkse minderheid van nog geen 17% waardoor het eiland al sinds mensenheugenis de oorzaak is van de permanente oorlogscrisis tussen Turkije dat zijn etniegenoten wil beschermen en Griekenland dat de kaart trekt van de 83% van de bevolking uitmakende Grieks-Cyprioten. Beide landen beseffen het strategische belang van dit eiland, dicht bij Europa maar centraal genoeg om het ganse Midden-Oosten te kunnen bestrijken ingevallend een oorlog. Ook de controle op de vaart langs het Suezkanaal maakt van Cyprus een belangrijk geografisch wapen voor zowel de EU als Turkije. Cyprus kent nu al een kleine eeuw een intern conflict tussen de Griekse enosispolitiek (aansluiting met Griekenland) en de Turkse taksimpolitiek (opdelen van het eiland).

Op 20 juli 1974 begint Attila, een Turkse militaire operatie op Cyprus die leidt tot meer dan 2200 vermoorde Grieks-Cyprioten en een onbelangrijk - veel kleiner - aantal Turken. Tegen de komst van VN-blauwhelmen had Turkije reeds de controle over een kleine 40% van het totale grondgebied, meer dan 70% van de productiemiddelen, een dikke 65% van de toeristische infrastructuur, een kleine 60% van de mijnen, een dikke 41% van de veeteelt en een kleine 50% van de totale landbouwuitvoer. Cyprus werd door Turkije als wingewest ingelijfd onder het mom van het beschermen van de Turkse minderheid. Nadien zullen tienduizenden Turken uit het moederland naar Cyprus verhuisd worden om er aan etnische zuivering te kunnen doen.

Pas in 2002 werd een concrete oplossing door de VN uitgewerkt, het plan Annan. Dit werd echter weggestemd in een referendum door de Griekse meerderheid en totaal terecht. Het plan voorzag o.a. in het wettigen van de Turkse invasie en de daarmee samenhangende oorlogsmisdaden, in het legitimeren van een permanente Turkse militaire aanwezigheid op Cyprus, in een feitelijke opsplitsing met militaire checkpoints en paspoortcontrole, in het seponeren van alle klachten bij het EHRM in Straatsburg tegen Turkije i.v.m. de kwestie Cyprus en in het instemmen met de aanwezigheid van de Turkse inwijkelingen na de annexatie van Noord-Cyprus. Kortom, de VN koos hier resoluut de kant van Turkije en werd hiervoor weggestemd. De VN heeft in Cyprus zijn vingers zodanig verbrand dat we van die kant geen heil meer kunnen of mogen verwachten. En daar is niemand rouwig om!

Het onrecht dat Cyprus en de wereld door Turkije aangedaan wordt, moet onmiddellijk stopgezet worden. Turkije moet eindelijk eens de waarheid over de vermisten naar buiten brengen. Turkije moet de inwijkelingen naar aanleiding van de etnische zuiveringen terugsturen naar het Turkse vasteland. Turkije moet de Griekse verdrevenen schadeloos stellen. En Turkije moet in de eerste plaats zijn leger terugtrekken uit Noord-Cyprus. Anders kan ik Turkije en hun goednieuwsshow omtrent hun medewerking aan de toetredingscriteria niet langer au sérieux nemen.

Het is frappant te moeten constateren dat onze Europese leiders zonder scrupules hun eigen agenda erop nahouden. Turkije zal toetreden, wat de stem van het volk of de stem van het gezond verstand ook moge zeggen! Enkele jaren zou het nog ondenkbaar zijn dat er toetredingsonderhandelingen begonnen werden met een land dat een deel van een ander EU-land bezet houdt en allesbehalve aanstalte maakt om deze situatie op te lossen. De duizenden Grieks-Cypriotische verdrevenen ten spijt, houdt de EU vast aan haar pro-Turkse politiek. Daarom hoort dit Cypriotisch verhaal thuis op mijn weblog, al was het maar om het cynisme te illustreren waarmee de EU haar eigen principes verloochent om toch maar haar geheime pro-Turkse agenda te kunnen afwerken.