Uit Brazilië niets dan goeds, dus niets (Hoegin)

Antonio Palocci, de Braziliaanse Minister van Financiën, moest eerder deze week ontslag nemen. Woont u in West-Europa, en heb je nog nooit van de man en zeker niet van zijn ontslag gehoord, woont u vrijwel zeker in Vlaanderen.

Antonio Palocci is het zoveelste slachtoffer in het Mensalão-schandaal in Brazilië. Het hele verhaal uit te doeken is ondertussen al bijna onmogelijk geworden, maar kort samengevat komt het erop neer dat zo ongeveer iedereen in de entourage van president Luiz Inácio Lula da Silva op één of andere manier in het schandaal betrokken is. De partij van Lula, de Arbeiderspartij (PT), blijkt daarbij van de tweede tot de laatste man corrupt te zijn – en inderdaad slechts van de tweede tot de laatste man, want de eerste man, Lula, schijnt absoluut van niets geweten te hebben. Een beetje de Willy Claes van Brazilië dus. Maar meer en meer mensen beginnen toch zo hun vragen te hebben bij zijn onschuld.

Nu geniet Lula in de weldenkende media in West-Europa (niet bij ons dus) een soort heldenstatus, en de reden daarvoor hoeft natuurlijk niet ver gezocht te worden. Slecht nieuws uit Brazilië, vooral dan een uitgebreid corruptieschandaal, is dus niet bepaald populair bij onze kwaliteitsjournalisten, en het aftreden van een zo dikke vis als de Minister van Financiën is al helemaal niets om mee uit te pakken. Maar anderzijds hebben waarheid en informatie toch ook hun rechten, en wie een beetje zijn talen kan en Google weet te gebruiken, kan gemakkelijk nakijken dat het bericht de afgelopen week wel degelijk in de media van Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Groot-Brittannië, Ierland, IJsland, Italië, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Spanje, Zweden en Zwitserland stond. En het stond ook in La Libre Belgique en L'Echo. Ontbreken in het rijtje: Vlaanderen dus, in het goede gezelschap van Luxemburg. Waarbij ik moet toegeven dat ik de streekkranten van Andorra, Liechtenstein, Monaco, San Marino en Vaticaanstad niet nagekeken heb. Het levert in ieder geval het volgende mooie kaartje op:


En daarmee zit ik dus met de vraag: waar bleven onze kwaliteitsmedia? Onze kranten die gebeten zijn om te weten? Het verhaal over Jack Abramoff hebben ze wel meegepikt, dus helemaal afkerig van een schandaalverhaaltje zijn ze toch niet. Of probeert Google mij hier een ferme loer te draaien door voor de zoekterm «Palocci» alleen maar Nederlandse Nederlandstalige artikels weer te geven, om zo onze klassebeesten van Vlaamse journalisten in een slecht daglicht te stellen? Wie het antwoord weet, mag het me altijd laten weten.