Haat jegens Polen zit diep (Hoegin)

Het valt op hoe extreem en hatelijk de reacties uit weldenkende hoek zijn tegenover Polen en de katholieke Kerk. Hier is duidelijk meer aan de hand dan alleen maar een parodiërende pose als een soort van pseudo-weerwraak op de «oneer» die de Noord-Afrikaanse gemeenschap eerder werd aangedaan in de nasleep van de moord op Joe van Holsbeeck.

Lucas Cathérine schoot alvast de hoofdvogel af in De Morgen. De onzin als zou Polen nooit deelgenomen hebben aan de renaissance valt gemakkelijk te weerleggen door een korte verwijzing naar Copernicus, om verder nog maar te zwijgen over bijvoorbeeld Marie Curie (née Skłodowska), en Frederik Chopin (die inderdaad een groot aantal mazurka's schreef). En dat bijvoorbeeld Henryk Sienkiewicz in 1905 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg moet te wijten zijn aan een collectieve vlaag van zinsverbijstering in Stockholm.

Alhoewel, want bij Henryk Sienkiewicz begint het al. Zijn beroemdste werk is namelijk Quo vadis?, voor de meesten misschien nog het best bekend via de verfilming uit 1951, een soort werk dat vandaag absoluut niet meer gesmaakt kan worden door al wie van zichzelf vindt dat hij intellecteel bezig is. Dan ligt een boek als De Da Vinci Code veel beter in de markt.

Erger is echter wat katholiek Polen de laatste decennia allemaal uitgevreten heeft. Het begon al toen Karol Wojtyła tot paus Johannes Paulus II gekozen werd, en er niet voor terugdeinsde om Polen te bezoeken en op die manier onrechtstreeks mee te werken aan de oprichting van Solidarność. In plaats van enkele linkselende bevrijdingstheologen te ondersteunen bijvoorbeeld. Zijn rol in de ondergang van het communisme was belangrijk, net als die van Lech Wałęsa. Ziedaar dus twee Polen die het absoluut verkorven hebben bij de linkerzijde, ook vandaag nog. Bovendien hield paus Johannes Paulus II voet bij stuk wat betreft de basisprincipes van de katholieke Kerk, zoals abortus en euthanasie, celibaat voor priesters, priesterschap voor vrouwen en anti-conceptiemiddelen, in plaats van zich wat «pragmatischer» op te stellen en de huik naar de modernistisch-nihilistische wind te zetten. Zo wordt hem de schuld voor de ravages van AIDS in Afrika in de schoenen geschoven, niettegenstaande die vooral in landen waar er amper katholieken rondlopen het grootst is. En tot overmaat van ramp was hij dan nog populair ook, niet in het minst bij de jeugd. Niet moeilijk dat je Lucas Cathérine bijna vuur ziet spuwen wanneer hij de naam van Karol Wojtyła op zijn klavier moet tokkelen («integristisch»). Zijn pauselijke naam schrijven zou al helemaal onmogelijk geweest zijn zonder ernstige ongelukken.

Maar daar stopt het niet. Zo was er nog die andere organisatie die bijdroeg tot de val van het communisme, de NAVO, en in plaats van die verderfelijke zaak eindelijk te kunnen afschaffen, sloot Polen, samen met de Tsjechische republiek en Hongarije, zich zo snel mogelijk bij die organisatie aan zodra ze de kans zagen. De aterlingen! Meer nog, binnen de NAVO trekt Polen duidelijk de kaart van de Verenigde Staten, stapte mee in de Coalition of the Willing, en zond zelfs soldaten naar Irak. En dat allemaal terwijl de ex-communist Aleksander Kwaśniewski president was, nota bene! De uitval van Jacques Chirac als reactie op de publicatie van de open brief in The Wall Street Journal die Polen mee ondertekende ter ondersteuning van de Verenigde Staten van George W. Bush in de oorlog tegen Saddam Hoessein is daarbij bijzonder representatief: de nieuwe EU-lidstaten hadden immers een uitstekende kans om hun mond te houden gemist. Hij is ongetwijfeld niet de enige die er zo over denkt.

En nog is het niet gedaan. Zo laat Polen zich niet zomaar doen wanneer men het de morele «verlichting» probeert op te leggen via het achterpoortje van de Europese Unie, onder meer wat betreft abortus. In plaats van het hoofd te buigen en in de pas te lopen door abortus zoveel mogelijk te legaliseren, houdt het vast aan zijn strenge wetgeving. Bovendien heeft men het er niet zo hoog op met holebi's, militant feminisme e tutti quanti. Het maakt de frustratie bij West-Europees links er alleen maar groter op.

En nu zijn er dus die twee zigeunerjongers, die de eer van de Noord-Afrikaanse gemeenschap hebben kunnen redden door Joe van Holsbeeck voor een MP3-speler te vermoorden. Nadat men dagenlang de multi-culturele maatschappij in het vriesvak had moeten stoppen, ziet men nu de kans schoon om zich eens echt te laten gaan in een orgie van anti-katholieke en anti-Poolse vuilspuierij die een parodie op anti-islamitische en anti-Maghrebijnse commentaren zou moeten voorstellen. Alsof de criminaliteit in de grootsteden plots ook in grote mate door katholieken en Polen gepleegd wordt. Alsof de daders van Patrick Mombaerts nu ook de Poolse nationaliteit gekregen hebben. (Heeft de Marokkaanse gemeenschap trouwens ooit een herdenkingsdienst voor hem gehouden?) Probleem is echter dat sommigen zich wat te sterk inleven in hun rol, en daarbij al schuimbekkend hun masker verliezen nog voor hun voorstelling goed en wel begonnen is.

Read more...

Meer Lebensraum voor Bruxelles (Hoegin)

In een interview met La Libre Belgique zet Elio di Rupo nog eens de puntjes op de Franstalige i: Brussel is en zal Franstalig blijven. Hij zou zich wel eens kunnen vergissen. Erger is dat hij in het interview de ene leugen aan de andere rijgt. Jammer dat dat er in de Vlaamse kranten niet bijverteld wordt.

In het interview reageert Elio di Rupo nog maar eens op de uitspraken die Yves Leterme deed op de voorstelling van de memoires van Wilfrid Martens. Hij zei toen onder meer dat het statuut van het Hoofdstedelijke Gewest in een volgende communautaire ronde besproken zou moeten worden. Laurette Onkelinx noemde Yves Leterme naar aanleiding van die uitspraken al «dangereux».

Maar terug naar het interview van Elio di Rupo van vandaag in La Libre Belgique. Er staat alvast één zinnetje in dat alle Vlaamse politici best in dikke rode letters op een groot stuk papier schrijven en boven hun bed hangen, zeker als ze denken enige kans te maken in 2007 een nieuwe communautaire ronde zonder ernstige kleerscheuren te doorstaan:

Nous ne demandons rien.

Hoewel, en dat is eigenlijk al de eerste leugen van Di Rupo: hij vraagt wel degelijk iets, namelijk het status quo, maar is slim genoeg om dat te verkopen als «rien» waarvoor dus ook niet betaald hoeft te worden. Eens benieuwd hoeveel Vlaamse onderhandelaars die bluf zullen weten te doorprikken.

Vervolgens vraagt hij de uitbreiding van het Brusselse Gewest, «où vivent 90 pc de francophones». Welke redenering gaat daarachter schuil? Vraagt Di Rupo meer Lebensraum voor die negentig procent Franstaligen? In Vlaanderen wonen meer dan negentig procent Nederlandstaligen, en met eenzelfde redenering kan Vlaanderen dus net zo goed een uitbreiding van het Vlaamse Gewest vragen. Ik heb echter zo een vermoeden dat Elio di Rupo niet bang dient te zijn voor zulke Vlaamse tegeneis. Hij gaat in zijn discours echter wel voorbij aan een klein detail wat betreft de Brusselse realiteit, want is het werkelijk zo dat negentig procent van de inwoners er werkelijk Franstalig is? Iemand zou Elio di Rupo eens het telefoonnummer van Wouter Bos moeten geven vóór de gemeenteraadsverkiezingen van oktober, zodat hij niet voor al te grote verrassingen komt te staan. (En dan kan hij meteen ook zijn Nederlands nog eens wat oefenen.)

Over naar de volgende leugen van Di Rupo:

Aujourd'hui cette solidarité va du Nord vers le Sud, mais il faut tenir compte de l'histoire depuis 1831. La solidarité a été du Sud vers le Nord durant plus d'un siècle. Et de quelle manière.

Professor Juul Hannes heeft daarover een totaal andere mening, maar dat zal Elio di Rupo ongetwijfeld worst wezen. Verder haalt hij de talrijke investeringen van de laatste vijftig jaar als bewijs aan voor hoe goed België Vlaanderen wel behandeld heeft. De haven van Zeebrugge en de autowegen bijvoorbeeld. Dat weegt ongetwijfeld op tegen de witte olifant in Ronquières, die anderzijds zaken als de IJzeren Rijn natuurlijk totaal overbodig maakte. Bovendien slaagt Elio di Rupo erin de financieringswet, één van de vele middelen om Vlaanderen financieel te pluimen, totaal nadelig… voor Wallonië te noemen. Misschien omdat hij vindt dat Vlaanderen nóg meer zou moeten betalen?

Deze leugen wordt opgevolgd door een redenering die werkelijk om van te snoepen is:

Récemment, la Flandre a encore tenté de démontrer que les Wallons avaient des revenus bien moindres que les Flamands: quand on fait l'analyse, on se rend compte que dans certaines communes flamandes, les revenus sont plus bas que dans la moyenne des communes wallonnes.

Wat zegt die man nu eigenlijk? Niet dat het Vlaamse gemiddelde onder het Waalse gemiddelde ligt, maar dat er in Vlaanderen enkele gemeenten gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde liggen. Eigenlijk bevestigt hij het Vlaamse verhaal, maar weet er een draai aan te geven zodat een onoplettende lezer met de indruk van het totaal omgekeerde zou kunnen achterblijven. Want de toestand zou pas echt dramatisch zijn indien er in Vlaanderen zelfs niet één gemeente zou gevonden kunnen worden die onder het Waalse gemiddelde ligt. In een normale toestand zou je immers kunnen verwachten dat ongeveer de helft van de Vlaamse gemeenten ook onder het Waalse gemiddelde zouden liggen, en omgekeerd.

Daarna wordt het interessant, en de stijl van Elio di Rupo is zeer subtiel. Waar hij in het begin van het interview Yves Leterme geen «gevaarlijke separatist» wil noemen omdat dat zijn stijl niet zou zijn, probeert hij op het einde wel een beeld van hem op te hangen als zou hij oneerlijk zijn en de Vlamingen voor de gek willen houden:

Peut-être […] tout simplement, il ne veut plus de la Belgique et du royaume.

«Misschien» dus. Elio di Rupo heeft niets gezegd, maar het toch maar lekker wél gezegd. En let op het woordje «royaume», want wat komt dat hier doen? Yves Leterme die in het geheim in een schuurtje achter zijn geitenstal al aan een guillotine aan het timmeren is wordt hier meesterlijk ontmaskerd. Wees er maar zeker van dat Elio di Rupo zijn woorden hier goed gewikt en gewogen heeft, want La Libre Belgique is zo ongeveer de meest koningsgezinde krant in België, en zo'n waarschuwing zal bij de lezers ongetwijfeld blijven hangen. Een Waals socialist als verdediger van het koningshuis, het is ooit anders geweest. Hoe dan ook heeft Elio di Rupo al zijn verklaring klaar waarvoor Yves Leterme aan die guillotine in het geheim moet werken:

Parce qu'il n'y a certainement pas de majorité en Flandre pour cela.

En daarmee zijn we bij een nieuwe leugen terechtgekomen, want De Stemmenkampioen kwam in december verleden jaar toch wel even tot een heel andere conclusie. Die «certainement» is dus meer een wensdroom van zijn zijde dan wat anders.

Tot slot pleit Elio di Rupo voor een Franstalige Eerste Minister:

Mais, plus largement, sur la durée, sur une période de 20, 30 ou 40, dans un pays où il y a 40 pc de francophones, je pense qu'il ne serait pas anormal que pendant 4/10es du temps, il y ait un Premier ministre francophone, de quel que parti que ce soit.

Elio di Rupo heeft daarbij, geïsoleerd bekeken, warempel nog gelijk ook, maar voortgaande op dezelfde redenering zou men ook kunnen stellen dat het aantal ministers in de federale regering de verhouding 60/40 zou moeten weerspiegelen, en dat die verhouding zich verder ook in de ministeries, op de ambassades, enz… zou moeten voortplanten. België is echter geen normaal land, en de verhouding 50/50 in de federale regering is gekoppeld aan de pariteit in Brussel.

Dat neemt niet weg dat Vlaanderen ondertussen al 27 jaar geplaagd zit met een reeks Nederlandstalige (geen Vlaamse dus) federale Eerste Ministers die men van veel zaken kan beschuldigen, maar niet dat ze ooit Vlaanderen voorgetrokken hebben wanneer het er werkelijk om ging. Of op gelijk welk ander ogenblik tijdens hun regering. Het zou daarom inderdaad goed zijn dat de volgende federale regering, als die er ooit komt, voorgezeten zal worden door een Waalse Eerste Minister. Het zou de ogen van de zestig procent Vlamingen in dit land ongetwijfeld eens en voor goed kunnen openen, en een snel einde aan België kunnen maken. Daarom steun ik de kandidatuur van Elio di Rupo voor die post, zeker in het licht van zijn reactie op de vraag ernaar door Francis van de Woestyne:

Je vous ai dit quels étaient mes objectifs: redresser la Wallonie, défendre les francophones et un succès pour ma formation politique.

La Wallonie en les francophones, en over België geen woord. Wie zal de werkelijke doodgraver van België zijn?

Read more...

Zweedse moslims willen eigen wetten (Hoegin)

Er leven ongeveer 470.000 moslims in Zweden, op een bevolking van 9 miljoen zielen. Een vertegenwoordiger van Sveriges muslimska förbund (SMuF), de grootste moslimvereniging in Zweden met zo'n 70.000 leden, eist nu in een brief aan alle partijen van de Rijksdag eigen wetten voor de moslims.

Later dit jaar zijn er verkiezingen in Zweden, en waarschijnlijk is het in het licht daarvan dat de brief van SMuF gezien moet worden. Zo eist de vertegenwoordiger onder meer dat echtscheidingen voortaan goedgekeurd zouden worden door een imam, dat imams in de gemeentelijke scholen moslimkinderen afzonderlijk taal- en godsdienstles zullen geven, en dat jongens en meisjes gescheiden zwemles krijgen.

De Zweedse Minister van Integratie en Gelijke Kansen Jens Orback reageerde alvast volledig afwijzend in een interview met het Zweedse persbureau TT. Volgens hem moeten alle Zweden gelijk voor de wet zijn, volgens em is dat iets waar men lang voor gestreden heeft en dat men nu niet zomaar kan en wil afschaffen. Dat moslims nu opnieuw een ongelijkheid op basis van geslacht willen invoeren, vindt hij dan ook totaal onaanvaardbaar.

Hoewel de meeste Zweedse partijen en politici in dezelfde zin als Jens Orback reageren, bevindt er zich tussen de kandidaten van de Centrumspartij (Centerpartiet, c) één uitzondering: Ebtisam Aldebe. Zij meent onder meer dat mannen meer zouden moeten erven dan vrouwen, conform de Koran. Voor wie niet helemaal thuis is in de Zweedse politiek: de Centrumspartij behoort tot de centrum-rechtse Alliantie voor Zweden, die hoopt in de herfst de regeringsmacht van de sociaal-democraten te kunnen overnemen.

Bij de liberale Volkspartij (Folkpartiet, fp), een andere van de vier partijen in de Alliantie voor Zweden, denken ze helemaal anders over de brief van SMuF, en gaan er zelfs stemmen op om de staatssteun die SMuF ontvangt op te heffen. De organisatie heeft de laatste jaren immers ongeveer 11 miljoen Zweedse kronen (ongeveer 1,2 miljoen euro) gekregen van de staat. Men kan zich inderdaad afvragen of het wel gepast is dat de Zweedse belastingbetaler een organisatie subsidieert die de Zweedse, en bij uitbreiding ook de Europese samenleving zo radicaal verwerpt. De facto willen zij immers een eigen staat oprichten met eigen wetten en structuren opdat zij zoveel mogelijk zouden kunnen ontsnappen aan de Zweedse wetgeving en nog zo min mogelijk met Zweden te maken zouden moeten hebben. Je kan je zelfs beginnen afvragen wat die moslims bezielt om überhaupt nog in een onland als Zweden te blijven wonen.

Read more...

Kaas met gaatjes (Hoegin)

(pdw) maakt in zijn column in De Standaard gratis reclame voor deze blog. In tegenstelling tot Paul Beliën kan ik het echter niet laten het gegeven paard even in de vuile bek te kijken. Want mooi is het allemaal niet.

Alhoewel. (pdw) heeft het niet onder markt op zijn eigen blog, want daar lijkt het wel het verzamelen geblazen voor «de fanatieke aanhang van het Vlaams Belang». De ene bezoeker na de andere merkt er immers op dat de moordenaars niet zomaar Polen waren, maar Poolse zigeuners. (pdw) fietste daar vrolijk aan voorbij niettegenstaande dat allang bekend was toen hij zijn artikel schreef, maar wie ben ik om te beweren dat hij dat deed omdat het nu eenmaal niet in zijn kraam paste? Hoe dan ook, als hij op zijn eigen blog zo te kakken gezet wordt (om het in zijn terminologie te zeggen), dan vraag ik me af of (pdw) wel weet dat hij de commentaarfunctie ook uit kan zetten. Nog een geluk dat die commentaren niet automatisch mee in De Standaard verschijnen, want dan zou er onder de lezers nogal wat afgekraaid worden van het lachen!

Eigenlijk is de eerste paragraaf van het stukje van (pdw) op zich al hilarisch. De man begrijpt maar niet hoe getuigen midden op het spitsuur in een overvol station in de verwarring na de moord het verschil niet kunnen maken tussen Polen en Noord-Afrikanen (terwijl hij dus nog niet het verschil kan maken tussen Polen en Poolse zigeuners terwijl hij rustig aan zijn schrijftafel zit, maar goed). En dat dus terwijl de gemiddelde Vlamingen dat blijkbaar wel kan wanneer een Pool of Noord-Afrikaan bij hem thuis een garagepoort komt installeren. Zou het kunnen dat de omstandigheden op zich al één en ander kunnen verklaren? Maar misschien mogen de handwerkers die bij (pdw) over de vloer komen alleen maar hard werken, en moeten ze voor de rest vooral hun bek houden, maar de meeste Vlamingen kunnen inderdaad zonder problemen het verschil maken tussen een Arabische en een Slavische taal. Verder lopen er bijzonder weinig Polen rond die Mohammed of Ali heten, en het aantal Marokkaanse Jerzy's en Andrzej's is ook op één hand te tellen. Hoe het dan verder komt dat Vlamingen minder problemen hebben met Polen die een garagepoort komen installeren dan met Noord-Afrikanen is echter een raadsel waar hij zelf misschien eens diep over zou moeten nadenken als hij nog eens een maandje of twee vrij heeft.

Verder zou ondergetekende dus in de «entourage» van Paul Beliën zitten als «enthousiaste medewerker van The Brussels Journal». Wel, ik beken schuld op het punt dat ik met plezier aan mijn blog schrijf. Maar of ik in de entourage van Paul Beliën zit weet ik niet. Letterlijk is het alvast niet het geval wegens een afstand van zo ongeveer duizend kilometer tussen ons, toch op een doordeweekse dag, zoals iedereen overigens zelf kan controleren. Het is waarschijnlijk één van de verzwegen redenen waarom hij mij niet van xenofobie (letterlijk: afkeer van alles wat vreemd is) durft te beschuldigen, want een xenofoob die al meer dan acht jaar in het buitenland woont, zo'n graat snijdt met de beste wil van de wereld geen hout. Ik heb verder nogal wat afgereisd in Polen, en kan kameraad (pdw) het Solidarność-museum in Gdańsk sterk aanbevelen. Wat ik daar in Polen allemaal deed? Mijn vriendin van toen bezoeken – een rasechte Poolse. Een Vlaamse xenofoob in Noorwegen, met een Poolse ex, je komt het niet alle dagen tegen…

Ach, mijn ontmaskering door (pdw) is niet iets waar ik 's nachts van wakker lig, maar ik wou toch even reageren omdat de man en zijn reactie zo typisch zijn voor de horde commentatoren waarvoor een paar anti-racistische hoogdagen aanbraken toen bekend werd dat de daders dan toch geen Noord-Afrikanen waren. Alleen zit ik met nog een paar gaten in mijn gruyère die (pdw) graag mag komen invullen.

Zo was er bijvoorbeeld die Poolse delegatie uit Krakau die de verre reis naar Brussel maakte om er bloemen te komen neerleggen voor de vermoorde Joe. Hoeveel Marokkaanse delegaties zijn bloemen komen neerleggen op de plaats waar Patrick Mombaerts door zijn Marokkaanse belagers tegen de grond geslagen werd? (pdw) mag mij altijd komen corrigeren, maar volgens mij moet de eerste delegatie uit Marokko nog vertrekken. Over het waarom wil ik het zelfs nog niet hebben.

En dan die provocerende of racistische uitlatingen die Joe tegenover zijn aanvallers niet gedaan zou hebben. Zijn die twee zigeunerjongens nu al ondervraagd of daar misschien toch niets van aan was, ook al lijkt één van de twee een Willy Claes te willen opvoeren? Ik neem aan dat het CGKR bij de onderzoeksrechters al aangedrongen heeft op een grondig onderzoek, kwestie van alle details daaromtrent naar boven te halen. Immers, die aantijgingen moeten toch ergens vandaan gekomen zijn, en waar rook is, zal ook wel vuur te vinden zijn. Om één of andere reden is «men» in dat vuurtje echter duidelijk niet meer geïnteresseerd.

Read more...

Waar is de "sereniteit" opeens gebleven? (De andere kijk)

De vader van Joe Van Holsbeeck reageert op het nieuws dat de moordenaar van zijn zoon in Polen is opgepakt.

Van de geroemde "sereniteit" is nauwelijks nog sprake.

De reporter suggereert of de dader, correctie "vermoedelijke" dader, niet door de jeugdrechtbank in plaats van door assisen kan worden berecht, die hem een lichtere straf kan geven, maar de felle vader toont geen "begrip" voor de dader (maar wel voor diens ouders).

Read more...

Verzekeringsbanken: oplichting met voorbedachte rade?

Vandaag in De Tijd een artikel over vreemde praktijken met tak-23 "beleggingsverzekeringen". Blijkt niet alleen een handig instrument te zijn om vermogen vrij licht belast in onder te brengen, maar een goede bron van inkomen voor de verzekeringsbanken die er miljarden winst mee maken. (www.polis23.net)
Wat is nu het probleem? Veelal gaat het over eenvoudige mensen, al dan niet zelfstandigen, die door hun vertrouwensrelatie bij de bank aangezet worden hun beleggingen of spaarcenten om te zetten in een tak-23 beleggingsverzekering. Een soort levensverzekering waarbij de gegadigde in een keer het geld stort en de bankverzekeraar het gaat aanwenden om te beleggen in een fonds (obligaties of aandelen). Dat "aanzetten" betekent dikwijls dat de mensen niet weten wat ze tekenen. Een jaar later zijn ze soms de helft kwijt want die fameuse fondsen doen het ronduit slecht, bv. 40% verlies terwijl de markt aan het boomen is. De banken zelf maken recordwinsten. Waar is dat geld dan gebleven?
Er zouden een paar honderdduizend gedupeerden zijn en dikwijls zijn het pas de nakomelingen die het probleem op het spoor komen. De meeste mensen evenwel zijn simpele zielen die er op in gaan als aanvulling van hun karige (zelfstandigen) pensioen en leven nu aan de rand van de armoede omdat de helft verdwenen is. Freya-ke vraagt dan wel de banken een gedragscode op te stellen, maar geen aktie om de gedupeerden te helpen hn geld zelf terug te krijgen.
Als je dan denkt aan dingen zoals EBA, fiskale regularisatie, verkoop van oninbare belastingen, enz.. Allemaal operaties die vooral de banken ten goede komen en slechts ten dele de schatkist (er is veel meer geld terug gekeerd dan wit gemaakt), dan vraag je je soms toch af wat hioer echt achter zit.

Read more...

Afshin Ellian: Sociale Cohesie en Islamitisch Terrorisme (Law & Justice)

Afshin Ellian deed in zijn oratie van dinsdag 18 april aanbevelingen voor een slagvaardiger antiterrorismebeleid. De volledige tekst "Sociale cohesie en islamitisch terrorisme" van de rede uitgesproken door Prof. Dr. Mr. Afshin Ellian bij de aanvaarding van het ambt van hoogleraar in Sociale Cohesie, burgerschap en multiculturaliteit aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van Universiteit Leiden op 18 april 2006, staat hier (pdf). Zou die titel volgens de recente newspeak trouwens niet gewijzigd moeten worden in "Sociale cohesie en terroristen die de islam misbruiken" of iets dergelijks?

Read more...

«Jongere» geen Pool maar Poolse zigeuner (Hoegin)

Nu gebleken is dat de moordenaars van Joe geen Noord-Afrikanen maar «katholieke Polen» zijn, is er van geen sereniteit geen sprake meer. Hysterie is plots dan toch toegelaten. Alleen… de daders zijn geen doorsnee «katholieke Polen», waarvan er een kleine 40 miljoen rondlopen, maar twee Poolse zigeuners. Daarvan lopen er maar 35.000 rond, en noch zij noch de gewone Pool in de straat willen over één gemeenschappelijke kam geschoren worden.

Dat laatste is natuurlijk wel iets dat niet helemaal te vatten is voor «weldenkenden». Het kan niet gemakkelijk zijn voor iemand die zelfs het verschil tussen een Vlaming en een Waal niet wil snappen –zijn beiden geen Belgen dan?– om de subtiliteit te vatten die besloten ligt in het begrip «Poolse zigeuner». Iemand die uit Polen komt, de Poolse nationaliteit heeft, en een Poolse naam heeft, die moet wel een Pool zijn. Iemand die er volgens vrijwel elke getuige Noord-Afrikaans uitziet mag echter niet als zodanig beschreven worden in een opsporingsbericht van de politie, want dan wordt een hele gemeenschap «gestigmatiseerd».

Neem het «opiniestuk» van Walter Zinzen. Hij heeft het over «brave blanke christenen, afkomstig uit het land van wijlen Paus Johannes-Paulus II», en klaagt de deontologische fouten aan die zo ongeveer iedereen heeft gemaakt. Mag ik aannemen dat hij zichzelf een flinke journalist vindt die nooit zo een grove fouten zou maken als die kut-journalisten? Ik zou toch twee detailletjes willen doen opmerken. Ten eerste rept hij met geen woord over het feit dat de daders zigeuners zouden zijn. En dat is van betekenis, omdat het meteen verklaart waarom zowat alle getuigen de daders kenmerkten als Noord-Afrikanen of van het Noord-Afrikaanse type. Meer zelfs, alle getuigen, behalve één, hadden het over Noord-Afrikanen of van het Noord-Afrikaanse type. Zijn klacht dat «nagelaten werd een regel uit de oude doos toe te passen: te checken, te checken en nog eens te checken» houdt dus helemaal geen steek. En ten tweede, precies door de daders in de pot van de brave blanke christenen te steken, begaat hij exact dezelfde fout die hij anderen verwijt. De daders hebben immers minder gemeen met Johannes Paulus II dan ik met Laurette Onkelinx. En in tegenstelling tot de krantenredacties, die zich baseerden op wazige foto's en de uitspraken van alle getuigen op één na, kan hij beter weten, en weet hij waarschijnlijk ook beter. Afgang voor Walter Zinzen dus, met excuses aan de 40 miljoen katholieke Polen graag.

Ook gevat door de hysterie is Christophe Callewaert, die op Indymedia.be goed doordraaft omdat welgeteld één getuige het wél over een blanke huid had. Meteen vindt hij dat het parket dat ook had moeten melden. Hij beseft waarschijnlijk niet dat hij zich hiermee op bijzonder glad ijs begeeft, want als hij dat werkelijk meent, zal het parket het in de toekomst ook moeten melden telkens minstens één van de getuigen zegt dat de daders van één of andere misdaad er wél Noord-Afrikaans uitzagen. Ook al zeggen alle andere getuigen dat het autochtonen of Chinezen waren. Of zullen we het toch maar houden bij de positieve discriminatie die de media nu al volop toepassen, en het codewoord «jongeren» blijven gebruiken?

Maar de grond van de zaak kan nog het best samengevat worden met een verwijzing naar de grap met die man die op het politiekantoor een diefstal komt aangeven, en zegt dat een Zwitser zijn Marokkaans horloge heeft gestolen. Hoe weet die agent dat het wel geen Zwitser zal geweest zijn? En waarom wordt die grap verteld? Omdat Vlamingen allemaal racisten zijn? Psychotherapeut Bob Vansant is ongetwijfeld goed geplaatst om daarop een antwoord te formuleren. Bart Sturtewagen formuleert het in ieder geval –misschien ongewild?– bijzonder raak: «We moeten er niet flauw over doen: het gemak waarmee we er allen van zijn uitgegaan dat de doders van Joe Van Holsbeeck Marokkanen […] waren, is gênant.» Inderdaad, maar gênant voor wie?

Anderzijds, te midden van alle hysterie is er toch nog plaats voor een beetje «sereniteit». Marius, één van de daders, zou de zoon van illegale immigranten zijn, die al sedert 2000 in België verblijven. Hij volgde de voorbije jaren een opleiding in verschillende beroepsscholen, en was een relatief goede leerling. Ondanks dat was hij al viermaal in aanraking met het gerecht gekomen.

Om te beginnen vind ik het merkwaardig dat illegalen blijkbaar meerdere malen in aanraking met het gerecht kunnen komen, zonder dat dat verdere gevolgen voor hen heeft. Controleert het gerecht dan niet of misdadigers met een buitenlandse nationaliteit wel wettelijk in het land verblijven? Of krijgen de illegalen alleen maar de bevel dat ze het land moeten verlaten, tot vier maal toe, maar wordt de uitvoering van dat bevel aan hun geweten overgelaten? Het betekent in ieder geval dat de redenering van Mark Eekhaut in De Standaard dat de ouders voor een zwaar dilemma zouden gestaan hebben indien ze wisten dat hun zoon de dader was («Want als ze hun zoon aangaven, werden ze betrapt en moesten ze allicht ook het land verlaten. »), in grote mate genuanceerd moet worden. Zij hadden immers reeds viermaal ondervonden dat er helemaal geen gevaar was. Of waren zij helemaal niet op de hoogte van de exploten van hun zoon?

Dat hij de voorbije jaren (in het meervoud) in België een opleiding volgde en een relatief goede leerling was, is trouwens belangrijker dan men misschien eerst zou denken. Enkele geleden weken vond in Antwerpen een betoging plaats van de Hop-actie onder het motto «Laat ons vrienden blijven», en wat was volgens hen één van de criteria om papieren te kunnen krijgen? «De regularisatie van wie niet (meer) in procedure is, maar duidelijk ingeburgerd is volgens een of meer van volgende criteria», waaronder «kinderen die hier twee jaar of meer naar school gaan». Met andere woorden, volgens de Hop-actie zouden de ouders van Marius geregulariseerd moeten worden. En waar was kardinaal Danneels, die zich met Pasen nog afvroeg «waar wij waren»? Hij moedigde hen aan, tegen het «koude» bestuur.

Read more...

Nieuwe begrotingstegenvaller in het land van Paars (Politiek Incorrect)

Begin dit jaar kondigde minister van Begroting Freya Van den Bossche (SP.A) - die tegenwoordig in bepaalde milieus als "Madame Mazout" door het leven gaat - trots aan dat de begroting van 2005 met een licht positief saldo ter waarde van 0,1% van het BBP werd afgesloten. Hiermee zette ze de jaarlijkse paarse traditie, die haar werd voorgedaan door haar 'begrotingsmentor' Vande Lanotte, gewoon voort.

Donkere wolken pakken nu echter samen boven Freya's weelderige kabinetskantoren. Eurostat maakt nu namelijk enkele bedenkingen bij de overname van de NMBS-schuld door de federale overheid ter waarde van 7,4 miljard euro. Die operatie werd op 1 januari 2005 uitgevoerd. Die schulden werden echter niet in de federale begroting zelf opgenomen, echter wel in een speciaal daarvoor opgericht 'Fonds voor de Spoorweginfrastructuur' (FSI), dat onder controle van de Belgische overheid kwam te staan. Om die operatie budgettair neutraal te houden, werden er voor eenzelfde bedrag aan activa (bezittingen van individu of bedrijf met economische waarde) in het FSI ondergebracht om de schulden te dekken. Doch, het merendeel van die activa - die dus door het FSI beheerd werden - bleek voornamelijk infrastructuur zoals gronden en installaties te betreffen die direct gelinkt zijn aan de Belgische spoorwegmaatschappij. Bijgevolg stelde het FSI deze activa ter beschikking van Infrabel, het bedrijfsorgaan van NMBS-holding dat zich bezighoudt met de spoorinfrastructuur. Voor het gebruik van die activa moest Infrabel 5 miljoen euro per jaar betalen, wat diende als tegenprestatie voor de overname van de NMBS-schulden door de overheid. Ten gevolge van een Europees besluit in 2005 werd moest dat bedrag echter drastisch opgetrokken worden tot 300 miljoen euro. Een bedrag dat Infrabel niet kon betalen aan het FSI, en bijgevolg dus verhaalde op de NMBS-holding. Maar ook de NMBS-holding zelf bleek niet capabel dat bedrag aan de staat - het FSI dus in het bijzonder - te betalen, met het gevolg dat de overheid de dotatie voor de NMBS met eenzelfde bedrag verhoogde. Op die manier was de vicieuze cirkel rond: Die 300 miljoen euro werd de hele tijd over en weer getennist tussen de NMBS en de overheid.

Eurostat heeft nu dus sterke bedenkingen bij deze manier van handelen. Volgens de instelling is de overname van de NMBS-schuld "à la belge" een inbreuk op de Europese ESR95-begrotingsregels. Conform de Europese begrotingswetgeving zou de overname van de NMBS-schuld beschouwd moeten worden als een kapitaaloverdracht, en bijgevolg ingeschreven moeten worden in de begroting. Terwijl we in januari nog enigszins konden schertsen met de 100 miljoen euro van Madame Mazout, is de situatie nu bittere ernst: Als de regering echt verplicht zou worden de NMBS-schulden in haar begroting op te nemen - dit kan wanneer de Europese Commissie bijvoorbeeld met een inbreukprocedure zou starten - dan zou dit tot resultaat geven dat de begroting van 2005 met een ernstig deficit van 2,4% van het BBP zou eindigen. Reken hierbij nog eens het feit dat de begrotingen van de afgelopen jaren reeds gestoeld zijn op huichelachtige "eenmalige maatregelen" zoals sale-and-lease-back-operaties, fiscale regularisatie, heffingen op beveks, accijnsverhogingen, de overname van de NMBS-pensioenfondsen, enz. ter waarde van totaal 0,5% v.h. BBP, en België komt zeer vervaarlijk dichtbij de 3%-norm die de Europese Unie conform de Maastrichtcriteria als maximum begrotingstekort kan toelaten.

In regeringskringen luidt het nu dat men zich "gepakt" voelt na de kritische uitlatingen van het Europees statistisch bureau Eurostat, en dat er nochtans een "informeel akkoord" zou hebben bestaan met de Europese instanties dat de overname van de NMBS-schuld werd goedgekeurd. Tijdens het stookoliesectorschandaal begin dit jaar hebben we reeds kunnen merken hoeveel waarde deze regering zélf hecht aan "informele akkoorden". Er wordt dus nu druk gespeculeerd hoe een eventueel begrotingsdrama vermeden kan worden. In regeringskringen luidt het devies nu de NMBS-schulden "retroactief te annuleren". Dit zou betekenen dat de schuld verplaatst wordt zonder de begroting te verzwaren. Het is echter onduidelijk hoe die operatie er concreet zal uitzien.

Niet alleen vanuit Europa, ook in eigen land krijgt deze regering toch wel enkele kritische bedenkingen geserveerd over haar weinig rigoureus budgettair handhavingsbeleid. Niets of niemand minder dan het Rekenhof - een grondwettelijke instelling - maakte recentelijk bedenkingen bij het veelvuldig gebruik van zogenaamde 'swaps'. Het woord 'swap' is afgeleid van het Engelse werkwoord 'to swap' wat 'verruilen' betekent. Een swap wordt dikwlijks gebruikt door twee partijen die elk een lening hebben afgesloten. Indien een der partijen zijn lening wenst te verlengen, maar angst heeft voor het financiële risico dat dit met zich meebrengt ten gevolge van de fluctuatie van de rente, dan kan hij een 'swap' in het leven roepen: Zijn uitstaande schulden worden dan verkocht aan een andere persoon of instelling, die een vaste rente betaalt aan de verkoper. De verkoper op zijn beurt is dan verplicht het bedrag van de variabele rente van zijn lening aan de koper te betalen. Op die manier wordt het financiële risico van de uitstaande lening gedekt.

De federale overheid maakt vooral gebruik van "duration swaps". Dit zijn swaps met een zeer lange looptijd, soms tot 30 jaar. Het Rekenhof laat zich enerzijds positief uit over die swaps, gezien zij tussen 2002 en 2004 237 miljoen euro hebben opgebracht. Toch is de vraag of de regering terzake niet overdrijft: In mei 2004 sloot ze nog een swap af ter waarde van maar liefst 3 miljard euro. Het financieel risico dat die operatie met zich meedraagt is dus gigantisch. En dan zijn er nog de zogenaamde "asset swaps", die echter de overheid veeleer verlies heeft opgeleverd: 487 miljoen euro in dezelfde periode 2002-2004. Maar wegens een uitzonderingsclausule in de Europese begrotingsregels moeten die constructies niet in de begroting ingeschreven worden. Dat dit verre van transparant is, staat als een paal boven water. Wie weet dat ook nu weer Europa roet in het begrotingseten komt strooien door ook die clausule te schrappen. Gelukkig zijn er nog zulke creatieve geesten als Freya Van den Bossche die hier wel een mouw aan kunnen passen. Als minister Van den Bossche ooit beloond wordt voor haar diensten aan het Belgische vaderland met een adellijke titel, dan verdient ze minstens een eretitel die haar persoon alle waardigheid aandoet. Wat dacht u bijvoorbeeld van barones Von Münchhausen?

Read more...

«Jongere» wordt Pool (Hoegin)

De moordenaar van Joe blijkt dus een Pool te zijn, en geen Marokkaan. En plots is het geen probleem meer om de nationaliteit van de dader te vermelden, laat staan dat hij nog omschreven wordt als een «ontspoorde jongere».

In tegenstelling tot wat de getuigen verklaarden, is de dader dus niet van Noord-Afrikaanse oorsprong. Men kan het misschien merkwaardig vinden dat de getuigen het verschil niet kennen tussen een Pool en een Noord-Afrikaan, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik persoonlijk een paar Polen ken die zonder probleem voor Noord-Afrikaan zouden kunnen doorgaan. Hen valt dus weinig te verwijten. Ook niemand van de Marokkaanse gemeenschap reageerde op de beelden met de opmerking dat de daders overduidelijk geen Marokkanen waren.

Erger is het met de totentrekkerij die ondertussen al in gang is gezet als reactie op de «valse» beschuldigingen aan het adres van de Marokkaanse gemeenschap. (Eén van de reacties op mijn eerdere artikels heeft het over Canossa.) Glenn Audenaert van de Brusselse GDA zegt het zo:

We vinden het zeer spijtig dat kort na de moord de Noord-Afrikaanse gemeenschap onmiddellijk werd beschuldigd, zeker nu gebleken is dat de daders niet uit die gemeenschap komen. Ik moet er wel op wijzen dat de federale politie nooit gezegd heeft dat het zeker ging om Noord-Afrikanen.

Om te beginnen zou het geen rol mogen spelen of de dader daadwerkelijk uit de Marokkaanse gemeenschap kwam of niet om de beschuldigingen aan hun adres spijtig te vinden, maar ik neem aan dat zijn formulering dus gewoon een beetje ongelukkig overkomt. Maar belangrijker is dat hij vandaag preciseert dat de federale politie nooit heeft gezegd dat het zeker ging om Noord-Afrikanen. Dit is toch iets te gemakkelijk van zijn kant, want de federale politie heeft nooit enige moeite gedaan om te ontkrachten dat de daders in die hoek gezocht moesten worden. Of om het anders te zeggen, wat dacht Glenn Audenaert zelf tot op het ogenblik dat bekend werd dat de daders Polen waren?

Nog erger is de verontschuldiging van de woordvoerder van het Brusselse parket Jos Colpin. Wanneer, zoals hij zelf zegt, zowat alle verklaringen het hadden over Noord-Afrikanen of daders van het Noord-Afrikaanse type, dan zou ik bij benadering niet weten waarom de politie dat in het signalement van de daders niet zou mogen vermelden, en zich daar achteraf voor zou moeten verontschuldigen. De daders zijn toevallig ook twee jongens, maar stel dat het twee meisjes waren geweest die er nogal jongensachtig uitzagen, zou hij dan ook zijn verontschuldigingen aan de mannelijke helft van de bevolking hebben aangeboden omdat zij weer te snel met de vinger gewezen werden? In die zin zijn de ministers Laurette Onkelinx en Patrick Dewael al goed aan de gang om de hele zaak politiek te recupereren:

Het is altijd fout een bepaalde gemeenschap te stigmatiseren en te vervallen in groepsdenken.

Van enige sereniteit is vandaag dus geen sprake meer, want hier wordt volop gas vooruit gegeven.

En daarmee komen we tot het fundamentele van de hele zaak, want hoewel ze misschien schijnbaar gelijk hebben, en ongetwijfeld de volgende dagen voluit gelijk zullen krijgen van al wie intellectueel meent te zijn in Vlaanderen, slaan zowel Glenn Audenaert, Jos Colpin, Laurette Onkelinx als Patrick Dewael de bal volledig mis. Hier werd namelijk geen gemeenschap gestigmatiseerd, net zoals ook de mannelijke helft van de bevolking niet gestigmatiseerd werd. Want het voorbeeld van hierboven is niet toevallig gekozen en zeker niet ironisch bedoeld. Er zou wel sprake van stigmatisatie geweest zijn indien het signalement was geweest dat twee Poolse meisjes in Brussel-Centraal een jongen hadden neergestoken omwille van een MP3-speler, en wel om de eenvoudige reden dat zoiets een opmerkelijk feit zou geweest zijn. Of beter gezegd, een nog opmerkelijker feit naast de feiten dat de moord gebeurde op een overvol perron van Brussel-Centraal in volle spitsuur. De reactie van Fouad Ahidar van SPIRIT, en ik denk dat we hem op dat vlak wel een onverdachte bron mogen noemen, toonde echter klaar en duidelijk aan dat alvast hij het signalement van de twee daders niet bepaald onwaarschijnlijk vond. Net zoals de imams. En de moord op de zestienjarige zwarte jongen in Molenbeek amper een paar maanden geleden, die Paul Beliën aanhaalt in The Brussels Journal, zegt ook genoeg, evenals de moord op Patrick Mombaerts. Er is dan ook geen reden om voor wat dan ook verontschuldigingen aan te bieden.

Read more...

Klare taal (De andere kijk)

Gisteren op een blog, vandaag in de Tijd. Stefaan Huysentruyt aan het woord.

Jonge allochtonen

De stille mars ter nagedachtenis van Joe Van Holsbeeck is in alle sereniteit verlopen. Het werd een indrukwekkend eerbetoon aan de vermoorde jongeman en een massale steunbetuiging aan zijn ouders. Uit schrik beschuldigd te worden van politieke recuperatie, hielden de politieke partijen zich op de achtergrond. Het Vlaams Belang bleef zelfs helemaal weg. De ouders hadden de politici ook uitdrukkelijk gevraagd niet voorop te lopen. Politieke eisen hadden de betogers nauwelijks. Het was een mars tegen zinloos geweld, voor meer veiligheid en voor een constructieve dialoog met jeugdige delinquenten. Eisen die zo vaag geformuleerd zijn dat je er alle kanten mee uitkan. Die vaagheid heeft ervoor gezorgd dat de mars uit politiek vaarwater kon worden gehouden. Maar dat mag voor de politieke partijen geen alibi zijn om de beleidsvragen uit de weg te blijven gaan.

Joe Van Holsbeeck werd op klaarlichte dag in de lokettenzaal van het Brusselse Centraal Station neergestoken door twee jonge allochtonen. Dat is de harde, rauwe realiteit. Een realiteit die de zogenaamde democratische politieke partijen in naam van het politiek correcte denken iets te graag verdoezelen. Want ze is natuurlijk koren op de molen van die ene politiek incorrect denkende partij. Toch zal het Vlaams Belang aan aanhang blijven winnen zolang die realiteit ontkend wordt of geminimaliseerd. Om messenvechters af te schrikken, is meer nodig dan een verscherpte controle in de Brusselse treinstations.

Dat Joe Van Holsbeeck neergestoken werd door twee jonge allochtonen, betekent niet dat alle jonge allochtonen criminelen zijn, zoals het Vlaams Belang graag veralgemeent. Het wijst wel op het falen van zowel het integratiebeleid als het criminaliteitsbeleid. Gelukkig is ook voor de traditionele partijen de relatie tussen allochtonen en criminaliteit stilaan geen taboe meer. Dat die relatie een verhaal is van kansarmoede, is vandaag gemeengoed geworden. Dat die relatie ook voor een deel door culturele factoren wordt bepaald, is minder aanvaard. Maar zowel kansarmoede als culturele factoren wijzen op een gebrekkige integratie.

Het falen van het jeugdcriminaliteitsbeleid heeft dan weer te maken met het ontbreken van een specifiek jeugdsanctierecht. Voor de aanpak van jeugdige criminelen is er enkel de wet op de jeugdbescherming. Alle partijen zijn het erover eens dat die niet langer volstaat. Maar over wat in de plaats moet komen, wordt al jaren gebakkeleid, vooral omdat de bevoegdheid te paard zit tussen de gemeenschappen en het federale ministerie van Justitie. Dat maakt dat het wetsontwerp terzake nog steeds in behandeling is in het parlement. Mogelijk en hopelijk zal de moord op Joe Van Holsbeeck de parlementsleden tot spoed aanzetten. Zodat als straks de daders van de moord gevat worden, ze op basis van een heus jeugdsanctierecht berecht kunnen worden.

Read more...

Waar zitten de moordenaars van Joe? (Hoegin)

Het wordt tijd om eens na te denken waarom het zo lang duurt eer de moordenaars van Joe gevat, en niet in het minst geïdentificeerd worden. De beelden van het tweetal zijn ondertussen al ruim verspreid in de media, en de zaak staat al dagenlang in het centrum van alle aandacht. Niemand die in België verblijft kan de foto's niet gezien hebben, en toch is er volgens de politie nog steeds geen «gouden tip» binnengekomen. Dat roept vragen op.

Ik kan me immers moeilijk voorstellen dat de familie van de twee niet zou weten dat het om hen gaat. Waar men misschien moeilijk kan verwachten dat iemand zijn eigen zoon of broer gaat aangeven bij de politie, wekt het misschien meer verbazing dat niemand van de buren hen al is gaan aangeven. Of iemand uit de vriendenkring. En hebben deze twee dan werkelijk geen vijanden die hen met graagte aan de galg zouden praten? Hoe dan ook hebben de imams hun nek uitgestoken door op te roepen de moordenaars aan te geven bij de politie, en tenzij dat alsnog in een tip zou resulteren, hebben zij gezichtsverlies geleden. Bij een gedeelte van de moslimbevolking lijkt het geloof niet dieper te zitten dan dat het als identificator gebruikt wordt om onderscheid te maken tussen wij en zij (en soms als excuus om de boel eens goed op stelten te zetten), en het moreel gezag van de imams neigt, wanneer puntje bij paaltje komt, naar nul.

Een andere vraag is waar de twee zich op dit ogenblik zouden bevinden. Een eerste mogelijkheid is dat ze in Marokko «in veiligheid» gebracht werden bij familie. Afhankelijk van de omstandigheden kan het zelfs zijn dat dat het beste is dat hen ooit kon overkomen, maar gerechtigheid kan men dat niet echt noemen. Ik neem trouwens aan dat de ambassade in Rabat ogen en oren open houdt voor het geval de twee ginder zouden opduiken. In dat geval zal het trouwens interessant zijn om te zien of Marokko bereid zal zijn de twee uit te leveren aan België, maar aangenomen mag worden dat koning Mohammed VI van Marokko het signaal van 80.000 betogers niet zal negeren. Doet hij dat wel, zou dat kunnen tellen als verkiezingsstunt voor het Vlaams Belang en het Front National.

De twee andere mogelijkheden zijn dat de twee zich in een ander buitenland bevinden, bij familie of vrienden, bijvoorbeeld Frankrijk, of dat zij nog altijd in België zitten. Misschien zitten zij onder een vorm van huisarrest, en zijn zij al meer dan een week niet meer op straat geweest. Of zijn zij zo driestig geweest zich wel op straat te begeven, en levert dat blijkbaar geen probleem op zolang zij zich in de vele no go-zones in het Brusselse houden. In ieder geval, als zij zich nog in België bevinden, dan beklaag ik nu reeds de agenten die hun leven zullen moeten riskeren om hen te gaan arresteren. Stel je voor dat er morgen een «gouden» tip binnenkomt, en een paar uur later staat heel Molenbeek in rep en roer omdat een paar heethoofden het niet konden verdragen dat er een politiewagen in hun straat opdook. Qua signaal zou het wel kunnen tellen.

En laten we hopen dat de twee niet zo slim zullen zijn het voorbeeld van Fehriye Erdal te volgen, en een lijnbus nemen om een arrestatie te ontlopen!

Maar over signalen gesproken, Guy Verhofstadt toonde vandaag in zijn verklaring naar aanleiding van de betoging kristalklaar aan dat hij elk gevoel met de realiteit totaal verloren heeft:

De mars is een belangrijk maatschappelijk signaal waar ik volledig achter sta. Niet alleen omdat deze moord niet kan gebanaliseerd worden. Geen enkel psychologische of sociologische reden kan ze verrechtvaardigen. Maar laten we vooral hopen dat dit signaal jongeren in de toekomst zal weerhouden om tot een dergelijke misdaad over te gaan.

Wat een onzin. Moeten we nu werkelijk denken dat vanaf morgen de criminaliteit in de hoofdstad gedecimeerd of meer zal worden omdat de «jongeren», nog zwaar onder de indruk van de betoging, geen MP3-spelers meer zullen stelen? Denkt de Eerste Minister trouwens dat het effect enkel beperkt zal blijven tot de diefstal van MP3-spelers, of zouden ook bezitters van GSM's vanaf nu weer met een gerust hart over straat kunnen lopen? En wat met de sjakkossentrekkerij? Misschien zal het ook gedaan zijn met de groepsverkrachtingen in Brussel? Hij zal het ongetwijfeld binnen enkele maanden al triomfantelijk kunnen aankondigen, rechtstreeks op TV vanuit het parlement, zoals hij dat nog al gedaan heeft. Of probeert hij gewoon de bevolking een subjectief veiligheidsgevoel aan te praten?

Nog iemand die met een reactie naar aanleiding van de betoging kwam, is Yves Leterme. Of hij even grote onzin als Guy Verhofstadt uitgekraamd heeft weet ik niet, en eerlijk gezegd ben ik zelfs niet zeker of hij eigenlijk wel iets gezegd heeft. Mij lijkt het nog meest van al dat hij vooral alles wil laten zoals het nu is:

Je mag ook geen wonderen verwachten. We gaan het beleid dat we hebben ingezet voortzetten en versterken.

Of we van hem überhaupt iets mogen verwachten is dus moeilijk te zeggen, buiten een herinnering aan het spreekwoord van het glas en de plas. Dat is in zijn geval trouwens niet de eerste keer, voor wie zich Brussel-Halle-Vilvoorde nog herinnert. Wonderen verwachten we trouwens al lang niet meer van hem.

Read more...

Ster-DJ stapt over van VRT naar Q-Music

(Dit artikel verscheen op VRTwatch.be, de nieuwe groepsblog waar burgers en belastingbetalers waken over de objectiviteit en de werking van hun openbare omroep)

Wim Oosterlinck, sterpresentator bij Studio Brussel, verlaat de VRT en gaat aan de slag bij de commerciële radio-omroep Q-Music. Op zich een faits-divers, maar niet zonder bredere relevantie. De overstap is een symptoom van het afkalvende marktaandeel van de VRT-radio en de opgang van de privé-zenders.

Begin dit jaar won het ochtendprogramma van Oosterlinck nog de prijs van de Radiokritiek van de Vlaamse Radio- en Televisiepers (u weet wel, die vereniging die de mediawebsites als een bedreiging beschouwt). Ook in Humo's jaarlijkse Pop-Poll kwam Oosterlincks programma als beste uit de bus.

Al decennia lang heeft de VRT een dominante positie op de radiomarkt. In maart 2003 hadden alle VRT-radionetten samen nog een marktaandeel van 85,1% op het vlak van luistercijfers. Van een de facto staatsmonopolie gesproken... Op radiovlak kan de VRT van twee walletjes tegelijk eten: reclame-inkomsten én overheidsfinanciering. De privé-zenders Q-Music en 4FM moesten het heel lang stellen met technisch minderwaardige frequenties. Pas in april 2004 kwam daar verandering in, onder impuls van de liberale mediaministers Dirk Van Mechelen en Marino Keulen. Sindsdien begint het marktaandeel van de VRT-radionetten af te kalven. Momenteel heeft de VRT-radio nog een marktaandeel van 66%. De spectaculaire daling van bijna 20% in 2 jaar tijd valt vooral op rekening te schrijven van privé-zender Q-Music. Dat dit station zonet een sterpresentator van de VRT kon afsnoepen, zal deze trend misschien nog kunnen versterken.

Al bij al blijft een marktaandeel van 66% voor een staatsomroep nog verschrikkelijk veel, en in mijn opinie is dat ongezond voor een vrij omroepbestel in een democratisch land.

Read more...

Mohammed Achrak herinneren zij zich wel (Hoegin)

Na lang nadenken herinnert Fouad Ahidar (SPIRIT) zich Mohammed Achrak als slachtoffer van zinloos geweld. Hoewel de moord op Joe amper vergelijkbaar is met die op Mohammed Achrak.

Een eerste punt van verschil is dat Mohammed Achrak vermoord werd door één van zijn buren, met andere woorden: dader en slachtoffer kenden mekaar. Bovendien had die man een psychiatrisch verleden. Ten derde volgden op de moord van Achrak een aantal relletjes in Borgerhout – ik moet het eerste bericht over relletjes in Brussel naar aanleiding van de moord op Joe nog lezen. En in tegenstelling tot de moord op Joe engageerde het CGKR zich in Borgerhout wél en eiste dat haarfijn nagegaan zou worden of er geen racisme in het spel zou kunnen zijn. Uit de hoek van die instelling is het vandaag oorverdovend stil.

Het lijkt er meer en meer op dat de manifestatie van morgen in de richting van een betoging tegen het Vlaams Belang wordt gestuurd. Het aanhalen van de moord op Mohammed Achrak is in ieder geval een vorm van boerenbedrag dat die indruk versterkt. De leiding van het Vlaams Belang heeft er daarom ook goed aan gedaan te beslissen weg te blijven van de manifestatie. De partij is daar duidelijk ongewenst, en haar aanwezigheid zou inderdaad geweld kunnen uitlokken. Maar laten we ook niet al te naief zijn, want door de afwezigheid zal het later voor de partijleiding ook veel gemakkelijker zijn die manifestatie aan te klagen als gericht tegen het Vlaams Belang.

Ondertussen herinnert men zich dan toch Patrick Mombaerts bij De Standaard. Leest men deze blog in Groot-Bijgaarden? Allicht niet, maar misschien werd de druk te groot omdat hij net iets te vaak vermeld werd in de lezersbrieven van de laatste dagen. Vermoedelijk net zoals Glenn Wijnants, nog een slachtoffer van zinloos geweld, vermoord door een Wit-Rus. Misschien ook daarom dat men nu Mohammed Achrak tevoorschijn haalt, als tegengewicht.

Read more...

Dure grond; overheidsgrond (Politiek Incorrect)

Er wordt wel eens spreekwoordelijk gezegd dat de Vlaming met "een baksteen in de maag zit", verwijzende naar zijn lust om een eigen nestje voor hem en diens kroost te kunnen bouwen. Dat spreekwoord klopt als een bus. In 2003 bijvoorbeeld werden in gans België niet minder dan 44.800 bouwvergunningen voor nieuwbouwwoningen (zowel huizen als appartementen) uitgereikt. Het jaar nadien waren dit er volgens de Confederatie Bouw zelfs 51.519.

Maar bouwen heeft zo ook haar prijs. En in een land waar bijna de helf van je brutoloon in de diepe catacomben van de fiscus belandt, is dat vanuit financieel oogpunt zeker geen sinecure. Tegenover 1994 zijn de prijzen van de bouwgronden in Vlaanderen met maar liefst 197 % gestegen. Vandaag de dag is de gemiddelde prijs van een stuk bouwgrond 94,3 euro per vierkante meter, en in sommige landelijke gebieden zijn er soms uitschieters tot 200 euro/m². Kortom: onbetaalbaar.

Daarom lanceerde de SP.A - nooit verlegen om een demagogisch voorstelletje meer of minder - midden januari dit jaar nog het idee om een heuse heffing op niet-bebouwde bouwgrond in te voeren, die dan ongeveer 1 euro per vierkante meter zou bedragen en per jaar verder zou oplopen. Dit om de speculanten - de verderfelijke kapitalisten - van bouwgronden aan te zetten hun gronden zo snel mogelijk te verkopen, om zo grondspeculatie tegen te gaan.

Gisteren beëindigde de Commissie Ruimtelijke Ordening van het Vlaams Parlement echter een reeks hoorzittingen omtrent de Vlaamse vastgoedmarkt. De Vlaamse regering had in februari reeds enkele positieve maatregelen inzake vrijstelling van successierechten doorgevoerd, iets wat zeker de prijs van de bouwgronden ietwat kan drukken. Maar na afloop van de commissievergadering gisteren wist Vlaams minister van Ruimtelijke Ordening Dirk Van Mechelen (VLD) echter te melden dat de overheid "niet zo veel" kan doen aan de hoge bouwgrondprijzen.

Hoezo, de overheid kan hier niet veel aan doen? Uit de notulen van de vergaderingen blijkt namelijk dat de overheid een verpletterende verantwoordelijkheid speelt inzake de problematiek van de hoge bouwgrondprijzen. Volgens het rapport der Vlaamse Regionale Indicatoren (Vrind) 2004-2005 zijn er nog 48.000 hectaren bouwgrond voorhanden in de woongebieden. Nog eens 28.271 hectaren woonuitbreidingsgebieden kunnen nog aangesneden worden. Die kunnen natuurlijk niet allemaal benut worden, gezien 6.367 hectare louter juridisch gezien niet bebouwd kunnen worden. En volgens het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen (RVS) is er in Vlaanderen een totale capaciteit van 227.500 hectare bouwgrond aanwezig.

Wat blijkt nu? Maar liefst 65 % van al die bouwgronden zijn niet in handen van de "speculanten" - het verderfelijke kapitaal waartegen de socialisten ten strijde wilen trekken - maar wel van de... overheid! Om precies te zijn: 41 % is in handen van gemeentelijke overheden, 10 % in die van huisvestingsmaatschappijen, 3 % van de federale overheid en ten slotte nog eens 2 % in handen van de Vlaamse overheid. Amper 26 % van Vlaanderens bouwgronden zijn in handen van de privé-sector (particulieren en vastgoedsector). Dat betekent dus dat niet de speculanten, maar wel de overheid de grote schuldige is van de almaar stijgende bouwgronden. Gezien haar veel te grote aandeel op de markt kunnen onmogelijk de spelregels van de vrije concurrentie uitgespeeld worden. De overheid dient dus haar toegeëigende bouwgronden onverwijld... euh... zo snel mogelijk terug te geven aan de vrije markt. Nadien pas zullen de vastgoedprijzen veeleer dalen door de onzichtbare hand van Adam Smith, danwel door het groot mombakkes van Vande Lanotte.

Minister Van Mechelen heeft dus wel in zekere zin gelijk dat de overheid hier niets aan kan doen, gezien hij waarschijnlijk de Vlaamse overheid bedoelde. Het zijn echter in eerste instantie de lokale overheden die dringend moeten stoppen met hun 21ste eeuwse mercantilistische bouwgrondpolitiek. Maar dan rijst natuurlijk ook de vraag welke gronden verkocht moeten worden, gezien de Vlaamse gemeenten administratief zeer "performant" georganiseerd zijn. Van Mechelen, die zelf woonachtig is in het Antwerpse Kapellen, had inzage in een inventaris die het gemeentebestuur aldaar liet opmaken van haar patrimonium. De minister getuigt: "Het was ontluisterend om te ontdekken wat we allemaal bezaten. Heel wat gemeenten en overheidsdiensten dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor de dure bouwgronden."

Dat de heren en dames schepen- en burgemeesterkandidate(n/s) naar aanleiding van 8 oktober aanstaande de wijze woorden van deze wijze minister maar goed in hun oren knopen.

Read more...

One big déjà-vu, all over again (De andere kijk)

De moordenaars van Joe van Holsbeeck zijn na 9 dagen nog niet opgepakt ondanks de videobeelden (tot twee keer toe!) die verspreid werden. Daarop zijn twee “jongeren” te zien. Het gezicht van de daders is misschien niet zo goed herkenbaar, maar dat hoeft niet: hun kledij en manier van bewegen kunnen ook veel verraden: wie de video’s gezien heeft, zou de twee silhouetten daaraan al kunnen herkennen.

Maar misschien komen die jongeren wel uit het buitenland? Lijkt me onwaarschijnlijk: waarom in Brussel een overval plegen, als er in Lille of Parijs evengoed gelegenheid is? Bovendien zijn de daders niet meteen de eerste trein richting Frankrijk opgestapt, maar liepen ze het Centraal Station uit zoals de beelden van vandaag lieten zien.

In de veronderstelling dat de daders uit België komen, roept het feit dat de daders nog niet opgepakt zijn, ernstige vragen op. De video’s zijn overal op televisie te zien geweest, de kranten staan er vol van, op het internet zijn de beelden ook te zien. Het kan bijna niet anders of iemand heeft de beelden gezien en de daders herkend en … niet aangegeven. De eerste beelden zijn ondertussen 2 dagen oud. Mocht iemand ze toch aangegeven hebben, dan zou je toch vermoeden dat die persoon de politie naar hen zou geleid hebben of dat er, in het geval ze zouden ondergedoken of gevlucht zijn, een veel gedetailleerder signalement zou zijn vrijgegeven. De imam van de centrale moskee van Brussel mag dan wel – in het Arabisch – de gelovigen vermanen om hun “verantwoordelijkheid tegenover God” op te nemen, maar tot dusver hebben die bezweringen nog geen resultaat gehad. Dat is op zich zorgelijk. Een andere mogelijkheid is evenwel dat de allochtonen, opgesloten in hun eigen wereld, geen Belgische media hebben gezien en dat de moord op Joe van Holsbeeck aan hen is voorbijgegaan. Weinig waarschijnlijk als je denkt aan de preek van de imam of aan de allochtonen die in het Centraal Station even halt hielden of op de “gebedsdienst” van gisteren aanwezig waren. Maar wat met de vaders en moeders die hier 30 jaar geleden aankwamen en nauwelijks Nederlands of Frans spreken en elke avond met de satelliet op het oude thuisfront inschakelen? Ook problematisch, dus wat er ook van zij, er lijkt iets aan de hand met de burgerzin of de integratie van bepaalde personen in dit land.

Ik vraag me af of dergelijke gedachten ook door de hoofden spoken van de mensen die naar het Centraal Station of de gebedsdienst waren gekomen of die komende zondag in de mars zullen meelopen, waarvoor de usual suspects hebben gemobiliseerd. Het moet een stille mars worden tegen zinloos geweld. Allemaal goed en wel, maar een dergelijke mars dreigt net zinloos te worden als er niet gesproken wordt over oorzaken van en oplossingen voor gebeurtenissen zoals de moord op Joe Van Holsbeeck.

Wel, er wordt gesproken, maar een debat kan je het niet noemen. De klassieke verklaringen passeren de revue, zoals “de ontspoorde jongeren” en “de onverschilligheid van de omstanders”, m.a.w. het is de schuld van de maatschappij. “Natuurlijk zijn ook de daders schuldig, maar laat ons toch ook eens in eigen boezem kijken”. Wie zoals Jean-Marie Dedecker deze slachtoffercultuur wil aanklagen, wordt verweten dat hij “de sereniteit verbreekt” en wordt met pek en veren overladen. Op de interessante piste van omgekeerd racisme, uit onverdachte hoek gelanceerd door Spirit-parlementslid Fouad Ahidar, wordt niet dieper ingegaan. Er moet een dialoog komen met “jonge” delinquenten, maar wie durft beweren dat het “weeral Noord-Afrikanen” zijn (remember Patrick Mombaerts), toont zogezegd “geen respect” voor de nagedachtenis van de overledene. Wie zegt: “geef ons wapens”, moet er hier geen Texas van willen maken.

Op deze manier worden de harde vragen ontweken om de droom van een samenleving met islamieten/Arabieren waar alles altijd peis en vree is, levendig te houden. Waarom hebben blanke skinheads Molenbeek of Borgerhout niet op stelten gezet, terwijl de ‘racistische’ moord op Mohammed Achrak en de Deense cartoons wel op vernielingen in Antwerpen uitdraaiden. Omdat ‘zij’ wel durven en ‘wij’ bang zijn? Omdat ‘zij’ er mee weg komen en ‘wij’ niet? Omdat ‘wij’ beschaving kennen en ‘zij’ niet?

Pertinente vragen, me dunkt, waar echter enkel “rechtse zakken” zich mee lijken bezig te houden. Maar zij moeten gesteld worden, mogen worden zonder het risico te lopen een proces wegens racisme aan je broek te krijgen of in de hoek van nazi’s en ander tuig te worden gezet. Anders is er geen vrije, democratische samenleving meer. Anders wordt het debat gesmoord en zoeken mensen met een verboden mening een andere uitlaatklep op, zoals een stem op het Vlaams Belang. De moord op Joe Van Holsbeeck doet niet meteen beterschap vermoeden. De consternatie zal weer groot zijn als het Vlaams Belang er opnieuw op vooruitgaat. En opnieuw zullen de zelf-verklaarde democraten het niet gesnapt hebben. One big déjà-vu, all over again.

Read more...

Wie herinnert zich Patrick Mombaerts? (Hoegin)

De kwaliteitsanalyses van de moord op Joe in De Standaard vallen bijna niet meer te tellen. Als referentiepunt gebruiken daarbij zowel Guy Tegenbos, Filip Verhoest als Bart Dobbelaere de moord op Meindert Tjoelker. Maar waarom een voorbeeld in het buitenland zoeken, als er al een uitstekend voorbeeld bestaat in eigen land?

Joe van Holsbeeck werd een week geleden vermoord in Brussel-Centraal omdat hij zijn MP3-speler niet snel genoeg afstond aan twee allochtonen. Meindert Tjoelker verloor op 13 september 2003 het leven in Leeuwarden na een vechtpartij. Patrick Mombaerts stierf op 28 november 1998 na een overval door enkele minderjarige allochtonen aan het station van Schaarbeek toen hij op weg was naar een geldautomaat om geld af te halen. De moord op Tjoelker werd ondertussen al drie keer aangehaald in De Standaard, maar over Patrick Mombaerts werd nog met geen moord gerept. Toeval?

Feit is dat Schaarbeek een pak dichter bij Brussel-Centraal ligt dan Leeuwarden. Patrick Mombaerts werd overvallen door allochtonen; de moordenaars van Joe zien er in ieder geval uit als allochtonen. De moordenaar van Patrick Mombaerts was 13 jaar op het tijdsstip van de misdaad, maar of de moordenaars van Joe minderjarig zijn moet nog afgewacht worden. In tegenstelling tot Meindert Tjoelker, die zelf contact opnam met zijn moordenaars om hen tot de orde te roepen omwille van hun baldadig gedrag, werden Joe en Patrick overvallen. En Meindert Tjoelker was stevig onder de invloed van alcohol, net zoals zijn moordenaars. De parallellen tussen de moord op Joe en die op Patrick Mombaerts zijn dus groter dan die tussen Joe en Meindert Tjoelker. Waarom zwijgt men dan in alle talen over Mombaerts?

Misschien moet het antwoord gezocht worden in twee simpele feiten waaraan het Vlaamse krantenpubliek in deze dagen niet herinnerd mag worden (onder het motto, nogmaals: pappen en nathouden). Ten eerste, de parallel dat ook de daders van Patrick Mombaerts wat men noemt «jongeren» waren. Waarschijnlijk is dat op zich al genoeg opdat geen enkele journalist zich geroepen voelt de moord op Patrick Mombaerts uit het archief op te vissen. Maar bovendien is er de «straf» die de moordenaars van Patrick Mombaerts opgelegd kregen: 120 uren gemeenschapsdienst, en een boete van 145.000 euro voor de ouders. Die boete kwam er overigens pas in hoger beroep, want de jeugdrechter was eerst van mening dat de ouders hun zoon goed hadden opgevoed en dus niet aansprakelijk konden gesteld worden. De bendeleider kwam er vanaf met een berisping, en eveneens een boete van 145.000 euro voor de ouders. (Overigens liet de dader later nog van zich horen.)

De ouders van Joe van Holsbeeck kunnen zich dus maar beter voorbereiden op een niet al te zware straf voor de moordenaars van hun zoon. En dat de jeugdrechter misschien zelfs vindt dat de ouders van de moordenaar van hun zoon niets te verwijten valt. Of moet de familie van Patrick Mombaerts er zich op voorbereiden dat het leven van een 17-jarige met een MP3-speler vermoord in de paasvakantie beduidend meer waard is dan dat van een 31-jarige electricien in een donkere novembernacht? Het zal hoe dan ook je zoon maar wezen.

En het laatste waar de kwaliteitspers vandaag de Vlamingen aan wil doen herinneren is wel dat de vorige keer dat allochtonen veroordeeld werden voor een «zinloze» moord op een Vlaming, de daders er bijzonder goedkoop vanaf kwamen. Zoals Bart Dobbelaere zelf schrijft: «Deze moord is akelig dichtbij.» Daarom ook dat het beter is voortdurend te verwijzen en parallellen te trekken naar een moord die wat verderaf ligt (welke Vlaming is al in Leeuwarden geweest?), dan naar een andere moord die even akelig dichtbij is. Ja, waarvan de dader hoogstwaarschijnlijk zelfs vandaag deze dag vrij rondloopt in Brussel. Want het is zaak dat we bij deze zoveelste moord vooral sereen blijven.

Read more...

Iets meer persvrijheid?

In tegenstelling tot de periode toen ook in ons land leeghoofden het Parijse voorbeeld van in brand gestoken auto's imiteerden, hebben Patrick De Wael en Laurette Onkelinx dit keer niét de hoofdredacteurs van de kranten bij zich geroepen. De vraag is: waarom niet?

Waarom hebben beide ministers de hoofdredacteurs niet gesommeerd om in hun media, als het even kan helemaal niet, maar anders zo discreet mogelijk te berichten over de Marokkaanse theekrochten, de tajinewinkels, de carnavalkledingboetieks uit de Brabantstraat... die door een woedende, blanke volksmenigte stuk geslagen zijn, over de overjaarse Mercedessen en BMW Cabrio's van te jonge Marokkaanse eigenaars die met molotovcocktails in brand gestoken werden door verontruste Vlaamse jongeren die zich niet meer in Brussel Centraal durven wagen met een mp3-speler, over de wraakacties waarbij moskees werden platgebrand, over het feit dat elke dag in Brussel twee Marokkaanse jongeren lukraak met messteken worden omgebracht tot de moordenaars van Joe zich zelf aangeven, enz...?

De reden waarom de ministers hiervoor de media niet de wacht aanzegden, is tweevoudig: de Belgische media schrijven zouden die feiten uit zichzelf al verzwijgen, en de feiten hebben gewoon niet plaatsgehad.

De burgers van dit land hebben opvoeding genoten en zijn beschaafde wezens, zij hebben normen en waarden, zij zijn het product van een cultuur die 2000 jaar lang evolueerde en niet zo'n 1200 jaar geleden bleef steken bij een rovershoofdman die door zijn familie verstoten was en sindsdien Profeet wordt genoemd.

Read more...

De Kerk, de Staat en de moord op Joe (LVB.net)

Een juwelier als Wouter Tyberghien die een inbreker op heterdaad betrapt en neerknalt, wordt als een crimineel beschouwd. Hem wordt, bovenop de psychische trauma's die het voorval hem oplevert, nog een juridische lijdensweg aangedaan die zijn leven verwoest en hem uiteindelijk een ander beroep doet kiezen. En de politici zeggen: héla, we zijn hier niet in de Far West hé, de overheid moet het geweldmonopolie hebben! Maar als er in het Centraal Station een roofmoord wordt gepleegd op een jongeman, dan zijn wij plots allemaal, en de voorbijgangers in het bijzonder, de schuldigen. Want wij zijn onverschillig, we hadden moeten tussenbeide komen. Dat zeggen Kardinaal Danneels (letterlijk: "Honderden hebben het gezien hoe hij vermoord werd. Niemand deed iets") en Guy Verhofstadt (letterlijk: "de onverschilligheid die er heerste op het moment van de gruwelijke feiten"). Ik ben het uiteraard volmondig met hen oneens. Net zoals ik het oneens ben met professor Lode Walgrave, die vrijdagavond op het één-journaal doodleuk kwam vertellen dat de daders "kansarme jongeren" waren, lees: dat wij er begrip moeten voor hebben, en dat wij de ware schuldigen zijn.

Danneels, door Jean-Marie Dedecker een "Pontius Pilatus in kardinaalspij" genoemd, is goed op weg om met zijn dwaze gemeenplaatsen de meest irritante burger van het land te worden. Als Deense cartoonisten op volkomen geweldloze wijze de agressieve aspecten van de radicale islam aan de kaak stellen, dan vindt de kerkvader dat niet goed, wat zeg ik, heel slecht. Dan hebben ze nodeloos geprovoceerd. Maar als een bende gewapende allochtonen een jongere besteelt en vermoordt, ho maar, dan zijn wij allemaal in de fout gegaan volgens de kardinaal, want we hadden moeten tussenbeide komen. Ja, we hadden onze vuisten in beweging moeten zetten, we hadden uppercuts moeten toedienen, we hadden messen uit handen moeten slaan. Van een geweldmonopolie voor de Staat is plots geen sprake meer. De Far West lijkt plots een oase van veiligheid. "Ha ja, de politie kan toch niet overal tegelijk zijn", horen we nu.

Wat denken die mensen wel die vinden dat de omstaanders en de voorbijgangers hadden moeten tussenbeide komen, en die ons onverschilligheid verwijten? De ene seconde is zo'n strubbeling nog een onschuldige woordenwisseling, één seconde later zit er al een mes in een borstkas. Kom je één seconde te vroeg tussenbeide, vraag je aan de allochtonen "hé, wat doen jullie, laat die jongen gerust", dan ben je een vuile racist die uitgaat van de veronderstelling dat die blanke jongen die MP3-speler zeker niet gestolen kan hebben van die allochtonen, maar dat de allochtonen de MP3-speler willen stelen van de blanke. Je bent dan een bevooroordeelde die uitgaat van het cliché dat een bruin vel en kroeshaar indicatoren zijn voor crimineel gedrag. Je riskeert een klacht van het CGKR aan je broek te krijgen en veroordeeld te worden. Kom je één seconde later tussenbeide, dan is het onheil al gebeurd en riskeer je zelf ook een dolk in je ribbenkast te krijgen.

Ik ga dus in tegen figuren als Danneels, Walgrave en Verhofstadt die de burger willen culpabiliseren. Integendeel: niet de burger, maar de Staat is hier mede schuldig. Dat de voorbijgangers niet ingrepen, komt ten dele doordat de Staat ons al decennia lang inpepert dat hij, en hij alleen, het monopolie op de uitoefening van geweld heeft, en dat burgers het recht niet in eigen handen mogen nemen. Een tweede element is de sfeer van onzekerheid die gecreëerd werd en wordt door de hedendaagse inquisitie, het CGKR. U weet wel, die instelling die naar mijn bescheiden mening sterk bijdraagt tot de verhoging van de graad van wantrouwen en verzuring in de maatschappij.

Mijn kritiek op de manier waarop het CGKR racisme en discriminatie probeert te bestrijden is eenvoudig: zij komen niet op voor gelijke behandeling, zij willen een gelijkmakende behandeling. Het verschil tussen gelijke behandeling en gelijkmakende behandeling kwam onder meer tot uiting toen Raymond van het Groenewoud in zijn song "Weg met Amerika" gekscherend opriep om Amerikanen een gloeiende pook in hun gat te steken, en alle Engelstaligen beledigde omdat ze een lelijke, knauwende taal spreken. Wat mochten we dan vernemen van de politiek correcten? Dat daar niets mis mee was, omdat de Amerikanen (en Britten, en Nederlanders) nu eenmaal rijk en machtig zijn, maar dat je iets gelijkaardigs niet over Marokkanen mag zeggen (zoals gekscherend een liedje of een monopoliespel over Marokkanen maken), omdat dat nu eenmaal de verdrukte marginalen van onze maatschappij zijn. "De machtspositie van de twee groepen is nu eenmaal niet gelijk", en dat zou dan de twee maten en de twee gewichten verantwoorden. Zij die deze stelling verdedigden, tonen meteen de kern aan van wat er mis is met de hedendaagse discriminatiebestrijding. De bestrijders ijveren er niet voor dat iedereen op een gelijke manier tegen discriminatie en racisme wordt verdedigd. Nee, zij vinden dat de staatsdwang moet gebruikt worden om de machtigen minder machtig te maken, en de machtelozen machtiger te maken. Dat is geen discriminatiebestrijding, dat is niet ijveren voor gelijke behandeling, dat is ijveren voor gelijkmaking. Gelijke behandeling, op zijn minst door de overheid, is een basisprincipe dat in de grondwet zit verankerd: alle Belgen zijn gelijk voor de Wet. Over gelijkmaking daarentegen bestaat geen maatschappelijke consensus, en staat er niets in de Grondwet; het is het credo van één van de ideologische stromingen in onze maatschappij, met name de links-collectivistische. Het is deze uitbreiding van anti-discriminatie van gelijke behandeling naar gelijkmakende behandeling, die ertoe leidt dat blanken a priori schuldig geacht worden, en allochtonen a priori onschuldig geacht worden aan discriminatie en racisme. Het leidt ertoe dat politie en burgers op hun tellen passen: elke daad, zoals het uitspreken van een vermaning tegenover een agressieve allochtoon, of het simpele stellen van een suggestieve vraag, kan opgevat worden als een racistische belediging. Deze door de CGKR-inquisitie tot stand gebrachte mentaliteit draagt bij tot de verdere verrotting van de situatie.

En tenslotte: de Staat is hier, in de persoon van Guy Verhofstadt, weer eens overmoedig geweest en heeft wellicht zijn hand overspeeld door te verklaren dat "deze misdaad niet ongestraft zal blijven". Dat is pure blufpoker. Niets of niemand kan immers garanderen dat de daders gevat kunnen en zullen worden. Dergelijke uitspraken wekken verwachtingen die, wanneer blijkt dat ze niet ingelost worden, tot verdere frustratie bij de burgers leiden én tot gezichtsverlies voor de overheid. Dat hebben we onlangs ook gezien in de zaak-Remmery: ook toen zouden "de daders zeker worden gevat".

Read more...

Beter vroeg dan (te) laat (De andere kijk)

'Vrienden' van de vermoorde Joe Van Holsbeeck lanceerden een petitie met o.m. als doel:

een dialoog tot stand [te] brengen met jonge delinquenten (bron: GVA)

En het gaat verder:

"Conform de idealen van Joe is ons initiatief op geen enkele manier gebaseerd op racistische motieven", vermeldt de petitie in het vet. "Joe was tegen racisme. Hij zou het vreselijk vinden als zijn dood geëxploiteerd zou worden door een politieke partij", vertelt vriendin Isabelle Kumps die net als Joe naar het Sacré Coeur de Lindthout in Sint-Lambrechts-Woluwe gaat.

En nog:

"Bijna de helft van de reizigers die we aanspreken refuseert", zegt Isabelle stil. "Precies door die paragraaf van anti-racisme. "Ik stem volgende keer op Vlaams Belang, daar heeft Joe meer aan", zeggen ze rechtuit in ons gezicht."

Wie is er hier nu feitelijk aan het exploiteren?

We moeten een dialoog aangaan met jonge delinquenten en hen gaan vragen waarom ze toch al dat kattekwaad uithalen: "Meneer, we leven thuis in een krot, op 't school geven ze mij de ene buis na de andere, ik mag niet binnen in de discotheek, ik vind geen job, op straat bekijken ze mij scheef, ik verveel mij dood. Op een moment word ik zo kwaad: ik wil ook wat iedereen heeft en omdat ze het mij niet gunnen, dan pak ik het."
"Ocharme jongen. We gaan een budget vrijmaken voor uw problemen. Ondertussen komt ge er vanaf met vijf buigingen per dag richting Mekka. Enne ... let in het vervolg beter op als ge nog eens een mp3-speler wilt pikken, want voor je het weet, steek je iemand dood en krijgt het Vlaams Belang weeral vijf duizend stemmen bij".

Wee diegene (lees: Vlaams Belang) die het in zijn hoofd haalt om zijn dood te exploiteren, want de Joe zou er niet van gediend zijn." Het Vlaams Belang moet maar zijn mond houden, de tegenstanders van de partij rijven ondertussen de stemmen voor haar binnen.

Mensen pikken dat belerend vingertje niet langer en zeker niet van 'een paar snotneuzen die nog groen zien achter hun oren'. Het is toch opvallend dat de helft boudweg refuseert om die petitie te tekenen. Want stel u voor:

"Meneer, goeiemiddag, wij zijn vrienden van Joe en wij hebben een petitie gelanceerd voor een dialoog met de jonge delinquenten. Joe zou niet gewild hebben dat de mensen zouden zeggen: weer twee bruin apen! Volgende keer stemmen we voor Dewinter: het moet ne keer gedaan zijn."

De psychologische druk moet groot zijn. De ene helft bezwijkt of geeft de vrienden gelijk en tekent. De andere helft zegt foert. Een enkeling zegt rechtuit: "Ik stem volgende keer voor Vlaams Belang, daar heeft Joe meer aan."

Ik blijf erop drukken: zolang het probleem van de moslimimmigratie toegedekt wordt met petities en andere instrumenten van de gedachtenpolitie, zal het meer en meer beginnen stinken, totdat de etterbuil opeens openbarst. Als de mentaliteit van de intellectuele elite niet op tijd verandert, dan zullen de feiten haar wegvagen. Meer nog: het belerende vingertje moe, zullen meer en meer mensen Vlaams Belang stemmen. Sterker nog, 'de proles', zoals George Orwell ze in 1984 noemde, zullen uiteindelijk fysiek terugslaan. Dan pas zullen er accidenten gebeuren. De huidige elite zal er met open mond naar staren en niet weten wat gedaan. Laat ons nu eens eindelijk het probleem benoemen en aanpakken. Beter vroeg, dan (te) laat.

Read more...

Moord op Joe: pappen en nathouden (2) (Hoegin)

Als de moord op Joe iets aangetoond heeft, dan wel dat we in Vlaanderen met twee levensgrote problemen zitten die eerst opgelost zullen moeten worden voor alle andere problemen, waaronder de criminaliteit, aangepakt kunnen worden: incompetente journalisten, en incompetente politici.

Laten we beginnen met de journalisten. Het komt mij voor dat ze absoluut niet snappen waarom een tiener vermoord werd omwille van een MP3-speler. En waarom er in Charleroi opnieuw een MP3-speler gestolen werd. Is vanaf nu elke diefstal van een MP3-speler een artikel waard? Systematisch en herhaaldelijk? Dat zou wel eens slecht kunnen aflopen.…

Of zoals Guy Tegenbos vrijdag in De Standaard: ze snappen het wel, maar willen het niet toegeven, want anders klopt het verhaaltje niet meer dat het om «ontspoorde» jongeren gaat, lees: slachtoffers van de maatschappij, de schuld van u en ik, extreem-rechts, de bourgeoisie, het groot-kapitaal, het militair-industrieel complex, ja zelfs de Amerikanen en de joden, want Israël terroriseert toch de Palestijnen. Of was dat laatste af en toe ook omgekeerd?

Laten we maar zeggen zoals het is: MP3-spelers zijn klein en licht, volledig anoniem, en zonder twijfel gemakkelijk verhandelbaar op de zwarte markt. Kan men zich iets beters voorstellen om te stelen, behalve baar geld? Dat de moord op Joe «zinloos» zou zijn is daarom prietpraat. Er is immers, in tegenstelling tot wat Guy Tegenbos ons probeert op te spelden, een levensgroot(!) verschil tussen de moord op Joe en de moord op Meindert Tjoelker. De overvaller van Joe was in de eerste plaats uit op winstbejag, misschien ook de kick van het stelen, maar het fysiek geweld was niet het doel op zich. Bij Meindert Tjoelker was daar absoluut geen sprake van: het startte met dronkenschap en baldadigheid, van het een kwam het ander, en het eindigde in een moord. Ik kan met de beste wil van de wereld niet zien waar er ergens een parallel zou zijn tussen de twee misdaden.

Hoe dan ook, zoals verwacht kon worden, worden al instructies uitgedeeld over hoe leerkrachten met de hete brij dienen om te gaan in de klaslokalen:

“Je zult natuurlijk nooit 100 procent parallellen kunnen vinden. Maar de reacties en omstandigheden van toen kunnen een goed aanknopingspunt zijn. Dat kan een discussie over extreem-rechts ook vermijden. Veel jongeren zijn daar gevoelig voor, en deze moord kan koren op de molen van extreem-rechts zijn. We zullen weer horen: Zie je wel.”

Ontbreekt nog een kliklijn voor leerlingen die geplaagd zitten met een leerkracht die aan «dienstweigering» zou doen, of nepleerlingen die de leraars kunnen controleren. En eerlijk gezegd, de man die de instructies heeft opgesteld, Luc Vernaillen, stelt mij een beetje teleur omdat hij niet verder is geraakt dan de zaak-Dreyfus. Het minste wat je kan verwachten is toch een link met de jaren dertig, maar misschien wou hij niet het risico lopen dat deze keer zelfs de domste leerling uit de laagste klas het bedrog gesnapt zou hebben.

Over naar de politici, meer bepaald naar Guy Verhofstadt, die een slechte recuperatiepoging heeft ondernomen onder de vorm van een brief aan de ouders van Joe. Hij kon natuurlijk niet achterblijven op Fouad Ahidar van de sp.a, naar eigen zeggen Vlaanderens hoop en opluchting in deze bange dagen, dat spreekt voor zich. De brief staat bol van de nietszeggende clichés, waarschijnlijk al jaren geleden verzonnen of overgeschreven van de vorige brief, en ook hij heeft het natuurlijk over de «zinloosheid» van de misdaad. Over de «waardige en serene manier» waarop de ouders hun leed dragen. En natuurlijk de «solidariteit van alle mensen», waaronder, uiteraard, «Belgen en allochtonen». Of ik het niet gedacht had. Pappen en nathouden dus, hopen dat de ouders geen inzinking krijgen en hun sereniteit op het verkeerde ogenblik verliezen, en voor de rest gewoon verder doen alsof er niets gebeurd is. Letterlijk ook, al hoeven «de ouders niet te aarzelen om op zijn diensten beroep te doen als hij behulpzaam zou kunnen zijn». Van enig initiatief van zijn zijde is er verder dus absoluut geen sprake, laat dat duidelijk zijn. Ironisch genoeg is dat waarschijnlijk nog maar best ook.

Read more...

Geen alibi nodig!

“Waar was jij, woensdag om 14 uur?” vroeg kardinaal Danneels in zijn paashomilie, naar aanleiding van de 'multiculturele' moord op een 17-jarige jongen in Brussel Centraal..

Welnu, mijn antwoord is kort: dat gaat je geen zak aan, ouwe flikker!

Ik kaats hem de bal terug: waar was jij toen de wetten op het vermoorden van onschuldige kinderen (abortus) en het afslachten van terminaal zieken (euthanasie) werden goedgekeurd?

LEES HET HELE ARTIKEL OP WWW.VRIJVANZEGEL.NET

Read more...

Never the twain shall meet (victa placet mihi causa)

Wat de moord in het Centraal Station betreft, denk ik dat de recuperatiepoging van Verhofstadt ongepast, ongemanierd en zelfs obsceen is. Verhofstadt, een man die wellicht in geen jaren nog een trein, bus of metro van de binnenkant heeft gezien, moet geen woorden in de mond nemen als: ”De talrijke pendelaars die even stil blijven staan in het Centraal Station, de mensen die met hun kinderen een bloem komen neerleggen op de plek waar Joe werd vermoord, sterken mij in de overtuiging dat de solidariteit van alle mensen, jong en oud, Belg of allochtoon, sterker is dan de onverschilligheid die er heerste op het moment van de gruwelijke feiten.”
Lege woorden zijn dat, losse beledigingen. Wat wéét deze meneer over de “onverschilligheid” die er heerste op het moment van de feiten? Wat weet hij tout court over stations tijdens piekuren? Wat hij evident probeert te doen (en Danneels evengoed, maar dat is onbelangrijk), is de aandacht afleiden. Hij probeert om een nevenprobleem voor te stellen als de hoofdzaak.
Het zogenaamde morele falen van de omstanders, hun gebrek aan alertheid of aan fysieke moed dus, is een laf verzinsel van een laffe regering die feiten liever ontkent dan ze onder ogen te zien, laat staan adequate maatregelen te nemen. Wat zou hij trouwens maatregelen hoeven nemen, als al zijn zelfbestelde studies uitwijzen dat de veiligheidssituatie gedurig verbetert?
Nee, maatregelen zijn er niet nodig, die zouden integendeel nog olie op het vuur gieten, en Verhofstadt wacht geen dag te lang om alweer een positieve overtuiging van hem te ventileren. Overtuigingen heeft hij namelijk in overvloed – al willen die wel wisselen.
Feiten en Guy Verhofstadt: dat zijn twee werelden, and never the twain shall meet.

P.S. dat er twee overvallers waren lijkt voor alle journalisten wel vast te staan, maar ik geloof dat niet. Er waren er wellicht vier... zoals elke Brusselse politieman weet.

Read more...

Prognose zetelverdeling Kamer (Hoegin)

Peilingen naar de kiesintenties geven gewoonlijk alleen maar resultaten in percentages over de totale bevolking weer. Winst en verlies bepalen wie een verliezers- of winnaarsimago krijgt opgespeld, maar het enige wat uiteindelijk werkelijk van tel is in een representatieve democratie is het aantal zitjes dat een partij in de Kamer weet te behalen. Perceptie en realiteit dus.

Om een correcte prognose van de zetelverdeling in de Kamer te kunnen maken zou men per kieskring een peiling moeten organiseren die telkens representatief genoeg is om binnen die kieskring een betrouwbare prognose voor de zetelverdeling te kunnen leveren. Dat betekent al snel dat men voor elk van de elf kieskringen ongeveer duizend personen moet ondervragen, en samen levert dat dus 11.000 interviews op. En dat is een grootteorde meer dan voor een gewone opiniepeiling.

Bij gebrek aan beters kan men echter de trends in de totale bevolking projecteren op elk van de kieskringen, en dan de zetelverdeling uitrekenen. Daarmee verwaarloost men wel lokale trends en situaties, en de resultaten moeten dus met een grote korrel zout genomen worden. Om te weten hoe groot die korrel zout moet zijn, kan men dan weer meerdere simulaties uitvoeren op basis van de verschillende peilingen, zodat men toch te weten kan komen welke richting het allemaal werkelijk uitgaat. Daarom volgen hieronder de resultaten van drie simulaties voor de Vlaamse partijen, en één voor de Franstaligen, en enkele conclusies.

Beginnen we met de zetelverdeling voor de Vlaamse partijen zoals die nu is. Zoals bekend hebben de paarse partijen een kleine meerderheid, is Groen! niet vertegenwoordigd in de Kamer, en heeft N-VA slechts één zetel. De VLD is aan Vlaamse zijde de grootste partij, overigens met precies evenveel zetels als de grootste partij aan Franstalige zijde, de PS.

De eerste simulatie is gebaseerd op de gemiddelden van de drie klassieke peilers. Enkele opvallende feiten: paars heeft aan Vlaamse zijde geen meerderheid meer, Groen! komt terug in de Kamer, en het Vlaams Belang wordt de grootste partij. In Brussel-Halle-Vilvoorde mist Groen! overigens een zetel omwille van de kiesdrempel.

Misschien toch enkele woordjes over de aannames die in de simulatie gebruikt werden. Ten eerste heb ik aangenomen dat CD&V en N-VA ongeveer dezelfde strategie als voor de Vlaamse verkiezingen zullen aanhouden wat de interne zetelverdeling betreft, namelijk 4:1 in het voordeel van de CD&V. De N-VA haalt dan in iedere provincie één verkozene. Ten tweede zoals gezegd de aanname dat alle partijen overal relatief evenveel vooruit of achteruit gaan. Zowel voor het Vlaams Belang als voor Groen! is dat echter problematisch, omdat beide partijen provincies hebben waar zij nog een inhaalbeweging tegenover de andere provincies tegoed hebben, en andere provincies waar zij hun plafond in 2003 mogelijk reeds benaderden. Anderzijds wordt de fout in de ene kieskring waarschijnlijk in een andere kieskring wel deels gecompenseerd. Ten derde neem ik aan dat Brussel-Halle-Vilvoorde nog niet gesplitst zal zijn, wat het niet gemakkelijk maakt om voor die kieskring een prognose op te stellen. Voor deze simulatie levert dat een winst van één Vlaamse zetel op, wat volgens mij onrealistisch is. In een gesplitste kieskring zou het trouwens voor Groen! veel gemakkelijker zijn een zetel te halen in Vlaams-Brabant dan nu in de gemengde kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

De volgende simulatie is gebaseerd op de laatste resultaten van De Stemmenkampioen. In die simulatie heeft Groen! grotere problemen om in de kieskringen zetels te behalen, maar alleen in Brusse-Halle-Vilvoorde is de kiesdrempel daarvan de oorzaak. Het aandeel van de paarse partijen verschrompelt verder, terwijl zowel CD&V-N-VA als Vlaams Belang meer zetels halen. Ook hier is het Vlaams Belang de grootste partij aan Vlaamse zijde.

Tot slot nog een simulatie gebaseerd op «bijgestelde gemiddelden», die aantoont hoe de zetelverdeling eruit zou zien indien de drie klassieke peilers er vandaag evenveel en in dezelde graad naast zouden zitten als vlak voor de verkiezingen van 2004. In deze simulatie haalt vooral Groen! een veel beter resultaat, waarbij de partij nog steeds één zetel in Brussel-Halle-Vilvoorde mist door de kiesdrempel. Toch denk ik dat deze simulatie het resultaat van Groen! overschat. Verder treden er echter weinig wijzigingen op. Het Vlaams Belang is nog altijd de grootste partij, maar anders is dat CD&V en N-VA samen nu niet meer groter dan het Vlaams Belang zijn.

Kijken we even over de taalgrens naar de resultaten voor de Franstalige partijen. Na de verkiezingen van 2003 was zoals reeds gezegd de PS de grootste partij. Samen met de MR bezetten zij meer dan drie kwart van de Kamerzetels aan Franstalige kant. Het Front National behaalde slechts één zetel, met name in de kieskring Henegouwen.

Een simulatie op basis van de laatste peiling van La Libre Belgique toont aan dat de zaken er in 2007 beduidend anders zullen uitzien. De aanhang van de paarse partijen slinkt, maar de PS blijft de grootste Franstalige partij. Merk echter op dat het Vlaams Belang in elk van de simulaties aan Vlaamse kant één of meer zetels meer haalt dan de PS, en het Vlaams Belang maakt dus kans de grootste partij van België zonder meer te worden. In Brittannië zou het hiervoor de titel His Majesty's Loyal Opposition krijgen – tenzij de partij tot de federale regering zou toetreden natuurlijk. Ook belangrijk: bij De Stemmenkampioen wordt CD&V (zonder N-VA) groter dan de PS bij La Libre Belgique. Ecolo blijft ter plaatse trappelen, maar cdH maakt stevige winst, en het Front National haalt drie zetels: een tweede in Henegouwen en één in Luik. Front National en Ecolo worden daarmee even groot in de Kamer. Deze partij mist echter, net zoals Groen! aan Vlaamse zijde, één zetel in Brussel-Halle-Vilvoorde omwille van de kiesdrempel. Indien de aangroei van de partij relatief groter is in Brussel, Henegouwen en Luik dan in de kieskringen Namen en Luxemburg, wat mij ook realistisch lijkt, kan de partij er in de Kamer dus nog veel sterker op vooruitgaan.

Jammer genoeg beschik ik niet over de resultaten van andere opiniepeilingen aan Franstalige kant, en kan ik dus maar één simulatie uitvoeren. De drie simulaties aan Vlaamse zijde tonen echter aan dat indien men zich niet blindstaart op de kleine details,de richting toch al goed aangegeven wordt door één simulatie. Dat de MR pluimen zal laten staat vrijwel vast, net zoals de sterke vooruitgang van cdH en vooral FN. Het is echter de vraag hoe groot de winst van het FN werkelijk zal zijn, en in het bijzonder hoe zich dat zal vertalen in kamerzetels. Slaagt de partij er bijvoorbeeld in in Brussel-Halle-Vilvoorde door de kiesdrempel te breken, kan ze waarschijnlijk rekenen op vier zitjes in de Kamer, en wordt die partij zelfs groter dan Ecolo.

Wanneer de zetels per partij verdeeld zijn, kan men ook nakijken welke coalities zoal mogelijk zijn. Om een meerderheid te vormen heeft een coalitie 76 van de 151 zetels nodig, terwijl een bijzondere meerderheid (om de Grondwet te wijzigen) 100 zetels vergt. Beide drempels werden uitgezet op de figuur hiernaast. In de veronderstelling dat de volgende regering een bijzondere meerderheid nodig heeft, was de stelling van Patrik van Krunkelsven dat alleen een tripartite mogelijk is na de volgende federale verkiezingen toch correct. Geen enkele van de andere coalities in welke simulatie dan ook komt zelfs nog maar in de buurt van een bijzondere meerderheid. Is er geen bijzondere meerderheid nodig, bestaat er een andere optie: rooms-rood-groen met een comfortabele gewone meerderheid. Ook rooms-rood zonder groen is mogelijk, al kan die meerderheid krap uitvallen. Paars en rooms-blauw zijn eerder onzeker, en ook paars-groen is niet helemaal zeker van een meerderheid, als die coalitie politiek mogelijk zou zijn. Let wel dat CD&V en N-VA de laatste dagen herhaaldelijk hebben verklaard dat zij niet willen toetreden tot een federale regering zonder een nieuwe communautaire ronden met beduidende bevoegdheidsoverdrachten, al zal dat bij sommigen een zeker déjà entendu oproepen.

Wie echter verder denkt dan alleen maar de eerstvolgende federale verkiezingen, kan zich afvragen wat voor een lot een tripartite, of eventueel rooms-rood-groen, beschoren zal zijn. Kan zo een regering vier jaar lang stand houden, met in 2009 nieuwe regionale verkiezingen? De tijd van federale regeringen bestaande uit slechts twee politieke families lijkt hoe dan ook stilaan afgelopen te zijn, zeker indien het FN aan Franstalige zijde verder doorbreekt. Aanhangers van verrottingsstrategieën zullen het graag horen.

Opmerking: Zoals Hans Verreyt en Peter opmerkten, was er een foutje in de berekeningen geslopen. Door een vergissing had ik Brussel-Halle-Vilvoorde 34 zetels toegewezen in plaats van 22. Dat betekent dat enkele details gewijzigd werden (de PS was de grootste Franstalige partij in 2003, en FN wordt nu precies even groot als Ecolo in de prognoses), maar de conclusies blijven dezelfde omdat de grote lijnen niet gewijzigd werden.

Tot slot, voor de liefhebbers, enkele technische details van de simulatie. Om te beginnen werd in elke simulatie voor elke partij de multiplicator berekend die de relatieve voor- of achteruitgang aangeeft tegenover de uitslag van de federale verkiezingen van 2003. Deze multiplicator wordt dan in elk van de kieskringen toegepast op het aantal behaalde stemmen per partij in 2003. Ook voor «Anderen» werd op die manier een schatting gemaakt, omdat dat belangrijk is voor het berekenen van de kiesdrempel. Wanneer een prognose binnen een kieskring opgesteld is, worden voor elke partij die de kiesdrempel heeft gehaald de delers berekend, en vervolgens de zetels verdeeld volgens de methode-D'Hondt. Daarna worden de resultaten opgeteld over alle kieskringen, en komt men tot een prognose voor de hele Kamer.

In het PDF-bestand met de gedetailleerde resultaten wordt ook aangegeven welke partij de laatste zetel in een kieskring kreeg, en welke partij de volgende zetel zou gekregen hebben. De partij die de laatste zetel heeft behaald kan die gemakkelijk verliezen bij kleine verschuivingen, terwijl de partij die de volgende zetel zou behaald hebben, er eentje kan bijwinnen. Voor de prognose op basis van de gemiddelden zijn bijvoorbeeld CD&V-N-VA redelijk zeker van hun resultaat, omdat zij in geen enkele kieskring de laatste zetel behaalden, terwijl zij in vier kieskringen de volgende zetel zouden behaald hebben. Het Vlaams Belang is in dezelfde prognose onzekerder, want die partij haalt geen enkele volgende zetel, maar heeft wel twee laatste zetels.

Brussel-Halle-Vilvoorde is een groot probleem, omdat de kieskring gemengd is. Bovendien vallen er in die kieskring veel zetels te verdelen, meer dan een vijfde van het totaal, zodat de resultaten niet bepaald te verwaarlozen zijn. De resultaten voor Brussel-Halle-Vilvoorde werden op dezelfde manier als voor de andere kieskringen berekend, met zetelverschuivingen tussen Vlamingen en Franstaligen tot gevolg, hoewel die er theoretisch niet zouden mogen zijn. Men zou die zetelverschuivingen kunnen corrigeren in de multiplicatoren aan Vlaamse of Franstalige zijde, maar aangezien het slechts om één of twee zetels gaat heb ik die moeite niet genomen.

Read more...