De linkse kitsch van Verhofstadt: de geschiedenis kent maar één richting - update

Tijdens een toespraak in het Europees Parlement in Brussel op woensdag 31 mei heeft Guy Verhofstadt dat de geschiedenis maar één richting kent, en dat de enig juiste richting voor Europa die is van een steeds verdere politieke unie (de Engelse tekst van de op internet te vinden toespraak stelt: "The direction of history is unequivocal, de nederlandse tekst: "De richting van de geschiedenis is éénduidig").

Dat de geschiedenis maar één richting kent is een typisch politiek correcte gedachte, op het randje van het totalitaire. De geschiedenis leert dat geenszins. De geschiedenis bewijst juist dat de slinger regelmatig eens in de andere richting slaat, dat er tijden zijn van federalisering en van defederalisering, van globalisering en van regionalisering, en méér nog, dat de geschiedenis heel vaak tegelijkertijd in meerdere richtingen gaat. Maar zoals Schopenhauer reeds zei, als er één ding uit de geschiedenis te leren valt, dan is het dat de mensen uit de geschiedenis zelden iets leren.

Verhofstadt is natuurlijk een aanhanger van de "Grand March" zoals Milan Kundera die beschreef in zijn L'insoutenable légèreté de l'être (De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, in de Engelse vertaling The Unbearable Lightness of Being, Part VI: “The Grand March”): "The Grand March is the splendid march on the road to brotherhood, equality, justice, happiness; it goes on and on, obstacles notwithstanding, for obstacles there must be if the march is to be the Grand March."

Kundera noemde deze idee reeds "leftist kitsch", linkse kitsch, en dat is het ook. En de grote amerikaanse politieke wijsgeer Michael Walzer voegde eraan toe:

“There is nothing to gain from the merger, for the chief value of all this marching lies in the particular experience of the marchers. There is no reason to think that they are all heading in the same direction. The claim that they must be heading in the same direction, that there is only one direction in which good-hearted (or ideologically correct) men and women can possibly march is an example – so writes the Czech novelist Milan Kundera of leftist kitsch.” (M. WALZER, Thick and thin, pp. 8-9).

Of nog: "What makes a leftist a leftist is not this or that theory but his ability to integrate any theory into the kitsch called the Grand March." (Kundera, 257; dank aan de interessante bijdrage van Professor Jolanta W. Wawrzycka, Betrayal as a Flight from Kitsch in Milan Kundera's The Unbearable Lightness of Being). En dat Verhofstadt de laatste jaren ongeveer "any theory" heeft proberen te integreren in zijn voluntaristische mars vooruit, weten we ondertussen natuurlijk wel.

Neen, mijnheer Verhofstadt, er zijn volkeren die de richting van een politieke Unie kiezen, maar er zijn vele volkeren in Europa die dat niet willen. Als ze tenminste ooit de kans krijgen om hun mening te geven natuurlijk. Aan de door U bestuurde (nou ja) volkeren weigert U die kans te geven, tegen uw eigen mooie principes in. Want het volk mag natuurlijk maar zijn mening geven als op voorhand vaststaat dat ze de "correcte" mening zullen geven.

Read more...

Winst voor Vlaams Belang bij De Stemmenkampioen (Hoegin)

Gisteren publiceerde De Stemmenkampioen de resultaten voor april en mei. In mei voerde De Stemmenkampioen twee peilingen uit om een eventueel effect te meten van de gebeurtenissen van de laatste weken, met als voornaamste conclusie dat het Vlaams Belang netto zelfs winst maakt.

De resultaten die vandaag bekend werden gemaakt zijn de tiende, elfde en twaalfde opiniepeilingen van De Stemmenkampioen. Samen met de andere opiniepeilingen hebben we daarmee ondertussen al 29 opiniepeilingen sedert de laatste verkiezingen. Overigens had ik verleden week een nieuwe opiniepeilingen van De Standaard en de VRT verwacht omdat de vorige nu drie maanden oud is, en zij verleden jaar op 27 mei een peiling brachten, maar misschien is het onderzoek met een paar weken uitgesteld om de evolutie van de laatste weken in de peiling te kunnen verwerken.

Beginnen we met de twee grootste formaties in Vlaanderen: CD&V-N-VA en Vlaams Belang. Wat het Vlaams Belang betreft valt uiteraard onmiddellijk de winst op van ongeveer één procent, die volgens een diepere analyse vooral van CD&V-N-VA en VLD zou komen. CD&V en N-VA moeten daarom inderdaad wat terrein prijsgeven. Waar het verschil tussen de twee formaties in april nog 4,3% bedroeg, is dat in de tweede helft van mei gezakt tot maar 2,5% meer. Daarmee komen de twee formaties terug sedert lang in mekaars vaarwater. Voor CD&V en N-VA is de score van vandaag trouwens de slechtste sedert verleden zomer.

Het commentaarstuk van Luc van der Kelen bij de resultaten van deze peiling is het lezen waard. Nog maar eens is gebleken dat wanneer het Vlaams Belang om één of andere reden in de moeilijkheden dreigt te raken, en deze keer was dat het geval zowel bij de moord op Joe van Holsbeeck als de schietpartij van Hans van Themsche, de andere partijen maar ook media als de VRT klaar staan om de partij uit de nood te helpen. Met de dagelijkse onthullingen van corruptieschandalen in Wallonië zou een mens stilaan gaan denken dat zo'n dingen normaal zijn en dat bijvoorbeeld Geert Lambert en Karel de Gucht geld krijgen uit één of andere zwarte kas van het Vlaams Belang.

sp.a/SPIRIT haalt voor de allereerste keer wat winst bij De Stemmenkampioen, en blijft daarmee deze keer boven de 17%. Bij de VLD is de beweging omgekeerd, en de partij zakt weer richting de 14%. Het betekent dat de VLD in het panel van De Stemmenkampioen bijna een kwart van haar kiezers heeft verloren sedert de laatste verkiezingen (van 19,4% naar 14,5%), en zelfs twee vijfden sedert de laatste federale verkiezingen (van 24,4% naar 14,5%). Uit de analyse van hierboven bleek bovendien dat de uitspraken van Guy Verhofstadt en Karel de Gucht richting Vlaams Belang de partij waarschijnlijk niet bepaald vooruit hebben geholpen. Herinneren we daarbij even aan de uitspraak van Guy Verhofstadt dat zijn succes gemeten mocht worden aan de score van het Vlaams Belang. Indien de resultaten van De Stemmenkampioenvan vandaag een indicator zijn voor de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van oktober, dan is het zeer de vraag of de positie van Guy Verhofstadt binnen de VLD nog houdbaar zal zijn tegen het einde van dit jaar en in de aanloop naar de volgende verkiezingen. Een vergelijking van de historische uitslagen van het Vlaams Belang, de VLD en hun voorlopers samen met de prognose van De Stemmenkampioen spreekt boekdelen.

Tot slot nog Groen!, dat ter plaatse blijft trappelen. Het probleem voor deze partij is dat de verschuivingen zo klein zijn dat ze niet significant zijn, terwijl precies zulke kleine verschuivingen voor deze partij het verschil kunnen maken tussen enkele of vrijwel geen zetels in de federale Kamer. Er kan in ieder geval vastgesteld worden dat de partij geen massale aanhang wint naar aanleiding van de commotie rond kerkasiel en de mensen zonder papieren. De Vlamingen die van die problematiek wakker liggen zitten vermoedelijk al bij Groen!, of vinden dit geen reden om over te stappen naar Groen!.

Read more...

PS-chandalig! (Politiek Incorrect)

Alweer wordt Walloniës grootste stad, Charleroi, geplaagd door een reeks corruptieschandalen. En net zoals in het najaar van 2005 zijn het andermaal politici van de Waalse socialistische partij die hierin betrokken zijn. Het nieuws is al langer dan vandaag bekend, maar een samenvatting van de wapenfeiten die er zich de laatste weken heeft afgespeeld.

Nadat Waals minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe abdiceerde, PS-schepen Claude Despiegeleer veilig en wel achter tralies belandde, en PS-voorzitter Elio Di Rupo zijn toen legendarische "j'en ai marre des parvenus!" uitriep; dachten de partij, Charleroi en Wallonië opgelucht op adem te kunnen komen. Zo niet dus. Op 10 mei kwam de rode bal weer aan het rollen. Deze keer was het de de RTBF - de Franstalige evenknie van de VRT, met dien verschille dat eerstgenoemde tenminste nog op tijd en stond kritiek durft uiten op haar financiële broodheren - die onregelmatigheden aan het licht bracht bij de afvalintercommunale ICDI. Aan het hoofd van het ICDI stond immers Lucien Cariat, PS-schepen te Charleroi. Cariat zou namelijk twee functies bij het ICDI gecummuleerd hebben, zijnde die van voorzitter én van algemeen directeur. Dit leverde hem een dubbele wedde op van samengeteld 5.150 euro netto per maand. Daarenboven rijfde Cariat ook nog eens vrolijk het geld binnen via zijn mandaat als schepen en als voorzitter van een socialehuisvestingmaatschappij. Dat leverde hem maandelijks nog eens een extra - netto! - toemaatje op ter waarde van 4.300 euro. Dat betekent dat de heer Cariat maar liefst 9.450 euro netto maandwedde in zijn rode zak kon steken. Andere bezoldigingen 'in natura' nog niet meegerekend! Niet slecht geboerd voor een vertegenwoordiger van de partij van de arbeider!

Vervolgens kwam het weekblad Le Vif op de proppen met het gerechtelijk dossier rond Robert Wagner, directeur van een gelijkgenaamd industrieel bedrijf in Charleroi. In juli 1997 ontving Wagner een Europese subsidie ter waarde van, omgerekend, 855.000 euro. Die subsidie kaderde in de Objectief 1-doelstellingen van de Europese begroting voor regionale ontwikkeling; en diende dus om meer tewerkstelling in het bedrijf - en dus in Henegouwen - te creëren. Amper twee maand later werd al snel duidelijk dat er van de garantie voor blijvende tewerkstelling - nochtans vereist om in aanmerking te komen voor het Europese overheidsmanna - weinig in huis zou komen: De vennoot, Fabrique de Fer, waarmee Charleroi Découpe - een dochteronderneming van de Groupe Wagner - in zee was gegaan, bleek niet meer zo solvabel te zijn, en moest bijgevolg overgenomen worden door het Franse concern Usinor. Alleszins, Wagner was wel verplicht die subsidie terug te betalen. Iets wat dus niet is gebeurd, en waarvoor nu een gerechtelijk onderzoek loopt. En Wagner wist maar al te goed dat die subsidie moest worden terugbetaald: Reeds in 2001 ontdekte de economische inspectie dat er 855.000 euro - toevallig?... - extra in de boekhouding van het bedrijf stond ingeschreven. Blijkbaar had Wagner toen reeds in de gaten dat de Waalse overheid ooit eens achter die subsidie zou terugvragen? Alleszins stelt men zich de vraag wie nu in feite schuldig is aan het verlenen van die subsidie aan Wagner en de beslommeringen hieromtrent. De toenmalige minister van Economie Serge Kubla (MR) - geen socialist dus deze keer... - meent dat het een fout was van zijn administratie. Ten slotte nog een extra pikant detail: Wagner is eveneens voorzitter van de exploitant van de luchthaven van Charleroi. De hoofdaandeelhouder van die exploitant is Sambrinvest, een investeringsmaatschappij die ervoor bekend staat een notoire parastatale én PS-bastion. Het is dan ook waarschijnlijk in die hoedanigheid dat Wagner goede vriendschappelijke relaties onderhoudt met Jean-Claude Van Cauwenberghe. De carrière van Robert Wagner gaat dus zeker niet zo goed voor de wind als die van zijn Duitse naamgenoot Richard (deze laatste mocht in de laatste jaren van zijn leven vrolijke opera's opvoeren in Bayreuth voor koning Lodewijk II van Beieren).

En dan was er nog een van de meest ophefmakende affaires; die van provinciaal deputé Jean-Pierre De Clercq. Deze zou een bedrag van 213.283,43 euro verduisterd hebben bij faillissementen toen hij als curator werd aangesteld. Die som op zich is al niet niks, maar toen het parket van Charleroi ook nog eens een dossier wou openenen, reageerde De Clercq ziedend. Hij zou aantonen dat de onderzoeksrechter in kwestie - een zekere mevrouw Baeckeland - nauwe banden heeft met de familie van Didier Reynders (federaal minister van Financiën en voorzitter van de MR), en hierdoor dus de objectiviteit van het onderzoek in gedrang zou komen. Ondertussen blijkt ook dat De Clercq een klacht heeft neergelegd tegen de rechter van de handelsrechtbank wegens laster- en eerroof. De Clercq eist zomaar eventjes 100.000 euro van hem! De rechter in kwestie had De Clercq eerder in het jaar al terechtgewezen voor corruptie. Dat De Clercq zo fel tekeer ging tegen de gerechtelijke instanties, lokte dan ook zeer verontwaardigde reacties uit. Zo ook van partijgenote en minister van Jusitie Laurette Onkelinx. De Clercq zelf ontekent iedere betrokkenheid bij deze zaak, en spreekt van een "inculpation injuste" (onterechte beschuldiging). Als de heer De Clercq dan toch zo zeker is van zijn stuk, waarom weigert hij dan dat de gerechtelijke instanties hun werk leveren? Toch schrik om zijn stinkende, rode, spaarpotjes te openen?

Al deze nieuwe schandelen lokten tesamen natuurlijk vele reacties uit, zo ook natuurlijk van PS-voorzitter Elio Di Rupo. Hij maakt zich nu sterk "grote kuis" te zullen houden binnen de PS. Waar en wanneer hebben we dat nog gehoord?... De maatregelen die de PS-voorzitter nu aankondigt zijn echter allesbehalve vertrouwenswekkend. Lucien Cariat moet dan wel zijn mandaten als schepen en voorzitter bij ICDI opgeven; daar staat echter tegenover dat figuren als De Clercq hun politieke toekomst wél nog verzekerd zien (op 2 juni aanstaande mogen de PS-leden tijdens een congres voor zijn lot beslissen, maar er wordt niet verwacht dat er enige consequenties aan zullen vasthangen). Ook Jean-Claude Van Cauwenberghe - nochtans reeds in september 2005 in opspraak gekomen - blijft gewoon zetelen in het "kopstukkenbureau" - ook wel de G9 genoemd - van de PS. Ook Jean-Jacques Van Gompel, de huidige burgemeester van Charleroi, blijft aan. Van Gompel zelf is de enige PS'er die vooralsnog niet betrokken is geweest in een of ander schandaal, maar zijn directe entourage - meerbepaald zijn kabinetschef Patrick Henseval - is wel betrokken in een zaak van schriftvervalsing en actieve corruptie als voorzitter van volleybalclub Les Dauphines.

Het lijkt er dus op dat Di Rupo zijn grote kuis veeleer met een tandenborsteltje uivoert. Heeft ook de nationale PS teveel schrik om aan de macht van de lokale PS-baronniën te tornen? Het moet zijn. Overigens: De woorden en goede voornemens van Di Rupo waren nog niet koud, of er werd ook vandaag bekend gemaakt dat de burgemeester van Namen, Bernard Anselme (PS), met boter op het hoofd door het leven gaat. Zo blijkt dat zijn vriendin aan het hoofd staat van "la Sotegec", een studiebureau dat veelerlei problemen van maatschappelijke aard onderzoekt. Dat het hier al dan niet over belangenvermenging zou gaan, kan nog door de vingers worden gezien. Verdachter is wel dat het studiebureau sinds 2001 maar liefst 17 opdrachten heeft gekregen van de burgemeester. Van zijn voorganger kreeg het er maar... welgeteld drie! Zou het maatschappelijk beleid in Namen tegenwoordig nu zoveel gecompliceerder zijn geworden dan voorheen? Zou het getroffen worden door complexe problemen van maatschappelijke aard, zoals een billijke beloning van PS-coryfeeën en familieleden? Tot slot is het ook nog ietwat verdacht dat de zoon van de burgemeester ook voorzitter is van de socialehuisvestingmaatschappij La Joie du Foyer. Dit nieuwe schandaal is voor de PS eens te meer een zware opdoffer, gezien Namen traditioneel gezien geen uitgesproken PS-bastion is, en bijgevolg dus doorgaans vrij van corruptie. Tot nu dus.

We kunnen natuurlijk alleen maar hopen dat de Waalse kiezer de PS massaal van de kaart zal vegen in de Waalse gemeenten en provincies. Maar die kans is klein, gezien de PS buiten een hoog corruptiegehalte, ook nog eens de lobbyist bij uitstek is van de Waalse arbeider, maar in het bijzonder van de Waalse werkloze. En we weten ondertussen al bij wie de PS zoal "lobbyt" om de slapende injectie-economie in Wallonië te financieren! Ook in de strijd tegen de corruptie is de horizontale opdeling van dit land meer dan ooit nodig. Op die manier is Wallonië immers financieel verplicht zich te ontdoen van het corrupte, socialistische juk. Een juk dat binnen het huidige Belgische systeem alleen maar als een geld- en welvaartzuigende teek niet alleen op Vlaanderen, maar vooral op Wallonië parasiteert.

Read more...

«Mullah Aid» in Noorwegen (Hoegin)

Dit week-end voerde FpU, de jongerenorganisatie van de Vooruitgangspartij (Frp), een geldinzamelingsactie ten voordele van Mullah Krekar. Hun doel was genoeg geld bij mekaar te krijgen om voor hem een éénrichtingsvliegtuigbiljet naar Noord-Irak te kunnen kopen.

Het verhaal van Mullah Krekar toont aan dat het gemakkelijker is een caravaan kamelen tegelijkertijd door het oog van een naald te krijgen dan een terrorist uit een Europees land uit te wijzen. In 1991 kwam Mullah Krekar, of Najmuddin Faraj Ahmad zoals zijn werkelijke naam luidt, als vluchteling naar Noorwegen. Niettegenstaande hij dus vluchteling was, pendelde hij regelmatig tussen Noorwegen en Noord-Irak, waar hij actief was bij de opbouw van allerlei gewapende islamitische goepen. In 2001 werden enkele van die groepen verenigd in Ansar al-Islam, bekend omwille van de Amerikaanse verdenkingen als zouden zij geëxperimenteerd hebben met allerlei gifgassen, waaronder ricine.

In 2002 werd Ansar al-Islam er door de VS ook van beschuldigd de verbinding te zijn tussen al Qaida en het régime van Saddam Hoessein. Omwille daarvan werd hij, tijdens zijn terugreis vanuit Noord-Irak naar Noorwegen, opgepakt op de luchthaven van Schiphol, en zat hij vier maanden in een Nederlandse gevangenis. In januari 2003 werd hij uitgeleverd aan Noorwegen en uitgebreid ondervraagd door de veiligheidsdienst. Concreet werd hij ervan verdacht terreuracties te organiseren en financieren vanuit Noorwegen. Eén van de gevolgen was dat de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Erna Solberg (H) Mullah Krekar het land wou uitwijzen uit nationale veiligheidsoverwegingen. De Noorse staat is er echter nooit in geslaagd dat uitwijzingsbevel uit te voeren omwille van de jarenlange juridische strijd die Mullah Krekar geleverd heeft. Hij kreeg daarbij steun van onder meer de Noorse afdeling van Amnesty International, die er principieel tegen gekant is dat buitenlanders teruggestuurd worden naar hun land indien zij daar de doodstraf of marteling riskeren. Hoe die vrees te rijmen valt met het feit dat Mullah Krekar er tot voor het uitwijzingsbevel blijkbaar geen graten in zag om zelf meer dan regelmatig naar Noord-Irak te reizen is me echter niet helemaal duidelijk. Het is zelfs niet onwaarschijnlijk dat indien Mullah Krekar geen uitwijzingsbevel boven zijn hoofd zou hangen hebben, hij ook vandaag nog steeds rustig over en weer zou pendelen. Wil de staat Noorwegen hem echter terugzenden, dan mag dat natuurlijk niet.

Maar dat betekent niet dat hij vandaag helemaal stil zou zitten. Verleden herfst verklaarde Mullah Krekar op het TV-kanaal al-Jazeera nog dat indien hij uitgeleverd zou worden aan Irak, Noorwegen zich aan terreuracties zou mogen verwachten. Die uitspraak gaf aanleiding tot nogal wat ophef in de Noorse media, maar volgens zijn advocaat was ze –wat had je gedacht?– uit haar verband gerukt. Er moet dus een verband bestaan waarin zo een uitspraak geen bedreiging is aan het adres van Noorwegen. Ook in maart van dit jaar liet hij van zich horen, op het hoogtepunt van de strijd om de Deense cartoons, en drukte toen zijn volledige steun uit aan Osama bin Laden. Hij voegde eraan toe dat de islam in oorlog is met de Westelijke beschaving. Misschien niet bepaald origineel vanuit zijn hoek, maar hij zei het uiteindelijk toch maar in klaartekst. Het merkwaardige is hier misschien wel dat niettegenstaande Mullah Krekar een uitwijzingsbevel gekregen heeft omdat hij een gevaar vormt voor de veiligheid van de staat, hij vrij interviews kan geven aan TV-stations en kranten, en uitgebreid zijn mening kan ventileren. Ik hoop maar dat hij toch iets beter door de veiligheidsdiensten in het oog gehouden wordt dan Fehriye Erdal.

En dit week-end hield FpU dus een inzamelingsactie om voor Mullah Krekar een vliegtuigbiljet te kopen, zodat hij eindelijk terug naar zijn land kan. Naar verluidt zou de actie behoorlijk succesvol zijn, en stoppen mensen zonder problemen briefjes van 100 en 200 kroon (ongeveer 12 resp. 25 euro) in de inzamelingsbussen. Doel is echter vooral Mullah Krekar weer onder de aandacht van de mensen te brengen, maar Brynjar Meling, zijn advocaat, zei in een reactie dat hij de actie helemaal niet serieus vond. Volgens hem toont de actie aan dat FpU ofwel geen verstand heeft van asielzaken, ofwel de problemen in verband met mensenrechten niet wil snappen. Mijn bescheiden mening is echter dat zijn reactie aantoont dat hij niet veel kaas gegeten heeft van actievormen en het gebruik van ironie daarin. Alhoewel, want een advocaat van iemand die een terreurorganisatie heeft geleid die experimenteerde met gifgas, die zich dus beroept op de mensenrechten om een uitwijzingsbevel voortdurend uit te stellen, dat is behoorlijk ironisch.

Read more...

Welterusten, mijnheer Cleymans (The Flemish Beerdrinker)

Mijn God, ben ik blij dat Jelle Cleymans gisteren (nipt) geklopt werd in de voorlaatste aflevering van zo is er maar één, een muziekshow op Eén waar op zoek wordt gegaan naar het beste Nederlandstalige lied. Elke week wordt gewerkt rond een centraal thema en deze keer wilde men weten welk lied het VRT-publiek het beste protestlied vond. Cleymans bracht Welterusten, mijneer de president van Boudewijn De Groot. Oorspronkelijk bedoeld als een protestlied tegen de Amerikaanse invasie in Vietnam, had het nummer volgens Cleymans na veertig jaar nog niets aan actualiteit verloren, doelend uiteraard op de "oorlog" van Bush en zijn kornuiten in Irak. De infantiele Jelle Cleymans bracht het nummer weer met zoveel overacting dat ik dacht; nou daar gaat die Bush nog nachten van wakker liggen. Toch merkwaardig dat een protestlied alleen maar actueel is, wanneer een Amerikaanse president een ander land binnenvalt, niet? Welterusten, mijnheer de president, bleek veel minder actueel toen Saddam Hussein de Koerdische bevolking van Irak aanviel met chemische wapens. Om maar één voorbeeld te noemen. Ik ben overigens er niet van overtuigd dat dit nummer nog actueel is. Immers de Amerikaanse oorlog om het regime van Saddam te verwijderen is al lang voorbij. De slachtoffers die nu nog vallen onder de Iraakse bevolking, komen om als gevolg van terroristische aanslagen van een Jordaanse terrorist, al-Zarqawi. Kortom, Welterusten, mijnheer de terrorist, is als protestlied veel actueler dan Welterusten, mijnheer de president. Zou mijnheer Cleymans nog wel kunnen slapen met de wijsheid dat Iraki’s veel te lijden hebben als gevolg van de daden van terroristen en dat hij hoegenaamd niets ondernomen heeft om daartegen te protesteren?

Read more...

Vuile wijven ! Vuile democraten ! Vuile hetero's - Een leerling van Marcuse als grootinquisiteur.

In Laatste Nieuws van 19 mei zegt grootinquisiteur Jozef de Witte (voor de buitenlanders die de Belgische wantoestanden nog niet kennen: de voorzitter van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding) in reactie op een klacht wegens discriminatie dat leden van een meerderheid mogen worden gediscrimineerd.

Het artikel:
Hetero Jan Van Gucht (53) uit het West-Vlaamse Rekkem heeft een klacht ingediend wegens discriminatie bij de politie van Menen, tegen het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding. «Wegens hun postkaartcampagne met slogan 'vuile hetero'», aldus Van Gucht.
«Ik ben hetero, ik heb dat niet gekozen, ik ben zo geboren en wil daar bijgevolg niet voor uitgemaakt worden. Deze campagne zet aan tot nog meer onbegrip tussen beide groepen. Waar gaat het heen als een antidiscriminatiecentrum, dat ik tot vandaag respecteerde voor het vele goede werk, met zulke 'grapjes' begint», zegt Van Gucht die prompt een klacht indiende.
Jozef De Witte, voorzitter van het Centrum, moet een beetje lachen om de klacht. «Ik meen te mogen zeggen dat ik hier enkele experts in dienst heb die weten wat discriminatie is. Stigmatiseren van een meerderheid hoort daar niet echt bij. Discriminatie is iets dat per definitie een minderheid overkomt.»

Nu ben ik van de juridische kennis van de Heer De Witte tot op heden nog niet onder de indruk gekomen. Het is niet de eerste keer dat De Witte zonder schroom juridische dwaasheden verkondigt. Hij kan zich dat natuurlijk permitteren omdat het aantal goede juristen die iets te zeggen hebben en ook durven zeggen in dit land dun gezaaid is, en degene die aan de tafels van de macht meeëten in plaats van die van de gerechtigheid te dekken de bescherming van de rechtsstaat vaak niet al te nauw nemen. Van "Rule of law, not of men" blijft er in België niet veel meer over.

De beginselen van de rechtsstaat zijn daarbij wel de laatste bekommernis voor De Witte. Hij behoort tot de school van de vakbondslui à la Theo Rombouts ("'Gelijkheidsbeginsel boven vrije meningsuiting'", De Tijd van 27 april 2004) die het opleggen van gelijkheid voorrang geven op de grondwettelijke vrijheid van meningsuiting, vereniging e.d. Uit een uitspraak in het incident-Feryn blijkt dat De Witte de racismewet trouwens ten onrechte een grondwettelijke status geeft - terwijl het juist een gedeeltelijk ongrondwettige wet is (zie http://lvb.net/item/2421: " in een interview met Mathias Danneels en Helena Wilmet in Het Nieuwsblad van 25 februari 2006. Zegt De Witte over Pascal Feryn, de ondernemer die geen allochtone werknemers naar zijn klanten wil sturen: "We hebben hem enkel gevraagd om de grondwet na te leven. Niemand, maar dan ook niemand kan en mag discrimineren op basis van cultuur, huidskleur of religie.").

Maar laat ons even De Wittes jongste uitspraak toetsen. Stigmatiseren van een meerderheid mag dus wel. Ik kan me daar dadelijk wat bij voorstellen. Vrouwen zijn een meerderheid in dit land; die mogen dus volop gediscrimineerd worden, en beledigd net als hetero's. De kiezers van de zelfbenoemde democratische partijen zijn ook een meerderheid; zIj mogen dus gestigmatiseerd worden, die van het Vlaams Belang daarentegen niet. En het zal voor sommigen een opluchting dan wel een ontgoocheling zijn om te vernemen dat de ongelijke behandeling van zwarten onder de apartheid in Zuid-Afrika geen discriminatie was, omdat de zwarten er een meerderheid waren (en zijn). In Brussel zijn sinds kort de Marokkanen in groteren getale dan de Vlamingen. vanaf nu mogen de Vlamingen dus de Marokkanen stigmatiseren in plaats van omgekeerd. En beiden mogen ze vanzelfsprekend haat zaaien tegen de "autochtone" Franstalige Brusselaars, die vooralsnog nog steeds de meerderheid vormen. Of wacht: in Brussel-stad zouden er sinds dit jaar meer allochtonen wonen dan autochtonen. Dat opent natuurlijk perspectieven waarop De Witte allicht niet doelde.

De droevige werkelijkheid is dat deze grootinquisiteur een leerling is van Herbert Marcuse, die de jeugd destijds vergiftigde met zijn idee van partijdige tolerantie: de tegenstanders moeten tot tolerantie verplicht worden, maar zelf mogen we jegens hen intolerant zijn. Er zijn immers "correcte" opvattingen die de voorrang moeten krijgen en "incorrecte" die met alle middelen mogen worden bestreden. Een onpartijdige tolerantie (non-partisan tolerance) hield volgens Marcuse namelijk in dat men de gevestigde waarden en normen intact laat, zodat het volgens hem om repressieve tolerantie ging (H. MARCUSE, Repressive tolerance, 1965, nadien opgenomen in: Robert Paul Wolff, Barrington Moore, jr., and Herbert Marcuse, A Critique of Pure Tolerance, Beacon Press, Boston 1969, pp. 95-137; tekst op http://www.marcuse.org/herbert/pubs/60spubs/65repressivetolerance.htm). Hij aanvaardde alleen een partisan tolerance, die zou zijn "intolerant toward the protagonists of the repressive status quo", of nog "intolerance against movements from the Right, and toleration of movements from the Left". Voor kritiek, zie o.m. A.C. KORS & H.A. SILVERGLATE, "Codes of Silence. Who's silencing free speech on campus - and why", Reason, november 1998.

Dit sluit trouwens aan bij de hele filosofie achter antidiscriminatie- en antiracisme-ideologieën, filosofie die essentieel zelf discriminerend (en dus "racistisch" in de ruime daaraan meestal gegeven betekenis) is, zoals ik elders heb aangetoond (zie de uitgewerkte tekst van mijn Molinarilezing "De fundamenteelste vrijheid: de vrijheid om te discrimineren").

Read more...

Barroso bij de Sovjets (Politiek Incorrect)

Afgelopen donderdag trokken de voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso; de voorzitter van de Europese Raad Wolgang Schüssel en de Hoge Vertegenwoordiger van het Europese Gemeenschappelijke Buitenlands en Veiligheidsbeleid (oef, het is eruit...) Javier Solana naar de Russische badplaats Sochi aan de Zwarte Zee. Allen stuk voor stuk Europese hoogwaardige excellenties. Maar wat zouden ze nu toch uitsteken in een stad aan een Russisch strand? Gaan zonnen?

Neen, maar het lijkt er wel ongeveer op, gezien in datzelfde Sochi ook de Russische zonnekoning Vladimir Poetin in hoogsteigen persoon aanwezig was. De bedoeling was dus om tijdens een conferentie alle Europees-Russische energieconflicten van tafel te ruimen, met het gasdispuut begin dit jaar tussen Rusland en Oekraïne vers in het geheugen (zie http://politiekincorrect.web-log.nl/log/4537418).

Maar al snel werd duidelijk dat er met Rusland geen land te bezeilen valt. Enkele maanden geleden nog dreigde Poetin - het eigenlijke hoofd van het Russische staatsgeleide gasconcern Gazprom - de gaskraan naar Europa dicht te draaien en alternatieve handelspartners, zoals China, op te zoeken indien de EU nog lang kritiek zou spuien op het Russische energie- en gasbeleid. Die dreigende toon werd vorige donderdag ietwat getemperd, maar er is ten gronde nog maar weinig veranderd aan het gasconflict.

Zo eist Rusland nog steeds dat het ongebreideld toegang zou krijgen tot de Europese gasmarkt. In de geest van de vrije marktwerking is daar natuurlijk niets op tegen, maar gezien Ruslands zowat enige gasbedrijf Gazprom een staatsbedrijf is, zou Europa nog meer afhankelijk worden van de Russische politiek. Met alle gevaren vandien. Zelfs bij ons in de Antwerpse Kempen wil Gazprom nu een ondergrondse opslagplaats bouwen. De federale minister van Energie Marc Verwilghen (VLD) is jammer genoeg in die Russische val gelopen, en heeft Gazprom hiervoor alvast een exploratievergunning toegekend.

Maar goed; als Rusland toegang wil tot de Europese gasmarkt, waarom zou de omgekeerde beweging dan niet mogen? Die vraag moet Barroso zich blijkbaar wel hebben gesteld, gezien hij Rusland beleefd vroeg het internationale Energieverdrag te ratificeren. Dat Energieverdrag werd vlak na de implosie van de Sovjet-Unie in 1991 opgesteld om de Oost-Europese en Russische energiesectoren in de internationale handel beter te integreren. Het werd in 1994 te Lissabon ondertekend door alle Europese landen (uitgezonderd Servië-Montenegro; sinds vorige week zondag echter geen unie meer) en door Rusland. Doch, de ietwat 'informele' ondertekening van het akkoord wil nog zeker niet zeggen dat Rusland het Energieverdrag ook heeft geratificeerd.

Poetin reageerde dus furieus op Barroso's voorstel. De Russische nieuwe Stalin maakt namelijk bezwaar tegen een bijhordend protocol bij het Energieverdrag, dat bepaald dat alle leden van het Verdrag - zonder enige discriminatie - toegang krijgen tot de gasleidingen. Kortom, dat ook andere buitenlandse spelers op de Russische markt mogen operen. Juist tegen datgene wat Poetin van Europa verwacht verzet hij zich echter! Bovendien, aldus Poetin, zou de ratificatie van het Energieverdrag Gazprom - dus de Russische staat - zo'n 4,5 à 5 miljard dollar (= 3,5 à 3,9 miljard euro) kosten. Als postcommunistische demagoog vergeet Poetin er natuurlijk wel bij te zeggen dat de ratificatie van het internationaal Energieverdrag, wat dus de wederzijdse uitbouw in Rusland als Europa van een meer concurrentiële energiesector betekent, ook 480 à 600 miljard dollar (377 à 471 miljard euro) aan extra inkomsten voor de Russische economie kan opleveren. Wat meer is: Poetin koestert nu zelfs plannen om meer vat te krijgen op enkele energieprojecten in Oost-Rusland. Projecten die nu beheerd worden door het Nederlandse Shell en het Amerikaanse ExxonMobil.

Uit deze notoire ex-KGB'er kon dus andermaal geen enkel verstandig woord opgevangen worden. De Europese delegatie kwam dus maar van een kale reis terug uit Sochi. De vraag is dus natuurlijk wat er nu moet gebeuren met de Europese energiepolitiek? Europa is immers voor ongeveer 1/4 afhankelijk van Russisch gas. Een eerste stap zou kunnen zijn dat de Europese Unie meer investeert in onderzoek & ontwikkeling - de fameuze Lissabondoelstellingen, weet u nog? - waardoor er technologieën kunnen ontwikkeld worden die ons minder afhankelijk maken van (Russisch) gas. Op dit moment wordt er namelijk amper 1,9% van het totale Europese BBP geïnvesteerd in O&O, wat nog zeer ver verwijderd is van de 3%-Lissabonnorm. En nog veel verder weg van 2,59% in de VSA of 3,15% in Japan. En gezien conform de recent door het Europees Parlement goedgekeurde Europese begroting maar liefst 87,2% van dit budget de komende jaren (2007-2013) naar landbouw en regionale ontwikkeling zal gaan, zal er niet meteen veel geld overblijven voor extra O&O-investeringen. En het privaat kapitaal wordt, in West-Europa, nog steeds ontmoedigd te investeren in meer O&O gezien de fiscale pletwals die er rijdt.

Een nog eenvoudiger oplossing is natuurlijk president Poetin en zijn marionettenkompanie Gazprom wegstemmen bij de komende Russische presidentsverkiezingen in 2008. Als er daar natuurlijk vrije verkiezingen bestaan... Het is alleszins duidelijk dat met Poetin aan het roer van Rusland dat de Koude Oorlog nog verre van afgelopen is. Meer zelfs: Zijn Sovjet-voorganger Michail Gorbatsjov was tenminste nog zo verstandig met "glasnost" en "perestrojka" te regeren (maatregelen die uiteindelijk tot de totale ineenstorting van het socialistische imperium hebben geleid). Maar deze Leninistische despoot met notoir KGB-verleden krijgt het al benauwd bij het horen van termen als "privaat kapitaal" en "concurrentie". En noch Rusland, noch Europa zullen hier wel bij varen.

Read more...

Schijnzelfstandigen hard aangepakt. Waarom eigenlijk?

De overheid heeft iets gevonden waar ze haar lange neus in kan steken, namelijk andermans zaken. Dat doet ze regelmatig en nu gaat het over de schijnzelfstandigen.

Schijnzelfstandigen zijn zelfstandigen die onder het statuut van zelfstandigen voor een werkgever werken. Volgens een ietwat kromme logica zijn ze dus eigenlijk werknemers. Het voordeel van schijnzelfstandigen is dat ze niet gebonden zijn aan de wettelijk opgelegde regels inzake ontslag, arbeidsduur, loon, sociale zekerheidsbijdragen… Daardoor kunnen ze meer werken tegen lagere kosten en kunnen ze bepaalde werknemersbeschermingen aan de kant schuiven.

Dat mag niet, zegt men. Wie ook maar in de buurt komt van het werknemersschap is een werknemer en heeft de daaruitvolgende plichten, maar vooral verplichte rechten. Die rechten MOET je krijgen, ook al wil je ze niet.

Waarom?

Waarom mag iemand niet beslissen dat hij al die quatsch niet wil? Waarom mag iemand niet beslissen dat hij 60 uur per week wil werken tegen een iets hoger loon? Waarom mag iemand niet zelf zijn sociale zekerheidsbijdragen betalen zoals zelfstandigen doen? Waarom mag iemand de wetten die hem beschermen maar ook kortwieken niet aan de kant schuiven?

Economisch gezien is het waanzin om dit aan te pakken. “Schijn”zelfstandigen doen niets verkeerd, integendeel, ze behoren tot de meest productieve van alle werkers. Om de simpele reden dat ZIJ kunnen onderhandelen om loon naar werken te krijgen, en veel meer de vrije hand hebben in hoe ze werken en wat ze doen. Ze zijn vrijer en werken harder.

Waarom gaat men hier tegenin? Dit is iets wat zou moeten ondersteund worden. Men zou glimlachend moeten knikken en die mensen prijzen voor hun ondernemingsdrive. Leve de schijnzelfstandige! Of tenminste leve de zelfstandige, want schijnzelfstandigen zijn zelfstandigen. Punt. Het is niet omdat iemand in een verband werkt dat de werkgever-werknemer relatie benadert dat hij of zij daarom niet langer zelfstandig is.

De waarheid is echter enorm vies. Schijnzelfstandigen halen hun neus op voor onze hysterische bescherming van de werknemer. Ze zijn geen vakbondsmilitanten, ze zijn niet gebonden aan CAO’s. Natuurlijk gaan de lobbygroepen dan steigeren. Ten koste van die ondernemende mensen makkelijk scoren bij het Grootsyndicaat dat alle macht over het werk in België in handen heeft. Een inquisitie tegen de “ketters van de welvaartsstaat”.

Onzin eigenlijk. Laat de mensen eens met rust.

Read more...

Belgen kopen wapens om nieuwe wapenwet te omzeilen.

Wel, dat zag ik mijlenver aankomen. De nieuwe hyperstrenge wapenwet is een gedrocht dat erop gericht is om het aankopen en bezitten van wapens zo lastig mogelijk te maken.

Het oude pacifistische ideaal van een wapenloze maatschappij is het doel.

Ik ben hier ronduit tegen. Onze wapenwet was al veel te streng en bovendien hebben strenge wapenwetten geen enkel resultaat. Criminelen of mensen met slechte bedoelingen of mensen die gewoon niets slechts van zin zijn maar gewoon een wapen willen hebben, kunnen in het criminele milieu terecht. Wie alles volgens het boekje wil doen, die moet nu al toestaan dat de politie vrienden en familieleden gaat ondervragen (!). Schending van de privacy? Zeker. Arbitraire macht voor de politie? Zeker. Nodeloos ongerust maken van mensen die helemaal geen inspraak zouden mogen hebben in wat een privé-persoon doet? Zeker.

En waarom? Als hysterische reactie op wat HVT deed. Dat wapen is niet de schuldige, die kerel is de schuldige. Een wapen an sich is volledig schadeloos tot het door een persoon gebruikt wordt. De meeste wapens worden dan ook nooit verkeerd gebruikt. Maar de overheid heeft beslist dat elk wapen an sich zondig is en dat de burger die het wil dat moet “ontraden” worden. Dus gaat men de peer pressure op de familie en vriendenkring opdrijven, de wachttijden en de verplichte aansluitingen bij schietclubs blijven behouden… Ook al gaat het om iemand die gewoon omdat hij een wapen mooi vindt een pistool wil kopen, dat onderhouden en veilig opbergen. Of om iemand die in zijn zelfverdediging geen risico wil lopen!

Wapens doen geen kwaad, het is de mens die de trekker overhaalt die de goede of kwade daad stelt. Guns don’t kill people, people kill people.

Ik voorspel een bloeiende clandestiene handel in, mogelijks onveilige, wapens.

Criminelen komen makkelijk aan wapens. Brave burgers worden gepest, ondervraagd, onder druk gezet. Wat bereikt deze wet? Dat criminelen wapens hebben en burgers niet. Waardoor deze laatste een makkelijk doelwit worden voor zelfverzekerde criminelen. If guns are outlawed, only outlaws will have guns.

Ik pleit voor een vrij, maar geregistreerde aankoop van wapens op voorwaarde dat iemand een wapenbewijs kan voorleggen. Een bewijs dat hij of zij ermee kan omgaan. Er zijn ten slotte genoeg clandestiene wapens waar niets verkeerds mee gebeurt. Is dat niet een duidelijk teken dat het huidige systeem zinloos is?

Read more...

EU en de Westelijke Sahara (Hoegin)

Afgelopen week sloot de Europese Unie een visserij-akkoord met Marokko. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat het visserij-akkoord ook over de wateren voor de kust van de Westelijke Sahara gaat, een gebied dat al dertig jaar door Marokko bezet wordt.

In dezelfde week dat de Europese Unie zich al eens van haar smalste kant liet zien naar aanleiding van het referendum in Montenegro, zendt ze een bijzonder dubieus signaal naar de bevolking van de Westelijke Sahara. De EU tekende een visserij-akkoord met de Marokkaanse bezetter ter waarde van 114 miljoen euro, en maakte er geen probleem van dat Marokko ook de kustwateren van de Westelijke Sahara in het akkoord sloot. Nochtans is het zo dat volgens het internationaal recht een bezetter de natuurlijke rijkdommen van een land niet mag verhandelen. Het enige land dat niet akkoord was met deze gang van zaken was Zweden, terwijl Nederland niet verder kwam dan een beetje aandringen «dat de opbrengst van de visbestanden ook ten goede moet komen aan de oorspronkelijke bevolking». Wat dat waard is mag Joost weten, maar als Marokko zich ook maar een greintje zou aantrekken van de oorspronkelijke bevolking van de Westelijke Sahara, zou het misschien dat gebied niet bezet houden, laat staan marokkaniseren. Ook Ierland en Finland gaven enige steun aan Zweden, maar stemden uiteindelijk toch voor het visserij-akkoord.

Wat bezielt eigenlijk de Europese Unie? Waar zijn nu de voorvechters van de Grote Principes, die oorlog en bezetting uit den boze vinden, zelfs als het gaat over de omverwerping van een meedogenloze dictator? Als puntje bij paaltje komt erkennen ze de facto de bezetting van een buurland om een paar vissen extra te mogen vangen. Onderstrepen dat het visserij-akkoord geen erkenning van het Marokkaanse zeggenschap over de Westelijke Sahara inhoudt is onzin: het is niet meer dan het woord waarnaar we moeten luisteren bij de daad die we niet mogen zien. We kunnen vandaag alleen maar vaststellen dat vissen en olie niet hetzelfde zijn voor het in de eigen ogen moreel hoogstaande Europa.

Fundamenteler is dat nog maar eens blijkt dat de Europese Unie lak heeft aan de rechten van volkeren wanneer die rechten de eigen interesses doorkruisen. De rechten van de Westelijke Sahara moeten wijken voor de vissersboten uit Spanje, Portugal en Frankrijk. In Montenegro waren het geen ekonomische interesses, maar intern-politieke: landen als spanje, Frankrijk en België zijn totaal allergisch voor referenda over onafhankelijkheid, en dus had de Europese Unie liefst van al gehad dat de Montenegrijnen zich koest hadden gehouden. Stel je voor dat morgen 55% van de Basken ook voor onafhankelijkheid stemt, ja, dan sta je daar natuurlijk. En eigenlijk hoeft het dan ook niet echt te verbazen dat de Europese Unie zo gemakkelijk over de bezetting van de Westelijke Sahara heen stapt. Catalanen, Basken, Koerden, Kosovaren, Schotten en Vlamingen wezen bij deze dus nogmaals gewaarschuwd.

Read more...

Montenegrijns referendum in Vlaanderen (Hoegin)

Naar aanleiding van het referendum in Montenegro hebben een aantal Vlamingen zich ongetwijfeld afgevraagd waarom zo'n referendum in Vlaanderen niet kan. De zaak is echter dat van zodra zo'n referendum zou kunnen, het waarschijnlijk ook overbodig zal zijn.

De situatie en de positie van Montenegro is totaal verschillend van die van Vlaanderen. Om te beginnen is Montenegro het kleine broertje in de unie met Servië: het Montenegrijnse aandeel in het bevolkingsaantal van de unie bedraagt/bedroeg minder dan 10%. Bovendien heeft het land een slechte reputatie: in de dagen voor het referendum werd de deelrepubliek omschreven als een «roversnest», waar de corruptie welig zou tieren en met als belangrijkste inkomst de smokkel. Verder staat Montenegro er allesbehalve goed voor op het ekonomische vlak. De deelrepubliek bevond zich dus in een uiterst zwakke positie, en een eenvoudige stemming in het Montenegrijnss deelparlement zou waarschijnlijk door de internationale gemeenschap niet aanvaard worden. Dit wordt perfect geïllustreerd door het feit dat zelfs een gewone meerderheid in het referendum nog niet volstond om zeker te zijn van een Europese erkenning van de zelfstandigheid: de opkomst moest volgens de EU minstens 50% bedragen, met een meerderheid van minstens 55% Ja-stemmen.

Vergeleken met Montenegro bevindt Vlaanderen zich in een totaal andere positie. Ondanks alles gaat het ekonomisch goed in Vlaanderen, en met zo'n 60% van de Belgische bevolking is het zeker niet het kleine broertje in de federatie. Vlaanderen heeft zijn corruptieproblemen, zoals elk land, maar die zijn niet te vergelijken met wat zich in Montenegro (of Wallonië) afspeelt. De stemming van een onafhankelijkheidsverklaring in het Vlaamse Parlement heeft dus wel een goede kans om internationaal aanvaard te worden, als het ooit zover zou komen.

En dat is meteen ook de reden waarom een Montenegrijns referendum in Vlaanderen nooit zal plaatsvinden: het klimaat dat nodig is om zo een referendum mogelijk te maken, maakt dat zelfstandigheid net zo goed in het Vlaams Parlement gestemd kan worden, zonder meer. Het is immers niet de Vlaamse bevolking die de Vlaamse onafhankelijkheid tegenhoudt, maar wel de politici. Tegen de tijd dat een meerderheid van politici over de brug gehaald zal zijn, zal de Vlaamse bevolking dat ook zijn, als ze dat nu al niet is (cfr. de beruchte Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen). Een referendum zou daarom alleen maar energie-, tijd- en geldverspilling zijn.

Nog anders bekeken: in feite is een referendum een teken van zwakte van het parlement. Indien er in het Montenegrijnse parlement geen meerderheid was geweest voor afscheuring, dan zou er ook geen referendum gehouden zijn. Die meerderheid was er wel, maar kon een afscheuring niet internationaal erkend krijgen, en moest daarom de weg van het referendum gaan. Een ander voorbeeld van parlementaire zwakte zijn de referenda over de zogenaamde EU-grondwet: in dat geval is het de grondwet van een land die de macht van het nationale parlement beperkt en een referendum oplegt om een belangrijke beslissing te nemen. Zo bekeken is de kwestie van een referendum over Vlaamse zelfstandigheid eigenlijk een kwestie over de sterke van het huidige Vlaamse parlement: is dat sterk genoeg om op eigen houtje een beslissing over zelfstandigheid te nemen en die beslissing internationaal erkend te zien, of heeft het ook een referendum nodig? Mijn stelling is dat het antwoord op die vraag is dat het Vlaams parlement geen referendum nodig heeft, en zelf de Vlaamse zelfstandigheid kan uitroepen indien daarvoor een meerderheid gevonden kan worden. De vraag is alleen: wanneer zal die meerderheid gevonden worden?

Read more...

«Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Marokkanen te lijf» (Hoegin)

Dat is wat Johan vande Lanotte niet zei naar aanleiding van de moord op Patrick Mombaerts of Theo van Gogh, of m.m. bij het proces van de zaak-Robert de Craene. Maar volgens De Standaard zei hij wel iets gelijkaardigs in Het Belang van Limburg dit week-end.

Bij De Standaard citeren ze Johan vande Lanotte als volgt:

Mocht het mijn kind zijn, ik ging onmiddellijk een paar Blokkers te lijf. Zeker weten. Dat is een emotionele reactie. Maar de rechtsstaat dient juist om emoties ordentelijk te kanaliseren. Dat zijn principes die ik als politiek verantwoordelijke hoog moet houden.

Journalist Wouter Verschelden noemt deze uitspraak «opmerkelijk». Dat is inderdaad wel het minste wat men er van kan zeggen, maar de reacties, of beter gezegd, het gebrek aan reacties is eigenlijk nog opmerkelijker. Want Karel «olifant in de porseleinwinkel» de Gucht kreeg de afgelopen dagen bakken kritiek over zich heen –terecht, daar niet van– maar uiteindelijk deed hij niet meer dan de kiezers van het Vlaams Belang verantwoordelijk houden voor de daden van Hans van Themsche. Op de keper beschouwd had hij het echter niet over fysiek geweld op die kiezers, goedgepraat als een «emotionele reactie» die dan een zin later eigenlijk feitelijk toch niet mag.

Op een manier toont de uitspraak van Johan vande Lanotte aan dat hij een serieuze klap van de anti-racistische molen moet gekregen hebben. Want zijn uitspraak komt er op een ogenblik dat men het Vlaams Belang krampachtig probeert te hangen omdat het na de moord op Pim Fortuyn zei dat de kogel van links kwam. En dus kwamen deze keer de kogels van extreem-rechts, gaat de redenering. Nog erger is dat amper enkele dagen geleden in Antwerpen een Molotov-cocktail gegooid werd naar het secretariaat van het VNJ. Wie als «politiek verantwoordelijke» vandaag met zulke uitspraken komt, speelt dus bijna letterlijk met vuur. Redeneren we immers even door op de uitspraak van Johan vande Lanotte, dan is het niet moeilijk om vast te stellen dat men vandaag ter linkerzijde gemakkelijk kan concluderen dat de rechtsstaat toch niet helemaal werkt, want het proces tegen het Vlaams Blok heeft er alleen maar voor gezorgd dat het Vlaams Blok vandaag Vlaams Belang heet. Hoe lang moet men dan nog wachten om zoals bovengenoemde «helden» in Antwerpen een paar dagen geleden «emotioneel» te reageren? Johan vande Lanotte had het er gerust bij mogen vertellen.

Bovendien weet Johan vande Lanotte zijn moment goed te kiezen om met zijn gewikte uitspraak te komen. Zou hij het aangedurfd hebben hetzelfde te zeggen toen de moordenaars van Joe van Holsbeeck nog Noord-Afrikanen waren? Of toen ze al Poolse zigeuners waren? En wat dus met Patrick Mombaerts of Robert de Craene, om Glenn Wijnants niet te vergeten? Ik denk dat hij zich wel zou hoeden om zulke uitspraken te doen, maar van zodra het woordje «Blokker» ingevuld kan worden, wil hij het er wel snel even uitflappen. Zou de vader van de eerstvolgende Blokker die in mekaar geslagen wordt zich trouwens ook emotioneel mogen gaan uitreageren op een sp.a-aanhanger, zeker weten, of zou dat dan plots anders zijn?

En dan de eigenlijke kern van het probleem. Wanneer Johan vande Lanotte zulke enormiteiten uitkraamt in een interview met een krant, waar is dan zijn collega-partijvoorzitter Geert Lambert van kartelpartner SPIRIT met zijn «men kan mensen ook met woorden doden» om de sp.a voor de Raad van State te sleuren? Waar zijn de lange en diepe analyses van politieke commentaren die hem eens uitgebreid kielhalen? Een eerste deelverklaring is ongetwijfeld dat Johan vande Lanotte een socialist is, en dus per definitie een goede. Geen kwaliteitskrant in Vlaanderen die het vandaag in zijn hoofd zal halen om de voorzitter van de sp.a eens goed de levieten te lezen. Maar de belangrijkste verklaring is ongetwijfeld dat Karel de Gucht een gemakkelijke prooi is. (En dat geldt gedeeltelijk ook voor Herman de Croo.) Wie neemt vandaag Karel de Gucht nog serieus, buiten hijzelf en misschien zijn moeder? Zelfs Bart Somers of Guy Verhofstadt nemen de man niet meer serieus, maar wel zijn uitspraken, of beter gezegd, welke schade zijn uitspraken voor de partij respectievelijk de Belgische federale regering kunnen betekenen. Het is daarom eigenlijk een indroevig schouwspel om zien hoe al onze Vlaamse «helden» vandaag om ter flinkst Karel de Gucht de oren wassen, maar Johan vande Lanotte niet willen of durven aanpakken, en niet verder komen dan zijn uitspraken «opmerkelijk» te noemen. Kwaliteitsjournalistiek is een mooie zaak, maar wie wil daarvoor zijn baan riskeren?

Read more...

Koos Montenegro voor onafhankelijkheid? (Hoegin)

Volgens de eerste (onofficiële) resultaten zou een meerderheid van 56,3% van de Montenegrijnen voor onafhankelijkheid gestemd hebben. Dat resultaat ligt boven de drempel die de EU gesteld had om de onafhankelijkheid te erkennen. De andere drempel van een opkomst van minstens 50% werd met een ruime marge gehaald: een half uur voor het sluiten van de stembureaus zouden volgens CeSID 86,6% van de Montenegrijnen gestemd hebben.

Toevoeging: Een nieuwe prognose van CeSID geeft een meerderheid van 55,3% aan, terwijl volgens INet Vesti Milo Đukanović, de huidige Eerste Minister van Montenegro, iets voor twee uur deze nacht de overwinning voor het Ja-blok opeiste met een meerderheid van 55,5%.

Read more...

"Leve belastingen" (De andere kijk)

Aldus hoofdredacteur Karl Van Den Broeck deze week in Knack.

Twee economen, Hylke Vandenbussche (UCL) en Jozef Konings (KUL), hadden berekend dat een verlaging van het nominaal tarief in de vennootschapsbelasting van 34 naar 25% zomaar eventjes 90.000 banen zou opleveren.

Welnu, zegt Van Den Broeck, een dergelijke redenering is erg verleidelijk, maar simpel. De praktijk is evenwel complexer. Zo is het niet duidelijk of de verlaging van het nominaal tarief van 40,17 naar 34% in 2002 meer jobs heeft opgeleverd. Ok, tot daaraan toe.

Bovendien bedroeg volgens een eerdere studie (ook van de hand van Vandenbussche!) het effectieve tarief in de vennootschapsbelasting in de periode 1993-2002 al 26%. Het nominaal tarief bedroeg toen 40,17%. Van Den Broeck vergelijkt echter appelen (nominaal tarief) met peren (effectief tarief). Het effectief tarief is bovendien een gemiddelde van de effectieve tarieven van alle vennootschappen. Sommige zullen verlieslatend zijn (effectief tarief: 0%), andere dan weer winstgevend (effectief tarief mogelijk zelfs hoger dan 40,17%). Maar volgens Van Den Broeck hebben "bedrijven veel bewegingsvrijheid om hun winst op te krikken of laag te houden". Wie het zich kan permitteren om een fiscaal adviseur te betalen, heeft wel enige bewegingsvrijheid (weliswaar binnen het door de overheid geschapen kader van de fiscale wet), maar het verklaart zeker niet alles. De karikatuur van de belastingontduikende onderneming leeft anders precies wel sterk bij sommigen.

Maar bon, volgens Van Den Broeck is het op zijn minst onduidelijk of belastingverlagingen jobs opleveren en dus moet je oppassen want belastingverlagingen slaan een gat in de overheidskas. Hoe komt het dan dat de verlaging van de loonlasten en de personenbelasting met miljarden euro nauwelijks een invloed hebben gehad op de totale belastingdruk in België?

Van Den Broeck laat zich zelfs verleiden tot de volgende stelling: "verhoog de belastingen, want de overheid slaagt er wél in om jobs te creëren". Hij verwijst daarvoor naar het systeem van de dienstencheques die tegen een kostprijs van 520 miljoen euro al 25.000 (tegen het eind van het jaar 35.000) banen hebben opgeleverd. Ik zie niet in hoe een uitgavenpost van de overheid noodzakelijk moet gefinancierd worden met een verhoging van de belastingen. De overheid kan (in principe) toch keuzes maken in de bestemmingen van haar uitgaven?

Dit systeem is trouwens duur (zo vindt ook Van Den Broeck): tegenover elke job staat een financiële injectie van de overheid van maar liefst 15.000 euro. Is dit niet wel heel veel geld? Zelfs binnen de regering vinden ze dat zo. Ik denk dat een modale werknemer de staat zelfs nog geen 15.000 euro aan sociale zekerheidsbijdragen en personenbelasting opbrengt.

De voordelen van de dienstencheques die Van Den Broeck noemt (minder zwartwerk, meer mensen zinvol aan het werk, meer mensen hebben sociale bescherming, minder werkloosheidsuitkeringen), kunnen toch ook bereikt worden door meer jobs in de privé-sector (bv. door een belastingverlaging). Maar ja, een investering door de overheid heeft meer kans op succes, was ik even vergeten.

Maar wie financiert er die investeringen van de overheid? Uiteindelijk zijn dat toch de privé-ondernemingen? Denkt Van Den Broeck nu werkelijk dat een verhoging van de belastingen de ondernemingsactiviteit ten goede zal komen? Laten we de redenering van Van Den Broeck even doortrekken: waarom niet meteen alle winsten van de ondernemingen confisqueren, dan heeft de staat zoveel inkomsten waarmee ze automatisch (van een simplisme gesproken!) de duizenden banen kan scheppen waarnaar de werklozen zitten te smachten.

Heeft Van Den Broeck er trouwens al eens bij stilgestaan waarom het zwartwerk en nu de dienstencheques zo populair zijn? Het draait uiteindelijk om kostprijs. Een schilder of een tuinhulp in het wit betalen, is gekkenwerk: de BTW en de sociale zekerheidsbijdragen maken een te groot deel uit van de kostprijs. De populariteit van de dienstencheques wordt verklaard doordat de overheid het zwartwerk op succesvolle wijze concurrentie aandoet door de kostprijs voor een schilder of een tuinhulp nog meer naar beneden te halen door er een subsidie van maar liefst 520 miljoen euro tegenaan te gooien.

Het werkelijke venijn zit bij Van Den Broeck evenwel in de staart.

Een discours waarbij belastingen als des duivels worden afgeschilderd en elk ingrijpen van de overheid in de arbeidsmarkt als 'dirigistisch' of - sterker nog - stalinistisch, getuigt dan ook van weinig burgerzin en verbergt meestal een verborgen agenda. Winstbejag bijvoorbeeld.

Van Den Broeck maakt er een karikatuur van: een "discours" (normaal voorbehouden voor dat van het racistische type) waarbij belastingen "des duivels" zijn en overheidsingrijpen "stalinistisch" is. Knoop het goed in jullie oren, wie lagere belastingen bepleit en bv. verwijst naar het succesvolle Ierse model, heeft geen burgerzin, heeft een verborgen agenda en is uit op winstbejag.

Tot zover deze blik in de denkwereld van Karl Van Den Broeck. Het is ronduit ontstellend.

Read more...

Tweeëntwintigwerf hoera! (Politiek Incorrect)

Herinnert u zich nog de zogenaamde "tien werven" die de federale regering begin dit jaar aankondigde om dit land de komende jaren competitiever en welvarender te maken? Zo niet, kunt u zich nog steeds het geheugen opfrissen door het actieplan zelf van de regering na te lezen via http://presscenter.org/archive/20060113/afde0c75ce382bf98ace375f75ccc811/?lang=nl. Bij ieder paars actieplan hoort natuurlijk ook wel de nodige kritische becommentariëring. Deze kunt u terugvinden via http://politiekincorrect.web-log.nl/log/4659956.

Eén van die "tien werven" is ondertussen reeds voltooid, namelijk de introductie van zogenaamde "consumenten-cao's". Maar met de werf "arbeidsmarkt" gaat nu alles de mist in.

Premier Verhofstadt heeft namelijk enkele dagen geleden deze werf geconcretiseerd door ze in een actieplan van maar liefst 22 punten om te zetten. Al deze maatregelen zouden moeten dienen om onze arbeidsmarkt meer flexibel te maken.

Maar ondanks het feit dat het actieplan maar liefst 22 punten bevat, is het maar een zeer mager beestje geworden. De voorgestelde maatregelen gaan van "het bestrijden van leeftijdsdiscriminatie", over "het reduceren van arbeidsongevallen" tot "een elektronische handtekening voor arbeidsovereenkomsten". De hele lijst kunt u uitgebreid nalezen via http://presscenter.org/archive/20060519/f2d7bac89cde771f8294ca60bd4c9f08/?lang=nl. Het zijn alleszins maatregelen die, globaal genomen, toch maar zeer weinig effect hebben op het functioneren van een performant arbeidsmarktbeleid. En sommige maatregelen zullen zelfs eerder een contraproductieve werking hebben, zoals de inschakeling van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) om de "diversiteitsplannen" van de sociale partners te "ondersteunen". Benito Mussolini had nog een puntje kunnen zuigen aan zulk een corporatistische geest...

Eén van de meest merkwaardige zaken aan deze "22 arbeidsmarktwerven" is echter dat dit een regeringsstimulans zou moeten zijn om tot een voor de sociale partners gunstig interprofessioneel loonakkoord 2007-2008 te komen. Vreemd, want in de algemene "tien werven" van januari sprak de regering nog van "all-inloonakkoorden" om het IPA-overleg te redden. In geen een van de 22 'concrete voorstellen' lezen we hierover nog iets! De maatregelen zelf zijn nog niet goedgekeurd door de ministerraad, maar afgelopen vrijdag heeft ze wel "akte genomen" van deze 22 werven.

En ondanks het feit dat de regering uitsluitend "akte" nam van deze maatregelen, plus het feit dat ze fundamenteel maar zeer weinig wijzigen aan de huidige arbeidsmartksituatie, heeft dit ACV-voorzitter Luc Cortebeeck niet kunnen weerhouden hierop furieus te reageren. Cortebeeck neemt het niet dat de regering het nog maar durft maatregelen te bedenken (!) zonder hierover eerst de sociale partners - uiteraard de vakbonden in het bijzonder... - te informeren. Volgens Cortebeeck zullen zulke methodes het interprofessioneel overleg eerder hypothekeren danwel stimuleren.

Aan de manier van handelen van de heer Cortebeeck te zien zullen het veeleer de vakbonden danwel de regering zijn die het komende loonoverleg zullen blokkeren! Dat de vakbonden - deze keet het ACV in het bijzonder - tegenwoordig ook al een informeel verbod opleggen op het uiten van ideeën - hoe minimaal ze in het geval van de regering ook mogen zijn... - gaat maar al te ver! Het masker van de vakbond is dus duidelijk afgevallen: Zij wil niet dat er ook maar iets fundamenteel veranderd aan het stroeve arbeidsmarktbeleid of te hoge loonkosten. Zij wil gewoon haar machtspolitiek verder consolideren!

Wat een hemelsbreed verschil overigens met een land als Denemarken! Terwijl in dit 'apenland' de regering en het ACV kissebissen over 22 zakken gebakken lucht, heeft de Deense regering ook deze week beslist de pensioenleeftijd van 65 naar 67 jaar op te trekken en de maximale periode dat je als werkloze van een uitkering kunt genieten terug te dringen naar 2,5 jaar (tegenover 4 jaar nu). Daarenboven kondigde de Deense regering ook nog zonder weinig trots aan dat de Deense begroting een overschot van maar liefst 4,9%/BBP vertoont. Het feit dat na afkondiging van deze maatregelen geen massale betogingen plaatsvonden, maar wel gejuich, maakt het Deense beleid nog eens zo uniek en lovenswaardig. De Denen weten immers dat ze als klein land zonder grote economische schaalvoordelen wel flexibel moeten zijn.

En hoewel het Deense model niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, kunnen we hier alleen maar dromen van zulk een rationeel en verantwoord beleid. In dit land komt menig rode en groene vuilzak de straat op wanneer hij de twee woorden "afschaffing brugpensioen" hoort. Met het gevolg dat dit land het moet stellen met een lege doos als het Generatiepact. Of met holle frasen zoals Verhofstadts nieuwe "22 werven".

Read more...

Laat ons ons eten niet bederven en over iets anders klappen (victa placet mihi causa)

Dat moet De Gucht gedacht hebben toen hij volgende vraag kreeg van Filip Roegiers, in het grote interview vandaag in De Morgen, pp. 61-3 :

"De rechter zegt inderdaad duidelijk dat er een dag en een nacht verschil is tussen wie kritiek uit op de multiculturele samenleving en wie systematisch 'de andere' stigmatiseert.

[even maar: ik neem aan dat de journalist niet bedoelt dat er telkens de tijdspanne van een volledig etmaal zit tussen die beide houdingen. Wellicht mismeestert de man hier een Nederlandse uitdrukking en bedoelt hij “een verschil van dag en nacht”, een heel groot verschil dus, zoals tussen het licht en de duisternis. Bon, we moesten hem daarvoor misschien niet onderbreken]

Maar soms is de grens vaag. Ayaan Hirsi Ali wordt door haar tegenstanders wel eens verweten dat ze in de Nederlandse samenleving meer tot polarisatie dan tot verzoening heeft bijgedragen. […]"

Inderdaad, die grens is vaag, maar de vraag is duidelijk. Het antwoord zou dat ook kunnen zijn, zeker van iemand die het niet gewend is om een blad voor de mond te nemen, zoals je altijd weer leest. Maar wat blijkt? Karel De Gucht kent Ayaan Hirsi Ali niet. Een blauwe toppolitica uit een buurland en hij kent die vrouw niet! Wel heeft hij een oordeel over haar film, maar verder moet hij passen:

"Ik vind die vergelijking ongelukkig. Ayaan Hirsi Ali ken ik onvoldoende om mij uit te spreken over de vraag wat die mevrouw drijft: komen haar kritische uitlatingen voort uit politiek opportunisme of uit een diep ingewortelde overtuiging? Submission, de film die ze met Theo van Gogh maakte, vond ik nodeloos provocerend voor de moslimgemeenschap. Maar ik oordeel niet over mensen die ik niet ken."

Eigenaardig is dat De Gucht hier weigert te antwoorden op een vraag ...die niet gesteld werd. Hij begint gemakkelijkheidshalve over een al dan niet bestaande "diep ingewortelde overtuiging", maar de vraag ging over het maatschappelijk effect van Ayaan Hirsi Ali's optreden, niet over haar innerlijk. Doorzichtig truukje, intellectuele lafheid.
De stellingen van Hirsi Ali aanvallen, die tenslotte niets meer zijn dan de klassieke liberale leer maar dan in zijn moeilijke consequenties doorgedacht, dat kan hij niet, dat ligt boven zijn harrypotterkrachten. Maar het alternatief: haar misschien moeten bijtreden in haar analyse van de islam, is binnenlands-politiek voor hem onbruikbaar. Dus zegt hij met benepen stem: ik ken die vrouw niet.

Eerder in het interview haalde hij Mattheüs 12,30 aan: Wie met Mij niet is, die is tegen Mij; [en wie met Mij niet vergadert, die verstrooit]. Guitig, maar ik zou onze Petrus De Gucht willen aanraden om een begonnen boek altijd plichtsbewust uit te lezen.
Hij zal dan wél op het volgende vers stuiten: Mattheüs 26,74
Toen begon hij zich te vervloeken en te zweren. Ik ken den Mens niet. 75 En terstond kraaide de haan.

Read more...

De Europese Unie in Montenegro (Hoegin)

Zondag wordt er in Montenegro gestemd over onafhankelijkheid. De Europese Unie eist echter dat een meerderheid van 55% van de bevolking vóór stemt eer het de onafhankelijkheid van Montenegro wil erkennen. Wat er gebeurt indien de uitslag tussen de 50% en de 55% eindigt is onduidelijk.

De laatste opiniepeilingen tonen aan dat het verschil tussen het Ja- en het Neen-kamp klein is, en de kans dat de uitslag in de zogenaamde «grijze» zone valt is dus helemaal niet denkbeeldig. Sommigen verdenken Javier Solana er zelfs van precies daarom de drempel van 55% gekozen te hebben. Gevraagd naar de reden van de drempel verklaarde zijn kantoor het volgende:

This is not a referendum on whether people can smoke in a pub. Independence is a question you ask only once. You have to ensure that the outcome is solid enough to guarantee stability.

Dit is een uiterst interessante verklaring, want het toont aan dat een referendum over onafhankelijkheid niet op één maar op twee punten wezenlijk verschilt van de referenda over de zogenaamde EU-Grondwet: een meerderheid van 55% in plaats van 50% dus, en dat er geen tweede refederendum gehouden wordt. Na het Non in Frankrijk en het Neen in Nederland speelt men immers nog steeds met de gedachte een nieuw referendum te organiseren in de hoop dat de respectievelijke bevolkingen deze keer «juist» zouden antwoorden. Niet hun mening, maar Oui en Ja dus, voor de slechte verstaanders. En eigenlijk verschilt het zelfs op een derde punt, want het is duidelijk dat de EU liefst van al zag dat de EU-Grondwet in de lidstaten gewoon door de parlementen zou gejaagd worden, zonder dat de bevolking er zich over zou kunnen uitspreken dan eventueel bij een volgende parlementsverkiezing, wanneer het toch te laat zou zijn. De EU houdt er intern dus een heel andere praktijk op na dan wat ze nu eist van Montenegro.

De conclusie kan daarom niet anders zijn dan dat de Europese Unie het niet zo nauw neemt met het zelfbeschikkingsrecht der volkeren, en zich gedraagt als een staatsnationalistische schoonmoeder tegenover volkeren die voor onafhankelijkheid willen kiezen. Waarom draait Javier Solana bijvoorbeeld de zaken niet om met de eis dat minstens 55% voor een voortzetting van de unie met Servië moet stemmen? De eis tot stabiliteit werkt voor de EU duidelijk maar in één richting. De buren van de Montenegrijnen, de Kosovaren, knopen het dus best maar goed in hun oren.

Het zou daarom interessant zijn om te weten wat de positie van de lidstaten van de Europese Unie in deze zaak is. Delen bijvoorbeeld de Baltische landen, de Tsjechische Republiek en Slovakije, en in het bijzonder Slovenië de mening van Javier Solana? En wat vinden Cyprus (776.000 inwoners), Luxemburg (463.000 inwoners) en Malta (397.000 inwoners) van het argument dat Montenegro (678.000 inwoners) te klein zou zijn en niet leefbaar? Wat is trouwens de officiële positie van België hierover? Vlaams Belang en N-VA hadden dat misschien eens mogen uitvissen.

Want deze zaak is direct relevant voor het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven, en naast de Kosovaren wezen dus ook de Koerden, de Schotten, de Catalanen en de Basken bij deze gewaarschuwd. Theoretisch gezien zouden bijvoorbeeld Vlaams Belang, N-VA, SPIRIT en CD&V, die over een meerderheid in het Vlaamse Parlement beschikken, zonder meer de onafhankelijkheid van Vlaanderen kunnen uitroepen, zonder dat daar verder nog een referendum bij te pas zou moeten komen. De Montenegrijnse situatie toont echter aan dat het zou kunnen dat de EU dat niet voldoende vindt, en die onafhankelijkheid niet zonder meer zou willen erkennen. Realpolitisch zouden de zaken dan weer misschien toch anders liggen, omdat de EU misschien geen zin heeft om zo een open conflict met één van haar lidstaten aan te gaan. Een onafhankelijk Vlaanderen zou immers de 14de lidstaat zijn gemeten naar het bevolkingsaantal, en zelfs het 11de volgens het BNP. Bovendien is er dan nog de geografische factor, want Brussel ligt helemaal ingebed in Vlaanderen, zo het Gewest al niet de Vlaamse kaart zou trekken. Dat alles zou de zaken er echter niet beter op maken, maar aantonen dat de Europese Unie niet bepaald vies is van dubbele (of misschien zelfs driedubbele?) standaarden al naargelang de situatie. De Europese Unie heeft zich in ieder geval in Montenegro niet bepaald van haar meest sympathieke en consequente kant laten zien.

Read more...

Media-invloed & Staatsfalen. (Brigant)

Het probleem met politieke onderwerpen is dat zij op weinig belangstelling mogen rekenen van het publiek in vergelijking met sensationele & dramatische nieuwsberichtgeving. Slechts in tijden van verkiezingen is er aandacht voor het politieke aspect. De burger krijgt dan vooral informatie vanwege de visuele media.

De media kampt met problemen van geloofwaardigheid; verstaanbaarheid en de 'knowledge gap'. Die drie hoofdelementen moet zij overbruggen. Geloofwaardigheid is noodzakelijk, logisch. Verstaanbaarheid en knowledge gap zijn met elkaar verbonden. Politiek nieuws is moeilijker verstaanbaar maar hoe sensationelere, hoe verstaanbaarder. Wissel het nieuws om tot platvloerse berichtgeving en men zal het snappen tot de kleinste kleuter.

Op een tijdstip van de neobelgicistische renaissance woedt het debat over het voortbestaan van de Belgische Staat het grootst. Het Warande Manifest, de neobeligicistische herovering van de geschreven pers. Een Staatsgevaarlijke opiniepeiling vanwege 'De Stemmenkampioen' met indicaties van een Vlaamse meerderheid pro-onafhankelijkheid. De grootste vijand is het Vlaams Belang met zijn duidelijke Anti-Belgische koers die logischerwijze gekoppeld is aan een strenge immigratiepositie, gezien immigratie in het voordeel van de neobelgicisten lijkt te spelen.

Wachten was de boodschap, het Arrest v Gent was niet doorslaggevend. Nogmaals de dotatie trachten af te nemen lijkt nu te lukken dankzij het hernieuwde initiatief tegen deze 'haatdragende' partij. Het heeft niets te maken met de moordpartij in Antwerpen, men doet dit op vraag van Kifkif & MRAX... Datzelfde Kifkif die meermaals bleef doordrammen op die klacht als signaal op de moorden van Antwerpen; zelfs Geert Lambert (meen ik mij te herinneren) zei initieel dat de moorden enige urgentie veroorzaakte.

De politiek en de media samen hand in hand, ze hebben hun sensationeel & dramatisch verhaal.
Het verhaal dat ze nodig hebben om op een brede manier de massa te kunnen informeren. Nu slaan ze hun slag door de moorden blijven te bestempelen als racistische moorden en het verband steeds weer met het Vlaams Belang te leggen of laten leggen door anderen.
Schaamteloos voor de Neobelgicistische kar gespannen...van VLD tot Groen!. Enkel CD&V lijkt niet echt mee te doen, N-VA zeker niet.

Politici spelen nu eventjes 'good cop' door te zeggen dat men niet naar het VB mag wijzen, zeker wanneer een opiniepeiling zou aantonen dat de mensen niet akkoord gaan met de beschuldigingen geuit ten opzichte van het Vlaams Belang. Eppink zei dat men het VB weeral in de slachtofferrol duwt...is het Vlaams Belang dan geen slachtoffer? Slachtoffer van een gepolitiseerde, subjectieve media? Slachtoffer van counter-insurgency & Psy Warfare technieken?

Een mooi voorbeeld van de hetze die men aan het vormen is, de klopjacht op Paul Beliën voor zijn artikel 'Geef ons Wapens' waarin Kifkif en Centrum De Witte (voorheen Leman) allen racisme in lezen. Hun interpretatie geeft (mijn inziens) eerder blijk van hun subjectiviteit, irrationaliteit want in het artikel legde men het verband tussen cultuur en de toenmalige Maghrebijnse daders. De hoofdzaak was het Staatsfalen inzake veiligheid van de burger.
Die link tussen cultuur en de beschreven daders was geen veralgemening. Overigens is het een cultureel feit dat men dieren offert in de Islam, dat het een mannenzaak was. De daders waren toen nog 'Noord Afrikanen'; mannen; met een uitermate grote kans dat zij moslims waren. Het signalement klopte niet, dat is niet de schuld van Beliën...dat vergeet men.

Wanneer zullen de eerste dodelijke of fysiek gekwetste slachtoffers vallen van deze gepolitiseerde hetze? Ik denk vooral aan de VNJ-brand.

Nathouden, ons blijven aan herinneren, blijven bespreken, blijven protesteren...zodat het voor eeuwig en altijd gebrandmerkt staat in het geheugen van de burger. De overvloed aan herhalingen lijkt mij op een tekstboekvoorbeeld van Psychologische oorlogsvoering.
De tegenstander psychologisch blijven bestoken met eenzelfde boodschap in 1001 manieren herkauwt, op termijn zal de tegenstander breken & toegeven. De burger brainwashen en mentaal breken zodat ie elk woord ervan gelooft. Maak van hen een passieve massa die bezweken is onder de tactiek. De passieve massa van mediaverslaafden, het narcotische effect van de media, het bewerkstelligen van Merton & Lazarsfled in 1948 besloten nefaste media-invloed.

Morgen Beter zal er over spreken, ibid Polspoel & Desmet. Zondag zal men wellicht berichten over een betoging van 'sans papiers' tegen het VB in Brussel; noste week is er de 'stille mars' enzovoort.

Men zal nu trachten de dotatie van een democratische partij te ontnemen. Dotatie die niet louter de financiering is van de verkiezingskas maar normaal ook de werking van de partij financiert zodat zij haar democratische taken kan verrichten. De volgende stap is het instellen van een verbod op politieke partijen om deel te nemen aan verkiezingen, niet beslist door politieke partijen maar door een 'grondwettelijk hof' Aka. het Arbitragehof.
Het zijn de politieke partijen die beslissen wat mag & wat niet; meerderheid tegen minderheid...dus zijn de beslissingen van het arbitragehof gebonden aan het wetgevend kader geschapen door politieke partijen. We zullen nog maar zwijgen over de benoemingen voor zulke hoge functies. We glijden af naar een totale dictatuur, een verder teken van Staatsfalen...nu dat de prijs van een vat olie steeg zou dat logisch klinken à la Friedman, maar wij hebben geen olie...we slaan alleen op.

Read more...

Gemiste kans

Prodi heeft als eerste regeringsdaad voorgesteld om de Italiaanse troepen uit Irak terug te trekken. Bovendien noemt hij de oorlog in Irak een grote fout. Hierbij wil ik even de discussie over de mogelijke rechtvaardiging van de Irak-oorlog negeren en wijzen op een gemiste kans.

Als Prodi (en zijn bonte coalitie van centrum-links en extreem-links)echt geven om hun medemens de Irakees dan waren ze in Irak gebleven. Prodi had dan nog altijd kunnen zeggen dat de oorlog in Irak een zware fout was (van de vorige regering) maar dat hij de taak had om de rotzooi achteraf op te kuisen en de stabiliteit in Irak in te herstellen (die sinds de oorlog naar de vaantjes was). Hij had dan zijn eisen kunnen stellen tegen de USA, die misschien niet veel gehoor zouden hebben gekregen van de USA maar het had internationaal wel een duidelijk en redelijk signaal kunnen zijn.

Maar neen, Prodi trekt zijn troepen liever snel weg. De Irakezen mogen zich van hem in totale burgeroorlog storten, voor hem geen probleem. Het feit dat de terugtrekking in overleg zal gebeuren met de Iraakse regering doet hier niets aan af. Deze terugtrekking is gewoon een laffe daad die alleen gericht is op electoraal gewin. Voor de fouten in het verleden gemaakt, wast Prodi zijn handen in onschuld. En zo wordt het moslimfundamentalisme verder aangewakerd...

Read more...

En, dalen de criminaliteitscijfers nu plots niet meer? (Hoegin)

Na de moord op Joe van Holsbeeck werden we om de oren geslagen met dalende criminaliteitscijfers, en Brussel-Centraal was zo ongeveer het veiligste station in Europa. Na de dubbele moord in Antwerpen maakt men er echter een punt van dat het racisme in de maatschappij zeker niet daalt.

In een brief aan de redactie van De Standaard doet Johan Leman, voormalig directeur van het CGKR, zijn beklag over de stijgende graad van racisme in de samenleving, en dat het racisme volgens hem meer en meer aanvaard wordt, ook door het CGKR. In een reactie wijst de huidige directeur van het CGKR, Jozef de Witte, erop dat «er geen significante verschillen zijn met vroeger», of zoals de krant het samenvat in de titel: er komen vandaag evenveel racismezaken voor de rechtbank als vroeger. Blijkbaar past hier geen betoog over dalende criminaliteitscijfers – of zou racisme dan toch niet onder criminaliteit vallen voor de twee heerschappen?

Brussel-Centraal zou volgens de specialisten zo ongeveer het veiligste station moeten zijn op het Europese continent, maar wie de laatste dagen de krant gelezen heeft zou kunnen beginnen denken dat achter elke Antwerpse straathoek een gamer klaarstaat om immigranten neer te maaien met zijn jachtgeweer. Het gevaar schijnt zelfs zo groot te zijn dat de nieuwe wapenwet in zeven haasten door de Kamer gejaagd moest worden, ook al geven zelfs voorstanders van de nieuwe wet toe dat ze met haken en ogen aan mekaar hangt. Van een evocatie door de Senaat mocht er zelfs geen sprake zijn opdat de wet ook zo snel mogelijk in werking zou kunnen treden.

Over het verdere verloop in de zaak-Joe van Holsbeeck wordt ondertussen in de media amper nog gerapporteerd. Zeker, hem zal het lot dat Robert de Craene overkwam bespaard blijven. (Riep daar iemand op tot sereniteit?) Maar verder wordt de zaak enkel nog uit het archief gevist om een lastige hond te kunnen slaan. Indien de ouders van Joe erop gerekend hadden dat de grote media-aandacht ervoor zou zorgen dat de daders hun verdiende niet straf zouden ontlopen, komen ze alvast op dat punt lelijk bedrogen uit. Hun beste garantie lijkt op dit ogenblik wel te zijn dat de daders de Poolse nationaliteit hebben, en de Poolse staat absoluut niet van plan is de twee er goedkoop vanaf te laten komen. Dat laatste is voor sommigen ongetwijfeld weer eens het zoveelste bewijs dat er Polen niet veel goeds kan komen.

Ondertussen lijkt er onder de politici een wedstrijdje aan de gang te zijn om de meest pompeuze uitspraken te doen. Zo verklaarde Eerste Minister Guy Verhofstadt in de Kamer vlak voor de stemming van de wapenwet dat «de laatste weken een donkere wolk ons land in de duisternis heeft gehuld». Wie ben ik om te zeggen dat een paarse wolk het land al jarenlang in een duisternis hult? Bij de stemming van de wapenwet, op dezelfde dag dat in Nepal de macht van de koning aan banden werd gelegd, herinneren aan de minimi's die uitgevoerd werden naar die «prille democratie» is waarschijnlijk alleen maar een uiting van anti-politiek van mijn kant. En over abortus of euthanasie mogen we het al helemaal niet hebben, tenzij het is om een pleidooi te houden voor een zo ruim mogelijk uitbreiding op zo kort mogelijke termijn.

Nog iemand die er wat van kan om met grote uitspraken uit te pakken is Geert Lambert. Als voorzitter van SPIRIT wil hij de dotatie van een partij die ruim zestien keer groter is dan de zijne afpakken, niet alleen in naam van de democratie, maar ook omdat «men mensen ook met woorden kan doden». Deze radicale democraat zou nog geen dodelijk woord herkennen al plaste het op zijn groene bril tijdens een stemming over een EU-referendum, want zoals hij zelf zegt: «Het is soms met zeer mooie woorden dat men mensen of groepen stigmatiseert en aanvalt.» Dit werd immers vannacht perfect geïllustreerd door enkele «helden» die meenden het secretariaat van het VNJ in Antwerpen te moeten in brand steken met een Molotov-cocktail. Stel dat ze in hun opzet geslaagd waren, zou Lambert dan ook zijn verantwoordelijk genomen hebben en zijn eigen partij naar de Raad van State gezonden hebben? Of vindt hij soms van zichzelf dat hij er per definitie niet «over» kan zitten, maar alleen maar de tegenpartij?

Read more...

Vlaanderen in de wereld (Politiek Incorrect)

Maar al te vaak wordt in het communautaire debat de klassieke vergelijking gemaakt tussen Vlaanderen en Wallonië om te bewijzen dat Vlaanderen de "superieure" regio van België zou zijn. In Belgische context klopt dit echter ook: De werkloosheidsgraad ligt in Vlaanderen 10% lager dan in het zuiden des lands, de uitvoerprestaties zijn minstens vier maal zo goed, de economie groeit sneller en het BBP per capita ligt hier ongeveer 40% hoger dan in Wallonië. Dit zijn maar enkele basisstatistieken om aan te tonen dat Vlaanderen het, inderdaad, beter doet dan Wallonië.

Het zou echter een kapitale fout zijn met deze cijfers in het achterhoofd zelfgenoegzaam op onze lauweren te rusten. Want juist gisteren werd een uitgebreide studie geleverd door het "Flanders District of Creativity". Dat FDC is een vzw die in mei 2004 door de Vlaamse regering werd opgericht om de ondernemingszin in Vlaanderen aan te wakkeren. In haar studie, getiteld "The creative economy - Challenges and opportunities for the DC regions" vergelijkt het FDC Vlaanderen met 10 andere regio's in de wereld, zijnde Baden-Württemberg, Rhône-Alpes, Shangai, Karnataka (India), Lombardije, Catalonië, Maryland (VSA), Nord-Pas-de-Calais, Quebec en Schotland op basis van parameters als werkgelegenheidsgraad, O&O-investeringen, de inbreng van menselijk kapitaal, onderwijs, enz. Wallonië is opzettelijk uit de vergelijkingslijst geweerd: Ten eerste zijn hogergenoemde regio's van 's werelds economische topkwaliteit, en ten tweede is juist de opzet van deze studie Vlaanderen eens niet te vergelijken met haar naaste zuiderburen, echter wel met andere welvarende gebieden in de wereld.

En het is vanaf dan eigenlijk dat het plaatje iets minder fraai oogt. Op enkele punten scoort Vlaanderen uiteraard wel zeer goed. Zo bedraagt bijvoorbeeld het aandeel van de wetenschappelijk en technisch hoogopgeleiden t.o.v. de actieve beroepsbevolking 40,4%. Geen enkele andere regio kan deze puike prestatie nadoen, hoewel de score van Schotland (39,6%) eveneens dicht in de buurt nadert. Ook de exportprestaties van Vlaanderen overtreffen iedere verwachting: De toegevoegde waarde van Vlaanderens export is zomaar eventjes 118,47% van het bruto regionaal product. Geen enkele andere regio in de lijst doet dit ons na.

Maar er is ook veel slechter, zelfs ronduit onrustwekkend, nieuws over de Vlaamse economie: Zo bedroeg de gemiddelde jaarlijkse BBP-groei in Vlaanderen in de periode 2000-2003 een schamele 0,65%. In Catalonië (+2,75%) en Maryland (+3,29%) was dit dus beduidend meer. En zelfs wanneer we de vergelijking maken met Vlaanderens naaste handelspartner - de EU-15 (+1,37% groei in diezelfde periode) - valt dus op dat er iets duidelijk niet snor zit met de Vlaamse economie. Dat Catalonië en Maryland zo'n goede prestaties kunnen voorleggen, zou te maken kunnen hebben met het feit dat de staatsstructuur van de landen waarin beide regio's ingekapseld zitten - respectievelijk Spanje en de Verenigde Staten van Amerika - zeer gedecentraliseerd is (slechts 20% van de geconsolideerde overheidsuitgaven in de VSA wordt door de federale overheid gedaan!) . In België is dit jammer genoeg wat anders, maar meer hierover in de slotbeschouwing.

Ook met de werkgelegenheidsgraad gaat het niet goed in Vlaanderen. In Wallonië - om ons even buiten de FDC-vergelijking te wagen - bedraagt deze bijvoorbeeld 55,4% en in Vlaanderen 62,9%. Wat blijkt uit de FDC-studie? Dat de gemiddelde werkgelegenheidsgraad in de vergeleken regio's 66,8% bedraagt! En de gemiddelde werkgelegenheidsgraad in de EU-15 bedraagt 64,3%. Die nogal lage Vlaamse werkgelegenheidsgraad valt echter eenvoudig te verklaren: De gemiddelde jaarlijkse werkgelegenheidsgroei bedroeg in de periode 1999-2003 slechts 0,86%. In Catalonië was dit daarentegen 1,56% en in Schotland 1,35%. Ook in de groei van het reële cijfer aantal jobs was in Vlaanderen ongeveer half zo groot als in de twee hogergenoemde regio's. Nochtans zijn Catalonië en Schotland in bevolkingsaantal min of meer aan Vlaanderen gelijkwaardige regio's. Tot slot valt er misschien ook nog wat te zeggen over de langdurige werkloosheid (meer dan één jaar werkloos; uitgedrukt als percentage van de totale werkloosheidsgraad): Deze bedraagt in Vlaanderen ongeveer 36%, en in maar liefst 5 andere vergeleken regio's is deze lager dan bij ons.

Wanneer we dit schrijven zijn we nog maar aan pagina 38 van de 174 pagina's tellende studie beland. Gezien ook deze bescheiden website haar limieten heeft, houden we het dan ook bij deze bij bovenstaande vergelijkingen, die overigens de kerngedachte van de studie goed weergeeft. Wie echter nog niet genoeg kan krijgen van deze toch wel interessante studie, kan nog steeds terecht op http://www.flandersdc.be/index.php?option=com_content&task=view&id=64&Itemid=2&lang=nl om zijn of haar kennishonger terzake te stillen. Wel dient erbij gezegd te worden dat het rapport van het FDC uitsluitend in het Engels beschikbaar is.

Wat we dus kunnen leren uit deze FDC-studie is dat Vlaanderen wel degelijk de mogelijkheden heeft om zich tot een performante kenniseconomie met wereldklasse te ontpoppen. De Vlaamse regering, en minister van Economie Fientje Moerman (VLD) in het bijzonder, voeren dan ook zeer puik werk om de Vlaamse ondernemingszin terug aan te wakkeren (denken we maar aan het Arkimedesfonds, het Odysseus-programma voor internationale wetenschappelijke uitwisseling en de "Flanders' Future"-campagne). Toch mag ook de Vlaamse regering niet indommelen, waarbij we dan denken aan het recente rapport van VOKA (zie: http://www.tijd.be/voka) dat de Vlaamse regering slechts "nipt voldoende" heeft gegeven.

Het spreekt echter voor zich dat ook de Vlaamse regering slechts in de mate van het mogelijke een beleid kan voeren, dit omdat ook Vlaanderen voor het Vlaamse leeuwendeel afhankelijk is van de Belgische grillen. In het FDC-rapport werd bijvoorbeeld verwezen naar de lage tewerkstellingsgraad. Dit is voor een groot deel het gevolg van de hoge loonkost en de wurgende fiscale druk. Maar het is (voornamelijk) het federale beleid dat verantwoordelijk is voor die fiscaliteit. Hetzelfde geldt ook voor de sociale zekerheid, het controlebeleid op de werklozen, de pensioenen, de cao's, en ga zo maar door. Stuk voor stuk beleidsdomeinen die van het meest elementaire belang zijn in handen te hebben om een economisch beleid uit te stippelen. En het zijn juist die beleidsdomeinen die Vlaanderen niet heeft. Daar staat dan tegenover dat onderwijs en wetenschapsbeleid wél regionale bevoegdheden zijn: Voor die paramaters presteert Vlaanderen dan ook zeer goed. Zo zijn in de FDC-ranking, op Baden-Württemberg na, procentueel gezien nergens zoveel universiteiten in de internationale top-500 vermeld als in Vlaanderen.

Het is dus daarom dat, na lezing van deze studie, dit Belgische onland zo snel mogelijk gesplitst moet worden. Vlaanderen presteert slechts zeer "gemiddeld" tegenover andere topregio's in de wereld, maar stilstaan is natuurlijk hetzelfde als achteruitgaan. En Wallonië is gewoonweg een economisch kerkhof. Dat wij ons aan die kant bevinden van de "Titanic Belgium" die het minst snel zinkt is dus maar een zeer schrale troost. Vooral zowel Vlaanderen als Wallonië - dat al reeds tot aan haar knieën het ijskoude economische sop kan voelen - is het dus hoog tijd om de reddingssloepen uit te zetten, en het zinkende schip te verlaten. Op weg naar betere oorden.

Read more...

Loonhandicap zit vooral in de hoofden van de sociale partners en bij de overheid

WorkForAll

Terwijl de sociale partners nog eens met een groeiende loonkloof met de buurlanden geconfronteerd worden, blijft de inertie troef. Het laatste grote overleg einde vorig jaar was een doekje voor het bloeden. Er werd dan maar een symbolisch akkoord uit de hoed getoverd waar de overheid zich garant stelde de factuur te betalen. Het wordt tijd dat dit land met een reality check geconfronteerd wordt. Rommelen in de marge zal niet blijven volstaan. Het hele Belgische systeem, en dat geldt grotendeels voor heel Europa, is structureel doodziek.

Asociale loonkloof
Laat ons beginnen met het sociaal overleg. Het is goed dat werkgevers en werknemers samen aan de tafel zitten want uiteindelijk hebben ze een gemeenschappelijk voordeel bij een goed draaiende economie. De factor loon is hierbij een belangrijk element. Alleen spreken beide partijen niet over hetzelfde. Voor de werknemers telt het nettoloon, voor de werkgevers is het de totale loonkost en die laatste is dikwijls het driedubbele van het nettoloon. Die kloof is veel te groot maar is niet het enige element dat onze concurrentiepositie ondermijnt. De loonkloof is grotendeels opgevangen door productiviteitsverhogingen met behulp van automatisatie, werkdruk en delocalisatie. De overheid heeft haar steentje bijgedragen door allerlei stelsels in te voeren waarbij werknemers tijdelijk of vervroegd de arbeidsmarkt kunnen verlaten. Het netto-effect is dat meer dan een miljoen mensen niet meer aan werk toekomen maar ook niet bijdragen tot de welvaart zonder dewelke het sociale welzijn een nobel maar onhaalbaar doel dreigt te worden. Hoe sociaal is trouwens een land waar meer dan een miljoen mensen of een tiende van de bevolking virtueel gevangen zitten in de armoede- en werkloosheidsval? Waarom kaatsen de sociale partners dan die bal niet terug naar de overheid en eisen ze geen drastische verlaging van die loonkloof? Waarom gaan de vakbonden hiervoor het straat niet op? Tenslotte wordt de loonhandicap voor zo'n twee derde bepaald door wat aan de overheid moet afgedragen worden en is dit de grootste factor waaraan kan gesleuteld worden.

Asociale verstarde structuren
Een ander, zeer belangrijk element is het gebrek aan flexibiliteit. Even stug en complex als de belastingswetgeving is de sociale wetgeving. Die flexibiliteit is nochtans uiterst belangrijk om een optimale economische allocatie te bekomen. Jobs worden niet geschapen of beschermd door de rekruterings- en ontslagdrempel te verhogen maar door deze af te stemmen op de investering en het risico dat beide partijen moeten opbrengen bij aanwerving of ontslag. Redelijkheid is daarbij belangrijk en de Sociale Zekerheid moet helpen overbruggen, niet het water induwen.
Gekoppeld aan flexibiliteit is er de mobiliteit. In alle regio’s wereldwijd waar het economisch goed gaat, gaan flexibiliteit en mobiliteit samen. Voor dergelijke regio's is dit een troef temeer daar het de facto de knowhow van werknemers helpt circuleren om aldus de bedrijven zelf alerter te maken voor de noodzakelijke veranderingen. Rust, roest.

Wat zouden de sociale partners dan wel kunnen eisen, eerder dan een symbolische concessie om de sociale rust te bewaren?
Vooreerst dat de overheid mee helpt om de transparantie te herstellen. Het verhaal van de loonkloof is er grotendeels een van inkomstenbelasting en sociale zekerheidsbijdragen. Beide systemen zijn vandaag dermate complex dat ze zelfs niet meer coherent zijn. De belastingsontvanger slaagt er zelfs niet meer in een correcte berekening uit te voeren (dit geldt voor de meeste Europese landen). Nogal evident dat men dan geen computer programma kan ontwerpen om die taak uit te voeren. Computers zijn eenduidige logische machines die niet overweg kunnen met tegenstrijdige regels. Het huidige systeem is ook zeer duur. Prof. Vuchelen schat dit op zo'n 10% van de geïnde bedragen. En dat is zonder de consulenten gerekend. De complexiteit is dermate dat er niet alleen een werkloosheidsval ontstaat bij de lage inkomens, maar zelfs een "welvaartsval" bij de middengroep. Hoe kan men verwachten dat mensen een extra inspanning tot werken gaan leveren als het financieel afgestraft wordt (cfr. Trends 20 April). Een eerste stap waar de sociale partners voor zouden kunnen zorgen is de vermelding van de totale loonkost aan de werkgever op de loonbriefjes. Niet met cryptische cijfercodes, maar met duidelijke termen die jan en alleman begrijpt.

Inefficiënte Sociale Zekerheid
Een andere eis die de sociale partners naar voren zouden kunnen schuiven is een drastische vereenvoudiging van de Inkomstenbelasting en Sociale Zekerheid. Bij de Sociale Zekerheid is de administratie ook enorm en zo is stilaan bekend dat bv. de administratie kosten van de ziekenfondsen meer bedragen dan de honoraria van de huisdokters. Wij betalen toch geen premies om die administratie aan de gang te houden? Bij de inkomstenbelasting wordt de complexiteit vooral veroorzaakt door het kluwen van aftrekposten. Niet alleen heeft dit tot gevolg dat de marginale belastingsvoet veel hoger wordt (nu 50 %) maar door de contradicties in de regels geeft dit aanleiding tot vreemde distorsies die zelfs de progressiviteit van het stelsel zwaar teniet doen. De oplossing hiervoor de afschaffing van al deze aftrekposten. Als we de vrijstelling behouden op het huidige niveau (zo'n 6500 euro) kan de overheid eenzelfde inkomen bekomen uit de inkomsten belasting door een enkelvoudig tarief van ongeveer 25 %. Door de vrijstelling wordt dit infeite een erg progressief systeem waarbij niemand meer dan 25% zal betalen. Natuurlijk, dat maakt heelwat ambtenaren en consulenten overbodig. Wellicht kunnen die dan productiever ingeschakeld worden om de overheidsinstellingen op gelijke voet te plaatsen als de private sector en hun een dubbele boekhouding te bezorgen. Met de bekomen transparantie kan de kiezer dan de volgende keer met iets meer overtuiging zijn stem gaan uitbrengen.

Blijft nog de vraag waarom de sociale partners niet radicaal gaan eisen dat aan de oorzaak van de loonkloof zelf wat gedaan wordt? Zolang de overheidssector met haar inefficiëntie de helft van onze economie blijft opslorpen, zal de belastingsdruk hoog blijven en blijft de arbeidsmotivatie en ondernemingszin beperkt. Zelfs Scandinavië waar men de loonbelasting sterk verlaagd heeft (en de indirecte belastingen sterk verhoogd heeft), blijft de groei magertjes omdat de overheidssector zelf teveel opslorpt. De tewerkstelling mag dan wel hoger zijn dan hier, dit heeft ook te maken met de invoering van dirigistische maatregelen die een rechts regime niet zouden misstaan.

Overheidsjobs
Snoeien in de overheid ligt natuurlijk politiek moeilijk, onder andere omdat de ambtenaren een zeer voordelig pensioenstelsel en erg beschermende wetgeving geërfd hebben van toen de Belgische Staat opgericht werd. Een ambtenaar was toen ook een elite burger en ze waren met heel wat minder dan nu. Want in tegenstelling tot wat velen denken, is de overheidssector in de laatste decennia sneller blijven groeien dan de rest van de economie. Daar is geen enkele reden voor. Men drukt de omvang van de overheidssector steeds uit als een percentage van het BBP, maar waarom zou de overheidssector mee moeten groeien met de economie? In tegendeel, ze zou dezelfde diensten kunnen aanbieden met hetzelfde budget en op die manier het land als economische regio competitiever maken. Op dit vlak loopt het trouwens grondig mis. De investeringen door de overheidssector zijn op een historisch laag peil beland en zijn een risico factor voor de economie. Anderzijds verloedert stilaan onze leefomgeving wat zich zelfs visueel manifesteert als men even rond kijkt. Daaraan iets doen vergt werk. Alleen is dat werk niet langer betaalbaar omwille van de hoge loonbelasting. Laat ons dus de overheidsbegroting(en) in absolute termen bevriezen voor een tiental jaar. De economische groei en de inflatie zullen dan langzaam maar zeker de belastingdruk naar omlaag halen en de competitiviteit herstellen.

Laat ons besluiten dat het principe al aangetoond is. Experimenten zoals de dienstencheques tonen duidelijk aan dat de vraag naar arbeid bestaat en kan ingevuld worden als de aankoopkost ervan redelijk is. Spijtig dat het systeem dit enkel bereikt door de kost ervan en de loonbelasting (goed voor zo’n 75%) nogmaals af te schuiven op de andere hardwerkende landgenoten. Men kan evengoed de mensen aan een netto-loon aan het werk laten. Een internationale vergelijking in 2004 uitgevoerd door Zweedse Professor Karlson (Karlson, Nils, Dignity and the Burden of the Welfare State. Stockholm, Ratioinstitutet, 2004.) bevestigt trouwens de zwakte van België in de diensten sector. Deze sector zal het verlies aan jobs in de industrie niet kunnen goedmaken zolang de loonbelastingskloof blijft bestaan. België scoort er het slechts van al. Social partners, waar wacht up op?

Source:Karlson, Nils, Dignity and the Burden of the Welfare State. Stockholm, Ratioinstitutet, 2004.
Printer Friendly Page Send this Story to a Friend
The comments are owned by the poster. We aren't responsible for their content.

Read more...