Bekentenis van onwil

Er is goed nieuws. Een vergelijking van de misdaadcijfers van 2002 tot 2004 toont aan dat de Brusselse Stations veiliger zijn geworden.

Hoezo, veiliger? Waren die dat dan niet? Waren dat dan geen gezellige, drukke plaatsen waar gezinnen met kinderen, knikkerende schoolknapen en ontluikende meisjes ongestoord konden wachten op een trein die hen uit de, van leven en multiculturele tolerantie bruisende, hoofdstad terug huiswaarts zou rijden?

Wie een beetje pleinvrees had of niet tegen al te grote drukte kon, had er misschien wel eens een beklemmend gevoel. Maar omdat het alleen maar een gevoel was, een inbeelding die ingegeven werd door verkeerde informatie van slechtmenende antidemocraten, was er dus in werkelijkheid niets aan de hand.

Of toch?

Want het aantal overvallen met geweld in Brussel Centraal is de laatste jaren met niet minder dan 5 volle procenten gedaald. Het wordt met fierheid in de pers gegooid die er zich traditiegetrouw geen vragen bij stelt. De Volksverlakkende Radio- en Televisieomroep schiet er idyllische beelden bij. De verantwoordelijke minister klopt zich op de borsten of wat daarvoor moet doorgaan.

Alleen ik ben niet geïmponeerd door procenten. Ik wil concrete cijfers zien. En die zijn er ook. In plaats van 330 diefstallen met geweld per jaar, zijn er in het Brusselse Centraal Station nu nog maar 290 gepleegd.

God asjemenou! 40 brutale gangsterstreken minder op een heel jaar!

En wat is een ‘overval met geweld’? Dat is diefstal onder bedreiging van een wapen of minstens lijfsgevaar. Waarom worden de feiten genoteerd als ‘overval met geweld’? Omdat het slachtoffer zo verstandig is, de confrontatie niet aan te gaan en zich onmiddellijk te onderwerpen aan de arrogante afpersing door gewetenloos uitschot.

Tot wat het minste verzet kan leiden, werd voor drie dagen in datzelfde ‘superveilige’ Centraal Station nog ondervonden door een 17-jarige jongen die zijn mp3-spelertje wilde beschermen tegen normloze Noord-Afrikaanse honden die denken dat ze ’t warm water hebben uitgevonden omdat ze eens op hun poten pisten.

De oproep aan de Marokkaanse gemeenschap om zelf de daders te zoeken, is de zoveelste leugen, een bekentenis van onwil om de toestand te verbeteren en een belediging aan het verstand van elke weldenkende mens die dit afleidingsmaneuver meteen doorziet.
Aan huichelachtig gelul over kansarme jongeren, onderwijs dat niet zou aangepast zijn aan hun gebrek aan cultuur en andere roodgroene prietpraat, hebben Arme Joe en zijn ouders nu geen boodschap meer. De daders hebben niet alleen het beeld dat bestaat van hun eigen gemeenschap bevestigd, ze hebben ook alle politici en geitenwollensokkenneukers die hen proberen te vergoelijken, te kakken gezet.

Omgerekend zijn 290 overvallen met geweld synoniem van bijna een moord per dag in Brussel Centraal.

Het goede nieuws is, dat het er 40 per jaar meer hadden kunnen zijn.