Een multiculturele éénakter, misschien iets voor de KVS? (victa placet mihi causa)

Hé, t’as une cigarette?
J’ai pas de cigarettes.
Je te DEMANDE UNE CIGARETTE!
J’ai pas.
Alors tu donnes 5 euros.
Non.
T’es cool hè? 5 euros! Un geste: moi j’suis méchant tu vois. 5 euros !

Pas d’euros.

[pousse mon épaule]

Tu veux bien dormir ce soir? 5 euros, ou t’auras un cauchemar.

Even de setting : ik sta om vijf of tien voor zeven vanmorgen op de tram te wachten aan het Wilsonplein, Gent-Zuid. Het is koud en nog wat duister maar ik heb in de Boulangerie Française drie boterkoeken gekocht voor op de trein. Schuin over mij in het wachthokje voor de cinema Capitole staan, zitten en hangen 7-8 bougnouls. Ze merken mij op, en twee komen er naar buiten. Eén steekt over, en neemt de vrijheid om het woord tot mij te richten, zoals beschreven.
Misschien kan ik beter de aanduiding Fransman gebruiken in plaats van bougnoul, want zijn accent was mooi, niet van dat Brelfrans dat je in Sint-Joost-ten-Noode en omstreken altijd hoort. Ik kan mij vergissen maar het leek me eerder een burger van Rijssel of Robaais of Sint Omaars.

Hoe ging deze korte éénakter verder wil u weten: ik had in mijn linkerhand mijn boekentasje, met mijn boterkoekenzakje onder mijn wijsvinger geklemd. Met mijn rechterhand in mijn broekzak probeerde ik discreet mijn Zwitsers zakmesje open te maken, een klein maar misschien nuttig dingetje in deze précaire omstandigheden. Ik wist echter niet of ik niet het nagelvijltje in plaats van het mesje had opengemaakt. De rest van die kerels bleef rustig toekijken van achter het glas van het bushokje.
Plots passeert er achter mij een flikkenkarretje, inch Allah! en die reden traag in de richting van de rosse buurt die zij altijd met gezonde ijver inspecteren. Het kan dan zeven uur zijn geweest.

Mijn toevallige nieuwe vriend ging hierop enkele passen achteruit, riep nog iets dat ik niet verstond en …dan kwam Tram Twee plots aangereden! Omdat het zo'n vroege tram was zaten er twee "controleurs" op en die vroeg ik om even te bellen naar bevoegde instanties.

En al vind ik dat de bougnouls tegenwoordig iets te veel van de openbare ruimte inpalmen, en dat daar misschien iets aan moet worden gedaan: je ziet hier toch dat een multicultureel verhaal niet enkel op de televisie of in de krant, maar soms ook in het werkelijke leven een happy end kan hebben ...als de omstandigheden een beetje meezitten!

.