Iets meer persvrijheid?

In tegenstelling tot de periode toen ook in ons land leeghoofden het Parijse voorbeeld van in brand gestoken auto's imiteerden, hebben Patrick De Wael en Laurette Onkelinx dit keer niét de hoofdredacteurs van de kranten bij zich geroepen. De vraag is: waarom niet?

Waarom hebben beide ministers de hoofdredacteurs niet gesommeerd om in hun media, als het even kan helemaal niet, maar anders zo discreet mogelijk te berichten over de Marokkaanse theekrochten, de tajinewinkels, de carnavalkledingboetieks uit de Brabantstraat... die door een woedende, blanke volksmenigte stuk geslagen zijn, over de overjaarse Mercedessen en BMW Cabrio's van te jonge Marokkaanse eigenaars die met molotovcocktails in brand gestoken werden door verontruste Vlaamse jongeren die zich niet meer in Brussel Centraal durven wagen met een mp3-speler, over de wraakacties waarbij moskees werden platgebrand, over het feit dat elke dag in Brussel twee Marokkaanse jongeren lukraak met messteken worden omgebracht tot de moordenaars van Joe zich zelf aangeven, enz...?

De reden waarom de ministers hiervoor de media niet de wacht aanzegden, is tweevoudig: de Belgische media schrijven zouden die feiten uit zichzelf al verzwijgen, en de feiten hebben gewoon niet plaatsgehad.

De burgers van dit land hebben opvoeding genoten en zijn beschaafde wezens, zij hebben normen en waarden, zij zijn het product van een cultuur die 2000 jaar lang evolueerde en niet zo'n 1200 jaar geleden bleef steken bij een rovershoofdman die door zijn familie verstoten was en sindsdien Profeet wordt genoemd.