De Arkprijs van het Veilige Woord voor professor Marleen Temmerman (victa placet mihi causa)

De Arkprijs van Teirlinck lijkt na een halve eeuw wel op zijn laatste benen te lopen en is aan een naamsverandering toe. Dat is eigenaardig want het ware “vrije woord” is de laatste jaren en maanden geen dag uit het nieuws geweest, en het wordt wel degelijk bedreigd, wat die prijs meer dan zinvol zou moeten maken.
De Arkjury lijkt echter een beetje moe te zijn geworden van het voortdurend op-eieren-lopen, van het omzichtig spieden- naar- een-schuilhoekje, van het kool-en-geit-sparen, en zij beschikt al lang niet meer over een vrije stem. Daarom kent zij haar prijs toe aan een persoon waar bij mijn weten geen noemenswaardige controverse rond bestaat. Hoe flauw in deze tijden! Geen ernstig mens toch zal de verdiensten van mevrouw Temmerman aanvallen? In geen velden of wegen beken je iemand die haar wetenschappelijke woord betwist. Dat woord is allerminst bedreigd, en dus is er met die prijs iets loos.
Ach, waar zijn de tijden gebleven dat wij nog heldhaftig katholieken durfden uit te lachen, die onverdraagzame inquisitoren en heksenverbranders. Toen voelden wij ons nog hele kerels, al was onze strijd eigenlijk al gewonnen in de zeventiende en achttiende eeuw, door onze voorgangers Spinoza en Voltaire.
De laatste veertig jaar is hier echter een andere godsdienst opgedoken, maar daar zwijgen wij liever over, in naam van de verdraagzaamheid... want zó heldhaftig zijn wij ook weer niet (ons wacht aan het eind geen Hiernamaals).
"Dat heb ik er niet voor over" zei heel typisch het burgertrutje Kamagurka, toen hem eens over de cartoons iets werd gevraagd.
Veilig spelen à la Kama mag ook het devies van de Arkjury zijn geweest, maar dan moet zij voor haar prijs een andere naam zoeken, want onder de oude naam is hij overbodig geworden.

.