Maart competitiviteitsmaand? (Politiek Incorrect)

Afgelopen week kwam er, andermaal, weinig opfleurend nieuws binnen over de concurrentiepositie van het Belgisch ondernemingsleven. Zo blijkt namelijk dat het overschot op de Belgische handelsbalans vorig jaar met maar liefst 91 % is gedaald tot 0,7 miljard euro. Daarmee doet de Belgische handel het nog net niet zo slecht als in 1992, toen er een tekort van 1,3 miljard euro was op de handelsbalans. Het is echter wel zo dat de handelsbalans alleen maar een indicatie omvat van de handel in goederen, en dus geen beeld geeft van het sterker wordende aandeel van de diensteneconomie. Om van die diensteneconomie een beeld te hebben, is het dus interessanter te zien naar de Belgische 'lopende rekening', die buiten het verkeer in goederen ook nog een duidelijk beeld geeft omtrent de dienstensector. Die lopende rekening - die buiten de handelsbalans ook nog een indicatie weergeeft van de handel in goederen, arbeidsinkomens en buitenlandse beleggingen - is echter ook al tot 3,8 miljard euro in september 2005; komende van 7,1 miljard euro het jaar voordien (Bron: FOD Economie).

Dit zijn buiten de reeds gekende cijfers over de hoge Belgische loonkosten allen indicaties dat het niet zo goed gaat met de Belgische competitiviteit. Om hieraan wat te verhelpen is de federale regering nu bezig met 'discrete onderhandelingen' met de sociale partners, om een vergelijk te kunnen vinden. "Maart competitiviteitsmaand", is er nu in regeringskringen reeds te horen. En de persoon die dit hele gebeuren wat modereert, is niemand minder dan premier Verhofstadt in hoogsteigen persoon. Wat er echter wel tot nadenken stemt, is het feit dat de regering de hele problematiek rond de tanende competitiviteit onzer economie op dezelfde wijze wil oplossen als met het Generatiepact: Eerst individueel overleg met de sociale partners, daarna overleg in 'werkgroepen' om eind maart dan met de zogenaamde 'Groep van Tien' tot een heus 'competitiviteitsakkoord' te sluiten. Het Belgisch socio-economisch overleg wordt nogal dikwijls verweten gestoeld te zijn op corporatistische tradities, maar dat is het niet. In het historisch 'modelland' voor corporatisme - het Italië van Mussolini in de jaren '30 - waren er in de bedrijfsraden vertegenwoordigers aanwezig van de zogenaamde 'Hoge Raad voor het Fascisme', wat nog een overwegend 'indirecte' overheidsinterventie in het sociaal overleg was. In België anno 2006 speelt de Belgische overheid de leidende viool in het hele debat.

Maar om terug te komen om dat Generatiepact: Dat pact was na het vele gebakkelei tussen de sociale partners tot een verwaterde bouillabaisse verworden dat nauwelijks iets betekent. Want ondertussen weten we dat dat Generatiepact de Belgische activiteitsgraad met hoogstens 0,5 % zal verhogen, wat dus slechts een peulenschil is. Er is dus zeker geen enkele reden om aan te nemen dat het beter zou varen met het huidige competitiviteitsdebat. Het op dit moment meest 'aangewezen' middel om die competitiviteitshandicap weg te werken lijkt dan ook de introductie van de reeds veel vermelde 'all-inakkoorden'. De reden waarom die all-inloonakkoorden weinig impact zullen hebben, kon u op eerdere datum reeds op deze webstek nalezen (zie http://politiekincorrect.web-log.nl/log/4659956). Bovendien heeft Verhofstadt reeds aangekondigd dat in ruil voor deze grootse 'loonmatigingen', er ook nog werk gemaakt zou worden van koopkrachtbehoud voor werknemers d.m.v. het welvaartsvast maken van uitkeringen (cfr. Generatiepact) en door de verhoging van de forfaitaire beroepskostenaftrek, een typisch stokpaardje van de overigens toch wel schizofrene VLD (hoe valt de forfaitaire beroepskostenaftrek, dat in rechte lijn ligt met de progressiviteit van ons belastingsstelsel, anders te rijmen met het zogenaamde 'Fair Tax'-principe dat de VLD vorig jaar voorstelde om juist die progressiviteit tegen te gaan?) Veel eenvoudiger is juist een verlaging van de sociale uitkeringen (laat staan, die welvaartsaanpassingen!) en de invoering van de vlaktaks.

Om de hele competitiveitsproblematiek in België op te lossen zijn echter veel sterkere paardenmiddelen nodig. Om te beginnen is België zélf al een probleem, gezien de toch wel sterk van elkaar verschillende loonevoluties in Vlaanderen en Wallonië (de loonkost per eenheid product ligt 5 % lager in Vlaanderen dan in Wallonië). En natuurlijk is het ook noodzakelijk dat er eindelijk eens afgestapt wordt van de nationale 'interprofessionele' loononderhandingen', die meer schaden dan baten. Maar met deze paarse muppetregering zal daar weinig van in huis komen.