Haat jegens Polen zit diep (Hoegin)

Het valt op hoe extreem en hatelijk de reacties uit weldenkende hoek zijn tegenover Polen en de katholieke Kerk. Hier is duidelijk meer aan de hand dan alleen maar een parodiërende pose als een soort van pseudo-weerwraak op de «oneer» die de Noord-Afrikaanse gemeenschap eerder werd aangedaan in de nasleep van de moord op Joe van Holsbeeck.

Lucas Cathérine schoot alvast de hoofdvogel af in De Morgen. De onzin als zou Polen nooit deelgenomen hebben aan de renaissance valt gemakkelijk te weerleggen door een korte verwijzing naar Copernicus, om verder nog maar te zwijgen over bijvoorbeeld Marie Curie (née Skłodowska), en Frederik Chopin (die inderdaad een groot aantal mazurka's schreef). En dat bijvoorbeeld Henryk Sienkiewicz in 1905 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg moet te wijten zijn aan een collectieve vlaag van zinsverbijstering in Stockholm.

Alhoewel, want bij Henryk Sienkiewicz begint het al. Zijn beroemdste werk is namelijk Quo vadis?, voor de meesten misschien nog het best bekend via de verfilming uit 1951, een soort werk dat vandaag absoluut niet meer gesmaakt kan worden door al wie van zichzelf vindt dat hij intellecteel bezig is. Dan ligt een boek als De Da Vinci Code veel beter in de markt.

Erger is echter wat katholiek Polen de laatste decennia allemaal uitgevreten heeft. Het begon al toen Karol Wojtyła tot paus Johannes Paulus II gekozen werd, en er niet voor terugdeinsde om Polen te bezoeken en op die manier onrechtstreeks mee te werken aan de oprichting van Solidarność. In plaats van enkele linkselende bevrijdingstheologen te ondersteunen bijvoorbeeld. Zijn rol in de ondergang van het communisme was belangrijk, net als die van Lech Wałęsa. Ziedaar dus twee Polen die het absoluut verkorven hebben bij de linkerzijde, ook vandaag nog. Bovendien hield paus Johannes Paulus II voet bij stuk wat betreft de basisprincipes van de katholieke Kerk, zoals abortus en euthanasie, celibaat voor priesters, priesterschap voor vrouwen en anti-conceptiemiddelen, in plaats van zich wat «pragmatischer» op te stellen en de huik naar de modernistisch-nihilistische wind te zetten. Zo wordt hem de schuld voor de ravages van AIDS in Afrika in de schoenen geschoven, niettegenstaande die vooral in landen waar er amper katholieken rondlopen het grootst is. En tot overmaat van ramp was hij dan nog populair ook, niet in het minst bij de jeugd. Niet moeilijk dat je Lucas Cathérine bijna vuur ziet spuwen wanneer hij de naam van Karol Wojtyła op zijn klavier moet tokkelen («integristisch»). Zijn pauselijke naam schrijven zou al helemaal onmogelijk geweest zijn zonder ernstige ongelukken.

Maar daar stopt het niet. Zo was er nog die andere organisatie die bijdroeg tot de val van het communisme, de NAVO, en in plaats van die verderfelijke zaak eindelijk te kunnen afschaffen, sloot Polen, samen met de Tsjechische republiek en Hongarije, zich zo snel mogelijk bij die organisatie aan zodra ze de kans zagen. De aterlingen! Meer nog, binnen de NAVO trekt Polen duidelijk de kaart van de Verenigde Staten, stapte mee in de Coalition of the Willing, en zond zelfs soldaten naar Irak. En dat allemaal terwijl de ex-communist Aleksander Kwaśniewski president was, nota bene! De uitval van Jacques Chirac als reactie op de publicatie van de open brief in The Wall Street Journal die Polen mee ondertekende ter ondersteuning van de Verenigde Staten van George W. Bush in de oorlog tegen Saddam Hoessein is daarbij bijzonder representatief: de nieuwe EU-lidstaten hadden immers een uitstekende kans om hun mond te houden gemist. Hij is ongetwijfeld niet de enige die er zo over denkt.

En nog is het niet gedaan. Zo laat Polen zich niet zomaar doen wanneer men het de morele «verlichting» probeert op te leggen via het achterpoortje van de Europese Unie, onder meer wat betreft abortus. In plaats van het hoofd te buigen en in de pas te lopen door abortus zoveel mogelijk te legaliseren, houdt het vast aan zijn strenge wetgeving. Bovendien heeft men het er niet zo hoog op met holebi's, militant feminisme e tutti quanti. Het maakt de frustratie bij West-Europees links er alleen maar groter op.

En nu zijn er dus die twee zigeunerjongers, die de eer van de Noord-Afrikaanse gemeenschap hebben kunnen redden door Joe van Holsbeeck voor een MP3-speler te vermoorden. Nadat men dagenlang de multi-culturele maatschappij in het vriesvak had moeten stoppen, ziet men nu de kans schoon om zich eens echt te laten gaan in een orgie van anti-katholieke en anti-Poolse vuilspuierij die een parodie op anti-islamitische en anti-Maghrebijnse commentaren zou moeten voorstellen. Alsof de criminaliteit in de grootsteden plots ook in grote mate door katholieken en Polen gepleegd wordt. Alsof de daders van Patrick Mombaerts nu ook de Poolse nationaliteit gekregen hebben. (Heeft de Marokkaanse gemeenschap trouwens ooit een herdenkingsdienst voor hem gehouden?) Probleem is echter dat sommigen zich wat te sterk inleven in hun rol, en daarbij al schuimbekkend hun masker verliezen nog voor hun voorstelling goed en wel begonnen is.